คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แมนๆครั้งที่2 100% (รีอัพ)
CHAPTER 2
หลัาที่แบมแบมลับมาามหาลัย
เา็เินไปเปิประูห้อนอนอย่าเ่นปิ แ่รั้นี้เาลับ้อเอับภาพที่ทำให้เาถึับยืนนิ่อึ้อ้าปา้าอยู่ที่เิม
“อื้ม....”
เสียราในลำออมาร์ัึ้น
“เี่ย!” แบมแบมสบถออมาเบาๆ
นี่เามาผิเวลาั้นหรอ เ๊เอินำลั เอ่อ....ูุ๊บอยู่ับยอนูอะไรนั่น โอ้ยยย
นี่แบมแบม้อไปล้าาที่โรบาลไหนวะ ภาพบ้าๆนี่ถึะหายไปาาเา
“อ๊ะ อื้ม ยอนูพอแล้ว”
แบมแบมยืนเาะประููเหุาร์ที่อยู่รหน้า
พลาลืนน้ำลายลอ แบมแบมแ้อวบุมสิอารม์เอาไว้ อย่าฟุ่่าน!
“ทำไมล่ะรับ
เอินไม่อยาเป็นอผมหรอ”
“ือเอิน ยัไม่พร้อม
เราเพิ่รู้ัันไ้ไม่นาน อเวลาเอินหน่อยนะ”
แบมแบมมอมาร์ที่โนยอนููบอีรั้
่อนะ่อยๆเินถอยหลัออมา แ่ทว่า....หลัอเาับไปนแันที่อยู่หน้าห้อ
เพี๊ย!! แันหล่นลพื้นแระาย
“อีเหี้_!!!!!” แบมแบมรีบวิ่ไปที่ห้อรับแทันที
“เสียอะไร” มาร์ผละูบออแล้ว
เินออมาู็พบับแันใบโปรอนแระายอยู่บนพื้น
“เิอะไรึ้นหรอรับ”
ยอนูเินมาสวมอมาร์า้านหลั
“เอ่อ...เอินว่าุไปใส่เสื้อเถอะ
สสัยแบมแบมลับมาแล้ว”
้านแบมแบม
แบมแบมนั่ลบนโฟา พลายมือึ้นยี้าัวเอ
ภาพมันยัิาอยู่เลย โอ้ย!!
“ลับมาแล้วทำไมไม่บอ”
มาร์ยืนออมอมายัแบมแบม
แบมแบม่อยๆเยหน้าึ้นมอมาร์
“เมื่อี้แบมไม่เห็นอะไรเลยนะ ริๆนะ”
“ัน็ไม่ไ้ะว่าอะไรแนิ
ถึเห็นัน็ไม่แร์หรอ”
“เ๊......”
“หิวไหม ันื้ออาหารมาไว้ให้อยู่ในู้เย็น”
มาร์นั่ล้าแบมแบม เารู้ว่าแบมแบมไม่เยเห็นเาูบับใร พอมาเอแบบนี้็อบ้าแหละ
“แบมอยาินสุี้ เ๊พาแบมไปินนะ”
“อ้าว
น้อแบมแบมเลิเรียนแล้วหรอรับ” ยอนูที่เพิ่เินออมาาห้อนอน เา็ถามึ้น
แบมแบมเยหน้าึ้นมอยอนู้วยสายาที่ไม่เป็นมิรเท่าไหร่
่อนะหันลับไปหามาร์ “นะเ๊ แบมอยาิน”
“โอเๆ ุยอนูไปทานสุี้ับเอินไหมรับ”
“เ๊ แบมอยาไปับเ๊แ่ สอ!
น!!!”
“เอ่อ ไม่รบวนีว่ารับ
เี๋ยวผมมาหาุใหม่นะที่รั” ยอนู้มลหอมแ้มมาร์ แล้วเินออไปาห้อทันที
“เป็นอะไรอแ
อยู่ๆ็อารม์เสียใสุ่ยอนู”
“เปล่า แบมแ่ไม่อบ”
แบมแบมพูบ็ลุึ้น และำลัะเินไปที่ห้อนอน
แ่แนอเาลับโนมาร์ับไว้เสีย่อน
“ไม่ไปินสุี้แล้วหรอ”
“ไม่หิวแล้ว!”
แบมแบมึแนออาารเาะุมอมาร์แล้วเินไปยัห้อนอนทันที
“เป็นอะไรอแเนี่ย แบมแบม”
เวลา23:58น.
“เ๊!!!!!”
