คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #แทฮยองดาวโป๊ 05
Chapter V :: น้อแทับแฟนบอยอันับหนึ่
แทฮยอใ้เวลาอเมื่อวานทั้วันับารนอนเล่นในห้ออยุนิฮยอ อีฝ่ายิ่าอบแทนเป็นารที่ไ้นอนอเ้าเมื่อืน และวันนี้อนเ้ายุนิ็อาสามาส่เาที่มหาวิทยาลัยอี้วย ส่วนเรื่อที่ะบอว่าะอนเนื้อเหลว็ะริ เพราะเมื่อเ้าเนื้อัวอเา้ำไปสะหลายส่วนเลย
“อบุนะฮะ ยุนิฮยอ” แทฮยอโ้ให้อีฝ่าย ่อนะปิประูรถ และวาสายาอย่าหวาระแว เายัไม่อยาเอีมินหรืออุอนนี้หรอนะ แทฮยอรีบวิ่เ้าห้อน้ำพร้อมับเลือห้อ้านในสุและลมือแ่หน้าอย่ารวเร็ว่อนะรีบออไปเ้าเรียน
“สวัสีรับน้อ ่วยฟัฮยอบรรยาย่ายศิลปะไ้ไหมรับ?” แทฮยอมอร่าสูที่พุ่เ้ามาหาเาอย่าไม่ทันั้ัว พร้อมับใบปลิวที่แทฮยอำลัะปิเสธ
“แ่ผม้อไปเรียนแล้วนะฮะ” แทฮยอเห็นอีฝ่ายะั ่อนะเป็นเาเสียเอที่ะัเมื่อร่าสูเบื้อหน้าเาือนที่เาโรุ้นเย แ่ไม่ใ่ในานะอแทฮยอ แ่ในานะอวี นรหน้าือแฟนบอยอันับหนึ่อเา
อ โฮ อ
ิบหาย!!
“เี๋ยวน้อ น้อื่ออะไรรับ ฮยอื่อโฮอนะ”แทฮยออยาะสะบัออาารเาะุมเพราะลัวว่าอีฝ่ายะำเาไ้ โฮอหน่ะามเาไปทุานแลายเ็น์
“อโทษนะฮะ ผมรีบ” แทฮยอรวบรวมแรสะบัออ และวิ่ห่าออาอีฝ่ายโยไม่หันลับมามอ้าหลัอีเลย ะที่โฮอ็ยยิ้มออมา
แทฮยอถอนหายใออมา ่อนะนั่ลในห้อเรียนและหยิบแนวิออมาทาน พร้อมับมอนาฬิาที่ใล้ถึเวลาเรียนในเ็มที แ่วามัวล็แทบะลอาารอยาอาหารทั้หมไปทันที
ถ้าหาว่าโฮอรู้ว่าเาือนเียวับวีแล้วละ็ วามหายนะะมาเยือนทันที โฮอรู้ทุเรื่ออวี รู้ทุอทุมุม แ่็รู้ามที่้นสััอเาปล่อย่าวเท่านั้น หรือริๆแล้วโฮอแทบไม่รู้อะไรเี่ยวับแทฮยอเลยแม้แ่เล็น้อย แ่นั้น็ทำให้เาลัว เพราะโฮอำใบหน้าอเาไ้อย่าแม่นยำ
.
แทฮยอเลิเรียน้าไปเือบหนึ่ั่วโมเพราะอาารย์เยในาสหน้าที่บัเอิมีธุระ วันนี้เา้อเ้าบริษัทเพื่อไปรับานใหม่ามที่พี่ายอเาออไว้ เพราะพี่ายัวำอเายัไม่ลับมาาแู
“น้อรับ!”
