คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Ep.10 คิดไปเองสินะ
หลังจากที่การสอบผ่านไปด้วยดี
พวกเราสอบเสร็จกันเป็นเวลา 13:15
คุณครูก็ปล่อยให้นักเรียนกลับบ้านได้
พวกเราสามคนก็กำลังตกลงกันว่าจะกลับบ้านเลยหรือจะไปเที่ยวกันต่อ
.
.
.
[Mix talks]
ตอนนี้.. ผมกับเค้กเราสองคนกำลังยืนรอเอิร์น
ที่เข้าห้องน้ำอยู่หน้าห้องน้ำหญิงได้สักพักแล้ว
โดยไม่มีบทสนทนาใดๆเอ่ยขึ้นมาเลยระหว่างเรา
แม้แต่สายตาผมก็ยังไม่เห็นมันมองผมเลยสักนิด
หรือว่า..
มันยังไม่หายโกรธผมเรื่องนั้น...
เรื่องเมื่อตอนเที่ยง?
เค้ก...
มึงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ว๊ะ!?
“นี่!! รอกันนานมั๊ย?”เอิร์นตะโกนเสียงทะเล้นมาแต่ไกล
จากหน้าห้องน้ำมาถึงจุดที่พวกผมยืนอยู่ก็ไม่ไกลกันมาก
“อ๋อ ไม่หรอกๆ”ผมตอบเอิร์นแทน
เพราะดูท่าทีเค้กจะพูดอะไรเลย...
“อ่ะห๊ะ แล้วยังไงนิ่?
จะเอาไง สอบเสร็จแล้วไปไหนต่อดีเรา?”เอิร์นถาม
แต่ดูเหมือนคนข้างๆผมจะเงียบเช่นเคย
และดูท่าทีว่าไม่มีแววจะตอบเลย
“เค้ก! เราไปเดินเซ็นทรัลดูหนังกันไหม?”เอิร์นเรียกเค้กเสียงดัง
ดูเหมือนว่าเอิร์นก็คงจะพอดูออกว่าเค้กเงียบกว่าปกติ
“อ่อ.. ไม่ดีกว่าอ่ะ
เราเอาเงินมาไม่พอ พวกแกไปกันเถอะ”เค้กปฏิเสธยังไม่ทันขาดคำ
“เฮ้ย! ไม่เป็นไร เรามีบัตรเยอะ ดูฟรีๆ”เอิร์นรีบพูดสวนขึ้นมา
เหมือนพยายามจะคยั้นคยอเค้กอยากให้เค้กไปมาก - -
“ไปนะเค้กกกกก ไปนะ นะนะนะนะนะ ^^”เอิร์นพูดอ้อน
เค้กทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก
”ไม่รู้ล่ะ! ยังไงงานนี้นายก็ต้องไปนะเค้ก!!”เอิร์นขู่
เอาซะงั้นยัยนี่ - - ใช้แผนนี้ตลอด
“เนี่ย... ต่อจากวันนี้จะเป็นไงก็ไม่รู้
ผลสอบจะเป็นไงไม่รู้ พวกเราสามคนยังจะได้อยู่ห้องเดียวกันอีกรึเปล่าไม่รู้”
เอิร์นอ่อนเสียงลง และดูท่าทีเหมือนจะดึงไปเศร้าซะงั้น -.-
นี่เป็นจริงหรือเล่นละครเนี้ย โอ้ยมารยาหญิง =0=
“อย่างน้อยๆ
ก็คิดซะว่าให้วันนี้มันเป็นความทรงจำดีๆของพวกเราเก็บไว้เถอะนะเค้ก”เอิร์นอธิบาย
ใช่สินะ.. ต่อจากนี้จะเป็นไงไม่มีใครรู้(ไรทเตอร์:แต่เรารู้นะ -w- แง่มๆ)
เราจะได้ย้ายห้อง หรือเค้กจะได้ย้าย ?
เราอาจจะไม่ได้เจอกัน ไม่เห็นกัน ไม่ได้คุยกันอีกเลยก็ได้
ยังไงซะวันนี้ต้องเคลีย!
[END Mix talks]
.
.
.
.
.
.
.
