คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
ตอนที่ 2
สัปดาห์แรกของการเรียนจะเน้นไปที่กิจกรรมเชื่อมความสัมพันธ์ในห้อง ให้แต่ละคนรู้จักกันดีก่อน การเรียนจึงไม่หนักมาก และด้วยเพราะเหตุนี้เองเวลาสัปดาห์แรกของการเรียนจึงผ่านไปเร็วมากสำหรับนักเรียนหลายๆคน และวันนี้ก็เป็นวันศุกร์ วันสุดท้ายของชีวิตสบายๆ
“เฮ้ออ~~ สัปดาห์แรกผ่านไปไวยังกับโกหกแหนะ” แพรบ่นกับนัทระหว่างกำลังเดินไปเรียนพิเศษ
“ทำไม?ไม่อยากหยุดหรอ?”
“ไอ้หยุดมันก็อยากหยุดแหละ แต่พอคิดว่าวันจันทร์ที่จะถึงต้องเรียนแบบเต็มที่แล้วมันก็.... เฮ้อออ~~”
“แต่แพรก็ได้เพื่อนแล้วนี่ ตอนเช้าๆก็ไม่ได้มานั่งกับเราแล้ว”
“เฮ้ย!!! งอนป่ะเนี่ย.. แต่เราก็เห็นนัทอยู่กับเพื่อนนัทนะ”
“โห~~ นั่งอยู่กลุ่มใกล้ๆกันถ้าแพรไม่เห็นก็ไปตัดแว่นได้แล้ว”
“ประชดหรอออ~~”
“เปล๊า~~”
“เสียงสูงไปนะนัท”
“ช่างเถอะ... แล้วเพื่อนใหม่แพรเป็นไงมั่งอ่ะ”
“เปลี่ยนเรื่องเชียวนะ... ก็นิสัยดีนะ เดี๋ยวว่างๆเราแนะนำให้รู้จักดีกว่า”
“แล้วจะรอนะ...”
“แต่ถ้านัทเหงาเดินมาหาเราที่ห้องก็ได้นะ ห้องอยู่ติดๆกันเอง”
“โห~~ นัทไม่เหงาหรอก แต่ถ้าแพรมีปัญหาจะมาหานัทก็ได้นะ..อย่างถูกเพื่อนแกล้งไรงี้”
“นัทททท~~ นี่แพรอยู่ม.ปลายแล้วนะไม่โดนแกล้งหรอกน่า~~”
“แน่ใจ?”
“แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก แบร่~~” แพรแลบลิ้นให้นัทหนึ่งครั้งถ้วนก่อนจะวิ่งนำหน้าไป
“โหยย~~ แพรเดี๋ยวนี้กวนขึ้นนะ หยุดวิ่งเลย บอกมานะใครสอนแพรทำหน้าอย่างนั้น หยุดนะ!! หยุด!!! หนอยย~~ อย่าให้จับตัวได้นะ...” นัทตะโกนบอกแพรก็จะวิ่งตาม
“แต่โรงเรียนนี้ระบบการศึกษาดีเนอะ มีให้หาเพื่อนก่อนด้วย” แพรหยุดวิ่งด้วยความเหนื่อยก่อนจะหันมาคุยกับนัท
“อือ... ก็นักเรียนไทยส่วนใหญ่ที่มาโรงเรียนก็มาหาเพื่อนทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่มีเพื่อนก็คงไม่ค่อยอยากมากันหรอก โรงเรียนนี้มีคนมาจากหลายที่ ทั้งในกรุงเทพแล้วก็ต่างจังหวัด คนที่รู้จักกันมาก่อนแบบเรากับแพรคงมีไม่เยอะหรอก จัดกิจกรรมแบบนี้เราว่าก็โอเคนะ แต่ถ้าจะให้ดีเราว่าน่าจะจัดรวมทั้งชั้นด้วยเลย จะได้เชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างห้องให้รู้จักเพื่อนห้องอื่นมากขึ้นด้วย โรงเรียนเราแต่ละชั้นมีแค่ 200 คนเอง”
“โห~~ นัท...”
“อะไร”
“ไปเป็นผอ.เหอะ เข้าใจนักเรียนดีจัง” แพรบอกด้วยหน้าจริงจัง
“พอเลยแพร.. จะซื้ออะไรกินก่อนไหม?” นัทถามเมื่อพวกเขามาถึงหน้าร้านสะดวกซื้อ
“ไม่อ่ะ ตอนนี้ไดเอทอยู่”
“แล้วอย่ามาแย่งนัทกินแล้วกัน” นัทว่าก่อนเดินเข้าร้านไป ส่วนแพรก็รออยู่ข้างหน้า
.
.
.
“เสร็จแล้ว..” นัทพูด
“นานอ่ะ เข้าไปช่วยเขาคิดเงินมาหรอ” แพรบ่นหลังจากมองนาฬิกาแล้วพบว่าผ่านมา 10 นาทีแล้ว
“ขี้บ่นจัง..” นัทพูดเบาๆ
“อะไรนะ?”
“เปล่า..” นัทหันหน้าหนีแล้วรีบเดินต่อทันที
.
.
( - ^ - )
“เป็นไรเปล่าแพร ทำไมเงียบจัง”
“เปล่า~~~~”
“แน่ใจนะ??”
“อือ..”
“อ่ะนี่...” นัทยื่นถุงขนมให้แพร
“ไม่เอาไดเอทอยู่”
“กินไปเหอะ ไอ้นี่อ่ะแคลอรี่น้อยที่สุดที่หาได้ละ”
“งั้นที่เข้าไปนานนี่คือ....”
“หาของกินให้คนไดเอทอยู่”
“ขอบคุณนะนัท”
“อือ.. แต่ถ้ายังกลัวอ้วนอยู่ พรุ่งนี้ไปวิ่งกับนัทไหม?”
“ไปๆ ไปด้วยนะ”
“อือๆ เดี๋ยวบ่าย 3 ไปรับนะ ตอนนี้ไปเรียนก่อนดีกว่า”
“รับทราบครับผม..ฮ่าๆๆ” แพรพูดพร้อมทำความเคารพแบบทหาร
วันเวลาในแต่ละวันของทั้งคู่ผ่านไปอย่างง่ายๆ เจอกันตอนเช้าที่สวนโรงเรียน.. แยกกันไปเรียน.. อาจจะเจอกันบ้างตอนไปกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร.. เดินไปเรียนพิเศษตอนเย็นด้วยกัน.. เรื่องธรรมดาๆในแต่ละวันของคนหนึ่ง แต่มันก็ไปก่อความรู้สึกเกินเพื่อนให้กับอีกคนหนึ่ง...
************************************
คอมเม้นท์แรกกก ดีใจมากๆเลย ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่ที่ว่าตรงนี่ตรงยังไงเนี่ยย
ความคิดเห็น