“อะไรอแอีแบมแบม
ันในะเว้ย” มาร์ที่ำลัั้หน้าั้าูหนัวายอยู่ถึับสะุ้เมื่อแบมแบมะโนเรียออมาาห้อนอน
“มานอนไ้แล้ว
พรุ่นี้แบมะพาเ๊ไปเปลี่ยนลุ”
“อเวลาอีแป๊บนึนะ
เนี่ยหนัใล้ะบแล้ว”
“ไม่ไ้ ไปนอนเี๋ยวนี้เลยนะ
ะไ้ปิไฟสัที แบมนอนไม่หลับ" แบมแบมแย่โทรศัพท์ามาร์
“นี่ันเป็นเ้าอห้อนะ”
“ไม่ไปแบมปล้ำเ๊นะ”
แบมแบมทำท่าะึ้นร่อมมาร์
“หยุเลยนะ เ็บ้า”
“ไปนอนไ้แล้ว
แบม่วมาแล้วเนี่ย”
“เออๆ แเนี้ยนะ
ัวัวามสุันริๆ” มาร์ลุึ้นแล้วเินนำแบมแบมเ้าไปในห้อนอน
“เ๊ แบมอยาูบับเ๊บ้าอะ”
แบมแบมพลิัวหันไปหามาร์ พลามอใบหน้ามาร์อย่าไม่วาา
“แเมาหรอ อยู่ๆ็อยาูบัน
บอไว้่อนเลยนะว่าันไม่มีวันูบับแ”
“โหยเ๊! ถึแบมะไม่หล่อไม่ล่ำ
แ่แบมูบเ่นะ ลอมะ” แบมแบมแล้เยิบหน้าเ้าไปใล้มาร์
“หยุอยู่แ่นั้นเลยนะ
ไหนบอ่วไ”
“็่วแหละ แ่อยาูบเ๊มาว่า”
ฮ่าๆ แบมแบมอยาให้ทุนเห็นหน้าเ๊เอินอนนี้ะมั
“แ่แล้เล่น
แ่นี้ถึับทำหน้าเอ่อแเลยหรอ”
“ไอ้เ็บ้า
เมื่อไหร่แะเลิวนประสาทันห๊ะ!”
“ื้อ พี่มาร์อย่าทำหน้าโหี่
แบมแบมลัวนะร้าบ ฮ่าๆ โอ้ยๆ เ๊ หยุีแบมเี๋ยวนี้นะ!”
“ันบอแี่รั้แล้วว่าห้ามเรียื่อนั้นอัน”
“พี่มาร์ุแบม อนแล้ว”
แบมแบมมุ่ยหน้า่อนะหันหลัให้มาร์
“เี๋ยวเถอะแ!”
แบมแบมหันไปแลบลิ้นใส่มาร์
แล้วรีบึผ้าห่มึ้นมาลุมโปทันที
มาร์เอาหมอนีแบมแบมไปหนึ่ที
แล้วพลิัวนอนหันหลัให้แบมแบม
แบมแบม่อยๆึผ้าห่มออแล้วหันไปมอมาร์
่อนรอยยิ้มบาๆะปราึ้นบนใบหน้าหวาน
‘ทำไมถึไ้รู้สึีทุรั้ที่ไ้แล้เ๊เอินแบบนี้วะ’
วัน่อมา..... ร้านโวอน บิวี้
“พี่โวอนฮะ”
“อ้าวน้อแบมแบม
ยัยเอินมาทำสวยหรอ๊ะ”
“เปล่าฮะ พอีเ๊ เอ้ย!
พี่มาร์มาทำหล่อน่ะ พี่โวอนพอะทำให้ไ้ไหม เอาแบบหล่อๆ หล่อนสาวรี๊เลยนะ”
แบมแบมพูแล้วหันไปมอมาร์ที่ยืนทำหน้าบึ้อยู่้าๆ
“หืม เอินแลับใแล้วหรอยะ”
“............”
“พี่มาร์ฮะ ยิ้มหน่อยนะ
เนี่ยน้อแบมอยาเห็นแฟนัวเอในลุเท่ๆหล่อๆใะาแล้วนะฮะ”
“นี่น้อแบมแบม ว่าไนะะ? แฟนหรอ?”
“โอ้ย โวอนอย่าไปฟัเ็นี่มา
มันเพี้ยน!”
