คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF MarkBam - ติ๋ม
SF MARKBAM
-ิ๋ม-
ผมเฝ้ามอูเาามุมอผมมานานว่าห้าปีแล้วรับ
วามรู้สึนี้มันเิึ้นเมื่ออนผมเ้ามาเรียนที่โรเรียนแห่นี้อนม.1 ผมไ้พบับ แบมแบม
เาเป็นนที่ป๊อบมาๆ มีนรัเามามาย เาเป็นนที่สใสร่าเริเ้าับนไ้่ายมารับ
ปรับัวเ้าับนอื่นไ้ีมา้วย รอยยิ้มอเาเป็นั่อุหลาบแสนสวยที่ำลัเบ่บาน
ผมอบรอยยิ้มอเาที่สุเลยรับ
ยิ่ไ้เห็นรอยยิ้มอเามันยิ่ทำให้ผมรู้สึมีพลัมาึ้นและมันทำให้ผมอยามีีวิอยู่บนโลใบนี้เพื่อที่ะไ้เห็นรอยยิ้มที่สใสอเา่อไป
ั้แ่วันแรที่ผมเอเานมาถึวันนี้วามรู้สึที่ผมมี่อแบมแบมไม่เยเปลี่ยนไปาเิมเลยและผมเอ็เป็นไอ้ิ๋มนเิม
นที่ไม่มีใร้อาร ไม่มีใรอยาบเป็นเพื่อน ผมอยู่นเียวมาลอ
ไม่เยไ้รับวามรั วามอบอุ่นาใรเลย แม้ระทั่พ่อและแม่ที่แท้ริอผมเอ
พวเาไม่้อารผม พวเาทิ้ผมไว้ที่สถานสเราะห์ั้แ่ผมยัแบเบาะ
ผมเิบโมาไ้นถึทุวันนี้็เพราะุแม่บุธรรมที่รับผมไปเลี้ยใน่วผมอายุไ้9วบ และส่ผมเรียน
แ่ถึอย่านั้น ผมไม่เยที่ะไ้วามรัาเธอริๆเลย
เธอแ่้อารเ็ไป่วยเหลือานอเธอ็เท่านั้น
แ่ผม็้ออบุเธอนะรับที่อย่าน้อยเธอ็เลี้ยูนผมโมาไ้นานี้
ผมสัาับัวเอว่าผมะั้ใเรียน เพื่อที่ผมะไ้มีานมีอนาที่ีว่านี้ ผมอยาทำให้ทุนเห็น่า ผมอยาให้ทุน้อารผมบ้า เอาริๆผม็ออิาแบมแบมไม่ไ้ แบมแบมมีีวิที่ีว่าผมหลายเท่า อิา อิาริๆ ถึแม้ว่าผมะรู้สึอิาแบมแบมมาสัเท่าไหร่นั้นยัมีอีวามรู้สึหนึ่ที่อยู่ในใผม วามรู้สึนั้น็ือ ผมอยาเป็นนสำัสำหรับแบมแบม แ่มันเป็นไปไม่ไ้ มัน่าน่าำใ่ไหมล่ะรับ
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์
บุลที่ป๊อบและมีนที่ไ้รับ็อโแล อุหลาบมาที่สุหนีไม่พ้น แบมแบม
เหมือนทุๆปี ส่วนผมนั้นไ้แ่ยืนูแบมแบมที่อยู่ในวล้อมอผู้นมามาย
ไม่ว่าะทั้ายและหิ็่าหลใหลและื่นอบเาันทั้นั้น
ผม้มลมออุหลาบสีแและ็อโแลที่ผมเป็นนทำเอที่ผมถืออยู่ในมือ
ผมยิ้มให้มันบาๆ่อนะสูลมหายใเ้าลึๆและ่อยๆปล่อยลมหายในั่นออมา้าๆ
้าวเท้าเินไปหาแบมแบม้วยวามสั่น ผมลัว ผมัวลไปหม
ถ้าผมเอาสิ่ที่ผมั้ใทำไปให้แบมแบม แบมแบมะยอมรับมันาผมไหมนะ
แบมแบมะรัเียผมหรือเปล่า ผมลัว ผมลัวเหลือเิน
สุท้ายเท้าอผมมัน็ไม่สามารถ้าวเิน่อไปไ้อี
ผมยืนนิ่อยู่ับที่ รู้สึวามามันำลัะัินร่าายและหัวใอผม
สายาอผมไม่สามารถหลบหนีาภาพที่เห็นอยู่รหน้านี้ไ้เลย
ยูยอมหนุ่มป๊อบอีนำลัสารภาพรัและมอบอุหลาบ่อให่ให้ับแบมแบม.....
