คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Half Blood - 02
Twin Jeon #แฝเอน
02 :: New
เ ิน อาร์ม (K Kin Arm) ระับสูทอัวเอ มอสภาอเหล่านั้นสูเบื้อหน้า้วยวามัวล สถานที่แห่นี้ือที่ที่พ่อับแม่อเาหลับใหลอยู่ หาว่าเาทำไ้ี็ถือว่าเป็นารทำหน้าที่ผู้นำระูลอเ ินรุ่น่อไปแทนพ่อับแม่อเาที่ราไ้เป็นอย่าีแล้ว พ่อับแม่อเาสบายใึ้นเยอะ
“อาร์มเหรอลู?” อาร์มหันไปามเสีย่อนะเห็นแม่อเาำลัยืนอยู่ หิสาวอายุร้อยว่าับใบหน้าที่ยัสวยสใส วาสีมรเหมือนับน้อายอเา ริมฝีปาแำและุรารีสีำประับเพรที่อวผิวสีน้ำผึ้นวล ราวับว่าวีสทีเรียถอแบบแม่อเามาทุระเบียบนิ้ว
“ท่านแม่” อาร์มยับายไปโ้ให้ผู้ให้ำเนิ ่อนะอเธอเอาไว้อย่าเบามือ มือเรียวประับเล็บยาวสีำลูบลุ่มผมอเาอย่าเบามือและรอยยิ้มหวาน ลิ่นหอมออุหลายลอยลุ้ไปรอบัวนอาร์มไม่สมารถลั้นยิ้มเอาไว้ไ้ เาุหน้าลับไหล่บาอมาราอยู่อย่านั้น
“อาร์ม เราะเป็นผู้นำระูลอยู่แล้วนะ มาอ้อนแม่ในที่สาธาระไ้อย่าไรเรา” อาร์มหัวเราะออมา่อนะผละออมาและโ้ให้ับมารา มือเรียวลูบลบนลุ่มผมสีวันบุหรี่อเาอย่าเบามือ และปลายมูโ่ๆลบนหน้าผาและแ้มออาร์ม้วยวามรัใร่
“น้อเป็นอย่าไรบ้า สบายีหรือเปล่า?” อาร์มยิ้มว้าออมา่อนที่พยัหน้ารับแทนำอบ รอบรัวอเ ินเป็นระูลราวศ์ที่มีอายุรวมหลายร้อยปี เพราะส่วนให่อนในระูละเป็นพวอิมมอร์ทอล หรือเป็นพวเลืออมะนั้นเอ ทำให้ระูลอเามีอายุที่ยาวนานมาว่าระูลนั้นสูระูลอื่นๆ
“วีส็ป่วนเหมือนเิมนั้นแหละรับ” มาราอเาหัวเราะออมาพร้อมับมือที่ยึ้นมาปิปาอัวเอ เธอส่ายหน้าไปมาเล็น้อย ่อนะพยัหน้ารับอย่าเ้าใ เธอนึถึหน้าอลูายนเล็ที่ถอแบบอเธอมาทุระเบียบนิ้ว แม้แ่นิสัยนๆนั้น
“แบบนั้น็ีแล้วนี้” อาร์มหัวเราะออมา่อนะพยัหน้ารับอย่าเห็น้วยับมารา เายยิ้มออมาอีรั้ะที่มอหน้าเธอ ่อนที่มาราอเาะส่รอยยิ้มหวานออมาและมอไปทา้านหลัอเา นอาร์ม้อหันามไปและมอหิสาวในุรารีสีำสนิทที่ำลัยิ้มมาให้มาราอเา
“ไม่เอเธอนานเลยนะ วีนัส” อาร์มยับัวถอยออมาให้หิสาวผู้มาใหม่ ผิวาวีราวับระาษาว ริมฝีปาแส่ำราวับเลือ และวาสีเินสนิทับอบาสีแิสีเลือ ับรอยยิ้มีว้าที่ส่มาให้มาราอเา ะที่มาราออาร์ม็ส่รอยยิ้มลับไป
“เธอ็ย้ายมาอยู่ที่โลแล้วเหรอ? เนี่” อาร์มมอเลยไปทา้านหลัอเพื่อนอมารา เาเห็นร่าเพรียวที่ำลัเม้มปาเ้าหาัน วาลมโมอมาทา่อนะลบไปเมื่อเห็นว่าเามออยู่เ่นัน ริมฝีปาอวบอิ่มนั้นับแ้มที่ึ้นสะระเรือทำให้เายยิ้มมุมปา ่อนะหลับาและเพ่สมาธิ
