คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Ep.13 มันจบแล้ว(3)
[Mix talks]
ณ เช้าวันอาทิตย์
ผมและครอบครัวก็ออกมาทำบุญตักบาตรกัน
เนื่องในวันนี้เป็นวันเกิดของผมครับ
วันนี้เป็นวันพิเศษของผม
เหล่าญาติๆและผองเพื่อน(เก่า)ของผม
ก็ทยอยกันมาบ้านผมตั้งแต่เช้า
บรรกาศดูสนุกสนานครื้นเครงดีครับ
ผมยืนมองแต่ละคนเตรียมของขวัญกันมาให้ผม
นั้นทำให้ผมมีความสุขมาก 555
แล้ววันนี้ช่วงบ่ายๆ
จะว่ามีการจัดปาร์ตี้ฉลองวันเกิดให้ผม
ที่ร้านอาหารในห้าง
โดยออกเงินกันเป็นเจ้ามือเลี้ยงผม
แหม๋ ^^ ซึ้งใจพวกมึงจัง 55 =0='
สำหรับเพื่อนๆที่บ้านอยู่ไกล
ไม่สามารถมางานที่บ้านผมช่วงค่ำได้
ก็มากินเลี้ยงกันตอนนี้แหละครับ ^^
ก็จัดกันสนุกสนาน...มีเซอร์พงเซอร์ไพซ์คนที่ติดต่อไม่ได้
หลังจากจบประถมไปก็มาบางคนก็ส่งคลิปมาฝากของมาอวยพรวันเกิดผมครับ
ส่วนไอ่พวกที่บ้านใกล้ แต่ก็พากันมานี่มันก็นะ -..-
ฮ่าๆ ไม่น้อยเลยทีเดียว >< ประเด็นคือมันมากินของฟรีครับ
5 5 5 5 ขนาดไอ่ต้นยังมาเลยครับ ^^
แต่คนๆนั้นกลับไม่มา :/
มันจะรู้มั๊ยนะ...ว่าวันนี้วันเกิดเรา :<
หลังจากจบจากงานนี้
พวกมันก็ตามผมมาบ้านผมเพื่อกินฟรีอีก -*-
.
.
.
.
และแล้วก็มาถึงช่วงเย็น
เป็นเวลาของการเตรียมของสัมภาระอาหาร
ซึ่งพี่สาวผม น้องชายผม กับแม่ผมและญาติๆ
คนอื่นๆก็เริ่มเตรียมของกันอยู่ในครัวแล้วครับ
ฟังจากเสียงวุ่นวายน่าดู -.-'
จะรอก็แค่พ่อและพี่ๆญาติฝั่งผู้ชาย
ไปซื้อของตามที่ฝั่งผู้หญิงจดรายการมาให้
โดยมีพี่เม่น ซึ่งเป็นลูกของป้าผม
พี่เขาชอบทำอาหารและทำงานเป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ร้ายอาหาร
เลยไปจ่ายตลาดกับคุณป้าบ่อย พี่แกเลยจะซื้อของเป็น
เลือกของเป็น และไปจ่ายตลาดเอง
(ซึ่งเรียกง่ายๆ =-= คือคนที่เหลือไปเดินเที่ยว
และไว้ใช้แรงงานถือของนั่นเอง -.- เจริญไหมล่ะนั่น 55)
ตอนนี้ผมและเพื่อนๆก็ช่วยฝั่งคุณผู้หญิงทั้งหลาย
จัดของจัดโต๊ะจัดอะไรหลายอย่าง บลาๆๆๆ =0=
และตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว... เหล่าเพื่อนๆผมที่บ้านใกล้
และไม่ค่อยไกล หรือเท่าที่มาได้ ก็พากันทยอยมาทีละนิดๆแล้ว
เออ ว่าแต่วันนี้
ผมยังไม่เห็นเอิร์นเลยนิ่... ลองโทรหาหน่อยละกัน
ว่าแล้วผมก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา
กดเบอร์โทรหาเธอหน่อยละกัน
ตู๊ด.. ตู๊ด..
“ฮัลโหล...”ไม่นานนักปลายสายก็ตอบรับสาย
“เอ้อ! เอิร์นจะมาป๊ะเนี้ยงานวันเกิดเราอ่ะ?”
