Un loveable รักนี้เป็นไปไม่ได้

บทนำ

หญิงสาวคนหนึ่งเธอกำลังทะเลาะกับผู้ชายที่รุ่นราวคราวเดียวกัน พวกเขาทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างรุนแรง

“ เราเลิกกันเถอะ... ”  เธอคนนั้นพูดเสียงอ่อยๆด้วยท่าทางที่ก้มหน้าลงมองที่พื้น

“ ... ”  เขาไม่พูดอะไร...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ

“ ฉันขอโทษ... ”  เธอคนนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้งเหมือนเธอเห็นว่าชายหนุ่มเงียบไป

“ เพราะอะไร...”  ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมถามเสียงสั่น

ตอนนี้เขามีใบหน้าที่ไม่ต่างอะไรกับคนที่พึ่งเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป

            “ ก็คงเพราะ... ”  เธอหยุดไป  ชายหนุ่มดูตั้งความหวังกับคำตอบของเธอมาก “ ...เพราะรักของเรามันเป็นไปไม่ได้มั้ง.... ”  เธอตอบ...แต่กลับไม่มองหน้าชายหนุ่ม

            “มั้งเหรอ... แล้วทำไมรักของเราจะเป็นไปไม่ได้ ”  ชายหนุ่มตะคอกใส่เธอพร้อมเขย่าตัวของเธอ

            “ ... ”  เธอยังคงก้มหน้าลงอยู่อย่างนั้น...ในตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่ที่จะมองหน้าเขา

            “ ทเวลฟ์เธอรู้ไม!!...ว่ามันเจ็บ..เจ็บมากแค่ไหน ”  ชายหนุ่มพูดพร้อมเขย่าตัวเธอไปมา...หยดน้ำใสๆที่เห็นได้อยากมากของเขา...แต่วันนี้... ณ  จุดๆนี้กับไหลรินเอามากอย่างง่ายดาย

            “ ... ”  เธอเงียบไป..เพราะเธอเองก็เจ็บไม่แพ้เขาเลย...เธอเลือกที่จะปล่อยเขาไป..ทั้งๆที่เธอเป็นคนเลือกเอง...เธอเตรียมใจมาแล้วกับความเจ็บปวด  ความทรมานในครั้งนี้...แต่เธอไม่คิดว่าความเจ็บปวดมันจะแสนสาหันจนเธอทนไม่ได้อีกต่อไป...น้ำตาของเธอเริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มของเธอ..จนมันเริ่มหยดลงไปโดนมือของชายหนุ่ม...เมื่อชายหนุ่มรู้สึกถึงหยดน้ำที่ไหลริน เขาก็หยุดเขย่าร่างของเธอ...

            “ เจ็บเหรอ... ”  เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วง

            ทั้งๆที่เธอทำกลับเขาถึงขนาดนี้เขายังจะเป็นห่วงเธออีกงั้นเหรอ

            “ ใช่เจ็บ  เจ็บมากด้วย...เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว....ฮือๆ ” เธอเองรู้ว่าชายหนุ่มถามว่าเจ็บหรอที่เขาเขย่าตัวเธอเหรอ...ที่จริงเธอไม่เจ็บเลยแม้แต่นิด...แต่ที่เธอตอบไปว่าเจ็บเพราะว่าเธอเจ็บมากที่ตรงกลางหน้าอก...ในตอนนี้เธอไม่รู้จะควบคุ้มตัวเองยังไง...ไม่ให้น้ำตาเธอไหลออกมา..เธอจึงตัดสินใจผลักเขาออก...แล้วมองหน้าเขา   “ ฉัน..ขอ..โทษ... ”  เธอพูดเสียงสั่น..ชายหนุ่มมองหน้าเธอ

            “ ... ”  เขาไม่พูดอะไร

            “ ฉันรู้ว่าฉันมันเลว..ที่ฉันทำอย่างนี้..ฉันรู้ว่านายเจ็บ...และฉันก็เจ็บไม่มากไม่น้อยไปกว่านาย...ฉันรู้ว่าคำขอโทษมันน้อยเกินไปสำหรับการกระทำของฉัน... ”

            “ ... ”

            “ แต่ฉันขอ...ขอร้องนายเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหม ”

            “ ... ”   ชายหนุ่มมองหน้าเธอแต่ไม่พูอะไร  ใบหน้าของเขาตอนนี้มันดูเศร้ามาก

            “ ...ฉันขอให้นายลืมฉัน...ลืมฉันไปซะ...ถ้าเกิดฉันเป็นอะไร...นายก็ไม่ต้องมาดูแลฉัน ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้า...ไม่ต้องมาเป็นห่วงเป็นใยฉัน...ทำเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันไปเลยก็ได้...ฉันขอแค่นี้จะทำให้ฉันได้ไหม!! ” 

เธอเองรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยสำหรับการที่คนที่เคยคบกัน..จู่ๆก็มาขอให้ลืมกัน  เธอพูดเหมือนมันทำง่ายๆอย่างนั้นแหละ  แต่ที่เธอพูดอย่างนี้มันก็ดีกับทั้งสองฝ่าย...ไม่ต้องมาเจอหน้ากัน..ไม่ต้องมาคอยหลบหน้ากัน...ทำเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน...ทั้งสองคนจะได้ลืมกันได้ง่ายขึ้น...แต่ยังไงเธอเองก็ยังคงมั่นใจว่าเขาลืมเธอได้แน่...แต่เธอนะสิ..เธอล่ะจะลืมเขาได้ไหม

“ ไม่ตอบแสดงว่าตกลงนะ.. ”  เธอฉีกยิ้ม  แล้วจับมือเขาขึ้นมากุมไว้   “ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายเคยทำให้ฉัน..ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนมันยังไง..ขอบคุณจริงๆ...ฉันดีใจนะที่เราเคยรู้จักกัน( แค่นี้ก็พอแล้ว )..ฉันจะพยายามลืมนายให้ได้เลย...ลาก่อน( ที่รักของฉัน ) ” เธอยิ้ม..ในใจของเธอตอนนี้คิดว่าจากนี้ไปเขาและเธอคงไม่ได้เจอกันแล้วสินะ...จากนั้นไม่นานเธอก็เดินจากมา

“ เดี๋ยว...ทเวลฟ์.. ”  ชายหนุ่มตะโกนขึ้นหลังจากที่เธอเดินห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว จึงทำให้เธอเธอหยุดนิ่ง

“ ... ”

“ ก่อนที่เธอจะไปฉัน..ฉัน..ขอถามเธอสักเรื่องได้ไหม... ”

“ ได้สิ ”

“ เธอน่ะ..ทเวลฟ์  เธอเคยรักฉันบ้างไม  ”  เขารวบรวมความกล้าพูดออกไป

“ รักสิ... ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเขาก็วิ่งเข้ามากอดเธอจากข้างหลังเอาไว้   

“ แล้วทำไมล่ะ..ทำไมเราต้องเลิกกัน..ในเมื่อเธอก็รักฉัน..ฉันก็รักเธอ  ”  เมื่อเธอได้ยินคำว่ารักจากปากคนที่เธอรัก..น้ำตาที่พึ่งจะหยุดไปก็ไหลรินออกมาอีกครั้ง    “ ทำไมล่ะทเวลฟ์..ทำไม ”

“ ก็เพราะฉันเคยรักนาย...แต่ตอนนี้ไม่แล้ว...”  เธอพูดพร้อมน้ำตาอีกครั้ง “ ได้ยินไมตอนนี้ฉันไม่ได้รักนายแล้ว ” เธอตะโกนใส่เขาเสียงสั่นแล้วก็พยายามแกะมือเขาออก

“ อย่างนี้เองเหรอ... ”  เขาปล่อยมือออกจากเธออย่างง่ายดายตอนนี้ในใจของเขามันไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว  เขายืนนิ่งปล่อยให้เธอเดินห่างออกไปทีล่ะนิด  ทีล่ะนิด...แล้วเธอก็ไกลห่างจากเขาทุกที  ใจจริงของเขา  เขาไม่ต้องการให้เธอไปจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว  แต่เขาก็ไม่รู้จะลั่งเธอไว้อีกต่อไปได้อย่างไร  เพราะในใจของเธอตอนนี้ ( เขาเข้าใจว่า )เธอไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว

เธอเดินห่างจากเขามาเรื่อยๆๆ  ไกลเกินกว่าที่จะหันกลับไปได้อีก  เธอเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี  ตอนนี้เธอเหมือนอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก ทั้งที่เธอรักเขา  แต่เธอกลับต้องปล่อยเขาไป  ไกลเกินกว่าที่จะรักกันได้อีก  เธอรักเขาแทบบ้าแต่กลับต้องบอกว่าเธอไม่ได้รักเขาแล้ว  ตอนนี้วิญาณของเธอเหมือนหลุดออกไปจากร่างของเธอแล้ว  จิตใจของในตอนี้เธอมันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว