คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Ep.14 มันจบแล้ว(4)
[Mix talks]
“เค้ก...”ผมเผลอหลุดปาก
เรียกชื่อบุคคลตรงหน้าออกมาอย่างแผ่วเบา
ก็จะทำไงได้ล่ะ..
ตอนนี้สภาพเค้กแบบโทรมากอ่ะ
ตาบวมมาก..
หน้าโทมมาก...
จมูกแดง.. หูแดง...
ยังกะคนที่พึ่งร้องไห้มาใหม่ๆอ่ะ!
มึงไปทำอะไรมาวะเนี้ยเค้ก!!!
“ไปทำอะไรมาว๊ะ”ผมพูดด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน
พร้อมๆกับเอื้อมมือมาป้ายคราบน้ำตาตรงแก้มมัน
ที่เหมือนจะเพิ่งระเหยกลายเป็นไอไปเมื่อไม่นานมานี้
โดยปราศจากการเช็ดออก..คงจะอยากปลดปล่อยสินะ
“ทำไมสภาพเป็นงี้..
หื้ม...??”ผมพูดด้วยความเป็นห่วง
ทำไมนะทั้งๆที่ผมควรที่จะโกรธมันแท้ๆ
แต่ทำไมถึงโกรธหมอนี่ไม่ลง
(เอ๊ะ! หรือว่าเพราะเขาเป็นเพื่อนคนแรกในโรงเรียน?)
ผมเอามือไปลูปหัวมันเพื่อปลอบใจมัน
เพราะผมคิดว่ามันคงเศร้าอยู่
แต่เค้กปัดมือผมออก!
แน่ะ...ยังจะมามองหน้าอีก!!
“มึงทำอย่างนี้ทำไมว๊ะ”
เค้กมองหน้าผมนัยน์ตานั้นแฝงไปด้วยความโศกเศร้า
เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก
ดั่งต้องมนตร์สะกดให้จับจ้องไปที่คนตรงหน้าอยู่เฉยๆ
ไม่นานนักเค้กก็เดินหนีผมไป
เดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนตัวนึง
พอเห็นเช่นนั้น..
ผมก็ไม่เข้าใจในอารมณ์ของมันเอาซะเลย
“มึงเป็นเหี้ยไรเนี้ย?
กูไปทำอะไรให้มึงว๊ะ!?”
ผมดินไปหยุดอยู่ตรงไม้หินอ่อนใกล้ๆเค้ก
โดยมีมันนั่งหันหลังให้ผมอยู่
“ก็มึงแหละ!
วันนั้นมึงเป็นอะไร...
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย!!
แล้วก็ที่หน้าห้องนํ้านั่นด้วย!
มึงนั่นแหละเป็นเหี้ยไร...”เค้กพูดขึ้นเสียง
ผมได้แต่เงียบครับ...
จะให้บอกยังไงดีล่ะ..
ผมก็ไม่รู้จะบอกยังไงเหมือนกันว่ะ
ผมกำลังทำอะไรอยู่ ในตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
จะให้บอกยังไงดีล่ะ....
ชอบมันงั้นหรอ?
บ้านน่า!
จะไปชอบได้ไงมันเป็นผู้ชาย!!!
แต่ดูๆแล้วมันก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงนี่
แต่ว่ายังๆก็ไม่ได้ !!
แล้วอีกอย่าง...
นั่นเพื่อนนะ!!
ที่ทำอย่างนั้น..
เพราะหึงงั้นหรอ?
ใช่หึงแน่หรอ!
คงไม่ใช่ว่าเราแค่ไม่ชอบมากกว่าม๊าง!?
ไม่ก็...
เป็นเพราะว่าเราหวงมัน
แต่นั่นเพื่อนนะจะหวงทำไมว๊ะ?
ก็เพื่อนคนแรกนี่
ทำไมจะหวงไม่ได้!
อีกอย่างมันก็สนิทกับเราแค่คนเดียว
ทำไมจะหวงไม่ได้?
โอ้ยสับสน!!
“ไม่ว่ามึงจะโกรธกูเรื่องอะไร...
หรือมึงจะไม่อยากเป็นเพื่อนกับกูแล้ว”เค้กเว้นวรรคคำยาวๆ
“แต่กูก็มีความสุขนะ
สำหรับช่วงเวลาที่ผ่านมา”
เค้กได้แต่นั่งก้มหน้า
น้ำเสียงฟังดูสะอึกสะอื้นนิดๆ
ร้องไห้หรอ...?
