คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Ep.12 มันจบแล้ว(2)
[Cake talks]
“อ๋อ ต้องไปที่อื่นต่อน่ะ
โทษทีนะ ‘^^
งั้น...ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราไปก่อนนะ
เดี๋ยวสาย”กี้ตอบเอิร์นแล้วรีบเดินจากไป
โดยไม่ทัก..
ไม่สน...
ไม่แคร์....
ทำเป็นไม่เห็น....
ไม่รับรู้ว่าผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนเลยด้วยซ้ำ...
มันจบลงแล้วสินะ มิตรภาพ....
.
.
.
.
“เอ๊! สงสัยมิกจะรีบจริงๆอ่าเน๊อะ !!^-^
แห่ะๆ แต่ช่างมันไม่เป็นไร
เราไปซื้อของกันต่อเถอะ"เอิร์นพูดจบ
ก็หันไปหันมา เหมือนจะมองหาอะไรสักอย่าง
"แต่เอ๊...!!???
ว่าแต่ต้องซื้ออะไรอีกน๊า ???”
เอิร์นยืนคิดพร้อมสงสายตาประมาณว่าต้องซื้ออะไรอีกมั๊ย?
“เอ่อ... เราว่าเท่านี้คงพอแล้วแหละ
แต่ไหมพรมสีส้มหาไม่เจอเลยอ่ะ =[]=
แล้วงี้จะเป็นลูกบาสได้ไง”ผมตอบ =..=
“อืม... อ๊อ!”เอิร์นยืนคิดอะไรสักครู่นึง
แล้วก็วิ่งไปในร้านอีกทีนึง พร้อมกับเดินออกมาอีกทีนึง
กับถุงที่ข้างในมีไหมพรมสีดำ..
สีแดง... สีขาว... สีเหลือง...
เอ๋ =[]= เขาเอามาทำไมกันนะ??
“นี่ไง!>w<”เอิร์นยื่นถุงไหมพรมมาให้ผมถือ
“เอามาทำไมอ่ะ?”ผมถามเธอด้วยความสงสัย
“ก็เปลี่ยนจากสิ่งที่เขาชอบมากที่สุด
มาเป็นสิ่งที่ชอบรองลงมาไงล่ะ ^[]^ ฮ่าๆ”
เอิร์นยื้มแย้มดั่งว่าตนนั้นแก้ปัญหาได้
“แล้วมันคืออะไรหรอ
ที่เพื่อนเอิร์นคนนี้ชอบ?”ผมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
ถึงผมจะเก่งศิลปะ แต่ก็ใช่ว่าจะทำงานพวกนี้เป็น
“มิก...”เอิร์นพูด
0.O ห่ะ ห๊า !!?
“กี้!!” o[]O!
อะไรน๊ะ!?
“มิกกี้เม้า!>3<”เอิร์นพูด
พร้อมทำปากจู๋เป็นปลาบู่หลังจากพูดคำว่าเม้า =0=
=-= ยัยนี่บ้าจริงๆแฮ๊ะ - -: แล้วไปๆ เฮ้อ =w='
.
.
.
.
ณ บ้านเอิร์น
หลังจากที่เดินซื้อของกันเสร็จ
ก็เป็นเวลาบ่ายกว่าๆแล้ว
เราก็เลยมาทำที่บ้านเอิร์นเพื่อความสะดวก
เพราะที่บ้านเอิร์นไม่ค่อยมีคนอยู่ครับ
เนื่องด้วยพ่อเอิร์นไปทำงาน แม่เอิร์นก็ไปทำงาน
ส่วนที่จะอยู่บ้านนั้นก็มีแต่เอิร์นและพี่สาวชื่อพี่เฟิร์นครับ
พี่แกเป็นมิตรมาก เฟรนลี่สุดๆ ><
และยังช่วยงานพวกเราทำอีกด้วย
“ม๊ะ! เริ่มทำยังไงอ่ะ เราทำไม่เป็น - -”เอิร์นพูด
เอิ่ม =0= ไหนตอนนั้นคุณเธอบอกว่าพอได้ไงว๊ะ=..=
เฮ้อ ภาระกูอีก -*-
[END Cake talks]
.
.
.
.
.
[Earn talks]
เฮ้อ... แผนหนึ่งไม่สำเร็จ =0=
ไอ่มิกนะไอ่มิก แกนี่มัน......................!!>M<
โอ้ย!
ให้ตายสิ!!
