คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ep.1 นอยด์
แสงตะวันอ่อนๆพอประมาณ สาดส่องผ่านม่านกระจก
ตกกระทบลงมาสู่ผิวหน้าอันเนียนใสของชายหนุ่ม
ตื๊ด ๆ ๆ ๆ ...เสียงนาฬิกาปลุกเรือนเก่า(ที่แสน เก๊าเก่า -o-)
ของผมดังขึ้น มันบอกเตือนเวลา 10:15 ครับ
วันนี้วันเสาร์ครับ แล้วผมก็นัดเพื่อนไว้ว่า
จะไปเป็นเพื่อนมันเลือกของขวัญวันเกิดให้แม่มันครับ
ให้ตายเถอะ มันนัดผม 10:30 นี่ก็ใกล้เวลาแล้วสิ โถ...ไอ่นาฬิกาปลุกเฮงซวย =-=
.
.
.
.
และแล้ว...ผมก็อาบนํ้าแต่งตัวไปรอมันขับรถมารับที่หน้าบ้านครับ
ผมออกมารอสักพักนึงก็ได้ยินเยียงรถยนต์ขับมาจอดเทียบท่า(เทียบท่าเนี้ยนะ=[]=)
น่าประตูบ้านผมพร้อมกับเสียงเจ้าตัว...
"เฮ้ยๆ รอนานเปล่าวะเชี้ยเค้ก"เสียงเจ้าตัวที่นัดผมไว้ดังมาแต่ไกลไอ่วินครับ
วินมันเป็นเพื่อนที่ผมสนิทที่สุดในกลุ่มของผมคนนึงเลยก็ว่าได้ครับ
"เอออออ กูรอจนรากจะงอกแล้วเนี้ยสาสสสส"ทำบ่นๆไปงั้นแหละครับ
ที่จริงมันก็ไม่ได้นานอะไร
.
.
.
.
และแล้วพวกเราก็มาถึงห้างเซ็นทรัลอุดรครับ(อ่อ ลืมบอกไป ผมเป็นคนอุดรครับ-w-)
“เฮ้ย ไอ่วิน...แกจะซื้ออะไรเป็นของขวัญให้แม่แกว๊ะ?”ผมถาม
มันได้ยินครับ แต่สายตามันยังกวาดมองไปรอบๆ
"ไม่รู้ว่ะ กูถึงให้มึงมาช่วยเลือกนี่ไง”มันหันหน้ามาตอบพร้อมๆกับหน้าตาทะเล้น
แถมยักคิ้วกวนส้นใส่ผมอีก-0-)/ '=-= WTF!!!
“เอิ่ม ก็นะ - - แล้วมึงคิดจะซื้อเป็นของใช้หรือเสื้อผ้าหรือของที่ละลึกล่ะ?”ผมถาม
มันทำท่าครุ่นคิดสักพักนึงก่อนจะพูดคำตอบที่แบบว่า”ไม่รู้ว่ะ มึงช่วยกูคิดหน่อยดิเค้ก”
โอ้วววววว FuckU !!=[]= ให้มันได้สาระมั่งเหอะโรบิ้น(ใครฟ๊ะโรบิ้น-*-ปัญญาแล้วตู=w=)
“งั้น... กูว่า เอาเป็นพวกของใช้จะดีกว่านะ”ผมบอกสิ่งมีสาระๆด้วยความปรง
มันทำท่าครุ่นคิดสักพักนึงก่อนจะยิ้มเล็กๆ พร้อมๆกับจูงมือผมรีบวิ่งไปยัง B2S ในห้าง
(สัสมากกูเจ็บสัสๆ T0T ลากกูไปแม่งไม่ถ่งไม่ถามเรื่องสุขภาพกูส๊ากคำ!=/\= เชอะ)
.
.
.
.
