คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01
#ฟิอาินหลาน
01
แทฮยอยับไปอน้อายอัวเอเอาไว้เป็นารปป้อ เ้าัวอ้วนอเา็ออบลับมาทันที ะวัสายามอไปทานแปลหน้าทั้ 2 นที่ำลั้อมอมาทาเา แทฮยอระับแนอัวเอ่อนะมวิ้วเ้าหาันเมื่อมือให่ๆวาลมาบนหัวอเา
“ไม่้อทำหน้าุพวอานานั้นหรอรับ” แทฮยอสะบัหัวออามืออุ่นๆนั้น ่อนะยับถอยไปทาแเนียล่อนะมอ้อนไปทา้นเสียหัวเราะออีฝ่าย แทฮยอมอุอาอีนที่ำลัเินเ้ามาวานมหวานลบนโ๊ะรหน้าเาและน้อาย
“เราสอน้อแยห้อันนะรับ” แทฮยอเบ้ปาออมาเมื่อไ้ยินแบบนั้น เามอแเนียลที่ำลั้นามอึ้นมา้วยสายาอออ้อน
“ทำไมละรับ น้อแทับน้อานอนห้อเียวันไ้นะรับ” แทฮยอลูบหัวลมๆอน้อายอย่าห่วใย่อนะ้อนามอนอายุมาว่าทั้ 2 นที่ำลั้อมาทาเา แถมยัไ้ยินเสียถอนหายใออมาเบาๆอุอาอี้วย
แทฮยอ็แ่อยาอยู่ับน้อายเท่านั้นเอ
“ไม่ไ้รับ อนโออาไม่มีห้อนอนเหลือแล้วนะ ถ้าเราะมาอยู่้วย็้อนอนห้อเียวับอานะรับ” แทฮยอมวิ้วเ้าหาัน่อนะมอหน้าอแเนียลที่ำลัเม้มปาเ้าหาันนแ้มพอออมา
“ั้นแย็ไ้รับ แ่ว่าน้อาไปเรียนับน้อแทไ้ใ่ไหมรับ” แทฮยอยยิ้มว้าออมา่อนะผละออมาาอ้อมออน้อาย เาหยิบระเป๋าเป้สีแสใสอน้อ่อนะวาลบนัอน้ออย่าเบามือ และเอื้อมมือไปลูบหัวอน้อเบาๆ
“บาวันนะรับ เพราะอา้อออไปทำานเร็วว่า เพื่อนอานะรับ” แทฮยอมอุอาอีนที่ยัเอาแ่นั่เียบๆ่อนะพ่นลมหายใออมา
“็ไ้รับ ุอาื่ออะไรันเหรอรับ น้อแทะไ้ัสินใถูว่าะให้น้อาไปอยู่ับใร” แทฮยอมอสลับไปมาระหว่านมีอายุทั้ 2 น ็แ่ัวภูมิาน้วยันทัู้่แบบนี่นี้ แทฮยอ็แอบหนัใแ่ว่าอีนูท่าแล้วะใีว่าอีนมาเลยนะ
ุอานนี้แทฮยอไม่ไว้ใเลย ื่ออะไรนะ
“อาื่อีมินรับ ส่วนนี่ออู อยู่อนโั้นถัไปอีสี่ั้นนะ” แทฮยอพยัหน้ารับออมา ุอาออูเหมือนะนิ่ๆเียบๆแ่พอูแล้วท่าทาใีว่าุอาีมินอีนะ อีนหน่ะท่าทาไม่น่าไว้ใเลย มอน้อายอแทฮยอแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปามา็ั้หลายรอยแล้ว
“ั้นน้อาไปอยู่ับุอาออูนะ” แทฮยอหันไปส่ยิ้มว้ารูปสี่เหลี่ยมให้น้อ่อนะ่อนะส่ระเป๋าเป้สีแไปทาุอาออูที่เหมือนะเผลอถอนหายใออมา เาลับมามอหน้าอแเนียล่อนะลูบหัวลมๆอน้อายอย่ารัใร่ เอ็นู
“อย่าื้อนะน้อา ทำัวน่ารัๆับุอาเานะ” แทฮยอยยิ้มออมาอย่าพอใเมื่อน้อายพยัหน้ารับลับมาอย่าว่า่าย มอวาเรียวเล็ๆนั้นะหรี่ปิลและรอยยิ้มที่ส่มาให้ ่อนะึน้อามาออีรอบให้เ็มแรอย่าหวใย แทฮยอ็ไม่ไ้อยาห่าาน้อายนี่
