[BIGBANG] SeungG เราจะรักกันตลอดไป ..

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : การรอคอยที่ไม่สิ้นสุด

เช้าวันต่อมา
"อื๊มม เช้าแล้วหรอเนี่ย" จียงลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางงัวเงีย แต่แล้วก็เห็นร่างๆหนึ่งนอนจับมือตัวเองอยู่ข้างเตียง
"อะอื๊ม ฮยองตื่นแล้วหรอฮะ ตื่นเช้าจังนะฮะ" ซึงรีสะดุงตื่นเพราะกลัวจียงจะรู้ว่าตัวเองแอบจับมือจียงไว้ทั้งคืน
"อื๊อ ถ้านายง่วงก็นอนต่อก็ได้ เดี๋ยวผมทำข้าวเช้าให้กิน" จียงบอกแล้วลุกขึ้นจากเตียงไปยังห้องน้ำ
"ครับ ฮยอง" ซึงรีตอบแล้วทำท่าจะลุกไปนอนอีกห้องนึง
"นอนห้องผมก็ได้ไม่เป็นไรหรอก ผมลุกแล้วนิ ^^" จียงบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
"ก็ดีสิครับฮยอง หึหึ" ซึงรีพูดกับตัวเองเบาๆแล้วลงนอนทับรอยเดิมของจียงทันที แล้วหลับไปด้วยความง่วง

15 นาทีต่อมา
"ซึง นายจะกินไรอะผมจะได้ทำถูก" จียงเดินออกมาจากห้องน้ำ
"zzZzz"
"อ้าว หลับแล้วหรอ ง่วงขนาดนั้นเลยหรอไง" จียงเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงดูใบหน้าเนียนของอีกฝ่าย แล้วเดินไปแต่งตัวต่อ

30 นาที ต่อมา
"ซึงรี ตื่นได้แล้ว ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ" จียงตะโกนเรียกจะข้างนอก
"อื๊อ ครับบ~ ฮยอง" ซึงรีตอบแล้วก็นอนต่อ
"ตอบแล้วก็ลุกขึ้นมาสิ" จียงเดินเข้าห้องไปยืนบ่นอยู่ข้างเตียง
"อีกนิดนึงได้มั้ยฮะ" ซึงยกหัวขึ้นมาตอบแปบนึงแล้วก็ลงนอนต่อไป
"ไม่ได้ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมดนะ" จียงดึงมือของซึงรีให้ลุก แต่ตัวเองดันเสียหลักโดนซึงรีดึงลงให้นอนทับร่างที่นอนอยู่ก่อนแล้ว
"ผม .. ขอกอดฮยองไว้แบบนี้สักพักได้มั้ยครับ" ซึงรีรวบรวมความกล้าพูดออกไป
"เอ่อ .. ก็ได้ แต่นายต้องลุกไปกินข้าวด้วยนะ" จียงก็ปล่อยให้ซึงรีกอดอยู่แบบนั้น จนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่เต้นรัวและเร็วมากที่หน้าอกด้านซ้าย
"ครับฮยอง" แล้วซึงรีก็ซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอของจียง แต่จียงก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใดเพราะเค้าอยากรู้อะไรบางอย่างแค่นั้น
"ลุกได้แล้ว กับข้าวเย็นหมดแล้ว" จียงดันตัวให้ลุกขึ้นเมื่อตัวเองแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไง
"เดี๋ยวสิครับฮยอง" ซึงรีลุกขึ้นโอบเอวจียงจากด้านหลังไว้ "ฮยองรู้แล้วใช่มั้ยว่าผมรู้สึกยังไง"
"อืม รู้แล้ว แต่ผมมีแฟนแล้วนะ นายอย่าทำแบบนี้สิ" จียงบอกพร้อมกับดันมือของอีกฝ่ายออก
"ผมจะรอฮะฮยอง ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอ" ซึงรีบอกพร้อมกับพลิกตัวจียงให้หันมาสบตากับเค้าเอง
"ใครจะมารอคนอย่างผมกันเล่า ไร้สาระน่า" จียงบอกปัดแล้วหันหน้าหนีเผื่อไม่ให้ตัวเองหวั่นไหวอีก แต่ไม่ทันไรซึงรีก็โน้มหน้ามาประกบปากจูบเบาๆ
"ผมบอกจะรอก็คือจะรอครับ ผมพูดคำไหนคำนั้น ไว้ฮยองไม่เหลือใคร หันมาที่ผมก็ได้ วันนั้นผมจะทำให้ฮยองมีความสุขเองครับ" ซึงรีพูดแล้วสบตากับจียงด้วยความจริงใจ
"ก็ได้ ตามใจนายละกัน" แล้วจียงก็โผกอดซึงรี "ไปกินข้าวได้แล้ว" จียงรีบไล่ให้ซึงรีไปกินข้าว
"ฮ่าๆ ครับๆ ฮยอง" ซึงรียิ้มร่าอย่างมีความสุข เค้ามีความสุขกับอาหารมื้อนี้มาก ไม่รู้เพราะอะไรเค้าถึงอยากหยุดเวลานี้ไว้ตลอด
"วันนี้ผมจะไปข้างนอกนะ ถ้ายังไงนายจะมานอนห้องผมก็ได้ ผมอาจจะไม่ได้เข้ามาสักพัก" จียงยื่นกุญแจสำรองให้ซึงรีไว้
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ แต่ฮยองให้กุญแจผมแบบนี้ จะดีหรอ" ซึงรีอดคิดไม่ได้
"ไม่เป็นไรหรอก ผมก็อยู่คนเดียว มีนายมาอยู่เป็นเพื่อนก็ไม่เหงานิ" จียงยิ้มให้พร้อมกับหยิบกระเป๋าใบใหญ่เตรียมตัวจะไป
"ฮยองจะไปไหนฮะ ทำไมกระเป๋าใบใหญ่จัง" ซึงรีหยุดกินข้าวแล้วลุกขึ้นขว้างทางไว้
"ไปอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมดูแลตัวเองได้ แล้วเมื่อผมทำใจได้" จียงพูดแล้วหน้าสลดลงทำให้ซึงรีรู้ว่าไปทำใจเรื่องอะไร
"ก็ได้ครับ ผมจะรอฮยองอยู่ที่นี้ ไม่ว่ายังไงก็จะรอ แม้ว่าฮยองจะกลับหรือไม่กลับ ผมก็จะรอ" ซึงรีพูดแล้วเดินหนีจากจียงไปห่างๆเพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา
"ผมไปนะซึงรี" แล้วจียงก็ปิดประตูออกจากห้องนั้นไป เวลาหลังจากนี้เป็นเวลาที่ซึงรีจะไม่ได้เห็นหน้าจียงอีก ไม่รู้จะนานแค่ไหนแต่ไม่ว่ายังไงเค้าก็ยังจะรอต่อไป

