[Love Is Who? รักของผมคือใครกันว๊ะ!]

ลำดับตอนที่ #15 : Ep.15 Tomorrow พรุ่งนี้เริ่มใหม่

G  Minor!















 

     จิ๊บๆๆ...
เสียงนกบินหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานดังเข้ามาในหูผม
พร้อมๆกันแสงตะวันอ่อนๆที่สาดส่องมากระทบที่ผิวหน้าผม
แสงตะวันที่จวนจะลับขอบฟ้า เมฆดำเริ่มคลี่คลายออกทีละนิดๆ...จนหายลับไป

ท้องฟ้ายามเย็นหลังฝนตก
ขอบฟ้าไล่สีกันไปตั้งแต่ เหลือง ทอง ม่วง และน้ำเงิน
เผยให้เห็นสายรุ้งอ่อนๆ ช่างสวยงาม....ดั่งเทพนิยาย

“ตื่นแล้วหรอ”เสียงใครคนนึง
เตือนสติผมให้รู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว

“ท้องฟ้าสวยดีเนอะ”
ธันมองไปยังดวงตะวันที่เริ่มจะลับขอบฟ้าไปแล้ว

ผมมองหน้าธันด้วยรอยยิ้ม

หึ... ทำไมนะ....
ทำไมร่างของธันที่โดนแสงยามเย็นของพระอาทิตย์บดบัง
ให้เหลือเห็นเพียงร่างสีดำที่ไร้มิติ
มันช่างเป็นวิวที่สวยเหลือเกิน น่าจะถ่ายเก็บรูปเก็บไว้สักนิด

แต่เราไม่ได้เอากล้องมาด้วยนี่สิ!
เฮ้อ...!!! =0= คิดไปคิดมาแล้วเกือบลืมไปเลยว่าเรามาที่นี่ทำไม?

ยังกะหลับไปซะนานเลย
หึๆ ฝันก็แต่เรื่องเก่าๆ

มันจบไปแล้ว...
เริ่มชีวิตใหม่เถอะวะไอ่เค้ก

นี่มันกี่โมงแล้วเนี้ย !!
ผมค่อยๆดีดตัวขึ้นมองนาฬิกาข้อมือหลังจากเมื่อรู้สึกตัว
ว่าตัวเองกำลังนอนตักเพื่อนชายอยู่ =/////=

แหม๋ = = ใครมาเห็นคงคิดว่าแฟนพอดรักกันเป็นแน่แท้
สถานที่ยิ่งเหมาะเจาะจะพอดรักกันอยู่ =..= บรึ๋ยส์ !! ><

แต่ดูเหมือนก่อนหน้านี้ฝนจะตกนานเอาการเลยแห้ะ =0=
”เค้ก”ธันเรียกผมพร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งออกมา
พร้อมกับสายตาประมาณว่าดึกกูที =0=

แหม๋ =-= พูดเหมือนตัวมึงเบาเนอะ!
ผมได้แต่คิดในใจพร้อมๆกับยกไอยักษ์คนข้างๆขึ้นมา

เราสองคนยืนดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป

”วันนี้กูมีความสุขมากเลย”หลังจากเงียบสักพัก
จู่ๆธันก็พูดออกมา =-= เหย่เขร้!!!=[]= เลี่ยนมากมึง =A=

“อ่อ อื้ม เหมือนกัน...”
ผมได้แต่คิดครับแต่ปากก็ไม่ได้ขัดอะไรมันหรอก

“กลับกันเถอะ!
จะหกโมงแล้ว อยู่ดึกอันตราย
แล้วต้องไปรับน้องครีมด้วย”ธันพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผม

"เออ! ใช่ >< เกือบลืม!!! เร็วๆปะๆเดี๋ยวมันบ่น"นึกได้เช่นนั้น
ผมก็รีบลากมือไอ่ธันกลับรถเลยครับ >< วันนี้โดนมันเทศชัวร์!!!

