คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Rewrite|| THE POISON 3 มอบพลังให้แก่ข้า ||
THE POISON อสรพิษ
MARKBAM
{3}
วัน่อมา…. A University
แบมแบมนั่อยู่ที่โ๊ะไม้หินอ่อนใ้้นไม้ให่ที่อยู่้าๆึะวิทยาศาสร์
เายมือึ้นเท้าาัวเอ พร้อมับถอนหายใออมา
เมื่อืนมาร์ลายร่าเป็นนไม่ไ้ เนื่อามาร์ฝืนัวเอให้อยู่ในร่านในเวลาลาวัน
และะไม่สามารถลายร่าเป็นนไ้เป็นเวลาสามวัน
สามวันเลยนะที่แบมแบมะ้อนอนับมาร์ในร่าูสีำัวให่นั่น
ถ้าเายอมมีอะไรับมาร์ เาไม่้อมานั่ทำหน้าหอยอยู่แบบนี้หรอ
“มีอะไรหืม
เห็นถอนหายใมานานแล้ว”
แบมแบมหันไปมอแฟนหนุ่ม ่อนะส่ายศีรษะและยิ้มออมาบาๆ “เปล่ารับ
แบมแ่ิอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“เย็นนี้เราไปินูิันไหม”
ยูยอมยแนึ้นโอบไหล่แบมแบม
“อืม เอาสิแบมอยาินพอี
“่วนี้เราไม่่อยไปไหนมาไหน้วยันเลยเนอะว่าไหม”
แบมแบมเม้มปาพร้อม้อนสายาึ้นมอยูยอม “แบมอโทษนะ ยูยอม”
“เฮ้ย! แบมไม่ไ้ผิะอโทษันทำไม”
“ผิสิ เวลานัอะไรไว้ แบม็เป็นฝ่ายยเลินั
เวลายูยอมะไปหาที่อนโแบม็ห้าม ยูยอมแบมอโทษนะที่แบมเปลี่ยนไป แบมรู้ัวี”
ยูยอมยิ้มบาๆและยมืออี้าึ้นเลี่ยพวแ้มใสๆอแฟนัวเล็เบาๆ
“สำหรับัน แบมไม่เยเปลี่ยนไป แบมือนเิม นที่ันรัและอยาูแล”
“อบุนะยูยอม”
แบมแบมอยูยอมและบใบหน้าลบนแผอว้า
“วันนี้แบมไปนอนอนโันไ้ไหม”
“เอ่อ….” แบมแบมอึอั
ามริในระหว่าสามวันนี้มาร์ลายร่าเป็นนไม่ไ้
ั้นเาอไปนอนับยูยอมสัืนไม่เป็นไรหรอมั้
“ถ้าแบมไม่อยาไป็ไม่เป็นไรนะ”
“อยาไปสิ
แบมไม่ไ้นอนอยูยอมนานแล้ว้วย ิถึออุ่นๆอุแฟน”
แบมแบมียิ้มาหยีให้ยูยอม และอเอวยูยอมไว้แน่น
ยูยอมยมือึ้นบีบมูโ่รั้นอแบมแบมหนึ่ที้วยวามมันเี้ยว
“ี้อ้อนริๆเลย”
“ื้อ
็แบมอ้อนแ่ยูยอมนเียวนี่แหละ”
“ริหรอ”
แบมแบมหลุบา่ำล ที่ริไม่ไ้อ้อนแ่ยูยอมหรอ
เาอ้อนมาร์ในอนที่มาร์อยู่ในร่าน้วย….
“เียบนี่แสว่าแบมไม่ไ้อ้อนแ่ันนเียว?”
“เฮ้ย! ไม่ใ่นะ
แบมอ้อนยูยอมนเียวริๆ”
“ฮาๆ โอเๆ ันเื่อ็ไ้
ทำไม้อทำหน้าื่นระหนแบบนั้น้วย หืม”
“็ลัวยูยอมไม่เื่อนี่นา”
“โถ่ แบมบี้ ไม่ให้ันเื่อแฟนัวเอ
ะให้ันไปเื่อใรล่ะ” ยูยอมยีผมแบมแบม ่อนะ้มลหอมแ้มนุ่มนิ่มนั่นหนึ่ฟอให่ๆ
“ื้อ ยูยอมที่นี่มหาลัยนะ พอแล้ว”
“็ัวแบมบี้หอมนี่นา”
“พอเลยนะ ไ้เวลาเ้าลาสแล้ว”
“รับๆ
ถ้าลับอนโเมื่อไหร่ะฟัให้้ำไปทั้ัวเลย”
“ใระยอมห๊ะ!”