[Cake talks]
“อืม... ไปก็ได้”ผมตอบแม่สาวจอมยุ่งอย่างหน่ายๆ
เอาก็เอาวะ =-= อย่างน้อยก็ให้มันเป็นความทรงจำดีๆก็ได้
ที่ผ่านมาเรามันคิดไปเองทั้งนั้นแหละ
เราคิดไปเองว่าตัวเรานี้สนิทกับมันที่สุด
รู้ใจมันที่สุด คิดว่ามีเพียงเราคนเดียวที่มีความสำคัญกับมันที่สุด
เราคิดไปเอง
คิดเองเออเองทั้งนั้น
เฮ้อ... แล้วจะมาซ้ำเติมตัวเองทำไมนิ่เรา- -
ความจริงวันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะไปไหนหรอกครับ
ผมเพลีย ผมโกรธ ผมน้อยใจ ที่กี้มันพูดออกมาแบบนั้น
ไม่สนิท ...งั้นหรอ
เหอะๆ คงจะมีแค่ผมคนเดียวแหละที่คิดสำคัญตัวเองผิดไป
แต่จะว่าไป..
พอคิดๆดูแล้ว เราก็ไม่น่าจะทำขนาดนี้นิ่
เราทำเกินไปรึเปล่านะ?
แต่กี้มันก็ไม่ควรพูดออกมาแบบนั้นนี่
ก็ตอนเที่ยงมันยังบอกอยู่เลยว่ามีแค่ผมคนเดียว
ที่คุยกับมัน และ สนิทกับมันที่สุด
แล้วทีงี้ทำไมต่อหน้าเอิร์น
มันพูดอีกอย่างล่ะ!!
ผมโกรธ ผมน้อยใจ!
บรึ๊ม!!! เสียงฟ้าร้องดังลั่น
ฝนยังคงตกลงมาอย่างหนัก
และดูเหมือนไม่มีทาทีว่าจะหยุดหรือตกเลยแม้แต่นิด
“เฮ้ย ทำไงดีเราลืมเอาร่มมาเนี่ย”เอิร์นพูด
“เอาของเราไปใช้ก็ได้”กี้ยื่นร่มให้เอิร์นด้วยสายตาที่เป็นห่วง
“อ่าว แล้วมิกล่ะ ร่มแกคันเล็กนะเดินสองคนไม่ไหวหรอก”เอิร์นพูด
”เอิร์นๆ เธอเอาร่มเราไปใช้ก็ได้ เดี๋ยวเราใช้อันเล็กเอง”
หลังจากที่เงียบอยู่นานผมเลยขออาสาสละใช้ร่มคันเล็กเอง
ก็ดีซะอีกกี้มันจะได้เดินคู่กับคนที่มันชอบ
เอิร์นก็คงจะมีความสุข 'ผู้หญิงสวยผู้ชายหล่อ'
คนอื่นมองมาคงคิดว่าเหมาะสมกันแล้วแน่แท้
“ไม่ต้องหรอก ใช้คันนี้นี่แหละ
เดี๋ยวเราถือให้”กี้เอามือมาแย่งร่มจากมือผมไป
เนื่องด้วยร่มผมคันใหญ่ เลยพอสำหรับสองคน
แต่... จะดีหรอวะมาถือให้กู?
ทำไมไม่ไปถือให้คนที่มึงชอบล่ะ
มึงรู้ดัวไหมกี้..
ยิ่งมึงทำแบบนี้...
มันทำให้กูคิดว่ามึงเลือกกูนะ....
“ใช่ๆ เราว่ามิกไปอยู่คันเดียวกับเค้กแหละดีแล้ว
เราถืออันเล็กดีกว่าสบายกว่า กำลังพอมือเลย อิอิ”เอิร์นพูดพร้อมรอยยิ้มปลื้มปิติ
เอาไงดีล่ะทีนี้...
ตอนนี้พวกเรากำลังเดินกลางร่มฝ่าฝนจากหน้าโรงเรียน
ค่อยเดินฝ่าฝนมาตามริมถนนเพื่อเดินไปยังจุดรอรถสาย(หรือรถสองแถว- -)
และในระหว่างทาง
จะมีรถสายมาจอดรับคนเพิ่ม
แต่ ณ เวลานี้พวกเราคงเรื่องมากไม่ค่อยได้ครับ
บางคันก็คนเต็ม
ไม่ก็ล้น(ถึงกระนั้นก็ยังจะจอดรับคนเพิ่มอีกเนอะพ่อคุณ-.-
นี่กะจะเอาให้คุ้มค่าน้ามันเลยสินะนั่น =-= งกกันจริงเชียว -*-)
เหตุเพราะนี่เป็นเวลาโรงเรียนเลิกครับ
แถมฝนตกหนักอีก เด็กนักเรียนที่ไม่ได้มีรถส่วนตัวหรือรถรับส่ง
ก็คงจะไม่มีสิทธิ์เลือกมากครับ เพราะรถสายที่นี่นั้นจะมาเป็นคิวของแต่ละคัน
และจะหมดคิวเป็นเวลาของแต่ละคันอีกด้วยครับ
ถ้ามัวแต่รอให้ฝนหยุด
รอรถคนน้อยๆ ก็อาจจะไม่เหลือคิวรถได้
เพราะฉะนั้นช่วงนี้ใครเร็วใครได้ครับ
แย่จริง...น่าฝนก็ไม่ใช่ตกมาได้ยังไงกันไม่เว้นแม้แต่ละวัน
หรือนี่จะเป็นเพราะอากาศแปรปวนอย่างที่เขาว่ากันนะ?
