คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปฏิบัติการแรก ตามล่าหา.........(อะไร)
“เฮ้ย!!ไอ้จินเมิงจะให้ตูทำแบบนี้จริงๆหรอวะ”ผมเอ่ยถามคนข้างๆด้วยสีหน้าที่เป็นกังวนสุดๆ
“จริงสิวะ นะ นะ นะ ช่วยตูหน่อยทำยังไงก็ได้เอาเบอร์โทร เบอร์ห้อง เบอร์รองเท้า บ้านเลขที่ รหัสไปรษณีย์ คัพกางเกง(ใน)ด้วย อ่อแล้วก็สัดส่วนตัวน้องเค้าอย่างระเอียด อะ ตารางการสัมภาษณ์ถามน้องแทมินตามนี้เลยนะโว้ย!!ห้ามตกแม้แต่ข้อเดียว”เมิงโรคจิตหรือเปล่าวะไอ้
“งั้นตูไปก่อนนะ น้องซอลลีคงรอตูจนเหงือกบานแล้ว บายวะ โชคดีนะเมิง”อืมเจริญ เมิงให้ตูแบกหน้าไปขอเบอร์ผู้ชายให้เมิงเนี้ยนะ เวรแท้เพื่อนตู นี้!!ผมจะโดนคนอื่นตาหน้าว่าเป็น เกย์!!!หรือเปล่าเนี่ย (โดนèคนเขียน)
(ยัยคนเขียนหุบปากèฮงกี) โอย!!ผมอยากจะร้องไห้ตอนนี้ผมยืนอยู่คนเดียวตรงหน้าโรงเรียน SN ซึ่งคนที่ไอ้จินมันชอบก็อยู่โรงเรียนนี้ล่ะแต่ผมจะทำไงต่อดีอะ ตื่นเต้นวุ้ย เฮ้ย!!!คนที่ไอ้จินชอบเดินออกมาแล้วนี้หว่า เอาไงดีวะตู คิดๆๆๆๆ คิดสิวะไอ้ฮงกี ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ปิ๊ง!!
----------------------------------------------------------------------------
“แทมิน ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
“กำลังจะกลับแล้วทำไมอะ”ผมถามเพื่อนร่วมห้องของผมคนหนึ่ง ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะมาสนใจผมแต่ดันมาถามว่าจะกลับเมื่อเนี้ยนะ
“เปล่าหรอ เอ่อ คือพอดีมีคนเค้าอยากพบนายอะ”ใครวะ ผมไม่รู้จักใครนักหรอกเพราะพี่ชายผมเค้าบอกว่ามีแต่คนนิสัยไม่ดีเลยไม่ยอมให้ผมคบกับใครเกินจำเป็น
“นายพอจะว่างมั้ย”ถ้าผมตอบว่าไม่ว่างเรื่องก็จะไปต่อไม่ได้ใช่มั้ยคนเขียน (ไม่ใช่หรอก ถ้านายบอกว่าไม่ว่างชั้นก็จะให้ฮงกีฉุดนายเลย เรื่องจะได้ไปต่อได้ไงèคนเขียน) (เธอมันโรคจิตèแทมิน)
“ว่าง”
“งั้นดีเลยไปกับชั้นหน่อยนะ”ยัยคนตรงหน้าผมเค้าบ้าหรือเปล่าวะครับไม่รู้จักกันและยังจะให้ผมไปไหนด้วยอีก
“ตกลงว่าไง ไปกับชั้นนะ”
“อืม ไปก็ไป”แล้วผมก็เดินตามยัยไปที่....................