“ื้อออ แบมไม่เพี้ยนนะ
พี่มาร์บ้า”
“แบมแบม” มาร์เรียแบมแบมเสีย่ำ
พร้อมวัสายาไปมอ
“อุ้ย! แฮร่ นี่เ๊ไม่ทำหน้ายัษ์นะฮะ
ไปๆไปทำหล่อไ้ละ แบมะรอูนะ พี่โวอนทำให้เ๊หล่อๆเท่ๆเลยนะฮะ”
“ัให้่า”
มาร์โนโวอนลาเ้าไปในห้อแ่ัวเรียบร้อยแล้ว
แบมแบมยยิ้มอย่าื่นเ้นทันที เ๊เอินอเาะ้อหล่อและูีมาแน่ๆ แบมแบมเอาหัวใเป็นประันเลย
เวลาผ่านไปเือบๆะสอั่วโม แบมแบมเปิูนิยสารเล่มแล้วเล่มเล่า็ยัไม่มีวี่แววว่ามาร์ะเินออมาาห้อแ่ัวเลย
หาววว~ แบมแบมยมือึ้นปิปาัวเอ
่อนะ่อยๆเอนศีรษะลบนผนัโฟา อนอนพัสัีบนะฮะ ่อฟี้~
“แบมแบม”
มือหนาบลบนใบหน้าอนที่หลับอยู่เบาๆ
นัวเล็่อยๆลืมาึ้นมา
แล้วระพริบาสอสามทีเพื่อปรับแส เาเพ่มอใบหน้าหล่อเหลาอนที่อยู่รหน้า ใรวะ
หล่อั ื้ออ หัวใแบมแบมะละลาย
“ะมอันอีนานไหม”
“เฮ้ย! นะ...นี่เ๊เอินหรอ!”
แบมแบมถึับาสว่าทันที และมอหน้ามาร์อย่าอึ้ๆ ทำไมหล่อนานี้ โอ้ย แบมแบมอยาเสียัว
เี๋ยวนะ!?
“็ันน่ะสิ แิว่าใรล่ะ”
แบมแบมเม้มปา
และมอหน้ามาร์อยู่อย่านั้น ทำไมเ๊้อยับหน้าเ้ามาใล้้วยวะเนี่ย!
“เป็นไ ันหล่อพอใแหรือยั”
“อะ...เอ่อ ็ ั้นๆอะ”
แบมแบมเบือนหน้ามอไปทาอื่น หึ ะให้แบมแบมมอหน้า ้อาับเ๊เาไ้ยัไ
ในเมื่อหัวใแบมแบมเ้นแรแบบนี้ ฮอลลลล!
“เหรอะ แล้วหลบสายาันทำไมหืม”
มาร์ไ้ที เา็ถือโอาสแล้แบมแบมะหน่อย
“ะ...เ๊ ะทำอะไร”
แบมแบมเอียหน้าหนีปลายมูมาร์
“็ในเมื่อันแมน
ัน็อยาลอทำอะไรให้มันเหมือนนแมนๆเาทำันน่ะสิ”
“โหยยย เ๊
พอเลยอย่าแล้แบมแบบนี้” มันอันราย่อหัวใวน้อยๆอแบมแบมนะเว้ย
“อะแฮ่ม แฮ่ม ลับไปสวีทันที่บ้านไป”
โวอนที่เินออมาเห็นมาร์ร่อมแบมแบมอยู่็พูึ้น
“สวีทบ้าบออะไรอแ
เี๋ยวแม่บปาแ” มาร์ลุึ้น่อนะ้ามือู่โวอน
เวลา่อมา
“นี่พี่มาร์
เินให้มันแมนๆหน่อยสิ!” แบมแบมีูมาร์
“โอ้ย ะีทำไมเนี่ย”
“เินให้มันแมนๆหน่อย ห้ามส่ายูสิฮะ
เห็นป่ะว่า สาวๆมอพี่รึมเลย”
มาร์หันไปมอรอบๆ็พบว่าผู้หิมอมาที่เาริๆ
บ้า็ัปาอ่อย บ้า็ยิ้มให้ เหอะ บอเลยว่าเ๊เอินนนี้ไม่สนะนี่ะ!
“โอ้ย! แบมแบมีูันอีแล้วนะ”
“็พี่เินส่ายูอะ”
“เออๆ ะพยายามเินให้มันแมนๆละัน”
“ีมาฮะ ที่รัอแบมแบม”
แบมแบมล้อแนมาร์ พร้อมเยหน้าึ้นแล้วยิ้มาหยีให้มาร์
“ไปหาป๊าับม๊าแพรุ่นี้ใ่ไหม”
“อืม พี่..อะ...เอ่อ
เ๊ฝืนใัวเออีแ่วันเียวนะ หลัาป๊าเื่อว่าแบมมีแฟนแล้ว
เ๊็ลับไปใ้ีวิแบบเิมอเ๊ไ้”
มาร์หยุเิน แล้วหันไปมอหน้าแบมแบม
“ันะทำให้ป๊าแเื่อให้ไ้ ไว้ใันนะแบมแบม”
“อบุนะะ...เ๊...”