เพราะเรานี่นะ!?
อะไรกัน?
ซีเรียสขนาดนั้นเลยหรอ!?
เค้กยกข้อมือขึ้นมาปาดคาปน้ำตาออกสักพักนึง
ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้มแลดูฝืนๆ
“ขอบคุณนะเว้ย...”เสียงพูดอันแผ่วเบามากๆ
ถูกกลั่นออกมาจากปากของคนตรงหน้าผม
สุดท้าย..
ผมก็ได้แต่นิ่งเงียบ
จนเขาเดินจากไป...
จากไป..
จากไป...
จากไป....
ร่างของเด็กชาย..
ค่อยๆเดินห่างออกไป...
จนหายลับไปกับความมืด....
.
.
.
ตื๊ด... ตื๊ด.... ตื๊ด.....
เสียงข้อความเข้าด้วยโทรศัพท์ที่เปิดระบบสั่นนั้น
จึงทำให้ผมหลุดออกจากความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมด!!
‘กูชอบมึงนะ
ไหนๆก็จะจบลงแล้ว...
ขอกูแค่ได้บอกก็แล้วกัน
กูไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน
ขอคุณว่ะ ถึงแม้ว่ามึงจะอ่านข้อความนี้หรือไม่...
แต่กูก็ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจ
ปล.โชคดีนะเว้ย....เค้ก’
ผมอ่านข้อความในโทรศัพท์...
แล้วมึงมาบอกกูทำไมตอนนี้วะไอ่เชี้ยเค้ก!!>[]<
"เฮ้อ...!!!"ผมถอนหายใจแรงๆด้วยความโล่งใจ
นั่งลงที่ไม้หินอ่อนนั่นและคิดอะไรไปพลางๆ..
ในเมื่อผมชอบมัน
มันชอบผม
ถ้าเกิดเราลองคบกัน
มันจะเกิดอะไรขึ้นนะ?
ถ้าเกิดมันไม่ดีล่ะ...
โดนเพื่อนล้อ..สังคมชีวิตเปลี่ยน
คนทั้งโรงเรียนจะมองพวกเราเป็นคนยังไง?
จะคบกันได้อย่างเปิดเผยหรอ?
หรือจะต้องแอบๆซ่อนๆมั้ย?
ถ้าเกิดเลิกกันขึ้นมาล่ะ
จะยังคบผู้หญิงได้อีกหรอ?
ผู้หญิงเขาจะเข้าใจเราหรอ!
เพื่อนจะรู้เรื่องของเรามั๊ย?
ญาติพี่น้องล่ะ...จะรับได้หรอ
เรื่องจะไปถึงหูพ่อแม่ไหม?
นี่เราเป็นอะไร?
เป็นผู้ชาย...
หรือเป็นเกย์
แต่ที่ผ่านมา
เราก็ไม่เคยสนใจผู้ชายเลยนิ่
ออกจะชอบผู้หญิงซะด้วยซํ้า
แต่ทำไมกับผู้ชายคนนี้มัน...
มันทำไม่เหมือนเดิมว๊ะ!?
หรือจะเป็นแค่ช่วงสับสน!
สับสนระหว่างความรู้สึก...
ว่าเพื่อนสนิท หรือคนรู้ใจ
เออน่าจะเป็นงั้น...
.
.
.
.
ตื๊ดดดดดดดด.... ตื๊ดดดดดดดดดดด......!!!
เสียงเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น
ปลุกให้ผมหลุดออกมาจากความคิดฟุ้งซ่าน
ผมล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง
ดูหน้าจอเพราะมีสายเข้า เห็นดังนั้นผมจึงรับโทรศัพท์อย่างช้าๆ
(ไรท์เตอร์:เอ๊ะยังไงรีบรัับอย่างช้าๆ -0-)ด้วยอาการเซ็งๆ
“ฮัลโหล”ผมรับสาย
“ห่ ฮัลโหล...”ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงหอบแปลกๆ
“อืมมม”ผมตอบด้วยอาการเพลียๆ
กับเรื่องยุ่งๆวุ่นวายเมื่อตะกี้นี้
“มิกซ์ แกอยู่ไหนอ่ะ?”เอิร์นถาม
“อยู่หนองประจักษ์อ่ะ”ผมตอบไป
พลางลุกขึ้นจากไม้หินอ่อนเพื่อนเดินกลับไปที่รถ
“แล้วแกไปทำอะไรที่นั่นเนี้ย
ป่านนี้แล้ว รีบกลับมาเร็วๆ
มาหาฉันที่บ้านฉันนะ เดี๋ยวพ่อด่า”เอิร์นตอบก่อนวางสายลง
ผมใช้เวลาเวลาไม่กี่สิบนาที
ในการขับรถมอเตอร์ไซย์
มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านเอิร์น
“ไปทำอะไรมาเนี้ย สภาพขนาดนี้”
เอิร์นถามผมด้วยความเป็นห่วง
เพราะสภาพผมตอนนี้...
