TS8 {HKS} |((▬Cool Boy แสบนักรักซะเลย▬))

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่๓ |เพื่อนใหม่

Hunz talks

ผมเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างครั้งที่ไม่รู้เท่าไหร่ แต่ทุกๆครั้งที่มองไปรู้สึกเหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลให้จับจ้อง.. จะไม่ให้ดึงดูดได้ยังไงครับ ก็ตัวอันตรายกำลังทำลายสวนผักหลังบ้านผมอย่างไม่ปราณี เรียกได้ว่าหยิบมันใส่ตะกร้าเกือบทุกชนิด ตั้งแต่ถั่วงอกยันฟักทองพันปี(มีด้วยเหรอ?) แกงส้มทำแบบนี้มาหลายวันแล้วครับ ผมแอบถามป้ารุจว่ามันจะเอาไปทำอะไรนักหนา? ป้ารุจตอบว่าตอนนี้แกงส้มกำลังศึกษาการทำอาหารพวกมังสวิรัตอย่างจริงจัง ผมนี่แทบเอาหัวกระแทกกับอะไรสักอย่างอีกรอบ ไอ้แสบทำอาหาร!? ผมต้องเรียกรถดับเพลิงเผื่อไว้ก่อนมั้ยครับ? กลัวบ้านบึ้มจริงอะไรจริง

แกงส้มอยู่ที่นี่มาได้เกือบสัปดาห์แล้ว ถึงอย่างนั้นผมกับเขาก็พูดกันนับประโยคได้เลย ไม่ขานตอบก็กัดอะไรสักอย่างแต่ไม่รุนแรง แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าทำไมเจ้าหมอนี่ต้องหลบหน้าหลบตาผมแทบจะตลอดเวลา หรือเป็นเพราะเหตุการณ์ในวันนั้น….

อย่ามองผมด้วยสายตากรุ่มกริ่มแบบนั้นครับ! ผมหมายถึงไอที่เจ้าเด็กนั่นมันทำแจกันแตกต่างหาก!! ไม่ใช่เรื่องก่อนหน้านั้นเลยนะ!! (ร้อนตัวนี่หว่า) ผมค่อยๆเลื่อนมือมาจับบริเวณ.. หูครับหูไม่ใช่แก้ม!! บอกแล้วมันไม่ใช่เรื่องนั้น!! (นั่นไก่นี่ กระต๊าก) สัมผัสนั้นยังคงเด่นชัด.. ที่ถูกบิดน่ะครับ!! ไม่ใช่ที่มันหอม!! (….)

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เรียกสติผมกลับคืนมาจากการเถียงกับตัวเอง จัดว่าเหนื่อย… ผมกดรับโทรศัพท์โดยไม่มองหน้าจอว่าใครโทรมา ของแบบนี้รู้ๆกันอยู่ครับ

[“เฮ้ยไอ้ฮั่น วันนี้ชั้นไปบ้านแกนะ”] ไอ้แคน เพื่อนรักตัวดำของผมเอง (นี่รักเพื่อนแล้วใช่มั้ย?)

“เออ วันหลังก็หอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่นี่เลย ไม่ต้องเกรงใจ”

[“ได้เหรอวะ?! โห คิดไว้เหมือนกันแต่รอแกอนุญาตอยู่”] มันจะรู้มั้ยครับว่าผมประชด! ไอ้นี่ก็ซื่อเกิน

อธิบายอย่างคร่าวๆ เจ้านี่ชื่อ แคน อติรุจ หนุ่มใจซื่อที่จะมาตื้อตามสาว จริงๆครับไม่มีเหตุผลใดที่จะให้มันมาบ้านผมนอกจากการไล่จีบสาว ส่วนสาวที่ว่าคือเมดที่เพิ่งออกไป… เอ๊ะ?

“แล้วแกจะมาที่นี่ทำไม หรือว่า…”

[“เก่งมากเพื่อนรัก!”]

“ยังไม่ได้ตอบเว้ย!” เงิบเลยสิครับไอ้ดำ….

[“อ่าว ก็นึกว่าเจ้าของบ้านจะรู้ก่อนใคร หุหุ”] มันล้อเลียนผมครับ แหมมันน่าตบให้หายดำนัก… [“วันนี้สุดที่รักของเก๊าจะกลับมาแย้ว!”] แคนพูดเสียงสดใสเสียจนผมแอบหมั่นไส้

“เป็นไปได้ไง” ผมมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง แกงส้มหายไปแล้ว เหลือแต่สวนผักโล่งเตียนให้เหล่าสัตว์เลี้ยงผมเดินเล่นได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นครับ “ยังไม่เห็นมีใครมา”

[“ของแบบนี้ต้องสัมผัสด้วยความรักเว้ยมันถึงจะเห็น”]

“เพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะมึงอ่ะ”

[“เปล่านะเว้ย แกต้องลองดู มันจะทำให้ชีวิตสดใสขึ้น”]

“ลองอะไร”

[“ความรักไง”]

“…”

นั่นเป็นอีกหนึ่งคำต้องห้ามของผมเลย…

.