เกลือบลืมน้องแล้วกู T^T

และเราก็ค่อยๆพากันเดินกลับไปที่รถ . . .
ในหนองประจักษ์ตอนนี้ไม่มีคนเลย

อากาศเย็นๆด้วยความชื้นจากต้นไม้ต้นหญ้ารอบตัว
เหมือนจะพ่นกลิ่นอายความน่ากลัวออกมา

ด้วยหมอกที่ค่อนข้างหนา
เพราะฝนที่ตกแรงตั้งแต่เช้าทำให้วันนี้แทบไม่มีแดดเลย
น่ากลัวจัง.. 'T[]T

“อ่ะ!”ผมยื่นเสื้อกันหนาวของธันคืนให้เจ้าตัวครับ
หลังจากที่ใส่มันอยู่นาน =w= นึกว่าของตัวเอง 55

“เฮ้ย! เอามาให้กูทำไม
มึงใส่เถอะ”มันปฏิเสธผมครับ

แต่ผมคิดว่ามันเองก็คงหนาวเหมือนกัน

“เฮ้ย! ของมึงนะ มึงใส่ดีกว่า...อากาศออกจะหนาว”
ผมยื่นเสื้อกันหนาวให้มันอีกทีนึงครับ

“ไม่เอา...มึงใส่ดีกว่าเสื้อข้างในกูก็เสื้อแขนยาวนะ
ไม่เหมือนมึง ใส่ๆไปเหอะน่า”ธันไม่พูดเปล่า

มันเดินกลับมาใส่ให้ผมหลัง
จากที่เดินนำหน้าผมอยู่นาน

แล้วเราสองคนก็รีบเดินกันไปที่รถ
และแวะรับไอ่ครีมกลับบ้านด้วย

อย่างที่คาดไว้ไม่ผิดครับ =-=
โดนบ่นนิดนึง มันคงเกรงใจไอ่ธันแหละ
แต่กลับเข้าบ้านไปนี่...โอ้ย t0t ข้าน้อยมิอยากสิคึด!! T[]T



.

.

.

.

รถเคลื่อนตัวมาถึงบ้านผม

“ขอบคุณนะครับพี่ธัน”ครีมกล่าวขอบใจธันเล็กน้อย
ก่อนจะส่งสายตาอาฆาตมาให้ผม ประมาณว่า...มึงเสร็จกูแน่ หึๆๆๆ !!

มันลงจากรถนำผมไปก่อน
แล้วตอนนี้เหลือก็แต่ผมและธันอยู่ในรถ

“ขอบใจนะเว้ยธัน...”
ผมพูดออกมาเบาๆทำลายความเงียบ
พร้อมก้มหน้าก้มตาด้วยความอาย =/=
ก็แหม๋กูพูดอะไรออกไปว้ะ ><

และด้วยความอายผมเลยรีบเปิดประตูรถออกไป
“เดี๋ยว!”ธันคว้ามือผมเอาไว้...

“อ่.. อะไรหรอ?”ผมถามด้วยอาการเก้ๆกังๆ
ไอ่บ้าาา!>< มึงจะจับมือกูทำไมเนี้ย >[]<

“เสื้อกันหนาวกู!”อ่อที่แท้ก็ทวงเสื้อกันหนาว-3-!!
=..= ฉัดงกจุงเบย

ผมถอดเสื้อกันหนาวของมันออก
แล้วยื่นให้มัน...ประตูรถถูกปิดลง

คงไม่มีอะไรแล้วสินะ =w=
เมื่อคิดดังนั้นผมที่กำลังหันหลังกำลังจะเข้าบ้านไปเตรียมรับชะตากรรมนั้น

“ไว้วันหลังไปด้วยกันอีกนะ”ธันบอกผม
ก่อนที่กระจกรถจะค่อยๆลื่นปิดลงบดบังใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นนั้น

และแล้ว...
รถของธันก็เคลื่อนออกไป.....

