คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
วันเปิดเทอมวันแรก วันที่ใครหลายๆคนตื่นเต้นกับการเจอเพื่อนใหม่ โรงเรียนใหม่ ครูคนใหม่ ฯลฯ นักเรียนหลายคนต่างพากันไปที่บอร์ดประกาศที่ตั้งอยู่หน้าโดมพละ เพื่อตรวจสอบรายชื่อของตนว่าอยู่ห้องไหน นักเรียนหลายคน...ที่ไม่รวมเธอ
“นัท!!” เสียงของเด็กสาวคนเรียกเพื่อนสาวของเธอที่หนีมานั่งอยู่คนเดียวเงียบๆบริเวณสวน
“อ้าว !!! แพร!! มานานยังเนี่ย” ‘นัท’ทักเพื่อนของเธอ ‘แพร’กลับไป
“เพิ่งมาเมื่อกี้เอง นัทไปดูห้องรึยัง?”
“ยังเลย เราว่าจะรอให้คนน้อยๆก่อนแล้วค่อยไปอ่ะ”
“ยังไม่ชอบที่ๆคนเยอะเหมือนเดิมเลยนะนัทเนี่ยย~”
“ก็นิดหน่อย ฮ่าๆๆๆ”
“แต่เราอยากรู้แล้วอ่ะ ไปดูเป็นเพื่อนหน่อยน้า~~” แพรลุกขึ้นแล้วดึงแขนนัทให้ลุกตาม
“แต่คนยังเยอะอยู่เลยนะ” นัทแย้ง
“นะๆๆๆ ไปดูเป็นเพื่อนแพรหน่อย นัทอยู่ข้างนอกก็ได้เดี๋ยวแพรแทรกไปเอง” แพรมักจะแทนตัวเองด้วยชื่อเสมอเวลาต้องการจะอ้อนใคร มันได้ผลกับทุกคนไม่เว้นแม้แต่นัท
“เข้าใจแล้ว” นัทลุกขึ้นเดินตามอย่างว่าง่าย ถึงแพรจะบอกให้เขารออยู่ข้างนอกก็ได้ แต่มีหรอที่คนอย่างนัทจะยอมให้แพรเขาไปเบียดกับคนอื่นคนเดียวน่ะ
“แพรอยู่ข้างนอกก็ได้ เดี๋ยวเราเข้าไปเอง เดี๋ยวถ่ายรูปมาให้ดู” นัทพูดก่อนจะหายเข้าไปในฝูงชน...
สักพักนัทก็เดินออกมาพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ
“แพรอยู่ห้อง 2อ่ะ” นัทบอก
“แล้วนัทอ่ะ”
“ห้อง1”
“ห้องคิงเลยหรอ ดีจัง นัทนี่เก่งจังเลยน้า~~” แพรชมแต่นัทไม่ได้ยิ้มสักนิด
“แต่คนละห้องกับแพรอ่ะ”
“นั่นสิ..คงเหงาแย่เลย ต้องแยกกันตั้ง3ปีแหนะ โรงเรียนนี้น่าจะมีจัดห้องใหม่ทุกปีนะ”
“อือ...เป็นงั้นได้คงดี แต่แพรก็อยู่ห้องควีนเลยนะ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย” นัทชมพร้อมขยี้หัวแพรเบาๆ
“หยุดเลย..เดี๋ยวผมยุ่ง” นัทจึงปล่อยมือออก แพรลูบๆหัวจัดผมตัวเอง
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้น แพรไม่ได้สังเกตเลยว่าได้ตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบข้างเรียบร้อยแล้ว...
แพรเป็นคนที่สวยมาก ชนิดที่ว่าถ้าเดินผ่านใครคนๆนต้องมองตาม แพรมักจะเป็นจุดสนใจของคนรอบข้างเสมอ เป็นคนเรียบร้อย เป็นผู้หญิงหวานๆน่ารักๆ พูดเพราะและมีเสียงที่น่าฟัง เป็นผู้หญิงในฝันของใครหลายๆคน ต่างจากนัทโดยสิ้นเชิง นัทไม่ชอบเป็นที่สนใจของคนอื่น ไม่ชอบพูดคุยกับคนที่ไม่สนิทด้วย หน้าตาของนัทจัดว่าดีมากทีเดียว มีคนเข้าหานัทอยู่บ้างแต่ก็แพ้ความนิ่งและเงียบของนัทจนต้องตัดใจไป นิสัยนัทออกไปทางห้าวนิดๆ ทำให้หลายคนคิดว่านัทเป็นทอม คนที่เข้าหานัทจึงเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่ แพรคงเป็นคนที่นัทเปิดใจมากที่สุดแล้วล่ะ...