ทั้งเหม็นกลิ่นเหล้าเบียร์ที่ชงให้พวกผู้ใหญ่ในงาน
หกใส่เสื้อเลยมีกลิ่นติดมาบ้าง =0=
“นายกินเหล้าเป็นด้วยหรอ”เอิร์นถาม
คงเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาผมไม่เคยแตะของพวกนี้เลย
“ไม่อ่ะ เราแค่กินลองเฉยๆนี่แหละ”ผมพูดโกหกด้วยรอยยิ้มร่าเริง...
ถึงในใจจะเพลียมากก็เถอะนะ 55 แต่หลอกยัยนี่ให้หายเศร้าสักหน่อยละกัน
“อืม...ให้มันแน่เถอะย่ะ”เอิร์นคงรู้ว่าผมโกหก
และคงรับรู้ว่าผมต้องการพักเลยไม่เซ้าซี้อะไรมากมาย
“อ๊ะนี่! ของขวัญวันเกิด
ดูแลมันให้ดีๆนะมีอะไรก็บอกเราได้”
เอิร์นยื่นกล่องของขวัญเล็กๆมาให้ผม
“อย่าพึ่งเปิดดูนะ!!
ต้องเปิดดูเป็นชิ้นสุดท้ายก่อนนอน
และต้องเป็นภายในคืนนี้ด้วย”
เอิร์นรีบห้ามเมื่อผมทำท่าจะแกะกล่องเปิดดู
“คร๊าปปปปปป แล้วผมจะทำตามคร๊าปปป ^^”ผมพูด
เรากล่าวลากันสักพักก่อนเอิร์นจะเข้าบ้านไป
.
.
.
ผมกลับมาก็พากันเป่าเค้กและตัดแบ่งเค้กให้ทุกกัน
จากนั้นงานเลี้ยงก็ต้องมีการเลิกลา
ตอนนี้ก็เป็นเวลา 1:26 ดึกมากแล้ว
พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้ว
"เฮ้อ.......... เปิดเรียนจริงๆแล้วสินะ"ผมถอยหายใจยาว
ภาพของเหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด
เริ่มค่อยๆแว๊บเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง
“เค้ก...”ผมเผลอพูดชื่อมันออกมาอีกแล้ว =[]=!!!
โอ้ย!! อะไรเนี้ย เลิกคิดถึงมันได้แล่ว !! =-=
มาเกะของขวัญอันสำคัญของยัยบ๊องนั่นดีกว่า
เมื่อคิดได้ผมจึงเดินไปหยิบก่องของขวัญชิ้นเล็กๆมาแล้วนั่งแกะที่เตียงนอน
“เหอะ! ขอให้สำคัญพอกับที่รอคอยเถอะ
ยัยบ๊องเอ้ย...”และแล้วผมก็เกะกล่องออกมา
ข้างใน...
ผมพบพวกกุญแจตุ๊กตาถักไหมพรม
รูปมิกกี้เม้าและมินนี่เม้า....ตัวการ์ตูนที่ผมชอบ(เอิ่มแค่มิกกี้นะ)
“แหม๋... ตลกจริง!
มินนี่ตัวใหญ่กว่ามิกกี้เม้าได้ไง ฮ่าๆ”
ผมพูดขำอยู่คนเดียวเพราะของขวัญจากเพื่อนสาว
เอ๊ะ! ผมสังเกตุเห็นในกล่อง
มีกระดาษโน้ตอยู่7แผ่น
สีตามวันเลย
เริ่มต้นที่สีแดง...
‘เหอะๆ ฉันรู้นะมิกว่านายขำที่มินนี่ตัวใหญ่กว่ามิกกี้…
ย่ะ! ฉันทำครั้งแรก >/\< มีผิดพลาดกันบ้างน่าาา’
เหอะๆ ยัยบ๊องเธอนี่ต๊องชะมัน - -
ต่อด้วยสีเหลือง...