.

.

หลังจากที่ผมเก็บผักสวนครัวมามากจนพอใจแล้ว ผมก็กระโดดโลดเต้นอย่างอารมณ์ดีกลับมายังรังแห่งใหม่ ห้องครัวสุดแสนโอ่อ่านี่เอง ท้าดา~~~~ ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการทำอาหารเนี่ยทำให้จิตใจคนสงบและสุนทรีขึ้น เหมือนได้เกิดใหม่เลยครับ เอ้ววววววววววว

 

หลายวันมานี้ผมหมกตัวอยู่แต่ในห้องครัวไม่ก็สวนผัก ไม่ต้องสงสัยครับว่าทำไมผมไม่ทำงานอื่นที่ถูกกำหนดเอาไว้ เป็นเพราะป้ารุจกับผมสลับหน้าที่กันทำงานนั่นเอง! ป้ารุจบอกว่าอาหารที่ผมทำมันสุดยอดมาก พูดง่ายๆคือโคตรจะอร่อยนั่นแหละ ป้าแกเลยยกหน้าที่ทำครัวให้ผมทุกเช้ากลางวันเย็นก่อนนอน แหมผมนี่เฟอร์เฟ็คเป็นบ้าเลย หล่อก็หล่อ แร็ปโย่วก็ได้ ทำอาหารก็เป็นเลิศ เสียอย่างเดียวชีวิตผมมันโคตรซวยเลยครับ…….

เข้าเรื่อง ตอนนี้ผมจึงเป็นกุ๊กคนใหม่ของบ้าน เพราะแบบนั้นอาหารที่ผมทำจึงต้องถูกส่งไปให้เจ้าของบ้านด้วยถูกมั้ยครับ? แต่ผมขอคุณป้าไว้อย่าบอกว่าเป็นฝีมือผม เวลาผมแกล้งใส่สลอดไปจะได้จับไม่ได้ ผมนี่โคตรแผนสูงเลยแต่ยังไม่สบโอกาสสักที เพราะรายนั้นเขาไม่ค่อยได้อยู่บ้านครับ คงออกไปเก็บค่าแผงตามตลาดอะไรแบบนั้นมั้ง ถึงอยู่ก็ไม่ค่อยได้เจอหรอก ไม่สิ เจอกันทีไรผมเป็นฝ่ายหลบหน้าทุกที ไม่รู้ทำไม… สงสัยขี้เกียจจะทะเลาะมั้งครับ เนอะๆ(ถ้าถามชั้น ชั้นคิดว่าไม่ใช่ว่ะแกง)

คิดอะไรเพลินๆจนเกือบเลยห้องครัวแล้ว ผมชะงักเล็กน้อยก่อนจะหรี่ตามองความผิดปกติในห้องครัวนั่น เสียงหั่นผักและเสียงกุกกักเหมือนเตรียมเครื่องครัวทำให้ผมก้มตัวสังเกตดูอย่างลับๆ มีคนยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆด้วยครับ!! ไม่ใช่ป้ารุจและแม่บ้านคนอื่นที่ผมรู้จักแน่ ผมสีดำสนิทถูกปล่อยให้ยาวสลวย ผิวสีเข้มที่แสนมีสเน่ห์ ร่างผอมบางกำลังหยิบนู่นหั่นนี่อย่างคล่องแคล่วจนผมอึ้ง ใครอ๊า!!!!

“อ๊ายยยยย คุณหนูของป้า!!!” เสียงป้ารุจตะโกนจากข้างหลังผม ก่อนจะวิ่งผ่านผมไปกอดผู้หญิงคนนั้นที่กำลังยิ้มแป้น “ทำไมกลับมาไวจังเลยคะ?”

 
“พูดเหมือนไม่อยากให้หนูกลับมางั้นแหละ” รูปประโยคเหมือนน้อยใจ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าเธอกลับกว้างขึ้นเรื่อยๆ รู้จักกันด้วย!?

 
“คุณหนูก็ ป้าคิดถึงที่สุดในโลกเลยค่ะ” กอดกลมกันเข้าไป… ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆผละป้ารุจออกก่อนจะทำมือจุ๊ปาก

 
“อย่าเรียกแบบนั้นสิคะป้ารุจ ไม่เอาๆ”

 
“ขอโทษค่ะ ป้าดีใจไปหน่อยเลยเผลอไป” ป้ารุจว่ายิ้มๆ นัยน์ตาเหมือนมีน้ำตาคลอเบ้าด้วย ว้าว ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันผมอยากรู้แล้วสิ

 
“แล้วใครเหรอคะที่มาทำงานแทนหนู” เธอเอียงคอถาม อั๊ยยะ! น่ารักเป็นบ้าเลยแฮะ ว่าแต่เธอกำลังพูดถึงผมอยู่รึป่าวนะ? ไม่ได้การแบบนี้ต้องออกไปอย่างมาดพระเอกสักหน่อย

