คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่๒ |ข้อตกลง
หลังจากที่ป้ารุจสุดน่ารักของผมพาสำรวจ ‘คฤหาสน์ภัทรมานพ’ จนเมื่อยน่อง ผมก็กลับมาในห้องที่ถูกจัดไว้ให้ ตอนแรกที่รู้นี่ผมดีใจจนแทบจะกระโดดกอดป้ารุจ แต่พอมาเห็นสภาพห้อง… โอเอ็มจีเลยครับ… รังหนูดีๆนี่เอง เอาเถอะชีวิตผมคงเลือกอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วนี่
ผมโยนกระเป๋าเป้ไว้ที่มุมห้อง ก่อนจะแผ่ตัวยืดแข้งยืดขานอนลงบนฟูกขนาดหนาไม่มากที่วางอยู่ตรงพื้น นี่คือที่นอนของผมสินะ ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลงเพราะความเหนื่อยล้า คิดแล้วมันช่างน่าเศร้า ทำไมชีวิตผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย อยากจะถอนหายใจให้กระจกหน้ารถไอ้ขี้เก๊กนั่นแตกตามกระจกหลังจริงๆ
ตอนที่พี่โดมบอกให้ผมมาทำงานนี่ที่ ผมเถียงหัวชนฝาเลยครับ ใครมันจะไปยอมเป็นคนใช้ให้ไอ้หมอนั่นกัน พี่โดมอธิบายต่อว่าถ้าผมยังทำงานอยู่ที่นี่ แม้จะเก็บหอมรอมริบนานขนาดลูกผมมีลูกแล้วมีลูกอีกก็ยังชดใช้ไม่หมด… เพราะฉะนั้นการทำงานให้ทางผู้เสียหายจึงเป็นอะไรที่ควรค่าแก่การลอง… ตรงไหนวะพี่!! ก็นั่นล่ะผมเลยต้องยอมตามระเบียบ แล้วพี่โดมก็ย้ำนักย้ำหนาอีกว่าให้ทำตัวดีๆ พูดจาเพราะๆ อย่าไปกวนโอ๊ยเขา….. จะบอกว่าไม่ทันแล้วครับพี่ คิดแล้วก็ขำ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้ง แหมเกือบจะเคล้มหลับแล้วเชียว ผมเดินไปเปิดประตูห้อง ป้ารุจที่น่ารักของผมนี่เอง
“เป็นยังไงจ้ะหนูแกง ห้องพออยู่ได้มั้ย?” ป้ารุจถามผมยิ้มๆ ถ้าผมตอบว่าไม่นี่จะเปลี่ยนเป็นห้องวีไอพีให้ป่าวหว่า
“ก็พอได้ฮะ นึกว่าจะแย่กว่าที่ผมคิดซะอีก” ซะที่ไหนล่ะครับ อยากจะบอกว่าโคตรเหนือความคาดหมาย แต่เพื่อไม่ให้ป้ารุจเป็นห่วง ผมต้องตอบให้สบายใจซะหน่อย “ป้ามีอะไรให้ผมทำรึป่าว?”
“ยังจ้ะ แต่คุณหนูเรียกให้ไปพบน่ะ รออยู่ที่ห้องโถงกลาง” ผมกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย วันๆนึงจะให้เจอหน้าครบ24ชั่วโมงเลยมั้ย?
Hunz talks
ผมกำลังนั่งรอเมดคนใหม่อยู่ครับ ที่เรียกมานี่ไม่ได้พิศวาสอะไรมันหรอกนะ แค่จะเอางานที่เจ้านั่นต้องทำในแต่ละวันมาให้ ผมลงทุนเขียนใส่เวิร์ดปริ้นมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ คนอย่างผมถึงกับต้องลงมาคุมเอง มันก็คุ้มอยู่เหมือนกันครับกับการได้สั่งสอนไอ้ตัวแสบที่ชอบเล่นพิเรนทร์คนนี้
ยังไม่ทันขาดคำเจ้าตัวแสบก็มาครับ ร่างสูงแต่หุ่นผอมบางนั่นอยู่ในชุดฮู้ดแขนยาวสีน้ำเงิน ขายาวภายใต้กางเกงวอร์มนั่นกำลังเดินจ่ำอ้าวมาหาผม นี่มันจะไปวิ่งจอกกิ้งตอนบ่ายหรือไง?
“มีอะไรเหรอครับเสด็จพี่” แกงส้มทักผม เอาอีกแล้วครับผมรู้สึกวูบเหมือนหัวจะกระแทกกับโต๊ะไม้ตัวเตี้ยตรงหน้า
“พูดแบบปกติๆเป็นมั้ย? ชั้นนึกว่ากำลังคุยอยู่กับคนบ้า” คำพูดของผมทำเอาแกงส้มหน้าหงิกหน้างอครับ “แล้วจะยืนค้ำหัวชั้นอีกนานมั้ย? นั่ง” ผมสั่งเสียงเข้ม แกงส้มค่อยๆนั่งบนโซฟาตัวข้างๆผม
“ใครใช้ให้นั่งตรงนั้น ที่ของนายอยู่ตรงนี้” ผมชี้ลงไปที่พื้น แกงส้มมองตามก่อนจะทำหน้านิ่ง ปากขมุบขมิบเหมือนบ่นอะไรสักอย่าง แต่ก็ยอมลงไปนั่งแต่โดยดี
“พับเพียบด้วย” ผมสั่งอีกครั้ง คราวนี้แกงส้มถึงกับเบิกตากว้างอย่างตะลึง อย่างแรกต้องฝึกให้เจ้านี่มารยาทงามตามแบบไทยก่อน แกงส้มเหมือนกำลังข่มอารมณ์โมโหอยู่ แต่ก็จำยอมเปลี่ยนเป็นท่านั่งพับเพียบเรียบร้อย…… งานนี้จัดได้ว่า สะใจครับ !!!