‘แบมแบมันอบนาย
เป็นแฟนับันเถอะนะ’
ไ้โปรแบมแบม
ไ้โปรอย่าอบลเลยนะ
ผมไ้แ่ภาวะนาในใ ผมลัวเหลือเิน
ลัวว่านที่ผมเฝ้ามอมานานะลายไปเป็นอนอื่น
ผมไม่อยาให้เาลายไปเป็นอใรถึแม้ว่านนนั้นะูเหมาะสมับเามาแ่ไหน็าม
ผมเป็นนนหนึ่ที่มีิเลส มีวามเห็นแ่ัว และมีวาม้อารเหมือนนอื่นๆทั่วไป ถึแม้ว่าผมะไม่ไ้แบมแบมมาอยู่้าๆ ผม็ไม่อยาให้แบมแบมไปอยู่เีย้าใรทั้นั้น
เสียโฮแวที่ัึ้นนั้นมันยิ่ทำให้หัวใอผมมันเ็บ
ผมำอุหลาบในมือแน่นึ้นเรื่อยๆ
‘ยูยอมลุึ้นเถอะ’
เสียหวานอแบมแบมที่ัึ้นทำให้ผมไม่อาที่ะยืนอยู่รนี้ไ้อี่อไป
ผมัสินใหันหลัให้ับพวเาแล้วรีบวิ่ออมาาุๆนั้นทันที
ผมวิ่มาหลบที่อึเรียนึหนึ่ ่อนที่ผมะ่อยๆทรุัวลนั่อเ่าัวเอ้มหน้าบลบนเ่าพร้อมับปล่อยให้น้ำามันไหลออมา
ผมไม่อยาเป็นนี้ลาและอ่อนแอแบบนี้เลย ผมไม่อยาเป็นแบบนี้ ถ้าผมมีวามล้าและเ้มแ็มาว่านี้
ผมไม่้ออยู่ในสภาพแบบนี้
“มาร์ ทำไมแอ่อนแอแบบนี้ ฮึ!”
เสียออที่ั้อทั่วโรเรียนเป็นสัานบ่บอว่าอนนี้ถึเวลาเลิเรียนแล้ว
ผมที่ร้อไห้นเผลอหลับไปที่อึนั้น็่อยๆลืมาื่นึ้น นี่ผมหลับไปทั้ที่อยู่ในสถานที่แบบนี้ั้นหรอ
หึ ผมมันน่าสมเพสิ้นี ผมหัวเราะัวเอในใ ่อนะ่อยๆยันัวลุึ้นยืนในมืออผมยัมี็อโแลและอุหลาบอยู่
และเป็นอีปีที่อทั้สออย่านี้้อลไปอยู่ในถัยะอีรั้ ่าน่าำริๆ
“อ๊ะ!”
เพราะผมมัวแ่มอสิ่ที่อยู่ในมือัวเอนไม่ไ้มอทา
ทำให้ผมเินเ้าับใรนหนึ่ ผม้มหัวและรีบล่าวอโทษนนนั้นทันที
ผมถู่อว่าเหมือนทุรั้ที่ผมเินนนอื่นๆที่ผ่านมา
“ะ...อโทษรับ
ผมเินไมู่ทาเอ”
ผมล่าวอโทษไปแล้ว็้มหน้าอยู่อย่านั้นพร้อมับหลับาแน่น
รอฟัำ่อว่าาอีฝ่าย
แ่.......ทำไมถึไม่มีำ่อว่าใๆหลุออมาาอีฝ่ายเลยล่ะ
แ่ถึอย่านั้น ผม็ยั้มหน้าหลับาอยู่อย่านั้น
ผมไม่อบที่้อเผิหน้าับบุลพวนี้....