“ไว้เราเอันที่โรเรียนนะ แทแทฮยอ”
แทฮยอพยัหน้ารับออมา่อนะส่มืออแเนียลไปใหุ้อาับ เาเินามออไปส่ทั้ 2 นที่หน้าประู มอนระทั่น้อเินหายเ้าไปในลิฟ์ ่อนะเินลับเ้ามาในห้อนั่เล่นเ่นเิม นั่ลที่เิมพลาเยหน้ามอุอาที่แสนไม่น่าไว้ใ
“มารับน้อแท เี๋ยวอาพาไปูห้อนอนนะรับ” แทฮยอมอมือหนาที่เอื้อมมารหน้า ใบหน้าเรียบนิ่นั่นทำให้แทฮยอยยิ้มออม่อย่าพอใ เ็บใละสิที่ไม่ไ้อยู่ับน้อแเนียลอแทฮยอ ไม่มีทาสะหรอ แทฮยอไม่มีวันให้น้ออยู่ับุอาอมเ้าเล่ห์นี่หรอ
แทฮยอลุึ้นยืน่อนะหยิบระเป๋าเป้สีม่วอัวเอึ้นมาสะพาย และาม้วยระเป๋าลาสีำ เมินเย่อมือที่ส่มาให้วาม่วยเหลือ เยหน้าสบาับนอายุมาว่าและยยิ้มรูปสี่เหลี่ยมที่อบทำประำไปให้ แทฮยอ็ไม่ไ้อยาท้าทายหรอแ่ว่าไม่ถูะาับุอานนี้เลยอ่ะ
“เสื้อผ้าเอาไว้ในู้เียวับอาไ้เลยนะรับ ส่วนเรา็นอนฝั่นี้นะรับ” แทฮยอมอห้อแ่ัวนาให่ที่ส่วนให่เ็มไป้วยเสื้อสีำอเ้าอห้อ ่อนะมอลับมาที่เียนอนนาให่ที่มีผ้าปูสีำสนิท มีหมอนสอใบให่ๆสีเทาเ้มวาอยู่
ไม่น่าอยู่เอาสะเลย ทำไมมืแบบนี้
“นอนรนี้นะรับ น้อแทรับ” แทฮยอละสายาาอภายในห้อไปมอทาเ้าอห้อที่ำลับลบนเียฝั่้ายมือ แทฮยอมอที่นอนสีมืๆนั้น ่อนะแอบเบ้ปาออมา ยับเินไปใล้่อนะเห็นว่ามุมห้อมีโฟาัวยาววาั้อยู่ เายับเินไปนั่ล่อนะมอหน้าอีน
“แทเห็นอีห้ออยู่ที่ใ้บันไ้นี่รับ แทไปนอนห้อนั้นไม่ไ้เหรอรับ?” แทฮยอเห็นมันแล้ว และูเหมือนว่ามันะไม่ไ้ใ้านอะไร้วย
“เอาไว้ทำานรับ เราอยานอนห้อนั้นริๆเหรอ?” แทฮยอมวิ้วเ้าหาันเมื่อเสียทุ้มๆนุ่มๆนั้น่ำลนน่าแปลใ เาเมินหน้าหนีไปทาอื่น่อนที่เาำๆนั้นะทาบลมาน้อยับัวหนี มอใบหน้าที่ำลัยับเ้ามาหา้วยวามไม่เ้าใ
“ห้อนั้นมันทำไมรับ ็เหมือนะเป็นห้อว่าๆนี่รับ” แทฮยอเมินหน้าไปทาอื่นอนที่นแ่ยัยับเ้ามาใล้ไม่เลิ นเาทนไม่ไหว้อเหวี่ยหมอนอิฟาเ้าไปที่ใบหน้าหล่อๆนั้นอย่าเหลืออ และรีบพาัวเอออมาาโฟาัวนั้นและหนีไปอยู่อีฝั่อเียนอน
“แทอไปัอ่อนแล้วันนะรับ”
แทฮยอลาอเ้ามาในห้อแ่ัว่อนะเลื่อนประูมาปิ แถมลลอนให้เรียบร้อย ถอนหายใออมา่อนะมออภายในห้อเียบๆ เสื้อผ้าโทนสีเิมๆและรูปแบบเิมทำให้เาเผลอนึถึนใส่ึ้นมา
เ้าเล่ห์!
