คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Fragrance - 02
Fragrance
Like the roses tinge the air with their fragrance
อนที่ ๒ ... ปัหาแห่โะา
โฮอมอสามน้อาย้วยรอยยิ้ม แทฮยอน่าเอ็นู อ์ายเล็แห่พระเ้าวาาำลันั่อยู่ทามลาวล้อมอพี่ายทั้สอ เรือนผมสีนิลสนิทนั้นำลัถูแปรอย่าเบามือและอาภร์สีฟ้าสใสที่ทำให้แทฮยอน่าเยมมาว่าเิม
“ท่านพี่โฮอ เราวรปล่อยผมเ้าแทไว้แบบนี้ีว่าไหม สวยว่าั้เยอะ” เามอใบหน้าไม่พอใอน้อาย่อนะพยัหน้ารับประโยออินทันที นั้นทำให้แทฮยอหน้าบึ้เสียมาว่าเิม ่อนที่ปิ่ปัผมหยะเสียบเ้าับเรือนผมที่ถูม้วนึ้นมา
“เสร็แล้ว เ้าแทน่ารัแบบนี้ฝ่าบาทะ้อทรโปรแน่นอน”
.
โฮอับมือออินที่ำลั้าวลาำหนั ่อนะพาเินมารวมบวนเสร็ เินลับมาหาีมินที่ำลัเินามออมาพร้อมับหีบห่อมามายที่เร่ให้นาำนัลถือออมา และแทฮยอที่เินามออมาเป็นนสุท้าย เาเอื้อมมือไปรับมืออแทฮยอ่อนที่ร่มปัสีำอพระเ้าวาาะถูาออ
“เ้าร้อนหรือแสบผิวรึเปล่า” แม้ว่าุอแทฮยอะทำมาาผ้าปัเ่นันแ่เา็ยัห่วเ้าัวอยู่ เรือนผมถูลุม้วยผ้าไหมเนื้อีและาร่มประราทานันแ้วยอีั้นหนึ่ รอยยิ้มว้าถูส่มาให้เา่อนะามมือเรียวที่ึโฮอเ้ามาภายในร่ม
“สบายมาท่านพี่ เย็นแถมันแไ้ีเสียทีเียวเลย” โฮอ่อยลายวามัวลเมื่อเห็นท่าทาสบายๆอน้อรั ่อนที่บวนเส็ออ์ายแห่พระเ้าวาาะเลื่อนออาำหนัหลัสู่พระราวัหลวในที่สุ
โฮอแทบไม่ิเลยว่าะมีวันที่เาและน้อๆะไ้อยู่พร้อมหน้าพร้อมาันับพี่น้อและท่านพ่อ ส่วนท่านแม่อพวเานั้น่วนาไป้วยโรและพระวรายที่ไม่แ็แรเสียแล้ว นั้นทำให้รอบรัวอโฮอไม่ไ้สมบูร์เสียเท่าไหร่ ไหนะอาารประวนอฝ่าบาทที่ทำให้วิัวลไปหม หลายปัหาที่รุมเร้าเ้ามามันเริ่มทำให้โฮอลัวว่าะปป้ออไม้ามอิลลาเอาไว้ไม่ไ้
“ท่านพ่อุไหมท่านพี่โฮอ?” แทฮยอเาะแนอเาระหว่าที่เราหยุอยู่หน้าประูห้อทรานและให้ันทีเินไปเ้าทูลอเ้าเฝ้า โฮอเอื้อมมือไปลูบลุ่มผมอแทฮยออย่าเบามือ่อนะยิ้มว้าออมาเมื่อเห็นท่าทาแสนัวลออีฝ่าย
“ไม่เลย ท่านพ่อะ้อีใที่ไ้เอเ้า” แทฮยอยิ้มว้าออมา หัวใเ้นรัวราวับมีนำลัีรัวอยู่ภายใน มือเรียวเาะแนอพี่ายเอาไว้ ะที่บานประูำหนัเปิออ โฮอลอบมอแทฮยอที่ลืนน้ำลายลอ และเหื่อที่ฝุึ้นามไรผม
“ไม่้อัวล นเ่” โฮอลูบลุ่มผมอแทฮยอ ะที่บวเสร็อทั้สามเลื่อนเ้าำหนั แทฮยอมอภายในำหนั้วยวามื่นเ้น ภาพวาหลายผืนแปลาับเหล่าุนนาที่ยืนอยู่สอฝั่ประู แทฮยอโ้ให้ทุน่อนะมอบัลลั์มัรเบื้อหน้า
“ฝ่าบาท”
.