---------------------------------------------------------------------------
“แม่ครับ นี่!!คีย์แฟนผมเองครับ คือเรากำลังจะแต่งงานกันครับ”ผมกำลังแนะนำแฟนสาวสุดสวยของผมให้แม่ฟังอยู่ครับแต่ทำไมแม่ถึงทำหน้าอย่างนั้นหรือว่ากำลังตะลึงในความสวยของคีย์หว่า
“แม่ครับ แม่”
“จ๊ะ จ๊ะลูก ลูกโฮว่าอะไรนะแม่ไม่ได้ยิน”ก็แม่จะได้ยินได้ไงล่ะครับแม่เล่นแต่จ้องแฟนผมอย่างเดียวเลยหนิ
“ผมบอกว่าผมกำลังจะแต่งงานกับคีย์ครับ”
“แกจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้”เสียงคัดค้านดังมาแต่ไกลแต่นั่นก็ทำให้ผมรู้ทันทีว่าใครเป็นคนพูด
“ทำไมผมจะแต่งงานกับคีย์ไม่ได้ ในเมื่อผมรักเค้า”
“แกจะต้องแต่งงานกับคนที่ฉันเลือกให้เท่านั้น”
“พ่อพูดเรื่องอะไร ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย”ผมถามออกไปด้วยความมึนงง ก็ทำไมผมถึงจะแต่งงานกับคนที่รักไม่ได้ และใครคือคนที่พ่อเลือก
“แกจะต้องแต่งงานกับคู่หมั้นที่ฉันเลือกให้เท่านั้น”พ่อเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“ไม่ครับ ไม่ ผมจะไม่ยอมให้พ่อบังคับผม ไม่มีวัน”
“งั้นแกก็คอยดูก็และกัน อ่อ และแกก็เตรียมตัวต้อนรับคู่หมั้นของแกด้วยเพราะเค้ากำลังมาที่นี้”ไม่ใช่แค่เพียงที่พ่อไม่ยอมฟังแต่ท่านกับพูดออกมาอย่างเหนือกว่าทุกทาง
“แม่ครับคู่หมั้นอะไร พ่อพูดเรื่องอะไร ผมไม่เคยมีคู่หมั้นไม่ใช่หรอ”ผมหันไม่เอ่ยถามทุกอย่างจากผู้เป็นแม่ นี่!!มันเรื่องอะไรกันแน่
“เอ่อ คือ แบบนี้นะลูกคือแม่ว่าจะบอกลูกตั้งนานแล้วแต่ลูกก็ไม่ยอมกลับมาจากอเมกาซะที แม่ก็เลยไม่รู้จะบอกลูกยังไงว่าลูกมีคู่หมั้นแล้ว และลูกก็กำลังจะหมั้น”
“หมั้น ใครบอกผมจะหมั้น ที่ผมกลับมาที่นี้ก็เพื่อจะมาแต่งงานกับคนที่ผมรัก และคนที่ผมต้องการจะใช้ชีวิตด้วยก็ยืนอยู่ข้างๆผมแล้วทำไมผมจะต้องไปหมั้นกับคนที่ผมไม่ได้รักด้วย”ผมเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด
“แกไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรทั้งนั้นถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันบอก แกก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้า”
“ก็ได้ครับ ผมจะไม่กลับมาเยียบที่นี่อีก”ในเมื่อพ่อมาไม้นี้ ผมก็จะเล่นตามน้ำเช่นกัน
“เด๋วสิลูก ฟังแม่ก่อนนะอย่าทำแบบนี้สิ”
“นั้นสิมินโฮ คีย์ว่ามินโฮน่าจะพูดกับคุณพ่อคุณแม่ให้รู้เรื่องก่อนนะอย่าทำแบบนี้เลย”
“แต่คีย์ก็เห็นหนิว่าพ่อเค้า”
“ไม่เอาน่ามินโฮ เรารักกันไม่ใช่หรอ คุณพ่อคุณแม่ก็ต้องเข้าใจเราสิ เชื่อคีย์นะ”คีย์เอ่ยออกมาอย่างมีเหตุผล นั่นสิในเมื่ออีกแค่ไม่กี่วันผมก็จะแต่งงานกับคีย์แล้ว ผมจะกลัวไปทำไม
“ก็ได้ครับ”
--------------------------------------------------------------------------
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“สวัสดีครับคุณป้า”ตอนนี้ ผมมาถึงที่บ้านของคู่หมั้นแม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยเห็นและครับ
“ จ้า จ้า สวัสดีจ้ะ แหม่ ไม่เจอกันไม่กี่ปีสวยขึ้นเยอะเลยนะเรา”
“เอ่อ คุณป้าฮะ ผะ...”
