คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ep.3 ลองของ
และแล้ว...เวลาก็ล่วงเลยมาสักพักใหญ่ๆ
หลังจากกิจกรรมรอบกองไฟผ่านพ้นไปด้วยความสนุก
คุณครูก็ให้นักเรียนเข้าเต้นท์กันไปนอน
โดยก่อนจะนอนจะให้เวลานักเรียนเข้าห้องน้ำ
ทำธุระให้เสร็จ แค่10นาที
ก่อนที่ภานโรงจะปิดสปอดไลท์ตรงสนามบอล
ที่พวกเราตั้งเต้นท์กันอยู่
และในระหว่างนั้นเอง...
พวกผม ที่นั่งเล่นคุยกันในเต้นท์
ก็เริ่มเปิดประเด็นคุยกัน
เรื่องสำหรับคืนนี้.....
“เฮ้ย! พวกมึงจะเอาจริงๆหรอวะ”ดรีมเปิดประเด็น
“ก็เออดิมึง ตอบตกลงหมดแล้วนี่”แม็คตอบ
“ช่างมันเถอะ คงไม่เป็นไรหรอก
มีสารวัตนักเรียนอยู่ทั้งคน”ผมกล่าวขึ้นมา
“ที่กูกังวลน่ะ มันไม่ใช่เรื่องคนเว้ยสัส!”
ดรีมรีบสวนขึ้นมา
“เออน่า... มึงก็อยู่ใกล้ๆพวกกูไว้ละกัน
กูรู้ว่ามึงกลัวผี”แม็คปลอบใจเพื่อน
“กลัวห่าไรกูแค่ไม่อยากไปลบหลู่เว้ย...”
ดรีมตอบแก้ตัวน้ำขุ่นๆ -0-
แต่ถึงกระนั้น พวกผมก็รู้ดีครับ
ว่าดรีมมันโคตรขี้กลัวเลย
ยิ่งถ้าครูปิดสปอดไลท์นี่มืดเลยล่ะ
“แล้วมึงล่ะ!
จะไม่พูดเชี้ยไรเลยรึไงวะเอิร์ธ”
ดรีมตาขวาง(ด้วยอารมณ์)ถามเจ้าตัว
คนที่น่าจะให้เหตุผลกับข้อนี้ได้ดี
"....."เอิร์ธไม่ตอบครับ
มันได้แต่นั่งนิ่งเงียบ มองซองขนมกลางวง
ที่พวกผมแอบซื้อมากินกันตอนดึกๆ
เอิร์ธเงียบอยู่สักพักนึง
ก่อนมันจะพูดขึ้นมา
“ถ้ากูบอกว่า...กูไม่ได้พูดล่ะ?”
.........!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทุกคนถึงกับเงียบ!!!!!!!!
แล้วหันมามองหน้ากันสลับกับมองหน้าไอ่เอิร์ธครับ
“ไม่ได้พูดเหี้ยไร!!
กูยังเห็นมึงตอบตกลงอยู่เลย”
ดรีมใช้มือผลักไหล่เอิร์ธครับ
พวกผมเลยช่วยกันห้ามมัน
จับมันไว้ อารมณ์ร้อนว่ะเพื่อนกู
“กูพูดจริงนะ...ตอนนั้นกูไม่ได้พูด”
ผมเห็นเอิร์ธเหงื่อตกและเริ่มมีสีหน้าเครียด
ซึ่งนี่เป็นครั้งแรก
ที่มันจะแสดงออกทางสีหน้า
ได้อย่างชัดเจนที่สุด!
เท่าทีพวกผมรู้จักมันมา
“กูไม่รู้ตัวว่ากูพูดออกมาแบบนั้นได้ยังไง...
กูควบคุมคำพูดไม่ได้ ทั้งๆที่..
กูตั้งใจจะปฏิเสธตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”เอิร์ธเริ่มเกรง
“เฮ้ย! มึงพูดเชี้ยไรว๊ะ!!
มึงอย่ามาอำกูหน่อยเลย!
มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบอ่ะ!
มึงอยากแกล้งกูใช่ม๊ะ!!”
ดรีมผลักไหล่เอิร์ธอีกแล้วครับ
แต่ดีที่พวกผมคุมตัวมันไว้ทัน...
"มึงเป็นเหี้ยไรเนี้ยดรีม!! มึงใจเย็นๆก่อนได้ป๊ะ!”
ผมใส่อารมณ์เรียกสติดรีมคืนมา
“กูว่าเรื่องนี้มันชักแปลกๆแล้วว่ะ!?”
เอิร์ธเสริมบทขึ้นมาอีกครั้ง...
“เมื่อตอนเลิกกิจกรรมเสร็จ
กูเห็นพวกสารวัตนักเรียนคุยกันว่า
ไอ่คนต้นคิดแผนนี้...(ซึ่งก็คือแบ้งค์)
มันไปเข้าห้องน้ำ.....
แล้วมีคนเห็นมันนอนช็อกไม่ได้สติอยู่หน้าศาล
ข้างห้องอาเซี่ยนว่ะ !!
ตอนนี้ยังนอนสั่นอยู่เลย”เอิร์ธเล่า
"แล้วไงมันเกี่ยวไรกันว้ะ!?"
ดรีมถามด้วยอารมณ์ที่อ่อนลง
“ซึ่งก็แปลกทำไมมันถึงไปนอนตรงนั้น?”
เอิร์ธตั้งคำถาม
"ไม่เห็นจะแปลกเลย!
มันอาจจะไปเข้าห้องนํ้า แล้วก็กลับมาเข้าเต้นท์
แต่ตอนเดินกลับมันอาจจะหนาวมาก หรือไข้ขึ้น
ก็เลยเป็นลมหมดสติช็อกไปก็แค่นี้ !
ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกันกับเรื่องที่พวกเราคุยกัน
ตรงไหนเลย"ดรีมพูดพร้อมจิกตาใส่เอิร์ธนิดๆ - -
"นั่นน่ะสิ..