โฮอรู้สึปลื้มปิิเมื่อเห็นรอบรัวพร้อมหน้า เาเห็นสายาอผู้เป็นบิาที่มอมายัน้อายทั้สามอเาเ็มไป้วยวามอบอุ่นและเอ็นู ะที่เหล่าน้อๆอเาถูเิให้นั่ลบนเ้าอี้ที่ถูัเอาไว้สวยาม เามอน้อายทั้สาม่อนะลับมาสนใพระบิา
“้าีใที่ไ้เห็นหน้าพวเ้านะ ลิ่นหอมหวานไปทั่วทั้ห้อเลย” โฮอยิ้มว้าออมา ริัพระบิาว่าเมื่ออนนี้ทั้ห้อมีแ่ลิ่นหอมาัวอแทฮยอ และลิ่นหวานๆาเรือนผมออิน รวมถึรอยยิ้มหวานๆาีมินที่ส่ออมาลอ
“ฝ่าบาททรอบไหมพะยะ่ะ หรือทำให้ปวหัว” เป็นอินที่รวบรวมวามล้าล่าวออมา ่อนะถูอบลับ้วยเสียหัวเราะเสียัที่ทำให้โฮอยัแปลใ
“ไม่หรอ ผ่อนลายี อีอย่านะ...” แทฮยอเม้มปาเ้าหาัน เาลอบมอหน้าอผู้เป็นพ่อเพื่อเ็บรายะเอียทั้หมเท่าที่สามารถทำไ้ ั้แ่เิมา แทฮยอไม่เยไ้เห็นและไ้ใล้ผู้ายที่ให้ำเนิไ้มานานี้เลย นรู้สึอบาที่ร้อนผาวทั้สอ้า
“เรียพ่อว่าพ่อเถอะ” แทฮยอยิ้มว้าออมามาที่สุในีวิ วามื่นเ้นและท่าทาทั้หมอยู่ในสายาแสนเอ็นูอผู้เป็นพ่อ ่อนที่มือเหยี่ยวหย่นะเอื้อมมา้าหน้าและส่รอยยิ้มไปให้แทฮยอที่ำลันั่เร็ไปทั่วร่า
“มาหาพ่อสิ เ้านเล็หน่ะ” โฮอยิ้มว้าออมา เามอแทฮยอที่ำลัลุาเ้าอี้และเินไปที่บัลั์มัร และมืออพระเ้าวาาที่บล้าๆัว นั้นทำให้แทฮยอประมาทยิ่ว่าเิม ่อนะยับไปนั่ลอย่าเ้ๆัๆนโฮอหัวเราะออมา
“านหนัเ้าแล้วละ โฮอ” โฮอหัวเราะออมา่อนะพยัหน้ารับพลา้มหัวลรับำอผู้เป็นพ่อ มอแทฮยอที่ำลัพูเื้อยแ้ว้วยรอยยิ้มเอ็นู เ่นเียวับพ่ออเาที่ำลัลูบลุ่มผมอแทฮยออย่าเบามือ และ้มลหอมแ้มนิ่มๆนั่นลอ
“้าว่าท่านพ่อ็หลน้ออยู่เอาารเลยละ”
.
โฮอรู้สึ่วเวลาหลัาานเลี้ยลอนั้นีเสมอ แทฮยอมัะไปลุัวอยู่ที่ำหนัอฝ่าบาทเป็นสะส่วนให่ และานราารส่วนให่ที่โฮอเป็นนัารแทน อาารประวรอฝ่าบาท็ีวันีืนเพราะน้อายทั้สามทีู่แลไม่ห่า
ฟ้าหลัฝนย่อมีเสมอ
“อ์รัทายาทพะยะ่ะ” โฮอละสายาาีาเบื้อหน้ามามอทหารอ์รัา์ พร้อมับนสนิทอเาที่เ็มไป้วยบาแผล ท่าทาัวลเหล่านั้นทำให้เารีบมอลับไปทาบานประูที่ยัปิสนิทที่มีน้อายทั้สามอเาอยู่
“มีเรื่อเร่่วนสินะ” แทฮยอะัมือที่ำลัเปิประู ่อนะยับายเ้าใล้บานเลื่อนเพื่อฟัารว่าราาลอพี่ายอน อา้วยเพราะน้ำเสียแสนริัและเร่เรียนั้นที่ไม่ไ้ยินบ่อยๆทำให้แทฮยอเิวามสนใึ้นมาเสียอย่านั้น โยมีอินและีมินเินามมาสมทบเบื้อหลั้วย
“อนนี้...”
โฮอถอนหายใออมา เาิมาลอว่าารเป็นรัทายาทปป้อบ้านเมือ แผ่นิน และน้อายนั้นไม่ยาลำบาายเท่าไหร่
แ่เหุารโรป่าที่ำลัออปล้นที่ายแน หรือแม้แ่แว้นแพเทาใ้็ูะไม่ยอมทำาร้าับแว้นอเา่อ แล้วไหนะทูาีนที่โนทำร้ายน้อพัรัษาัวอยู่ทาะวันอออีเล่า โฮออยาะแยร่าออาันเพื่อที่ัารทุปัหาให้สิ้นไปไม่เือเบื้อพระยุลบาท
“ท่านพี่โฮอ” อินมอพี่ายที่นั่อยู่ในลาน้อมประลออย่าห่วใย ่อนะาม้วยีมินที่เินออมาาำหนัพร้อมับถาใส่าา และามหลั้วยแทฮยอ ีเสียหน่อยที่เริ่มะมื่ำแล้วโฮอเลยสบายใเรื่อที่แทฮยอเินออมา้านนอ
“เรื่อที่ำลัเิึ้นนั้น...” โฮอถอนหายใออมา เารับถ้วยามาาีมิน และมือเรียวอแทฮยอที่แะลบนหลัมืออเาอย่าปลอบประโลมที่สุ
“พวโรป่าออปล้นสะมอาวบ้านนเือร้อนไปหลายราย” โฮอยาึ้นิบนหม่อนะพ่นลมหายใออมาอย่าเหนื่อยอ่อนายใ
“ีที่ไม่มีผู้ใเสียีวิ แ่็เือนร้อนันมา” อินมอท่าทาอพี่าย ่อนที่เาะยับเ้ามาพร้อมับใบหน้ามุ่มั่นที่มอไปทาโฮอ และรอยยิ้มว้าที่แสออถึวามมั่นในโฮออะแปลใไม่ไ้ น้อออปาถามไป
“ให้้าไปปราบโรป่านะ”
.
