[FIC B.A.P] My Brother พี่ครับเป็นเมียผมเถอะ | Lo&Up

ตอนที่ 2 : My Brother พี่ครับเป็นเมียผมเถอะ 1 : ความคืบคลาน

-01-

เด็กชายตัวเล็กนั่งเล่นทรายอยู่บนตบะทรายที่โรงเรียนอนุบาลคนเดียวเป็นเวลานาน หลายชั่วโมงผ่านไปคนที่เขาเฝ้ารอก็ไม่มารับสักที ทำให้เด็กน้อยแก้มอมลมเบ้ปากอย่างงอนๆ

“ ทำไมไม่มีใครมารับเลยล่ะ ” เด็กชายตัวน้อยพูดพึมพำกับตัวเอง

นี่มันก็เย็นมากแล้ว แสงอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าเกือบมิด แต่ก็ส่องแสงสี่ส้มแดงเป็นกำลังใจให้เด็กน้อยเฝ้ารออย่างไม่หวาดกลัวต่อสิ่งที่จะพบเจอต่อไป..นั้นก็คือ ‘ความมืด’

“ ป๊ะป๋ามารับสักทีสิ เค้าไม่อยากเล่นต่อแล้วนะ เปื้อนไปหมดแล้ว ” เด็กน้อยที่มีท่าทางกำลังจะร้องไห้ น้ำตาไหลซึมออกมาจากเป้าตา เขาไม่เคยรอใครนานขนาดนี้.. ที่จริงทำไมไม่เอาคนขับรถมารับ ทำไมต้องให้เขารอ..

เด็กน้อยทรุดตัวลงนั่งกับกองทราย ไหนๆมันก็เปื้อนแล้วให้มันเปื้อนไปสุดๆเลยดีกว่า มือเล็กกอบกำทรายเม็ดหยาบขึ้นมาแล้วปาไปข้างหน้าอย่างอารมณ์เสีย

“ เค้าไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว..เค้ากลัว ฮึก.. ” น้ำตาเจ้าเก่าเพื่อนแท้ได้ไหลออกมาเป็นที่ระบายชั้นดีของเด็กน้อย เขาร้องไห้ไม่หยุดถึงแม้ว่าจะไม่มีใครได้ยินก็ตามเพราะตอนนี้มันก็เข้าสู่ความมืดมิดในตอนกลางคืน

..ความมืด..

ศัตรูตัวร้ายของเขา

.

.

.

.

.

“ เฮือก.. ” เม็ดเหงื่อไหลซึมทั่งใบหน้าสวยเนียน คนตัวสูงที่นอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟา ตอนนี้ได้ลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับเสียงหอบเหนื่อย

อะไรกัน..ฝันแบบนี้อีกแล้วหรอ?

มือใหญ่ปาดเหงื่ออกจากใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะหันมองรอบๆตัวสังเกตสิ่งที่ไม่เคยพบเจอ

ที่นี่ที่ไหน?

ห้องเล็กที่ไม่คับแคบมากนัก จัดตกแต่งอย่างระเบียบทำให้ห้องนี้ดูกว้างสบายตาขึ้น เขาเอื้อมมือไปหยิบ
หนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟหน้าโซฟาขึ้นมาดู

“ ชีวจิต? ” คิ้วบนใบหน้าเริ่มชิดเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจ รอยยิ้มผุดขึ้นจากมุมปากของตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัว

ไม่มีใครอ่านหนังสือแบบนี้นอกจากแม่..

“ ตื่นแล้วหรอ? ” เสียงใสดังมาจากข้างหลังทำให้เขาหันไปมอง เจ้าของเสียงยืนถือถาดที่บรรจุถ้วยชามสีขาว กับแก้วน้ำและยา เขาส่งยิ้มอย่างอบอุ่นมอบมาให้ จู่ๆภายในร่างกายของเขาก็ร้อนวูบวาบ หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อมาทันใด

ทำไมใจของผมถึงเต้นแรงอย่างนี้ล่ะ?

