[FIC B.A.P] My Brother พี่ครับเป็นเมียผมเถอะ | Lo&Up

ตอนที่ 8 : My Brother พี่ครับเป็นเมียผมเถอะ 6 : ความสับสน

 

-06-

กริ๊ง!

เสียงเปิดประตูของร้านขนมเค้ก เพื่อบ่งบอกว่าลูกค้ากำลังเข้ามาเพื่อซื้อของในร้านหรือนั่งพักผ่อน รับประทานขนมหรืออาหารที่ทางร้านบริการให้พิเศษ

“ ยินดีต้อนรับครับ ” คนตัวสูงที่ยืนอยู่หน้าเคาว์เตอร์ก้มหัวให้กับลูกค้าก่อนที่พนักงานสาวอย่าง ซอง จีอึน จะเดินเข้าไปหาลูกค้าแล้วพาไปหาที่นั่ง

วันนี้ผมก็มีทำงานตามให้ปกติเช่นเคย เริ่มชาชินกับงานที่ไอ่หน้าหมีมอบหมายให้ทำ ทุกวันมันจะเข้าไปหาที่คอนโดจงออบแล้วก็ใช้เท้าอันแสนสวย (?) ถีบผมลงจากโซฟาแล้วลากคอเสื้อผมเหวี่ยงเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกปากสั่งให้รีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ทั้งๆ ที่ผมพึ่งตื่น

ทุกวันนี้เริ่มชิน ผมได้แผลพกช้ำมาตลอดเลย - - ไม่เป็นไรถ้ามันแลกกับบางอย่างได้อ่ะนะ?..

‘ จุนฮงไปโดนอะไรมาทำไมแขนช้ำเขียวแบบนี้ ’ คนตัวเล็กเดินตรงดิ่งมาหาผมในตอนที่ผมพึ่งเลิกงานกลับบ้านมากับไอ่หน้าหมี

‘ สำออยของมันไปเรื่อย อย่าไปสนใจมันเลย ’ คนตัวใหญ่เดินเข้ามาแล้วโบกมือเป็นเชิงว่าไม่ต้องใส่ใจอะไรกับคนตัวสูง คนตัวเล็กย่นหน้าก่อนที่จะจับแขนที่มีรอยช้ำของอีกฝ่าย แล้วค่อยๆกดนิ้วลงไปอย่างช้าๆ ทำให้คนตัวสูงร้องทันที

‘ โอ้ย!! ’

‘ เจ็บขนาดนี้ แสดงว่าพึ่งได้รอยช้ำมาหมาดๆ เดี่ยวเอายามาทาให้นะจุนฮง ’ คนตัวเล็กรีบปล่อยมือ ส่งยิ้มให้ตามเคยก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง แล้วเดินออกมาพร้อมกล่องพยาบาล มือเล็กจับลงข้อมือของคนตัวสูงลากดึงให้มานั่งตรงโซฟา ก่อนที่ตัวเองจะลงนั่งตามไปด้วย

นิ้วเรียวยาวของคนตัวเล็กป้ายลงกับยาหม่อง ก่อนที่จะมาถูให้คนตรงข้ามอย่างเบามือ รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มผุดออกจากใบหน้าคนตัวสูงอย่างค่อยๆ แสดงได้ถึงความสุขเล็กๆ ที่ได้นั่งมองคนตัวเล็กทำหน้าจริงจังกับรอยช้ำบนแขนของเขาขนาดนี้

ถ้าผมไม่มีรอยช้ำพวกนี้ จงออบฮยองยังจะเป็นห่วงผมแบบนี้ไหม?

คนตัวสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้สูดดมความหอมจากแก้มเนียมของคนตัวเล็ก ใบหน้าที่เริ่มขึ้นสี การกระทำของเขาหยุดลงทันทีที่รู้สึกถึงลมหายใจอ่อนๆ รดลงบนแก้ม ดวงใจดวงน้อยเต้นกระส่ำไม่เป็นจังหวะเหมือนที่มันเป็น ก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ ยื่นใบหน้าเล็กเข้าใกล้คนตรงข้าม ก่อนที่ริมฝีปากจะค่อยๆ..

ผัวะ!

