[Love Is Who? รักของผมคือใครกันว๊ะ!]

ลำดับตอนที่ #4 : Ep.4 ความทรงจำในสายฝน

G  Minor!

 

       ในระหว่างที่ผมอาบน้าชำระร่างกายนั้น
ก็น่าจะเวลาประมาณสัก 05:30 กว่าๆแล้วล่ะครับ

เพราะรู้สึกว่านํ้าและอากาศมันจะเย็นลงๆ
มันเป็นบรรกาศที่หนาวนะ... หนาวมากเลย.... สายนํ้าจากฝักบัวค่อยๆไหล
โปรยปลายลงมาเหมือนกับสายฝนที่ไหลรินมาเหมือนฝนฤดูหนาว
ที่จากอากาศที่หนาวเย็นอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอกับฝนที่ตกผิดฤดูการอีก

มันยิ่งทำให้หนาวจับขั้วหัวใจ เลยยิ่งทำให้ผมนึกถึงคนๆนึงขึ้นมา.......

.

.


.

.

.

 2ปีก่อนหน้านี้ 

     ณ วันที่มาเรียนฝึกทักษะก่อนเริ่มต้นเรียนจริง . . . .

“นายๆ เรายืมลิวิตหน่อยดิ”มีมือใครไม่รู้มาสะกิดจากด้านหลัง
”ห่ะห๊ะ?”ผมจึงหันหน้าไปตามเสียงที่เรียก
“ม่.. เมื่อกี้... นายเรียกเราหรอ”ผมต้องตะลึงกับเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าครับ
ทั้งรูปโครงหน้านั้นมันยิ่งกว่าดาราอีก
ปากบางๆได้รูปสีแดงๆอมชมพูเนียนธรรมชาตินั้นมันอะไรกัน
แถมยังเหล็กจัดฟันสีสดใสนี่มันอะไร
บวกกับปลายจะมูกทรงหยดน้าและดั้งโด่งๆ
คิ้วหนาๆนิดๆสีน้าตาลไม่เข้มมาก
ดวงตากลมเล็กๆตี๋ๆเพราะตาชั้นเดียวบวกกับผิวขาวๆนั้น นี่มันเด็กต่างจังหวัดแน่หรอว๊ะ
อะไรจะหล่อได้ขนาดนี้!!!!!

ปั๊งงงงง!!!!! ...เสียงดังลั่นห้องนั้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์
“นี่! พวกเธอ2คนนั้นน่ะ คุยอะไรกันอยู่
ห๊ะ นาย ภูมิพัฒน์ .. นาย คเณศ หันหน้ามาเดี่ยวนี้!!”เสียงคุณครู
ที่มาแนะแนวอิริยาบถเกี่ยวกับสถาณศึกษาใหม่ที่ผมเพิ่งย้ายมาได้3วันมานี่เอง

“คุยอะไรกัน? ออกไปวิ่งอ้อมสนามคนละสองรอบเดี่ยวนี้!”ครูว่าเสร็จพวกผมก็เดินออกมา
ทำตามคำสั่งของท่านเจ้านางครับ - - ซวยจริงๆ!!
แล้วผมกับเด็กชายคนนั้นก็ออกมาวิ่งอ้อมสนามเพราะโดนทำโทษ

“แห่ะๆ เราขอโทษนายด้วยนะ ที่ต้องทำให้นายซวยเลยอ่ะ”เด็กชายคนนั้นเริ่มบทสนทนา
”อ๋อ อื้ม ไม่เป็นไรเราเองก็ผิด”ผมวิ่งให้ช้าลงเพื่อที่จะได้คุยกันง่ายขึ้น

”ไม่หรอก ถ้าเราไม่เรียก...นายคงไม่หันมาอ่ะ”นายคนที่ชื่อภูมิพัฒน์ตอบ
เห๋ยไอ่นี่นิ่จะคิดอะไรมากมายว๊ะ =-= นับว่าซวยจริงๆเลยที่หันไปคุยกับมัน
เฮ้อ...สนามโรงเรียนนี้จะใหญ่ไปไหนเนี้ย กว่าสาสสส โรงเรียนเก่าผมนะ
ไม่แคบแต่ก็ไม่ได้กว้างขนาดนี้ ถึงจะไม่ค่อยมีคนหน้าตาดีก็เถอะ
แต่เจ้าหมอนี่มันก็ดีเกินป๊ายยยยย =0= เออแล้วผมไปคิดเรื่องน่าตามันทำไมเนี้ย?

