ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    You are my friend. เราเป็น(ได้แค่)เพื่อนกัน [Yuri]

    ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

    • อัปเดตล่าสุด 8 เม.ย. 58




    ตอนที่ 2

             

              สัปดาห์แรกของการเรียนจะเน้นไปที่กิจกรรมเชื่อมความสัมพันธ์ในห้อง ให้แต่ละคนรู้จักกันดีก่อน การเรียนจึงไม่หนักมาก และด้วยเพราะเหตุนี้เองเวลาสัปดาห์แรกของการเรียนจึงผ่านไปเร็วมากสำหรับนักเรียนหลายๆคน และวันนี้ก็เป็นวันศุกร์ วันสุดท้ายของชีวิตสบายๆ

              “เฮ้ออ~~ สัปดาห์แรกผ่านไปไวยังกับโกหกแหนะ” แพรบ่นกับนัทระหว่างกำลังเดินไปเรียนพิเศษ

    “ทำไม?ไม่อยากหยุดหรอ?”

    “ไอ้หยุดมันก็อยากหยุดแหละ แต่พอคิดว่าวันจันทร์ที่จะถึงต้องเรียนแบบเต็มที่แล้วมันก็.... เฮ้อออ~~

    “แต่แพรก็ได้เพื่อนแล้วนี่ ตอนเช้าๆก็ไม่ได้มานั่งกับเราแล้ว”

    “เฮ้ย!!! งอนป่ะเนี่ย.. แต่เราก็เห็นนัทอยู่กับเพื่อนนัทนะ”

    “โห~~ นั่งอยู่กลุ่มใกล้ๆกันถ้าแพรไม่เห็นก็ไปตัดแว่นได้แล้ว

    “ประชดหรอออ~~

    “เปล๊า~~

    “เสียงสูงไปนะนัท”

    “ช่างเถอะ... แล้วเพื่อนใหม่แพรเป็นไงมั่งอ่ะ”

    “เปลี่ยนเรื่องเชียวนะ... ก็นิสัยดีนะ เดี๋ยวว่างๆเราแนะนำให้รู้จักดีกว่า”

    “แล้วจะรอนะ...”

    “แต่ถ้านัทเหงาเดินมาหาเราที่ห้องก็ได้นะ ห้องอยู่ติดๆกันเอง”

    “โห~~ นัทไม่เหงาหรอก แต่ถ้าแพรมีปัญหาจะมาหานัทก็ได้นะ..อย่างถูกเพื่อนแกล้งไรงี้

    “นัทททท~~ นี่แพรอยู่ม.ปลายแล้วนะไม่โดนแกล้งหรอกน่า~~

    “แน่ใจ?”

    “แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก แบร่~~” แพรแลบลิ้นให้นัทหนึ่งครั้งถ้วนก่อนจะวิ่งนำหน้าไป

    “โหยย~~ แพรเดี๋ยวนี้กวนขึ้นนะ หยุดวิ่งเลย บอกมานะใครสอนแพรทำหน้าอย่างนั้น หยุดนะ!! หยุด!!! หนอยย~~ อย่าให้จับตัวได้นะ...” นัทตะโกนบอกแพรก็จะวิ่งตาม

    “แต่โรงเรียนนี้ระบบการศึกษาดีเนอะ มีให้หาเพื่อนก่อนด้วย” แพรหยุดวิ่งด้วยความเหนื่อยก่อนจะหันมาคุยกับนัท

    “อือ... ก็นักเรียนไทยส่วนใหญ่ที่มาโรงเรียนก็มาหาเพื่อนทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่มีเพื่อนก็คงไม่ค่อยอยากมากันหรอก โรงเรียนนี้มีคนมาจากหลายที่ ทั้งในกรุงเทพแล้วก็ต่างจังหวัด คนที่รู้จักกันมาก่อนแบบเรากับแพรคงมีไม่เยอะหรอก จัดกิจกรรมแบบนี้เราว่าก็โอเคนะ แต่ถ้าจะให้ดีเราว่าน่าจะจัดรวมทั้งชั้นด้วยเลย จะได้เชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างห้องให้รู้จักเพื่อนห้องอื่นมากขึ้นด้วย โรงเรียนเราแต่ละชั้นมีแค่ 200 คนเอง”

              “โห~~ นัท...

    “อะไร”

    “ไปเป็นผอ.เหอะ เข้าใจนักเรียนดีจัง” แพรบอกด้วยหน้าจริงจัง

    “พอเลยแพร.. จะซื้ออะไรกินก่อนไหม?” นัทถามเมื่อพวกเขามาถึงหน้าร้านสะดวกซื้อ

    “ไม่อ่ะ ตอนนี้ไดเอทอยู่”

    “แล้วอย่ามาแย่งนัทกินแล้วกัน” นัทว่าก่อนเดินเข้าร้านไป ส่วนแพรก็รออยู่ข้างหน้า

    .

    .

    .

    “เสร็จแล้ว..” นัทพูด

    “นานอ่ะ เข้าไปช่วยเขาคิดเงินมาหรอ” แพรบ่นหลังจากมองนาฬิกาแล้วพบว่าผ่านมา 10 นาทีแล้ว

    “ขี้บ่นจัง..” นัทพูดเบาๆ

    “อะไรนะ?”

    “เปล่า..” นัทหันหน้าหนีแล้วรีบเดินต่อทันที

    .

    .

    ( - ^ - )

    “เป็นไรเปล่าแพร ทำไมเงียบจัง”

    “เปล่า~~~~

    “แน่ใจนะ??”

    “อือ..”

    “อ่ะนี่...” นัทยื่นถุงขนมให้แพร

    “ไม่เอาไดเอทอยู่”

    “กินไปเหอะ ไอ้นี่อ่ะแคลอรี่น้อยที่สุดที่หาได้ละ”

    “งั้นที่เข้าไปนานนี่คือ....”

    “หาของกินให้คนไดเอทอยู่”

    “ขอบคุณนะนัท”

    “อือ.. แต่ถ้ายังกลัวอ้วนอยู่ พรุ่งนี้ไปวิ่งกับนัทไหม?”

    “ไปๆ ไปด้วยนะ”

    “อือๆ เดี๋ยวบ่าย 3 ไปรับนะ ตอนนี้ไปเรียนก่อนดีกว่า”

    “รับทราบครับผม..ฮ่าๆๆ” แพรพูดพร้อมทำความเคารพแบบทหาร

    วันเวลาในแต่ละวันของทั้งคู่ผ่านไปอย่างง่ายๆ เจอกันตอนเช้าที่สวนโรงเรียน.. แยกกันไปเรียน.. อาจจะเจอกันบ้างตอนไปกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร.. เดินไปเรียนพิเศษตอนเย็นด้วยกัน.. เรื่องธรรมดาๆในแต่ละวันของคนหนึ่ง แต่มันก็ไปก่อความรู้สึกเกินเพื่อนให้กับอีกคนหนึ่ง...

     

    ************************************


    คอมเม้นท์แรกกก ดีใจมากๆเลย ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่ที่ว่าตรงนี่ตรงยังไงเนี่ยย 

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×