คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #ฟิควีเป็นของกุก 05
If You Do
Chapter V :: Better In Time
แทฮยอัารเรื่อานศพโยมียุนิ่อย่วยอยู่ลอนระทั่วเสร็สิ้นพิธี อนนี้แทฮยอำลันั่อยู่ในสุสาน เบื้อหน้ามีแท่นหินที่สลัื่ออนที่แทฮยอรัมาที่สุเอาไว้ มือเรียวลูบไปามัวอัษรภาษาอัฤษ่อนะ่อนะวาอลิลลี่ลหน้าแผ่นป้ายและยยิ้มออมา
“แทะเ้มแ็ึ้นนะฮะ” แทฮยออแผ่นป้ายเอาไว้ ่อนะริมฝีปาลที่แผ่นหินอย่ารัใร่ ะที่ยุนิเินเ้ามาพร้อมับแะลที่ไหล่บาอแทฮยอที่เริ่มสั่นไหวเพราะำลัร้อไห้
“อบุสำหรับทุอย่านะฮะ ยุนิฮยอ”
.
แทฮยอะ้อลับมาทำานหลัาที่ลาหยุไปเือบ 1 สัปาห์ ึ่แทฮยอ็ไ้รับอนุาาอุไ้อย่า่ายายโยไม่มีารลั่นแล้อะไร แทฮยอลับมาที่บ้านหลัาที่เสร็เรื่อราวที่สุสาน อินยัเ้ามาหาแทฮยอลอแ่่วนี้อีฝ่ายหายไปเพราะ้อารให้เาสบายใมาึ้น่อน
แทฮยอเินึ้นมาบนห้อนอนอัวเอภายในบ้านที่เียบเหา บ้านที่หลเหลือเพียแ่แทฮยอนเียว มันทำให้เาเหาและเสียใอยู่อย่านั้น แ่แทฮยอไม่ไ้อยาายทิ้เพราะมันเ็มไป้วยวามทรำอรอบรัวอเา แทฮยอทิ้ัวลบนเีย่อนะปิเปลือาล
ร่าหนาเินเ้ามาภายในบ้านที่เียบเหา ภาพวามทรทำให้อบาออุร้อนผาวึ้นน้อถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยอ่อน ่อนะ้าวึ้นไปยัั้นสออบ้านและเินเ้าห้อนอนอแทฮยออย่าุ้นเย และมอร่าบาที่ำลัหลับใหลอยู่บนเีย
“เหนื่อยไหม? แทฮยออา” อุลูบลุ่มผมแสนนุ่มมืออแทฮยอ มอวา้ำที่ำลับหลับพริ้ม้วยวามห่วใย ยับปลเสื้อเิ้เพื่อให้อีนหลับสบายึ้น
“ฮึ ทำไม้อทิ้แทไป” ร่าบาเริ่มสั่นเล็น้อย ะที่ิ้วเรียวมวเ้าหาันและน้ำาที่เริ่มไหลออมาาหวา มือเรียวำเ้าที่ผ้าห่มนอุ้อรั้มาอบุมเอาไว้และยับเ้าหาแทฮยอมาึ้น มือหนาลูบลุ่มผมอร่าบาเบาๆ
“ร้อไห้ออมานะรับ ร้อออมาับอุนะรับ นี” อุรั้ร่าอแทฮยอมาอเอาไว้ มือหนาลูบหัวออีฝ่ายอย่าปลอบประโลม ริมฝีปาลที่หน้าผาออีน่อนะอรัร่าบาที่ำลัละเมอร้อไห้เอาไว้ และหลับาล
.