‘หมอนั้นูีั พวรอยัลูีนานี้็เลยเหรอ แ่ท่าทาแล้วะุน่าูเลยนะ’
“หึ” อาร์มลั้นหัวเราะเอาไว้เมื่อวามิออีฝ่ายัึ้นในหัวอเา รอยยัลส่วนให่ะมีพลัพิเศษเป็นอัวเอ้ำไป้ำมาันบ่อย อเาือารอ่านวามิอนที่สบา ่อนะรีบเ็บอาารอัวเอเมื่อเห็นว่ามาราอเามอมา ะที่ร่าเพรียวอีฝั่็หลบสายาอเาและยับัวไปหลัเพื่อนอมาราอเาเล็น้อย อาร์มสบาับมารา่อนที่เธอะส่รอยยิ้มมุมปาส่มาให้เาราวับอ่านใออาร์มออ
“นี่เพื่อนอแม่เอ วีนัส ส่วนนั้นลูายนโ าอาร์มสินะ” อาร์มพยัหน้ารับออมา่อนะโ้ให้เธออย่านอบน้อม ส่วนมาราอเา็ยิ้มว้าออมาและเอื้อมมือไปี้้านหลัอเพื่อนสนิท เล็บยาวๆแะลบนแ้มอลูายอเพื่อสนิทที่ยัเอาแ่ปิปาเียบ
“สวัสีรับ ินรับ” อน ิน (Jeon Jin) โ้ให้ับหิสาวเพื่อนสนิทอมารา เาส่รอยยิ้มหวานไปให้เธอ่อนะหลบสายาอผู้าย้านหลัที่ยั้อมอมาที่ินเป็นระยะยนเาเร็ไปหม แถมยัอบยยิ้มราวับอ่านวามิอเาสะอย่านั้นแหละ หรือเพราะว่า...
ะสามารถอ่านวามิไ้ริๆนะ
“สวัสีรับ ผมอาร์มรับ” ินเม้มปาเ้าหาันเมื่อผู้ายที่ื่ออาร์มยยิ้มออมาอีรั้ และเอื้อมมือมาให้เาับ ินบรามอัวเอแน่น้วยวามเร็และัน่อนะเอื้อมมือไปับับเาอย่า่วยไม่ไ้ ไม่อย่านั้นินะลายเป็นนเสียมารยาทและูไม่ีแน่นอน นั้นอาส่ผลไม่ไ้อนอยู่ในสภาพ้วย
“ยัไสะัน้อฝาลูาย้วยนะะ าอาร์ม ลูายันทั้สามนเ้ามหาวิทยาลัยอินหมเลยนะ” อาร์มยยิ้มออมาอย่าพอใ่อนะโ้ให้ับหิสาวเบื้อหน้าอย่าน้อมพร้อมับอบรับลับไปอย่ายินี ่อนที่มาราอเาและเพื่อสนิทะเินไปอีทาอห้อโถเพื่อพัรับรอนเหลือเพียเาและิน
“อ้าว อาร์มเหรอว่ะ?” อาร์มหันมอามเสีย่อนะเห็นโฮปที่เินยิ้มว้ามาหาเาพร้อมับมือที่เอื้อมมาอออเาอย่าสนิทสนม ่อนะมอหน้าอิน้วยวามสสัยและมอมาที่เาอีรอบ นอาร์ม้อถอนหายใออมาและับมืออโฮปออาไหล่อัวเอ
“นี่ินหน่ะ เป็นลูายอเพื่อนแม่ันเอ แล้ว็เป็นผู้นำระูลอน้วย นี่โฮปหน่ะ ว่าที่ผู้นำระูลโน โฮป” ินโ้ให้ับผู้มาใหม่ ่อนะส่รอยยิ้มว้าลับไปให้ ินมอร่าสูออาร์มที่ำลัส่ายหน้าไปมา ะที่นมาใหม่อย่าโฮปนั้นำลัส่มือออมาให้เา
“สวัสีรับ”
“แหม~ ผู้นำสามระูลให่อยู่ันพร้อมหน้าเลยนะเนี่ย” อาร์มถอนหายใออมา่อนะับแนอโฮปอออีรอบ ่อนะถอนหายใออมาและเอื้อมมือไปแะมืออโฮปออาไหล่อิน้วย
“นายยัไม่ใ่ผู้นำนี่ โฮป”
.
เเถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยใ อนนี้บ้านทั้หลัเียบสบเพราะพี่ายอละพ่ออเาไปรวมารประุมที่โลันหลายวัน เาโยนระเป๋าลบนโฟา่อนะส่้อวามไปให้หิสาวที่เาเฝ้ารอเธอมาทั้วัน เเเินไปรินน้ำมาื่ม่อนะวาสายามอบ้านที่เียบสบอัวเอ
“หวัว่าวันนี้ะไปเอัวแสบอีหรอนะ” เเถอเสื้อเิ้สีาวอัวเอออนเลือแ่าเยันส์โหล่ำ และเรียมัวที่ะออแรวิ่ในอีไม่้า ถอสายามอภาพอป่าเบื้อหน้าและเริ่มลายร่า วามเ็บร้าวเมื่อร่าายเปลี่ยนแปลลับมาอีรั้่อนที่ภาพเบื้อหน้าอเาะเปลี่ยนไป
เเวิ่ไปามเี้ยวอป่า บรรยาาศเย็นๆวนให้เย็นสลายน่าพัผ่อน แไม่แรมานทำให้รำาัว นอเเเป็นสีน้ำาลเ้มแม้วยสีาวและเทาเ้ม ่อนที่วาสีทออเาะเบิว้าเมื่อเห็นร่าบาที่ำลัยืนหลบอยู่หลั้นไใ้ วาสีมรและเสื้อผ้าที่หลุลุ่ย
“วีสทีเรีย!” เเลับืนร่าเินทันทีพร้อมับระโนไปหาร่าบาที่ำลัยืนัวสั่นอยู่ ร่าเพรียวที่เห็นหน้าเา็โผล่เ้าอทันทีพร้อมับร่าสั่นอย่าัเนนเาสสัยและเป็นห่ว ร่าเพรียวเ็มไป้วยรอยรูแอย่าัเนนหน้าเป็นห่ว ใบหน้าหวานมนั้นเ็มไป้วยวามหวาลัว
“ะ ่วย้วย” เเเบรามอัวเอแน่น่อนที่หูอเาะไ้ยินเสียฝีเท้าหนัๆอหลายัวำลัมาทานี้ เเันร่าอวีสทีเรียไป้านหลั่อนะสบเ้าับวาสีทออเพื่อสนิท แวร์วูฟสีน้ำาเ้มนั้นลับร่าเิมอ ิม ยุเพื่อสนิทรวมสายเลืออเา
“ปล่อยวีสออมาสะ” วีสทีเรียเม้มปาเ้าหาัน มืออเาอแนอเเเอาไว้แน่นพร้อมับยับแนบัวไปิับอีฝ่ายอย่าหวาลัว ลอบมอท่าทาอเเและอีฝ่าย้วยวามัวล เาโนลุ่มอพวแวรูืวูฟู่โมะที่ับรถลับบ้านน้อหัวุหัวุนเ้ามาในป่า
“มึะทำอะไรเมียูว่ะ?” เเระุยิ้มออมาเมื่อมอหน้าอเพื่อสนิท าลิ่นหอมฟุ้อวีส็พอะเาเรื่อที่เิึ้นไ้อย่า่ายาย ็อีฝ่ายหอมหวานนานี้แถม่วนี้็เป็น่วที่เหล่าแวร์วูฟเริ่มว้าวุ่น็้วย แ่ที่น่าแปล็ือทำไมพวมันถึไ้ใล้าทำเรื่อแบบนี้ับวีสทีเรียันนะ
“เมียมึเหรอว่ะ? ูไม่เห็นไ้ลิ่นเลย” เเเหยียยิ้มออมา่อนะึร่าเพรียวมาออเอาไว้และมอหน้าอยุอีรั้ ่อนะมูลบนแ้มนุ่มอวีสทีเรีย เลื่อนมือลไปโอบเอวบาเอาไว้พลาหันลับมามอใบหน้าอยุอีรั้ เพื่อนอเาเพียแ่ระุยิ้มราวบ่บอว่าไม่เื่อเา