“เรียันว่าพี่มาร์
เราเป็นแฟนันแล้วนะแบมแบม”
แบมแบมลืนน้ำลายลอทันที
เา้อมอใบหน้าหล่อๆอมาร์นิ่ ทำไมหัวใอเาเ้นแรไม่หยุแบบนี้
แบมแบมิถูหรือิผิเนี่ยที่ให้มาร์่วยเป็นแฟนปลอมๆ
“แบมแบม”
“อะ...เอ่อ
แบมว่าเราไปหาอะไรินีว่านะฮะ”
แบมแบมเม้มปาแล้ว้มหน้า่ำล
“ร้อนหรอ ทำไมหน้าแ”
“อะ..อืม แบมร้อน โหย ร้อนมาอะ
สสัยแอร์ห้านี้เสียแน่ๆ” แบมแบมทั้พูทั้เอามือพัไปมา
แ่เาไม่ไ้มอหน้ามาร์
“ันว่าแเินันมาว่านะ”
มาร์แล้โน้มหน้าลใล้แบมแบม
“ใรเิน ไม่มี๊
แบมไม่ไ้เินเ๊เล๊ยนะ”
“ันะพยายามเื่อละัน”
มาร์อมยิ้ม แล้วเอื้อมมือไปับมือแบมแบม
“เ๊ ะ...ับมือแบมทำไม”
“เป็นแฟนัน
็้อับมือันเินถูไหมรับน้อแบมแบม”
อึ แบมแบมหัวใะวาย
ถ้าืนให้เ๊เอินทำัวแมนแบบนี้นานๆ มีหวัแบมแบมไ้หัวใวายาย่อนวัยอันวรแน่ๆ
วัน่อมา…..
“อีไลไหม ว่าะถึบ้านแ”
มาร์ละสายาาถนนแล้วหันไปมอแบมแบม
“อีหน่อย็ถึละ” แบมแบมอบ
แล้วหันหน้ามอออไปนอระ
แปลแฮะ
ปิแบมแบมะวนะหยอล้อมาร์ แ่วันนี้ลับเียบ
มาร์ับรถ่อไปเรื่อยๆ
โยที่หันไปมอแบมแบมเป็นระยะๆ
“ัวลอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า แบมแ่ิอะไรไปเรื่อยอะ
ถึแย้าหน้าแล้วเลี้ยว้ายนะฮะ บ้านแบมอยู่หลัที่สาม”
มาร์พยัหน้าแล้วับามที่แบมแบมบอเมื่อรู่
พอถึเา็เลี้ยวรถเ้าไปอภายในลานอรถ
“ไม่้อัวลนะว่าป๊าแะับไ้
ันแสเนียนว่าพระเอในีรีส์ะอี”
“แหวะ เ้าไปในบ้านีว่านะฮะ”
แบมแบมเปิประูแล้ว้าวาลารถทันที
“ุหนู
แม่นมิถึุหนูเหลือเิน” เมื่อแบมแบมเินเ้าไปในบ้าน
แม่นม็วิ่เ้ามาสวมอแบมแบมทันที
“แบม็ิถึแม่นมมาๆ แล้วป๊าับม๊าล่ะฮะ”
“ุท่านทำานอยู่บนห้อน่ะะ
ส่วนุหิทำอาหารอยู่ในรัว่ะ”
“หืม
นี่ม๊าถึับเ้ารัวเอเลยหรอ”
“่ะ พอไ้ยินว่าุหนูะพาแฟนมาหา
ุหิีใมาเลยนะะ นี่เป็นแฟนุหนูใ่ไหมะ” แม่นมมอไปยัมาร์
“ฮะ เป็นไหล่อไหม”
“ุหนูอนมนี่าถึีนะะ ฮ่าๆ”
“เอ่อ....”
