TS8 {HKS} |((▬Cool Boy แสบนักรักซะเลย▬))

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

---------------------------------------------------------------------------------

- Intro -

---------------------------------------------------------------------------------

ล้อเล็กของจักรยานสีส้มหมุนเร็วตามกำลังปั่นของร่างสูงบาง แขนทั้งสองข้างจับแฮนด์ไว้มั่น แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอื้อมไปหยิบมวนหนังสือพิมพ์ที่ถูกใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายข้าง ขายาวข้างหนึ่งเหยียดยันพื้นไว้เพื่อหยุดรถ ก่อนที่จะโยนมวนหนังสือพิมพ์นั้นข้ามรั้วไป กดกริ่งจักรยานเป็นสัญญาณว่าข่าวสารใหม่ของวันถูกนำมาส่งแล้ว แม้ว่าคนในบ้านจะได้ยินหรือไม่ เพราะหน้าที่ของเขาคนนี้คือ การส่งหนังสือพิมพ์ตามบ้านยามเช้า


ซอยแรกผ่านไปก็มาซอยที่สอง เสร็จแล้วก็มาซอยสามสี่ห้า เป็นแบบนี้ประจำทุกวัน ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าหวานก็ยังไม่ปรากฏความเหนื่อยล้าให้เห็นแต่อย่างใด เพราะทั้งหมดนี้คืองานอิสระที่เขารัก เสียงใสฮัมเพลงด้วยอารมณ์ที่สดใสเมื่อมาถึงบ้านหลังสุดท้าย ทว่า…….



“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!”









.



.



.



ผมร้องตะโกนด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างของผมจะร่วงตกลงมาจากน้องจักรยานสุดที่รัก เรียกได้ว่าถ้ามือผมไม่ยันพื้นไว้ก่อนเนี่ย ใบหน้าหล่อๆของผมที่ทนุถนอมมาเป็นเวลา20ปีได้เป็นอันจบสิ้นแน่…… แต่สิ่งที่ดูจะจบสิ้นไปก่อนใบหน้าของผมคือจักรยานสีส้มคันโปรดที่ปลิวไปอีกฟากถนน ล้อนี่บิดเบี้ยวพิการไปข้างนึง….. ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผมตั้งสติก่อนจะลุกขึ้นปัดเนื้อตัวให้เป็นคนปกติ ต่อด้วยการมองไปยังตัวต้นเหตุที่ทำให้น้องจักร(ยาน)ของผมมีอันเป็นไป


ไอ้รถฮอนด้าแจสสีขาวคันนั้นอีกแล้วเร๊อะ ?!!


สงสัยใช่ไหมครับว่าทำไมต้องมีคำว่าอีกแล้ว……. เพราะสามสี่วันหลังๆเนี่ยผมโดนไอ้รถคันนี้เสยครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็รอดชีวิตมาได้เพราะปัญญาฉลาดๆของผม ซึ่งไม่รู้ทำไมวันนี้ผมถึงโง่นัก ให้มันเสยจนเจ็บตัว


ฮอนด้าแจสสีขาวสะอาดคันนั้นมันยังไม่หยุดเคลื่อนที่ครับ นี่ไอ้คนขับมันไม่คิดจะลงมาดูอาการของผมหรือไงนะ มึงเกือบทำคนตายนะเว้ยยยยยยยยยยย อย่างนี้มันต้องมีการสั่งสอนครับ คนอย่างแกงส้มไม่เคยกลัวใครหรอก!! …….. ว่าแล้วผมก็หยิบแฮนด์ข้างไหนไม่รู้ที่หลุดออกมาแน่นิ่ง(โอ้ลูกพ่อT_T) ท่องคาถาปลุกเสกความแค้นเล็กน้อยก่อนจะใช้กำลังแขนที่เหลืออยู่ทั้งหมดขว้างมันออกไป!!!!!


นั่น!!! โฮมรัน!!! นักเบสบอสยังอาย!!! ผมทำได้แล้วครับแม่!!!! กระจกด้านหลังนี่แตกเป็นเสี่ยงๆ ถือเป็นภาพแสนสวยงามที่สุดในชีวิตของผม ใครมีกล้องแฮนดี้แคมถ่ายไว้ได้เลยนะครับ


รถคันนั้นหยุดนิ่ง ก่อนที่ประตูด้านคนขับจะเปิดออก เผยให้เห็นชายร่างสูงหุ่นกำยำ ใบหน้าภายใต้แว่นดำไม่บ่งบอกความรู้สึก ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ผมขนลุกซู่ได้ด้วยความกลัวเพราะไอ้นั่นเล่นปล่อยรังสีอำมหิตออกมาทั่วร่าง อารมณ์นี้คงไม่ใช่จะลงมาดูอาการของผมหรอกเนอะ…… ผมค่อยๆตั้งสติก่อนจะ… วิ่ง!(ไหนบอกไม่เคยกลัวใคร) แต่ด้วยกำลังที่อ่อนล้าของผมมันทำให้ไอ้นั่นตามมาทัน! มันจับร่างของผมเหวี่ยงลงกับพื้นและล็อคตัวผมไม่ให้หนีไปไหนด้วยอ้อมแขนสุดแกร่งทั้งสองข้าง



“จะหนีไปไหนไอ้ตัวแสบ!!!” เขาคำรามเสียงดัง




โอ้….. จบสิ้นแล้วครับชีวิตอันสงบสุขของแกงส้ม…….








To be con.




Talks : อินโทรแต่พองาม(งามไส้น่ะสิ) เอาแบบเบาๆไปก่อนเนอะ(นี่เบาแล้ว?) แล้วไรเตอร์จะมานั่งเถียงกับตัวเองทำไมนะ ให้รีดเดอร์เป็นคนตัดสินดีกว่าว่าเป็นยังไงบ้างกับการเริ่มต้นของเรื่องนี้ ^ ^ จะบอกว่าแหวกแนวการเขียนของไรเตอร์เลยนะ เพราะปกติไรเตอร์ชอบเขียนนิยายแบบบุคคลที่สาม ดำเนินไปด้วยภาษาที่ถูกขัดเกลาให้พอสละสลวยสวยงาม แต่เรื่องนี้ไม่ใช่แบบนั้นเลย เป็นอะไรที่ท้าทายไปอีกแบบนะ ดูคลายเครียดดีด้วย ตลกคาแรคเตอร์แกง 55555555555 (ทำร้ายเมนชัดๆ) ถูกใจไม่ถูกใจยังไงเม้นบอกมาได้เลยนะคะ เพื่อเป็นแรงกำลังใจให้ไรเตอร์เขียนลื่นๆ ^ ^