มือใหญ่แกร่งจากคนตัวใหญ่แทรกลงตรงกลางหยุดเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นทั้งหมด ยังไม่พอมือหนาได้ทาบทามลงบนใบหน้ายาวของคนตัวสูงอย่างเต็มเหนี่ยว ดันให้ห่างจากใบหน้าที่เขาหึงหวงก่อนจะกัดฟันยิ้มส่งให้ไป

‘ คิด – จะ – ทำ – อะ – ไร - หรอ? จุน - ฮง! ’ เสียงต่ำใหญ่และคำพูดได้เล็ดลอดออกจากฟันเรียงสวยโชว์เหงือกพูดชัดถ้อยชัดคำแถมยังไม่พอเน้นคำให้อีกด้วยกลัวคนตัวสูงจะไม่เข้าใจ คนตัวเล็กรีบหันหน้าหนีพร้อมกับก้มหน้าลงก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกล่องยา

‘ เอ่อ...เค้าเอากล่องยาไปเก็บนะ มีอะไรคุยกันตามสบายเลยนะพี่ยงกุกกับ...จุนฮง ’ ประโยคแรกเขาพูดกับพี่ใหญ่อย่างยงกุก แต่ชื่อลงท้ายประโยคหลังเขาพูดได้อย่างแผ่วเบาเหมือนจะอวยพรให้คนที่ชื่อจุนฮงโชคดี

อึก!

ซวยแล้วไง..จุนฮง

เสียงกลืนน้ำลายของคนตัวสูงกับการสั่นเทาของร่างกาย ก่อนที่จะเสตามองไปทางอื่น

‘ ผมเปล่าทำอะไรเลยนะฮะ ’

‘ หรอ..แต่ที่ฉันเห็นมันไม่ใช่ว่าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ’ คนร่างใหญ่ยกชายเสื้อของคนตัวสูงขึ้นทำให้จุนฮงต้องยืดตัวตามไปด้วย

เอาไงดีว่ะ..ไม่ตอบก็ตาย ตอบก็ตาย

เป็นไงเป็นกัน!!! ...ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน~... ( ขอโทษค่ะพี่ตูนที่เจโล่มันหอน ไม่ได้ร้อง T/\T )

‘ ก็ฝุ่นมันเข้าตาจงออบฮยองไงฮะ ผมเลยเป่าให้.. ’

เหตุผลโครตควายเลยสัส! TT__TT ตายแน่ จบแน่ชีวิตนี้...

ไอ่หน้าหมีมันสบตาผมแล้วไล่สายตามามองแขนผมที่เป็นรอยช้ำเขียวเกิดจากอุบัติเหตุในร้าน ก่อนที่มันจะปล่อยมือให้ผมนั่งลงดีๆ แล้วมันก็ถอนหายใจ

‘ เฮ้อ...~ ’

คนที่จะต้องถอนหายใจน่ะมันผม ไม่ใช่มัน T^T

‘ แล้วไป...นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก ’มันพูดแล้วก็เดินจากไปทิ้งให้ผมนั่งอ้าปากด้วยอาการอึ้ง

อ้าวเห้ย? บทจะดีก็ดีเหลือเชื่อ =[]=

[ PART BANG YONGGOK SAY.. ]

ตรู๊ด..ตรู๊ด.

“ ครับ..ยงกุกพูดครับ ”

( ฉันมีงานให้แกทำ )

“ บอกสถานที่มาแล้วผมจะออกไปเดี่ยวนี้ ”

( เจอกันที่ร้าน XX  รีบมา ฉันต้องการให้แกเคลียให้เสร็จวันนี้! )

“ เข้าใจแล้ว จะไปเดี่ยวนี้ ”

ตรู๊ด..ตรู๊ด..

