คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #ครอบครัวมินวี 08
PARKIM Family
VIII :: Kiss Tae
ิม แทฮยออายุ 12 ปี 0 เือน ----- ปาร์ ีมินอายุ 13 ปี 9 เือน
ฟาเส้นสุท้ายอพี่น้อ
แทฮยอีาไปมาในอาาศะที่มอพี่ายอัวเอำลันั่ทำารบ้าน้วยใบหน้าเร่รึม ีมินฮยออแทฮยอหน่ะหล่อึ้นมาว่าเมื่อ่อนั้เยอะ แถมยัสอบเ้าโรเรียนประำที่มีื่อเสียใน้านวิทยาศาสร์และิศาสร์ในะแนนอันับ 1 อี้วยนะ
ีมินฮยอเท่สุๆ
“ฮยอไม่ไปอเมริาับแทเหรอฮะ” แทฮยอยับัวไปใล้พี่ายอัวเอ วาใบหน้าลมๆลบนแนอพี่ายที่ำลัอ่านหนัสืออยู่ ้อนวาลมโมออย่าอออ้อนที่สุ ่อนะโนพี่ายอเาโน้มัวลมาและมูลมาที่หน้าผาอแทฮยอ
“แล้วทำไมไม่อ้อนอ่อนฮยอสอบิละรับ” แทยอยู่ปาออมาอย่าัใ ่อนะลุเินหนีพี่ายอัวเอออมา รไปยัห้อรัวที่แม่เลี้ยอเายืนทำมื้อเย็นอยู่ อนนี้แทฮยอสูเท่าเอวอแม่แล้ว ส่วนพี่ายอแทฮยออ่ะ สูมาว่าแทฮยอั้สิบเนิเมรแหน่ะ
“ออมม่าแทแท่วยทำเ้ไหมฮะ?” แทฮยออเอวอมาราเอาไว้อย่าอออ้อน ่อนะยับไป่วยหยิบับส่อให้ับมาราที่ำลัทำเ้สอวเบอรี่อโปรอแทฮยอสำหรับวันเิอแทฮยอในวันนี้
ใ่แล้ว วันนี้เป็นอแทแทเอ
“เ้าอวันเิ้อไปนั่น่ารัๆที่ห้อรัวสิ่ะ แทแทอา” แทฮยอยู่ปาออมาเมื่อถูมาราปิเสธ มือเล็อยึเอวอเธอเอาไว้แน่น ่อนะุหน้าลับสี้าอมารา เหล่วาลมไปทาห้อนั่เล่น่อนะมอหน้าอมาราอีรั้
“ออมม่าฮะ แทแทไม่ไปอเมริาแล้วไ้ไหมฮะ?” แทฮยอวาหัวลมๆลบนเอวอมารา วาสีอ่อนหม่นลอย่าัเนเมื่อิว่าัวเอ้อหาาพี่ายที่รัทั้ๆที่พึ่ะืนีันแท้ๆ แถมพี่ายอแทฮอยัหล่อึ้นและสาวเยอะึ้นว่าเมื่อ่อน้วยนะ
แทแทหว!
ีมินฮยอเป็นอแทแทนเียว
แปะป้ายอ
“ทำไมละเ้าอ้วนอออมม่า” แทฮยอ้อนามอมาราอนเอพลาเบะออมา ่อนที่วาะมอไปทาห้อนั่เล่นที่ยัมีพี่ายอเานั่ทำารบ้านอยู่ ่อนะลับมามอออมม่าอัวเอที่ำลัมอามแทฮยออยู่ทุารระทำ
“อยาอยู่ับพี่เาเหรอ นเ่อออมม่า?” โบยอมอลูายนเล็อัวเอที่พยัหน้ารับนผมยุ่ไปหม เธอละมือาอหวานเบื้อหน้า่อนะลูบลบนลุ่มผมอแทฮยออย่าเบามือ แลั้มลหอมแ้มทั้สอ้าอลูายนเล็
“ฮะ แทแทอยาอยู่ับีมินฮยอ” โบยอลูบหัวอแทฮยออย่าเบามืออีรั้ ่อนที่เธอะย่อัวนเสมอับลูายนเล็อัวเอ มอใบหน้าน่ารั้วยวามเอ็นูและรัใร่ เธออยาะปล่อยแทฮยอเอาไว้ที่นี้เหมือนัน แ่เธอ็ลัวว่าเ้านพี่ะูแลแทฮยอไ้ไม่ีเนี่ยสิ
“แ่ออมม่าเป็นห่วแทแทนะรับ นเ่ พี่ีมินเาไปเรียนโรประำนะ หนูะอยู่ยัไ?” แทฮยอเม้มปาเ้าหาัน่อนะมอใบหน้าิัวลอมาราอีรั้ เ้านเล็อแม่ไ้แ่ถอนหายใออมาอีรั้ และอออแม่เอาไว้
“อีอย่านะ แทแทรับ แม่เรียมโรเรียนสอนศิลป์ที่นู่นเอาไว้แล้ว้วยนะ” โบยอยิ้มว้าออมาให้ับเ้าลูายนเล็ที่ำลัาลุวาว แถม้วยมือป้อมๆที่ำเสื้ออเธอแน่น รอยยิ้มรูปสี่เหลี่ยมนั้นส่มาให้เธออย่าสใสทันที
“ริเหรอฮะ อบุฮะ” แทฮยออออมาราเอาไว้อย่าีใ หามีอย่าใที่ทำให้แทฮยอยอมทิ้พี่ายไปไ้็ไม่พ้นะเป็นารวารูปนี้แหละ แทฮยออยาวาภาพ อยาลสีสวยๆบนพื้นระาษโล่ๆสีาว แทฮยออยาเรียนอมารแน่นเมื่อเธอพยัหน้ารับออมา
“ออมม่ารัแทแทนะรับ เ้าอ้วนอออมม่า”
.