มันเกี่ยวกันตรงไหนวะเอิร์ธ"ผมถาม
"ตามหลักการแล้วถ้าทำธุระเสร็จ
มันควรต้องรีบกลับเต้นท์ป่ะวะ?
ถ้าจะกลับเต้นท์ก็ต้องเดินตรงมา?
ไม่มีทางเลยที่มันจะไปนอนช็อกอยู่ตรงศาล
ซึ่งอยู่ด้านข้างห้องนํ้า...
มันคนละทางกันเลยนะเว้ย"เอิร์ธพูดให้คิด
เออ...
ก็จริงอย่างที่เอิร์ธมันว่า =3=
"ม่..มันอาจจะไม่ได้อยากกลับเต้นท์ก็ได้
มันอาจจะหาทางหนีกลับบ้านอยู่
เลยไปหลดแถวนั้นเพราะมืดๆคงไม่มีใครเห็น
แต่มันหนาว ไข้ขึ้น หรือง่วง เลยหมดสติไป
มึงน่ะอย่ามาเปลี่ยนเรื่องหน่อยเลย!@##"
ดรีมยังคงหาข้อแก้ต่างเถียงกับเอิร์ธ =-=
เฮ้อ...คู่นี้นี่มันจะกัดกันไปถึงไหน =w='
ไอ่คนอารมณ์ร้อนนี้ก็ยอมบ้างอะไรบ้างก็ได้
"เฮ้ยดรีมมึงหุบปากสักทีสิวะ!"
แม็คผลักไหล่ดรีมบ้าง
"หัดมีเหตุผลหน่อย...
เอิร์ธ มึงอย่ามาล้อเล่น
เอาจริงๆ ทำไมมึงถึงตอบตกลง!"
แม็คพูดดุดรีม หลังประโยคหันมาถามเอิร์ธ
"...."เอิร์ธเงียบ =-=
(รีดเดอร์อีกแล้วหรอว๊ะ=[]=)
"กูไม่ได้ล้อเล่น ...กูพูดจริงทุกอย่าง!!
แล้วเรื่องของไอ่แบ้งค์ก็ด้วย กูว่ามันแปลกๆ"
จู่ๆเอิร์ธก็พูดขึ้นมา
"ก็แล้วมันแปลกยังไงล้ะ!"ดรีมใส่อารมณ์
ทำท่าจะลุกขึ้นยืน...แต่พวกผมจับมันไว้ได้ก่อน
"ก็แปลกว่าทำไมมันไปนอนชักตรงนั้นไงล่ะ!"
เอิร์ธใส่อารมณ์ทางสายตา(นิดๆ =..=')
แต่ระดับเสียงยังคงเรียบอยู่(เฮ้อ T0T)
"ก็กูบอกแล้วไงว่ามันอาจจะหนาวป่วย
เลยหมดสติลงไปนอนชักอยู่นั่น!!!!"
ดรีมทำท่าจะลุกคนอีกแต่พวกผมจับมันไว้ทัน
"โอ้ยยยยย...หยุด!!!!"ผมตะโกนออกไป
ไม่รู้ดังเท่าไหร่ แต่คงดังมากพอ
ที่คนข้างนอกน่าจะได้ยิน
ทุกคนในเต้นท์ตกอยู่ในความสงบ...
=w= เออดี กูล่ะเพลียกับสู๋ =3='
"ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับไอ่แบ้งค์วะเอิร์ธ"
ผมถามเอิร์ธด้วยความเซ็ง
"ก็ตามหลักการแล้วถ้าคนเข้าห้องนํ้าเสร็จ
มันก็ต้องรีบกลับเพราะมันมีเวลาแค10นาที"เอิร์ธพูด
=..= ช่วยกูได้มากเลยมึง
ยังงงอยู่เลยเนี้ย!!=-=
"มึงจะพูดวนทำเหี้/หุบปากมึงเลยดรีม!!"
ดรีมสวนขึ้นมาอีกผมเลยด่ามันไปทีนึงก็ถึงกับเงียบ
เพราะในกลุ่มนี้คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า
หรือจุดส่วนรวมกลุ่มก็คือผม
ทุกคนเลยจะรู้ว่าเวลาไหนควรทำอะไร
เวลานี้ก็เช่นกัน ผมทำอะไรทุกคนต้องเคารพ
"มึงพูดต่อเลยเอิร์ธ ยังไงต่อ"ผมถามเอิร์ธ
"ก็เวลาที่ให้มา10นาที
แค่ระยะทางเดินจากเต้นท์ไปห้องนํ้าชาย
ขาไปก็ใช้เวลาร่วม4นาทีแล้ว...
ยิ่งอากาศหนาวๆแบบนี้ให้เร็วสุดก็คง3นาที
ไหนจะต้องต่อแถวรอคิวฉี่อีก
ก็น่าจะสัก2นาทีเป็อย่างตํ่าเพราะอากาศหนาว
คนต้องเข้าเยอะแน่ๆ...
ไหนจะเวลาฉี่อีกสัก1-2นาที
รวมยอดแล้วก็น่าจะ7นาที
แล้วยังจะเวลากลับอีกก็10นาทีแล้ว
มันจะมีเวลาไปยืนพรํ่าเพ้อแถวนั้นได้ไง"เอิร์ธพูดจบ
"ก็แล้วถ้ามันไม่ได้ฉี่ในห้องนํ้าล่ะ
ทีอย่างพวกเราเมื่อกี้..
ก็ไปฉี่แถวกำแพงโรงเรียนมืดๆใกล้ๆไม่ใช่หรอ
ทำไมแบ้งค์มันจะทำไม่ได้"ดรีมพูดให้คิด
"เออนั่นดิ!