แทฮยอับเ้าที่เสื้อเิ้สีำัวหนึ่่อนะหยิบออมาทาบลบนัวเอ มันทั้ยาวและให่นลุมลมาถึเหนืออเาเสีย้วย้ำ แถมสี็ำสนิทไม่น่ารัน่าใส่เอาเสียเลย แ่ว่านะ...
หอมั
แทฮยอมูลบนเสื้อเิ้เนื้อนิ่ม่อนะสูลมหายใเ้าปออย่าพอใ ลิ่นที่วนให้สบายใแถมยัอบอุ่นนเาเผลออเสื้อออีฝ่ายเอาไว้
.
ีมินหัวเราะออมาเมื่อเห็นท่าทาอเ็น้อยที่พึ่หลบหนีไปเมื่อรู่ เามอามบานประูห้อแ่ัวที่ปิล่อนที่เาะเินไปทิ้ัวลบนเียอัวเอ สอมือไปรอใ้อ่อนะมอไปทาบานประูนั้นไม่ไม่าสายาับวามิที่ำลัีวนไปมาอยู่ในหัว
เท่าที่เาำไ้รุ่นพี่อเาทั้ 2 นไม่ไ้แ่านันและไม่ไ้มีลู้วยัน้วย้ำ แล้วเ็ที่เอามาฝาเาเอาไว้ทัู้่เป็นใร แทฮยอเป็นใร แเนียลเป็นใร ทำไมรุ่นพี่อเา้อเอามาฝาเอาไว้ ทั้ๆที่เรา็ไม่ไ้สนิทันนานั้น แ่เพราะเาเอ็นูเ็ทั้ 2 ่าหา
แ่เหุผลที่เายอมให้เ็ทัู้่อยู่ที่นี่็เพราะแทฮยอ่าหา เ็นนั้นท่ารัีแถมยัูลามาเสีย้วย น่าแล้นเาเอ็อไม่ไ้
เาละสายาออาเพานห้อเมื่อไ้ยินเสียบานประูเลื่อน มอเ็น้อยในเสื้อยืสีมพูอ่อนัวยาวับาเาสั้นสีายาวลมาเหนือเ่าเพียแ่เล็น้อย เายยิ้มออมา่อนะมอภาพอแทฮยอเียบๆ เหมือนเ้าัวะเ่นัออมาาบรรยาาศภายในห้ออเาเหลือเิน
“แทหิว ที่ห้อมีอะไรให้ทานหรือว่ามีอะไรให้ใ้ทำอาหารไหมรับ” ีมินแล้ทำท่าิ่อนะลุึ้นยืนและเินไปหาเ็น้อยแทฮยออย่าแนบเนียน โน้มัวลไปนใบหน้าอยู่ในระับเียวัน มอวาลมๆนั้น้วยรอยยิ้มมุมปา เป็นเ็ที่น่ารัีริๆเลย
“ินอา็อิ่มนะรับ” เาเห็นท่าทาอแทฮยอะัไป่อนที่ริมฝีปาอิ่มนั้นะยยิ้มอบลับมาพร้อมับมือเล็ๆที่เอื้อมมาแะลที่ส้นรามอเา สัมผัสเบานุ่มนั้นทำให้เาเือบเลิ้มไป ไหนะมืออี้าอแทฮยอับมืออเาไปวาลบนเอวเล็ๆแสนนิ่มอัวเอ
