คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #ฟิควีเป็นของกุก 02
If You Do
Chapter II :: Now
แทฮยอยัยืนอยู่ที่เิม ะที่หัวหน้าานอเาเินออไปแล้ว แม้ว่าอุะไล่เาแล้วแ่แทฮยอ็ยับัวไปไหนไม่ไ้
ปั๊!
“นายมันเ็อุ พาลไปทั่ว” แทฮยอปาแฟลไร์อัวเอใส่หน้าอีฝ่าย่อนะเินออาห้อ แ่ลับถูรั้ไว้้วยมือหยาบๆที่ำรอบ้อมืออเา
“เ็บเหรอ? เี๋ยวไ้เ็บว่านี้แน่ แทฮยอ” อุันร่าบานล้มลับพื้น พร้อมับามไปย่อัวลนอยู่ในระับสายาเียวัน วาุัน้อมอร่าเบื้อหน้า้วยรอยยิ้มเหยียมและเสียระิบที่ทำให้แทฮยอหวาหวั่น
“แทแท...”
“...ลับมาหาผมเอนะ”
.
หลัาผลัอุออ แทฮยอ็เินามฮโยรินลับมาที่ห้อทันที ่อนะเห็นว่าเธอเ็บอและน้ำาที่ไหลรินออมาาวาทั้สอ้า
“นูนา ผมอโทษ ผมน่าะโนไล่ออ” แทฮยอับมืออเธอเอาไว้่อนะเป็นฝ่ายถูึไปอพร้อมับไหล่ที่เริ่มเปียื้นอแทฮยอ
“ไม่เป็นไรหรอ นาลาพัร้อนยัไม่ไ้นานนานี้เลยนะ เธอหน่ะ้อูแลัวเอให้ีนะ” แทฮยอมอท่าทาอเธออย่าเศร้าใ ่อนที่มือสวยนั้นะลูบหัวอแทฮยอและถัผมแทฮยอ
“โีนะ แทฮยอ นูนาไม่รู้หรอนะว่าเราับท่านประธานมีเรื่ออะไรัน แ่เราหน่ะ้อระวััวเอาไว้ให้ี ท่านประธานน่าลัวว่าที่เราินะ”
.
แทฮยอเลิานในอนสี่โมรึ่ ำแหน่อฮโยรินยัเว้นว่าเอาไว้ และเา็ทำหน้าที่เลานุาร่อไป แทฮยอถอนหายใออมา่อนที่รถันุ้นาะอลรหน้าพร้อมับระรถที่ลลมา
“ัวเล็รับ วันนี้ไป้าอนโับฮยอนะ” แทฮยอถอนหายใ่อนะยยิ้มว้าออมาและ้าวึ้นไปบนรถ ท่าทาไม่สบายอนรัทำให้อินลูบหัวอีฝ่ายอย่าห่วใย
“ทำานวันแรเป็นอย่าไบ้ารับ” อินออรถพร้อมับสายาที่ละาถนนมามอนรัอัวเอเป็นบ้ารั้ราว ่อนะไ้รับเป็นเสียถอนหายใอแทฮยอและวาลมโที่ปิสนิทล
“แทเออุแล้วฮะ”
.
เบน์ S-CLASS สีำเลื่อนออไปาึอ JIIK Group ้วยวามเร็วไม่มาหนั ่อนะที่อุะละสายาายานพหนะที่หายเ้าไปในทามลารถมามาย เินลับมานั่ที่โ๊ะทำานอัวเอพร้อมเสียเาะประูและร่าสูที่เินเ้ามา
“ูไม่ใ้นใ้อมึนะรับ ไออุ” อุยยิ้มออมา่อนะรินไวน์เผื่อิม นัมุนที่โยนอเอสารใส่หน้าอเาพร้อมับนั่ลที่โฟาัวยาวในห้อทำานอเา
“เออๆ ูรู้ และ็อบใมึมา” อุส่แ้วไวน์ให้อีฝ่าย ่อนะนั่ล้าันับเพื่อนัวสูที่รู้ัันสมัยมหาวิทยาลัย นัมุนเป็นลูนายทหารยศให่ ส่วนเ้าัว็เปิผับ เปิบาร์เป็นำนวนมา ถูหมายบ้า ผิหมายบ้าามประสานเส้นให่
“แทฮยอเามีแฟนใหม่แล้วนะมึ” อุยยิ้มออมา่อนะเปิอเอสารออมาอ่าน ระาษหลายแผ่นที่บ่บอว่าิม อิน แฟนใหม่อแทฮยอนั้นทำอาีพพนัานบริษัทธรรมา แ่็เป็นลูนมีานะในระับหนึ่ อายุมาว่าเ้าัวเือบะ 3 ปี
“บันมาสอสามปีำลัะหมั้นัน” อุเผลอำระาษในมือแน่น ่อนะสูหายใเ้าปอ และอ่านเอสารในมือ่อ และ้ออบุนัมุนที่เป็นนเส้นสายเยอะนสามารถสืบไ้ว่าเมื่อ 5 ปี่อนหลัาที่แทฮยอหนีไปอัฤษ เพื่อเรียน่อนบและ 2 ปีานั้น็ลบหาับอิน
“เรื่อที่แทฮยอหนีไป ูว่ามันมีอะไรมาว่านั้นว่ะ” อุละสายาออาเอสาร ะที่นัมุนหยัไหล่ให้เาพร้อมับิบไวน์ในมือ่อ