แบมแบมแลบลิ้นใส่ยูยอม
“ุัน์พิ…”
เป็นเพื่อนันมา็หลายปีนอนนี้เลื่อนสถานะเป็นแฟนันแล้ว
ยูยอม็ยัำื่อริอแบมแบมไม่ไ้ เฮ้อออ
“ัน์พิมุ์
ำไว้นะุิมยูยอม”
เวลา 17:00น. ห้าแห่หนึ่ในรุเทพฯ
หลัายูยอมและแบมแบมินูิเสร็แล้ว
ทั้สอ็เิน้อปื้อนู่นื้อนี่เรื่อยๆ
“ยูยอม แบม้อลับไปให้อาหารมาร์่อนอ่ะ
ถึะไป้าที่อนโ ยูยอมไ้”
ในะที่เลือเสื้อผ้าอยู่แบมแบม็เอ่ยพูึ้น
ยูยอม้มหน้าลมอใบหน้าสวยหวานอแฟนัวเล็อเา “แ่วันเียวเอ
ูมันไม่ไ้ินอาหารวันเียวมัน็ไม่ายหรอ”
“แ่แบมเป็นห่วมาร์นี่” แบมแบมยู่หน้า
“ันไม่อยาี่เ่าหรอนะแบม
แ่ันเป็นแฟนแบม ัน็อยาอยู่ับแบมบ้า
ันไม่อยาให้แบมเห็นเ้าูนั่นสำัว่าัน”
ในที่สุยูยอม็้อเอ่ยประโยนี้ึ้นมา
ะว่าเาลัวูนั่นไ้วามรัาแบมแบมไปมาว่าเา็ว่าไ้
“……..”
“แบมวรแยแยะนะ มาร์มัน็แ่สัว์เลี้ย
แ่ันเป็นแฟนแบม แบมวรให้เวลาให้วามสำัับันมาว่ามันสิ”
แบมแบม้อนสายาึ้นมอยูยอม “อืม”
ยูยอมถอนหายใ แล้วึแบมแบมเ้ามาอ
และศีรษะเล็ให้บลที่แผออเา “ันรัแบมนะ รัมา้วย”
แบมแบมพยัหน้าหึหั แล้ว่อยๆผละอออายูยอม
“เลือเสื้อ่อเถอะ อยาไ้ัวไหน
เี๋ยวัน่ายให้เอ”
“ริหรอ! ยูยอมใีที่สุเลย”
แบมแบมียิ้มว้า ่อนะเย่เท้าึ้นแล้วหอมแ้มยูยอมเพื่อเป็นารอบุ
“ไม่ให้ันใีับแฟน
แล้วะให้ันใับใรล่ะ” ยูยอมยี้ผมแบมแบม้วยวามมันเี้ยว
แบมแบมทำเพียียิ้มาหยี แล้วหันไปั้อั้ใเลือเสื้อ่อ
เวลา 19:00น. อนโYu G
“วันนี้แบม้อยืมเสื้อผ้ายูยอมใส่นะ
โทษานที่ยูยอมไม่ยอมให้แบม ลับอนโ”
ยูยอมยมือึ้นวาบนศีรษะแบมแบม พร้อมโยไปมา้วยวามเอ็นู ่อนะ้มลหอมแ้มนุ่มนิ่มนั่นหนึ่ที
“เสื้อผ้าในู้ แบมอยาใส่ัวไหนเลือเอาเลยนะรับ
ออัน็เหมือนออแบมนั่นแหละ”
แบมแบมเยหน้าและียิ้มว้าให้ยูยอม “แบมโีัที่ไ้เอยูยอม ยูยอมเป็นทั้เพื่อนและแฟนที่ีที่สุอแบมเลยนะ”
ยูยอมระุยิ้มมุมปาหน่อยๆ
เารู้ัวีว่าเาเอ็ไม่ไ้เป็นนีอะไรมานัหรอ
“บาทีันอาะเป็นนเลว็ไ้นะ
ถ้าแบมยัทำัวน่ารัน่าฟัอยู่แบบนี้น่ะ”
“เหอะ!”