“นี่
เยหน้าึ้นมาไ้แล้วนะ ันไม่่อว่านายหรอ”
เสียนี่มันเสีย......อ แบมแบม
“ิ๋มเยหน้าึ้นมาสิ
นายทำันเ็บนะ”
ผมทำให้แบมแบมเ็บั้นหรอ “ผมอโทษรับ ผมอโทษ”
“ถ้านายไม่เยหน้าึ้นันะ่านายแล้วนะิ๋ม”
ผมไม่อยาไ้ยินำ่าทอาแบมแบม
ผมไม่อยาไ้ยิน
ผมยมือึ้นปิหูทั้ๆที่ในมือมีอุหลาบและ็อโแล
พร้อมส่ายหัวไปมา ผมไม่อยาไ้ยิน
“ฮึ”
“ะ...ิ๋ม
นายร้อไห้หรอ”
น้ำเสียอแบมแบมที่ถามผมนั้นเหมือนะใมาที่เห็นผมร้อไห้
ทำไมเา้อใ้วยล่ะ เาวรที่ะหัวเราะเยาะผมเหมือนนอื่นๆสิ
ผมมัน็แ่ัวลในสายานอื่นๆ
ผมอยู่รนี้ไม่ไหวอี่อไปแล้ว
ผมไม่อยาไ้ยินำ่าทออแบมแบม
“ะ...เี๋ยวสิ
นายะวิ่หนีันไม่ไ้นะ นายนัน”
ผมมอมือเล็อแบมแบมที่ับแนผม
เาล้าแะ้อัวผม เาไม่รัเียผมหรอ?
“ผมอโทษ
แบมแบมอยา่าผม็เิ่าเลยรับ”
ผมไ้ยินเสียแบมแบมถอนหายใ
“ัน่าใรไม่เป็นหรอนะิ๋ม
นี่เยหน้าึ้นมาสัทีสิ”
ผมส่ายหัว ผมไม่ล้าสู้หน้าแบมแบม
ผมมันี้ลาเินไป
“โอ๊ะ! อุหลาบับ็อโแลนั่นนายเอามาให้ใรหรอ”
“ะ...ือ...”
“นี่นายมีนที่อบ้วยหรอเนี่ย
เานนั้นเป็นใรันนะ แล้วทำไมถึยัไม่เอาไปให้เาล่ะ”
ผมอยาะหนีไปารนี้เหลือเิน
“……..”
“เานนั้นโีมาเลยนะ”
ผมมวิ้วและเผลอเยหน้าึ้นมอแบมแบมอย่าลืมัว
และนั่นมันทำให้ผมไ้เห็นใบหน้าหวานบวับวามหล่อที่มีอยู่บนใบหน้าอแบมแบมในระยะที่แสนใล้
ใล้ว่าทุๆรั้ที่ผ่านมา
“เย้! นายยอมเยหน้ามามอันแล้ว”
เสียอแบมแบมทำให้ผม้มหน้าลอีรั้
“นี่ิ๋ม
ทำไมหลบหน้าันล่ะ ันูน่าลัวมาเลยหรอ”
ผมทำเพียส่ายหัวอบลับไป
“ันไม่น่าลัวแล้วทำไมนายไม่เยหน้ามามอันล่ะ
น่าน้อยใั นายเป็นนแรและนเียวเลยนะที่หลบหน้าัน”
ทำไมแบมแบมถึไ้พูมาแบบนี้นะ
“แถมยัปล่อยให้ันุยนเียวอีอ่ะ
น้อยใะมัเลย”
ผมเม้มปาเ้าหาันและ่อยๆเยหน้าึ้นมอแบมแบม
และารที่ผมเยหน้าึ้นนั้นทำให้แบมแบมที่หน้าออยู่เผยยิ้มว้าออมา รอยยิ้มอเาน่ามอมาริๆ
“เยหน้าแล้ว็อบำถามัน
อุหลาบับ็อโแลนี่นายะเอาไปให้ใรหรอ”
“อะ...เอ่อ เอา เอา
เอา....ไปให้.....”
แบมแบมมวิ้วและยื่นใบหน้าเ้ามาใล้ผมมาึ้นว่าเิม
และนั่นมันทำให้หัวใผมเริ่มเ้นแรมาึ้น เหื่อาฬเริ่มผุึ้นามใบหน้าอผม
ผมรู้สึอย่าั้น ใบหน้าอผมมันร้อน ร้อนเินว่าผมะ้านทานมันไหว
ไ้โปรปล่อยผมไปารนี้เถอะนะ ไ้โปร.....