เสียงเพลงข้อนข้างดังผมเลยเดินออกมาคุยนอกบ้าน
“อ่อ โทดทีนะมิกตอนนี้เราอยู่โรงพยาบาลอ่ะ”
ปลายสายพูดด้วยเสียงเพลียๆ
“อ้าว! แกเป็นอะไรอ่ะ
ไปทำอะไรในที่แบบนั้น”
ผมรีบถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“พอดีเราลืมไปอ่ะ
ลืมว่าหมอนัดพี่เฟิร์นวันนี้
...ความจริงเราก็ว่าจะไปหาตั้งแต่เที่ยงนั่นแหละ
แต่ต้องมานี่ก่อน ก็กะว่าเย็นๆจะไปหา
แต่ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ เพราะคิวข้อนข้างยาวมากเลยอ่ะมิกซ์”
เอิร์นอธิบายเหตุผลยาวเหยียด
“อ๋อ เฮ้ยไม่เป็นไรๆ
มาวันหลังก็ได้ ^^ ฮ่าๆ แต่อดเค้กนะคุณเธอ”
ผมทำเสียงปลอบใจมันแต่ก็ไม่ลืมที่จะเย้ยคนไม่ได้มากินของฟรี อิอิ
“อ๋อค่ะ! เดี๋ยวถ้ากลับไปทันงานดิฉันจะเอาของสำคัญไปให้นะคร๊า!!!”
ปลายสายพูดประชดประชัน ฮ่าๆ สะใจ
“ฮ่าๆๆ ขอร๊าป ><
ไงก็มาให้ทันเค้กนะจ๊ะเบบี๋...”
ผมตอบกลับก่อนที่พวกเราจะวางสายกันไป
.
.
.
.
พวกผู้ชายพากันแบกวัตถุดิบกลับมากันแล้วครับ
ตอนนี้งานก็เริ่มกันมาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว
ของขงของขวัญก็เริ่มมอบให้ผมกันแล้วครับ
งานนี้ใครไม่มีก็ไม่เป็นไรครับ
เพราะผมถือว่าได้เยอะแล้ว ฮ่าๆๆๆ
จากนั้นอาหารมากมายก็เริ่มเอามาเสิร์ฟกันแล้วครับ
หลังจากมีการกินขนม หรือเนื้อย่างเกลาหลีที่โทรสั่งมากันกินเล่นได้สักพัก
เพราะคนค่อนข้างเยอะมาก เลยไม่พออิ่มหรอกครับ
.
.
.
.
.
วันนี้ผมมีความสุขมากๆเลยครับ ^^
ลืมเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้นทุกอย่างในไม่กี่วันมานี้จนหมด
เหมือนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ
จนกระทั้ง...
ตื๊ดดดดดด..
ตื๊ดดดดดดด...
เสียงเตือนข้อความ
ขึ้นหัวข้อว่า
‘มีเรื่องจะ ต้อง! คุยด้วย จาก Cake’
เหตุการณ์เมื่อกี้นี้ทำให้ผมตกอยู่ในวังวนแห่งความมืดมิด
ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวเหมือนจะค่อยๆหายไป
ดั่งเหลือแค่เพียงผม
และผู้ที่ส่งข้อความนี้มา...
ทำไม ทำไมกันนะ
ทำไมคนๆนี้ถึงมีอิทธิพลต่อเราขนาดนี้
ทำไมถึงกลับมาอีก
เรื่องมันน่าจะจบลงแล้วนี่
เฮ้อ... ผมจะไปดีไหม
กับสถานที่ที่เขาส่งมา... ‘หนองประจักษ์’
แล้วหมอนั่นมันไปทำอะไรที่นั่นกันดึกดื่นปานนี้!!!
ผมใช้เวลาคิดทบทวนอยู่สักพัก
ก่อนจะตัดสินใจขออนุญาตทุกคนเดินออกจากงานมา
“ดึกดื่นป่านนี้แล้ว
แกไปทำอะไรที่นั่นว้ะ”
ผมบ่นด้วยความอารมณ์เสีย
พร้อมกับดูนาฬิกาที่โทรศัพท์
ตอนนี้ก็เวลา 21:58 !!!!
โห จะสี่ทุ่มล๊ะ !
ไปที่นั่นคนเดียวงั้นหรอ
มึงบ้าป๊ะเนี้ยยย!!
คิดดังนั้นผมก็รีบวิ่งไป
คว้าเอากุญแจรถขับออกไปหาคนๆนั้น
.
.
.
.
ผมใช้เวลาขับรถด้วยความเร็ว
โดยใช้เวลาไม่กี่สิบนาทีก็มาถึงสถานที่นัดหมาย
ผมเปิดดูข้อความนั้นอีกทีเพื่อความแน่ในใจว่าไม่ผิดที่
และหวังอีกในใจว่าผมจะอ่านผิด
ตื๊ดดดดดดด....