ยูยอมหัวเราะออมาแล้วยลำแนึ้นโอบไหล่แบมแบม านั้น็พาเินไปนั่โฟาภายในห้อนั่เล่น
“แบมูทีวีรอัน่อนนะ
เี๋ยวันะเอาอไปเ็บให้”
แบมแบมพยัหน้า
“ินนมไหม”
“อือ เอามาเยอะๆเลยนะ”
ยูยอมส่ายศีรษะไปมา “เรื่อินนี่ไม่แพ้ใรเล๊ย”
“ิิ”
แบมแบมทำหัวเราะออมา แล้วหยิบรีโมทึ้นมาเพื่อเปิทีวี
และไปยั่อสารีที่เาอบู
“อ๊า!!! เปิมา็เอูเลย โหยย
โรี!!”
แบมแบมวารีโมทไว้้าัว แล้วยาึ้นมานั่ในท่าัสมาธิ
สายาับ้อไปยัสารีสัว์โล ในเวลานี้ แบมแบมไม่ไ้สนใแฟนที่นั่อยู่้านเลย
ยูยอมมอแบมแบมที่นั่ยิ้มูรายารโปร ่อนะถอนหายใออมา แล้วัสินใเอา้าวอที่เพิ่้อปมาวันนี้
(ส่วนมาเป็นอแบมแบม) ไปเ็บ และไปเอานมับน้ำส้มมาให้แบมแบม
ยูยอมเินถือน้ำส้มและนมมานั่ล้าแบมแบมที่ยัอยู่ในโลสารีสัว์โลเ่นเิม
เาวาน้ำส้มและนมไว้ที่โ๊ะสี่เหลี่ยม้าหน้าโฟา แล้วหยิบนมิ้นหนึ่ึ้นป้อนแบมแบม
ึ่แบมแบม็อ้าปารับนมที่เาป้อน แ่สายายัับ้ออยู่ที่ทีวี
“อบมาเลยหรอ” ยูยอมถาม
“อื้อ แบมอบ อบที่สุเลย”
แบมแบมอบลับ โยที่ไม่ไ้หันมามอหน้า ยูยอม
“อบสารีนั่นมาว่าันั้นหรอ”
แบมแบม่อยๆหันมามอหน้ายูยอม “เป็นอะไรอีอ่ะ
นอย์อะไรแบมหรือเปล่า”
ยูยอมถอนหายใ แล้วฝืนยิ้มออมา “เปล่า ัน็ถามไปั้นแหละ
แบมู่อเถอะ”
แบมแบมพยัหน้าแล้วหันไปูทีวี่อ โยที่มียูยอมอยป้อนน้ำป้อนนม
เวลา 20:35น.
“แบมไปอาบน้ำไ้แล้วนะ”
ยูยอมที่อาบน้ำเสร็แล้ว
เา็เินมาบอแบมแบมที่เอาแ่นัู่รายารสารีไม่ยอมลุไปไหน
“อีนินะยูยอม ใล้ะบแล้ว”
“แบมบอแบบนี้มาหลายรั้แล้วนะ
สารีมันมีลอ 24ั่วโม แบมะนัู่แบบนี้ไม่ไ้นะ”
“็แบมอบนี่!” แบมแบมทำหน้าบึ้ใส่ยูยอมทันที
“แบมไม่ิว่าันอยาใ้เวลาอยู่ับแบมบ้าเลยหรือไ”
แบมแบมเยหน้าึ้นมอแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่
“แล้วนี่ยูยอมไม่ไ้อยู่ับแบมั้นหรอ!”
“มันไม่ใ่แบบนั้น
แบมเอาแู่สารีบ้าบอนั่น แบมไม่สนใันเลยอ่ะ”
“มันไม่ใ่สารีบ้าบอสัหน่อย
ยูยอมเป็นพวี่เ่าั้แ่เมื่อไหร่!”
“แบมว่าันี่เ่าั้นหรอ เออ
ใ่ันยอมรับว่าันมันี่เ่า แ่ที่ันี่เ่า็เพราะันรัแบม
อยาใ้เวลาทั้หมอยู่ับแบม แู่แบมทำสิ แบมไม่สนใันเลย
เอาแู่สารีนั่นอ่ะ”
“็แบมอบ ยูยอม็้อเ้าใแบมสิ
ยูยอมเป็นแฟนแบมนะ ยูยอมวรามใแบม!”
