คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I : I hate U!
Chapter I
I hate U!
@ บ้านระูล ยั
“พูไม่เพราะเลยนะ ที่รั~” ึโฮพูอย่าสบายอารม์่อนะลุึ้นแล้วเินไปหาแผู้มาเยือน
“แ! ไม่วรไ้รับวามไพเราะาปาัน ปล่อยอลย” ัฮยอนอยู่ในอาารโรธั เ้าัวหยิบอาวุธู่ายสีำสนิทออมาาอบาเ ่อนะหันปลายระบอไปยัเ้าอบ้าน
“โอ๊ะ โอ้ว เล่นลูะั่วเลยเหรอ” เ้าอบ้านยัยิ้มระรื่น่อไป่อนะหันมาหาน้อายที่ับัวประันอยู่ที่โฟา “อีุนแสหนัสสิ” เมื่อไ้ยินำสั่าพี่าย นเป็นน้อที่ี็รับำสั่และัารับัวประันรหน้า
“ฮือๆ! ไม่เอา! ฮยอ่วยมีร์้วย” เสียแหบพร่าับน้ำาที่ไหลเป็นสายแทบทำให้นเป็นพี่ายเป็นลม ส่วนนที่ไ้รับำสั่็ัารระาเสื้อเิ้สีาวอีรั้ และมือเล็ลับโฟา
“หยุ! ้อารอะไรห๊ะ” ัฮยอนลปาระบอปืนล่อนะมออีน้วยสายาอาา
“อย่าหยุอีุน นว่าันะสั่เอ” นเป็นพี่ายเปิทาให้น้อายไ้มีวามสุับผิวาวอัวประัน่อไป และยยิ้มอย่ามีวามสุเมื่อนร้อนรนรหน้าำลัน้ำาลอเบ้า้วยวามสสารและเป็นห่วน้อ ส่วนอีนบนโฟา็ัารับเสื้อเิ้ให้ลไปนอนอยู่ที่พื้นไ้สำเร็
“อะ อ๊ะ ฮยอ ่วยมีร์้วย” เสียที่เบาไปทุทีับน้ำาที่ไหลไม่หยุทำให้นเป็นพี่เฝ้ามออยู่ถึับทรุลับพื้น หมเรี่ยวแรที่ะยืนและปล่อยให้น้ำาไหลออมาอย่าสสารน้อ
“้อารอะไรห๊ะ!” ัฮยอนเยหน้ามอึโฮที่่อยๆนั่ลรหน้าเ้า ใบหน้าหล่อเ็มไป้วยวามสุ่อนะยิ้มหยันนรหน้าเบาๆ
“แลัน~ นายมานี้ น้อนายไป” ัฮยอนาโับำอบอึโฮ
“ไ้! ปล่อยน้อัน” ำอบที่ออมาเหมือนไม่ไ้ิทำให้ึโฮยิ้มอย่าพอใอีรั้ ่อนะึปืนในมืออนรหน้ามาไว้ที่ัวเอและหันไปมอน้อายที่ำลัสร้ารอยสีุหลาบบนผิวาว
“ไ้~ ันะปล่อยน้อนาย...” ึโฮหยุท้ายประโยไว้เหมือนะนที่นั่เป็นห่วน้อลุ้นเล่นๆ “...แ่ปล่อยให้น้อนายเป็นเมียน้อัน! ฮ่าๆ!” พูบ็โยนปืนอัฮยอนใส่ลูน้อย่อนะอุ้มนรหน้าผาบ่าแล้วรไปยัห้ออนเอ
“ไอห้อย!!! ไอั่ว ปล่อยน้อันไปนะ ปล่อยสิโว้ย ปล่อย!!!” ัฮยอนปล่อยเสียและทุบนที่แบเาอย่าเอาเป็นเอาาย่อนที่ึโฮะหยุเมื่อมาถึั้นบนและมอลไป
“อีุน!” เสียเย็นัึ้นทำให้เ้าอื่อผละออมาาออาวๆหอมๆ ัฮยอนมอน้อาย้วยวามสสารเป็นที่สุ “ไปทำในห้อสิ ฮ่าๆ!” ึโฮพอใับอาารนบนบ่าที่หน้าาวๆเปลี่ยนเป็นีไปถนัา มือเรียวที่เยทุบเาลับิแน่และเย็บเียบ
ุ้บ~ ึโอัารโยนนบนบ่าลับเียนาให่่อนะามไปร่อมเอาไว้ พลามอใบหน้าหวานที่ีนน่าลัว มือเรียวันหน้าอเาไว้เพื่อรัษาระยะห่า