“ว้า คันนี้ก็เต็ม”เอิร์นพูดพร้อมกับมองตามหลังรถสายที่ขับผ่านไปคันแล้วคันเล่า
“คันนั้นก็ล้น”เอิร์นพูดพร้อมมองรถคันที่ขับผ่านไปอีก - -
“คนนั้นไง”กี้พูดพร้อมชี้ไปยังรถสายคันที่กำลังขับมาทางพวกผม
อืม ตรงจุดรอรถสาย คนก็เหลือน้อยพอดู
คงจะเกาะรถที่ล้นพวกนั้นไปหมดแล้ว - -
แต่คันนี้เก่าคงจะมาก -0- ก็พอจะเดาได้ว่าทำไมถึงไม่ค่อยมีคนแย่งกันขึ้นนั้น
นี่ถ้าไม่รีบจริงๆคงไม่ขึ้นกันหรอก
“จะดีหรอ ดูดิ”เอิร์นทำหน้าแหยะๆดูเหมือนจะไม่ค่อยมันใจว่าขึ้นไปจะรถไม่พัก
“เอาน่า เดี๋ยวเย็นก่อนก็อดไปกันนะ”กี้กล่าวขึ้นพร้อมทำมือโบกรถ
เป็นสัญญาณบอกให้จอดรับด้วย
“อืม.. เอาก็เอา”เอิร์นพูดพร้อมกับค่อยๆก้าวขาขึ้นรถ
เหลือที่นั่งอยู่สองที่ซึ่ง ห่างกันมาก
แล้วรถสายคันนี้ก็ไม่มีผ้าหรือถุงใสๆยาวๆปิดบังฝนเลยแม้แต่นิดเอิร์นจึงเลือกที่จะนั่งที่ๆสวนทาง
กับทิศที่ฝนจะสาดใส่ โดยเหลือที่ๆติดกับเบาะสุดท้ายในทางที่ฝนจะสาดใส่ให้ผมและกี้นั่ง
“เค้กนั่งเถอะ”กี้บอกผมในขณะที่ผมกำลังจะก้าวขาไปยืนโหน
(ประเด็นคือ...เกาะไม่ถึง-0- / ไรท์เตอร์:มอหนึ่งฉันก็ไม่ถึง)
และในขณะที่ผมกำลังก้าวขาขึ้นไปนั่งนั้น!!!
.
.
.
ใครจะไปรู้!
ว่าเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น o[]O!!!
ผมรื่นน้ำที่เก็บขังอยู่ตรงพื้นรถเท้าเหยียบพอดี !!><!!!
และในจังหวะที่ผมคิดว่า
เอาวะ ยังไงวันนี้กูก็คงไม่รอดหรอก T0T
ในขณะที่ผมกำลังหลับตาปี๋เตรียมพะเชิญชะตากรรมอยู่นั้นเอง
ผมก็รู้สึกเหมือนมีใครเอาแข่นมารั้งเอวผมเอาไว้
ไม่ให้ตกจมลงไปก่องดินตรงพื้นถนนคอนกรีต
ผมเลยค่อยๆลืมตาดูหน้าตาสุภาพบุรุษผู้นั้นอย่างช้าๆ ๆ ๆ
(ไรท์เตอร์:เหมือนภาพสโลในละครหลังข่าวว่างั้น- -)
“ก่... กี้”ผมเผลอเอ่ยชื่อกี้มันออกมาเบาพอสมควรครับ
แต่ก็ไม่เบาพอที่จะทำให้คนหูดีอย่างมันไม่ได้ยิน
ด้วยเหตุการณ์ที่น่าตกใจ และหวาดเสียวเมื่อกี้นี้
เลยทำให้ผมทำตัวไม่ถูกเลยสักนิด
ตึบๆ ตึบๆ ตึบๆ ...บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด
ดั่งทุกอย่าถูกใครบางคนหยุดเวลาไว้เหลือให้ผมเห็นเพียงคนตรงหน้า
ที่สายตาส่องประกายหากันและกัน
ยิ่งบวกกับใบหน้าคนตรงหน้าที่ห่างกันไม่ถึงศอกมือนั้น
เปรียบดังต้องมนตร์สะกดให้ผมจ้องไปในดวงตานั้น
นัยน์ตานั้นเหมือนเปรี่ยมไปด้วยความสับสน
ความสงสัย เหมือนเขามีคำถามมากมายที่ต้องการคำตอบ
“ก้าวขาระวังๆหน่อยสิ”กี้พูดเบามาก แต่ก็ไม่เบาพอที่จะทำให้ผมไม่ได้ยินเช่นกัน
ประโยคนั้นทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก บอกไม่ถูกเลยครับ
ทั้งเขิน ทั้งอายคนบนรถสายที่ทุกสายตาจับจ้องมายังผมกับมัน
(ถึงแม้คนจะน้อยแต่ผมก็อายเป็นนะ =/=)
[END Cake talks]
.