แบมแบมยิ้มแห้ๆให้แม่นมแล้วเยหน้าึ้นมอมาร์
“อ้าว แบมแบมมาถึแล้วหรอลู”
ุหิที่เินออมาารัว็ถามึ้น
“ฮะ ม๊านี่พี่มาร์แฟนแบม”
“สวัสีรับ”
“สวัสี๊ะ แล้วนี่ทานอะไรมาหรือยั
ม๊าเพิ่ทำอาหารเสร็ เป็นอาหารไทยทั้นั้นเลยนะ””
“ริหรอรับ ผมอบอาหารไทยมาๆ”
มาร์พูึ้น
แบมแบมถึับหันไปมอมาร์ทันที อบ? อบั้นหรอ
อนทำให้ินบอไม่อร่อย ยัยเ๊บ้า!
“ั้นีเลย ป้าเยินะ
่วยไปามุิมลมาทาน้าวให้หน่อยนะะ”
“ไ้่ะ ุผู้หิ”
“ไปๆ ไปนั่รอป๊าที่โ๊ะอาหาร่อน”
แบมแบมและมาร์พยัหน้าแล้วเินไปยัห้อรับประทานอาหาร
“นี่หรอแฟนแ”
พอพ่อแบมแบมมาถึเาถึเอ่ยถามึ้นทันที พลามอหน้ามาร์
“อ้าว ป๊านั่่อนสิฮะ
เี๋ยวเมื่อยานะ”
“ันถามว่านี่แฟนแหรอ”
“ฮะ พี่มาร์แฟนแบม”
“อายุเท่าไหร่”
“ยี่สิบเ็รับ”
ิมพยัหน้า แล้วถามำถาม่อไปทันที
“ทำานอะไร”
“เอ่อ.....” ะอบว่าอะไรีวะ
ที่ริมาร์เป็นทายาทธุริอสัหาริมทรัพย์อระูล้วน แ่เาไม่อยาทำานธุริอะไรแบบนั้น
เาเลยเปิลับเป็นอัวเอ และใ้ีวิเรื่อยเปื่อยไปวันๆ
“พี่มาร์เป็นประธานบริษัทเอ็มทีรุ๊ปในเมาน่ะฮะ
แล้ว็มาเปิสาาอยู่ที่เาหลีนี้้วย”
“ันถามแฟนอแ ไม่ไ้ถามแ”
แบมแบมเม้มปาแล้ว้มหน้าลทันที
“เอ่อ...ุิม
ันว่าเราเริ่มทานอาหารีว่านะะ เี๋ยวมันะเย็นะ่อน” ุหิอบ้านพูึ้น
“อืม ั้นินไปถามไปละัน
แล้วบันมาี่ปีแล้วล่ะ”
แบมแบมและมาร์หันไปมอหน้าันและันทันที
“ว่าไ บันี่ปีแล้ว”
“เอ่อ....แบมับพี่มาร์บันมาแ่ปีว่าๆเอฮะ”
“ั้นหรอ แล้วนิ้ว้อยเป็นอะไรหืม”
ิมมอไปยันิ้ว้อยมาร์ที่ระึ้นในะที่ับ้อนอยู่
แบมแบมเอ็มอไปยันิ้ว้อยอมาร์เ่นัน
่อนที่เาะบิเอวมาร์เบาๆ
“พี่มาร์เาเ็บนิ้วน่ะฮะ”
“ันถามแฟนแ”
“อุ้ย!”
แบมแบม้มหน้า้มาิน้าวทันที
“ันโทรไปลาับทามหาลัยให้แแล้ว
เพราะั้นแ้ออยู่ที่นี่หนึ่อาทิย์”
“ห๊ะ! อาทิย์นึเลยหรอ”
มาร์พูึ้น
“ุมาร์ิธุระหรอะ”
“เอ่อ.....”
มาร์หันไปหาแบมแบมที่อนนี้ทำหน้าาไม่รู้ไม่ี้
“นานๆทีลับบ้าน็อยู่ในันับม๊าแหายิถึหน่อย”
“แบม็อยาอยู่นะฮะ
แ่พี่มาร์เา.....”
“ผมอยู่ไ้รับ” มาร์พูแทรึ้น
ทำให้แบมแบมหันไปมอ้วยวามแปลใเล็น้อย
นี่ไม่อยาลับไปเป็นัวอัวเอเร็วๆหรือไ
“ั้นีเลย
แบมแบมหนู็หาเสื้อผ้าัวให่ๆอหนูให้พี่เาใส่่อนนะะ”
“ฮะ...ม๊า”
เวลา่อมา.....หลัทาน้าวเสร็
แบมแบม็พามาร์ึ้นไปที่ห้อนอนอเา
นัวเล็เินไปูเสื้อผ้าอัวเอว่าพอะมีัวให่ๆเท่านาัวมาร์หรือเปล่า
่อนะเินมานั่ล้ามาร์ที่นั่อยู่บนโฟา
“อึอัเปล่า อยู่ับแบมทำัวสบายๆเหมือนเิมไ้นะ”
“ไม่เป็นไร ันลัวป๊าแมาเห็น
เี๋ยวมันะยุ่”
แบมแบมพยัหน้า แล้วลุึ้น
แ่เาลุึ้นเร็วไปหน่อยเลยทำให้เาเและล้มลไปทับัวมาร์
“โอ้ย!”