“แหม่ ก็ต้องสวยอยู่แล้วล่ะ ก็จะได้คู่ควรกับลูกเจ้าของบริษัทชเวไงค่ะ”แม่ครับผมขออะไรอย่างนึ่งได้มั้ยครับ ช่วยปฏิเสธเรื่องที่บอกว่าผมสวยบางได้มั้ย!!
“จริงด้วยนะค่ะ ฮิฮิ ว่าแต่หนูอนยูยังไม่รู้จักกับลูกของป้าใช่มั้ยจ้ะ”
“ฮะ” ‘ไม่รู้จักไม่พอนะ ยังไม่เคยแม้กระทั่งหน้าเลยด้วยซ้ำ’
“นี้ชเวมินโฮลูกชายแท้ๆของป้าเองส่วนนี้ลีจินกิหรืออนยูคู่หมั้นของลูกจ้ะมินโฮรู้จักกันไว้นะ”คุณป้าเอ่ยแนะนำลูกชายของท่านกับผม
“สวัสดีครับ”ผมก็ต้องทักทายไปตามมารยาท
“หวัดดี”แต่ไหงตอบกลับมาแบบนี้วะ
“มินโฮ ทำไมพูดกับอนยูเค้าแบบนั้นล่ะไม่น่ารักเลยนะ คุณแม่ไม่ปลื้มนะค่ะขอบอก”คุณป้าเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินไอ้เด็กตัวสูงนี้พูดกับผมไม่ดี
“ผมขอโทษครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ คีย์จะได้พักผ่อนด้วย”อืม ก็ถือว่ามีมารยาทอยู่บางที่รู้จักขอโทษ
“เด๋วสิ มินโฮ หนูอนยูเค้าไม่เคยมาที่นี่ ช่วยพาเค้าไปเดินดูบ้านแทนพ่อหน่อยสิเพราะเวลาแต่งงานกันแล้วจะได้รู้จักที่ทางในบ้านไว้”โฮะ โฮะ คุณลุงครับ แค่หมั้นก็พอแล้วครับ ไม่ต้องถึงกับแต่งกันหรอกมั้ง
“แต่ผมเพิ่งกลับจากอเมกานะครับ ผมเหนื่อย ผมอยากพัก”
“แกอย่ามาขัดคำสั่งชั้น”
“แต่ผม ยะ...”ทำไมบ้านหลังนี้ ถึงชอบพูดอะไรที่มันน่ากลัวจังวะ
“มินโฮจ๊ะ พาหนูอนยูเค้าไปดูบ้านหน่อยก็แล้วกันนะค่ะลูก คือพ่อกับแม่ไม่ว่างน่ะจะ นะลูกนะ”
“ก็ได้ครับแต่ต้องให้คีย์ไปกับผมด้วย”
“ทำไมต้องไปด้วย”
“ก็คีย์ไม่เคยมาที่นี้เหมือนกันหนิครับเวลาแต่งงานกันแล้วจะได้รู้จักที่รู้จักทาง”ผมรู้สึกว่า บ้านหลังนี้ กำลัง จะมี คน .....ทะเลาะกัน นะครับ ผมคิดว่างั้น
“ไอ้มินโฮ ชั้นสั่งให้แกพาหนูอนยูไปเดินดูบ้านเด๋วนี้ส่วนยัยหมวยนี่ ให้ไปพักที่ห้องรับรอง”
“ทำไมต้องให้คีย์ไปนอนห้องรับรองด้วย”โห้ย!!ไอ้ลูกเลว นี่!!แกกล้าใส่อารมณ์กับพ่อตัวเองงั้นเหรอ ไอ้เด็กเปรต นี่ ถ้าผมเป็นคุณลุงหน่อยไม่ได้นะ พ่อจะต่อยให้ฟันร่วงทั้งปากเลยคอยดู
“เอ่อ... แม่ว่านะลูกโฮพาหนูอนยูไปดูบ้านดีกว่านะ เด๋วเรื่องที่พักของหนูคีย์แม่จะจัดการให้”คุณป้าท่านนี่เหมือนนางฟ้ามาโปรดจริงๆเลยนะครับ แต่ทำไมไม่โปรดเข้าใจผมบาง ว่าผมไม่อยากหมั้น
--------------------------------------------------------------------------
.