ทำไมไม่ยอมคุยกันดีๆว๊ะ :<
ไอ่เราก็อุตส่าห์กะว่าจะนัดสองคนนี่มาเจอกัน
แล้วปล่อยให้อยู่กันเพียงลำพังเคลียร์กันดีๆซะหน่อย
โอ้ยยยยยย T[]T มิกดันไม่ยอมอยู่ซะนี่
เหอะๆ ทำเป็นอ้างว่ามีธุระนะแก =/\=
ตอนยังไม่เห็นเค้กล่ะยิ้มแย้มจนแก้มจะปริอยูล้ะ!
พอเห็นเค้กเข้าหน่อยล่ะ =A= หน้ามือเป็นหลังเท้าเชียว
เคมีก็ออกจะเข้ากัน(ใช่มั้ยรีดเดอร์-o-?)
แต่ทำไมไม่จีบกันสักทีว๊ะ -*-
ช่างเถอะ! แผนสำรองยังมีต่อ
คริๆ ของขวัญวันเกิดไง ><'
นี่คือของขวัญวันเกิดมิกซ์
ทีนี้ล่ะ ^0^ ต้องหลอกให้เค้กทำออกมาให้สวยๆ
แล้วเอาไปให้เจ้าหมอนั่นซะ =/=
จากนั้นก็เขียดจดหมายขอโทษไปให้เท่านั้นแหละ
นิยายก็จบ! >< อ๊ากกกกก
ฉันอยากเอาเรื่องของสองคนนี้ไปแต่งจัง คงจะฟินน่าดู =,.=
แต่เอ๊....เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อนะ?
“เอิร์น!!!”เสียงใครบางคนทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์
“เอิร์น เป็นอะไรรึเปล่า?”เค้กถามฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“โอ้ย เค้ก ...แกอย่าไปสนใจมันเลย =0=
ยัยนี่มันเพ้อฝันกลางวันอยู่ กำลังเคลิ้มเลยเห็นมั๊ยน่ะ”พี่เฟิร์นตอบตัดหน้าฉัน
“หึๆ!”เอ๊ะยัยนี่นี่
ยังมีหน้ามาทำสายตาเป็นว่ารู้ทันว่าฉันคิดอะไรอยู่
หนอย...ยัยพี่ตัวแสบ >< ชิชะ
“เอ๋...! เพ้อฝัน?”เค้กทวนคำพูด
พร้อมกับสายตาประมาณว่าเพ้ออะไร
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก '^^ ฮ่าๆๆ
ว่าแต่เค้กเรียกเรามีอะไรหรอ?”ฉันถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง =/=
“ก็เอิร์นถามเราไงว่าเริ่มยังไง
เราเลยถามว่าเอิร์นจะทำตัวอะไรนะเราจำไม่ได้?”เค้กกล่าว
“มิก...กี้เม้าค่ะ!”ฉันทำเสียงดังน่ารักๆเผื่อจะกลบเกลื่อนความผิดได้
แห่ะๆ :P แอบกัดเค้กนิดนึงเรื่องมิกซ์ เลยจำเป็นต้องเน้นคำแรกนัก
“เหอะๆ งั้นก็เริ่มจากนี่นะ....บลาๆๆๆ”
เค้กเริ่มสอนฉันทำทีละขั้นตอนๆๆจนออกมาเสร็จสมบูรณ์
.
.
.
.
“เฮ้ย!! สวยว่ะเค้ก”พี่เฟิร์นพูด
จากที่นั่งเล่นคอมเงียบๆก็หันมาชื่นชมฝีมือเค้ก
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกฮะพี่เฟิร์น”เค้กกล่าวแก้เขิน =0=
แหม๋น่าแดงเชียว =3=' ดูของเราซิทีเนี้ย =[]= ต่างกันเยอะ!!T^T
พี่เฟิร์นยิ้มมุมปากเล็กๆจากสัญชาติญาณความสัมพันธ์ของพี่น้อง
ฉันพอจะมองออกว่าพี่เฟิร์นกำลังคิดไม่ต่างจากฉัน... หึๆๆๆ ><
เฮ้ย!! นี่มันเคะชัดๆอ๊าาาาห์ ....อ๊าคคคคคฟินเฟ่อค่ะ =/=
“เป็นไงล่ะเพื่อนเอิร์น ฮ่าๆ”ฉันกล่าวแซว
เจ้าหนุ่มที่นั่งหน้าฉันน่าแดงใหญ่เชียว =A= บ้ายอชะมัด!!
