ตอนที่ 1 : บรรณาการแรก 00
ในม่านหมอกแห่งราชอาณาจักรจีน...ท่ามกลางความยิ่งใหญ่และอารายธรรมอันรุ่งเรืองของราชวงศ์ถัง ความรุ่งโรจน์ก้าวล้ำทุกเขตแคว้นบนโลกใบนี้ จักรพรรดิหนุ่มรูปงามที่ขึ้นครองบัลลังก์ได้เพียงแปดปี แต่ก็นำมาซึ่งความสงบสุข..ความอุดมสมบูรณ์ได้แพร่กระจายไปไกล ให้ประชากรในจักรวรรดิได้เพาะปลูกเลี้ยงชีพได้ไม่มีขัดสน หากขุนนางและพระญาติกลับฝักใฝ่ในอำนาจ ทุกปีจะมีผู้มาเข้าสอบจอหงวนกันอย่างล้นหลาม บรรดาชายหนุ่มต่างหวังในยศถาบรรดาศักดิ์ เพราะสิ่งที่ตามมาไม่ใช่แค่เงิน แต่จะพ่วงด้วยจวนหลังงาม ทาสรับใช้ และหญิงงามมากมายล้นมือ..
กลับกันกับจิตรกรหนุ่มเร่ร่อน ไร้ตำแหน่ง ไร้บรรดาศักดิ์ รอนแรมไปทั่วแดนเพียงเพื่อหาสิ่งบันดาลใจในการสร้างสรรค์ผลงาน ฝีมือการเขียนภาพจากปลายพู่กันของเขานั้นเลื่องลือไปไกล เป็นที่รู้กันว่าภาพเขียนของเขานั้นงดงามปานประหนึ่งว่ามันสามารถเคลื่อนไหวได้ราวกับ...มีชีวิต
เช่นเดียวกับตอนนี้ เท้าของเขากำลังเหยียบย่างไปบนผืนดินชุ่มน้ำในป่าลึกทางตอนใต้ ไอละอองเย็นช่ำให้ความชุ่มชื้น แต่ก็สร้างความเหนอะหนะให้เขาด้วยเช่นกัน จิตรกรหนุ่มเดินไปตามเสียงซ่านกระเซ็นที่ได้ยิน ก่อนจะต้องชะงักเท้ากลับกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ข้างกอไผ่ลำอวบสีเขียวชอุ่ม
“นามของข้าคือ เฉิน” จิตรกรหนุ่มเอ่ยขึ้น ท่ามกลางหมู่แมกไม้ในป่าลึก
“...” หากแต่ไร้เสียงใดเอ่ยตอบ มีเพียงร่างโปร่งประกายสว่างที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเท่านั้นที่บ่งบอกว่าสิ่งนั้นยังฟังเขาอยู่
“แถวนี้คงมีน้ำตก อย่างไรข้าจะพักที่นั่น หากต้องการสิ่งใด....ก็ไปหาข้าที่น้ำตกนั้น” เอ่ยพลางแหวกแมกไม้มุ่งหน้าสู่ต้นกำเนิดของไอความเย็นที่ต้องผิวกาย ลับหลังจิตรกรหนุ่มได้ไม่นาน แสงนั้นก็หายไป...ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า ไร้แม้เสียงหรีดหริ่งอย่างที่ควรจะเป็น...
เสียงน้ำตกดังกึกก้องไปทั่วหุบเขา ไอความเย็นซ่านกระจายให้ความชุ่มชื่นแก่พันธุ์ไม้ จิตรกรหนุ่มปลงใจกับผืนหญ้าใต้ไม้ใหญ่ กางผ้าปูตระเตรียมไว้สำหรับการพักผ่อนในค่ำคืนนี้ ก่อนจะลงไปชำระกายในธารน้ำตกเบื้องหน้า หากแต่ต้องชะงักงันเพราะที่โขดหินกลางธาราน้ำนั้นปรากฏร่างโปร่งประกายแสงนั้นนั่งอยู่
อีกแล้ว..
“ขอข้าชำระกายสักครู่ ”
“....” ไร้เสียงเอ่ยตอบเช่นเคย แต่ก็ได้รับการผายมือเชื้อเชิญให้ทำตามประสงค์ เช่นนั้นจิตรกรหนุ่มจึงลงชำระกายในธารใสเย็น ดีนักที่เป็นฤดูร้อน เพราะหากเป็นฤดูหนาว เขาคงนึกเสียดายความงามและความบริสุทธิ์ของน้ำตกแห่งนี้ยิ่งนัก จัดการธุระของตนจนเรียบร้อย โดยร่างประกายแสงนั้นก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม มองเห็น...แต่ก็เหมือนไร้ตัวตน
“ท่านต้องการสิ่งใดรึ” เมื่อนั่งประจำที่เรียบร้อยจึงเอ่ยถามร่างประกายแสงที่กลางธารน้ำนั้น
“...”
อะไรกัน...เป็นผีไม่มีเสียงรึไง ชักจะหมดความอดทนแล้วนะ!! “หากเป็นวิญญาณทั่วไป ข้าคงจับท่านลงผลงานข้าไปนานแล้ว! แต่เพราะเป็นท่าน...”
“อย่างนี้สินะ” พลันสุรเสียงเนิบก็เอ่ยขัดขึ้น “เหตุที่ภาพเขียนของเจ้าดูมีชีวิต...เพราะมีวิญญาณสถิตอยู่อย่างนี้สินะ”
“อย่างไรเสีย วิญญาณพวกนั้นก็เป็นเพียงวิญญาณเร่ร่อน ไร้หนทางไป สู่อยู่ในภาพเขียนของข้ามิดีกว่าหรือ”
“ถ้าเช่นนั้น...”
“....”
“สิ่งที่ข้าต้องการ”
“...”
“ข้า...อยากอยู่ในภาพเขียนของเจ้า”
“!!!”
....................................................................
เกริ่นๆให้ได้พอกรุบกริบ?
ติชมกันได้นะคะ ^^ จะพัฒนาตัวเองเรื่อยๆ #บรรณาการ นะค้าา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
10 ความคิดเห็น
-
#1 มาย (จากตอนที่ 1)วันที่ 5 มิถุนายน 2558 / 20:20ติดตามครัชชชช#10
