TS8 {HKS} |((▬Cool Boy แสบนักรักซะเลย▬))

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่๑ |จุดเริ่มต้น

ผม.... นายแกงส้ม ธนทัต ชัยอรรถ กำลังนั่งเป็นลูกหมาหงอยในห้องทำงานรอคำตัดสินคาดโทษในความผิดที่ว่าทำกระจกด้านหลังของรถฮอนด้าแจสสุดหรูราคาหลายล้านแตกเป็นเสี่ยงๆ ..... แต่จะมาว่าผมผิดคนเดียวไม่ได้หรอกนะ ก็ไอ้นั่นมันมาทำน้องจักรสุดที่รักของผมมีอันเป็นไปก่อนนี่! ถึงราคามันจะไม่ได้สูงลิบสิบล้านแบบรถของมัน แต่มันก็มีคุณค่าทางจิตใจมากนะเว้ยยยยยย !!! ผมทำได้แต่บ่นอุบอิบในใจ


"ต้องขอโทษจริงๆนะครับคุณอิสริยะ มันเป็นความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของน้อง ได้โปรดอย่าเอาเรื่องมันเลยนะครับ" พี่โดมเว้าวอนไอ้ขี้เก๊กนั่นสุดฤทธิ์(มันยังไม่ถอดแว่นดำออกครับ ไม่แน่ใจว่าเพิ่งซื้อมาหรือไรเลยเห่อขนาดนั้น) 


พี่โดมคือพี่หัวหน้างานของผม ด้วยหุ่นอ้วนๆกลมๆบวกกับใบหน้าใจดีๆนั่นมันทำให้ผมสนิทกับพี่เขาเหมือนเป็นพี่น้องท้องเดียวกันเลย และนั่นถือเป็นความซวยของพี่เขาแหละ เพราะต้องมานั่งแก้ต่างให้ผม...... ไอ้ขี้เก๊กนั่นกอดอกมองพี่โดมนิ่งครับ ให้มันสามคำเลย โคตร-หมั่น-ไส้ !!!! 


"รู้มั้ยว่ารถคันนี้ราคาเท่าไหร่?" ไอ้นั่นถามเสียงเย็นครับ พี่โดมที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะทำหน้าหมูซีด..... "เอ่อ...."


"ไม่รู้เฟ้ย!" หลังจากที่นั่งเงียบมานานผมต้องออกโรงบ้างซะแล้ว!! คราวนี้พี่โดมหน้าซีดยิ่งกว่าหมูกำลังจะขึ้นเขียงอีกครับ พยายามยกมือสั่นๆนั่นเป็นสัญญาณให้ผมหุบปาก..... ส่วนไอ้ขี้เก๊กที่ยืนค้ำหัวผมอยู่ข้างๆก็ปรายตามองผม กลัวตายแหละ ฮึ่ย !!!!


"ไม่รู้หรือจะไม่รับผิดชอบ?" ไอ้นั่นถามเสียงเข้มพร้อมกับค่อยๆถอดแว่นดำออก.. เผยให้เห็นใบหน้าหล่อใสสไตล์เกาหลี ตาตี่คู่เล็กแววร้ายกาจนั่นจ้องมองมาที่ผมอย่างคาดคั้น..... โอ้...... แกงส้มติดสตั๊นไป12วิ ทำไมหน้ามันคุ้นๆนะ.......


"ระ รับผิดชอบสิครับ!! ดะ เดี๋ยวผมจะให้น้องมันชดใช้ทุกบาททุกสตางค์เลยครับ!!" อ่าวเฮ้ยยยย ทำไมพี่พูดงี้อ๊าาาาา มันทำผมก่อนนะ!! ผมประท้วงผ่านทางสายตาไปให้พี่โดม พี่โดมจิ๊ปากให้ผมอยู่นิ่งๆ


"แล้วจะเอายังไง?" ความเงียบและเงิบเริ่มบังเกิดครับหลังคำถามนี้... ถามผม ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะชดใช้ยังไงไหว ผมเป็นแค่นักศึกษาปี2คณะสถาปัตย์และกำลังทำงานในช่วงปิดเทอมเพื่อเป็นทุนไว้เรียนต่อ พูดได้ว่าผมสัมผัสกับชีวิตมาทุกรูปแบบ ไม่ว่างานหนักขนาดไหนแกงส้มก็ทำได้ แต่สถานการณ์แบบนี้มันทำให้ผมหัวใจจะวาย... ทำไมคนที่ซวยที่สุดต้องเป็นผมด้วย !! ความยุติธรรมมันอยู่ไหนกันครับ !!!