“เอาน่าาา เอาเป็นว่า... ชั่งมันเถอะ =w= เออแล้วนายชื่ออะไรอ่ะ”ผมถามไปงั้นแหละ
ไหนๆก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ง มันเองก็เป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันรู้จักกันไว้ก็ไม่เสียหาย
แล้วอีกอย่าง...อันจะให้ผมวิ่งไปเงียบๆกับมันเฉยๆก็ใช่เรื่องสิ
มีหวังอึนกันตายพอดี -0- เอ้อ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่นะ ถามชื่อเอานั่นแหละ

“มิกกี้ แล้วนายล่ะ?”นายภูมิพัฒน์บอก
มิกกี้หรอ =-= ชื่อแปลกดีแฮะ ยังกะผู้หญิง
(ไรท์เตอร์:แล้วชื่อมึงนี่ชายมากเหอะ!=-=)

”เค้ก... งั้นเราขอเรียกชื่อนายสั้นๆว่ากี้ละกัน”มันหันหน้ามามองด้วยความสงสัย
”กี้หรอ ? ...ฮ่าๆๆๆๆ”มันขำครับ อ่าว สัสนิ่ ขำเชี้ยไรว้าา? ผมพูดอะไรผิดหรอ? 

”เฮ้ย -0- ขำไรว๊ะ- -?”ผมถามมันครับ
มันมีอะไรน่าขำนักรึไง เอ๊ะหรือว่ามันจะเพี้ยนว๊ะ!?

”ก็ปกติมีแต่คนเรียกเรามิก ก็เพิ่งมีนายนี่แหละเรียกเรากี้ ฮ่าๆ”มันบอก
อ๋ออออ -0- แปลกด้วยหรอวะเนี้ย  -w-

“เออว่าแต่ทำไมนายถึงได้ชื่อเค้กล่ะ?”ตอนนี้เราเปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเกือบจะเดินแล้วครับ

”ก็ จริงๆแล้วไม่ได้จะชื่อเค้กหรอก. . . .”
ผมเว้นระยะห่างคำให้มันถามครับ

”อ้าวทำไมล่ะ?”มันถามด้วยความสงสัย
เป็นอย่างมากกกกกกก -0- ไอ่เชี้ยนี่ก็สอดรู้จริง -.-

“จริงๆแล้วเราจะชื่อเติ้ลนะ แต่พ่อเราเป่ายิ๊งฉุบแพ้แม่อ่ะ”เหตุผลโคตรเอี้ยอ่ะ
จากนั้นมันก็ขำ =-= ไอ่หมอนี่อาการหนักเนอะ =..=

“โห เหตุผล ฮ่าๆๆ ....แต่เราว่าเจ๋งดีนะ ชื่อโคตรเหมือนผู้หญิงเลอะ”มันบอก
พร้อมหันมายิ้มให้ผมแล้วมันก็วิ่งแซงหน้าผมไป

”สาสสส!!!! เหมือนแค่ชื่อเว้ย!!!!!!!!>0<”
แล้วผมก็วิ่งตามมันไป

(เฮ้อ... นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้มีความสุขขนาดนี้
ความจริงนับตั้งแต่จบปอหกโรงเรียนก่อนผมก็ไม่มีเพื่อนคุยอีกเลยล่ะครับ
ที่ย้ายมาเรียนนี่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนย้ายมานะครับ
ก็มีบ้าง แต่มันก็ส่วนน้อย แล้วก็แยกย้ายกันไปหลายๆห้อง
แล้ว2วันที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับใครมากถึงขนาดมาก่อนนี้เลย
มีคนมาทักบ้างอะไรบ้าง แต่ก็คุยแค่พอรู้จักเป็นพิธีเฉยครับ
หนึ่งเหตุผลคงพราะผมมันเข้ากับคนยากมั้งครับ ไหนจะเป็นคนขี้อาย
พูดน้อยแถมโลกส่วนตัวสูงอีกต่างหากไม่รู้สิ...ส่วนใหญ่แล้ว
ผมชอบอยู่คนเดียวน่ะ ...อยู่เงียบๆคนเดียวมันทำให้ผมคิดอะไรได้มากมายเลยล่ะ
ผมไม่ค่อยชอบอยู่ในที่คนเยอะๆนานๆ
แค่ห้าคนสำหรับผมก็วุ่นวายแล้วล่ะครับ)

”เอ๊ยเค้ก! มัวเหมออะไรอยู่ว๊ะ?
เร็วๆเด้ ...ฟ้าครึ้มแล้วเดี๋ยวฝนจะตกก่อน”เสียงไอ่กี้เรียกเตือนสติผม
ทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์(อีกล้ะ=0=)
”เอ๊ยกี้ รอด้วยเว้ย”มันหันหน้ามาพร้อมกับแลบลิ้นทำหน้ากวนตีนสุดๆอ่ะบ่งตง! -o-