.
.
.
.
.
.
[Earn talks]
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! ><
ให้ตายสิ ฉากเมื่อตะกี้นี่มันอะไร
อะไร! อะไร๊!! อร๊ายยยย!!!! =/////=
ให้ตายสิร่างสูงใช้แขนทั้งสองข้าง
โอบรัดลำตัวร่างบางเอาไว้อย่างแน่นหน่า
ราวกับว่า...ผมจะไม่ยอดปล่อยคุณตากไปไหน
ร่างบางคอยๆเปิดเปลือกตาด้วยความหวาดหวั่น
และต้องตะลึงเมื่อเขาได้เห็นเห็นสีหน้าแววตา
ของร่างสูงอยู่ตรงหน้าห่างกันไม่ถึงศอกมือ
อื้มหืออออ!!!!><! โฮกกกกก... น่าจะใกล้ชิดกันกว่านี้นะ =///=
ร่างบางและร่างสูง ข้อนข้างจะทำตัวกันไม่ถูก
แถมยังหน้าแดงกันทั้งคู่อีก
โดยเฉพาะเค้ก
เพราะเค้กเป็นคนตัวขาวเลยออกจะเห็นชัดกว่าว่าหน้าแดงรึเปล่า
^^ ร่างบางเขิลหน้าแดง อั้ยย้ะ!><
เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าสภาพเขาตอนนี้ได้อยู่ภายใต้วงแขนอันแสนอบอุ่นของร่างสูง
ภายใต้สายตาผู้คนทั้งรถที่จับจ้องมายังพวกเขา...
โอ้ยยยยยย เอิร์นจะละลายค๊าาาาาาา !!!!!
>< !!!! =/////= โอ้ยฟินนนนนน ฮ่าๆๆๆ =,.=
[END Earn talks]
.
.
.
.
.
.
.
[Cake talks]
หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้เกิดขึ้น ผมก็ทำตัวไม่ถูกเลยครับ
ได้แต่เงียบแล้วก้าวขาขึ้นรถมานั่ง
ตอนนี้ข้างๆผมมีกี้ยืนเกาะลาวรถคอยบังฝนให้ครับ
“หนาวไหม”กี้ถาม ถามใคร ถามกูหรอ -/- เอิ่มม
“อ่... อ่อ ม่.. ไม่หรอก ข่... ขอบใจนะ”ผมตอบแบบติดๆขัดๆพร้อมก้มหน้า
อายมากล่ะ ไม่กล้ามองหน้ามันเลย
เมื่อกี้มันเล่นก้มหัวลงมาพูดใกล้ๆหน้าผม
ก็ดีใจนิดนะ ที่มันยังเป็นห่วงผมบ้าง
แต่คงยังไม่พอที่จะเรียกได้ว่า เราสนิทกัน
.
.
.
.
.
และแล้ว
ตอนนี้เราก็เดินทางกันมาถึงเซ็นทรัล
ห้างที่ใหญ่มากๆที่วัยรุ่นนิยมมาเดินเล่นกันแล้วครับ
“เอ๊ย แล้วงี้เราจะดูหนังเรื่องอะไรกันดีอ่า”เอิร์นถาม
พร้อมกับร่ายนิ้วทวนโปรแกรมหนังจากป้ายโปสเตอร์ครับ
“แล้วแต่เลย พวกเราดูเรื่องไหนก็ได้อ่ะ ...ใช่ป่าวว๊ะเค้ก”กี้ตอบเอิร์น
แต่ประโยคหลังหันมามองผม
“อ่.. อ่อ อื้ม”ผมตอบแบบไปไม่ถูกครับ
ก็ตอนนี้กี้มันเอาแขนมากอดคอผมอยู่นิ่
กอดทำไมว้ะ กูอายคน - -
“แหม๋... รู้ใจกันดีจังเลยนะ สองคนนี้”เอิร์นพูดด้วยสายตาจิกกัดเล่น
เอ๊ะหรือจริง -0-!? เอิ่มสงสัยจะหึงผมกับกี้รึเปล่านะ?