“เหื่อออเ็มเลย”
มือเล็อี้าอแบมแบมที่ไม่ไ้ับแนผมยึ้นมาเ็เหื่อที่้ามับ้ายอผม
แบมแบมไม่รัเียผมหรอ
“อย่ารับ
เี๋ยวมือแบมแบมะเปื้อน เหื่อผมมันสปร”
ผมผะใบหน้าหนีมือเล็
“เหื่อใร็สปรหมนั่นแหละ
เหื่อัน็เหมือนัน”
รอยยิ้มนั่น
“.........”
“ถ้านายไม่เอาสออย่าที่อยู่ในมือนั่นให้ใร
ันอไ้ไหม?”
ทำไม...ทำไมแบมแบมถึอยาไ้....
“อไ้ไหม หรือว่านายะเอาไปให้ใรนนั้นอยู่”
“ะ....แ่อุหลาบมันเหี่ยวแล้วนะรับ”
“เหี่ยวแ่มันยัสวยอยู่นะ
แล้ว็อโแลนั่นน่าอร่อยี นายื้อมาาไหนหรอ”
“ผะ...ผมทำเอรับ”
“ว้าว นายเ่ั
ันอยาลอิมูั”
“ือ.....”
“ไม่ไ้หรอ
ั้นไม่เป็นไร”
อย่าทำหน้าเศร้าอย่านั้นสิแบมแบม
ผมรู้สึไม่ีเลย
“อุหลาบับ็อโแลแบมแบมไ้รับานอื่นๆมามาย
แบมแบมยัอยาไ้าผมอยู่อีหรอรับ”
“อือ
แ่ถ้านายไม่ให้ันไม่อยาไ้็ไ้ เี๋ยวันลับไปที่รถีว่า
ป่านนี้นับรถันรอนานแล้ว”
????
“พอีันมาามหานนหนึ่น่ะ
เาใส่แว่นสายาหนาๆ ัวสูเท่านี้ แ่ัวเห่ยๆหน่อย
ันเห็นเาวิ่มาทานี้ั้แ่พัเที่ยแล้วน่ะ แ่เพราะัน้อเ้าเรียนเลยไม่ไ้วิ่ามเามา
ันิว่าเาะเ้าเรียนเหมือนปิ แ่เาลับไม่เ้า ันอุส่าห์รอเอเาที่ห้อเรียน”
“ที่ันามมาที่นี่็เพราะมีนพูันว่าเห็นเาหลับอยู่อึน่ะ แ่อนนี้เาหนีไปแล้วมั้”
นที่แบมแบมพูถึนั้นไม่ใ่เาหรอ
ไม่ใ่....
“ั้นันลับ่อนนะ”
แบมแบมปล่อยมือออาแนผมแล้ว
เาปล่อยมือออาผม และหันหลัให้ผม ผมไม่อบ ผมไม่อบถูแบมแบมหันหลัให้เลย....
หมับ!
และเป็นผมเอที่ว้ามือไปับแนเล็อเาเอาไว้
ผมอยาะึเาเ้ามาอเหลือเิน แ่ผม....ไม่ล้า
ผมมันี้ลาสิ้นี
แบมแบมหันหน้ามามอผม “มาร์”
เารู้ัื่อริๆอผมไ้ยัไ
แล้วารที่เรียื่อผม้วยน้ำเสียเว้าวอนนั่นมันหมายวามว่ายัไ
“นายมันี้ลา!”
ผมยอมรับ....
“นายมันื่อบื้อ!”
ไหนบอว่า่าใรไม่เป็นไ
“ันมาพูนานั้น
นายยัไม่รู้ัวอีหรือไ!”
???
“นที่ันามหาน่ะือนาย
นายไมาร์ นายไ ไอ้บ้า ไอ้ิ๋ม ไอ้เห่ย!!!!”
นที่บอว่า่าใรไม่เป็นำลัยืน่าผม
แถมยัเบะปาทำท่าะร้อไห้ใส่ผมอี
แ่ เี๋ยวนะ นที่แบมแบมามหาและพูถึ่อนหน้านี้ือผมอย่าั้นหรอ
ือผม? เป็นไปไ้ยัไ
แบมแบมำลัเล่นลอะไรับผม นป๊อบอย่าแบมแบมเนี่ยนะะมาสนใผม
“มาร์ นายมันื่อบื้อ
ฮึ!”
“แบมแบมอย่าร้อสิ ผะ...ผม..”