 

.

.

.

.

ผมรีบวิ่งเข้าบ้านมาอาบน้ำนอนโดยไม่ลืมบอกม๊าว่าวันนี้จะไม่กินข้าวเย็นด้วย
เพราะถ้ากินไอ่ครีมต้องเดินเข้ามาโวยวายเป็นแน่ =..=
ผมเยเลี่ยงมันโดยการไม่ไปกินข้าวซะ เพราะไม่อยากโดนเทศทั้งม๊าทั้งมัน

อีกอย่างวันนี้ผมก็เหนื่อยเพลียและทานไม่ลงไม่หิวด้วยเลยไม่กินมันซะ
เพราะวันนี้ผมเพลียข้อนข้างมากครับ คิดดังนั้นจากตอนแรกว่าจะอาบนํ้าก่อน
ตอนนี้เปลี่ยนใจล้ะ!!!=3= นอนเลยละกัน

พรุ่งนี้วันจันทร์สินะ...

“เฮ้อ....
เริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะวะเค้ก”
ผมยิ้มให้กับความคิดบ้าๆบอๆของตัวเองที่ผ่านมา

และแล้วสติผมก็ค่อยๆจางหายไป



.

.

.

.

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
เสียงนาฬิกาปลุกแสนซวยของผมเตือนดังขึ้น
บอกเวลา 07:15 !!!!*0*

“เชี้ย!!!! ไอนาฬิกาปลุกบ่องแท่งเอ้ย!><
สายแล้วโว้ยยยยยยยยยยย”ผมรีบดีดตัวเองออกจากเตียงให้เร็วที่สุด!!
และรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องน้องชายขี้เซาของผมเพื่อปลุกมันด้วยตัวเอง!

“ครีม! สายแล้วโว้ย
รีบตื่นเร็ว!!”ผมรีบเปิดประตูห้องมันเข้าไปครับ
ในเมื่อเคาะเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น

“ห่าครีม!! ตื่นเร็วๆ!
สายแล้วเว้ย!! กูจะสายตาม! เร็ว!!>0<!”
ผมเขย่าตัวน้องมันสักพักจนมันตื่น

และเหลือบไปมองนาฬิกาที่ห้องมัน
บอกเวลา 07:18

“เห้ยยยยยยยย!!!
ไปอาบน้ำเร็วมึงเจ็ดโมงสิบแปดสายแล้วววว!”
ผมรีบเตือนสติน้องให้ตื่นยิ่งขึ้น

“ห๊ะ ซวยล๊ะ!”ครีมรีบเด้งตัวไม่รอช้ารีบหยิบชุดนักเรียนผ้าเช็ดตัว
วิ่งออกจากห้องไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นล่างครับ
เพราะชั้นบนผมจอง =-= อันนี้จะเป็นประจำถ้าเกิดตื่นสายมันคงรู้ดี

หึๆ ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ
ว่าทำไมเวลาแค่นี้พวกผมถึงตืนตัวกันนัก
เพราะว่าโรงเรียนผมมันเคารพธงชาติไม่เป็นเวลาครับ

ซึ่งครีมมันคงจะรู้ดี
เพราะตอนนี้ก็ขึ้นมอสองมาได้สี่เดือนกว่าๆแล้ว
ตามหลักการแล้วโรงเรียนเก่าผมจะเข้าแถวประมาณ 08:10-08:15 นี่และ
ซึ่งนับว่าเป็นเวลาพอดี(มั้ง?)