“ันามใแบมมาลอแบม็รู้”
ยูยอมพูเสียอ่อน มอแบมแบม้วยสายาเศร้าๆ มีรั้ไหนบ้าล่ะ
ที่เาะไม่ามใแบมแบม ไม่เอาใแบมแบม เายอมแบมแบมทุอย่า
“ไม่รู้! ถ้ายูยอมามใแบมลอ
รั้นี้ยูยอมะไม่บัับให้แบมเลิูสารีที่แบมอบ”
แบมแบมลุึ้นยืน แล้วเินนไหล่ยูยอมออไปารนั้น
โยที่ไม่ิะพูอะไรออมาเลยแม้แ่น้อย
“มันไม่ใ่แบบนั้นนะแบม!”
ยูยอมะโนไล่หลัแบมแบม ่อนะยมือึ้นยี้ผมัวเออย่าแร
แล้วนั่ลบนโฟา มือหนาหยิบรีโมทึ้นมา และัารปิรายารบ้าๆนั่นทันที
เวลาผ่านไปรึ่ั่วโม
แบมแบมอาบน้ำเสร็แล้ว
เา็หยิบุเสื้อยืสีเหลือัวโร่และาเบ็อเอร์สั้นๆอยูยอมมาสวมใส่
่อนที่เาะเินออไปหายูยอมที่นั่อยู่ห้อนั่เล่น
อนนี้เาใเย็นลบ้าแล้วแหละ เาผิเอที่ไม่สนใยูยอม เาผิเอที่เอาเวลาไปทิ้ับสารีนั่น
และเป็นเาเอแหละที่ี่เ่า
เมื่อเินมาถึห้อนั่เล่น
เา็พบว่าบนโ๊ะสี่เหลี่ยมที่ั้อยู่หน้าโฟานั้นเ็มไป้วยระป๋อเบียร์
และในมือยูยอม็มีอีหนึ่ระป๋อ เาเินไปนั่้ายูยอม
แล้วยมือึ้นับระป๋อเบียร์ในมือยูยอม
เพื่อหวัที่ะึมันออามืออแฟนหนุ่ม
ารระทำอเา ทำให้ยูยอมหันมามอหน้าเา แ่ใบหน้าอยูยอมเรียบนิ่
นเาเริ่มรู้สึปวหนึบที่อ้า้าย
“ยูยอม แบมอโทษนะ”
ยูยอมแสยะยิ้มมุมปา “หึ แบมสนใัน้วยั้นหรอ”
“สนใสิ ยูยอมเป็นแฟนแบมนะ”
“….” ยูยอมแะมือแบมแบมที่ับระป๋อเบียร์ที่เาถืออยู่ออ
แล้วยมันึ้นื่ม
“พอแล้ว เี๋ยว็เมาหรอ”
แบมแบมับมือยูยอมที่ำลัะระเบียร์ึ้นื่ม
“เมา็ี แบมไม่้อมาสนใันหรอ
ไปนอนเถอะ”
“ไม่! ถ้ายูยอมไม่ไปนอน แบม็ไม่ไป”
ยูยอมถอนหายใพร้อมวาระป๋อเบียร์ล
แล้วยมือึ้นวาทาบที่แ้มทั้สอ้าอแบมแบม
ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเ้าใล้ใบหน้าสวยหวานมาึ้นเรื่อยๆ
แบมแบมที่เห็นอย่านั้นเาึ่อยๆหลับาล
่อนที่วามอุ่นและวามนุ่มอริมฝีปายูยอมะทาบทับลมาบนริมฝีปาอเา
ยูยอมูเม้มริมฝีปาล่าอแบมแบมเบาๆ พลาูบับย้ำๆ้ำๆโยที่ไม่ไ้รุล้ำเ้าไปภายในโพรปาเล็นั่น
“อื้ม” แบมแบมยแนึ้นโอบลำอยูยอม
และเปิปาเพื่อให้ยูยอมไ้ส่ลิ้นเ้าไปภายในโพรปา
ร่าเล็่อยๆเอนัวลนอนราบับพื้นโฟา
โยที่ริมฝีปาอเายัโนแฟนหนุ่มูึอยู่
“อื้ม…อือ”
รสาิอเบียร์ยัิอยู่ที่ปลายลิ้นหนา
และนั่นมันทำให้มีอรรถรสในารูบมาึ้น
ริมฝีปาหยัทั้บเม้มและูึริมฝีปาล่าอันอวบอิ่มอร่าเล็้วยวามหลใหล เาไม่อาที่ะละริมฝีปาอเาออาริมฝีปาอวบอิ่มแสนหวานอร่าเล็นี้ไ้เลยริๆ
“อ๊ะ!”