เี่ยรับ อ้อ ไม่ใ่~ หนัว่านั้นอี
อ โฮ อ
“อโทษนะฮะ พอีผมรีบ” แทฮยอเร่ฝีเท้าอัวเอออาพื้นที่เสี่ย แ่ลับลายเป็นว่าโนอีฝ่ายว้าเอวเอาไว้และลาเาออาทาเินปิ
“ปล่อยนะ!” แทฮยอโยอีฝ่ายลามานถึลานอรถอะที่เียบสบ ใบหน้าริัออีฝ่ายทำให้เาเริ่มัวล เพราะลัวว่าะโนำไ้
“่วยฮยอหน่อยนะ ฮยออยาให้เราไป่าย้วยริๆ” แทฮยอสะบัมือออาารเาะุม มอใบหน้าริัออีฝ่าย้วยวามหวาระแว
“แล้วทำไม้อเป็นผม?”
“็ฮยอไปเห็นาที่เราทำเมื่อวาน ฮยอเลยอยาให้เรามาเป็นพี่เลี้ยใน่าย อุ็ไปนะ”
อน อ ุ ไป ้วย ั้น เหรอ ?
“ไม่ฮะ ผมไม่ว่า อโทษ้วยนะฮะ” แทฮยอเินเลี่ยอีฝ่ายออมาาลานอรถในทันที แ่เา็ยัไ้ยินเสียเรียและเสียะโนามหลัมาเรื่อยๆนเมื่อเาเือบะ้าวออาลานอรถ็ถูระาเอาไว้อีรั้
“ทำไม้อหนี? ฮยอไม่น่าลัวหรอนะ” แทฮยออยาะเถียออไปมาว่ารไหนที่ไม่น่าลัว ไม่ว่าะเป็นท่าทาุาม หรือรอยยิ้มเ้าเล่ห์ที่ายัอยู่บนใบหน้า
“ท่าทามันร้ามับำพูนะรับ” แทฮยอเห็นอีฝ่ายหัวเราะออมา ะที่ร่าายอเาโนลาไปามแรออีฝ่ายอย่า่ายาย
“็เราหนีฮยอนี่~ เอาเป็นว่าไม่อยาไป้วยันริๆสินะ” แทฮยอถอนหายใออมา มอใบหน้าัวลออีฝ่าย็อะสสารไม่ไ้
“ทำไมฮยอถึอยาให้ผมไป้วยละฮะ?” โฮอส่รอยยิ้มว้าอวฟันี่ให่มาให้เา ่อนะปล่อยมือออาร่าายอเาพร้อมับใบปลิวสอใบ
“ืออย่านี้นะ ะอฮยอหน่ะันั่ายพอีับพววิศวะับแพทย์ ่ายศิลปะอฮยอ็เลยไม่มีนมาเ้ารวมเลย” แทฮยอถอนหายใออมาและรับฟัแฟนบอยอันับหนึ่อเาอย่าเปิใ
“แล้วที่นี้ฮยอ็เลยเอาัวอุไปเพื่อเรียเ็ แล้วฮยออยาให้เราไป้วยอ่ะ” แทฮยอเผลอมวิ้วเ้าหาัน ถ้าเรียไอระ่ายหื่นามนั้นไป แล้วะเรียเาไปอีทำไมัน
“แ่ผมไม่ไ้ัแล้ว็หล่อแบบอุนะฮะ” โฮอยิ้มว้าออมา ่อนะพุ่เ้ามาับมืออเาไว้แน่น พร้อมับวามหวัที่ประายึ้นเ็มา
“ือฮยอเห็นามเราที่วาาเมื่อวานอ่ะ เลยสนใอยาะวนไปเป็นพี่เลี้ย” แทฮยอมอหน้าอีฝ่ายพร้อมับวามไม่ไว้ใที่ลับมาอีรั้
“นะๆ” แทฮยอถอนหายใออมา ่อนะหลับาลและหยิบเรื่อมือสื่อสารออมาาระเป๋าาเและมอหน้าอีฝ่าย
“เี๋ยวผมะถามพี่ายู่อนนะรับ แล้วะโทริ่อลับมา อเบอร์้วยฮะ” แทฮยอเบอร์ามที่โฮอบอ ่อนที่อี่ายะยิ้มว้าออมา
“อบุมานะ ว่าแ่เราื่ออะไรเหรอ? ยัไม่รู้ื่อเลย” แทฮยอถอนหายใออมายาว และมอใบหน้าสใสออีฝ่าย
“แทฮยอฮะ”
“เหรอ?”