ร่างใหญ่ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงของห้อง นิ้วเรียวยาวคีบบุหรี่ออกจากปากก่อนที่จะบดขยี้ลงกับราวระเบียงของห้องหรู ร่างใหญ่กำยำเดินเข้าไปในห้องฝ่าผ้าม่านสีครีมเรียบง่ายแล้วไปหยิบเสื้อแจคเก็ตมาคลุม เขาเดินไปเปิดลิ้นชักก่อนที่จะหยิบกระบอกปืนเรียวยาวสีดำขลับออกมาโยนทิ้งลงบนเตียงแสนนุ่มที่ปูไปด้วยผ้าปูที่นอนสีดำตัดดับสีของห้องที่เป็นโทนสีขาว เขานั่งลงข้างๆ กระบอกปืนก่อนที่จะหยิบมันมาอีกครั้งแล้วใช้ผ้าสะอาดค่อยๆ เช็ดถูมันอย่างเอ็นดู

“ ฉันน่าจะเลิกทำงานนี้ซะที ” เขาพูด สายตาจ้องมองสิ่งของที่อยู่ในมือก่อนที่จะจัดการเก็บมันเข้าไปในเสื้อแจคเก็ตแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องนอน เดินตรงดิ่งออกไปจากในห้องรับแขกโทนสีขาวแต่ตัดกับจิตใจของเจ้าของห้องที่เป็น

...สีดำ...

เท้ายาวเหยียบเร่งความเร็วของรถให้เต็มเหนี่ยว ล้อรถหมุนเร็วยิ่งขึ้นทำให้ไปถึงจุดหมายได้อย่างรวดเร็ว เขาจอดมันเทียบท่าข้างทางก่อนจะลงมาปิดประตูสวมแว่นสีชาแล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปในร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่ตกแต่งไปด้วยโทนสีคราม เรียบง่าย เขามองหาบุคคลที่เรียกตัวเขาและจ้างวานให้มาทำงาน ชายที่ใส่ชุดสูทสีเทาโบกมือให้เขาเห็นเรียกให้รีบมานั่งทันที

ยงกุกสาวเท้าเดินเข้าไปหาอย่างไว เมื่อก้นของเขาทาบเข้ากับเก้าอี้ ชายคนนั้นก็ยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ก่อนที่จะจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ยงกุกหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะฉีกขอบแล้วล้วงเอาเอกสารออกมา จนรูปขนาดสี่นิ้วหล่นออกมาด้วย

“ เก็บไอ้นี่! วันนี้! ห้าแสนวอนฉันให้แก ” คนจ้างวานพูดพร้อมพ่นควันบุหรี่ออกมาคละคลุ้ง ยงกุกมองสบตาเขาก่อนที่จะหยิบรูปที่หล่นขึ้นมาดู

“ มันเป็นใคร ทำไมค่าหัวมันแพงจัง ” เขาถามเสียงเรียบ

“ นักค้ายาน่ะ ชื่อหว๋าง เป็นชายชาวจีน ไอ่หมอนี่มันปล่อยยา แต่มันดันเบี้ยวเงินกู้ของฉัน ”

“ สงสัยท่าจะสี่ห้าเดือนที่มันค้างล่ะสิ่ ”

“ ดอกบานเป็นล้านแต่เ-สื-อ-กไม่มีปัญญาจ่าย ว่ะฮ่าฮ่า! ” ชายผู้จ้างวานหัวเราะชอบใจก่อนที่จะทุบโต๊ะสียงดัง จนแขกในร้านหันมามอง เขาโบกมือให้เป็นเชิงว่าไม่มีอะไร ก่อนที่จะกระแอมในลำคอแล้วมองสบตายงกุก

“ ตอนนี้มันอยู่โรงแรม XX ชั้น 5 ห้อง 449C ”

“ รอข่าวก็แล้วกัน ”

“ แล้วจะโอนตังให้นะแจ๊ะ! จี๋บี๋! ” ชายผู้จ้างงานพูดแล้วหัวเราะร่า ยงกุกลุกขึ้นยืนแล้วหยิบเอกสารออกไป เขากลับไปขึ้นรถคันงามของตัวเองอีกครั้ง โยนเอกสารทิ้งที่เบาะคนนั่งข้างคนขับก่อนที่จะเหยียบไปหาเป้าหมายทันที