แบมแบมร้อออมาทันทีเมื่อหน้าผาอเานเ้าับหน้าผามาร์
“เป็นไรมาไหม” มาร์เอ็เ็บเหมือนัน
แ่เาลับเป็นห่วแบมแบมมาว่า มือหนายึ้นลูบหน้าผานัวเล็
ส่วนอี้าโอบเอวบาเอาไว้
ทั้สอมอหน้าึ่ันและัน
อนนี้ใบหน้าแบมแบมห่าาใบหน้ามาร์ไม่ถึเน้วย้ำ
ึัๆ ึัๆ เอาอีแล้ว
หัวใแบมแบมเ้นแรอีแล้ว
“แบมแบม เป็นอะไรมาไหม”
มาร์ที่เห็นแบมแบมเียบเาึถามึ้นอีรั้
“ปะ....เปล่า เ๊ปล่อยแบมเถอะ”
แบมแบมันอมาร์ออ
แ่มาร์ลับึัวแบมแบมให้เ้ามาแนบิับเามาึ้นว่าเิม
เป็นเหุให้อนนี้ปลายมูแบมแบมนเ้าับปลายมูมาร์
“เ๊......”
“ันบอให้เรียพี่มาร์ เี๋ยวป๊านาย็มาไ้ยินหรอ”
แบมแบมเม้มปาแน่น
ยิ่อยู่ในระยะประิแบบนี้ หัวใแบมแบมยิ่เ้นแรมาึ้นว่าเิม
แถมลมหายใอุ่นๆอมาร์ที่เป่ารลมาบนใบหน้าเาอี
“เอ่อ...พี่มาร์ปล่อยแบมเถอะ
เี๋ยวแบมะเอาเสื้อผ้ามาให้”
“พูับันทำไม้อหลบสายา
เินหรอ”
“เ๊!” แบมแบมทุบอมาร์
“โอ้ย! แะ่าันหรือไ”
“็ปล่อยแบมสิ ะอไว้ทำไม
หรือว่าเ๊อยาอยู่ใล้ิแบม” แบมแบมเยหน้าึ้นมอมาร์ พร้อมยยิ้มวนๆใส่
“ถ้าันอบว่าใ่ล่ะ”
“O.O.......” แบมแบมสั้นทันที
“ฮ่าๆ เ็บ้าเอ้ย! ันล้อเล่นน่า
ทำไม้อทำหน้าแบบนี้้วยห๊ะ”
“เ๊!!!!” แบมแบมโวยวาย และันัวออามาร์อย่าแร
แ่าอเาันเป็นะริว และเพราะเหุนี้มันึทำให้แบมแบมล้มลทับมาร์อีรั้
แ่รั้นี้....ริมฝีปาอเาันไปประบลบนริมฝีปาอมาร์
“O.O” < มาร์ถึับเบิาว้าทันที
แบมแบมเอ็เ่นัน
“อื้ม......”
แบมแบมำเสื้อบริเวอมาร์แน่น เมื่อลิ้นมาร์เริ่มรุล้ำเ้าไปภายในโพรปา
เ๊ ทำอะไรเนี่ย!
แบมแบมอยาะถามออไป แ่อนนี้ปาอเาถูริมฝีปามาร์รอบำอยู่
มาร์ที่เผลอัวูบแบมแบม
เมื่อรู้สึัวเา็รีบถอนูบออทันที
แบมแบมลืนน้ำลายลอ พร้อมับหอบหายใ
“เอ่อ.......”
มาร์และแบมแบมพูึ้นพร้อมัน ่อนะหันหน้ามอไปนละทา
มาร์่อยๆปล่อยแนออาเอวอบาอแบมแบม
“บะ.....แบมอัวไปอาบน้ำ่อนนะฮะ”
แบมแบมรีบลุึ้น นลืมไปว่าัวเอเป็นะริวอยู่
“โอ้ย!”