ต่างจากโรงเรียนใหม่นี้
ที่เข้าแถวกันประมาณ 07:45ก็เริ่มเปิดเพลงมาร์ชโรงเรียนแล้วล่ะครับ

ซึ่งแรกๆครีมมันก็ไม่ชิน
สักพักมันก็เรื่มชินครับเหมือนกับผมตอนเข้ามอหนึ่งใหม่ๆ

แต่ชวงหลังๆนี่ครีมมันจะไม่ตื่นตัวแล้ว
ซึ่งความจริงก็คือทุกคนแหละครับ
เห็นมาทุกรุ่น =w=
แรกๆก็มีระเบียบทั้งการแต่งกาย
ทรงผม และการไหว้การเดิน การเข้าแถวตรงเวลา

มีระเบียบหมดกันหมด!!!=-=
แต่สี่เดือนไห้หลังนี่สิ !=..=

เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเชียว
ฮ่าๆ ซึ่งตอนนี้ครีมเลยต้องให้คนปลุกเท่านั้นครับถึงจะตื่น

ซึ่งวันนี้ม๊าบอกว่าจำไปทำงานที่เชียงใหม่
- - เหอะๆ หนีไปเที่ยวอีกตามเคย =3=

ซึ่งความจริงถึงม๊าอยู่ม๊าก็คงไม่มาปลุกพวกผมหรอกครับ
ม๊าน่ะทำงานไม่เป็นเวลา ตื่นตอนไหนก็เขียนงานตอนนั้นแหละ

ผมล่ะเป็นห่วงจริงๆ -/\-
หน้าที่ดูแลน้อง เลยต้องตกเป็นของผมครับ

แต่ว่าม๊าก็ไม่ได้ทำงานเลี้ยงพวกเราแค่คนเดียวหรอกนะครับ
ยังมีป๊าที่คอยส่งเงินมาทุกๆเดือนอีก
แหม๋... ยังไงก็ตัดกันไม่ขาดหรอกครับ

และแล้วเวลาผ่านไปพวกเราก็แต่งตัวกันเสร็จ
รีบออกจากบ้านไปโรงเรียนโดยมีผมเป็นคนขับรถครับ

ผมเริ่มขับรถไปโรงเรียนตั้งแต่มอสองเทอมสองแล้วล่ะครับ...
หึๆ เหตตุผลน่ะหรอ... !!=-=

หึ๊ยยยยย ปรี๊ดเลยว่ะคิดแล้วอารมณ์เสีย

เฮ้อ... อย่าให้พูดเลย =0=
คิดแล้วอารมณ์เสียมากกกกกกกกก!

ผมมองดูนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลา 07:44

“เฮ้ย! ...เร็วสาสสสสสสส!
สายแล้ว >[]< เฮ้ย! ครีมเร็วๆ!!!>.<”
ได้ยินดังนั้นครีมก็รีบซ้อนท้ายผม

ผมใช้เวลาขับค่อนข้างน้อยด้วยความเร็ว
แหม๋...ก็รีบอ่ะ =A=


.

.

.

.

และแล้ว...
พวกเราก็ถามถึงโรงเรียน
แต่ข้าทางประตูฝั่งโรงรถไม่ได้ =.=
เพราะมันปิดก่อนเวลา 7:50 เป๊ะๆ

จะสังเกตได้จากยามที่มาเฝ้า
หรือบางวันก็เป็นคุณครูที่มาเฝ้านั่นเอง
ตามเวรนั้นแหละครับ =w=

พอมาถึงเวลาปุ๊ป!
พวกนั้นก็จะปิดปั๊ปโดยไม่สนว่าใครจะมาเฉียดฉิวหรือไม่

เขาอ้างเหตุผลว่า...
กฎก็ต้องเป็นกฎ!!!!!!!!!