แทฮยอื่นึ้นมาในอนเ้า้วยวามสบายัว เารีบัารอาบน้ำ แ่ัวเพื่อไปทำานอย่ารวเร็ว ัารทำมื้อเ้า้วยัวเอและห่อบาส่วนเ็บไปเป็นมื้อเที่ย ธุริที่บ้านีึ้นมาบ้าเพราะเินประันที่ไ้มา ยุนิอาสาะ่วยบริหารแทนแ่แทฮยอ็ปิเสธไป
“ยุนิฮยอ” แทฮยอมอนัวาวีที่ำลัยืนพิรถอยู่หน้าบ้าน ่อนที่อีนะเินมารับระเป๋าและล่อ้าวอแทฮยอไปวาไว้หลัรถ
“ประหยัริๆเลยนะ” แทฮยอยิ้มว้าออมา ่อนะึ้นรถามที่อีนเปิประูให้เพราะลัวว่าะไปทำานสาย แทฮยออ่านเอสาร่วที่ลาหยุไป่อนที่ยุนิะประำเ้าที่นับรถ
“ให้ฮยอ่วยูแลธุริอราเถอะนะ ยัไสะานที่ฮ่อ็ไม่ไ้ยุ่อะไร” แทฮยอถอนหายใออมา่อนะเ็บเอสารและมอไปยัถนนเบื้อหน้าที่ยุนิับ้าอย่าเ้าใเามาที่สุ
“ไม่เป็นไรฮะ แทไม่ไ้มีเิน้าผู้บริหาระับสูอเทูเมาูแลธุริารท่อเที่ยวเล็ๆอแทหรอนะฮะ” ยุนิหัวเราะออมา่อนะเอื้อมมือมายี้ลุ่มผมอแทฮยออย่ามันเี้ยว พร้อมับเสียบ่นไม่พอใอแทฮยอลับทรผมอัวเอที่ำลัยุ่ฟู
“ัวแสบ ไม่้อมาวนเลยนะ” แทฮยอหัวเราะออมา วาับ้ออยู่ที่ยุนิที่ยยิ้มมุมปาและวาเรียวที่ับ้ออยู่ที่ถนนเบื้อหน้า แทฮยออมยิ้ม่อนะละสายาไปมอถนนอีรั้
“อบุนะฮะ ยุนิฮยอ”
.
แทฮยอมาถึที่ทำาน้วยวามสบายใ เอสารมามายระหว่าที่แทฮยอลาานถูส่มาทันทีที่แทฮยอนั่ลที่โ๊ะทำาน ่อนที่เาะเริ่มลมือสะสาทุอย่าให้รวเร็วที่สุ
“แทฮยอ๊ะ~ มีประุมเรื่อบประมาอนบ่ายโมนะ” แทฮยอพยัหน้ารับ่อนะัารหาเอสารเี่ยวับบประมามาอ่านและสรุปรายละเอียและส่ให้ฮโยริน่อนเที่ยเพื่อที่เธอะไ้เรียมัวไปประุม แทฮยอัารเอสารบประมาเสร็เรียบร้อย ็ัารเอสารที่เหลือระหว่าที่ลาาน
“แทฮยออา~ รีบไปิน้าวนะเี๋ยวะเป็นลมระหว่าทำานเอานะ” ฮโยรินโว์ล่อ้าวเบื้อหน้าแทฮยอ่อนะลาเาออาโีะทำานมาที่ห้อาแฟที่มีโ๊ะเล็ๆั้อยู่ ่อนะลมือัารมื้อเที่ย
“วามรินูน่าน่าะปล่อยให้แททำานนะฮะ” ฮโยรินมอลูน้ออัวเอ่อนะส่ายหน้าออมา ัารแบ่ปลาาบะย่าใส่ล่อ้าวออีน
“เราเถอะ ิน้าวเยอะๆ ิน้าวบ้า ัวบาว่านูน่าอี ยอมไม่ไ้ๆ” แทฮยอยยิ้มออมา่อนะ้มหัวอบุหิสาว ่อนะิน้าว่อนเสร็เรียบร้อย
แทฮยอลับมาที่โ๊ะทำานอัวเอหลัาที่ิน้าวและล้าล่อ้าวเรียบร้อย ัารเลือเอสาร่อนะรวบเอสารที่ยัไม่ไ้เ็น์ส่ให้ฮโยริน ่อนะออมาัเอสารที่ัารเรียบร้อยแล้วเ้าั้นให้เป็นระเบียบ รวมเอสารสำหรับารประุมเอาไว้้วยันและรอเวลาบ่ายโม