“ถ้าแทินุอา...” แทฮยอเว้นเียบไปนเาเอเริ่มเาท่าทาไม่ถู ่อนที่ร่าายนุ่มนิ่มนั้นะยับเ้ามาินเาเอไ้ลิ่นแป้เ็หอมๆที่ลอยมาแะมูนเาเผลอลูบไปมาที่เอวเล็ๆนั้นอย่าพอใ มูลบนฝ่ามือเล็ๆอเ็น้อยรหน้า
“แทลัวะฟันหันะรับ ุอาท่าะหนัเหนียว”
...
ีมินเินามเ็ัวแสบออมาาห้อนอนเียบๆ แม้ว่าะแอบเสียวามมั่นใไปบ้าแ่ยัไเา็้อเอาืน เาไม่มีทายอมให้เ็น้อยมาลูบมไ้่ายๆหรอนะ หลัาที่แทฮยอพูบเ้าัว็ผละออไปและหัวเราะออมาอย่าสะในเาทำอะไรไม่ถู
ิผิแล้วรับ น้อแทฮยอัวแสบ
“เี๋ยวแทะทำสปาเี้าโบนาร่านะรับ ุอาอยาทาน้วยไหมรับ” ีมินพยัหน้ารับออมา่อนะยืนมอเ็น้อยที่ำลัหยิบอออมาาู้เย็นอย่าล่อัว เายับไปใล้่อนะ่วยแะเบอนและีสออมาาห่อและวาเรียเอาไว้ใล้มือแทฮยอ
“อบุนะรับ” แทฮยอหันมายิ้มให้เา ่อนะหันลับไปทำอาหารรหน้า่อ เายืนมอเ็น้อยรหน้าเียบๆเมื่อเห็นว่าแทฮยอหยิบใ้อทุอย่าอย่าุ้นเย แสว่าโนสอนให้ทำับ้าวมาั้แ่อายุเท่าไหร่ละเนี่ย ถึไ้ล่อนานี้
“เ่ัเลยนะรับ แ่ะอร่อยไหม็อีเรื่อเนอะ” แทฮยอหันมาแลบลิ้นใส่เา่อนที่ีมินะหัวเราะออมาและเินไปหาแทฮยอที่ำลัยุ่อยู่ับารทำอาหาร เาสอมือเ้าไปโอบอเอวเล็ๆเอาไว้่อนะวาปลายาลบนไหล่แบๆอแทฮยอ
“รับ อร่อยแน่รับ ะไม่อร่อย็อนที่มันผสมเลือออาลไปไรับ” ีมินหัวเราะออมาเมื่อไ้ยินแบบนั้น เาโนศอเล็ๆนั้นแทลับมาลอน้อยอมผละออมาอย่าเลี่ยไม่ไ้ ะที่แทฮยอ็เริ่มัารอาหาร่อนเสร็เรียบร้อยและหันมาไล่เา
“ไปนั่รอสิรับ เี๋ยว็เอาระทะฟาหน้าเลย” ีมินยมือยอมแพ้่อนะนั่ลที่โ๊ะทาน้าวัวยาว มอแทฮยอที่ำลัะสปาเี้ใส่านและวาลรหน้าเา ีสฝอยูโรยแ่หน้าับไ่แไม่สุที่ถูวาไว้รลาอย่าสวยามนเาพยัหน้ารับออมา