รั้นี้แบมแบมไม่ไ้ล้มลทับัวมาร์ แ่เาล้มลไปอับพื้นแทน
“เฮ้ย! แบมแบมเป็นอะไรมาไหม”
“มะ...ไม่ฮะ แบมไม่เป็นอะไร
แบมะไปอาบน้ำ”
“เี๋ยวันพาไป”
“ไม่เอา เ๊...เอ้ย
พี่มาร์ไปพัผ่อน่อนเถอะ”
“ามใ ่อยๆเินล่ะ” มาร์มอแบมแบมที่ยันัวลุึ้นยืนแล้วเินะเผลเ้าไปในห้อน้ำ
่อนะยมือึ้นับริมฝีปาอัวเอ
นี่เป็นรั้แรที่เาูบับแบมแบมในอนที่แบมแบมไม่เมา ทำไมเารู้สึีแปลๆ
หัวใ็เ้นแรว่าปิอี
“บ้าน่า
ันไม่มีทาอบเ็บ้านี่แน่ๆ”
เวลา20:34น. มาร์นอนูีรี่ย์(เย์) อยู่บนเีย
ส่วนแบมแบมนอนหลับไปั้แ่หัวถึหมอนแล้ว เ็อะไรี้เาเป็นบ้า
“ูบิวะ อ๊ะ แบบนั้นแหละ โอ้ย
ฟิน” มาร์ทัู้ทั้ันิ้วัวเอไป้วย
“เ๊ เบาๆิ แบมรำา” แบมแบมพูึ้น้วยน้ำเสียอู้อี้
เปลือาบายัปิสนิท
“โอ้ย ไม่ไหวแล้ว ฟินๆๆๆๆ”
มาร์ไม่สนใำพูอแบมแบมเลย เาทั้ิ้นและทุบำปั้นลพื้นเีย
นทำให้แบมแบมเริ่มหุหิ
“เ๊เอิน!!!!”แบมแบมลุึ้นนั่
แล้วึโทรศัพท์ออามือมาร์่อนะโยนมันทิ้(ลเียนั่นแหละ)
“แทำบ้าอะไรอแวะ แบมแบม”
“แบมรำา”
“บอันีๆหน่อยไม่ไ้หรือไ”
มาร์ผลัแบมแบม แล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์อเา
“็แบมบอเ๊แล้ว
แ่เ๊ยัส่เสียัอยู่ไ้”
“็ันฟินอันนิ
แไม่เ้าใันหรอ”
“ูนอื่นูบันมันฟินรไหน”
“ันไมุ่ยับและ”
มาร์ล้มัวนอนหันหลัให้แบมแบมทันที
“เ๊ อนแบมหรอ นี่เ๊!”
แบมแบมเย่าแนมาร์
“หยุเย่าแนัน!”
“เ๊็อบมาี่ว่าอนหรือไม่อน”
มาร์ถอนหายใ
แล้วพลิัวนอนหายมอหน้าแบมแบม ่อนที่เาะยมือึ้นับแนเล็เอาไว้ แล้ว....
“อื้ม....o.O” เป็นอีรั้ที่แบมแบมเบิาว้า เมื่ออยู่ๆมาร์็ึัวเาลไปูบ
มาร์รั้ท้ายทอยแบมแบมเอาไว้ทันที
เมื่อเห็นว่าแบมแบมะผละูบออ
“อื้ม......” แบมแบมาที่ิ้นและพยายามผละูบออนั้น
บันี้ไู้บอบมาร์ และเปิปาให้มาร์ไ้สอแทรลิ้นร้อนเ้าไปในโพรปา
“อ๊ะ!” แบมแบมเบิาว้าอีรั้
เมื่อมาร์พลิัวึ้นมาร่อมร่าอน
“เ๊ ะ...ะทำอะไร”
“แถามว่าูนอื่นูบันมันฟินรไหน”
“..........”