บรึ่ม!!! เสียงฟ้าร้องพร้อมๆกับสายฝนที่ร่วงลงมาอย่างแรง
“เฮ้ยเค้กเข้าไปหลบฝนใต้ตก3ก่อน”กี้วิ่งตะโกนมาจับมือผม
แล้วดึงตัวผมเข้าไปหลบฝนอย่างเร็ว ด้วยขาที่ยาว บวกกับร่างสูงๆของมัน
เลยทำให้มันมาถึงตัวผมเร็วล่ะมั้งครับ

“เฮ้ยช้าๆดิ ขากูสั้น”ณ จุดๆนี้ผมไม่พูดเพราะแล้วครับ
จะพูดเพราะไปทำไมก็ผู้ชายเหมือนกัน
...มันไม่ตอบครับ แต่ดูสีหน้ามันเครียดมากเลย


.

.


.


.

ตอนนี้เราอยู่กันที่ตึก3ครับ
เนื่องด้วยคงเป็นอาคารที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วล่ะมั้ง มันเลยพาผมมาหลบฝนที่นี่


ซ่าาาาาาาาาาาาา!!!!...เสียงฝนตกลงมาอย่างแรงเรื่อยๆๆ ไม่มีท่าทีว่าจะลดลงเลย

“กี้มึงหนาวป่า..”ผมหันไปถามคนข้างหลัง
”เชี้ย!! มึงถอดเสื้อทำไม!!!!”ผมร้องลันตะโกนออกมาดังด้วยความตกใจครับ
มึงจะถอดเสื้อทำม๊ายยย=[]= นี่ไม่อายผีสางนางไม้เลยรึไง๊!>[]<!
อายกูบ้างก็ได้นะบางที T0T โถ... อุจาตตาฝุดๆอ่ะ

(ถ้ามึงเป็นผู้หญิงมีทรวดทรงองเอวกูจะไม่ว่าอะไรเล๊ยยย ><)
ผมรีบหันหลังเลยครับ ไม่อยากเห็น โอ้ยๆๆๆๆ T0T

“เชี้ยย มึงจะถอดเสื้อทำไมว๊ะกี้ ม่.. มึงรีบๆใส่ไปเลยเร็วๆ!”ผมรีบบอกให้มันใส่เสื้อครับ
ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นล่ะครับ ตัวผมร้อนรนมาก สงสัยจะอายแทน
=0= รู้สึกร้อนวูบๆเลยล่ะตอนนี้...

ผมเขิลแทนมันมั้ง ?
ก็มาบ้าอะไรถอดเสื้อในโรงเรียนไม่อายคนอื่นรึไง
นี่มันโรงเรียนสะหะนะครับไม่ใช่ชายล้วน
(ไรท์เตอร์:เออถึงจะเป็นชายล้วนกูก็ว่ามันก็ไม่ควรถอดนะกูว่า- -)

”ทำไมวะ กูก็แค่ถอดเสื้อมารีดนํ้าออกอ่ะ ขืนใส่ต่อไปเดี๋ยวก็เป็นไข้หรอก”มันบอก
แล้วมันก็เดินแกผ้า(ไรท์เตอร์:กูว่ามันแก้แค่เสื้อนะเค้กมึงอ่ะคิดลึกไปล๊ะ)
เดินมาอยู่ตรงหน้าผม”เฮ้ยใส่เสื้อดิ๊”ผมบอกมัน
ตอนนี้ผมหลับตาปี๋เลยล่ะครับ ไม่รู้สิตอนนี้ตัวผมร้อนรนมากเลยอ่ะ

ม่...ไม่น่า ม่....ไม่ใช่
นี่มันความรู้สึกอะไร?
หัวใจเต้นแรง !
อ๋อใช่ๆ เราตกใจ เราอายแทนมัน เราแค่ทำตัวไม่ถูก

หายใจเข้า....

หายใจออก........

หายใจเข้า..........

หายใจออก..............

“ใส่ทำไมว๊ะรอให้แห้งกว่านี้ก่อนดิ”

อึ๊ค! ..ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมาแตะหน้าผากผม

ผมจึงค่อยๆลืมตา...

ค่อยๆ...

ค่อยๆ.....

ค่อยๆ.......

“เป็นไข้เปล่าว๊ะ ดูหน้าแดงๆร้อนๆนะมึง?”กี้มันถามผม
อ๊ากกกกกกกกกกก!!! กี้ครับ ไอ่กี้ มันเอามือมาแตะหน้าผากผม โว้ยยยยยยย !!!!