“ปล่อยน้อันไปเถอะนะ นายสัาแล้วนิ” ัฮยอนเปลี่ยนาันมาำเสื้ออน้านบนไว้
“มีบรรทัไหนบ้าที่ันสัา ปาร์ัฮยอน” พูบ็ัารุหน้าลที่ออาวที่ไม่่าาน้อาย่อนะเม้มนเิสีุหลาบหลายุ ส่วนน้านล่าำลัประมวลผลเพื่อหาทา่วยน้อและเอาัวรอ
“อะ” เสียหวานที่ราออมาทำให้นระทำพอใไม่ใ่น้อย่อนะแะระุมเสื้อเิ้สีำออทีละเม็ แ่้วยวามเลิ้มอน้านบน ัฮยอนึัารใส่เ่าเ้าที่ท้ออย่าแร
ุ้บ! ่อ้วยถีบไปที่ท้ออีรั้และวิ่ออมาาห้อ่อนะฟัเสียอน้อที่ัแถวนี้
~~~~~
“อย่าิ้นสิ” าอนที่ำลัปลาเอนัวเล็บ่นเนื่อาเ้าัวิ้นไปิ้นมาอยู่อย่านั้นนเริ่มอารม์เสีย
“มะ ไม่เอา ฮยอ! ฮยอ่วยมีร์้วย” อลยยัเปล่เสียออมาเพื่ออวาม่วยเหลือนาอนแทบหมวามอทน
“ถ้าไม่เียบนะ นายะไม่ไ้ร้ออีเลย ันะัลิ้นนายไปาย” พูบ็ระาาเอน้านล่าออเหลือแ่บ๊อเอร์่อนะเริ่มสร้ารอยที่เรียวา
พลั่! แรถีบา้านหลัทำให้าอนพุ่ไป้าหน้า ัฮยอนรีบเ้าไป่อย้ำอีสอสามที่อนะถอเสื้อเิ้ใส่ให้น้อายและวิ่ออมา
“ฮยอ~” อลยุหน้าับหน้าออพี่าย่อนะ่อยๆเ้าลาบันไเบาๆ
“ะไปไหน” เสียอลูน้อึโฮทำให้ร่าทั้สอสะุ้่อนะหันไปมอ
“ึโฮให้เราสอนลับแล้วนะ ไว้ะโทรเรียมาใหม่วันหลั” พูบ็ยิ้มหวานไปให้ลูน้อสอสามนที่เริ่มสนใ ่อนะวิ่ออมาปล่อยให้เหล่าลูน้อละลายอยู่ับยิ้มหวาน
“ึ้นรถเร็ว!” ัฮยอนึน้อายึ้นรถ่อนะออัวไปทันที ้วยวามเร็วอเรื่อยน์และวามใร้อนอนับทำให้รถไปเร็วว่าเิม
*****
@ บ้านระูล ยั
ึโฮมอรอย้ำรอยให่สีเียวบริเวท้อ้วยวามเ็บใ่อนะมอปืนอัฮยอนที่เาเอามาไ้่อนะลูบไล้เบาๆราวับเป็นเ้าอ
“พวนายอยู่ไม่สบสุแน่” พูพลาส่สายาอาาไปให้ปืน่อนะเ็บใส่ลิ้นั
“ฮยอ~ สอนนั้นหนีไปไ้เหรอ” าอนที่สลบไปเพราะหมัอาาอัฮยอนถามพี่ายที่นั่อยู่ในห้อทำาน
“อืม~” ำอบอพี่ายทำให้นถามเ็ัเนื่อาเสียายอาวๆที่ยัสร้ารอยไว้ไม่รบ “หลัานี้ พวนั้นระหวััวมาึ้น” ึโฮบอเ็ๆ่อนะมอหน้าน้อายที่บวบบูและม่วล้ำ
“ทำไมทำหน้าอย่านั้น” าอนถามเ็ๆ่อนะเินออห้อไปเพราะรำาสายาพี่าย
@ บ้านระูล ปาร์
ัฮยอนประบร้อนเบาๆามรอย้ำและรอยสีุหลาบ ใบหน้าสวยบึ่ึเพราะยัโรธและโมโหไม่หาย ยิ่มอเห็นน้อายที่หลับสนิทยิ่โรธ
“ุหนูะทำยัไ่อไปรับ” อบยอฮีถามุให่นั่หน้าออยู่บนเียใล้ๆน้อาย
“นูนา็ยัไม่ลับ ะส่มีร์ลับไป็ลัวว่าพวนั้นะับัวไปอี” ัฮยอนถอนหายใ่อนะึผ้าห่มมาลุมที่หน้าออน้อาย่อนะหันมามอพ่อบ้าน “ุพ่อบ้านไปพัเถอะ ผมูและมีร์เอ” พูบ็เินไปสุ่พ่อบ้านที่หน้าประู่อนะเินมานั่้าๆน้อายที่หลับสนิทไปแล้ว
