คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(1)
"เคยคิดบ้างมั้ยว่า สักวันหนึ่ง...คนในฝันจะเดินผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา...จริงๆ"
- - - - - - 1 เดือนก่อน - - - - - -
ถึงแม้ในเวลานี้จะเป็นเย็นวันศุกร์ เวลาที่สถานีรถไฟฟ้าจะเนืองแน่นไปด้วยผู้คนที่กำลังจะกลับบ้าน แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดเลยซักนิด เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าฉันจะได้ไปทำงานเป็นไกด์ที่ประเทศเกาหลีใต้ในเดือนหน้าน่ะสิ มันช่างดีอะไรอย่างนี้นะ หลังจากที่ฉันต้องทำงานเป็นไกด์ในประเทศไทยถึง 3 ปี ในที่สุด...ความฝันของฉันก็เป็นจริงจนได้
ในขณะที่ฉันซื้อตั๋วรถไฟฟ้าเสร็จและกำลังหันกลับมานั้น ก็มีผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งเดินชนฉันอย่างแรง ทำให้แว่นที่ฉันใส่อยู่ตกพื้น และ...อย่า...อย่านะ...อย๊า.........
กร๊อบ........
ในที่สุด แว่นคู่ทุกข์คู่ยากของฉันก็แตกละเอียดโดยฝีมือของนาย...โอ๊ะ...นายคนนี้ตัวสูงแฮะ ขนาดฉันสูง 165เซนติเมตรตามมาตรฐานหญิงไทยแล้วนะ ยังต้องเงยหน้ามองเลย แถมผิวก็ขาว ปากก็แดง หน้าตาเหมือนนายแบบเลยแฮะ...เอ๊ะ...หรือไม่เหมือนนะ(ตาเริ่มลายแล้วสิ-_-")
เอ...ดูเหมือนว่านายนี่จะยืนอึ้งมาพักนึงแล้วนะ สงสัยนายกำลังคิดว่าจะชิ่งหนีดีหรือเปล่าใช่มั้ยล่ะ
"เอ่อ...ขอโทษครับ" ทำไมสำเนียงแปลกๆล่ะเนี่ย
"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ T^T" บอกเขาว่าไม่เป็นไร แล้วทำไมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ล่ะ
"ไม่ได้ครับ...ไม่เป็นไรไม่ได้ เดี๋ยวผมจะเอาไปซ่อมให้นะครับ"
"เอ่อ...ดูจากสภาพแล้ว ไม่น่าจะซ่อมได้นะคะ" ไม่ได้เรียกร้องนะเนี่ย
"ถ้างั้น...ไปซื้ออันใหม่กันครับ"
ไม่พูดเปล่า เขาจูงมือฉันวิ่งออกจากสถานีรถไฟฟ้า ตรงไปยังร้านแว่นที่อยู่ใกล้ที่...อ้าว!...ไม่ใช่ร้านนี้เหรอ แล้วนายจะพาฉันไปไหนล่ะเนี่ย
"จะพาฉันไปไหนอ่ะ เลยร้านแว่นมาแล้วนะ"
...ไม่ตอบแฮะ...(จะโดนฆ่าหมกห้องน้ำรึเปล่านะเรา ไม่น่าโลภเลย)
โห...เขาพาฉันมาที่ร้านแว่นที่ฉันไม่เคยคิดจะเดินเฉียดเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะราคาแว่นที่ร้านนี้แพงหลุดโลกไปเลยน่ะสิ(โลกของคนจนๆอย่างฉันไง)
"ร้านนี้แล้วกันนะครับ ดูมีมาตรฐานดี"
มาตรฐานโลกเลยล่ะ -_-"
"เอ่อ...คือว่า...แว่นที่นี่แพง ฉันจ่ายไม่ไหวหรอกค่ะ" ก็คนมันจนนี่
"คุณหมายถึง...คุณไม่มีเงินเหรอครับ"
อ้าว!...ไหงฟังเป็นงั้นอ่า
"ฉันหมายถึง It's very expensive. น่ะค่ะ เข้าใจมั้ยคะ" ฉันพยายามพูดให้ช้าลง เพราะเขาอาจจะเข้าใจอีกว่าคนประเทศนี้ยากจน
"อ๋อ...ไม่ต้องกังวลครับ ผมจะเป็นคนซื้อให้คุณเองครับ"
โอ้...เป็นคนดีแฮะ แต่...มีแผนอะไรหรือเปล่า
"เอ๊ะ...รึว่านายวางแผนอะไรเอาไว้"
สีหน้าของเขาดูมีพิรุธเล็กน้อย เฮ้ย!...รึว่าจะมีแผนเอาฉันไปขายจริงๆ(ไปกันใหญ่แล้ว)
"ไม่มีครับ ผมแค่จะซื้อแว่นกรอบใหม่ให้คุณครับ"
นายนี่พูดจาได้พิลึกดีจัง แต่ก็นะ...ยอมเชื่อคนหล่อซักครั้งจะเป็นไรไป
หลังจากที่ฉันวัดสายตาเสร็จเรียบร้อบ เหลือแต่รอจ่ายค่าแว่นใหม่เท่านั้น ฉันเลยถือโอกาสนี้ถามนายหน้าตี๋ให้หายสงสัยกันไปข้างนึง ว่าทำไม๊...ทำไมต้องชดใช้ค่าเสียหายซะเกินคุ้มขนาดนี้
"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณมีจุดประสงค์อะไรกันแน่คะที่พาฉันมาร้านตัดแว่นแพงขนาดนี้ ฉันรู้ว่ามันเป็นการเสียมารยาทอย่างมาก แต่มันคือสิ่งที่ฉันต้องถามค่ะ เพราะฉันไม่อยากไว้ใจคนแปลกหน้า" ถามด้วยสีหน้าที่จริงจังมาก
"เอ่อ...ช่วยพูดสั้นๆหน่อยได้มั้ยครับ ผมเข้าใจแค่นิดเดียวเอง"
เป็นงั้นไป...
"คือ...คุณมีแผนจะหลอกลวงฉันหรือเปล่าคะ" เอ้า!...ถามกันตรงๆไปเลย
"ผมไม่ใช่ผู้ร้ายครับ ไม่ได้หลอกคุณครับ" เอ้อ...ตอบตรงดีแฮะ
"คุณเป็นคนเกาหลีใช่มั้ยคะ"
"ทำไมถึงรู้ครับ"
"เพราะฉันคุ้นเคยกับภาษาไทยสำเนียงเกาหลีน่ะสิ"
"คุณมีเพื่อนเป็นคนเกาหลีเหรอครับ"
"เปล่าหรอกค่ะ ฉันมีเจ้านายบางคนเป็นคนเกาหลีน่ะค่ะ"
"เอ๋...คุณทำงานอะไรเหรอครับ ถึงมีเจ้านายเป็นคนเกาหลี"
แล้วฉันจะบอกเขาทำไมเนี่ย ไม่ได้รู้จักกันซะหน่อย สงสัยจะดีใจเกินเหตุ
"ดีใจด้วยนะครับ ^-^"
ทำไมนายนี่ต้องพูดไปยิ้มไปด้วยนะ ลักษณะท่าทางนายนี่เหมือนนักธุรกิจ ดูภูมิฐาน(ถึงแม้เขาจะแต่งตัวตามสบายก็เถอะ) แต่ก็มีรอยยิ้มที่น่ารักเหมือนเด็กผู้ชาย ขอร้องเถอะ...นายอย่ายิ้มได้มั้ย ฉันใจไม่ดีเลย(หวั่นไหวล่ะสิ)
"คุณวรกานต์ค่ะ" พนักงานเรียกฉันไปจ่ายเงินแล้ว...ทำไงดีหว่า -_-"
"ผมจ่ายให้ครับ" โอ้...พ่อพระเอกหน้าตี๋ นายช่างดีจริงๆ ^-^
"ขอบคุณค่ะ ^-^"
ฉันฉีกยิ้มแก้มแทบปริ เพื่อให้เขารู้ว่าฉันขอบคุณจากใจจริง แล้วอยู่ๆฉันก็นึกอะไรได้ขึ้นมาอย่างหนึ่ง นั่นก็คือ...
"เอ่อ...คุยกันมาตั้งนาน ยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยค่ะ"
"ผม...คังจุนยองครับ"
"ฉัน...วรกานต์ หรือจะเรียกว่าหนูเล็กก็ได้ค่ะ"
แหม!...รีบแนะนำตัวเชียวนะ...ยัยหนูเล็ก
ฉันรับใบเสร็จกับใบรับแว่นมาจากพนักงานและเก็บมันไว้ในกระเป๋าสตางค์(ต้องมารับแว่นที่ตัดในวันรุ่งขึ้น) หลังจากนั้นฉันก็ตั้งใจจะขอตัวกลับบ้านแต่...
"คุณจะกลับบ้านยังไงครับ คุณไม่ได้ใส่แว่น"
นายนี่พูดได้ประหลาดดีแท้ คนอื่นได้ยินคงหัวเราะตายเลย แต่ฉันชินแล้วล่ะ
"ฉันไม่ได้สายตาสั้นค่ะ แค่เอียงนิดหน่อยเท่านั้นเอง ฉันกลับบ้านได้ค่ะ"
"ไม่ได้ครับ มันอันตราย ผมจะไปส่งคุณเองครับ"
"ฉันไม่อยากรบกวนคุณคังค่ะ เสียเวลาคุณเปล่าๆ"
แล้วนั่นเขาบ่นอะไรของเขาน่ะ
"เมื่อกี๊คุณพูดว่าอะไรเหรอคะ"
"ผม...คือ...ผมพูดกับตัวเองคับ แต่ยังไงผมก็ต้องไปส่งคุณครับ ตอนนี้มืดแล้ว ผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวอันตรายครับ"
ถึงแม้ว่าฉันจะยืนยันว่าฉันกลับบ้านเองได้มากแค่ไหน เขาก็ยืนยันเหมือนกันว่าจะต้องไปส่งฉันให้ได้ แถมยังทำหน้าตาอ้อนวอนซะขนาดนั้น สงสัย...ฉันคงต้องยอมตามใจเขาอีกครั้งแล้วล่ะ(นี่...ขนาดเธอยังไม่ได้ใส่แว่นนะเนี่ย...ยัยหนูเล็ก)
ความคิดเห็น