“มัน็ฟินระับหนึ่นะ แ่มันไม่ฟินเท่าที่เราูบเอ”
“เ๊ บะ....แบม ไม่แมน ไม่หล่อ
ไม่ล่ำนะ”
“แ่อนนี้ันแมน และเป็นแฟนแ
แบมแบม” มาร์้มลระิบ้าหูแบมแบม
“พอแล้ว อย่าแล้แบมแบบนี้”
แบมแบมเอียอหนีปลายมูมาร์
“ะว่าไป
ารที่ันเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายรุแบบนี้็ีเหมือนันนะ”
“ียัไ” แบมแบมมวิ้ว
“็ันะไ้ไม่้อเ็บรููไล่ะ”
แบมแบมถึับเบิาว้าทันที “เ๊
ั้สินะ แบมแ่ให้เ๊ทำัวแมนั่วราว”
แบมแบมพูึ้น พลามอหน้ามาร์
ที่อนนี้เลื่อนเ้ามาใล้ใบหน้าอนมาึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ นปลายมูมาร์นเ้าับปลายมูแบมแบม
ลมหายใอุ่นๆเป่ารลบนใบหน้าหวาน
“็ ันอยาทำัวแมนั่วราวไ”
มาร์พูบ็ริมฝีปาลบนริมฝีปาแบมแบมทันที
เาสับสนวามรู้สึอัวเอเหลือเิน
ทำไมเาถึอยาูบแบมแบม้ำแล้ว้ำเล่าแบบนี้
“อื้ม......”
แบมแบมหลับาลอย่าเลิบเลิ้ม ่อนที่มือหนาอมาร์ะลาไล้ไปามลำแนเล็และไปประสานมือเ้าับมือเล็อแบมแบม
ทั้สอูบและแลลิ้นึ่ันและัน
สัมผัสอมาร์ทำให้แบมแบมไม่อาที่ะัืนไ้ นี่เาอบสัมผัสอมาร์ั้นหรอ?
“อ๊ะ ะ...เ๊ หยุเถอะ”
แบมแบมเม้มปา และมอหน้ามาร์อยู่อย่านั้น
“เอ่อ....ือัน อโทษนะ”
มาร์ผละัวออห่าแบมแบม
“นอนเถอะ แบม่ว”
แบมแบมเอื้อมมือไปปิโรมไฟที่หัวเีย ่อนะล้มัวนอนล
โยที่เานอนหันหลัให้มาร์ มือเล็ยึ้นแะริมฝีปาอัวเอ
‘อย่าเ้นแรี่ เี๋ยวเ๊ไ้ยิน’
แบมแบมเลื่อนมือลมาุมหัวใัวเอเอาไว้แน่น
“ฝันีนะ มายเบบี้”
มาร์พูึ้น ่อนะึผ้าห่มึ้นมาห่มให้แบมแบม
แบมแบมนอนนิ่อยู่อย่านั้น
เาพยายาม่มาหลับ แ่ทำไมมันนอนไม่หลับสัทีวะ ละ.....แล้ว
อะไรอุ่นๆสอเ้ามาใ้เสื้อ?
“เ๊!!!! เอามือออไปาเสื้อแบม”
แบมแบมโวยลั่นเมื่อับโนมือมาร์ที่สอเ้าไปในเสื้อัวเอ
“น่านะ อาาศมันหนาวไ
มือัน้อารไออุ่น” มาร์เห็นท่าทาื่นูมอแบมแบม็อที่ะำออมาไม่ไ้
แล้เ็นี่็สนุีแฮะ
“อเือน ถ้าเ๊ยัไม่เอามือออ
แบมะไม่ทนอี่อไป”
“แะทำอะไรันห๊ะ!”
“นมีอารม์ เาทำอะไรันล่ะฮะเ๊”
แบมแบมแล้พลิัวหันไปประันหน้าับมาร์ ถึภายในห้อะปลุมไป้วยวามมืมิ
แ่มาร์็สัมผัสไ้ว่าอนนี้หน้าแบมแบมอยู่ห่าาหน้าอเาไม่ถึเน
“พอเลย ันไม่เล่นับแล่ะ
เ็แ่แ”
“สัยไหมฮะ” แบมแบมแล้ถามออไป
“ยบ้ายบออะไร นอนไ้แล้ว”
“พี่มาร์อ่า ทำแบมมีอารม์
แล้วปล่อยแบมทิ้ไว้ลาทาแบบนี้น่ะหรอ” แบมแบมลั้นำเอาไว้
มือเล็สะิแนมาร์เบาๆ
“แบมแบม
ถ้าไม่หยุันะบอวามริับป๊าแ”
“หูยยย เ๊!”
“นอนไ้แล้ว”
มาร์พยายาม่มอารม์าม?ที่เริ่ม่อัวึ้นไว้
ทำไมเาถึมีอารม์ับแบมแบมไ้วะ ทั้ๆที่อยู่้วยันมาปีว่าๆแล้ว
แ่เพิ่มารู้สึเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว เอินแ้อท่อไว้
‘เป็นฝ่ายรุมันไม่ใ่ทาอแ!’
#ฟิวิบัิรัหัวใสอว 100%
ความคิดเห็น