“ป่.. เปล่านี่ แหม๋เอิร์นอย่ามา ไปๆ
รีบๆไปเลือกที่นั่งไป๊! หนังใกล้จะฉายล๊ะ”กี้พูดแบบขอเปลี่ยนเรื่อง
“แหม๋ ฉันเลี้ยงนะ คราวหลังเลี้ยงฉันคือด้วยนะยะ”
เอิร์นตอบก่อนจะเดินไปจับจองที่นับกับพนักงานที่เคาน์เตอร์
ตอนนี้ ก็เหลือแค่...
ผมกับกี้ยืนรออยู่หน้าทางเข้าโรงฉายครับ
โดยไม่มีบทสนทนาใดๆเลยแม้แต่นิด
แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าผมจะคุยอะไรกับมันดี...
ก็เราไม่ได้สนิทกันนิ่...
เหมือนความมั่นใจ ความเคยชิน มันจะหายไปเลย
เฮ้อ ผมเพ้ออะไรเนี้ย T[]T ไร้สาระจริงๆ
ปกติมึงเคยแคร์ใครด้วยหรอวะเค้ก =0=
จะไปสนทำไมกะอีแค่เรื่องเล็กน้อยแค่เนี้ย
“อ่ะนี่! ตั๋วหนัง”เอิร์นมาตอนไหนไม่รู้พร้อมยื่นตั๋วหนังให้พวกผมสองคน
“เดี๋ยวพวกนายนั่งข้างกันเลยนะ
เดี๋ยวเรานั่งข้างหลังพวกนายเอง”เอิร์นบอก
“อ้าว ทำไมไม่ลงมานั่งด้วยกันล่ะ”กี้ถามอย่างร้อนรน
เหอะๆ - - อยากนั่งข้างกันมากรึไง
“ก็... ที่ว่างที่เหลือมันไกลกันอ่ะ มีแต่นี่แหละใกล้กันสุดล๊ะ”เอิร์นอธิบาย
“ล่.. แล้วทำไมเอิร์นไม่ลงมานั่งกับกี้ล่ะ
เราสายตายาวน่ะ นั่งหลังได้”ผมบอกเอิร์นจากที่เงียบอยู่นาน
เหอะๆๆ =0=
อันที่จริงผมสายตาสั้นต่างหากล่ะครับ
“เฮ่ย บ้าหรอ เราเป็นผู้หญิงนะเค้ก- -”เอิร์นตอบ
“อ้าว เราก็เห็นพวกเธอออกจะสนิทกันไปนั่งด้วยกันจะไม่ดีกว่าหรอ”ผมถามต่อ
“ไม่หรอกๆ อีกอย่าจอหนังก็ตั้งใหญ่สายตาจะสั้นหรือยาวไม่เกี่ยวหรอก
เออว่าแต่กี้นี่ใคร?”เอิร์นถาม
อ้าวนี่ยังไม่รู้อีกหรอ =[]='
“อ่.. อ๋อ ฮ่าๆๆ เรืองมันยาวน่ะ
เดี๋ยวเราไปซื้อของกินให้นะ”กี้พูดเสร็จก่อนจะรับบัตรจากเอิร์นไปแลกขนม
สัส - - นึกว่าจะซื้อเองที่แท้ก็ใช้บัตร เหอะๆ
.
.
.
.
.