โฮอถอนหายใออมา หาว่าฝ่าบาทไม่มีอาารประวรหนัึ้นมาเาไม่ลำบาใที่ะออไปัารปัหาบ้านเมืออนนี้เลย แ่หาารปล่อยให้บัลลั์ไร้เาษัริย์ และอ์รัทายาทแล้ว อาเิารสั่นลอนที่ทำให้ราวศ์ประสบปัหาไ้
“ท่านพี่วระอยู่ที่วัหลวนั้นถูแล้ว ะทำสีหน้าเ่นนั้นไปทำไมเล่า” อินยิ้มว้าออมาทามลาลานหน้าำหนัหลว โยมีทั้โฮอ ีมิน และแทฮยอออมาส่
“มันรวเป็น้าที่ไปมาว่า” อินแะลบนใบหน้าอโฮอ นานๆทีที่เาะไ้รวบผมึ้นอย่าระับระเและใส่ผ้าาราราวศ์อย่าสวยามแบบนี้ นั้นทำให้อินยิ่มีวามสุมาว่าเิมหลายเท่า แ่าาพี่ายเสียเป็นไหนๆ
“เลิิไ้แล้วท่านพี่ ้าไปละ” อิน้าวึ้นบนหลัม้า ่อนะรีบี่นำอำลัออไปาวัหลวทันที เาไม่อยาเสี่ยอยู่รำลานานึ้นนพี่ายเปลี่ยนใัเาไว้ในำหนัเ่นเิมแบบราว่อนแน่นอน ราวนี้เาะทำให้ท่านพ่อและท่านพี่เห็นว่าสามารถูนเอและเหล่าน้อๆไ้
.
“ท่านพี่โฮอ...” ีมินเม้มริมฝีปาเ้าหาัน ่อนที่เาะมอไปทาแทฮอที่ำลัมอมาทาเาเ่นัน เาไม่อยาทิ้น้อไป หาแ่ว่าปัหาแ้ไม่อนนี้ทำให้พี่ายนโอเามีวามัวลใมาพอแล้ว และหาทำไ้ ีมิน็อยาะแบ่เบามันเ่นัน
“้าะไปรับรอท่านทูาีนเอ” โฮอยมือึ้นมานวมับอนเอ เาแถบไม่อยาัใเ้าีมินเลย้วย้ำ น้อรอทั้สอนั้นเป็นเพียนที่ทำให้โฮอพ่ายแพ้มาที่สุแล้ว ูวาเล็ๆที่ำลัส่มาอย่าอ้อนวอนนั้นสิ นเป็นพี่ายะปิเสธเยี่ยไร
“ทำไมพวเ้าื้อึนานี้” โฮอะทำเมินประโยเมื่อรู่ เาหันหลัเรียมเินลับเ้าำหนัเพราะไม่อยาให้เ้าแทฮอยืนอยู่ลาแไปมาว่านี้แม้ว่าะมีร่มพระราทานับผ้าไหมลุมศีรษะ็ามแ่ โฮอไม่อยาเสี่ย แ่ปล่อยอินห้อม้าออไป็ปวมับไปเสียหมแล้ว
“ท่านพี่ ้าอยา่วย อีอย่าาน็ไม่ไ้อันรายเสียหน่อย” ีมินรั้แนอพี่ายเอาไว้ แม้ว่าเาะห่วเ้าแทฮยอ แ่ท่าทาที่ใล้โอนอ่อนามนั้นทำให้เารีบี้เ้าไป่อ
“อีอย่า้ามีวาทศิลป์เป็นเลิศนานี้ รับรอว่าท่านทูั้อพอใแน่แท้” ีมินยิ้มว้าอวรอยยิ้สสใส โยไม่ลืมโบถุผ้าปัในมือไปมา อภายในือเม็อัมีที่ไ้ื้อมาาพวฝรั่ยุโรปที่้ามทะเลมาายอแปลา มานานๆรั้และีมินมัะไ้อแปลมาเสียทุรั้
“รับปาว่าะไม่่อเรื่อเือร้อนให้ัวเอ”
#ฟิลิ่นหอมุวี
พระเอะมาอนไหน่ะ
อนนี้หลพี่โฮอมา
อิอิ
ความคิดเห็น