ถ้าอย่างนั้น...เราก็ต้องลดเวลารอคิวไปอีก
ก็น่าจะได้สัก6นาทีขากลับอักสัก3นาที(ถ้าวิ่ง)
ก็คงจะทัน"แม็คพูดขึ้น
"ทันป้ามึงสิ - - ตกคณิตรึไง?
1นาทีที่เหลือใครมันจะไปเสียเวลาอยู่แถวนั้น
อากาศยิ่งชื้นๆหนาวๆลมเย็นๆหมอกจะลงแบบนี้
สู้เอาเวลา1นาทีที่เหลือรีบวิ่งมาเข้าเต้นท์
ก่อนที่สปอท์ไลท์จะปิดลงดีกว่าไหม?"
ผมลงค้นให้ไอ่แม็คมันลูกนึง -*-
"เออ..จริงว่ะ!=-=
นอกซะจากว่า...?
มันจะไม่ได้อยากเข้าห้องนํ้า???"แม็คพูดขึ้น
"ถ้าไม่เข้าห้องนํ้าแล้วมันจะไปทำห่าอะไรล่ะ
มึงก็คิดหน่อย -*- "ดรีมลงค้อนให้แม็คไปอีกลูกนึง
"อ้าวเฮ้ย! สัสกูเจ็บ >[]<
กูยังพูดไม่จบเลย คือกูจะบอกว่า
หรือมันอาจจะไปหาทางหนีออกจากค่าย"แม็คพูดขึ้น
"หนีได้ไง!?
ถ้าหนีมันก็ไม่ผ่านกิจกรรมดิว๊ะ"ดรีมถาม
"ไม่นะ รุ่นพี่ที่กูรู้จักบอกมาว่า
เช็คชื่อแค่ตอนเริ่มกิจกกรมเมื่อเช้า
ครั้งเดียว แล้วก็ไม่มีเช็คอีกเลย =-="แม็คพูด
"ไม่น่าล่ะ กูแม่ง!!!><
กูไม่เห็นนมันแบกด๋อยอะไรมาเลย
โหยยยยยย มีงี้ดั้ว รู้งี้กูไม่นอนนี่หรอก
แบกของก็หนัก มืดก็มืด หนาวก็หนาว
หนีไปก็ผ่านกิจกรรม"ดรีมบ่น
แป๊ะ!!!
"เฮ้ยอะไรเนี้ยมึงตบหัวกูทำไม o[]O"ดรีมโวยวาย
"ก็มึงไม่ฟังกูให้จบก่อน กูเลยตบคืน
อีกอย่าง...กูตบเพราะมึงคิดขี้โกงคนอื่น
ที่เขาหอบของลำบากมาเข้าค่าย!@!^^!@"
แม็คเทศยาวเป็นพรืด
"พอๆ!!! =0= กลับเข้าเรื่องๆ"
ผมชวนเพื่อนเข้าเรื่อง
ก่อนจะออกทะเลไปมากกว่านี้
"มึงคิดว่าหนีได้หรอ..?
เหอะๆ หนีไปแล้วผ่านมันก็ดีน่ะสิ"เอิร์ธพูด
"มึงหมายความว่าไงวะพูดไรก็พูดให้จบดิ"
ดรีมโวยวาย - - โอ๊ะไอ่นี่เป็นไรของมัน =-=
"ข้างโรงเรียน....
รอบๆรั้วโรงเรียนโดนกักไว้หมดแล้ว
พวกไหนที่หนีปีนออกไปน่ะ หึๆ
โดนสารวัตรนักเรียนจับไว้หมดแล้ว
เรื่องนี้ไอ่แบ้งค์มันก็คงรู้ดี เพราะฉนั้น...
กูรับรองได้เลยว่ามันไม่หนีหรอก"เอิร์ธพูด
"แล้วถ้ามันไม่คิดจะหนี
มันจะไปทำอะไรแถวนั้นวะถึ
งได้นอนหมดสติชักอยู่นั่น"ดรีมถามขึ้น
"กูว่าเรากลับไปข้อสันนิฐานแรกเลยนะ
ถ้ามันไปห้องนํ้ามันจะไปตรงนั้นทำไม?
ถ้าเกิดมันไม่ได้ฉี่ในห้องนํ้ามันจะไปฉี่แถวไหน
คงไม่ใช่ว่าไปฉี่แถวศาลหรอกนะ"แม็คถาม
"เฮ้ย! บ้า!!"ดรีมและผมพูดพร้อมกัน =-='
"ใครมันจะบ้าไปฉี่แถวศาลว๊ะ
มึงก็ช่างคิด -*-"ผมด่ามัน
"รึว่ามันจะไม่ได้ไปฉี่ แต่ไปสูบบุหรี่?"ดรีมพูดขึ้น
"เอ้อ! ใช่มันต้องไปสูบบุหรี่แน่ๆ
เห็นตอนรอบกองไฟมันบ่นว่าอยากสูบ!!"แม็คพูด
ตายห่า !! =[]=
แล้วก็เพิ่งมาบอก
ปล่อยให้พวกกูคิดตั้งนาน สัส =-='
"ไม่ใช่หรอก"เอิร์ธพูดขึ้น
"ไม่ใช่ได้ไงวะมึงก็นั่งอยู่กับกูตอนนั้นน่ะ
แบ้งค์มันยังบ่นให้พวกเราฟังอยู่เลยว่าอยากสูบ"
แม็คหันไปคุยกับเอิร์ธ
"ก็ใช่อยู่ที่มันบอกว่าอยากสูบ
แต่คือมันไม่มีอะไรให้สูบไง
มันก็บอกอยู่เลยมึงไม่ได้ยินหรอ?"เอิร์ธถาม
"อ้าวสัส =-= ยังไงแน่"ดรีมถามแม็ค
"อ๊อหรอ 555 โทษทีว่ะ
ตอนนั้นกูมัวแต่ดูการแสดงของห้อง13อยู่น่ะ
ห้องฝ้ายเลยนะมึง !!! >w<
ฝ้ายก็แสดงด้วย!@!%@#@%"แม็คเพ้อแล้วครับ
"แสดงเป็นต้นไม้เนี้ยนะ =-="เอิร์ธพูดขึ้น
พวกผมถึงกับฮาหน้าไอ่แม็คสตั้นไปเลย 55
"สัส! เจริญล้ะเพื่อนกรู 55"ดรีมขำ
"ต่อๆ"ผมชวนเพื่อนเข้าประเด็นครับ -w-'
“กูว่าเลิกคิดเถอะแม่ง !!