แหม๋...ถึงขนาดนั้นโรงเรียนผมก็ยังมีคนหนีเรียนกันเต็มเลย -*-
ผอ.เค้าคิดอะไรกันนะ
ซึ่งผมก็พอจะเดาๆได้ว่านี่คงเลยเวลา7:50ไปแล้ว

เลยจำเป็นที่ต้องเข้าทางประตูคุณครู
ซึ่งต้องเจอครูฝ่ายปกครองตรวจแน่ๆ T^T
ดังนั้น...จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะหลบ T0T

ผมจอดรถไว้เพื่อรอให้กิจกรรมเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จหมด
เหมือนกับคนอื่นๆที่ขับรถมาเหมือนกันก็ต้องจอดรอก่อน
นี่แหละคือชะตากรรมที่ทำให้ผมไม่อยากมาสายไง T-T
เพราะนาฬิกาปลุกเลือนนั้นแท้ๆ!!>M<
(ไรท์เตอร:เอิ่มแล้วไอโฟนมึงมีไว้ทำไรวะเค้ก?)

จากนั้น...
พวกคุณครูก็จะเทศยาวและลงโทษ
พร้อมๆกับตรวจเครื่องแต่งกายและทรงผม...
ผมจำเลี่ยงไม่ได้เลยต้องมาเข้าแถวที่ยาวเหยียด
ทั้งตากแดดร้อนๆของอากาศเมืองไทย
สำหรับพวกที่มาสายกันทั้งหลาย

เอาไงดีล่ะ ><
ตื่นเต้นวุ๊ย! >[]<
ไม่เคยโดนงี้เลย T[]T
ตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้มาถึงจะมาสายก็ไม่เคยโดนกัก TMT
จะมาโดนครั้งแรกก็วันนี้แหละเค้กเอ้ย T^T

ผมมาต่อแถวแถวที่สองเพราะเห็นว่าคนน้อยกว่าและอยู่ไกลครูด้วย
เวลาโดนเทศจะได้ไม่เห็นสีผมกับผมที่ค่อนข้างยาวของเรา TT
ไม่เอานะแม่ ผมกลัวโดนตัด T3T ผมหลบอยู่หลังเพื่อนข้างหน้าให้มันบังคับ

แม่ที่ผมเรียกนี้ไม่ใช่ใครเลย...
นั่นคือฉายาที่เพื่อนๆผมพากันเรียกครูฝ่ายปกครองผู้หญิงร่างใหญ่คนนึง
ด้วยใบหน้าที่โหด และตัดผมสั้น ร่างใหญ่กำยำ

เพราะเป็นที่ปรึกษาชมรมบาสเกตบอล
ทำให้ดูหน้าเกรงขามของนักเรียนทุกคน T.T

ไม่มีนักเรียนคนไหนกล้าอยากเดินผ่านเลยด้วยซ้ำ
กันดั้ม!! บรึ๊ยยยยยยยยยยยยยย T[]T คิดแล้วเสียว T^T
กันดั้มที่ว่านี่คือฉายาที่เพื่อนๆรุ่นผมตั้งให้ท่าน(เอ๊ะหรือจะมีมาก่อนแล้ว?)
เนื่องด้วยท่านชื่อ อาจารย์กันทิมา เลยเรียกกันกันดั้มซะงั้น =.='

ม่าม๊าจ๋าช่วยนู๋ด้วย ฮื่อๆ T-T
และในขณะที่ผมกำลัง อธิฐานอยู่นั้น...

“เฮ้ยเค้ก! แกก็มาสายหรอ?”
ผมเงยหน้าขึ้นจากการอธิฐานอยู่
มองไปยังต้นเสียง นั่นคือคนที่นั่งข้างหน้าผมนั่นเอง
เขาเป็นเพื่อนต่างห้องที่ผมก็ไม่ค่อยจะสนิทนักเท่าไหร่อ่านะ

“อ่อ.. เออดิ... แม่งนาฬิกายปลุกจอมซวยนี่นะ
หึ๊ยยยย ตั้งปลุกไว้เวลานึงดันมาปลุกเวลานึง”
ผมตอบคนตรงหน้าด้วยอารมณ์หงุดหงิด!!=/\=