"งั้นชั้นให้เวลา5นาที... หวังว่าจะได้คำตอบที่ไม่ทำให้ชั้นเสียเวลาแจ้งตำรวจจับนายนะ" ไอ้นั่นทิ้งประโยคโหดๆเอาไว้ ก่อนจะสวมแว่นดำตามเดิมและค่อยๆเดินออกไปจากตรงนี้...... ผมกับพี่โดมหันมาทำตาเหลือกใส่กัน


"งานงอกแล้วมั้ยล่ะไอ้แกงเอ้ยยยยย" พี่โดมโวยวายเป็นการใหญ่


"แต่พี่ มันทำผมก่อนนะ!" ผมว่าพลางชี้รอยถลอกตามแขนและร่างกายให้ดู "ความจริงก็ให้ไอ้นั่นไปแจ้งตำรวจก็ได้นะพี่ แล้วค่อยไปสู้ในชั้นศาลเอา รับรองว่าผมไม่แพ้!!" ผมชูกำปั่นขึ้นฟ้า พี่โดมถึงกับกุมขมับให้คำพูดทีเล่นทีจริงของผม แต่ก่อนที่ผมจะได้อวดเก่งอะไรไปมากกว่านี้ หนังสือพิมพ์เล่มหนึ่งก็ลอยมาปิดหน้าผม


"เอาไปอ่าน แล้วรู้ว่าใครกันแน่จะนอนนิ่งในโลงก่อนถึงศาล" พี่โดมว่าเสียงเครียด ผมหยิบหนังสือพิมพ์ที่แปะอยู่บนหน้าผมมาอ่าน....... แล้วแกงส้มก็ติดดีเลย์ไปอีก20วิ......


ข่าวหนุ่มไฮโซผู้มีอิทธิพลสุดโหดในพ.ศ.นี้ ผมแอบขำกับหัวข้อข่าว ตกลงมันจะเป็นไฮโซหรือมาเฟียวะ....... เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! ผมเบิกตาโผล่งกับใบหน้าบนหนังสืมพิมพ์ นี่มันไอ้ขี้เก๊กนั่นนี่หว่า !!!!! ฮั่น อิสริยะ ภัทรมานพ !!!!!!! ก็ว่าทำไมหน้ามันคุ้นจัง....... โอ้....... บรรลัยแล้วครับแกงส้ม เล่นกับใครไม่เล่น ดันไปกระตุกหนวดผู้มีอิทธิพลหน้าหล่อเข้าให้


"ทีนี้รู้หรือยังว่าทำไมชั้นถึงกลัวนักกลัวหนา" พี่โดมว่า ตอนนี้ผมเหมือนคนวิญญาณออกจากร่าง..... กัดปากหน่อยๆให้พี่โดมรู้ว่าผมเองก็เครียดไม่แพ้กัน โอยยยย แกงส้มอยากจะร้องไห้.......


"ละ... แล้วผมควรจะทำยังไงดีอ่ะพี่....." ผมถามเสียงเว้าวอน.... ผมเพิ่งอายุ20เองนะ แฟนเฟินอะไรก็ไม่เคยมี จะให้ผมตายตอนนี้มันไม่คุ้มกับที่แม่เบ่งผมออกมาจากท้องหรอก....... เราทั้งสองคนเงียบกันไปพักใหญ่ ก่อนที่พี่โดมจะดีดนิ้วดังโป๊ะ!


"พี่มีวิธี.... แต่ก็ขึ้นอยู่กับแกแหละว่าจะทำหรือไม่ทำ....." พี่โดมถามผมที่วิญญาณค่อยๆกลับเข้าร่างดังเดิม



แล้วผมก็เชื่อว่า วิธีของพี่โดมจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแน่นอน......