คนตัวเล็กสังเกตเห็นใบหน้าขึ้นสีของเขาก็รีบเดินเข้ามาวางถาดลงกับโต๊ะกาแฟแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆเขา

“ เป็นอะไร ไข้ขึ้นหรอ? ” น้ำเสียงถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะยกมือเล็กขึ้นมาทาบกับหน้าผากของคนตรงหน้าแล้วเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นพร้อมกับสัมผัสอย่างอบอุ่นด้วยการเอาหน้าผากของคนตัวเล็กเข้ามาทาบกับหน้าผากของเขา ทำให้คนถูกกระทำมองตาโตอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ใกล้....หน้าใกล้เกินไปแล้ว

คนตัวเล็กมองสบตาของเขาก่อนจะดึงใบหน้าของตัวเองออกอย่างเก้ๆกังๆ ก้มหน้าก้มตาลงไปด้วยความเขิน

“ เอ่อ...ขอโทษนะ ” แก้มสีชมพูขึ้นสี ทำให้ตอนนี้ดูน่ารักผิดหูผิดตา

เรื่องแค่นี้ทำไมต้องขอโทษผมด้วยล่ะ?

“ ม..ม..ไม่เป็นไร ” ผมตอบกลับไปเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าสบายใจโดยไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้

แต่ผมสิ่..กลับเกร็งยิ่งกว่า...

“ ไข้ก็หายแล้วนี่นา...กินข้าวเถอะ ผมทำข้าวต้มมาให้ ” เขาส่งยิ้มให้ผมก่อนจะจับถ้วยชามสีขามยกขึ้นมาแล้วเป่าไล่ความร้อนให้ก่อนจะตักข้าวต้มยื่นมาตรงแกผม

“ อ้าปากสิ่ อ้าม.....” เขาอ้าปากกว้างแทนที่จะเป็นผมที่ทำแบบนั้นมากกว่า -…-

“ เอ่อ...ผมกินเองได้ไหมฮะ? ” ผมบอกกับเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ญาติก็ไม่ใช่ทำไมต้องมาทำดีกับผมแบบนี้ด้วย

แต่ข้างในลึกๆกลับรู้สึก...เสียดาย

เมื่อคนตัวเล็กได้ยินคำพูดออกจากปากของผม เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย วางช้อนไว้ในถ้อยแล้วส่งมาให้ผม

“ น..นั่นสินะ ขอโทษด้วย ” เขาส่งยิ้มมาให้

“ ไม่เป็นไร.. ” ผมพูด ทำไมผมถึงพูดได้ไม่ค่อยดีนักกับคนที่ช่วยผมไว้ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยตอนนี้..สับสนหรอ?

ผมตักข้าวเข้าปากทันที แต่ก่อนที่จะตักคนตรงหน้ามองตามช้อนไม่วางตาไม่ว่าผมจะยื่นช้อนไปทางซ้าย ดวงตากลมโตนั้นก็มองตามไปด้วยแล้วยังอ้าปากเหมือนตัวเองเป็นคนได้กินยังไงแหล่ะ -,.-

แต่ทำไม...ลึกๆข้างในของผมกลับมองว่าท่าทางแบบนั้นไม่น่ารังเกียจแต่มันกลับน่ารักด้วยซ้ำไป...

“ มากินแทนเลยไหมล่ะ? ” ผมแกล้งแซวเล่นเพื่อมองดูท่าทางของคนตรงหน้าว่าจะเป็นยังไง เขาละสายตาจากช้อนไปแล้วมองมาสบตาของผม

ตอนนี้..ใจสั่นเลยทีเดียวที่ได้สบตาตอบ

“ เอ่อ...แค่อยากรู้ว่ามันอร่อยไหม? ” คนตัวเล็กก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วยกนิ้วชี้ข้างซ้ายและข้างขวาขึ้นมาจิ้มสัมผัสกันแล้วทำปากจู๋

อย่าบอกว่า..ว่าตั้งใจทำให้ผม?

“ 5555555 ” ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้หัวเราะออกมา เป็นความรู้สึกที่ยากเกินบรรยายจริงๆ ท่าทางตลกๆนั่นทำให้ผมกลั้นหัวเราะไปไม่อยู่

“ อะ..อะไร หัวเราะอะไร? ” คนตรงหน้าทำท่าทางรุกลี้รุกรน เป็นท่าทางที่ตื่นตัวเหมือนกระต่ายตื่นตูมจริงๆ

ผมยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะตักข้าวเข้าปาก

“ อื้อ.... ” ผมพูดขึ้นเสียงทำให้คนตัวเล็กตกใจมองมาด้วยแววตาสงสัยกับสิ่งที่ผมทำ

“ อะ..อะไร? ” ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองเอาคำตอบ

“ อร่อยดี 55555 ” ผมหัวเราะ ทำให้คนตรงหน้าถอดหายใจเหมือนยกภูเขาออกจาอก

“ นึกว่าจะไม่อร่อยซะแล้ว ” เขาส่งยิ้มมาให้

ยิ้ม..เหมือนจะเป็นสิ่งประจำตัวของเขาไปแล้ว

“ ว่าแต่นายชื่ออะไร ” จู่ๆเขาก็ถามผมขึ้นมา คำถามไม่ทันตั้งตัวของเขาทำให้ผงะไปเล็กน้อย