นี่อาจจะเป็นแผนของไอ่แบ้งค์
ที่คิดจะแกล้งพวกเราก็ได้นะ
คิดในแง่บวกเข้าไว้ดิ มันไม่มีอะไรหรอก”แม็คกล่าว
“เออว่ะ ใช่ๆ เฮ้ยมึง!
กูว่ายกเลิกเถอะว่ะ”ดรีมพูดขึ้นมา
บรรยากาศที่เพิ่งจะสนุกเฮฮา
กลับมามืดครึ้มอีกครั้ง...
“ใช่... เพราะตอนที่กูตอบตกลงพวกมันไป
กูคิดว่า.... มันเหมือนมีคนกำลังจ้องมองกูอยู่
ที่ไหนสักแห่ง”เอิร์ธพูดขึ้น
ตอนนี้ผมขนลุกซู่เลยครับ !!
*-* ผมก็คิดว่าผมรู้สึกไปคนเดียวซะอีก
“เฮ้ย มึงคิดงั้นหรอ”ผมอดที่จะถามเอิร์ธไม่ได้
เพราะตอนนั้นผมก็รู้สึก
“เออดิ อย่าบอกนะว่ามึงก็รู้สึก...”เอิร์ธถามผม
“ก็ไม่เชิงว่ะ”ผมตอบอย่างกังวน
นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี้ย
มันเหมือนมีลางห์สังหรอะไรสักอย่าง
หรือว่าที่เฮียบอกมันจะเป็นความจริง?
“กูว่าถ้าเราถอยตอนนี้
มันน่าจะยังทันนะ”ดรีมพูดเรื่องให้คิดขึ้นมา
“เฮ้ยมึง...อุปทานหมู่เปล่า??
ความจริงแล้วคงไม่อะไรหรอกม๊าง”แม็คพูด
"ไม่เอาอ่ะ ไม่ว่าจะแกล้งกันหรือเป็นจริง
ก็อย่าไปเถอะ"ดรีมเริ่มตัวสั่นใหญ่
แล้วไปบอกเขาว่าไม่ได้กลัว
ใครมันจะเชื่อมึง =0='
"น่าาาามึงงงงง
ไปเถอะมันไม่มีอะไรหรอก"แม็คปลอบดรีม
ไอ่นี่ก็ชอบจริงเรื่องแบบนี้เนี้ย =w=
“มึงคิดอย่างนั้นหรอ?”
...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
พวกผมหันไปทางต้นเสียง
ซึ่งอยู่ข้างบนหัวพวกผม
ตรงช่องระบายอากาศของเต้นท์
“โหววว่สัส!! พวกกูตกใจหมด!
เชี้ยทิว =0= เข้ามาๆ”แม็คด่าทิว
(เพื่อนร่วมห้องของพวกเราครับ)
“พวกมึงก็เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน
คงจะยังไม่รู้อะไรสินะ”ทิวเข้ามานั่งก็พูดขึ้นเลย
พร้อมกับหยิบขนมกลางวงเข้าปากน่าตาเฉย =-='
“กูอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก
พ่อกูทำงานที่นี่กูรู้ดี”ไม่มีใครกล้าเถียงมัน
เพราะต่างคนต่างรู้ดีเพราะพ่อทิวเป็นยามที่นี่
คงไม่มีเหตุผลอะไรให้โกหกหรอก
เพราะทิวมันก็ไม่ใช่คนชอบแกล้งอะไร
และปกติมันจะเป็นคนหลับง่าย
แต่ที่แปลกคือดึกป่านนี้
มันยังไม่หลับนี่สิที่ทำให้ต้องคิด
“พวกมึงเคยได้ยินกันไหมว่า...
ก่อนที่จะก่อตั้งโรงเรียนนี้ขึ้นมา
หรือสถานที่ใดสถานที่หนึ่งขึ้นมานั้น
ที่แห่งนั้นมันต้องเคยเป็นอะไรมาก่อนบ้าง?”
“ป่าช้าอะไรงี้ใช่ป้ะ!?”แมคถามด้วยความสนใจ
- - ชอบจริงนะมึงไอ่เรื่องแบบนี้ -*-
“แล้วเคยได้ยินกันไหมว่า...
ก่อนจะสร้างอะไรทับถมที่แห่งนั้น
จะต้องมีการบนบานขอเจ้าที่ไว้ด้วย”ทิวพูดเสียงตํ่า
มันจะสร้างบรรยากาศได้ดีกว่านี้มาก
ถ้ามือมันอยู่สุขไม่หยิบขนมกินเรื่อยๆจนหมด!=-=
“อ่ะห๊ะ”ในเต้นท์นี้ก็คงจะมีแต่แม็ค
ที่ตื่นเต้นอยู่คนเดียว
“แล้วทุกครั้งที่ขอสร้างถนน
หรือโรงเรียนจะต้องมีการขอว่า..
จะถวายชีวิตคนให้อย่างมากก็ปีละ1-2คน"
.....!!!!!!
ทิวเว้นช่วงระยะห่างไว้ให้มันน่าตื่นเต้น
- - แต่มือมันก็ยังคงเกะขนมซองต่อไป =^=
"พวกมึงสักเกตุได้จากข่าวเลยนะ
ว่าทุกๆปีจะมีรถชนกัน...