ตอนนี้พวกเราอยู่ในโรงหนังกันแล้วครับ
ผู้คนข้อนข้างเยอะมากนะ หนาวด้วย
จากที่เพิ่งตากฝนมา เดินเข้ามาโดนแอร์ในห้างอีก
แล้วยังแอร์ในโรงหนังนี่อีก กี้ออกจะเปียกขนาดนั้น
จะหนาวบ้างมั๊ยนะ ตัวก็ยังไม่แห้งเท่าไหร่เลย
จะไข้ขึ้นป๊ะเนี้ยมึง ปกติเห็นห่วงจะเป็นไข้ตลอดเลยนิ่
อย่างเช่นวันนั้น... =/= โอ้ยคิดไรเนี้ยเรา!!=3=
“หนาวเปล่ามึงอ่ะ?”ไม่ใช่เสียงผมครับ เสียงคนนั่งข้างผมครับ
“ม่..ไม่หรอก มึงล่ะ?”ผมตอบ
แทนที่จะห่วงตัวเองก่อนจะห่วงคนอื่นนะมึงเนี้ย -/-
“นิดๆ แต่เดี๋ยวเสื้อก็แห้งแล้วล่ะ ^^
กินหนมเปล่า?”กี้ยื่นกล่องขนมป๊อกคอนมาให้ผม
“อ่อ ไม่ล่ะ”ผมปฏิเสธ
“น้ำก็มีนะ”กี้ยื่นแก้วน้ามาให้ผมอีกครั้ง
“เอ่อ ไม่ดีกว่า.. เดี๋ยวปวดฉี่ ฮ่าๆ”ผมตอบ
ไม่รู้สิ รู้สึกเหมือนกี้อยากจะคุยกับผมหรือว่าไงไม่รู้
ไม่สิ... ผมต้องคิดไปเองแน่ๆ กับเอิร์นมันก็คุยบ่อยนี่ ไม่ๆๆๆๆ -0- ไอ่เค้ก อย่าฟุ้งซ่าน
"นํ้าหรือขนมมั้ยเอิร์น?"กี้หันหลังไปยื่นขนมกับนํ้าให้หญิงสาว
=-=!! นั่นไง กูว่าล้ะสัส หึ้ยยยย มึงอ่ะเข้าข้างตัวเองมากไปแล้วเค้กเอ้ย!T^T
“หนังจะเล่นแล้ว”เอิร์นใช้มือสะกิดไหล่พวกผม
จากที่นั่งของเจ้าหล่อนจากด้านหลังของพวกผม
หนังที่พวกเรามาดูวันนี้เป็นหนังรักตลกคอมเมดี้ครับ
พวกเราเลยไม่ค่อยได้อินกับมันซักเท่าไหร่
มีเสียงหัวเราะ เสียงเศร้านิดๆ เสียงฮา โอ้ยมีคงามสุขมากๆครับ
.
.
.
.
.
และแล้วพวกเราก็ดูหนังกันจบ
“เฮ้ย เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วมารอกันตรงนี้นะ”เอิร์นกล่าว
พวกผมพากันตงลงกันก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องน้ำ
“ไปเข้าบ้างดีกว่า”ว่าแล้วผมก็ต้องเข้าบ้าง พูดดังนั้นผมก็เลยให้กี้รอ
“เฮ้ย เดี๋ยวเราไปด้วย”กี้บอกตามหลังผมมา
“โห... คนเยอะว่ะ”เสียงผมบ่น
เห็นดังนั้นกี้เลยเสียสระห้องที่เพิ่งว่างเมื่อกี้นี้ให้ผม แทนที่ตัวเองจะเข้าไป
“เร็วๆดิ เดี๋ยวก็มีคนมาแย่งหรอก”
กี้สะกิดผมด้วยสายตาเป็นเชิงบอกประมาณนี้
“ไม่อ่ะ มึงเข้าก่อนดิ”ผมสายหัวพร้อมกับทำสายตาคืนบ้าง
- -หวังว่ามันคงรู้เรื่องนะ(ไรท์เตอร์:ประเด็นคือพวกมึงเรียนพลังจิตกันมาหรอ =0=)
“อ่ะ นั่นไง”ห้องข้างๆว่างครับ กี้ดันผมให้เข้าไปอีกห้อง
สักพักผมก็ออกมาครับ แต่กี้ดูจะยังไม่ออกมานะ ผมมองไปรอบๆห้องน้ำ
เอ๊ะ! หรือว่ามันจะออกไปรอเราข้างนอก
คิดได้ดังนั้นผมก็รีบเปิดประตูออกไปหน้าห้องน้ำครับ
และในขณะที่ผมกำลังรีบเปิดประตูออกไปนั้น
ผมก็ชนเข้ากับคนๆนึง จนล้มลงทั้งคู่...
“ข่.. ขอโทษครับ”ผมกล่าวขอโทษผู้ชายร่างสูงดูแว๊นๆแนวๆเถือนๆนิดๆ
-.- เออ หลายบุคลิกวุ๊ยตานี่
คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่
แต่ไม่รู้ว่าหนึ่งหรือสองปี เพราะหน้าไม่ค่อยแก่นัก -..-
“อ่.. อ๋อ ไม่เป็นไรครับ น้องเป็นอะไรรึเปล่าอ่ะ?”ผู้ชายร่างสูง(สูงกว่าผม)
คนที่ดูพอจะมีอายุมากกว่าผมเอ่ยปากถาม
พร้อมกับลุกขึ้น แล้วค่อยๆพยุงตัวผมขึ้นช้าๆ - -‘
เอิ่ม =.= พยุงอะไรนักหนาฟร๊ะ
กูไม่ใช่ผู้หญิงนะเฟ้ย!!=/\=’ เหอะๆ
“อ่.. ม่... ไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณครับ”
ผมกล่าวขอบคุณคนตรงหน้า
แกร๊ก!! เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังมาก
ทำให้ผมหันไปมองยังต้นเสียง
เห็นกี้เปิดประตูห้องนํ้าออกมาพอดีเห็นฉากที่แบบว่า
เอิ่ม - - อยู่ในอ้อมแขนของชายอื่น
“มานี่!”กี้ทำหน้านิ่งพูดกระซิบเบาๆแต่เน้นนํ้าเสียงหนักแน่น
ที่ข้างหูผม แล้วลากผมออกไปจากห้องน้ำ
“โอ้ย! กี้! เจ็บ!!”กี้ลากผมไปแรงมาก
แถมเดินเร็วอีก ผมเดินตามมันไม่ทันเลยครับ
ทั้งเจ็บ ทั้งอาย คนอื่นมองกันเยอะแยะ
กี้... มึงเป็นอะไรอ่ะ ?