โรงแรม XX

ยงกุกเดินออกมาจากรถของเขาทันที ขายาวสาวตรงดิ่งไปที่ลิฟก่อนจะกด 5 ยืนรอจนกว่าประตูลิฟจะเปิดเมื่อถึงที่หมาย เขาเดินออกมาจากลิฟทันทีที่ถึงชั้นที่เขาต้องการ เดินตรงดิ่งสำรวจมองหมายเลขห้อง สายตาคมเหลือบไปมองเห็นเลขที่เขาต้องการทันที ก่อนที่จะเงี่ยหูฟัง

..449C

“ อึก..อ๊า...อ๊า..เสี่ยขา แรงๆ กว่านี้ ”

“ นี่เสียโด๊ฟม้าคึกตะลึงตึงตังแล้วนะ อึก..อ๊า ”

“ อ๊างงง กรี๊ด!! เสี่ย เอาแรงอีกนะคะ อ่า...”

“ อ่า...อ่า... ซี๊ด... ”

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!! อ่า... พาหนูไปขึ้นสวรรค์กินน้ำแข็งใสที ”

“ เดี๋ยวเสี่ยจะพาน้องขึ้นตุ๊กตุ๊กไปเอง อึก..อ่า.. ”

“ อ่า เสื่อขาจะเสร็จแล้ว... ”

“ ใกล้แล้วจ่ะ อึก....อ่า อ่า.. ”

ทำนองรักแสบทรวงสะท้านดังเข้าในในรูหู ยงกุกไม่รอช้าก่อนเดินเข้าไปกดออด เรียกให้เจ้าของห้องมาเปิด

ออด ออด!

“ อ่า..อ่า..ใครวะ? ”

“ เสี่ยอย่าเอาค้างไว้สิค่ะ? ดันต่อค่ะ อ๊าง..อ่า... ”

“ อึก..ได้จ่ะยายี๋ เอาให้เสร็จแล้วค่อยไปเปิด อ่า... ”

ออด ออด ออด ออด!!!

“ โถ่เว้ย!กูกำลังจะขึ้นสวรรค์ไปกินก๋วยเตี๋ยวหมู ใครมากดออดว่ะ! ”

ออด ออด ออด!

เสียงกดออดรัวของยงกุกดูมีท่าทีที่จะไม่ยอมหยุดจนกว่าเจ้าของห้องจะมาเปิด

“  มาแล้วเว้ย! แม่จะซัดให้น่วม สัส! ” เจ้าของห้องบ่นโวยวาย เสียงฝีเท้าเดินตรงดิ่งเข้ามาเปิดประตูให้ยงกุกทันที ชายแก่ที่สวมผ้าคลุมอาบน้ำสีขาว เขาหรี่ตามองยงกุกเล็กน้อยก่อนจะพูด

“ ลื้อเป็นใคร มีธุระอะไรกับอั๊ว! ” มันถามยงกุกด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ยงกุกได้แต่ยืนยิ้ม

“ ยิ้มเหี้ยอะไรของลื้อว่ะ ม๊าลื้อตายรึไง ”

“ แม่ผมตายไปแล้วครับ ”

“ แล้วกดออดทำไม คนกำลังได้เข้ากัน! (?) ”

“ ผมแค่จะมาบอกเสี่ยว่า...โชคดีครับ ” ไม่ทันที่ตาแก่จะได้เอ่ยปากพูดอะไรยงกุกกลับชักกระบอกปืนลั่นไกยิ่งใส่คนตรงข้ามอย่างไม่ลังเล

ปัง!

เลือดสีสดสาดนองกระจายติดข้างฝาไปทั่วรวมกับพื้นห้อง ชานแก่ที่ตาเหลือกหน้าผากมีรูโหว่อย่าเห็นได้ชัด เขาหงายหลังลงไปนอนกับพื้นแน่นิ่งทันที หญิงสาวที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งมาก่อนจะกรีดร้องด้วยความตกใจปนความกลัวอยู่บ้างไม่น้อย ดวงตากลมเล็กสั่นเทาน้ำตาไหลอาบพยายามมองหาคนฆ่าแต่กลับไม่พบเจอใคร เธอกลัวที่จะตกเป็นผู้ต้องสงสัยจึงรีบวิ่งข้ามศพออกไปทันที