“น!!” ีมินยแ้วน้ำอัลมอัวเอไประแทับแ้วอแม่และพ่ออเา รวมถึแทฮยอที่ำลัยแ้วน้ำอัลมึ้นื่มเ่นัน มือป้อมๆอน้อำลัหยิบุี้ึ้นมาิน้วยท่าทาเอร็อร่อย และส่รอยยิ้มไปให้พ่อับแม่ลอเวลา
“นี่อวัาพ่อและแม่นะรับ ไอ้ลูสาว” ีมินหัวเราะออมาเมื่อพ่ออเาเอื้อมมือไปยี้ลุ่มผมอแทฮยอนยุ่ ่อนะโนแม่อเาีเ้าเ็มแรและยับมาัผมให้แทฮยอใหม่อย่าเบามือและแสนรัใร่ ไม่อยาะเื่อเลยว่าีมินเป็นลูอแม่เนี่ย
“แะเลยลู” ีมินมอแทฮยอลมือแะห่ออวัสีมพูในอ้อมอ อย่าเบามือามประสาเ็อบถนอมอแบบแทฮยอ ่อนที่เ้าัวะยิ้มว้าออมาเมื่อเป็นล่อสีนาให่หลายสี สมุระาษปึให่เนื้อี และสมุเล่มเล็ที่มีื่ออแทฮยอแปะิอยู่
“อบไหมนเ่? ออมม่าทำเอเลยนะ”
“อบมาฮะ” น้ออเาพยัหน้ารับนหัวยุ่ และอมันเอาไว้้วยสอมือ ่อนที่ีมินะยับลาเ้าอี้ไปหาแทฮยอ และยื่นล่ออวัสีแสให้ับน้อที่ำลัออวัาพ่อและแม่อยู่ ีมินส่ยิ้ให้น้อที่รับอวัเาไป้วยท่าทาื่นเ้น
“อฮยอ้อเ็บีๆนะรับ” ีมินมอแววาเป็นประายอน้อ่อนที่เ้า้อนอเาะโผล่เ้าอีมินนเไปเล็น้อย ใบหน้าน่ารัุอยู่ไหล่อเาและพยัหน้ารับไปมา มือ็อทั้อวัและเาแน่นนีมิน้อออบอย่า่วยไม่ไ้
“อบุฮะ ีมินฮยอ”
ีมินมอแทฮยอที่ำลัอุ๊าหมูสีมพู้วยรอยยิ้ม ุ๊าที่เาเ็บเิน่านมื้อมาั้หลายเือนเพื่อเอาไปื้อุ๊าที่ล้ายับัวเอมาให้แทฮยอ ็ไม่อยาะบอว่าัวเอเหมือนหมูหรอนะ แ่แม่เอาแ่ล้อเาให่เลยว่า...
พี่ีมินหมูสีมพู
ั้แ่วันที่เาโนับลา๊ฬาสีโรเรียนไ้สีมพูและับใสุ่มาสอหมูน้อยเพราะาแพลอนเล่นฟุบอลรอบแรนลแ่อย่าอื่นไม่ไ้ เพื่อนและุรูเลยยัเหยียหน้าที่แสนน่ารำานั้นมาให้เาอย่าไม่เ็มใเท่าไหร่
“เ้าหมูีมอแทแท” ีมินมอแทฮยอที่เียนื่อลไปที่ฝ่าเท้าอมัน่อนะอเอาไว้อย่ารัใร่และยิ้มว้าออมาลอ ส่วนพ่อับแม่อเาลับึ้นไปนอนั้นบนเรียบร้อยแล้วเพราะพรุ่นี้ะ้อไปที่ร้านแ่เ้า ส่วนอปาร์ี้็เ็บไปบ้าแล้วบาส่วน
“ีมินฮยอ แทแทวารูปให้ีมินฮยอ้วยนะฮะ” ีมินมอน้อที่วิ่หายไปั้นบน่อนที่เาะหยิบน้ำึ้นมาื่มและแทบสำลัออมาเมื่อมอมันอีรั้
มันือน้ำสีแที่แม่ับพ่ออเาินไปเมื่อรู่ ีมินไ้ยินพ่ออเาเรียมันว่า ‘ไวน์’ หลายรั้ และีมิน็ินมันเ้าไปเือบรึ่แ้วแล้ว้วย ้อบอว่ามันมๆหวานๆนอยาะายออมาแ่็้อยอมรับว่ามันแอบอร่อยอยู่เหมือนันนีมินินมันนหม
“ีมินฮยอฮะ”
.