1 เดือนผ่านไป
"กลับมาแล้วครับ" ซึงรีเดินเข้าห้องมาด้วยความว่างเปล่าจากในห้อง เค้าพูดออกมาเฉยๆเผื่อว่าจะมีใครสักคนได้ยินมัน
...
"ฮยอง .. ผมคิดถึงฮยองใจแทบขาดแล้วนะ" ซึงรีเดินไปที่ห้องนอนของจียงที่ตอนนี้เงียบสงบ ที่นอนยังคงเรียบเพราะไม่มีใครนอนมานานแล้ว แล้วซึงรีก็เดินไปรอบๆห้องอย่างเช่นทุกครั้งที่ทำเป็นประจำอยู่ทุกวัน เหมือนกำลังซึมซับกลิ่นอายของจียงที่ยังคงค้างไว้
...
"ยังไงผมก็จะรอฮะ" แล้วซึงรีก็เดินออกจากห้องไป ..

1 เดือนผ่านไปอีกครั้ง
"กลับมาแล้วครับ" ซึงรียังคงเดินเข้ามาทำตัวเหมือนเดิมทุกครั้งด้วยความหวังว่าจียงจะยังคงกลับมา
...
"ยังอีกหรอ เมลก็ไม่ออน เบอร์โทรศัพท์ก็ลืมขอไว้ ทำไมเป็นแบบนี้ว่ะ" แล้วซึงรีก็นั่งทรุดลงกับพื้น น้ำหยดเล็กๆค่อยๆไหลออกมาจกดวงตาคู่สวยช้าๆ
...
"จะให้ผมรออีกนานแค่ไหน" แล้วซึงรีก็เดินออกจากห้องนั้นไป ..

____________________________

ดราม่าๆๆ TT
เมื่อไรเตอร์นึกถึงตอนนั้นนะ มันแซดมากเลยลูก TT

ปล่อยให้รอได้นานขนาดนี้แล้วไม่ติดต่อเลย เค้าก็ยังรอ วุ๊วว ซึ้ง

ติดตามต่อๆๆๆๆ

ปอลิง. อย่าลืมเม้นด้วยนะครับ ^^