“ดีกว่าของแกอ่ะเอิร์น =-='
บอกจ่ะทำมิกกี้....
แต่ดันใส่โบว์ =_=
นั่นมันมินนี่ย่ะ!!=0=”
พี่เฟิร์นกัดฉันมาหนึ่งคำแทงใจดำจริงๆ
“เอ๊า ก็เอิร์นไม่รู้นี่ =w= ก็เย็บๆไปแล้วมันเพลินอ่าา เลยใส่นั่นเติมนี่เข้าไปนิสนุง ><
แต่มันก็น่ารักดีนะ เพราะเอิร์นเป็นผู้หญิงเอิร์นทำมินนี่อ่ะถูกแล้ว”ฉันกล่าวแก้ตัวไปเรื่อย
“แต่เราว่าผู้ชายไม่น่าจะพกพวกกุญแจรูปมินนี่หรอกนะ=-=
ตามหลักการแล้วเปอร์เซ็นต์ที่จะเก็บไว้แทบจะไม่มีด้วยซํ้า
เราว่าถ้าเขาไม่เก็บไว้
ก็คงจะทิ้งหรือไม่ก็ให้คนอื่นที่เป็นผู้หญิงน่ะ
ในฐานะความคิดของผู้ชายนะเราว่า :^w^”เค้กอธิบายเหตุผล
“ก็นั่นน่ะสิ =[]=
งั้นเราขอตัวมิกกี้เม้าของเค้กได้ป๊ะ?”
ฉันถามเนียนๆเผื่อจะเข้าแผนลงตัวเป๊ะ!!>w<
“อืม ก็ได้ดิ ที่จริงแล้วเราก็ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไมเพราะของก็เงินเอิร์นซื้อ
สวยก็ไม่สวยดีไม่ดีน่าจะทิ้งด้วยซํ้า =-=
แต่ถ้าเอิร์นแน่ใจว่าอยากได้ เอาเป็นว่าเราให้เอิร์นละกันนะ”เค้กตอบ
เป๊ะครัชแหม๋!><
แผนลงล็อค แต๊งส์กิ้วนายเค้ก
ขอบคุณสำหรับมิกกี้ ^^
แล้วสักวันฉันจะมอบมิกกี้ให้นายไปครองคู่เลย
อร๊ายยย=/= ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
.
.
.
วันต่อมา
วันนี้แล้วสินะวันเกิดมิกซ์
เฮ้อ... อยากให้เค้กมาด้วยจัง :/
ณ เวลาเทียงกว่าๆ
ฉันกำลังเตรียมของขวัญและเสื้อผ้าไปงานฉลองวันเกิดมิกซ์
“เอิร์น!!”อุ่ยพ่อกลับมาแล้ว
“แต่งตัวเสร็จยัง เร็วๆนะ เดี๋ยวสาย”ห้ะสาย?
เอ่ะ พ่อจะให้เราไปไหนหว่า?
“ไปไหนอ่ะพ่อ?”ฉันถามพ่อ
“เอ๊า ก็พาพี่แกไปฉีดวัคซีนไง เร็วๆ!”พ่อบอก
พ่อฉันเป็นคนค่อนข้างดุ
ซึ่งพ่อเป็นผู้นำครอบครัว
ทั้งฉันและพี่เฟิร์นกลัวท่านมาก
ไม่มีใครกล้าเถียงพ่อแกเลยสักคน
“เฮ้ย... ลืมไปเลยว่าวันนี้หมอนัดพี่เฟิร์น
เราต้องไปด้วยเพราะไม่มีคนเฝ้าบ้านเป็นเพื่อน
เง้อ... T^T ไว้เย็นๆละกันคงจะไปงานทัน(มั้ง) รอเราก่อนนะมิกซ์”
ฉันบ่นคนเดียงหลังจากที่พ่อเดินออกไปเตรียมรถ
.
.
.
.
ณ โรงพยาบาล
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมาก
ยังไม่ถึงคิวพี่เฟิร์นเลย
แล้วอย่างนี้จะทันงานวันเกิดมั๊ยเนี้ย T[]T
ตื๊ดดดดดดดดดด!!...เสียงโทรศัพท์ฉันสั่น
ปลายสายโทรมาขึ้นหน้าจอเป็นรูป 'มิกซ์' !!!
“ฮัลโหล...”ฉันรีบรับสายเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
“เอ้อ! ...เอิร์นจะมาป๊ะเนี้ยงานวันเกิดเราอ่ะ?”