@B2S
“เห๊ย วินมึงจะรีบไปไหนว๊ะ?”นี่คือคำถามที่ผมถามครับ
แต่แม่มมันไม่ตอบกูว๊ะ =[]=? เฮ้อออออ หยิ่งสัส -3-
พวกเราเดินเล่นๆดูของนั่นนี่ไปเรื่อยๆสักพัก
วินมันก็ถามขึ้นมาว่า”เค้ก มึงหิวป๊าวว๊ะ”
ผมก็ไม่รู้สินะ...ก็กำลังคิดอยู่ว่าหิวอยู่รึเปล่า
แต่ดูเหมือนมันจะไม่รอฟังคำตอบ มันก็ลากผมายังร้านไอติมชื่อดังแห่งหนึ่งในห้าง
=-= เหอะๆ ช่างมันเถอะ ลองมันถามขนาดนี้แล้วมันก็คงหิวแหละ
พอมาถึงร้านแล้วมันก็จัดการเลือกโต๊ะแถวในสุดชิดมุมฝาผนัง
ที่มีต้นไม้ปลอมต้นขนาดเล็กสีชมพูขนปุยๆสนใสตั้งอยู่
ทั่วทั้งร้านนั้นตกแต่งไปด้วยโบบายตกแต่งสวยงาม
พอนั่งโต๊ะกันเสร็จมันก็ถามผมว่า“จะกินรสอะไรวะมึง”
และก็ไม่ทันจะได้ตอบอะไรเลยมันก็สั่งไอติมสตอเบอรี่มาสองที่ ของมัน และของผม
“มึงกินดิ”แล้วมันก็นั่งจ้องผม = = สัส กดดันกูจั๊งงง..
ไอ่เราจะบอกว่าไม่หิวก็ไม่ฟัง กินรสไรก็ยังไม่ฟัง
(เอ๊ะ! แล้วมันรู้ได้ไงว่าผมอยากกินรสนี้)
”อ่อ เออ เออ(แอบตะกุกตะกักทำตัวไม่ถูกแฮะ)แล้วมึงไม่กินหรอ?”
“กินดิ๊! แต่กูรอมึงกินก่อนไง ^^”เออแล้วจะยิ้มทำไมวะนั่น -3-; พลิกแปลกๆ
“อ่อๆ เออๆ”ผมตอบมันไปแก้เขิลครับ - - ก็มองอยู่นั่นแหละ ใครมันจะไปกินลง
พวกเรากินไอติมกันได้สักพักด้วยความเงียบของทั้งคู่ และเสียงดนตรีในห้าง
ทำให้บรรกาศมันดูห่ดหู่ยังไงไม่รู้ ผมจึงเลือกที่จะเริ่มเปลี่ยนบรรกาศ
“เออ แล้วมึงรู้ได้ไง ว่ากูจะกินรสนี้อ่ะ?” มันเงยหน้าจากถ้วยไอติมขึ้นมามองหน้าผม
“ง่ายๆเลยว่ะ ก็แค่กูเห็นมึงกินบ่อยก็แค่นั้น เลยพอๆจะเดาได้ว่ามึงคงชอบ”มันตอบ
สัสแอบสะกดรอยตามกูทางสายตาเชียวเร๊าะ ><!!!
“ห่า!! มึงสังเกตมากไปป่าวo[]O” มันไม่พูดอะไรครับ
แต่ผมแอบเห็นแก้มมันแดงๆ(เออเขิลก็เป็นวุ๊ย แกล้งมันดีกว่า คิคิ)
”อั้นแน๊ มีแก้มดงแก้มแดงดั้ว คิดไรกะกูป๊ะเนี่ยะ 555”
มันหันหน้ามามองผมพร้อมกับปั้นหน้าบูด
”เฮ้ย ไรว้า โกรธกูอ๋อ?”