“ูว่าพี่ายมึอาะรู้เรื่อ็ไ้นะ” อุเลิสนในัมุน่อนะอ่านเอสารในมือ่อ อุยยิ้มออมาเมื่อพบว่าอินเยเป็นเพลย์บอยัวา แอบนอใแทฮยอหลายรั้นเือบะเลิลาัน แ่สุท้ายอิน็ยอมหยุและหยุอยู่ที่แทฮยอริๆ
และเอสาร่อมา็เี่ยวับธุริทาบ้านอแทฮยอ ธุริารท่อเที่ยว็ยัทำรายไ้อยู่ในระับที่ไม่ไ้เรียว่าีเท่าไหร่ ูเหมือนว่าพ่ออแทฮยอำลัพยายามประับประอมันให้ออมาีที่สุ แ่มัน็แย่ลามเศรษิที่ำลัย่ำแย่
“นัมุน ูอยาให้มึ่วยเอาเินไปลทุนสัหน่อยสิว่ะ” นัมุนถอนหายใออมา ่อนะรับเ็าอุมอเรียบร้อย เาวาแ้วไวน์ลและมอหน้าอเพื่อนสนิท
“มึถามเรื่อนี้ะยุนิฮยอ หรือ ไอโฮอ่อนที่มึะทำอะไรพลาไปริๆ” นัมุนลุึ้นัสูทอัวเอและเรียมัวะลับแ่อุ็ัเอาไว้่อน
“มึว่าถ้าแฟนอแทฮยอนอใอีรั้ ะเป็นอย่าไว่ะ”
นัมุนมอรอยยิ้มร้ายอเพื่อนสนิท ่อนะถอนหายใออมา ะที่อีฝ่ายส่เ็มาให้เาอีใบและทิ้ัพิโฟาพลาิบไวน์อย่าสบายใ
“ูว่าเาเลิัน”
นัมุนเป็นเพื่อนอุมาไม่นาน แ่็เานิสัยออีนไ้ไม่ยา และเา็เป็นนามใเพื่อนเสีย้วยสิ อโทษนะรับ แทฮยอ
.
แทฮยอมาถึอนโออินในเวลาเือบสอทุ่ม เพราะอินะเวนื้ออที่ะเอามาทำเป็นมื้อเย็น แทฮยอโนสั่ให้นั่รออยู่ที่โ๊ะทาน้าวะที่มอนไหล่ว้าทำมื้อเย็นไป้วย
“แล้วเออุแล้วเป็นอย่าไบ้ารับ ัวเล็” แทฮยอมอานสลัและสปาเ็ี้ที่ถูัอย่าสวยามเบื้อหน้า ่อนะยยิ้มาๆส่ให้อีน
“เา็เปลี่ยนไปนะฮะ ูไม่เป็นเ็น้อยเหมือน่อน ูร้ายๆเ้าเล่ห์ๆแล้ว็...” อินมอนรัที่เียบไป มือ็เี่ยเส้นสปาเ็ี้ในานไปมาอย่าไม่่อยอยาอาหารเท่าไหร่
“แทแท”
“เาแล้แทแทฮะ เาทำให้หัวหน้าอแท้อโนพัาน เาหาว่าแททำานพลาทั้ๆที่ริแล้วเาเป็นนทำ” อินลูบหัวอเารัเบาๆ วาลมสวยำลัลอไป้วยหยาน้ำทำให้อินรีบเินไปหาและรั้ร่าบามาอเอาไว้
“ไม่ร้อนะรับนเ่ เราลาออีไหม?” อินย่อัวลนอยู่ในระับสายาอแทฮยอ ่อนะเ็ราบน้ำาอนรัอออย่าเบามือ
“ลาออไม่ไ้ฮะ มันมีสัาเรื่อารเ้าทำานและลาออ ถ้าอยู่ทำานไม่รบหนึ่เือน แทะ้อเสีย่าปรับสอเท่าอเินเือน” อินไ้แ่มวิ้วเ้าหาัน ลำพัเาะออให้มัน็ไ้แ่แทฮยอะ้อไม่ยอมอย่าแน่นอนามประสาทนหัวื้อ
“ไม่เป็นไรนะรับ ทนแ่เือนเียวเอนเ่อฮยอ” แทฮยอพยัหน้ารับ ่อนะึเาเ้าไปออีรั้ อินลูบแผ่นหลับาอนรั่อนะบมื้ออาหารลทันที
“ไปอาบน้ำันเถอะนะ” อินพาร่าอนรัมาส่ที่ห้อน้ำ ัารับเสื้อผ้า่อนะันร่าบาเ้าไปในห้อนอน เาออมาัารับอาหารที่เหลือ ่อนะเินลับเ้ามาเรียมุนอนให้แทฮยอเรียบร้อย และรอให้ร่าอนรัออมาาห้อน้ำ
“ินฮยอฮะ” อินเยหน้ามอนรั่อนะลุึ้นและยิ้มว้าออมา ร่าบาเบื้อหน้าอยู่ในุลุมอาบน้ำสีาวัวยาว ลิ่นรีมอาบน้ำัวโปรำลัลิ่นหอมออมานเาไ้ลิ่นััเน
“แ่ัวันเถอะรับ แม้ว่าฮยออยาะับเราฟันาไหน” แทฮยอยิ้มว้าออมา ่อนะอเอวออินเอาไว้ ุหน้าลพร้อมับน้ำาที่ไหล่ออมานุมหน้าอออิน
“ร้อออมาเถอะนะ นเ่”
.