.
.
.
.
.
“ทางซ้ายฝั่งตะวันตกเป็นของครัว ส่วนฝั่งขวาทางเหนือเหนือเป็นนั่งเล่น ส่วนตรงนี้เป็นโซนห้องน้ำ ส่วนตรงนู้นเป็นเรือนรับรอง ส่วนที่เป็นประตูเยอะนั้นเป็นห้องคนพวกบ้านแม่ คนสวน คนขับ และตรงโน้มนะเป็น นี่!!ช่วยตั้งใจฟังที่ชั้นพูดบางได้มั้ย”ตอนนี้ ไอ้คู่หมั้นจำใจของผมกำลังบรรยาย ทิศทางของบ้านให้ผมฟังอยู่ครับ แต่อธิบายอย่างนี้ใครมันจะฟัง ผมว่านะไปนั่งฟังหมาเกาขี้เรื้อนยังดีกว่าฟังไอ้นี่พูดเลยและแถมยังจะมาตวาดผมอีก เสียมารยาทที่สุด
“เอ่อ... ขอโทษที เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะพูดใหม่ได้มั้ย พอดีไม่ได้ฟัง”ผมบอกออกมาตามความจริง
“ไม่มีมารยาทเอาซะเลย”ผมรู้สึกคุ้นๆกับคำที่ไอ้หมั้นจำใจนี้พูดนะ
“นี่! คุณว่าผมไม่มีมารยาทงั้นหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ มีอย่างที่ไหน ผมอธิบายอะไรให้ฟังกลับไม่สนใจมันซะนิด ถ้าไม่เรียกไม่มีมารยาทและจะให้เรียกว่าอะไร”โห้ย!!ปากดีวะ เด๋วปาดเนี่ยวแม่งเลย ตึ่ง ตึ่ง มีเรื่อแล้ว (พูดตามแบบที่อ่างเป๊ะ)
“ก็นายอธิบายแบบนี้ ต่อให้เป็นสุนัขก็ไม่อยากฟังหรอก”
“นี่!!คุณ ผมอุตส่าห์สละเวลาอันมีค่าของผมมาพาคุณเดินดูบ้านแล้วยังจะกล้าว่าผมอีกหรอ”แกจะสำคัญตัวผิดไปมั้ย พูดอย่างกับว่าผมขอร้องให้พามาเดินดูงั้นล่ะ
“ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณซะหน่อย ผมพูดตามสิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ต่างหาก”
“คุณ!!มันจะมากไปแล้วนะ ก็เพราะปากแบบนี้ไงถึงไม่มีใครเค้าเอา แม่คุณเลยยกใส่พานมาให้ผมถึงที่”ไอ้เด็กไม่มีสัมคาระวะ กล้าว่าแม่ของผม มันจะมากไปแล้วนะโว้ย!!
“คุณ!!!มันจะมากไปแล้วนะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าคุณแม่ของผมฮะ!!”
“ชั้นก็แค่พูดไปในแบบที่ผมเห็นและเป็นอยู่เท่านั้นเอง”
‘พลั่ก’
เท่านั้น แหละครับ ผมก็ตบะแตกซัดหน้าไอ้เด็กปากดีนี้ไปเต็มๆ
“นี่!!!เธอมันจะมากไปแล้วนะ เธอมีสิทธิ์อะไรมาต่อยชั้นฮะ!!!”
“และคุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าคุณแม่ของผมล่ะ”ผมตอบกลับไปแบบไม่มียอมแพ้
“นี่ เห็นว่าตัวเล็กหรอกนะถึงไม่ต่อยกลับน่ะ แต่ถ้าต่อยชั้นอีกทีล่ะก็มะ...”