มีอะไรทำไมไม่ยอมพูดกันให้ดีๆวะ
“กี้! ปล่อยดิ๊!”
ผมพยายามขัดขืนครับ
“กี้! ปล่อยกู!!”
ผมสะบัดมือกี้ออกอย่าแรง
จนมันหยุดลากผม
“มึงเป็นเหี้ยอะไรอ่ะ ตั้งแต่ตอนเที่ยงล๊ะ!”
ผมเริ่มใส่อารมณ์ถามมันแล้วครับ
“มึงเป็นอะไรว้ะ มีไรก็พูดกันดีๆดิ”น้ำตาผมเริ่มอออกมาคลอที่เปลือกตา
จวนจะเอ่อล้นออกมาแล้วล่ะครับแล้วครับ ผมเสียใจ ผมเจ็บ!
“กี้... มึงทำอย่างนี้ทำไม”ผมถามย้ำมันอีกครั้ง
“เมื่อกี้มึงทำอะไร”กี้พูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ
แววตาคู่นั้นดูเหมือนโกรธเคืองอะไรผมอยู่
“ทำอะไร กูทำอะไร!”ผมถามด้วยความสงสัยจริงๆ
ผมไม่รู้จริงๆว่ามันโกรธผมเรื่องอะไร?
“ก็ที่มึง...กับคนๆนั้นน่ะ!”กี้พูดพร้อมๆกับใส่อารมณ์นิดๆ
“คนนั้นไหน กูก็แค่เดินชนเขาแล้วขอโทษ!!
แล้วเขาก็ช่วยให้กูลุกขึ้น มึงมาโกรธอะไรกูวะ!”
ตอนนี้น้าตาผมไหลออกมามากแล้วครับ
กี้มันจะโกรธผมเรื่องอะไร
ขึ้นเสียงกับผมทำไม?
ทำไมมันถึงต้องทำรุนแรงกับผม!
ตะคอกใส่ผมด้วย!?
“ก็กูไม่ชอบ!”กี้ตะคอกใส่ผม
“ไม่ชอบเหี้ยไร!?”ผมตะคอกกลับครับ
คนเริ่มมองกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ
“ก็ไม่ชอบให้มึงทำแบบนี้!
ไปคุยกับคนอื่นแบบนี้!”กี้ตอบพร้อมทำท่าจะเดินหนีผม
“ก็แล้วมันเกี่ยวเหี้ยไรกับมึงล่ะ!
กูจะคุยกับใคร! จะพูดกับใครคนไหน
มันก็เรื่องของกูดิเกี่ยวไรกับมึง!!”ผมตอบแบบแทบจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วครับ
นํัาตามันไหลออกมาหมด ตอนนี้ผมอยากจะกลับบ้านที่สุด
“เฮ้ย! มุมดูอะไรกันน่ะ”เสียงเอิร์นดังมาแต่ไกล
ส่วนตัวผมเองก็ไม่รู้จะทำไงเลยเดินออกมาจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด
กี้เองก็แทบจะไม่มองหน้า
ไม่สนใจผมเลยด้วยซ้ำ
ผมไม่รู้หรอกนะมันโกรธอะไรผม
แต่ที่แน่ๆคือ..
ผมจะไม่คุยกับมันอีกแล้วครับ
คนบ้า! คนใจร้าย! คนอารมณ์แปรปวน! คนนิสัยไม่ดี!
ไอ่คนชอบให้ความหวังคนอื่น
คนขี้แกล้ง คนบ้า คนๆนั้นผมจะไม่คุย
ไม่สนใจ ไม่แคร์มันอีกต่อไปแล้ว
คนไร้เหตุผล คนชอบใช้กำลัง
คนใจร้าย ไอ่คนเย็นชา
ตอนนี้ผมไม่อยากเจอหน้ามัน
ไม่อยากแม้แต่จะได้ยินชื่อมันด้วยซ้ำ...