แทฮยอเ้ารวมารประุมบประมา้วยวามั้ใเ่นเิม ารประุมเ็มไป้วยวามเร่เรียลอารประุมนระทั่บลอนสี่โมเย็น ฮโยรินทิ้ัวลพิเ้าอี้และมือเรียวที่ำลันวมับอัวเอ ะที่แทฮยอ็ถอนหายใออมาเพราะวามเรียลอารประุม
“เี๋ยวแทลับไปัารสรุปเอสารารประุมให้นะฮะ” แทฮยอเินออมาาห้อประุม และลับมาที่โ๊ะทำานอัวเอ่อนะลมือทำานที่พึ่ไ้มา่อนเสร็ในเวลาเือบหนึ่ทุ่ม
“ลับบ้านไ้แล้วรับ” แทฮยอเยหน้าึ้นาเอสาร่อนะยอมพยัหน้ารับและเ็บอเพื่อลับบ้านปพัผ่อน ลายวามเรีย้วยารนอนแ่ในอ่า่อนะเผลอหลับไป
อุล็อบ้านอแทฮยอเรียบร้อย่อนะเินมาที่ห้อนอนอีนามปิที่แอบทำทุืน ่อนที่เาะเห็นว่าร่าบาำลัหลับไหลอยู่ในห้อน้ำและทำท่าะมลในเร็วๆนี้ อุถอนหายใออมาอย่าหุหิ่อนะอุ้มร่าบาึ้นาอ่าและห่อ้วยผ้าเ็ัวผืนเียว
“นิสัยเสีย” อุวาร่าอแทฮยอลที่เีย ่อนะเ็ัวให้อีนนแห้สนิทและัารใสุ่นอนให้อีนเรียบร้อย ะที่ัวเา็ล้มัวลนอน้าันและรั้ร่าบาที่ำลัหลับสนิทมาอเอาไว้ ่อนะหลับไปพร้อมอีน
.
แทฮยอื่นึ้นมาอนเ้า่อนะเห็นว่ายุนิำลันั่อยู่ในห้อนั่เล่นพร้อมับมื้อเ้าที่ถูวาไว้บนโ๊ะ เมื่อืนแทฮยอำไม่ไ้ว่าเผลอหลับไปอนไหน และัวเาใสุ่นอนไ้อย่าไรรู้เพียแ่ว่าเมื่อืนนั้นเาหลับสบายและไร้วามัวลใๆ มันเป็นแบบนี้มาหลายืนแล้วั้แ่ที่แทฮยอเสียรอบรัวไป
“รับเลยรับ นยัน เราำลัะสาย” แทฮยอรีบัารมื้อเ้าที่ยุนิเรียมมานหม่อนะรีบมาทำานเพราะใล้ถึเวลาเ้าานเ็มที
แทฮยอถอนหายใออมาเมื่อัวเามาทำานทันทีเวลา ัารพิมพ์เอสารารประุมอเมื่อวานออมาและเรียมะส่ให้ฮโยริน
“ไปาแฟให้ันหน่อยสิ” แทฮยอเยหน้าึ้นาเอสาร่อนะเห็นว่าีมินำลัส่ยิ้มมาให้ แทฮยอถอนหายใออมาเบาๆ ่อนะลุึ้นาโ๊ะและเินไปาแฟามทีอีฝ่าย้อาร
ีมินยยิ้มมุมปา่อนะอ่านเอสารในอมพิวเอร์เรื่อบประมาที่ประุมเมื่อวาน เามอไปทาห้อาแฟ่อนะัารเปลี่ยนแปลบาอย่าและเฟ่อนะพิมพ์ออมาทันที และเปลี่ยนับเอสารที่แทฮยอเรียมไว้ในแฟ้ม
ีมินหยิบแฟ้มเอสารนั้นมาแนบอ่อนะลุึ้นาเ้าอี้และเรียมะเินออาโ๊ะทำานอแทฮยอ พอีับที่แทฮยอเินลับมาที่โ๊ะพร้อมับแ้าวาแฟในมือและมอมาที่ีมิน้วยวามไม่เ้าใ
“เี๋ยวีมเอาเอสารไปให้อุให้นะ ส่วนาแฟีมไม่อยาื่มแล้วอ่ะ” แทฮยอมวิ้วเ้าหาัน่อนะเินลับมาทำานอัวเอ่อเพื่อที่วันนี้ะไ้ลับบ้านเร็วเพราะว่าวันนี้เป็นวันศุร์ และเา็เรใยุนิะแย่ที่้อมารอเาทำานนึื่น
.