และโรงเรียนทุกโรงเรียนจะต้องมีคนตาย
ไม่ต่ำกว่าปีละคน”ทิวหยุดพูด(กินไง- -)
“ล่...แล้วไงต่อ?”แม้แต่ดรีมที่กลัวผี
ยังอดสงสัยไม่ได้ที่จะถาม
ในขณะที่ทุกคนเงียบตั้งใจฟัง
“ซึ่งที่นี่ก็คงจะไม่ต่างกัน
และโรงเรียนนี้..
คนที่อยู่ตั้งแต่มอหนึ่งถึงมอหกจะรู้ดี...
แต่ถ้าไม่เชื่อพวกมึงก็ไปถามรุ่นพี่เขาก็ได้
หรือครูก็ดี”ทิวหยุดพูด(กินอีกนั่นแหละ!=^=)
“แล้วไงต่อว๊ะ!?”แม็คถามขึ้นอีก
“ก็ปีนี้ยังไม่มีคนตายเลยน่ะสิ!
พวกมึงจำได้ไหม
ว่าปีก่อน.. นักเรียนโรงเรียนเรา
มีคนตายไปสองคน...!!!
คนนึงโดนรถชนหน้าโรงเรียน
อีกคนนึงจมน้ำตาย”ทิวหยุดพูด
มาถึงตอนนี้จะไม่เชื่อก็ไม่ได้แล้วครับ
ผมเริ่มจะเชื่อคำที่เฮียบอกแล้วสิ
ถึงว่าล่ะพักนี่ดูเฮียดูซึมๆ
หรือว่าเฮียจะรู้มาก่อนนะ
ว่าโรงเรียนนี้มันมีอะไร?
คงจะรู้เรื่องนี้มาก่อนสินะ
แล้วที่ผมฝันมันก็คงเป็นเรื่องจริง
“เออ ใช่!
กูจำได้แล้วพี่คนที่โดนรถชนกูเห็นเต็มๆตาเลย
ตอนนั้นกูกำลังจะกลับบ้านพอดี”แม็คสวนขึ้นมา
“เออ แล้ววันนี้...
ก็อาจจะเป็นวันที่ต้องมีคนตาย”ทิวหยุดพูด
"อ้าวแล้วทำไมต้องเป็นวันนี้ล่ะ!!!"
ดรีมถามด้วยความหวาดระแวง
“เออ แล้วคุณครูที่นี่...
ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังพานักเรียนมาเข้าค่ายที่นี่
เนี้ยนะ”แม็คถาม
“กูว่า... บางทีที่แผนการเข้าค่ายที่นั่นติดขัด
อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”ทิวพูดขึ้น
ทำเอาทุกคนแทบขนลุก
“ไม่น่าล่ะ...
เมื่อเช้ากูเห็นคุณครูเขา
ทำพิธีอะไรกันซะนานเลย”ผมพูดขึ้น
“ถ้างั้นแล้ว...
ที่ครูบอกว่าหลังจากปิดสปอดไลท์
ให้รีบนอนนี่ก็เพื่อป้องกันสินะ”แม็คพูดขึ้น
"เออ...
กูเพิ่งเห็นมึงจะฉลาดก็วันนี้แหละ"ดรีมกัดไปดอกนึง
“อืม กูว่า..
ครูเขาก็ดีนะ
พวกมึงไม่สงสัยหรอ?
ว่าทำไมเลิกกิจกรรมก่อนเที่ยงคืน”ทิวพูดให้คิด
“นั่นก็เพราะว่า...
ถ้าเลยเที่ยงคืนไป ก็ไม่สามารถมีใครรู้ได้ว่า
จะเกิดอะไรขึ้น! แล้วนี่ก็คงบังเอิญเกินไป
ที่จะต้องเข้าค่ายที่นี่
ขนาดตอนกลางคืนวันธรรมดา
ยังน่ากลัวเลย
ยิ่งพรุ่งนี้เป็นคืนเดือนดับอีก”ทิวทำท่าขนลุก
“คืนเดือนดับ?
ทำไมวะ”ดรีมถาม
“ก็คืนเดือนดับคือวันที่เขาปล่อยผีกัน
จากที่ ที่นี่หลอนนอยู่
แล้วพรุ่งนี้ต้องหลอนกว่านี้แน่ๆ”ทิวพูด
“งั้นก็แสดงว่า...
ที่เชี้ยเอิร์ธบอกก็ไม่ได้โกหกอ่ะดิ”
ดรีมเริ่มพูดขึ้นขณะกอดแขนผมเกรงตัวสั่น
“แล้วก็จะโกหกแล้วมันได้อะไรขึ้นมาล่ะ?”เอิร์ธพูดขึ้น
“งั้นก็แสดงว่า.. นี่คงเป็นแผนของใครสักคน
คนที่จะเอาชีวิตคนที่จะออกไปลองของกับมัน
ในคืนนี้สินะ”เอิร์ธพูดขึ้น
"กูใช้เวลาคิดอยู่นาน..ว่านี่มันอุปทานหมูรึเปล่า
จากที่แรกๆชักไม่แน่ใจ
มาตอนนี้กูเริ่มจะเชื่อแล้วล่ะ"เอิร์ธพูด
“ใช่... แล้วไอ่แบ๊งค์ก็เป็นคนแรก
เหลืออีกแค่คนเดียว”แม็คพูดขึ้น
“ไม่ใช่!
ถ้าเป็นแบ๊งค์จริงๆล่ะก็
ป่านนี้มันไม่มีโอกาสได้นอนสั่นอย่างนี้แน่
เพราะเจ้าที่โรงเรียนนี้นะ...
ถ้าท่านคิดจะเอาชีวิตใคร
คือครั้งเดียวตายไปเลย”ทิวแก้ข้อสงสัย
“งั้น...ถ้าไม่ใช่แบ๊งค์
แล้วจะเป็นใครวะ”แม็คถาม
“กูก็ไม่รู้...