.
.
.
.
.
[END Cake talks]
[Earn talks]
“เฮ้ย! มุมดูอะไรกันน่ะ”ฉันค่อยๆฝ่ายฝูงชนเข้าไปในวงที่เขาเรียกกันว่าไทยมุง -.-
“อ้าว มิก เกิดอะไรขึ้น!?”ฉันถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย?
ทำไมๆ ทำไมคนมุงดูอะไรกัน?
ตั้งแต่ฉันออกจากห้องน้ามาก็หาเค้กกับมิกไม่เจอเลย
พวกเขาสองคนหายไปไหนก็ไม่รู้...
และฉันก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเสียงคุ้นๆดังมาจากทางที่มีคนมุงดูอะไรกันสักอย่าง
มันดูผิดสังเกตุมาก และฉันคิดว่าสองคนนั้นคงอยู่แถวนั้นแหละ(มั้ง)
และมันก็เป็นไปตามคาด...
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะมิก! เค้กอยู่ไหน!!”ฉันเฝ้าถามมิก
พร้อมเขย่าตัวเค้าให้ตื่นตัว เพราะสภาพมิกในตอนนี้หน้านิ่งมาก
ยืนเงียบแข็งยิ่งกว่าหินซะอีก
.
.
.
ในขณะนี้เรากำลังนั่งแท็กซี่กลับบ้านกัน
มิกเป็นอะไรรึเปล่านะ?
แล้วเค้กหายไปไหน?
นี่มันเกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่ฉันไม่อยู่?
เค้กกับมิกทะเลาะกันรึเปล่าเนี้ย?
โอ้ยยยย อุตส่าห์เห็นว่าเหมือนจะทะเลาะกันเลยกะว่าจะพามาเคลียร์กันสักหน่อย
ที่ไหนได้ T^T ฉันทำพวกเขาทะเลาะกันมากกว่าเก่าอีกหรอเนี้ย T[]T
“จอดตรงหน้าหมู่บ้านนี่แหละครับ”
เสียงมิกบอกคุณลุงขับแท็กซี่ทำลายความเงียบ
.
.
.
.
“มีอะไรก็ปรึกษาเราได้นะ”ฉันปลอบใจมิกอย่าห่วงๆ
“อืม...ขอบใจนะเธอเอิร์น”มิกยิ้มเบาๆ แต่นัยน์ตาคู่นั้นมันช่างแสนเศร้า
เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าฝืนยิ้ม
เฮ้อ... มิกซ์ เค้ก
พวกนายจะเข้าใจกันมั๊ยนะ?
“ให้เราเดินไปส่งมั๊ย?”มิกถามฉันในขณะที่เรากำลังเดินมาถึงทางแยกเข้าบ้านกันและกัน
“อ๋อ... ไม่ล่ะ ใกล้ๆแค่นี้เอง นายไปพักผ่อนเถอะ นายดูเหนื่อยๆนะ”
ฉันให้กำลังใจมิกซ์
“เอิร์น!!”ในขณะที่ฉันกำลังหันหลังจะเดินจากไปนั้น....มิกก็เรียกฉันไว้
“ขอบใจนะ”มิกพูดจบแล้วเขาก็หันหลังจากไป
.
.
.
.
ความผิดครั้งนี้ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ !
ตราบใดที่สองคนนี้ยังไม่เข้าใจกันและกัน
ฉันจะไม่ลืมความผิดตัวเองครั้งนี้เด็ดขาด!!!
นี่น่ะหรอความจริงยิ่งกว่านิยาย?
เด็กสาวเหม่อลอยทวนคำถามนี้ซํ้าๆภายในใจ
[END Earn talks]
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : มาแล้วเย้
เป็นไงเศร้ากันป่ะ =3= ใกล้จะจบแล้วล่ะนิยายเรื่องนี้
-w- แต่มันเหมือนเรื่องสั้นจังเลยเน้าะ
ฮ่าๆ แต่เรื่องของเค้กยังต้องมีต่ออีกเยอะ
ไรท์เองก็อยากแต่งเหมือนกัน ><
แต่ช่วงนี้ต้องรีบอัพตอนที่ค้างไว้ให้หมด
แล้วลงภาคต่อไปให้เสร็จ
พอถึงตอนที่แต่งเสร็จแล้ว
ไรท์จะได้แต่งสักที
ก็หวังว่าไรท์จะแต่งเสร็จทันก่อนสอบ O-NET นะ
เพราะหลังช่วงกีฬาสีแล้วไรท์คงไม่ว่างแล้วอ่า T3T
ความคิดเห็น