“พี่ครับ!”มันยกมือเรียกพนักงานมาเช็กบินที่โต๊ะแล้วมันก็เดินนำริ่วออกมาก่อน”
เฮ้ย ไรเนี้ย ยังโกรธกูอยู่อีกหรอ” มันเดินกลับไปที่B2Sอีกครั้งนึง
”เฮ้ย กูขอโทษ กูล้อเล่นน่า มึงไม่ชอบหรอ กูล้อเล่นๆๆ มึงอย่าโกรธกูนะ นะนะนะ”
ผมขอโทษมันเพราะรู้สึกผิดที่เล่นอะไรไม่เป็นเรื่อง
โห ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ามันจะคิดจริงจังขนาดนั้น
ผมก็พยายามก้าวเท้าตามไปง้อมันไปทุกที่ทุกแห่ง
แต่มันก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเลย แถมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอีก
(เชี้ยยยยยย!>[]< จะมากไปแล้วนะ อย่ามาเยอะนะสัส กูง้อคนไม่เป็น!!)
ผมอดทนไม่ไหวแล้วครับ“เหี้ยวิน! มึงเป็นอะไร ถ้ามึงไม่คุยกับกูนี่กูจะกลับล่ะนะ”
ผมตะโกนออกไปด้วยความโมโห เออ ถ้าแม่งไม่สนใจกูก็ไม่ง้อแล้วเว้ย
ผมพูดดังมากดังพอที่คนรอบข้างจะหันมามองยังจุดที่พวกเราสองคนยืนกันอยู่
มันยังคงไม่สนใจผมครับ คิดได้ดังนั้นผมจึกหันหลังกำลังจะกลับบ้าน
.
.
.
“เฮ้ยๆๆๆเดี๋ยวก่อน กูล้อเล่นน่า”ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าออกไปไหนไอ่วินมันฉุดรั้งมือผมไว้
พร้อมๆกับพูดว่า”กูล้อเล่นนะ กูขอโทษ
ฮ่าๆๆ ก็กูเห็นมึงง้อกูแล้วหน้าตามึงมัน”มัน...อะไร?
มันอะไร!?
มันอะไร๊ !!!
“มัน...” มัน?
”มัน....” เหี้ย มันอะไรล๊ะ!?
“มันตลกดีว่ะ ! 5555” สรึด!!=.='
แล้วมันก็ยืนฮาอยู่คนเดียว =0=
โด่วววว เหอะๆ ผมทำหน้าบูดแล้วเหวี่งมือมันออกแล้วเดินหนีออกมาจากมัน
แม่ม =-= กวนส้นชะมัด หึ๊ยยยยยยยย!!!!>/\<'
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มึงน่ารักว่ะเค้ก”
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : เย้! อัพเสร็จแล้ว
ผมขอบอกเลยนะว่านิยายเรื่องนี้ผมแต่งได้หลายตอนแล้ว
แต่ว่าพอดีเว็บที่ใช้อัพนิยายเก่ามันมีปัญหาเลยได้มาอัพลงที่บ้านใหม่หลังนี้
>< แถมเป็นแนว Yaoi อีก โอ้โห อะไรจะกล้าปานนั้น ^^
ก็นี่คือเรื่องแรกของผมนะครับ ก็นะ ด้วยความร่วมมือและความกดดัน
จากรอบข้าง ทำให้ผมอยากลองแต่งมั่ง และด้วยประสปการณ์อันน้อยนิด=0=
เลยอาจจะไม่ค่อยน่าติดตามสักเท่าไหร่ ?
แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์คนใหม่คนนี้ด้วยเน้อ
แต่ยังไงไหนๆจะมาอัพลงที่นี่แล้วก็ขอใส่เสริมเติมแต่งบทนิดนึง
และปรับนั่นนี่นู่นนิดหน่อย -w- เนื่องด้วยแต่เดิมแล้วเนี้ย
ผมแต่งเป็นเรื่องแรก ตอนแรก เลยขอปรับแต่งอะไรๆให้มันดีขึ้น
ยังไงก็...สำหรับคนที่ได้อ่านไปแล้วหรือเคยอ่านมาแล้วก็ขออภัยนะครับ
ที่ว่าไปเสริมบทมานี่ก็อาจจะมีส่วนน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ไปเยอะ
จนกระทั่งบทมันเปลี่ยน เพราะผมแค่ปรับเปลี่ยนคำนิดหน่อยเองครับ
ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคั๊บ!!^w^)/ 
ความคิดเห็น