แต่ที่แน่ๆ พวกมึงอย่าคิดที่จะไป
ถ้าเป็นไปได้ หลังเทียงคืนนี้
ห้ามออกจากเต้นท์เด็ดขาด”ทิวจ้องหน้าพวกผม
“ท่...ทำไมว๊ะ”ดรีมถามเสียงสั่นเครือ
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน...
บางที... ที่ไอ่แบ๊งค์มันยังไม่ตาย
อาจเพราะวันนี้เป็นวันพระก็ได้”
ทิวพูดเรื่องให้ยิ่งน่าคิดขึ้นมาอีก
“เฮ้ยครีม...
กูว่าอย่าไปเถอะ”ดรีมสั่นตัวผม
“ยังไงก็ช่าง ไม่ว่าจะไปหรือไม่ไป
พวกมึงต้องอยู่ในเต้นท์ก่อนเที่ยงคืน
และห้ามออกไปไหนจนกว่าแสงอาทิตย์ยามเช้า
จะขึ้นมาส่องทางสว่างให้โรงเรียนเราหลุดพ้น
จากความมืดของยามราตรี เข้าใจนะ...
ส่วนกูคงต้องรีบเข้าเต้นท์ล่ะ!
ยังไงก็ขอให้โชคดีละกันนะ”
ทิวกล่าวทิ้งท้ายไว้
ก่อนจะเดินออกจากเต้นท์ไป
"ไอ่ประโยคท้ายๆมันจะหลอนกว่านี้มาก
ถ้าไอ่นี่มันไม่พูดคำศัพท์แปลกๆยากๆนี้-*-"แม็คบ่น
"เออ มึงคิดเหมือนกูเลย- -"ผมกล่าว
“กูว่าเรายกเลิกงานนี้เถอะว่ะ”เอิร์ธพูดขึ้น
“ใช่ๆ กูว่ามันอันตรายเกินไป”ดรีมรีบสวนขึ้นมา
เพราะมีเอิร์ธเป็นพวกแล้ว =-=
“แล้วมึงล่ะ ว่าไงแม็ค”ผมถามแม็ค
“อืม...กูก็ว่า...มันเสี่ยงเกินไปแหละ”แม็คเปลี่ยนใจ
“เคร่... งั้นเรานอนกันเถอะ”
ผมเริ่มทำท่าจะนอน
“เดี๋ยว!! ยังนอนไม่ได้
...เพื่อป้องกันต้องทำพิธีก่อน”ดรีมพูดขึ้น
“พิธี?
พิธีไรว๊ะ”แม็คถาม
“พิธีซื้อที่ไง
กูมีสี่บาท พอดีสี่คน คนละบาท”ดรีมนับเหรียญ
"เฮ้ยๆ มึงไปเรียนรู็วิธีพวกนี้
มาตั้งแต่ตอนไหนวะ ฮ่าๆ"แม็คถาม
"ก็ไปหาๆเอาจากเน็ตนั่นแหละ
มันเป็นความเชื่อโบราณเว้ย"ดรีมตะหวาดใส่แม็ค
.
.
.
.
แล้วพวกเราก็แบ่งเหรียญกัน
คนละเหรียญซึ่งได้สี่เหรียญพอดีเป๊ะ
มาพนมไว้ในมือ พร้อมนั่งคุกเข่าท่าเทพบุตร
“พวกมึงพูดพร้อมกูนะ”ดรีมหันมาบอก
“ข้าพเจ้า...
และเพื่อนๆ....
พวกเราทั้งสี่คน...
ขออนุญาติเจ้าทีแห่งนี้...
ขอซื้อทีสำหรับนอนพักแรมหนึ่งคืน...”
พูดจบพวกเราก็กราบหมอนสวดมนตร์ก่อนนอน
และนำเหรียญไปวางไว้ใต้เต้นท์
หลังจากเข้านอนกันได้สักพัก
ก่อนสปอดไลท์จะดับลง
มีสารวัตินักเรียนเริ่มเดินตรวจตรากันแล้ว
ว่าใครยังไม่นอนหรือได้ยินเสียง
หรือแม้แต่เห็นแสงโทรศัพท์จะยึดทันที
และจะติดทันบนไว้ให้ลงโทษ
ในตอนเช้าของวันต่อมา...
สารวัตนักเรียนยังคงเดินตรวจมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งเสร็จหมด
เป็นเวลา 11:40
คุณครูพากันเข้าเต้นท์กันหมดแล้ว
“ไอ่ตูมตามเดินมาที่เต้นท์เพื่อเรียกพวกผม”
ซึ่งความจริงแล้วพวกผมก็ยังไม่นอนกันหรอก
อันที่จริงคือนอนไม่หลับกันสักคน
แต่ทำท่านอนไปงั้น =.=
“เฮ้ยมึง พวกกูขอยกเลิกนะ”แม็คพูดขึ้น
“เฮ้ยเชี้ยแม็ค แค่นี้มึงป๊อดหรอว๊ะ
โคตรตุ๊ดอ่ะมึง”ตูมตามพูดอยู่หน้าเต้นท์
ในขณะที่แม็คกำลังรูปซิบเต้นท์ออก
“ไม่ใช่เว้ย
แต่มึงก็เห็นอย่างเหี้ยแบ๊งค์แล้วนี่
อากาศก็หน๊าวหนาว หมอกก็ลง
พวกกูไม่เล่นด้วยแล่ว”แม็คพูด
“เชี้ยนั่นมันเล่นยาเฉยๆหรอกกก
ปานนี้หายสั่นแล้วมั้ง...ไม่เป็นไรมากหรอก
พวกกูดูแลอย่างดีมันอย่างดี
ตอนนี้นอนห้องพยาบาลแล้ว"ตูมตามหยุดขำนิดนึง
"มาเลยๆพวกมึงอย่าๆ
ตกลงกันแล้ว”แล้วมันก็วนเข้าเรื่องอีก
ยังคงไม่ลดความพยายาม =0=
“เฮ้ยพวกกูก็ห่วงชีวิตนะเว้ย..