“อาทำับ้าวไม่เป็นหรอนะ อในู้เย็นนั้น็เอาไว้ใส่รามยอนิน” แทฮยอพยัหน้ารับออมาับำบอเล่าอเา ึ่ระหว่านั้นเา็ัารนอาหารรหน้าให้เาที่เพื่อลมือินเพราะอนนี้ท้ออเา็เรียร้ออาหารรหน้าะแย่แล้วละ ส่วนที่เาบอน้อไป็
โห อแหลเอรับ
“เี๋ยวเราทานเสร็แล้วไปอาบน้ำทำารบ้านนะรับ เี๋ยวอาล้าานเอ” อแหลอีแล้วรับ ส่วนให่แล้ว้าแม่บ้านมาล้าให้ลอ
“อบุรับ”
ีมินัารล้าานนเสร็่อนะเินลับมาที่ห้อนอนอัวเอ เาเินไปอาบน้ำอย่ารวเร็วพราะพรุ่นี้มีประุมั้แ่เ้า แถมยั้อไปส่เ็แสบไปโรเรียนอี้วย เาเินออมาาห้อน้ำหลัาัารธุระเสร็เรียบร้อย มอแทฮยอที่ำลันอนอยู่บนเีย
ทำไมแ่ัวแบบนั้น...
ีมินมอเ็อายุ 15 ับเรียวาสีน้ำผึ้เนียนที่โผล่ออมาาเสื้อนอนัวยาวเหนือเ่านั้น าเนอนาสั้น็เลิไปนเือบเห็นอะไร่อมิอะไรหมแล้ว แ่เ้าัว็ยัเอาแ่เล่นโทรศัพท์ไม่เลินีมิน้อเินเ้าไปหาและวามือลไปบน้นลม่อนะเผลอบีบเ้าอย่าลืมัว
“อา อาทำอะไร?!” ีมินรีบยับไปปิปาเล็ๆอแทฮยอที่ำลัะโวยวาย่อนะูนิ้วี้ึ้นมาเพื่อให้อีฝ่ายเบาเสียล นาโนปิปา็ยัเสียัอู้อี้ออมาไ้อยู่ลอเลยนะ เป็นเ็ี้โวยวายหรืออย่าไร เายัไม่ไ้ทำอะไรเลย้วย้ำไป (มั้นะ)
“อา็แ่ึเสื้อให้เยๆเอรับ เราะโวยวายไปทำไม” เาเห็นิ้วเรียวอแทฮอมวเ้าหาันทันที แถมยัทำท่าะิ้นหนีาพันธนาารอเาอี้วย ีมินส่ายหน้าไปมา่อนะทิ้ัวลนอนพร้อมับรั้เ็แสบี้โวยวายมาอเอาไว้แน่นไม่ให้ยับ
“เลิเสียันะรับ ไม่อย่านั้นะโนมาว่าเมื่อี้” เาเห็นสายาไม่พอใและโรธริ้วมาาแทฮยอ ไ้แ่ยัไหล่อย่าไม่ใส่ใและแล้หลับาหนีเ็ัวแสบ
ารมีแทฮยอเ้ามามัน็ีไม่น้อยเหมือนัน อย่าน้อย็มีนทำับ้าวให้ทานทุวัน มีน่วยทำวามสะอาอนโ และที่สำั...
มีหมอน้าลมๆให้อ
.