มีข้อความส่งมาอีกที
‘เจอกันที่หนองประจักษ์ ตรงประตูทางเข้า’
สุดท้ายก็ที่เดิม.. ที่นี่.. ดึกๆ.. เปลี่ยวๆ... ไอ่บ้าเอ้ย!!!
"ใช่ที่นี่แหละ"ผมจอดรถห่างจากจุดนัดหมายไม่กี่สิบก้าว
เพื่อความปลอดภัย ไอ่เค้กคิดยังไงนะนัดมาที่นี่ดึกๆดื่นๆ
ไม่รู้รึไงว่าที่แห่งนี้มันอันตรายแค่ไหน!
ไหนจะมีคดีปล้นชิงทรัพย์ !!
ไหนจะคดีโดนผู้หญิงโดนฉุดไปฆ่าข่มขืน!!!
(ไรท์เตอร์:เอ๊ะ=[]=แต่เค้กเป็นผ้ชายนะเว้ย!><)
ขนาดถึงต่อให้ไม่ต้องโดนฉุด
ก็สามารถใช้เป็นสถานที่พอดรักของคู่รักชายหญิง
(ไม่เว้นแม้แต่ชายกับชายด้วยซ้ำ!!)
ที่นี่...
ทั้งมืด..
ทั้งเปลี่ยว..
แสงไฟก็ริบหรี่....
ถึงจะติดถนนใหญ่ รถผ่านตลอดทางก็เถอะ
แต่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัยนะ!!!
แถมที่แห่งนี้ตอนดึกๆ
ยังใช้เป็นสถานที่นัดรวมตัว
ของพวกแก๊งส์เด็กแว๊นพวกแก๊งส์ซึ่งมอเตอร์ไซอีก!
ยังโชคดีหน่อย
ที่วันนี้มันไม่นัดกัน
ไม่งั้น...
เหอะๆ เค้ก..กูไม่อยากจะคิด !!
ผมเดินมาเรื่อยๆ
จนใกล้ถึงจุดนัดหมาย
ผมเห็นเด็กผู้ชายคนนึง
คราดว่าน่าจะเป็นคนๆนั้นนะ
เพื่อให้ความแน่ใจ..
ว่าเด็กผู้ชายที่ยืนมองก้มลงไปดูปลาในนํ้า
ตรงสะพานนั่นเป็นคน...ไม่ใช่ผี!=-=
ผมเลยส่งข้อความไปหาคู่กรณีของผม
ณ ตอนนี้ว่า... ‘มาถึงแล้วนะ’
และก็ใช่
เมื่อส่งข้อความไปไม่กี่นาที
เด็กคนนั้นก็ล้วงมือลงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู
พร้อมๆกับหันหน้ามาทางผม
เด็กตรงหน้าในเงามืดที่มองเห็นหน้าไม่ค่อยชัดนัก
ยืนอยู่นิ่งๆสักพัก
พวกเรากค่อยๆเดินเข้าไปหากันและกัน
ตอนนี้คนตรงหน้าผม
เริ่มหลุดพ้นออกจากเงาต้นไม้
ที่บดบังแสงไฟนีออนข้างทางเดินแล้ว
และแน่นอน คนๆนั้นก็คือ... “เค้ก”
ใช่.. เค้กไม่ผิดแน่
ไม่ใช่ผีแน่นอน!!!!
[END Mix talks]
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : ฮ่าๆ ตอนที่13แล้วสินะ
เหลืออีกแค่2ตอนเอง กิกี้ ><
รู้สึกเหมือนตอนนี้ช่วงแรกๆจะเบาๆชิวๆนะ
จากนั้นก็เริ่มสนุกสนานนะ ตามด้วยเริ่มเศร้า
เรื่องราวมันเริ่มอิน แต่ตอนท้ายๆนี่
มีคนบอกว่า...เหมือนจะน่ากลัวยังไงยังงั้นนะ
คริๆ หนองประจักษ์ตอนกลางคืนมันหลอนจริงนะ
ไม่เชื่อต้องลบหลู่ ถุ้ย!>< บ้ากะละมัง
อย่าครับ เอาเป็นว่าบรรยกาศตอนคํ่าๆเมื่อตอนนั้น
แสงไฟมันน้อยมาก น่ากลัวจริงครับ
ยิ่งช่วงนั้นข่าวคดีปล้นชิงทรัพย์กับฆ่าข่มขืน
มันเกลือนครับ เลยอันตราย
ตอนนี้ก็อันตราย ทางที่ดีอย่าไปคนเดียวมืดๆ
ความคิดเห็น