เสียงเพลงข้อนข้างดัง ฉันจึงขอตัวออกมายืนหน้าโรงพยาบาล
เนื่องด้วยอยู่ในโรงพยาบาล ฉันคงพูดเสียงดังไม่ได้เป็นแน่แท้…
“อ่อ โทษทีนะมิกตอนนี้เราอยู่โรงพยาบาลอ่ะ”
ฉันกล่าวขอโทษในโอกาสที่พลาดไป
“อ้าว! แกเป็นอะไรอ่ะ?
ไปทำอะไรในที่แบบนั้น”ปลายสายตอบกลับด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“พอดีเราลืมไปอ่ะ ลืมว่าหมอนัดพี่เฟิร์นวันนี้
...ความจริงเราก็ว่าจะไปหาตั้งแต่เที่ยงนั่นแหละ
แต่ต้องมานี่ก่อน ...ก็กะว่าเย็นๆจะไปหา
แต่ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ เพราะคิวข้อนข้างยาวมากเลยอ่ะมิกซ์”
ฉันอธิบายต่อปลายสายด้วยนํ้าเสียอิดโรย
“อ๋อ... เฮ้ยไม่เป็นไรๆ
มาวันหลังก็ได้ ^^ ฮ่าๆ แต่อดเค้กนะคุณเธอ”มิกทำเสียงเยาะเย้ย
“อ๋อค่ะ! เดี๋ยวถ้ากลับไปทันงานดิฉันจะเอาของสำคัญไปให้นะคร๊า!!!”
ฉันพูดเชิงประชด แหม๋..ก็หมั่นไส้นิ่ เชอะ =3=:
“ฮ่าๆๆ ขอร๊าป ><
ไงก็มาให้ทันเค้กนะจ๊ะเบบี๋...”มิกตอบกลับ
ก่อนที่พวกเราจะวางสายกันไป
.
.
.
.
ฉันและพ่อรอคิวพี่เฟิร์นเสร็จถึงดึกดื่น
เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆแล้ว
นี่ก็ใกล้คิวเราแล้วล่ะ คิวต่อไปเอง
หวังว่าคงกลับทันนะ
“ความจริงไม่ต้องมาก็ได้นะ
เรื่องสำคัญขนาดนั้นปล่อยหลุดไปได้ไง
โอกาสนี้อาจไม่มีอีกเลยก็ได้นะ”พี่เฟิร์นมากระซิบที่ข้างหูฉัน
“คงไม่ได้หรอกเดี๋ยวก็โดนพ่อด่าพอดี เฮ้อ...”ฉันบอกพี่เฟิร์น
พร้อมถอนหายใจเบาๆ
“ก็นั่นนะสิ เฮ้อ...
ความจริงถ้ารอให้เย็นๆหน่อย
แม่ก็คงกลับมาบ้านแล้วนะ ปานนี้ก็คงไปทัน”
อารมณ์พี่เฟิร์นก็ไม่ต่างจากฉันในตอนนี้
แต่พวกเราก็รู้ดี...
ถึงแม้ว่าพ่อจะเป็นคนที่อารมณ์แปรปวน
เสียงดัง น่ากลัว เย็นชา และ ไม่มีความอ่อนโยนเลย
แต่ลึกๆแล้วพวกเราก็รู้ดีว่าพ่อเขารัก
และห่วงเรามากขนาดไหน
ถึงท่านจะไม่เคยแสดงออกเลยตรงๆ
แต่พวกเราก็สามารถรับรู้ได้ภายในใจ
คนในครอบครัวเราจะรู้ดีว่าพ่อรักครอบครัวขนาดไหน
“เฟิร์น ถึงคิวแล้ว”พ่อเรียกพี่เฟิร์นให้เดินตามไปในห้องตรวจ
และเดินกลับมานั่งเฝ้าพี่เฟิร์นกับฉันอย่าเร็ว
พ่อเนี้ย...โรแมนติกเงียบนะ ^///^
ยังอุตส่าห์รีบกลับมาอยูข้างฉันกลัวฉันเหงา
.
.
.
.
ณ เวลา 22:28
เป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว...
ตอนนี้คุณหมอให้พี่เฟิร์นนอนพักที่โรงบาลหนึ่งวัน
เนื่องด้วยอาการเพลียจากฤทธิ์ยา
เป็นอย่างนี้มาโดยตลอด...
ทำภารกิจนี้ให้สำเร็จนะ! ....นี่คือคำพูดสุดท้ายของพี่เฟิร์น
ที่บอกกับฉันเป็นคนสุดท้ายก่อนจะหมดสติไปเพราะฤทธิ์ยา
ฉันจะทำให้มิกกับเค้กดีกันให้ได้!!