ยงกุกที่ยืนขนาบข้างรถคันหรูสีดำขลำของตัวเองกำลังยืนจุดสูบบุหรี่ แล้วมืออีกข้างก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมากดโทรหาเบอร์คุ้นเคยที่พึ่งคุยกับเมื่อไม่กี่นาทีนี้

“ งานเสร็จแล้วเตรียมโอนเงินเข้าบัญชีได้เลย ”

( โอ้..ไวดีจริง..ไม่เสียดายที่วางใจนายว่ะ )

“ อย่าพล่ามมาก แค่นี้ล่ะ ”

ตรู๊ด..ตรู๊ด

ยงกุกโยนบุหรี่ลงพื้นก่อนที่จะใช้เท้าเหยียบบดขยี้จนเละเป็นจุน

“ ฆ่าง่ายกว่าที่คิดไว้ ” ยงกุกรีบเข้าไปนั่งในตัวรถก่อนที่จะขับรถตรงดิ่งที่อื่น ไปในที่ที่เขาไปประจำ ไม่ใช่ที่ไหน..โรงพยาบาล

รถคันหรูได้จอดลงที่จอดรถใต้อาคารของโรงพยาบาล ขายาวก้าวลงมาจากรถก้มหยิบช่อดอกไม้แสนสวยออกมา ใช่แล้ว! ยงกุกแวะร้านขายดอกไม้เพื่อซื้อช่อดอกไม้ช่อโต เขาปิดประตูแล้วเดินตรงดิ่งไปยังลิฟ ไม่ลังเลที่จะกดขึ้นไปชั้นผ่าตัดของคนไข้

เมื่อลิฟเปิดออกเขายังคงเดินตรงไปเรื่อยๆ ตามทางเดิน เมื่อเหล่าพยาบาลเห็นก็ต่างกล่าวคำทักทายอย่างเป็นกันเองให้แก่เขา เพราะอะไรรู้ไหม? เขามาที่นี่บ่อย บ่อยจนทุกคนต่างรู้จักเขาเป็นอย่างดี ยงกุกไปหยุดตรงหน้าห้องผ่าตัดฉุกเฉิน ก่อนจะเดินถอยออกมาเลยหาที่นั่งรอแถวนั้น เหลือมองดูนาฬิกาเป็นระยะแล้วก็ฮัมเพลงไปเบาๆ

แอ๊ด!

เสียงประตูห้องฉุกเฉินดังขึ้นเพราะคนจากข้างในพยายามเปิดมันออกมา คนตัวเล็กที่คลุมเสื้อกราวด์สีขาวสะอาด สวมหมวกคลุมผมกับหน้ากากอนามัยปิดปากพร้อมถุงมือที่เปื้อนคราบเลือด เดินออกมาสบตากับคนร่างโต แต่ไม่ทันที่จะได้เห็นรอยยิ้มของคนที่นั่งรอเขาเกือบหลายนาที พวกญาติของคนไข้ก็ต่างตรงดิ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเดือดเนื้อร้อนใจ

“ หมอคะ? ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างปลอดภัยรึป่าว? ” ผู้เป็นแม่จับเสื้อกราวด์ของหมอและบีบแน่นเพื่อระบายความรู้สึกที่กังวลอยู่ในใจ

“ ใจเย็นๆ นะครับ อย่าจับหมอครับ แล้วเปื้อนเลือด ” หมอ.ยกมือที่สวมถุงมือเปื้อนเลือดขึ้นชูเพื่อไม่ให้ญาติต้องมีเนื้อตัวสกปรกลำตัวติดเลือดของคนไข้ ผู้เป็นแม่คลายมือที่จับเสื้อกราวด์แน่นก่อนที่จะเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย ผู้เป็นสามีเดินเข้ามาโอบไหล่ปลอบ

“ ตกลงเป็นยังไงบ้างครับหมอ? ”

“ หมอขอแสดงความยินดีด้วยครับ ได้ลูกผู้หญิงครับ ”

“ แล้วแม่มันล่ะหมอ! แม่มันล่ะ ” ผู้เป็นแม่ต่างร้องห่มร้องไห้ เสียงสะอึกสะอื้นกลบความเงียบทั้งหมด หมอก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาทอดมองไปยังพื้นกระเบื้องสีขาวของโรงพยาบาลก่อนจะถอนหายใจออกมา ทำให้ญาติผู้ป่วยกลับร้องไห้ยิ่งกว่าเดิม