“กลับไปที่สวนกันเถอะ คนเริ่มเยอะแล้ว” นัทชวน
“อือ...โรงเรียนนี้ดีเนอะ ร่มรื่นดีจัง” แพรพูด ตอนนี้พวกเขามานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวน
“นั่นสิ...สบายดีจัง”
โรงเรียนที่นัทและแพรเลือกเรียนต่อม.ปลายเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนที่มีแต่คนอยากเข้า เพราะระบบการศึกษาที่เรียกได้ว่าดีเยี่ยม และบรรยากาศในโรงเรียนที่เหมือนอยู่ต่างประเทศ รวมถึงการเข้าแถวในโดมที่นั่งฟังผอ.บ่น 30 นาทีต่อวันก็ไม่มีปัญหา นอกจากนี้ยังเน้นด้านคุณธรรมควบคู่ไปกับการให้ความรู้ ใครที่จบจากโรงเรียนแห่งนี้ไม่ว่าจะไปสมัครเข้าต่อมหาลัยที่ไหนก็มีแต่คนอ้าแขนรับ แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะเข้าเรียนและจบจากโรงเรียนแห่งนี้ ในแต่ละปีมีคนต้องซ้ำชั้นเกือบ 40% นับเป็นเรื่องที่แปลกและไม่เหมือนกับโรงเรียนเอกชนแห่งอื่น จึงทำให้คนที่จบมีคุณภาพทุกคน
“แต่ก็รู้สึกแปลกๆเนอะ อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ประถมแต่ต้องมาแยกกันตอนม.ปลายเนี่ย~”แพรพูดขึ้นหลังจากนั่งรับลมเล่นมาสักพัก
“นั่นสิ ต้องเริ่มหาเพื่อนใหม่อย่างจริงจังเลยล่ะ”
“นี่นัท..”
“หืม??”
“นัทว่าพวกเราจะสนิทกันน้อยลงไหมอ่ะ”
“ทำไมถึงคิดงั้นอ่ะ”
“ก็ถ้านัทมีเพื่อนใหม่หรือมีแฟน นัทอาจจะทิ้งแพรให้อยู่คนเดียวก็ได้”
“นัทไม่ทิ้งแพรหรอก มีแต่แพรแหละถ้ามีแฟนต้องทิ้งนัทแน่เลย”
“แพรไม่ทิ้งนัทแน่นอน นัทเป็นเพื่อนคนสำคัญที่สุดของแพร”
“จริงหรออ เดี๋ยวก็ถ้าได้เพื่อนใหม่แล้วอย่าทิ้งนัทนะ”
“ไม่มีทางงงง~~”
“นัทก็ไม่มีทางทิ้งแพรหรอก สัญญาเลย”
“สัญญานะ”
“อือ สัญญา”
“งั้นมาเกี่ยวก้อยสัญญากันดีกว่า”
ถึงมันจะแปลกที่เด็กม.ปลายจะมาเกี่ยวก้อยสัญญากัน แต่ถ้าเป็นคำขอของแพร มีหรอที่นัทจะไม่ทำตาม
กริ่ง ก๊อง~~
เสียงสัญญาณเรียกเข้าแถวดังขึ้น ทั้งสองจึงลุกขึ้นเตรียมตัวไปเข้าแถว เพราะอยู่คนละห้องจึงต้องแยกกันเข้าแถว ถึงแถวมันจะอยู่ใกล้กันก็เถอะ
“บ้าย บาย~~”
“บาย~~ โชคดีนะ”
ชีวิตม.ปลายเริ่มขึ้นแล้ว...
ความคิดเห็น