แทฮยอมาทำาน้วยิใที่สื้นึ้น ่อนที่เาะไ้รับสายาเลาฯหน้าห้อท่านประธานให้เ้าพบในทันที แทฮยอสูลมหายใเ้าปอ่อนะเินเ้าห้อทำานออุ้วยท่าทาเรียบนิ่มาที่สุ
“สวัสีรับ ท่านประธาน” แทฮยอ้มหัวให้อีน ่อนะเห็นว่าในห้อมีอีนำลัยืนอยู่พร้อมับรอยยิ้มสใสประำัวอน โฮอ ลูายนลาระูลอนที่ำลัส่รอยยิ้มมาให้เา
“ไม่เอันนานเลยนะ แทฮยออา” แทฮยอโ้ให้โฮอ่อนะมอใบหน้ายิ้มแย้มออีฝ่าย ะที่อุำลัลุึ้นและเินมาหาแทฮยอพร้อมับรอยยิ้มมุมปา
“สวัสีรับ ุโฮอ” โฮอหัวเราะออมา่อนะเินไปนั่ลที่โฟาภายในห้อทำาน พร้อมับิบาแฟอย่าสบายใและยั้อมาที่แทฮยอ
“เี๋ยว...”
“ันะเ้ามาทำหน้าที่แทนุฮโยรินเอ” แทฮยอหันมอ้นเสีย่อนะเห็นร่าาวีภายใ้สูทสีเทาเ้มออน ยุนิ ลูายนโอระูลอน ผู้ายที่เยแอบอบแทฮยอ
“ยุนิฮยอ”
“ฮยอานเยอะนานี้ ไม่น่าะ้อทำำแหน่แบบนี้เลยนะรับ” ยุนิมอน้อาย่ามารา้วยท่าทาเรียบนิ่เ่นปิ ่อนะมอร่าบาที่ำลั้อมอมาที่เา
“แทฮยอออไป่อน” แทฮยอโ้และเินออมาาห้อทำานออุอย่าสับสน ่อนะรีบเินลับมาที่โ๊ะทำานอัวเอให้เร็วที่สุทั้ๆที่ยัเ็มไป้วยวามสับสน
“แไม่วรำแบบนี้อุ ัน...
“ฮยอยัอบแทฮยออยู่อีเหรอว่ะ” อุ้าวมาเผิหน้าับพี่ายรวมสายเลือ ่อนะมอใบหน้าเรียบนิ่นั้น้วยวามหุหิที่ำลัเพิ่มทวีึ้น
“แทฮยอเป็นอผม”
#ฟิวีเป็นอุ
มาแล้วะ อารม์่วนี้ไม่่อยโอเ อยาแ่แ่แนวราม่า
แ่เี๋ยวเราะรีบ่อทุเรื่อนี้นะะ
สำหรับใรที่รีบมาและอยาสุๆ มาเอาไอีเราไปแ่เลยนะะ
สำหรับบานที่มาอมเม้นระรานเรื่ออื่น บอให้อัพเรื่อนู่นเรื่อนี้้วย
เราไม่พอในะะ อยู่แ่ในเรื่อที่ัวเออ่านนะะ
อยาไ้อมเม้นิ มเนื้อเรื่อหรืออะไรที่อยาะบอับเรื่อที่เราแ่
ถ้าะมาเม้นเพื่อเร่เรื่ออื่นเราไม่โอเะ นอะอารม์เสียแล้ว
เราะไม่อัพสัเรื่อเลยนะะ
อบุะ
ความคิดเห็น