‘สวยใช่ป่ะ มินนี่อ่ะ
ตอนแรกก็กะว่าจะทำรูปลูกบาสอะนะ
กะว่าจะให้ห้อยติดตัวสักหน่อย’
เหอะ!!- - ยัยบ้า... ผู้ชายที่ไหนจะห้อยมินนี่กันเล่า =0=
สีชมพู...
‘นี่มิก มินนี่คือตัวแทนแห่งความรักเลยนะ ;)
ดูชุดสีกระโปรงมันสิ สีชมพูนั่นสื่อถึงความรักที่อ่อนโยน’
โอ้ยยัยบ้า =.= แกใช้อะไรคิดให้มันมาเชื่อมโยงกันได้เนี้ย =w=
สีเขียว...
‘และมีคนบอกมาว่า...มินนี่ผู้ชายเขาคงไม่เก็บไว้กันหรอก
ถ้าไม่ทิ้งก็ให้คนอื่นต่อ =0= เพราะฉนั้น...’
เอ๊ะ! ใครบอก? แล้วเพราะฉนั้นอะไร??
สีส้ม...
‘นายห้ามทิ้ง และจงใช้มิกกี้ซ๊ะ!!>[]<)/ เข้าใจม๊ายยย ?’
อ๋อ... เหอะๆ =-= แล้วทำไมต้องเขียนหลายแผนด้วยล่ะนั่น =[]=
สีฟ้า...
‘ฉันว่า....
ฉันพอจะเดาอาการของนายกับเค้กได้นะ
ไม่ว่าทะเลาะอะไรกันก็รีบๆดีกันล่ะ :)’
ฉึก!!! ดั่งมีดคมมาแทงใจดำ T0T นี่รู้ตั้งแต่แรกแล้วเร๊าะ!!
และใบสุดท้าย....
สีม่วง...
‘มิกจงภูมิใจซะ!
เจ้าตัวมิกกี้ตัวโปรดนายอ่ะ
เค้กเป็นคนทำฉันเอามาให้ เขาไม่รู้หรอกว่าทำให้ใคร อิอิ ^^’
.
.
.
.
ผมมองเจ้าพวกกุญแจมิกกี้ตัวนี้อยู่สักพัก...
“หึ ดีกันหรอ...”ผมยิ้มมุมปาก
ตลกให้กับความเป็นห่วงเพื่อนเวอร์ของเอิร์น
เหอะๆ ยัยสาววายเอ้ย'^^
^[]^ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
“ขอบคุณนะ..
เค้ก...”
ผมคิดว่าให้มันจบลงแค่นี้แหละดีแล้วครับ
ให้เค้กเขาคิดอย่างนั้นดีกว่าต้องมาลองคบกัน
ถ้าเกิดเลิกกันมา
ก็มองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ
เสียเพื่อนตอนนี้ก็ยังดีกว่าเสียตอนถลัมลึกไปกว่านี้
“โชคดีนะเค้ก...
กูก็มีความสุขเหมือนกัน
กูจะไม่ลืมมึงเลย”
ผมตั้งใจว่าจะใช้พวกกุญแจตุ๊กตามิกกี้เม้าตัวนี้
ห้อยกระเป๋าติดตัวตลอดเลยครับ
และแล้วผมก็เพลียหลับไป...
[END Mix talks]
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : อร๊ายยยยย!!!><
Ep.14 แล้วอ่าาาาาาาาาาาาา ^0^
เหลืออีกตอนเดียว TwT ตอนหน้าตอนสุดท้าย
แต่ไม่ท้ายสุดนะ แค่ตอนแต่งนั้น
ช่วงนั้นคิดว่าอยากแต่งแนวอื่นน่ะ
เลยขอพักเรื่องนํ้าเน่าของเค้กไปก่อน
แห่ะๆ คงไม่มีใครกัดเราหรอก =3=
กิกี้ ขอบคณรีดเดอร์ทุกคน
ที่อ่านมาถึงตอนนี้ทุกท่านนะครัชแหม๋ =/=
ปลื้มใจอ่ะ ช่วงนี้ผมขอพักนิยายลงก่อนนะครับ
ทุ่มเทเวลาให้กับงานกีฬาสีโรงเรียนนะครับ
พอดีถูกคัดเลือกให้ไปเดินขบวนน่ะ
เลยต้องซ้อมหนัก T0T
แต่ถ้าเราว่างจะอัพลงให้นะ จุ๊ปๆ TwT
ความคิดเห็น