“ปล่อยัน”
“แบมแบมามหาผมริๆหรอ
ละ...แล้วรู้ไ้ไว่าผมื่อมาร์”
“็.....ไ้ยินเพื่อนในห้อพูื่อนาย
มันน่าแปลรไหนที่ันรู้ื่อนาย”
สิ่ที่พวนั้นพูถึผมมันไม่ใ่เรื่อีสินะ
“็.....นอย่าแบมแบมไม่น่าที่ะมาสนใเรื่ออนอย่าผม”
“นอย่าันมันทำไม
นอย่าัน็นธรรมาเินินเหมือนับนายและนอื่นๆนั่นแหละ อีอย่านะนอย่าันน่ะมันอบนาย
ไอ้เห่ย!”
“วะ...ว่าไนะรับ”
ไม่ริใ่ไหม
ผมำลัฝันไปอยู่ใ่ไหม
“ัน อบ นาย!”
แบมแบมอบผม?
“ะ...ั้แ่เมื่อไหร่รับ”
“วันแรที่เราเอัน
ันอบนายั้แ่วันนั้น”
อึ้
ผมำลัอึ้ วันแรที่เอันั้นหรอ
วันนั้นผมำไ้ว่าผมเินไปนแบมแบมเพราะวามุ่ม่ามอผมเอ
แ่ผมไม่ิเลยว่าเาะอบนอย่าผม
“ั้แ่วันนั้น ันสนใเรื่ออนายมาลอ
มอนายทุรั้ที่มีโอาส อยาเ้าไปุยับนาย แ่....ันลัว
ลัวว่านพวนั้นะามรัวานนาย ันหมายถึแฟนลับันน่ะ นาันทำเป็นไม่สนในาย
พวนั้นยัามรัแนายเลย แถมพวผู้าย็อบหาเรื่อนายอี”
“แบมแบม”
“วันวาเลนไทน์ทุๆปี
ันรอรับอุหลาบและ็อโแลานายลอ แ่นายไม่เอามาให้ันเลย ันเสียในะ”
“ผมอโทษ
ผมอยาเอาพวมันไปให้แบมแบม แ่ผมี้ลาเินไป
ริๆผมเรียมพวมันไว้ให้แบมแบมทุปีนะ”
“รวมถึปีนี้้วยใ่ไหม
มาร์ ใ่ไหม?”
แบมแบมเยหน้ามอผม้วยสายาที่เ็มไป้วยวามหวั
“รับ...”
“แล้วทำไมถึไม่เอาให้ันล่ะ”
“ผมเห็นยูยอมสารภาพรัับแบมแบม
ผมเลย.....”
“ทนอยู่รนั้นไม่ไ้
เลยวิ่หนีออมาใ่ไหมมาร์”
“แบมแบมเห็นหรอ”
“อืม ันเห็นนายลอนั่นแหละ
แ่แล้ทำเป็นไม่เห็นเท่านั้น”
“แบมแบมไม่ไ้อบลเป็นแฟนับยูยอมหรอ”
“ะให้ันอบลับนที่ันไม่ไ้อบไ้ยัไัน
นที่ันอบน่ะยืนอยู่รหน้าันนี่ไ แ่ันเสียใที่นนนี้ไม่สารภาพรัและอันเป็นแฟนสัที”
แบมแบมทำให้หัวใอผมเ้นแรอีล้ว
ทำไมแบมแบมถึไ้น่ารัและล้าหาแบบนี้นะ
“ันพูนานี้แล้วนายยัไม่ล้าอันเป็นแฟนอีหรือไ”
“เอ่อ......”
“หรือะ้อให้ันูบนาย่อน”
ูบ
ูบั้นหรอ นี่แบมแบมเป็นนล้าหามานานี้เลยหรือไ แบมแบมที่ผมเห็นเป็นนร่าเริสใส
น่ารัใสๆนั้น แท้ที่ริแล้วเป็นนแบบนี้ั้นหรอ
“มาร์
นายมันิ๋มเินไป นายมันไม่ไ้เรื่อเลย หึย!”
“ผมยอมรับรับว่าผมมันิ๋ม
ไม่ไ้เรื่ออะไรเลย แ่ผม....ผมอบแบมแบม มะ....ไม่ใ่สิ ผมรัแบมแบม ปะ....เป็น
เป็น...ฟะ...แฟ เฮ้อ!”