แบมแบมแอ่นอรับนิ้วยูยอมที่ำลับีบเ้นยอออน
“ยู…ยอม อ๊ะ”
แบมแบมพยายามันไหล่ยูยอมเอาไว้ เมื่อเห็นว่ายูยอมเริ่มถล่ำลึมาึ้นเรื่อยๆ
ลำอระหถูโลมเลีย้วยปลายลิ้นร้อนอนบนร่า
และบเม้มนเิรอยแ้ำ
“ยูยอม .. พอไ้แล้ว อ๊ะ!”
แบมแบมสะุ้ และิเล็บลบนไหล่ว้า เมื่อส่วนลาลำัวอเาโนรุล้ำ
“ไม่นะ อย่า อื้อ อย่า!!!”
แบมแบมิ้นไปมาอย่าแร เมื่อเห็นว่ายูยอมเริ่มึรั้อบาเที่เาสวมใส่ออ
“ยู..อ๊ะ อย่า แบม…ฮึไม่พร้อม”
แบมแบมทั้ิ้นทั้ถีบยูยอมออ
แ่แรถีบอแบมแบมมันไม่สามารถทำให้ยูยอมสะทสะท้านเลยแม้แ่น้อย
“แบม ัน อนะ”
ยูยอม้มลระิบ้าหูแบมแบม ่อนที่ริมฝีปาหยัะบเม้มเบาๆที่ลำอระห
“อื้อ ฮึ ยูยอมมีสิหน่อย”
“ันมีสิี แ่อนนี้ัน้อารแบม”
ยูยอมเลิายเสื้อยืสีเหลือที่ร่าเล็สวมใส่ึ้นสูนเผยให้เห็นเม็ยออสีหวาน
ึ่มันเป็นทีุ่ึูสายาและเิวนให้เาเ้าไปลิ้มลอ
ยูยอมเลียริมฝีปาัวเอ้วยวาม้อารที่มันมีเพิ่มมาึ้น
เา้มลไปและใ้ปลายลิ้นสะิทัทายเม็ยออสีหวาน เมื่อปลายลิ้นสัมผัสลบนเม็ยออ
ร่าเล็็สะุ้ในทันที
“ฮึ อ๊ะ!”
แบมแบมัริมฝีปาัวเอ และบิเร้าไปมา้วยวามเสียว่าน
หยาน้ำาหล่นร่วออมาาวาทั้สอ้าอย่าห้ามไม่อยู่
เาไม่ิว่ายูยอมะล้าทำแบบนี้ับเา ยูยอมำลัืนใเา!
“มะ…มาร์ อ๊ะ ่วยแบม้วย”
แบมแบมเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียสั่นและแผ่วเบา ปนับเสียรา
ยูยอมไลู่บั้แ่แผ่นอบาึ้นสูเรื่อยๆนไปถึบริเวพวแ้มที่ประับไป้วยราบน้ำา
“เมื่อี้ พูอะไร”
“ฮึ” แบมแบมส่ายศีรษะ
“แบมรู้ไหมว่าันรัแบมมาแ่ไหน
รัมาะนีวินี้ันไม่อาที่ะรัใรไ้” มือหนาลูบไล้ามรอบใบหน้าสวยหวาน
่อนะใ้นิ้วโป้เลี่ยเ็น้ำาให้แบมแบม
“ลัวันหรอ ไม่ร้อนะ
ันไม่ทำอะไรแบมหรอ” ยูยอม้มลูบับราบน้ำาให้แบมแบม และลาไล้มูลมาามลำอระหอแบมแบม
“อ๊ะ! ฮึ ยูยอม พอแล้ว”
แบมแบมส่ายศีรษะไปมา น้ำาหล่นร่วาวาไม่หยุหย่อน
มือเล็พยายามันร่าแฟนหนุ่มออาัว
ไหนบอะไม่ทำอะไรไ แล้วนี่อะไร
ยูยอมึรั้าเบ็อเอร์ที่แบมแบมสวมใส่หลุออไปแล้ว แ่โีที่แบมแบมึายเสื้อลไปปิบัส่วนนั้นอเาเอาไว้ไ้ทัน
อนนี้ยูยอมไม่มีสิหลเหลืออยู่แล้ว เาูน่าลัวมา
และแบมแบมไม่ิเลยว่าะไ้เห็นมุมั่วร้ายนี่อยูยอม
วาอแบมแบมเริ่มพร่ามัว เพราะน้ำาที่มันไหลออมาไม่าสาย
แ่รั้นี้แบมแบมไม่ิที่ะโรธยูยอมหรอ
เพราะเารู้ีว่าสิ่ที่ยูยอมำลัทำับเาอนนี้
มันเป็นเพราะยูยอมเมานไม่มีสิหลเหลืออยู่
แ่ถ้ายูยอมมีสิเามั่นใว่า
ยูยอมะไม่มีทาทำเรื่อ่ำๆและืนใเาแบบนี้แน่นอน
เพราะลอหลายปีที่บันมาในสถานะเพื่อนนั้น ยูยอมีับเาและให้เียริเามา
และอนนี้เาไ้แ่ทำใยอมรับในสิ่ที่ำลัะเิึ้นับเาในไม่้านี้
เายอมนอนอยู่นิ่ๆ ให้ยูยอมเยมร่าายอเาามอำเภอใ ยัไะเาับ ยูยอม็เป็นแฟนันแล้ว
และเาเอ็เป็นผู้ายะไม่เสียหายอะไรหรอ......