“ ผมชื่อ.. ชเว จุนฮง ”

“ ผมชื่อ...มุน จงออบนะ อายุ 18 ยินดีที่ได้รู้จักจุนฮง ” เขาวางมือลงบนฝ่ามือของผมแล้วจับมันขึ้นมายกขึ้นลงเหมือนดีใจที่เราได้รู้จักกัน

ไม่ต่างจากผม..ที่กำลังดีใจที่ได้พบเขาในตอนแรก

“ แล้วบ้านจุนฮงอยู่ไหนหรอ? ”

ผมหลบสายตาของจงออบเล็กน้อย ตอนนี้ผมไม่อยากพูดถึงที่แห่งนั้น ใบหน้าเศร้าของผมทำให้คนตรงหน้าตกใจ

“ เกิดอะไรขึ้น? ” จงออบถามผมด้วยความเป็นห่วง เขาวางฝ่ามือเล็กไว้บนแก้มข้างขวาของผมซึ่งเป็นข้างที่เมื่อคืนพ่อพึ่งฟาดมันไปหมาดๆ แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกเจ็บนะ มันกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“ ไม่อยากพูดถึงมันเลย... ” ผมก้มหน้าลงเล็กน้อย แต่กลับถูกจงออบจับให้เงยมองหน้าของเขา

“ ยิ้มสิ่..ยิ้มออกมากลับความอ่อนแอ..แล้วเราจะสู้มันไปด้วยกัน ” เสียงใสๆกับรอยยิ้มสวยๆส่งมาให้กับผม

อะไรกัน... ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่คนรู้จัก ทำไมต้องเป็นห่วงแบบนี้ด้วยนะ

“ ทำไมถึงเป็นห่วงผมได้ขนาดนี้? ทั้งๆที่ไม่ใช่ครอบครัวกันแท้ๆ ”

“ ถึงตอนนี้มันไม่ใช่ แต่อย่างน้อยเราก็รู้จักกันแล้วนี่ ” เขาส่งยิ้มมาให้เหมือนเคย

บ้าจริง..ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย

“ ไม่กลัวว่าผมจะหลอกเอารึไง? ” คนตรงหน้ากลับส่ายหัวเป็นคำตอบ

ตัวก็เล็ก แถมยังดื้ออีก..

“ ไม่เอาน่า...ผมเชื่อใจจุนฮงนะ ”

เชื่อใจ..

ทำไมถึงกล้าให้คำนี้กับคนที่พึ่งรู้จักกันแท้ๆ

“ จงออบบ้ารึป่าว? ”

“ ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่ได้บ้า...ฉีดยาแล้ว 555555 ” อะไรกันมุขที่ตัวเองยิงมากลับหัวเราเองได้หน้าตาเฉย..

“ อื้ม ” ผมได้แต่ตอบไปสั้นๆ แต่ทำไมคนตัวเล็กกลับยกยิ้มเหมือนดีใจที่ได้ขนมอย่างนี้นะ

“ จุนฮงไม่ต้องกลับก็ได้ ไว้จิตใจพร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับแล้วกัน ” พูดเหมือนรู้ว่าตัวผมเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้อะไรเลยเกี่ยวกับผมสักนิด

“ ..... ” ผมไม่ได้ใช้คำพูดตอบแต่ผงกหัวเป็นคำตอบแทน จงออบตบบ่าผมเล็กน้อย ก่อนจะยกนิ้วโป้งขึ้นชู

“ ยังมีผมที่เป็นพี่ชายของจุนฮงอยู่นะ เพราะฉะนั้น.. ”

“ ..... ”

“ เรียกผมว่าจงออบฮยองสิ่ ”










>>>TBC


แอร๊ย..รีบปั่นคู่นี้เลยน๊ะ >< เพราะชอบมาอ่ะ 5555
รู้กจักันเร็วไปป๊ะสองคนนี้ #ขนาอแต่งเอง -,.-
เอาน่า มาลงตอนที่หนึ่งให้ลีดเดอร์แล้ว เย่เย่ ><
ใครชอบคู่นี่ก็อย่าจากไปไหนล่ะ..ตอนหน้ายังรออยู่ อิิ อิ