ออูมอ้อนลมๆที่มุมห้ออย่าไม่รู้ะัารอย่าไรี เามอเ็อายุ 15 ที่ำลันั่ัเรียนมใสู่้เย็นเล็อย่าประีภายในห้อนอนมาเือบรึ่ั่วโมแล้ว แถมยัเอาแ่นั่โทรศัพท์ไม่ยอมเลินเาเอยันปัาะัารแล้ว เรียไปิน้าว็เอาแ่ส่ายหัวไปมา
“ไปอาบน้ำ” เาเินไปสะิหลานเบาๆ ่อนะยับถอยออมาเมื่อใบหน้าลมๆาวๆนั้นหันมามอเา วาเรียวเล็ที่ำลัแ่ำ ับริมฝีปาที่เหมือนะเบ้ลนั้นทำเาเาเหุาร์ในอนาไ้ไม่ยาเท่าไหร่
เ็นี่้อร้อไห้แน่ๆ
“อา หนูิถึแทแทฮยอ” ออูเผลอ้าวถอยหลัเมื่อ้อนลมๆ่อนหน้านี้ลุึ้นและเินมาหาเา แถมมือเล็ๆป้อมๆนั้น็ูมาหาเา แถมยัเินามเาที่้าวถอยหลัไม่ยอมเลินออูนเ้าับู้เ็บอ้านหลั และเ็น้อยนั้น็ยัไม่เลิเินามมา
“ุอา อหน่อย หนูอหน่อย” ออูรู้สุเหมือนโนมือาวๆนั้นเอื้อมมาบีบออย่าไไม่รู้ แถมใบหน้าอออ้อนนั้นับน้ำาที่ลอหน่วทั้ 2 ้า็ทำให้เารู้สึไม่มีทาสู้น้อถอนหายใออมา อนนี้หัวสมออเาิอะไรไม่ออเลย้วย้ำไป
“อุ้มหนู”
ออูทิ้ัวลนั่ับพื้นอย่าหมท่า่อนะรับแเนียลเ้ามาในอ้อมอ ใบหน้าลมๆนั้นุเ้าที่ไหล่อเา ับมือป้อมๆที่เอื้อมมาโอบรอบออเาเอาไว้แน่น ่อนะหลับาพริ้มอย่าสบายในเาเอ้อมวิ้วเ้าหาันอย่าสสัยและไม่เ้าใ
ไหนอนแรเหมือนะร้อไห้ (วะ) รับ
“หนู่ว หนูไม่อยาอาบน้ำนะฮะ”
เนาัเนเลย...
ออูถอนหายใออมา่อนะออแรอุ้มเ็อายุ 15 ึ้นมาาพื้น่อนะเินรไปทาห้อน้ำที่อยู่ภายในห้อน้ำอห้อนอน และเหมือนว่า้นลมๆะรู้เนาอเาเป็นอย่าีเลยัารีาไปมานเาเไปเมา และเือบนเ้าับรอบประู
“ไม่เอา ไม่อาบ ไม่เอานะ” ออูพ่นลมหายใเมื่อเ็อ้อน่อนหน้านี้ะเริ่มิ้นไปมาหนัว่าเิมนเ้าเอ้อปล่อยแเนียลลในอ่าอาบน้ำที่มีน้ำอยู่ไม่ถึรึ่ เาถอนหายใออมา่อนะมวิ้วเ้าหาันเมื่อเห็นว่าแเนียลำลัเม้มปาเ้าหาัน
แถมยิฟันออมาู่เาอี
น่าลัวริๆ...
“อาบน้ำ ไม่อย่านั้น็นอนในนี้” ออูส่เสียั่อนะันแเนียลลไปนัุ่้มปุในอ่าและเินออมาาห้อน้ำ ่อนะยืนเฝ้าหน้าประูเอาไว้เพื่อไม่ให้เ็แสบหนีออมา่อน เาไ้ยินเสียทุบประูอนที่เปิไม่ออ่อนะเียบไปพร้อมับเสียเปิฝับัวอาบน้ำ
“อาบให้สะอานะ ไม่อย่านั้นะให้อาบ้ำอีสิบรอบ”
.