‘ผลัวะ’
ยังไม่ทันที่ไอ้เด็กเปรตนี่จะพูดจบประโยคเลยครับผมก็ซัดหน้าของมันไปอีกครั้ง ข้อหาว่าผมตัวเล็ก ผมน่ะตัวปกติแต่ไอ้นี่มันตัวใหญ่เองตะหาก
“นี่!!!ไอ้จ่อยมันจะมากไปแล้วนะ”โห้ย!!กล้าเรียกผมว่าไอ้จ่อยงั้นเหรอ สงสัยคงไม่อยากโดนแค่หมัด
“มันไม่มากไปสำหรับคนอย่างคุณหรอกและอีกอย่างผมไม่ใช่ไอ้จ่อยเว้ย!!”ผมบอกอย่างเสียงดังฟังชัด ก็ผมไม่ใช่ไอ้จ่อยนี่ครับ
“อย่างเธอเนี้ยนะ ไม่จ่อย”
“คุณเรียกใครเธอไม่ทราบ”ผมได้ยินไอ้เด็กบ้านี่ เรียกเธอมานานและ ใครคือเธอและเธอคือใครวะ
“ยืนอยู่กัน 2 คน จะให้เรียกชิวาว่าหรือไง”หน่อยยยย~~ปากหรอที่พูด
“อยากโดนต่อยอีกใช่มั้ยฮะถึงได้พูดแบบนี่กับผม”
“ก็ลองทำดูสิและคอยดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น”น่ากลัวตายล่ะ ผมเป็นผู้ชายอก 3 ศอก(แน่ใจนะว่า 3 ศอกที่ว่าคืออกไม่ใช่พุงèคนเขียน)นะเว้ย!!
“คุณท้าผมหรอ ได้จัดให้”
‘พลั่ก’
พอผมพูดประโยคจบก็จัดการตามคำขอเลยครับแค่เปลี่ยนจากมือบนเป็นมือล่าง
‘ตุบ’
“นี้!!!เธอกล้าใช้เท้ากับชั้นงั้นหรอ”
“เออ แล้วจะทำไม”ไอ้คนที่ถูกผมถีบหงายท้องลงไปนอนกับพื้น เอ่ยออกมาอย่างอาฆาตก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงมาหาผมอย่างรวดเร็ว
“มานี่!!!”
“เฮ้ย!!จะทำอะไรผม ปล่อยนะโว้ย”ไอ้บ้านี่มันจะทำอะไรโผม
“ชั้นเตือนเธอแล้วนะ”
“เฮ้ย!!ปล่อยนะ โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย ปล่อยผมนะ ไอ้โรคจิต ไอ้วิตถาร ไอ้หื่นกาม ไอ้ลามก”แง แง แง ToTเจ็บก้นครับ
“ปากดีมากนักนะ อย่างนี้มันต้องโดนแรงๆ”ว่าแล้ว ไอ้เด็กบ้านี่ก็กระหน่ำตีมือลงใส่ก้นผมไม่ยั้ง เจ็บโว้ยยยย!!!~~T^T
“โอ๊ย!! ผมเจ็บนะ ปล่อยเด๋วนี่ ปล่อยยยย เจ็บโว้ย!!”ผมถูกไอ้บ้านี่จับอยู่ในท่าที่น่าเกียดมากๆเลย(ผมคิดว่างั้นน่ะ)ก็มันจับตัวผมพลาดกับท่อนขาที่ตั้งฉากกับพื้นของมัน ทำให้ผมสู้มันไม่ได้ Y^Y ถ้านึกท่าไม่ออกให้คิดถึงการ์ตูนเรื่อง ‘ชินจัง’ตอนเวลาที่ชินจังโดนคุณแม่ตีก้นน่ะครับเพราะตอนนี้ผมกับไอ้เด็กบ้านี่ กำลังอยู่ในท่านั้น
“ไม่ปล่อย ดูสิว่าเธอจะมีปัญญาขัดขืนชั้นมั้ย 555+”ไอ้คู่หมั้นจำใจของผมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะฟาดฝ่ามือลงมายังก้นของผมไม่ยั้ง เจ็บอะ T_T