“มีอะไรเหรอครับถึงเรียกผมมา…” แกงส้มพูดเสียงลอดตามไรฟัน คงโมโหน่าดู เหอะ ใครใช้ให้มาเล่นกับผมล่ะครับ
“นี่เป็นข้อตกลงของเรา” ผมยืนแผ่นกระดาษไปให้ แกงส้มรับมันไว้ก่อนจะไล่อ่าน ผมกลัวหมอนี่ไม่เข้าใจจึงต้องอธิบายตาม
“ปกติคนงานที่นี่ได้รับค่าจ้างเป็นรายวัน วันละ500บาท แต่นายเพิ่งเข้าทำงานเลยเหลือแค่150 คนงานปกติมีวันหยุดอาทิตย์ละวัน โดยไม่หักค่าแรง ส่วนนายชั้นให้ฟรีทาม จะหยุดวันไหนก็ได้ สามสี่วันหยุดไปแต่จะไม่มีค่าจ้างของวันนั้นๆให้ ด้านงานที่ต้องทำชั้นเขียนไว้หมดแล้ว และเนื่องด้วยเมดคนเก่าได้ออกไปหนึ่งคน นายจึงมีหน้าที่ทำส่วนของเมดคนนั้นด้วย” ผมร่ายยาวพลางมองใบหน้ามึนที่เหมือนจะตกตะลึงตามลำดับขั้น
“หวังว่าจะทำให้สมกับที่ฝากเนื้อฝากตัวไว้กับคุณป้านะ” ผมแสยะยิ้มก่อนจะลุกขึ้น และแกล้งคนนั่งนิ่งโดยการเอาฮู้ดคลุมปิดหัวแถมตบบ่าแรงๆ ทำไมวันนี้โลกมันดูสดใสผิดปกตินะ ผมผิวปากเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ทว่า…..
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
.
.
.
ผมทนไม่ไหวแล้วครับ !!!!!! ไอ้ขี้เก๊กนี่มันยังเห็นผมเป็นคนอยู่หรือป่าว !!!!! เกิดมาผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองโดนดูถูกดูแคลนขนาดนี้มาก่อน และหลังจากที่โดนตบบ่าจนเจ็บผมเลยสติแตก วิ่งไปเกาะหลังมันแน่นยิ่งกว่าจิ้งจก มือข้างหนึ่งกอดคอมันไว้กันตก อีกข้างก็บิดหูมันอย่างแรงเลยครับ หึ เอาให้หูพิการไปเล้ยยยยย !!!!
“เฮ้ยยยยยยยยยยย ออกไปเดี๋ยวนี้!!!!!” เขาโหวกเหวกโวยวายครับ โง่รึป่าวเนี่ย เรื่องอะไรจะทำตามเล่า!! ว่าแล้วผมก็สลับข้างที่บิดหูมันครับ จะให้พิการต้องเอามันทั้งสองข้าง จัดให้แบบยุติธรรมหูข้างใดข้างหนึ่งจะได้ไม่น้อยเนื้อต่ำใจ
“อ๊ากกกกก!!!! มันเจ็บนะโว้ยยยยยยยยยย” เออก็ทำให้เจ็บไง! เขาโวยวายอีกรอบพร้อมกับสะบัดตัวกะให้ผมตกลงมา หมวกฮู้ดที่ผมใส่อยู่ตกลงมาปิดดวงตาพอดี ทำให้ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ จังหวะนั้นเขาก็เหวี่ยงตัวอีกรอบจนผมโงนเงนเหมือนจะตกลงมา ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดผมเลยกอดหมับรัดแน่นที่คอเข้าให้ จมูกของผมสัมผัสกับแก้มอุ่นๆของเขาพอดิบพอดี แม้แผ่วเบาแต่ผมกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน…. ลมหายใจที่เป่ารดใกล้กันจนน่าตกใจ…. ทั้งเขาและผมนิ่งไปเหมือนเวลาหยุดเดิน แต่สิ่งที่อยู่ข้างในตัวผมกลับเต้นโครมครามอย่างประหลาด…. ผมกระพริบตาปริบๆก่อนจะตั้งสติ รีบแกะมือที่กอดคอเขาแล้วกระโดดลงมาตามเดิม แต่ด้วยความไม่สมดุลของร่างกายมันเลยทำให้ผมเอียงตัวไปด้านข้าง มือวาดไปด้านหลัง และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
เพร้งงงงงงงง !!!!! แจกันใบโตสลักลายครามที่เดาว่ามีมาตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหาถูกผมทำร่วงแตกกระจายลงกับพื้นครับ โอ้….. บรรลัยรอบสองแล้วครับแกงส้ม…… หัวใจที่ว่ากำลังจะเต้นแบบปกติกลับเหมือนถูกบีบรัดอีกรอบ นี่ชาติที่แล้วผมไปทำกรรมอะไรกับช่างทำกระจกช่างขึ้นรูปเซรามิคหรืออะไรที่มันแตกได้หรือเปล่าเนี่ย โอยยยยยยยยยยย แกงส้มอยากจะร้องไห้……
“งานนี้คงอยู่ด้วยกันอีกนานล่ะไอ้ตัวแสบ…” คุณเจ้าของแจกันว่าเสียงเย็น รอยยิ้มที่มุมปากทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ
ใครก็ได้พาแกงส้มไปแก้กรรมที~~~!!!
talks : แค่คอมเม้นก็เป็นกำลังให้ไรเตอร์มากโขเลยทีเดียวค่ะ ^^
ความคิดเห็น