 
“อ๋อ เจ้าแกงส้ม นั่งหลบอยู่มุมนั่นแหนะ มาๆเจ้าแกง ไม่ต้องแอบฟัง” หมดกันมาดพระเอกของผม เหลือแต่คราบคนใช้ที่ใคร่อยากรู้อยากเห็น….. ผมค่อยๆเดินออกมาจากมุมห้องไปหาสองสาว เธอคนนั้นยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน น่ารักที่สวดอ่ะ

 
“งั้นป้าไปรับแขกก่อนนะจ๊ะ เจ้าแกงป้าฝากด้วยนะ” แบบนี้เขาเรียกว่าชงรึป่าวครับ แต่ก็ดี ปล่อยให้หนุ่มสาวเขาคุยกัน ฮ่าๆๆๆ ป้ารุจค่อยๆจรลีออกไปเหลือแค่ผมกับเธอคนนั้น

 
“ยินดีที่ได้รู้จักจ่ะ” เธอทักผมยิ้มๆ “เราเป็นเมดคนเก่าของบ้านนี้เอง”

 
“คะ ครับ” แล้วผมจะติดอ่างทำไม อ๊ากกกกกก “เอ่อ.. เรา แกงส้มนะ” ผมยื่นมือกะจะจับมือทักทาย เธอมองที่มือผมก่อนจะจับเช่นกัน…. ว๊ากกกกกกกกก มือนุ่มนิ่มจังงงงง

 
“เราหายไป แกงส้มคงทำงานหนักน่าดู” เธอเริ่มบทสนทนาพลางหันกลับไปเตรียมอาหารที่ทำค้างไว้

 
“มะ ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แหะๆ” ผมหัวเราะแห้งๆ จะบอกดีมั้ยว่าผมก็อยู่ในแต่ครัวเนี่ย เธอหันมายิ้มก่อนจะมองหาอะไรบางอย่าง

 
“หานี่อยู่รึป่าว?” ผมโชว์ตะกร้าผักที่เพิ่งเก็บมาได้หรา เธอตาโตอย่างทึ้งๆก่อนจะอมยิ้ม

 
“ขอบใจจ่ะแกงส้ม” เธอหยิบตะกร้าไปก่อนจะเลือกผักที่อยู่ในนั้นจับหั่นๆๆ ในที่สุดผมก็ทำตัวมีประโยขน์แล้ว เย้ แต่แกงส้มอยากมีประโยชน์กว่านี้อ๊า “ให้เราช่วยอะไรมั้ย?”

 
“งั้น.. ช่วยล้างนี่หน่อยน้า” เธอยื่นถาดใบใหญ่ที่มีบรรดาผักนานาชนิดมาให้ ใช่น้อยๆที่ไหนกันล่ะ แต่ไม่เป็นไรเพื่อนางฟ้าผมทำได้หมด อ๊ากกกกกก ผมเริ่มลงมือล้างผักด้วยความชำนาญ หลายวันมานี้ผมอยู่กับผักจนเป็นมิตรกับพวกมันทุกชนิดแล้วครับ

 
“ชอบทำอาหารเหมือนกันเหรอ?” เธอถามผมครับ ผมหันไปหาเธอก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “เห็นล้างผักคล่องๆ” ยิ้มอีกแล้ว นี่แอบดูผมล้างผักด้วยเหรอเนี่ย ว๊ากกกกกก แกงส้มเขินจัง

หลังจากนั้นเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระไปพลางๆระหว่างเตรียมเครื่องครัว เธอเป็นคนอัธยาศัยดีถึงขั้นดีมากเลยครับ ขนาดเพิ่งเจอกันครั้งแรกนะเนี่ย คุยกันไปคุยกันมาเธอบอกว่าก่อนหน้านี้ที่เธอเป็นเมดก็มีหน้าที่ทำครัวเหมือนกัน.. เอ๊ะ? แล้วที่คุณเจ้าของบ้านลิสต์หน้าที่ให้ผมทำแทนเมดคนนี้มันคืออะไร..... แกล้งผมสินะ หน็อยแหน่ะไอ้บ้านี่!!!!

"แกง เป็นอะไรหน้าเครียดๆ?" เธอถามผมหน้าตาเป็นห่วง


"เปล่าหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ...." ผมว่ายิ้มๆ แต่ในใจกำลังคิดว่าจะฆ่าไอ้เจ้าของบ้านยังไงดี!!!!! แน่นอนผมจะไม่เผยธาตุแท้ด้านนี้ให้เธอเห็นเด็ดขาด ว่าแต่... "เธอชื่ออะไรนะ คุยกันมาตั้งนานยังไม่รู้จักชื่อเ้ลย"


"อ่า นั่นสินะ.." เธอทำท่าเหมือนเพิ่งคิดได้ ผมเองก็เพิ่งคิดได้นี่แหละถึงถาม "เราชื่อ..."











" น้อง ส ต๊ อ ป !!"













to be con.







talk : งงกันล่ะสิ งง...... ไรท์ก็งง (อ้าว) บอกแล้วไรท์โดนแอคเทคแกงจนสมองเบลอเลยทีเดียว เม้นกันสร้างความสมดุลในร่างกายของไรท์ให้กลับมาหน่อยน้า :-)