แล้วนี่กูจะตกใจทำไมเนี้ย ><
“อ่ะ อ๋อ ป่าวๆ แห่ะๆ” ^^ ผมปัดมือมันออก
และต้องติดสตั้น10วิครับ
(เชี้ยยยย!!! ตอนนี้หน้าผมกับมันห่างกันไม่ถึง5เซนเลยครับท่าน
โอ้ยยยย อะไรกันวะเนี้ย กรรมๆๆๆ)

“ป่.. ไปใส่เสื้อไปมึง มันคงแห้งแล้วล่ะ” ผมบอกมันพร้อมๆกับเบี่ยงหน้าหนีครับ
บอกตรงๆว่าอายมากถึงมากถึงมากที่สุด ณ จุดๆนี้!

เพราะตอนนี้ใบหน้าผมอยู่ในระดับเดียวกับหน้าอกมันเลยล่ะครับ
ไอ่กี้มันเป็นคนที่สูงที่สุดในสายชั้นเลยล่ะ เท่าที่ผมเห็นมาอ่ะนะ
(ไรท์เตอร์:แกเพิ่งย้ายมา3วันเนี้ยนะแกรู้ขนาดนั้นเชียวหรอเค้ก!!!)
กี้มันเป็นคนที่ขาวเอาโล่เลยล่ะครับ ยืนอยู่ไกลๆนี่มันเด่นสุดล่ะละ

ไม่น่าเชื่อว่า....ภายใต้เสื้อนักเรียนสีขาวนั้นได้ปกปิดซ่อนผิวพรรณที่ขาวยิ่งกว่าเอาไว้
(เชี้ยย นี่กูคิดอะไรอยู่เนี้ยกูไม่ใช่เกย์นะเว้ย บ้าไปแล้ว >< คิดอะไรมากกว่านี้กูว่ากูบ้าชัดๆ!)


.

.


.

ตอนนี้เราทั้งสองคนหลบฝนอยู่ใต้อาคาร3ครับ อยู่ในซอกแคบๆเป็นอ่างล้างมือเล็กๆครับ
เวลาก็ผ่านมาสักจะ30นาทีได้แล้วมั้ง ป่านนี้คุณครูคงจะเปลี่ยนชั่วโมงได้แล้วล่ะ
เฮ้อ... ฝนก็ยังคงไม่มีวี่แววจะลดน้อยลงเลยแม้แต่นิด “กี้... กูว่าเรากลับห้องกันเถอะ”ตอนนี้ไอ่กี้มันใส่เสื้อเสร็จแล้วล่ะครับ(เฮ้อ...โล่งใจขึ้นมาหน่อย =w=)

ส่วนผมน่ะหรอ -0-
ก็ยังถือว่าเปียกอยู่นะแต่ไม่ถึงกับมีน้าไหลเป็นหยดๆหรอก

“ทำไมหนาวหรอ”กี้มันเดินเข้ามายืนข้างๆผมครับ
”ไหนๆ ตัวเย็นเชียว”มันเอามือมาแตะหน้าผากอีกแล้วคร๊าปพี่น้อง =[]=
อะไรว๊ะ ไอ่นี่นิ่ ชอบทำยังกับกูเป็นผู้หญิงงั้นแหละ

“เป่ลาๆ ป๊ะๆ พวกเราเดินอ้อมๆอาคารไปหลายๆตึกก็ได้”ผมพูดตัดบท
หลังจากนั้นพวกเราก็พากันเดินอ้อมๆตึกมันจะมีมุมหลังคาเชื่อมกันไว้ยามฝนตกอ่ะครับ
พวกเราก็เดินอ้อมๆเอาเพื่อกับไปอาคารที่เราเรียนอยู่(เออว๊ะ ทำไมไม่ใช่วิธีนี้ตั้งแต่แรก!!><)


.

.


.


.


.


.


ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!!

 

 

[ไรท์เตอร์พูดคุย] : อ๊ากกกก 
สำเร็จไปอีกตอนนึง
อัพทีเว็บนี้ก็เสียงต่อการโดนแบนจัง 
ไม่กล้าลงฉากวาบหวิว 555
กว่าจะหาธีมที่เข้ากันได้ก็ยากใช่เรื่องเลยแฮ๊ะ 
ไงก็ฝากติดตามกันด้วยล่ะ
วันนี้ไรท์หยุด ร.ด ไม่ได้ไปเรียน
แต่ก็มีการบ้านต้องทำ
แต่ขี้เกียง บ่ตง ไว้เย็นๆจะทำ
คริๆ ก็เดี๋ยวจะอัพเรื่อยๆละกัน ถึงจะไม่มีตนอ่านก็เถอะ ชิชิ 





แว๊ปเข้ามาลงเพลงนิดนึงนะครับ
ถ้ารบกวนก็ปิดได้ครับ ><
แต่ไรท์ว่าเพลงนี้เข้ากันดีกับเนื้อเรื่องตอนนี้นะ ^^