แเนียลยู่ปาออมาอย่าัใ เาละเลสบู่ลบนัว่อนะเร่มืออาบน้ำให้เสร็อย่ารวเร็วที่สุ ไม่ลืมะเินมาล้าหน้า แปรฟันเพื่อะไ้ไม่้อลับมาแปรอีรอบ เาถอนหายใออมา่อนะเินไปเาะประูห้อน้ำที่มีอายัษ์เฝ้าอยู่
หน้าาุๆเหมือนยัษ์เลย
เนียลไม่อบ!
“ลุ หนูอาบน้ำเสร็แล้ว” แเนียลเาะลไปบนประูระ่อนะระับผ้านหนูที่นุ่มเป็นระโมอเอาไว้ ้อนามอนอายุมาว่า้วยวามไม่พอใ พออีนเปิทาให้ออมาาห้อน้ำไ้เา็รีบวิ่ออมาพร้อมับเินไปหยิบุนอนอัวเอมาใส่
“นอนะ” แเนียลสะบัหน้าหนีอีฝ่าย่อนะเินไปหยิบนมออาู้เย็น ห่อเยลลี่ถูแะออมาอย่าเบาๆ่อนะหยิบนมรูปหมีัวเล็ออมาาห่อ แ่่อนะไ้เอาเ้าปา็โนมือให่ๆับเอาไว้พร้อมับใบหน้าุๆที่อยู่หน้ารนเบ้หน้าออไป
“ันสั่ให้ไปนอน”
“ไม่เอา หนูะินนม่อนแล้ว่อยนอน” แเนียลมอห่อนมที่โนแย่ออไป่อหน้า่อา เาถอนหายใออมาเสียั่อนะทิ้ัวลนอนบนเียอย่าท้อใ
ทำไมอบัใน้อ
“ถ้าะิน้อแปรฟันใหม่ และห้ามินหม” แเนียลถอนหายใออมาเสียั่อนะทิ้ัวลนอนแผ่ที่พื้นอย่าหมำลัใ หมแร
น้อท้อแท้
“ไม่ั้น็นอน” เายู่ปาออมา่อนะมอห่อนมในมืออุลุหน้าเหี้ยม ่อนะเ้ัวึ้นมาาพื้นและยืนมือไป้าหน้าเพื่อรับนมมาิน ุลุมอมาทาเา่อนะยอมส่ห่อนมมาให้ น้อยิ้มหวานส่ไปให้่อนะรอนมทั้หมใส่ปาและวิ่ไปุัวในที่นอน
“แเนียล!”
น้อยับหนีมือหนาที่ำลัพยายามัเาออมาาเียนอนะที่ริมฝีปาอเา็เร่เี้ยวเยลลี่ลอไปนหมให้เร็วที่สุ่อนะโนับไ้ริๆ
“อื้อ ุลุ!” เาร้อออมาอนที่ัวเอลอยึ้นาเียอย่า่ายาย ถมปลายทายัเป็นห้อน้ำห้อเิมอี แเนียลโนลวาลที่เาเอร์ล้าหน้า ับแปรสีฟันที่ถูยัเ้ามาในมืออเา น้อไ้แ่ถอนหายใ่อนะเี้ยวเยลลี่ในปาให้หม
“อ้วน” น้อเบ้ปาใส่นอายุมาว่า ่อนะถอนหายใออมาอีรอบและัารแปรฟันไปเรื่อยๆ แว่าไปมา้าๆ่อนะแปรฟันนเสร็และโลมาล้าปาให้เรียบร้อย มอุอาที่ามิทุฝั้าวนเาเริ่มอึอั เมินหนีอีฝ่ายและเินไปล้มัวนอน
“ฝันีนะรับ”
ุลุยัษ์
#ฟิอาินหลาน
รู้เลยนะะว่าแสบพอันทัู้่ ุอาทั้สอ็ูแลเ็ีๆนะะ ระวัะหลลเ็ื้อเอาไ้่ายๆ อายุเยอะแล้วอย่าทำัวานะะ เอาใ่วย อิอิ
ความคิดเห็น