แ่ทว่า...ในะที่แบมแบมำลัเลิ้มไปับสัมผัสอยูยอมนั้น
สายาอเาลับไปสะุับายร่าสูที่ยืนอยู่้านหลัอยูยอม
นี่เาาฝาไปแน่ๆ มาร์ะมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไัน?
แบมแบมพยายามเพ่มอไปยัายร่าสูนั่น
เพื่อให้มั่นใว่าายร่าสูที่ยืนอยู่้านหลัอยูยอมนั้น ใ่มาร์ริๆ
หรือเป็นเพราะเาาฝาไปเอ
“มะ…มาร์”
“ู่~ ไม่เรียื่อเ้าูบ้านั่น
อนที่เราำลัะมีวามสุ้วยันสิแบม”
แบมแบมเม้มปา
สายาที่ลับมาพร่ามัวอีรั้อเายัเพ่มอไปยัายร่าสู แ่ทว่า....อยู่ๆร่าอยูยอม็ถูระาออาัวเา
และลอยระเ็นไประแทเ้าับผนัห้ออย่าแร
และนั่นมันทำให้เาเบิาว้าทันที ภาพทุอย่าลับมาัเน เาไม่ไ้าฝาไปเอ
ายร่าสูนั่นือมาร์ริๆ
“มาร์!”
เสียที่แบมแบมเรียมาร์ มันทำให้มาร์ที่ำลัะเินไปหายูยอม้อหยุะั
แล้วหันมามอแบมแบม วาที่แ่ำนั่นมันเ็มไป้วยวามโรธเรี้ยว
“้าะ่ามัน!”
“อย่านะ อย่าทำเา”
“ทำไม! เ้ารัมันมาั้นหรอ!!”
แบมแบมมอมือหนาอมาร์ที่ำเ้าหาันแน่น
่อนที่ะหันไปมอ ยูยอมที่อนนี้หมสิไปแล้ว
านั้นเา็หันลับมามอหน้าอมาร์
“มาร์ลายร่าเป็นนไ้ยัไ ละ.....แล้วมาร์มาที่นี่ไ้ยัไ”
“เ้าไม่อบำถาม้า!”
มาร์ะหวาลั่น
วาแ่ำมาว่าเิม มือหนาำเ้าหาันแน่น
แน่นะนเส้นเลือบริเวลำแนแร่ลามึ้นไปถึลำอปูึ้นมาอย่าน่าลัว
“ไม่.....แบมไม่ไ้รัเา ฮึ
ไ้ยินแล้วใ่ไหม มาร์อย่าทำอะไรเาเลยนะ”
แบมแบม่อยๆเินเ้าไปหามาร์ พอถึเา็ยมือึ้นวาทาบลบนแ้มทั้สอ้าอมาร์
พร้อม้อมอไปยัวาสีแ่ำนั่น เาสะอื้นเล็น้อยและยิ้มออมาบาๆ
“แบมรัมาร์ มาร์เื่อแบมนะ
อย่าทำเา” แบมแบมใ้นิ้วโป้เลี่ยแ้มมาร์เบาๆ
เพื่อเป็นารบอให้มาร์ใเย็นและลวามโรธล
“…….”
“เื่อแบมนะ”
แบมแบมเย่เท้าึ้นเล็น้อย
่อนที่เาะริมฝีปาอวบอิ่มสีแสอเาลบนริมฝีปาหยัเย็นเียบอร่าสูเบาๆ
และ่อยๆผละอออย่าเื่อ้า
ารระทำอแบมแบมทำให้มาร์่อยๆลายมือที่ำเอาไว้ออ
วาสีแ่ำเริ่มลับลายเป็นสีำ
แบมแบมยิ้มออมา้วยวามีใทันทีที่มาร์ยัเื่อฟัเา
“้าะปล่อยมันไป
แ่ถ้ามีรั้หน้า้าะ่ามัน!”