08.00 น
๊อ~ ๊อ~
“ุหนูรับ มีแ” เสียอพ่อบ้านทำให้ัฮยอนิระุมเม็สุท้าย่อนะเินออมาพร้อมับเสื้อสูทและระเป๋าเอสาร
“ทัทายอนเ้า๊ะ อนุที่รั” เสียที่วนอวัยวะเบื้อล่าทำให้ัฮยอนมอไปที่แอบ้าน
“แ! มาทำไม” ัฮยอนแทบเ้าไป่อยแที่ไม่อยารับเิ้วยวามโรธาเมื่อวาน
“มาูว่าที่ภรรยาไ” อบพลาส่สีหน้าวนๆไปให้เ้าอบ้านที่ยืนอยู่ที่บันไั้นสุท้าย
“เฮอะ! ุพ่อบ้านึ้นไปูมีร์่อนนะ เี๋ยวผมไล่แเอ” ัฮยอนหันไปบอบยอฮี่อนะเินไปหาร่าหนาที่ิบาแฟอย่าสบายใ
“ั่ว!” ่า ำพูและารระทำที่มาพร้อมับทำให้ึโฮั้ัวไม่ทัน ใบหน้าหล่อเหลาเปียไป้วยน้ำเปล่าที่เ้าอบ้านสามา
“อนุ!” ึโฮพุ่เ้าหาร่ารหน้า่อนะับลับโฟาและมอใบหน้าหวาน้านล่า้วยวามโรธ
“หึ! ยัน้อยไปที่นายทำับมีร์ และัน” ัฮยอนส่สายาอาาลับไปให้พร้อมับออแริ้น แู่เหมือนึโฮะเรียมารมาี ้วยาราทั้สออัวเอลบนเรียวาสวย
“ันไม่พลาอีเหรอ อนุ” พูบ็โน้มหน้าลมาและปิริมฝีปาสวยที่อบ่าเาเป็นประำ แ่มีเหรอที่ัฮยอนะยอมนถููบัารปิปาสนิท
“หึ!” เสียหัวเราะที่พาให้นลุไปามๆัน่อนะ้มลมาและใ้ฟันบเบาๆที่ริมฝีปาล่า
“โอ๊ย! อุ๊บ” ึโฮรีบแทรลิ้นเ้าไปทันทีที่ัฮยอนร้อออมา สัมผัสที่เ็มไป้วยวามเลียัทำให้ึโฮรุนแรนเผลอัลิ้นอร่า้านล่า ลิ่นาวเลือทำให้เาอบใและรุ่อไป
พลั่! อลยระแทแันใล้ๆมือลับท้ายทอยอนที่ำลัทำร้ายพี่าย ่อนะึนัวให่ว่าออมาเมื่อเผลอับแผลที่ท้ายทอย
“มีร์ ลมาทำไม” ัฮยอนอน้อายแน่น่อนะหันมามออีนที่ยืนุมท้ายทอย้วยใบหน้าที่เ็บปว แ่็ยัส่สายาอาามาให้ร่าทั้สอที่อันแน่น
“พวนายไม่มีทาอยู่อย่าสบสุหรอ ปาร์ัฮยอ ปาร์อลย” ึโฮมอทั้สออีรั้และเินไปหน้าบ้าน
“เี๋ยว!” ่า! าแฟอุ่นถูสาใส่ร่าหนาอีรั้นเ้าัวอยาะบีบอัวเเสบที่อบสาน้ำเสียริ
“ัฮยอน! นี้มันรั้ที่สอแล้วนะ” ึโฮทำท่าะพุ่เ้าไปหาัฮยอนแ่ถูอลยว้าแ้วใส่หน้าสะ่อนะะัไป “นาย!” ใบหน้าหล่อเหลามีเลือไหลอีุที่หน้าผา
เพียะ!
“ันเลียแ!! ไอห้อย!! ุพ่อบ้าน! ไล่แ!” ัฮยอนมอใบหน้าอึโฮที่่อยๆหันลับมาทาเิม ีหนึ่อใบหน้ามีรอยแห้านิ้วมืออเาประับอยู่
>>>>>
“ะไปไหนรับ ุายให่” นับรถมอสภาพเ้านายที่เละไม่เป็นท่า
“โร’บาล” ลูน้อที่ีทำารทำามำสั่้วยลัวว่าุายให่อบ้านเลือะหมัวเอา
มาแล้ว >O<
ะอัพ่อหลัา Love U So mush บนะะ
เรื่อนี้ไม่ใ่ภา่อนะ
ความคิดเห็น