ผมมันี้ลา
แ่อแบมแบมเป็นแฟนยัพูไม่ไ้เลย
“นายอันเป็นแฟนไม่ไ้
ั้นันอนายเป็นแฟนเอ็ไ้ เป็นแฟนับแบมแบมนะมาร์”
ไม่ไหวแล้ว
ผมไม่ไหวับารโนแบมแบมรุผมแบบนี้ ผมอเป็นลมไ้ไหมรับ
“ว่าไล่ะมาร์
เป็นแฟนับแบมนะ”
“รับ”
แบมแบมยิ้มว้าและโผล่เ้ามาอผมไว้แน่น
ผมีใที่แบมแบมไม่ไ้รัเียผมเหมือนนอื่นๆ
ผมีใที่อย่าน้อยนที่ผมแอบอบมาลอห้าปีนั้นมีวามรู้สึเียวันับผม
ผมไม่เยิเลยว่าะมีวันนี้ วันที่ผมะไ้เป็นแฟนแบมแบม ไ้มีแบมแบมอยู่เีย้า
ในวันที่ผมิว่ามันเป็นวันที่แสนโหร้ายอผม แ่วันลับเป็นวันที่แสนโีอผม
ผมยลำแนึ้นอเอวบาแบมแบมเอาไว้หลวมๆและบใบหน้าลบนลาไหล่อแบมแบม
ลิ่นายเาหอมมาริๆ วันนี้เป็นวันที่ผมมีวามสุมาและผมหวัผมะมีวามสุมาึ้นเรื่อยๆในวัน่อๆไป
อแ่ผมมีแบมแบมอยู่้าๆแบบนี้ ผม็รู้สึมี่ามาๆแล้วล่ะ
ผมสัาว่าผมะทำให้ัวูู่วรับแบมแบมมาว่านี้
ผมอยาูแล อยาทำให้แบมแบมมีวามสุ
“มาร์รัแบมแบมนะ”
“แบม็รัมาร์
ไม่ว่าใระพูยัไ แบมไม่สน ่อไปนี้แบมะปป้อมาร์เอนะ มาร์ะไม่โเี่ยวอีแล้ว
แบมสัา”
ไม่ไหวแล้ว ผมมีวามสุเหลือเิน
มีวามสุนผมไม่สามารถลั้นน้ำาไม่ให้มันไหลออมาไ้ แบมแบมีับผมเหลือเิน
แบมแบมทำให้ผมูมี่า แบมแบมทำให้ผมรู้ัและไ้สัมผัสับวามอบอุ่นานที่รััน
“ผมสัาว่าผมะเ้มแ็
และผมะไม่ปล่อยให้แบมแบมปป้อผมเพียฝ่ายเียว
อบุนะแบมแบมที่ไม่รัเียนอย่าผม ฮึ”
“ฮ่าๆ
ไหนบอะเ้มแ็ไ ทำไมถึร้อไห้ล่ะ ี้แยริเลยมาร์เนี้ย”
แบมแบมผละอออาผมและยมือึ้นเ็น้ำาให้ผมอย่าอ่อนโยน
ผมไม่เยไ้รับสัมผัสแสนอ่อนโยนแบบนี้ับใรมา่อนเลย
แ่อนนี้ผมไ้รับมันาแบมแบมรัแรพบและรัเียวอผม
ผมับแบมแบมบันในสถานะแฟนอย่าเปิเผยมาไ้
1 เือนแล้วรับ
ลอเวลาที่เราบัน แบมแบมูแลผมมาว่าผมูแลเาะอี
แบมแบมอยปลอบและให้ำลัใผมทุรั้ที่โนนอื่น่อว่า้วยถ่อยำร้ายๆ
‘ไม่น่าเื่อเลยนะว่านอย่าแบมแบมะเอานเห่ยๆอย่าไอ้ิ๋มมาเป็นแฟน’
‘นั่นน่ะสิ ถ้าเป็นยูยอมันะไม่ว่าอะไรเลยนะ
แ่ันเป็นไอ้ิ๋มนั่น พูแล้วอยาะ่ามันนั’