“เอาน่าๆ ฮ่าๆ
เหตุผลเดียวกันเลย ^^
ไว้คราวหลังไปซื้อเรือนใหม่ละกัน”กอล์ฟบอกผม

และแล้ว...
กิจกรรมหน้าเสาธงก็เสร็จ

นักเรียนก็เริ่มทยอยแตกตื่นกันเข้าอาคารเรียนเข้าห้องเรียนกันไป
จะเหลือก็แต่พวกที่มาสายที่โดนกักอยู่หน้าประตูโรงเรียนอย่างพวกผมนี่แหละ

เอ๊ะ..!! แต่ทำไมไม่เห็นพวกมอสามกันเลย?
ทั้งๆที่ตารางเรียนวันนี้เป็นของวันพุธชุดลูกเสือนี่

พอดีช่วงนี้โรงเรียนผมหยุด รด. น่ะครับ
ตารางการเรียนเลยเคลือนย้ายกันนิดนึง
เพื่อให้พวกที่เรียน รด. เข้าเรียนได้ทันเพื่อน

เฮ้อ... ซึ่งก็เป็นอีกปัญาหานึงที่ทำให้นักเรียนสับสนกันบ่อยๆ!=3=
คุณครูเริ่มตรวจจากหางแถวครับ ><

ซึ่งพวกผมอยู่กันแถวต้นๆจึงไม่ค่อยมีครูนัก
เพราะส่วนใหญ่จับจ้องจุดโฟกัสไปที่นักเรียนที่โดนหนีบผมอยู่

เง้อออ T^T
แง่ๆๆ ทำไงดีผมไม่อยากโดนหนีบอ่ะ
นี่ต้องโดนเรื่องสีผมอีกแน่ T[]T
โท... เสียไปนี่หมดหล่อเลยเรา T^T

“เฮ้ยๆพวกมึงเอาไง!”...
ผมได้ยินเสียงรุ่นพี่กระซิบกันกลุ่มใหญ่ๆ

เวลาน่าสิวน่าขวานยังจะมีอารมณ์มาคุยกันอีกเนอะคนเรา =0=

“เฮ้ยๆเอาเลยป่าวว๊ะ/เอาเลยมั๊ย/เอาเลยๆ”....
จากกลุ่มเล็กๆก็กลายเป็นกลุ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

“พวกนั้นเขาจะเอาอะไรกันวะกอล์ฟ”ผมถามกอล์ฟ

กอล์ฟมันเอียงตัวมากระซิบที่หูผมว่า.....จุดจุดจุด

“เฮ้ย... เชี้ย!
จะดีหรอวะ =[]= แล้วถ้าไม่สำเร็จล่ะ T[]T
มีหวังตายยกหมู่นะเว้ย T^T”ผมตะโกนออกมาค่อนข้างเบา
(ไรท์เตอร์:อีกล้ะทำคนอ่านงง=.=ตะโกนแต่เบานี่นะ?)

แต่ก็คงไม่เบาพอคนข้างหลังผม
”ตายหมู่อะไรอ่ะเฮีย”ครีมถามผมผมจึงเล่าเรื่องให้ฟัง
ว่าพวกผมจะหนีแถวก่อนจะถึงคิวที่ครูจะเดินมาตรวจ

“เฮ้ยจริงดิ! เอาด้วยเฮีย เอาด้วย”ครีมดีใจใหญ่
“เฮ้ย!! ได้ไงว๊ะ!? แล้วรถกูล่ะ มึงอ่ะถูกระเบียบอยู่ผมก็ไม่ได้ยาวอะไรนักหนา
การแต่งตัวก็ถูกทุกอย่าง มึงอ่ะอยู่นี่เลย
แล้วขับรถเข้าไปเก็บที่โรงรถด้วย”
ผมบอกน้องและเอาพวกกุญแจให้มัน

“เออๆๆ! ก็ได้วะ!!!”ครีมมันรับปากด้วยความอารมณ์ที่ไม่พอใจนัก

=-= โทษทีน้อง

เห็นดังนั้นผมจึงปลอบใจมันนิดนึง
”น่าาาา เดี๋ยวเย็นนี้เฮียเลี้ยงพิซ่านะจ๊ะหนู...”ผมพูดทะเล้น
พร้อมหยิกกิ้มมันด้วยความหมั่นเขี้ยว

และดูเหมือนว่าจะเป็นผลแฮ๊ะ!
มันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ =0= สัสเห็นแก่กินจังน้องใครว้ะ!=/\=

“เริ่มเลยนะ”...เริ่ม?