“แ่นีู้วรเื่อเหรอ?” เเถอนหายใออมา่อนะมอหน้าอวีสทีเรียที่แสออถึวามไม่ัวลใ มือเรียวำเ้าหาันและเม้มปาเ้าหาันอย่าัวลใ เาระุยิ้มมุมปา่อนะรั้วเอวบาเ้ามาิับัวเอ ่อนะริมฝีปาลบนเรียวปาอวีสทีเรีย
“อื้อ” เเูเม้มริมฝีปาหวาน่ำอร่าเพรียวในอ้อมอ แทรเลียวลิ้นเ้าสู่โพรปาหวานอร่าในอ้อมแน สอมือเ้าสู่เสื้อผ้าที่หลุลุ่ยออีฝ่าย ออแรบีบเ็มแรอย่าไม่ลัวว่าอีฝ่ายะเ็บ เี่ยวะวัปลายลิ้นเ้าหาอย่าหนัหน่ว ่อนะันร่าอวีสทีเรียระแทเ้าับ้นไม้บริเวใล้เีย
“อ๊ะ ะ เ” วีสทีเรียราออมาเมื่อริมฝีปาร้อนเลื่อนลมาูเม้มที่ลำอสีน้ำผึ้เนียนอน่าเ็มแร สัมผัสร้อนรุมลาเลื่อนไปทั่วร่าอเาพร้อมับเ่าอเเที่แทรเ้ามาระหว่าาอวีสทีเรียไม่ให้ล้มล นิ้วยาวบลึลบนยอออวีสทีเรียามแรอารม์ที่ระสันึ้นเรื่อยๆ
“โอเ ูเื่อละ หึ” เเหอบหายใแรออมาเมื่อวาม้อารภายในายอเาร้อนรุมึ้นมาเพราะลิ่นหอมหวานอร่าเพรียวในอ้อมอ มอใบหน้าหวานที่ำลัหอบหายใและมือเรียวที่ำลัวาอยู่บนแผ่นอเปลือยเปล่าอเา เเถอนหายใออมาะที่มอร่าเพรียวเ็มาอีรั้
“อย่าให้เห็นว่าพวมึยุ่ับเมียูละ” เเมอเพื่อนนอื่นที่เินาไปพร้อมับยัไหล่เล็น้อย รอยยิ้มมุมปาอยุทำให้เเบรามอย่าไม่พอใ
“็เ็บเมียมึให้ีๆเถอะ” เเถอนหายใออมา่อนะมอเพื่อนอเาเินาไป และหันลับมามอวีสทีเรียที่ำลัหอบหายใและพิเ้าับ้นไม้ วาสีสวยำลั่ำวาว้วยหยาน้ำ และริมฝีปาที่บวม้ำ ับร่าบาที่มีร่อรอยที่เาทำเอาไว้
“ปล่อยูไ้แล้ว” วีสทีเรียผลัอีฝ่ายออแ่็อ่อนแรเินไปที่ะทรัวเอาไว้ มือเรียวเอื้อมไปเาะบ่าออีฝ่าย และสูลมหายใเ้าเพื่อเรียสิอัวเอ เมินสายาหนีเเที่ำลัหัวเราะและยื่นใบหน้าเ้ามาใล้เา แถมยัเป่าลมหายใร้อนผาวใล้ับลำอละใบหน้านเาเินอายไปหม
“มึเินไม่ไหวหรอ ูไปส่ อีอย่าะไ้ไม่โนลาไปอีไ” เเส่ายหน้าออมา่อนะอุ้มร่าเพรียวึ้นสอแนโยไม่สนใเสียโวยวายออีฝ่ายที่มันเบาและไร้เรี่ยวแรมาว่า่วเวลาปิ ใบหน้าที่อ้ำและไม่พอในั้นเรียรอยยิ้มอเาไ้เป็นอย่าี
“ว่าอะไรนะ? ึมำูไม่ไ้ยินเลยรับ ุหนูวี” เเหัวเราะออมาเมื่อมือเรียวนั้นทุบลบนแผ่นออเาเ็มแร และ้มหน้าุอยู่ับแผ่นออเาอยู่อย่านั้น วามริแวร์วูฟอย่าเาไ้ยินอยู่แล้วละเสียเบาๆที่ใล้ันนานั้นแ่ว่าเาอยาะทำให้อีฝ่ายไ้เินมาว่านี้เลยเลือที่ะไม่ไ้ยิน
“อบุที่่วยไโว้ย”
.