ไม่ใช่มึง”ดรีมพูดขึ้น
“โดววว่..ดรีมมึงอย่า
ถ้าพวกมึงไม่มากูเอาเรื่องไปบอกครูได้นะ
ว่าพวกมึงไม่นอน”ตูมตามขู่
"..."ดรีมถึงกับเงียบตัวสั่นกอดผ้าห่มครับ
ก็นะมันออกจะตั้งใจเรียนหวงคะแนนหวงเกรด
กลัวจะเสียประวัติจะตาย
แต่ถ้ายอมไปก็กลัวทั้งผีทั้งความมืดอีกล่ะ
“เอาไงดีว๊ะ?”ผมถามเพื่อนๆ
“ตอนนี้ยังทัน ..ถ้ารีบไป
แต่ต้องกลับเร็วหน่อย
เพราะใกล้เที่ยงคืนแล้ว”
เอิร์ธพูดพร้อมกันดูนาฬิกาขอมือเรืองแสง
“เออๆ ไปก็ไปว๊ะ!”ดรีมสถบอย่างไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก
เพราะมันห่วงเกรดการเรียนมากกว่า
ดี!! ถ้ารีบกลับก็คงไม่เป็นไรมาก
และเนื่องด้วยแสงจันร์คืนวันพระเต็มดวงทำให้
พวกผมสามารถเดินไปไปยังจุดนัดหมายได้โดย
ไม่ต้องมีแสงไฟแสงเทียน
ในที่สุดเราก็ออกเดินทางกันมา
อ้อมๆไปที่มืดๆเพื่อไม่ให้ครูเวรเห็น
และต้องย่องเงียบๆเพื่อไม่ให้มีเสียงฝีเท้า
โดยมีเพียงกลุ่มพวกผม
ได้แก่ ผม ดรีม แม็ค เอิร์ธ และตูมตามเป็นคนนำทาง ...ส่วนคนอื่นๆคงเริ่มออกไปกันแล้ว
.
.
.
.
ทางเดินข้อนข้างเดินไปได้ยาก
เนื่องด้วยเต้นท์ทั้งหลายทั้งเล็กทั้งใหญ่
ขวางทางเดินมากๆ
และพวกเราก็ต้องคอยระวังไม่ให้เดินมีเสียง
หรือไปหยีบเต้นท์ใคร
หรือหลงไปเตะข้าวของของใคร
ก็ใช้เวลากันนานอยู่
ค่อยฝ่าฝูงเต้นท์เยอะแยะออกมาได้
.
.
.
.
“ค่..ครีม
ม่...มึงรอกูด้วยดิ!”
ดรีมที่เดินติดตามผมมามันเกาะแขนผมตลอด
"กูไม่ได้กลัวน๊ะ...ก่..กูมองไม่เห็นทาง"ดรีมแถ
“กูว่าคงต้องรีบแล้วว่ะ”แม็คพูดขึ้น
“รีบเชี้ยไรวะ มึงกลัวหรอแม็ค”ตูมตามหันมาถาม
“23:50เหลือเวลาอีกแค่10นาที”แม็คพูดขึ้น
“เฮ้ยรีบๆเดินเถอะว่ะ”ดรีมเริ่มออกแรงดันตัวผม
ให้รีบเดินแล้วครับ
ขาสองคู่เริ่มเร่งฝีเท้าในแต่ละก้าว
“เฮ้ยพวกมึงเป็นเชี้ยไรว๊ะ”ตูมตามถาม
แต่ก็ไม่มีใครตอบ เพราะคิดว่ามันคงไม่เชื่อเป็นแน่
“กูว่ารีบแค่ไหนก็ไม่ทัน
แค่เดินฝ่าฝูงเต้นท์เข้าไปก็แทบจะสิบนาทีแล้ว”
หลังจากที่เงียบอยู่นาน เอิร์ธก็พูดขึ้นมา
พริ้วววว...!!!
สายลมอ่อนๆพัดมากระทบหน้าพวกเรา
แกร่ก!! เสียงอะไรน่ะ!
"เฮ้ยเสียงไรว้ะ!?"ดรีมร้องลั่นด้วยความตกใจ
แต่ก็ไม่มีผลกระทบอะไรต่อใคร
เพราะเราก็เดินกันออกมาไกลจากค่ายพอสมควร
แกร่ก!!! ทุกสายตาหันไปมองเป็นจุดๆเดียว
ปรากกฎให้เห็นเพียงเศษถุงพลาสติก
ลอยพัดมาตามถนนทางเดิน
“ก็แค่ถุงพลาสติกน่ะ...
พวกมึงอย่าอ่อนไปหน่อยเลอะ!”
ตูมตามพูดแล้วเดินนำหน้าต่อไป
โดยที่พวกผมยังคงเดินตาม
แต่หันกับไปมองหลังอยู่บ่อยๆ
ด้วยความระแวงอะไรสักอย่างกันอยู่..
พริ้วววว!!! เสียงลมพัดมาอีกแล้ว
ดรีมหยุดขาเดินสั่นตัวหนาว
"ข่..ขนลุกหมดแล้ว"ดรีมโชว์แขนให้ผมดู
สายลมอ่อนๆที่พัดโชยมาเมื่อกี้
ทำให้ถุงลอยขึ้นเป็นเสียงแกร่กๆ
ทำให้พวกผมหันมามองหน้ากันและกัน
จากนั้นก็หันไปมองตามต้นเสียง...
เผยให้เห็นถุงพลาสติกอันเดิม...
ลอยขึ้นมาเรื่อยๆตามสายลม...
ลอยขึ้นเรื่อยๆ...
เรื่อยๆ...
เรื่อยๆ..