.
แทฮยอำลัะเป็นบ้า เพราะหลัาที่เาบอื่อับโฮอเรียบร้อยแล้ว อีฝ่าย็หน้ามืามัวับเาึ้นมาในรถอัวเอมาพามาบที่ห้าสรรพสิน้าใล้มหาวิทยาลัย
“แทฮยอนี่เป็นื่อที่ีนะ นื่อนี้ส่วนให่น่ารั”
…
“ฮยอหน่ะเป็นแฟนลับวีมาเลยนะ ามทุเล่ม ามทุาน บารั้ยัเยโเรียนไปิ่เลยนะ”
…
“ฮยอนะ อบทุอย่าอวีเลยนะ ใฝ่ฝันอยามีเมียน่ารัๆแบบวี” พูพร้อมับหยิบรูปยา A4 ออมาาระเป๋าเป้อัวเอ และทำหน้าเพ้อฝันมามาย
“…” อย่าสสัยว่าแทฮยอมาอยู่ที่นี้ไ้ยัไ? เายัสสัยว่าัวเอว่ามานั่ฟัอีฝ่ายเพ้อถึัวเาเอทำไม ั้แ่อนไหนไม่รู้ที่แทฮยอโนอีฝ่ายลาึ้นรถพร้อมับออปาว่าะเลี้ยมื้อเย็นเา และพามาบที่ร้านไ่ทอื่อั
“ทำไมเียบละ? ไม่้อัวลนะ ฮยอเลี้ย้าวนที่ื่อแทฮยอทุนที่รู้ัเลยนะ นับแล้ว็ประมา 20 ว่าน” แทฮยอเผลอใับประโยออีฝ่าย่อนะหลุำออมา
“แล้วฮยอทำไมแบบนั้นทำไม?”
“็รู้สึเหมือนไ้เับวีไ แบบว่าแทฮยออย่านั้นแทฮยออย่านี้ ี๊ี~” แทฮยอหลุำออมาับรระป่วยๆอโฮอ
“แ่ับเราฮยอรู้สึว่าไม่เหมือนนอื่นนะ เราน่ารัว่า้ัเยอะ” แทฮยอหยุำ่อนะเผลอเม้มริมฝีปาเ้าหาันอย่าัวล เพราะลัวว่าอีฝ่ายะำไ้
“เย็นแล้ว แทฮยอลัับบ้านยัไ?”
“เี๋ยว...”
“เี๋ยวฮยอไปส่ีว่าป่ะ ป่ะๆ” โฮอว่าเินลับโ๊ะเป็น่าอาหาร และลาแทฮยอออาร้านพุ่ไปที่ลานอรถโยไม่ฟัำปิเสธอเาเลยสันิ
แทฮยอไม่อยเสี่ยพาอีฝ่ายมาที่อนโ เพราะถ้าเป็นโฮอแล้ว้อรู้อย่าแน่นอนว่านั้นืออนโอเา เผลอๆอาะรู้ห้อ้วย้ำ และนั้นทำให้เาลำบามาว่านี้
“นี่แทฮยออยู่ใล้ับอนโอฮยอเลยนะ ึนั้นหน่ะ” โฮอี้ไปที่ึที่เป็นที่อยู่อัวเอ ่อนะเป็นแทฮยอที่เบิาว้าอย่าใ
“อย่าบอนะว่า...”
“ใ่แล้ว ึเียวับวีเลยนะแ่นละั้นัน”
ความคิดเห็น