เพราะฉันเองก็มีส่วนผิดกับเรื่องนี้ ฉนั้นฉันก็ต้องรับผิดชอบ
“พ่อคะเดี๋ยวหนูมานะคะ”
หลังจากถึงบ้านฉันก็รีบวิ่งไปเอาของสำคัญและวิ่งออกมาขอพ่อ
แล้ววิ่งออกจากบ้านไปยังซอยข้างๆซื่งเป็นบ้านของมิกซ์
โดยไม่สนใจว่าพ่อจะอนุญาตไหม?
หนูขอโทษนะพ่อ ...งานนี้หนูยอมโดนด่าค่ะ
จะยังทันอยู่มั๊ยนะ?
ขอให้ทันทีเถอะ!
และแน่นอนว่า...
ฉันจะไม่ลืมของขวัญชิ้นสำคัญ
ของคนๆนั้นที่จะต้องส่งไปให้ถึงมือตานี่
เป็นกล่องของขวัญเล็กๆ
ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีชมพูไม่มีลาย
ดูเรียบๆผูกมัดด้วยโบว?เล็กๆสีฟ้า
แหม๋สีเข้ากับโรงเรียนเชียว ฟ้า-ชมพู =-=
เอ๊ย! คิดไรอยู่เนี้ยฉัน เวลาแบบนี้ไม่ทันแน่ๆ
ฉันรีบกดโทรศัพท์โทรหาเป้าหมาย
ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด...
ทำไมไม่รับสายล่ะ!!
ฉันตัดสินใจโทรใหม่
ตู๊ด... ตุ๊...!! “ฮัลโหล”ปลายสายรับแล้ว
“ห่ ฮัลโหล...”ฉันคุยโทรศัพท์ไปด้วยวิ่งไปด้วยทั้งหอบทั้งเหนื่อย
“อืมมม”ปลายสายตอบน้าเสียงดูเศร้าๆซึมๆ
“มิกซ์ แกอยู่ไหนอ่ะ?”
ฉันถามปลายสาย เพราะไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ไหนแน่
เพราะฟังจากในโทรศัพท์แล้วดูเงียบมาก คงไม่ใช่เพราะงานเลิกแล้ว
เพราะฟังจากจุดที่ฉันอยู่กับบ้านของเขาแล้วยังคงได้ยินเสียงเพลงอยู่
นายอยู่ที่ไหนกันน่ะมิกซ์...
“อยู่หนองประจักษ์อ่ะ”มิกตอบ
ห๊ะ แล้วไปทำอะไรที่นั่น... T[]T ฉันวิ่งมาเหนื่อยนะ!
“แล้วแกไปทำอะไรที่นั่นเนี้ย
ป่านนี้แล้ว รีบกลับมาเร็วๆ
มาหาฉันที่บ้านฉันนะ เดี๋ยวพ่อด่า”
ฉันวางสายหลังจากปลายสายตอบตกลง
ภายในเวลาไม่กี่สิบนาที
หมอนั่นก็ขับรถมอเตอร์ไซย์มาจอดหน้าบ้านฉัน
“ไปทำอะไรมาเนี้ย สภาพขนาดนี้”ฉันถามมิกด้วยความเป็นห่วง
เพราะสะภาพมันตอนนี้ทั้งเหม็นกลินเหล้าเบียร์หรืออะไรสักอย่าง
“นายกินเหล้าเป็นด้วยหรอ”ฉันถามเพราะตั้งแต่รู้จักผู้ชายคนนี้มา
เขาไม่เคยแตะของพวกนี้เลย ไปเจออะไรมานะ ถึงได้ทำถึงขนาดนี้
“ไม่อ่ะ เราแค่กินลองเฉยๆนี่แหละ”
มิกพูดด้วยรอยยิ้มที่เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าเขาโกหก!
[END Earn talks]
[ไรท์เตอร์พูดคุย] : เย้ๆๆๆ จบอีกตอบล้ะ
เฮ้อ เนื้อเรื่องเริ่มกระจ่างซะแล้วสิ 15ตอน
จะจบแล้วล่ะสินะ คนอ่านยังน้อยเหมือนเดิม -*-
เอาเป็นว่าผมจะพยายาม...
รีบอัพให้มันจบเร็วๆเลยละกันครับ
แล้วจะได้พักยาววววว 55
ความคิดเห็น