ไปยังชั้นสองผ่านห้องนาฏศิลป์...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เผยให้เห็นเงาคนดำ
ขยับเขยื้อนอยู่ในกระจก
ที่ส่องสะท้อนแสงจัทนร์มาให้เห็นอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น
ไม่รู้ว่าพวกผมคิดกันเองรึเปล่า
แต่ก็ถ้าคิดเองคงเป็นอะไรที่เป๊ะเกินไป
ทำให้พวกผมรีบวิ่งกันไปถึงห้องอาเซี่ยน
โดยไม่สนใจมองทางเลยต่างคนต่างวิ่ง
ซึ่งข้างๆห้องอาเซี่ยนนั้นจะมีศาล
ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เป็นศาลพระภูมมิของโรงเรียน
ที่เชื่อว่าเคยมีคนขับรถผ่านมองมายังในโรงเรียน
และเห็นนางรำมารำดึกๆดื่นๆ
ยิ่งวันพระยิ่งเห็นบ่อย...
ซึ่งที่พวกเราวิ่งมานั้น
กลับไม่พบเห็น หรือเจออะไร ทำนองนั้นเลย
มีเพียงเทียนในศาลและกลิ่นธูปที่จุดไว้
ตามในแผนที่จะมาลองของกันลอยอบอวล
กลมกลืนกันไปกับหมอกหนาที่ลงมาเย็นจัด
และกลิ่นนํ้าอบที่ไม่แน่ใจจะว่าหอมหรือเหม็นดี
เอาเป็นว่ากลิ่มมันทะแม่งๆอยู่...
และก็เป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเลย....
“เอาเป็นว่าเสร็จภารกิจ !!
หยิบธูปกันมาคนละหนึ่งดอกแล้วจุดไฟ
แล้วไหว้ขอขมาเจ้าที่ซะจากนั้นก็จบภารกิจได้”
ตูมตามพูดดังนั้นก็เริ่มนำกล่าว
“พูดตามกูนะ”ตูมตามหันหลังมาบอกพวกผม
“ในวันนี้...
หากข้าพเจ้า...
และเพื่อนๆ....
ได้ทำอะไรไม่เหมาะสมลงไป....
ที่ทำให้ผู้ปกปักรักษาที่นี่โกรธหรือไม่พอใจอะไร
ข้าพเจ้าและเพื่อนๆจึงมาขอขมา ณ ที่นี้ด้วย”
จากนั้นพวกเราก็ไหว้ศาล
แล้วนำธูปไปปักไว้คนละสามดอก
เพร้งงงงง!!!!!...ทุกสายตาหันไปทางต้นเสียง
"เสียงอะไรน่ะ!!"ดรีมเริ่มเสียสติแล้ว
กอดแขนผมแน่นตัวสั่นใหญ่เลยครับ
"แม๊ววววววว...."เสียงแมวดำตัวนึงร้องออกมา
กระโดดออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่
ข้ามศาลมาแล้ววิ่งหนีไป
"โห่..นึกว่าอะไรที่แท้ก็แค่แมว"ตูมตามพูดติดตลก
แต่ไม่มีใครตลกกับมันเลยสักนิด....
"จะยืนบื้อกันอยู่ทำไมว้าาา
เอ้อออออ กูไปล้ะงั้นน่ะ"ตูมตามเดินนำไปก่อน
นำไป... นำไปก่อน.... นำไปก่อน.....
ร่างกายนั้นหายวับไปในเงามืด !!
คงใสชุดดำเลยมองเห็นยากมั้ง?
เออ... ใช่ๆๆ! หมอกก็ลงหนาด้วย
คิดมากไปป่ะเรา
"ม่..
แมว...
แมวดำ...."ดรีมมองตามแมวไปด้วยความหวาดหวั่น
“ปะ! รีบกลับเถอะ"ดรีมไม่พูดเปล่า
ลากแขนผมไปด้วย
พวกเราเดินออกมาจากตรงนั้น
โดยไม่มีใครสักเกตุเลยว่า...
ธูปของพวกเราดับลงทันทีที่เดินออกมา
เสียงฝีเท้าที่เดินกันมา
กระทบกับเสียงนํ้าของไอนํ้าหนาวๆ
ที่เกาะจับพื้นถนนให้เป็นเสียงสะท้อน
ดังก้องในความมืด...
"อ้าวเอิร์ธ...หยุดเดินทำไมวะ?"ผมถาม
เพราะจู่ๆเอิร์ธก็หยุดเดิน
และหันหลังมาพูดกับพวกเราว่า
"00:00 แล้วว่ะ" ...!!!!!!!
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : อัพเสร็จสักที
เนื้อหาเปลี่ยนไปมากจากตอนแรกที่เปลี่ยนแล้ว
แต่ยังไม่ทันจะกดเซฟไฟก็ตก T0T
ไรท์เลยขี้เกียจอัพ เนื้อด้ยแต่งต่อกันสองตอน
ความจริงจะอัพตอนที่2กับ3ต่อกันเลย
แต่ด้วยเหตุนี้จึงยืดเวลาออกมาเป็นเดือน 55
นับได้ว่าข้ามเดือนข้ามปี อิอิ
ก็ค่อยๆทยอยแต่แหละ ^^
เพิ่มเนื้อหาทีละนิดๆ
แต่โครงเรื่องยังคงเดิมครับ
รู้สึกชอบนะ ช่วงหลังๆนี้หลอนดี
แต่งเองก็ชมตัวเอง เขินจัง
5555 ไรท์กะว่าจะรีบอัพให้จบ
เพราะอยากแต่งแนวอื่นแล้ว
แต่ความขี้เกียจมันครอบงำ - -
ด้วยตัวหนังสือที่ใหญ่โอเวอร์!!o[]O
เลยทำให้ขี้เกียจเรียงตัวอักษรอ่ะดิ -3-
ถ้าไม่มีอะไรอีก
ตอนหน้าอาจตัวหนังสือปกตินะครับ ;)
ความคิดเห็น