“…..”
“ใรหน้าไหนที่ล้ามาทำนอ้า
้าไม่มีวันปล่อยให้มันอยู่บนโลใบนี้เ็า!”
“ฮึ ไม่มีใรทำอะไรแบมแล้วแหละ”
“หึ ถ้ามี ้านี่แหละะ่าพวมัน”
“ลับอนโ ฮึ อเราเถอะนะมาร์”
มาร์พยัหน้า
และยแนึ้นโอบเอวแบมแบมและึเ้ามาแนบิับัวเา
“้าฝืนัวเอ เพื่อมา่วยเ้า
เ้า้อรับผิอบ”
แบมแบมเยหน้าึ้นมอมาร์ “ระ…รับผิอบ ยะ…ยัไหรอ”
มาร์แสยะยิ้มมุมปา และ้มลระิบ้าหูแบมแบม “ให้พลัแ่้า ้วยารมีเ็ส์ับ้า”
แบมแบมเบิาว้าทันที
่อนที่ริมฝีปาอเาะโนริมฝีปาหยัเย็นเียบอมาร์เ้ารอบำ
“อื้ม..”
แบมแบม่อยๆหลับาล้วยวามเลิบเลิ้ม ริมฝีปาอวบอิ่มเผยอเปิออ
เพื่อบ่บอว่าเาอนุาให้ร่าสูส่ลิ้นเ้าไปภายในโพรปาอเาไ้
เรียวลิ้นหนาสอแทรเ้าไปภายในโพรปาอุ่น
และไล่วัลิ้นวา้อนเอาวามหวานละมุนที่อยู่ภายในโพรปาเล็นั่นเ้ามาในปาัวเอ
แบมแบมยลำแนึ้นโอบรอบอมาร์เอาไว้เพื่อเป็นที่ยึเหนี่ยวไม่ให้ัวเอล้มลไปอที่พื้น
“อ๊ะ!” แบมแบมเผลอปล่อยเสียราออมา
เมื่อุลาลำัวที่แสนะอ่อนไหว่อสัมผัสอเานั้น
โนมือหนาอร่าสูบีบเ้นและนวลึ
“มะ…มาร์ หยุ่อนนะ อ๊า”
แบมแบมสะุ้เล็น้อย
และ้มลมอส่วนนั้นอนที่ำลัถูมือหนาอมาร์ปรนเปรอวามสุและวามเสียว่านให้
่อนะ่อยๆเยหน้าึ้นสบาับมาร์อีรั้
สายาที่หวานเยิ้ม และเ็มเปี่ยมไป้วยวาม้อารอแบมแบมนั้น
มัน่าน่าหลใหลเสียนมาร์ไม่อาที่ะละสายาออไปาวาู่สวยที่เปล่ประายอแบมแบมไ้เลย
มือหนายึ้นลูบไล้ามรอบใบหน้าสวยหวาน
่อนะ้มลไปูบเบาๆที่แ้มนุ่ม
“เ้า่าน่าหลใหลเหลือเินแบมแบม
้าไม่อาที่ะปล่อยเ้าไปให้ายอื่นเยมไ้”
ปาเอ่ยพู พร้อมทั้ใ้ปลายมูโ่ลอเลียออหอมรุ่นอร่าเล็
เาสูมลิ่นายแสนหอมอร่าเล็เ้าไปเ็มปอ
และ่อยๆลาปลายมูลมาามลำอระหนั่นเรื่อยๆ นมาหยุอยู่ที่บริเวไหปลาร้า เาใ้ริมฝีปาูเม้มเบาๆ
“เ้าำเอาไว้นะ
้าะไม่มีวันให้ใรมาทำร้ายเ้า”
เพราะนที่ะทำร้ายเ้าไ้มีเพีย้าผู้เียวเท่านั้น
แบมแบมเยหน้าึ้นสบาับมาร์อีรั้
่อนที่ริมฝีปาอวบอิ่มะลี่ยิ้มออมาบาๆ
“แบมีในะที่มาร์ปป้อแบม”
แบมแบมอ่วเอวอมาร์เอาไว้
พร้อมทั่บใบหน้าลบนแผอแร่ที่แสนะเย็นเียบอมาร์
มันแปลีนะ ทั้ๆที่ร่าายอมาร์เย็นเียบราวับน้ำแ็ แ่แบมแบม
ลับรู้สึอบอุ่นทุรั้ที่ไ้อ และรู้สึร้อนรุ่มทุรั้ที่ไ้รับสัมผัสามาร์
“อบุที่ื่อสัย์่อแบม
อบุนะมาร์ แบมเื่อใมาร์นะ”
อย่าเื่อใ้า
อย่าิว่า้าื่อสัย์่อเ้าเลย แบมแบม
เพราะสิ่ที่้าทำ ้าทำเพื่อัวอ้าเอ….