เริ่มอะไร!!

เฮ้ยจะหนีกันแล้วหรอ o[]O !?
กูยังไม่เคยเลยนะเว้ย ><

โอ้ยยยย!!! Y[]Y

ตื่นเต้นสัสๆ!!!Q^Q

“1…..”พวกรุ่นพี่เริ่มนับสัญญาณกันเบาๆ
เพื่อไม่ให้คุณครูได้ยิน

“2......”กล์อฟเริ่มจับมือผมแล้วครับ

เห้ย o[]o มึงจะจับมือกูทำม๊ายยยยยยยยยยยย
ไอ่กอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!!>0< โว้ยยยยยยยย

หลายคนเริ่มนั่งก้นไม่ติดพื้นแล้วครับ
เพื่อจะเตรียมตัวกระโจนวิ่งออกไปข้างหน้าให้เร็วที่สุด!
 

“3!!!”พอนับสามปุ๊ปเท่านั้นแหละครับ
นักเรียนหลายคนวิ่งพรุ่นพร่านออกไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่แต่ละคนจะทำได้
บางคนก็โดนสารวัตนักเรียนจับกุมตัวเอาไว้เพื่อเป็นพยานว่าคนรู้จักคนไหนที่หนีบ้าง

ในขณะที่เหตุการณ์ยังคงชุลมุนวุ่นวายนั้นเอง...
นักเรียนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ก็ถือโอกาสวิ่งด้วยเช่นกัน -w-'
นี่น่ะหรอที่ว่ากฎเป็นกฎ เหอะๆ =.=
 

เพราะสารวัตนักเรียนก็กุมตัวไว้หมดตยไม่เหลือใครว่างแล้ว
คุณครูก็ไม่เหลือมือแล้ว นักเรียนหลายคนพากันหนีไปแทบหมด

จะเหลือก็แต่พวกที่ไม่กล้าเสี่ยง
พวกไม่อยากหนี
และพวกที่ห่วงรถ - -

"กูขอโทษนะเว้ยครีม T^T
ขอบคุณที่ยอมเสียสละเพื่อนพี่
(ไรท์เตอร์:ได้ข่าวว่าเพื่อของกินและของฟรีนะ)
(เค้ก:โว้ยกูทนไม่ไหวกับไรท์เตอร์แล้วเว่ย! บทแม่งก็เขียนให้กูซะ
แล้วนี่ยังจะขัดกูอีกตั้งหลายครั้ง หนอยยยยยยยยยยย ชิ!!)
(ไรท์เตอร์:ฮ่าๆๆ โทษเว้ยๆ 55555555
เดี๋ยวภาคต่อไปฉันจะลดบทแกละกันเอาให้ายไปเลยดีมั้ยนะ -3-)
(รีดเดอร์:โอ้ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!T[]T)

โชคดีนะที่ผมและกล์อฟวิ่งออกมาทัน =..=
เฮ้อ... โล่งใจ =w=

 

  



[ไรท์เตอร์พูดคุย] : ฮ่าๆ EP.15 จบซีซั่นแรก
งุงิ ภาคต่อไปจะตัดบทเค้กออก =0=
ล้อเล่งงงงง 5555 ^[]^
แต่เราจะเปลี่ยนคนเล่าเรื่องให้เป็นครีมแทนไงล่ะ
ก็ติดตามละกันเนอะ ไรท์ขอพักยาวล่ะ
ถ้ามีเวลาว่างจะพยายามมาอัพต่อนะครับ ^^