“ หมอ...ฮึก...หมอ... ” หล่อนกัดปากตัวเองจนเป็นรอยช้ำ สายตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา หล่อนมองหมอผ่านม่านน้ำตานั้นอย่างใจรีบร้อน ร้อนรนจนแทบจะเผาไหม้ทุกสิ่ง

“ หมอแค่อยากจะบอกว่า.... ” หมอเงยหน้าสบตาญาติของคนไข้อย่างจริงจัง หล่อนได้เพียงแค่ซบลงกับไหล่ของสามีเพื่อรอคำตอบ กลัว..กลัวคำตอบจะไม่เป็นดั่งที่คาดหวัง

“ พักสักสองสามวันก็หายครับ ญาติเชิญไปนั่งรอในห้องพิเศษของคนไข้ได้เลย ” ผู้เป็นหมอพูดยาวเหยียดจนทำให้ญาติของคนไข้ยืนอึ้งพิจารณาคำพูดที่หมอมอบให้มาแล้วก็อมยิ้ม เช็ดน้ำตาของตัวเอง

“ หมอบอกว่าอีหนูของเรารอดแล้วล่ะแม่ ” ผู้เป็นสามีกอดภรรยาไม่ยอมปล่อย หล่อนทั้งหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ข่าวที่ดีแบบนี้ทำไมต้องร้องไห้..หรือเพราะเธอร้องด้วยความดีใจ

“ หมอขอตัวก่อนนะครับ ” ผู้เป็นหมอขอปลีกตัวออกมาจากเหล่าญาติ

“ ขอบคุณค่ะหมอ ขอบคุณ ” หล่อนได้เพียงแต่กะโกนไล่หลังเขามาเท่านั้น ผู้เป็นหมอแอบลอบยิ้มภายใต้หน้ากากอนามัยที่สวมปิดบังเขาเอาไว้ ก่อนจะเดินไปหาคนร่างใหญ่ที่ยืนถือช่อดอกไม้ช่อโต แล้วยื่นตรงมายังเขา

“ ยินดีด้วยครับ หมอ.ยองแจ ” เขาระบายรอยยิ้มที่จริงใจออกมาจากข้างใน เป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยมอบให้ใครนอกจากคนในครอบครัวและคนพิเศษ...

“ ขอบคุณสำหรับช่อดอกไม้นะยงกุก เดี๋ยวของตัวไปล้างคราบเลือดก่อน ” หมอ.ยองแจโบกมือแล้วเดินต่อไป ทำให้คนร่างใหญ่มองด้วยสายตาที่อ่อนโยน เขากำชับช่อดอกไม้ช่อโตอีกครั้งแล้วเดินไปที่ห้องพักของหมอเพื่อไปนั่งรอ

“ ว้าว! วันนี้ช่อดอกไม้สีม่วงเลยนะยงกุก ” เหล่าพยาบาลที่นั่งพักรับประทานอาหารก็เอ่ยแววยงกุกทันที

“ สวยใช่ไหมล่ะ? ” ยงกุกระบายยิ้มน้อยๆ มอบให้ แต่รอยยิ้มแค่นิดเดียวของเขานั้นสามารถฆ่าเหล่าพยาบาลที่ได้มองตายกันเป็นแถว

“ ชอบเอาดอกม้าให้หมอ.ยองแจต้องทุกวันนี้ต้องการให้หมอเลี้ยงข้าวรึยังไงนะ ” พยาบาลคนหนึ่งเอ่ยถามยงกุก ด้วยความสงสัย

“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะ..ช่วงนี้ผมจน ” ยงกุกหัวเราะน้อยๆ

“ เปิดร้านกาแฟเนี่ยนะจน ยงกุกนี่ชอบพูดเล่นจัง ” พวกเธอต่างหัวเราะลั่น ยงกุกก้มมองดอกไม้โตในมือของเขาก่อนจะเงยหน้าแล้วพบกับคนร่างเล็กเดินตรงเข้ามาแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามเขา

“ วันนี้สีม่วงหรอ? ” หมอ.ยองแจเอ่ยถาม

“ มันมีช่อเดียวน่ะครับ แล้วผมก็ชอบสิ่งที่มันเป็นแค่อย่างเดียวด้วย ” ยงกุกยิ้ม

“ ยงกุกซื้อให้ทุกวันเลย ไม่เบื่อบ้างหรือไง ” หมอ.ยองแจเท้าคางตัวเองแล้วยิ้มมอบให้ยงกุก

“ ถ้าซื้อให้ยองแจทุกวัน ผมไม่เบื่อหรอก.. ” คำพูดของยงกุกทำให้คนตัวเล็กหน้าเริ่มขึ้นสีทันที

“ เป็นอะไรหรอ? ไม่สบายรึป่าว? ” ยงกุกตกใจกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปของยองแจ เขายื่นมือเข้าไปจับแก้มเนียนของคนตัวเล็ก ด้วยความตกใจทำให้ยองแจสะดุ้งทันที

“ เอ่อ..ขอโทษครับ... ” ยงกุกเอ่ยคำขอโทษก่อนที่จะเก็บมือของเขาวางไว้กับโต๊ะ

“ ม..ม..ไม่เป็นไร อากาศคงร้อนน่ะ ” หมอ.ยองแจยกมือขึ้นมาทำท่าพัดให้ลมเข้าใส่หน้าของตัวเอง

“ หมอคะ? นี่พวกเราเปิดแอร์ 23 เลยนะ หมอ.ยังร้อนอยู่หรอ? ” เหล่าพยาบาลต่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ส่งมาให้ยองแจและยงกุก ยองแจหันไปจ้องเขม็งทันที แต่พวกเธอกลับหัวเราะชอบใจ

“ ขอโทษค่ะหมอ? ” เมื่อพวกเธอเห็นสาตาพิฆาตส่งตรงดิ่งทันที จึงรีบกล่าวขอโทษแล้วแยกย้ายกันไปทำงานต่อ

“ อย่าไปสนใจเลยยงกุก... ” ยงกุกมองหน้าคนตัวเล็ก แอบหัวเราะในใจ ทำไมเวลาเขินถึงน่ารักน่าชังขนาดนี้ แก้มขาวๆ ที่มีเลือดฝาดแดงขึ้นหน้า เหมือนกับหญิงสาวที่มีความรัก

“ งั้น ผมกลับแล้วนะครับหมอ ” ยงกุกรีบลุกขึ้นก่อนจะก้มหัวโค้งลาทุกคนที่อยู่ในห้อง แล้วเปิดประตูเดินออกไป

แต่เขาจะรู้ไหม? เขาทำให้คนตัวเล็กนั่งบีบช่อดอกไม้สีม่วงช่อโตที่เขามอบให้ ใจเต้นกระส่ำยิ่งกว่าคนพึ่งไปวิ่งมาสามสิบร้อย เลือดในร่างกายกลับสูบฉีดหล่อเลี้ยงแค่เฉพาะใบหน้าขาวให้เป็นสีชมพู ดวงตากลมโตก้มมองช่อดอกไม้แล้วลอบยิ้มออกมา...

ร่างสูงที่เดินออกไปลับตา พยายามหาเวลาว่างแอบแวบมาหาเพื่อเอาดอกไม้หรือช่อดอกไม้มาฝากแล้วก็ขอตัวกลับไป ต้องการอะไรกันแน่นะ ดอกไม้ที่แทนคำขอบคุณ.. หรืออะไรที่มากกว่าสิ่งอื่น.. ที่สามารถทำให้หัวใจดวงน้อยดวงนี้อิ่มไปด้วยความตื่นเต้นและเขินเป็นบางเวลา เป็นอาการที่ไม่เคยพบเจอจากไหน..และไม่เคยเป็นมาก่อน หรือว่านี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า ความรัก..

 

TBC..


กลับมาอัพปล้วจ้า ตอนนี้เริ่มเข้าสู่ปมของเรื่อง -,.-
คนอ่านทั่วไปอาจจะงงไปอยู่บ้าง แต่ไม่เป็นไรเนอะ 5555
ไรท์จะมาคลายปมมันออกไปเอง ><