‘เห่ย น่ารัเีย’
‘ไม่เหมาะสมับแบมแบมเลยสันิ’
‘นี้ลา นน่ารัเียอย่ามึวรายๆไปะ
ไอ้ิ๋ม’
‘ไม่เียมัว’
‘สัวันมึ้อโนแบมแบมเี่ยทิ้’
และำ่อว่า่าๆอีมามายที่นพวนั้นพูให้ผมเมื่ออนที่แบมแบมเปิัวว่าำลับับผมในอนแรๆ
‘ไม่เป็นไรนะมาร์
นเราไม่้อเหมาะสมัน็ไ้ แ่มีวามรัีๆให้ัน็พอ
แ่สำหรับมาร์น่ะเหมาะสมับแบมมาว่านอื่นและสำัับแบมมาๆเลยนะ’
‘แบมรัมาร์นะ
อย่าไปแร์ำพูพวนั้นเลย แร์แ่แบมนเียว็พอเ้าใไหมที่รัอแบม’
และำพูอแบมแบมทำให้ผมรู้สึมีำลัใึ้น
และมันทำให้ผมไม่แร์ำพูอนพวนั้น ผมะิะว่าพวนั้นอิาผม
อิาที่ผมมีแบมแบมอยู่้าายในานะ แฟน
วันนี้เป็นวันรบรอบ1เือนที่ผมับแบมแบมบัน
ผมอยาพาแบมแบมไปเที่ยวามประสาแฟน แ่แบมแบมอผมลับไม่อยาออไปไหน เาให้เหุผลับผมว่า เาอยาอยู่ับผม แ่มีผมอยู่้วยเา็ไม่อยาไปไหนแล้ว ไม่อยาไ้อวัวันรบรอบ้วย
แบมแบมอผมน่ารัริๆเลยใ่ไหมล่ะรับ
ผมลืมบอไปว่าวันนี้ผมมา้าที่บ้านแบมแบม
ในวามิผมอนแรๆผมิว่ารอบรัวแบมแบมะรัเียผมและีันไม่ให้ผมมายุ่ับแบมแบม
แ่ผมลับิผิ รอบรัวอแบมแบมีับผมมา ยอมรับว่าอนแรผมลัวป๊าอแบมแบมมา ผมำไ้ว่าวันแรที่ผมมาบ้านแบมแบม ป๊าแบมแบมทำหน้าโหใส่ผม พู้วยน้ำเสียุๆ
แ่พอนานๆไปท่าน็พูีและใีับผมมาๆ ส่วนม๊าแบมแบมนั่นท่านเป็นนน่ารัมารับ
น่ารัเหมือนแบมแบมเลย
“มาร์”
แมวน้อยอผมอผมา้านหลั
แถมยัมูถูไถแผ่นหลัผมไปมา แบมแบมน่ะนิสัยเหมือนแมวมาๆเลยล่ะรับ ทั้ี้อ้อน
ี้วอแว แถมี้อ่อยผมอี?
“อ้อนมาร์อีแล้วนะแบมแบม” ผมับแนเล็ที่อรัเอวผมออแล้วหมุนัวหันไปหาแบมแบม
แบมแบมอเอวผมอีรั้ พร้อมเยหน้าเยาไว้บนแผออผม น่ารัอีแล้ว
“วันนี้ป๊าับม๊าไม่อยู่......”
แบมแบมเป็นแบบนี้อีแล้ว
“ไม่ไ้นะแบมแบม
มาร์สัาับป๊าแบมแบมไว้แล้วว่าะไม่ทำเรื่อแบบนั้นนว่าเราะเรียนบ”
ผมหมายถึเรียนบ.....ปริารี
“นาน”
แบมแบมอแใส่ผมอีแล้ว
“ไม่นานหรอรับ มาร์รอไ้”
“ื้อ มาร์
ไอ้ิ๋มเอ้ย!”
.........
“มาร์ไม่ทำ ั้น......แบมทำเอ!!!”