แทฮยอมาทำานในเ้าวันันทร์้วยอารม์ที่เริ่มีึ้นโยมียุนิอยไปรับไปส่อยู่ลอ แทฮยอวาระเป๋าเอสารลที่โ๊ะทำาน่อนที่เาะไ้รับสายราหน้าห้อท่านประธานอนเวลาสิบโมให้ึ้นไปพบทันที แทฮยอเินมาที่ห้อทำานออุอย่าไม่่อยไว้ใ ่อนะเินเ้าห้อทำานออีฝ่ายในทันที
“ท่านประธาน” แทฮยอมอเห็นใบหน้าเร่เรียออุ อีฝ่ายำลัุมมับอยู่ที่โ๊ะทำาน ่อนที่วาุันนั้นะับ้อมาที่เา
“ล้ามาเลยนะ ิม แทฮยอ!” อุโยนแฟ้มเอสารมาใส่เานมันระแทับท้ออแทฮยอ ึ่เา็้มลนั่และหยิบมันึ้นมาอ่านทั้หม
เอสารทั้หมบอว่าเินบประมาล่าสุที่ถูอและัแบ่ให้ทุฝ่ายมันไม่รับในที่ประุมลันไว้ เินำนวนหนึ่ถูโยย้ายออไปและถูโอนเ้าบัีที่มีื่อิม แทฮยอ
“อะไร? ผมไม่ไ้ทำนะรับ ุอุ” แทฮยอมวึิ้วเ้าหาัน่อนะเห็นว่าอุลุึ้นเินมาหาเาที่นั่อยู่บนพื้น ใบหน้าหล่อเหลานั้นเ็มไป้วยวามไม่พอใ่อนที่อุะเินมานั่ยอๆลเบื้อหน้าอแทฮยอ มือหนาหยิบเอสารึ้นมา่อนะยยิ้มให้แทฮยอ
“ิว่าันะเื่อเหรอ?! ิว่าันโ่นาไหนันว่ะ” แทฮยอเม้มริมฝีปาเ้าัน วาับ้ออยู่ที่อุะที่มือแร่ราวับีมเหล็นั้นำลัับุมเ้าที่ไหล่ทั้สอ้าอแทฮยอ่อนะออแรเย่าไปมาและออแรรั้แทฮยอให้ยืนึ้นาพื้น
“ันเปล่านะ นาย้อเื่อันนะ อุ” อุเหยียยิ้มับท่าทาอแทฮยอ ่อนะพลันัวบาลไปที่โฟา แทฮยอมอมอท่าทาไม่พอใออุอย่าหวาลัว และวามไม่เ้าใับสถานาร์ที่ำลัเิึ้น ่อนะพยุัวเอึ้นมาและยับายหนีอีน
“บริษัทัน้อเสียหายเท่าไหร่? ทำไมทำแบบนี้ว่ะ” อุยี้เรือนผมอัวเออย่าหุหิ เะเ้าที่แฟ้มเอสารบนพื้น่อนะเินไปหาแทฮยอและนั่ล้าับร่าบาที่ท่าทาหวาหวั่น่อนะลอบมอใบหน้าหวานที่เริ่มลอไป้วยน้ำาและอาารสั่นเล็น้อยเพราะใ
“อุอยาให้แทรับผิอบยัไบอแทมาเถอะ แทยินี”
#ฟิวีเป็นอุ
ทำไมลูสาวเราน่าสสารแบบนี้
ทำไมเราแ่ฟิแบบเนนนนนนนน
แ้มๆว่าอนหน้าะมีเอ็นีเล็น้อยถึปานลาะ
ลูสาวเรา้อเ็บอีเยอะ ฮรึ.ปาน้ำา
ความคิดเห็น