มาร์ับไหล่ทั้สอ้าอแบมแบม และ่อยๆันแบมแบมออห่าเล็น้อย
เ้า้มลุมพิบนหน้าผามนหนึ่ที
“้า้อารพลั
และ้า้อารเ้าเหลือเินแบมแบม”
เสียแหบทุ้มเอ่ยระิบแผ่วเบาที่้าหู
พร้อมทั้ลมหายใเย็นยะเยือเป่ารลบนลำอแบมแบม
มันทำให้แบมแบมรู้สึเสียวและนลุแปลๆ
“ะ….ลับอนโอเรา ่อนนะมาร์”
แบมแบมเอียอหลบปลายมูโ่ที่แสนุนอมาร์
พร้อมใ้มือันแผอแร่เอาไว้ เพื่อมิให้ร่าสูโน้มายเ้ามาใล้นมาไปว่านี้
แ่ทว่า…ร่าสูลับรั้เอวอบาอเาเ้าไปแนบิับร่าายแร่และโอบอไว้แน่น
ราวับลัวว่าเาะหนีหายไปไหน
“มาร์ปล่อยแบม่อนนะ
แบมอไปใส่าเ่อน แล้วเรา่อยลไปเรียแท็ี่ัน”
“เรียทำไม”
แบมแบมมุ่ยหน้า และเอียหน้าหนีปลายมูอมาร์
“ะไ้ลับอนโอเราไมาร์
ปล่อย่อน”
แบมแบมันมาร์ออ แ่มาร์ลับอรัเาแน่นึ้น
สมับเป็นูริๆ รัแน่นะนแบมแบมแทบะหายใไม่ออแล้วนะ!
“ไม่ื้อสิมาร์ ไม่อยาไ้พลัาแบมแล้วหรอ”
“……”
แบมแบมเห็นมาร์เียบ
เาึยมือึ้นวาทาบลบนแ้มทั้สอ้าอมาร์ และเย่เท้าึ้นเล็น้อย
เพื่อที่เาะไู้บมาร์ถึ
ริมฝีปาอวบอิ่มสีแสแสนนุ่มูบลบนริมฝีปาหยัที่แสนเย็นเียบเบาๆ
่อนที่ะ่อยๆผละูบออ แบมแบมลี่ยิ้มบาๆ แล้วเอ่ยึ้นว่า
“ลับอนโอเราันเถอะนะ
แบมยอมมีเ็ส์ับมาร์
และถ้ามาร์้อารพลัเมื่อไหร่็บอแบม แบมะมอบพลัให้มาร์เอ
โยที่ะไม่อิอออะไรเลย แบมยอมพลีายให้มาร์แ่นเียว”
เมื่อไ้ยินเ่นนั้นมาร์็ระุยิ้มมุมปาทันที และระับอเอวอบาแน่นึ้นว่าเิม
แบมแบมมวิ้ว “มาร์ะอแบมไว้แบบนี้ไม่ไ้นะ ไหนบอ้อารพลัไ”
“เ้าะไปเรียแท็ี่ให้เสียเวลาทำไมัน
ในเมื่อ้าสามารถพาเ้าลับอนโอเราไ้”
“อย่ามาลนะมาร์ ปล่อยเลย!
แบมะไปใส่าเ”
ทำไมมาร์ื้อแบบนี้นะ บอให้ปล่อย แ่ลับยิ่รัเาแน่นว่าเิม
แบมแบมัสีหน้าไม่พอใใส่มาร์ทันที
“เ็ี เ้าไม่้อใส่หรอาเนะ”
มาร์ระิบ้าหูแบมแบม
“……”
“เพราะถ้าเ้าใส่าเนั่น
ยัไะมัน็้อโน้าถอออและโยนทิ้อย่าไม่ไยีอยู่ี”
#อสรพิษมบ 100%
ความคิดเห็น