ีมินมึนหัวไปหมเพราะอะไร็ไม่รู้ รู้สึไม่สามารถวบุมร่าายอัวเอไ้อย่าใ เามอบันไบ้านในระยะระันิเมื่อแทฮยอพยุเาึ้นบันไมาอย่าทุลัทุเล และพยุ ไม่สิ เรียว่าลาเามาในห้อนอน้วยแรที่น้อยว่าีมินเยอะ
“ีมินฮยอยืนีๆสิฮะ” ีมินไ้ยินเสียบ่นอแทฮยอที่้าหู และเไปเมาอยู่อย่านั้นนโนันระแทลับเีย ใบหน้าแสนน่ารัอแทฮยอำลัหอบเล็น้อยและมอมาที่เาอย่าไม่เ้าใ ่อนะท้าวเอวมอีมินอีรั้
“ฮยอเป็นอะไรฮะ? ท่าทาแปลๆนะ” ีมินับ้ออยู่ที่ใบหน้าอน้อรัไม่ไ้ละสายาไปไหน มอมือเล็ๆที่ยับมาทาบลที่หน้าผาอเา ่อนะยับลมานใบหน้าอยู่ในระับเียวับ วาลมโสำรวไปทั่วใบหน้าอีมินอย่าสสัย
“เหื่อออเ็มเลยฮะ” ีมินมอแทฮยอที่เ็เหื่อให้เาอย่าเบามือ ่อนที่ีมินะับมืออน้อเอาไว้และออแรระานแทฮยอเสียหลัลมานั่ทับลบนัอีมินอย่าพอี ใบหน้าน่ารัอน้อายำลัอยู่ในระยะที่ใล้ิมา
“ะ ีมินฮยอฮะ ฮะ อื้อ” ีมินรั้ใบหน้าอน้อเอาไว้ ่อนะยับเ้าไปนมูนัน ีมินไม่มีสิมาพอที่ะรั้ัวเอเอาไว้ เายับเ้าไปใล้ๆเรื่อย ภาพหนัโป๊ที่นัมุนแบ่มาำลัแล่นอยู่ในหัวอเาไปมาอย่าับภาพาย้ำอย่านั้น
เพื่อนเลว
“อื้อ” ีมินริมฝีปาลบนริมฝีปาอน้อาย แนบแน่นสนิทันอยู่อย่านั้น ่อนะออแรูเบาๆที่ริมฝีปาล่าอย่าเ็มแร อรัร่าอน้อายเอาไว้อย่าเ็มแร มือเลื่อนลไปบีบเนื้อนิ่มอน้ออย่าอบใ
ะที่ริมฝีปายัูเม้มและบั้วยวามพอใเมื่อริมฝีปาอแทฮยอมีแ่รสาหวานอสอวเบอรี่และน้ำอัลมที่น้อายินเ้าไป หวานล้ำนีมินแทรปลายลิ้นเ้าสู่ริมฝีปาอแทฮยออย่าเผลอัว เหี่ยวะวัลิ้นเล็ภายในปาอแทฮยอไปมา
ภาพอหนัโป๊ที่ีมินเยแอบูับเพื่อนๆนั้นำลัเปลี่ยนไป ทั้ๆที่มันวรเป็นภาพอนาเอและพระเออหนัแ่มันลับถูแทนที่้วยภาพอเาที่ำลัทำเรื่อแบบนั้นับน้อายอัวเอ แม้ว่าีมินะไม่เยูแบบผู้ายับผู้าย
แ่ภาพมันมีแ่ีมินับแทฮยอทั้นั้น
“ะ ีมินฮยอ” ีมินเลื่อนมูลมาที่ลำออแทฮยอ สูมลิ่นแป้เ็ที่เ้าัวอบทา้วยวามพอใ ะที่มือเลื่อนเ้าไปลูบผิวเนียนๆอแทฮยออย่าพออพอใ ยิ่ไ้ยินเสียเล็ๆที่้าหู มันยิ่ทำให้เลือในายอเาสูบีีเหลือเิน
“ีมินฮยอ อือ อะไรแ็ๆมันัน้นแท”
!
#รอบรัวมินวี
พี่ีมินำลัโเป็นหนุ่มนะะ
มันเป็นเรื่อปิที่ะมีอารม์ับสิ่เร้าอย่าแทแท
อิอิ
อนหน้าเรามาินมาม่าันไหม่ะ?
//โนบ
ความคิดเห็น