--- Hunz Talks ---


ผมกำลังขับรถ(ที่เคยสมประกอบ)มาตามถนนเพื่อกลับบ้าน(เอารถกลับบ้านก่อนครับ ค่อยให้บริษัทยกรถไปซ่อมเอง) โดยที่มีไอ้ตัวแสบหน้ามึนนั่งซึนพ่วงมาด้วยอีกคน ผมไม่ได้ลักพาตัวเจ้าเด็กนี่มาเรียกค่าไถ่หรอกนะ ทั้งหมดคือการตัดสินใจของพวกเขาเอง นั่นคือ การให้เจ้านี่มาทำงานชดใช้ค่าเสียหายที่บ้านของผม.... ผมก็ไม่ได้อะไรหรอกแต่ตอนนี้ที่บ้านขาดเมดพอดี พอเสนอมาอย่างนี้ก็เข้าทางสิครับ เพราะถ้าจะให้เจ้านี่ทำงานเป็นพนักงานส่งหนังสือพิมพ์ต่อไป สงสัยต้องรอให้ผมแก่หง่อมก่อนมั้งครับถึงชดใช้หมด


ผมเหล่ไปมอง 'แกงส้ม' ที่ยังคงนั่งเงียบตลอดทาง คนอะไรชื่อประหลาดชะมัด นิสัยก็ประหลาด เมื่อเช้ายังทำหน้าทำตากวนโอ๊ยผมอยู่เลย ตอนนี้ทำเป็นอึน สงสัยกำลังช็อค...


"หมดฤทธิ์แล้วรึไง?" ผมถามแกงส้มที่กำลังนั่งจิ้มหมีคุมะโยกหน้ารถไปมา มีมุมปัญญาอ่อนแบบนี้ด้วยแฮะ


"ครับท่านพี่..." แกงส้มตอบเสียงเบา.... ท่านพี่!!! ผมแทบจะเอาหัวกระแทกกับพวงมาลัยรถ นี่ผมเสยเจ้านี่จนสมองเบลอหรือมันเป็นแบบนี้ของมันมาตั้งแต่เกิดกันนะ....


หรือเจ้านี่ไปรู้อะไรมา? ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะครับว่าภาพพจน์ภายนอกของผมเนี่ยมันลงตัวกับคำว่าพวกโหดโฉดมาเฟียเสี่ยป๋าอะไรแบบนั้น.... ผมไม่ได้ต้องการเลยสักนิด ผมไม่ได้เป็นพวกโหดร้ายอะไรขนาดนั้น แค่ชอบตีหน้าเข้มเพราะเกลียดการยิ้มแบบพร่ำเพื่อ มันเมื่อยปาก


แกงส้มยังคงนั่งซึนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง.... ผมว่าเจ้านี่ก็เป็นเด็กดีพอควรเลย แค่ผิดที่สร้างความไม่ไว้วางใจให้ผมตั้งแต่แรกเห็น เพราะอะไรน่ะเหรอครับ? สัปดาห์ก่อนหน้านี้ผมเห็นเจ้านี่ปั่นจักรยานส่งหนังสือพิมพ์ทุกเช้า แต่เขาชอบมาแอบถ้ำมองแถวๆหน้าบ้านผม ผมก็นึกว่าเป็นพวกโจรขโมยที่มาดูลาดเลาก่อนจะยกเค้าสิครับ หลังๆมานี่ผมเลยแอบเสยท้ายไป แต่ไม่นึกว่าจะทำกับผมได้เจ็บแสบขนาดนี้



"ท่านพี่ครับ..." แกงส้มเรียกผม


"มีอะไร" เสียงเข้มทำเป็นข่มไว้ก่อนครับ.... ผมหักพวงมาลัยเข้าซอยพลางแอบมองใบหน้ามึนๆนั่น


"ผมต้องทำอะไำรบ้างเหรอครับ?" ถามอย่างใสซื่อ แววตาประกายใสนั่นมันทำให้ผมค่อยๆข่มอารมณ์ลง นี่มันสกิลอะไรกันครับ


"เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง" ผมพยายามเก๊กเสียงเข้มตอบกลับไป ก่อนจะหักพวงมาลัยอีกรอบเพื่อเข้าบ้าน ประตูบานใหญ่เปิดอัตโนมัติ ผมขับผ่านสวนใหญ่หน้าบ้านก่อนจะมาจอดที่โรงรถและเปิดประตูลงมาจากรถ แต่แกงส้มยังคงไม่ขยับเขยื้อน สงสัยคงจะช็อคอีกรอบครับ


"จะลงมาได้ยัง" แกงส้มเหมือนเพิ่งรู้ตัว สะดุ้งน้อยๆก่อนจะหันซ้ายหันขวา ขนาดจะหากระเป๋าเป้ที่ขนมากับมือมันยังมึนเลยครับ.... เอาเข้าไปชีวิต


"หรือต้องให้อุ้มลง?" ผมเลยแกล้งแหย่เล่น แกงส้มทำหน้าตาเลิกลั่กก่อนจะรีบสปริงตัวลงมาจากรถ นี่มันคงไม่นึกว่าผมจะอุ้มมันลงจริงๆหรอกใช่มั้ย?