“เฮ้ย!!! แบมแบม
ยะ...อย่านะ เอาแว่นมาร์ืนมา”
“มาร์พอไม่ใส่แว่นแล้วหล้อหล่อ”
“ไม่นะแบมแบม
มาร์ยัไม่อยาโนป๊าแบม่านะ”
ผมรีบะุบมือเล็อแบมแบมที่ำลัรุล้ำเ้าไปในาเอผม
แบมแบมทำให้แบมแปลใหลายอย่าในัวเามา
ั้แ่บันมามันทำให้ผมรู้ว่าแบมแบมไม่ไ้เป็นนใสๆอย่าที่ผมิเอาไว้
“ไม่หรอมาร์
ป๊าไม่ล้า่านที่แบมรัหรอ”
“มาร์อุส่าห์ะเป็นนีแล้วแท้ๆนะแบมแบม”
ผมอุ้มแบมแบมไปยัเีย่อนที่ะ่อยๆวาเาลบนเียนั่น
และามึ้นไม่ร่อมร่าเล็อเาไว้ โอเ ผม็นนะ รู้สึอยาเป็น
มีวาม้อารเหมือนนอื่นทั่วๆไป
ผม้มลูบลบนลำอแบมแบม
่อนะเลื่อนริมฝีปามาูบลที่ริมฝีปาอวบอิ่มอแบมแบมอย่านุ่มนวล แบมแบมเอ็ูบอบผม
และเราทั้สอ็่อยๆพันาาูบที่นุ่มนวลเป็นูบที่เริ่มร้อนแรึ้น
ผมและแบมแบม่าฝ่าย่าูึเรียวลิ้นอึ่ันและัน
เสียูบที่ัึ้นเรื่อยๆนั้น มันทำให้ผมและแบมแบมวบุมวาม้อารอัวเอไม่อยู่
มือเล็อแบมแบมลูบไล้แผออผม ส่วนมืออผมนั้นถูสอแทรเ้าไปใ้สาบเสื้ออแบมแบม
และลูบไล้ามผิวนุ่มลื่นไปนถึยอออแบมแบม
ผมสะิมันเบาๆสลับับบีบมัน้วยวามมันเี้ยว มันแ็สู้มืออผม....
“อ๊ะ! มาร์ไปเรียนรู้เรื่อพวนี้มาาไหน”
“ทำไมล่ะ”
“มาร์ูบเ่
และูำนาับเรื่อพวนี้ รู้ัุที่ไว่อวามรู้สึทั้ๆที่นี่มันรั้แรที่มาร์ทำเรื่อแบบนี้”
“แบมแบม
มาร์็ผู้ายนะ ถึมาร์ะิ๋ม
แ่มาร์็เย่วยัวเอและศึษาเรื่อพวนี้มาบ้า”
ริๆรับ ผมเย่วยัวเอ
แถมอน่วยัวเอผมยันึถึใบหน้าแบมแบมอี ราื่อแบมแบมออมาอี ถ้าผมพูออไป
แบมแบมะรัเียผมไหมนะ
“อ๊ะ! มาร์มือไวั้แ่เมื่อไหร่ห๊ะ!”
“นานแล้ว
แ่ไม่แสออเยๆ”
ยิ้มเ้าเล่ห์ใส่แบมแบม
บอแล้วว่าผมะทำัวใหู้เหมาะสมับแบมแบม และะเ้มแ็
ั้แ่วันที่ผมเลิแร์ำพูอนพวนั้นไ้ ผมเ้มแ็ึ้นมามา และผมพยายามอลั้นวาม้อารเรื่ออย่าว่าพวนั้นมาลอ
ผมไม่อยาผิสัาที่ให้ไว้่อป๊าแบมแบม
แ่ในเมื่ออนนี้แบมแบมอนุา
และแบมแบมบอให้ผมแร์แ่แบมแบม ผม็ะแร์แ่แบมแบมรับ แบมแบม้อารอะไร ผม็ะยอมทำามที่เา้อาร
“ร้ายเียบนะิ๋ม”
“่อไปนี้มาร์ะเป็นไอ้ิ๋มในสายานอื่น
แ่ะเป็นมาร์นเร่าร้อนให้แบมแบมเห็นเพียแ่นเียว”
“อ๊ะ! อื้อ......”
เสียราอแบมแบมน่าฟัริๆ
ทำไมผม้อไปสนใำ่าทออนพวนั้น้วยล่ะ
ในเมื่ออนนี้ผมมีเสียที่น่าฟัว่าเสีย่าทอพวนั้นเป็นไหนๆ ริไหมรับ?
ที่พวนั้น่าผม
็เพียเพราะพวมันอิาผม
พวมันอิาผม
พวมันอิาผม!!
หึ!
-END-
1อมเมน์ = 100ำลัใ
อมเม์ทุอมเมน์ือ แรผลััน และ ำลัใ ที่ีอไรท์เอร์
FB fanpage : fic.allm
ความคิดเห็น