“หนูมินโฮค่ะ คุณท่านให้มาตามไปทาน.... อะ ..อะ อาหา..ร ค่ะ...แต่ ดูท่าคุณหนู 2 คนจะไม่ว่าง งั้นดิฉันจะไปเรียนคุณท่านว่าคุณหนูทั้งคู่ติดธุระอยู่นะค่ะ ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณหนูมินโฮกับคุณหนูอนยูทำกิจกรรมเมื่อครู่กันต่อเลยนะค่ะ ดิฉันไม่รบกวนแล้ว ขอให้มีความสุขนะค่ะ”แง แง แง บ้านแม่เดินมาเห็นตอนที่ผมถูกไอ้เด็กนี่ตีก้นอยู่ ก๊าก!!ทำไงดี ทำไงดี
“เฮ้ย!!มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ คุณกำลังเข้าใจผิดนะครับ มันไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น มันไม่ใช่ มันไม่ช่ายยยย~~”
ผมแหกปากตามหลังยัยแม่บ้านคิดเอง เออเองนั่นอย่างสุดความสามารถ
“จะแหกปากทำไมไม่ทราบ น่าลำคลาน”ไอ้คนที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง ยังคงทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่อย่างนั้นแถมมันยังใช้มือที่ตีก้นของผมเมื่อกี้มาลูบๆคล้ำๆก้นของผมอีกตะหาก
“เพราะแก เพราะแกคนเดียว ไอ้คู่หมั้นจำใจ เพราะแก เอามือออกไปจากก้นผมเด๋วนี่นะ ไอ้โรคจิต”
“คำก็ด่า สองคำก็ว่า มีอะไรกับชั้นมากนักหรือไงอะยัยคู่หมั้นผิดเพศ”ฮะ!! มันเรียกผมว่าอะไรนะ
“นี่! เรียกผมว่าอะไรนะ”
“ก็อย่างที่ได้ยิน”
“นี่! คุณ”
“จะแหกปากอีกนานมั้ย ชั้นว่ารีบไปหาคุณแม่ค่ะของเธอดีกว่านะ เพราะชั้นไม่รู้ว่าป่านนี้คนใช้ที่เห็นเมื่อกี้จะเล่าเรื่องที่ชั้นกับเธอทำไปถึงไหนแล้ว”แต่ก่อนที่จะเกิดสงครามระหว่างมนุษย์กับเอเลี่ยนอีก มันก็พูดในสิ่งที่ทำให้ผมมีสติกลับมาอีกครั้ง
“ที่มันเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะคุณหรือไงฮะ!!”
“ชั้นเตือนเธอแล้วนะ”
“ผมไม่อยากคุยกับคุณแล้ว”ผมว่าพลางยันตัวลุกขึ้นจากตัวของไอ้เด็กบ้านั่น ก่อนจะหันหลังเตรียมจะเดินออกไปจากตรงนี้
“ทำตัวอย่างกับผู้หญิงแต่ก็อย่างว่าล่ะนะยอมมาหาถึงที่ มันก็ต้องทำอะไรให้น่าสนใจกันบาง”แต่ก็ต้องชะงักกับประโยคที่หลุดออกมาจากปากไอ้คู่หมั้นจำใจนี่
“นี่!!เลิกคิดว่าผมมาที่นี่ เพราะทำอะไรแบบนั้นสักที!!”
“เหรอ งั้นก็แปลว่ามาทำยิ่งกว่านั้นน่ะสิ แต่จะว่าไปก้นเธอนี้มันก็นิ่มดีนะ ชั้นอยากรู้แล้วสิว่า .....~~”เค้าพูดแค่นั้นก่อนจะหยุดลงซะดื้อๆ
“ว่าอะไร! ของคุณฮะ!!”และนั่นก็คงทำให้อารมณ์โกรธของผมเริ่มขึ้น
“ว่า........ถ้าไม่ได้จับผ่านเนื้อผ้าแล้วมันจะนิ่มขนาดไหน หึหึ”เค้ากระซิบลงข้างๆหูผม ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้ผมยืนโกรธจนมือไม่สั่นอยู่คนเดียว
--------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น