"คุณหนูคะ~" เสียงสาวใสวัย60กว่าๆดังมาจากข้างหลังของผม... ป้ารุจ หัวหน้าแม่บ้านของผมเองครับ ป้ารุจรีบวิ่งหลุนๆๆเข้ามาหาผม ก่อนจะมองมาที่แกงส้มหน้าตาอะเมซิ่ง "คนนี้เหรอคะคุณหนูที่จะมาทำงาน?"


"สวัสดีฮะ ผมแกงส้ม ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ" แกงส้มโค้งทักทายป้ารุจหน้ายิ้มแย้ม อะไรวะทีกับผมมันทำหน้ามึนใส่


"ป้าพาเขาไปเก็บของป่ะ พาไปสำรวจให้ทั่วด้วย วันหลังจะได้ไม่ต้องทำตัวลับๆล่อๆน่าสงสัยอีก" ผมสั่งเสียงเข้ม แกงส้มหันมาหรี่ตาลงก่อนจะ... แลบลิ้นใส่ผม ?!!!


"ไปฮะป้า ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน กลัวยักษ์จะจับบีบคอ" แกงส้มจูงมือป้ารุจที่กำลังอมยิ้มขำ ป้ารุจเดินนำทางห่างออกไปจากผมที่กำลังขมวดคิ้ว ยักษ์งั้นเหรอ!!!


"คุณหนูคะ~" ป้ารุจตะโกนเรียกผมแม้จะยังไม่หยุดเดินไป "เอากระดาษที่อยู่หลังรถออกด้วยนะคะ เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิด" จบประโยคป้ารุจก็หันไปยิ้มขำคิกคักกับแกงส้มที่แลบลิ้นใส่ผมอีกรอบ ผมขมวดคิ้วมากกว่าเดิมก่อนจะเดินไปหลังรถ..... กระดาษสีขาวแผ่นใหญ่ถูกติดไว้ตรงที่ยังมีเศษกระจกติดอยู่ อักษรสีแดงแผ่หราเด่นเป็นสง่าอยู่ที่หลังรถ




'คนขับรถคันนี้ขี้เก๊กมาก!'




"ไอ้ตัวแสบ!!!!!" ผมคำรามเสียงดัง




ผมขอยกเลิกประโยคที่เคยบอกว่าหมอนี่เป็นเด็กดีนั่นให้หมดเลย ไอ้นี่มันแสบเกินคนจริงๆ !!!







To be con.





talks : ในที่สุดก็มาแถจนจบ ฮี่ๆ นุ่นชอบคาแรคเตอร์นี้ของแกงจริงๆนะ นุ่นชอบเรียกแกงว่า ไอ่แสบ ฮ่าๆ ดูเหมาะกันดี แล้วก็นะคะ งานกาชาด อื้อหืออออออ แทบจะหมดลมหายใจกับผู้ชายที่ชื่อ แกงส้ม ธนทัต ชัยอรรถ เป็นบุคคลที่มีสกิลการทำลายล้างสูงมาก ทำลายความเป็นเมนพี่ฮั่นในตัวนุ่นจนหมดสิ้น ฮ่าาาาาาาา T^T ตอนแรกนุ่นชอบพี่ฮั่นนะ แต่ตาแกงมาอยู่ในหัว(ใจ)นุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่ารักไอ่แสบคนนี้ได้มากมายขนาดนี้เมื่อไหร่เหมือนกัน.. แต่พี่ฮั่นเราก็ชอบน้า ยิ่งชอบมากเวลาอยู่กับน้อง 55555555 ใครอยากได้รูปงานกาชาดตามไปเก็บได้ในทวิตนุ่นเลยนะคะ @Khanunn92 คนถ่ายก็จะตายเอาค่ะจุดนั้น โดนแอคเทคถล่ม บรึ้มมมมมม~!!! เจอกันในตอนหน้านะคะ จุ๊บๆ♥