เเเินไปามทาเินในป่า่อนที่ไม่นานเาะมายืนอยู่ที่หน้าบ้านอระูลเ ินที่อยู่บนเนินินสูสุในป่า บ้านเียบสนิทับบานประูที่ปิสนิทนั้นทำให้เามวิ้วเ้าหาัน ่อนะวาร่าอวีสทีเรียลหน้าประูบานและปล่อยให้เ้าอบ้านไุแไป และวามอไปรอบๆ
“อาร์มละ? มันไปไหน?” เเับบานประูบ้านอวีสทีเรียเอาไว้เมื่ออีฝ่ายทำท่าะปิประูใส่หน้าอเา ่อนะมอใบหน้าหวานมอเ้าอบ้านที่เม้มปาเ้าหาัน้วยวามไม่พอใ เาไม่เ้าใเลยว่าทำไมอีฝ่ายถึไ้ไม่มีวามลัวเลยในเมื่อบ้านทั้บ้านไม่มีนแบบนี้
“ไม่อยู่ ไปประุมไ” วีสถอนหายใออมาและมอหน้าอนัวให่ที่ำลัทำหน้าาน่าลัวส่มาให้เา วีสทีเรียมอหน้าอีฝ่ายและท้าวเอวมอ้วยวามไม่พอใ แ่็โนร่าสูให่ว่านั้นผลันเือบเสียหลั และเเที่้าวเ้ามาในบ้านอเาเรียบร้อย
“แล้วอยู่นเียวใน่วเวลาแบบนี้เนี่ยนะ ืนนี้ืนแรสินะ” เเถอนหายใออมาอย่าไม่พอใ เามอไปรอบบ้าน่อนะมอบานเลื่อนระบานให่ที่้านนอสามารถเห็นป่ามื้านนอไ้ัเน เามอร่าอวีสทีเรียที่แสอาารุนออมาและพยัหน้ารับอย่าุน ท่าทาไม่รู้เรื่อรู้ราวอะไรนั้นเลยทำให้เาอารม์เสีย
“็ใ่ แล้วนายะมาโมโหใส่ันทำไมละห๊ะ?!” วีสทีเรียถอนหายใออมา่อนะเินผ่านเเไปและเินไปหยิบเสื้อลุมอาบน้ำที่ห้อ้านล่ามาสวมทับร่าอัวเอที่แทบะเปลือยเปล่า มอเเที่เินวนไปทั่วบ้านอเาและลับมาทิ้ัวลนั่ที่โฟาและมอมาที่เา้วยวามไม่พอในเาสสัย
“ไม่รู้หรือไว่า่วนี้มันเป็น่วเริ่ม้นอฤูผสมพันธุ์” เเมอร่าเพรียวที่มวิ้วเ้าหาัน เาระุยิ้มมุมปา่อนะลุึ้นและเินไปหาวีสทีเรียที่ำลัยืนทำหน้าไม่พอใใส่เาอยู่ เเเอื้อมมือไประาเสื้อลุมอาบน้ำอร่าเพรียว ่อนะออแรรั้เอวบามาิ
“ทำอะไร? อธิบายมาให้ีๆสิ อื้อ” เเเหวี่ยร่าบาลโฟาพร้อมับระาเศษเสื้อลุมทิ้ไปาม้วยเสื้อเิ้ที่ไม่ไ้่วปปิอะไรออ าม้วยนิ้วเรียวที่ลาไปามหน้าท้อแบนราบและแผ่นอบาอวีสทีเรีย มอใบหน้าที่ำลัระหน้วยวามพอใ ยิ้มมุมปาออมา
“่วฤูผสมพันธุ์แวร์แวฟอย่าพวเราะบ้าพลัเป็นพิเศษ” วีสทีเรียเม้มปาเ้าหาันเมื่อมือหนาอเเลูบไล้ไปามร่าายอเา มูโ่ไปามลำอและริมฝีปาที่โนปิเอาไว้ไม่ให้ส่เสีย ริมฝีปาร้อนลาไปามร่าายอเาอย่าาบ้วนวีสทีเรียอยาะรีร้อออมา
“พวมันถึไู้่โมุหนูวีไ” เเสูลิ่นหอมปลุอารม์เ้าปออย่าพึพอใ ออแรบีบเ้นไปามร่าายนิ่มมืออวีสทีเรีย ูเม้มลาำอสีน้ำผึ้เนียนอย่าเ็มแรนไม่สนใว่าะเป็นรอยห้อเลือ และบาุที่เลือไหลออมาเพราะเี้ยวมๆอเา
“แล้วุหนูวี็รู้เรื่อเลืออัวเอนะ” เเมอใบหน้าที่ื่นระหนอร่าเพรียว้วยวามพอใ ่อนะปล่อยร่าใ้อาบัิให้ไ้หายใหายอ แ่ใบหน้าอเายัุไ้อยู่ที่วามหอมหวานอร่าายอีฝ่าย อรัเอาไว้้วยวามระสันอยาที่พลุ่พล่านไปทั่วร่า
“ว่าพวเลืออไม้เป็นเลือที่พวเรา้อารและปลุอารม์นาไหน?”
#แฝเอน
อัยยะ อนหน้านั้น...
แฝเามาแล้วนะะ
ความคิดเห็น