[BIGBANG] SeungG เราจะรักกันตลอดไป ..

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : รักแรกพบ

ที่ผับแห่งหนึ่งใจกลางเมือง
"เฮ้ย ไอ้จี ทางนี้เว้ยๆ" เทมป์ตะโกนเรียกจียงที่เดินหาโต๊ะของเพื่อน
"เออ สั่งไรมากินยังว่ะ" จียงเดินเข้ามานั่งแล้วทำหน้าเบื่อๆ
"ยังอะ ฉันรอนายนี่ละ เออนี่ น้องชายฉันซึงรี ซึงรีนี่จียงนะเว้ย รู้จักกันไว้ๆ" เทมป์แนะนำตัวให้ทั้งคู่
"อันยองฮะฮยอง ผมซึงรี" ซึงรีแนะนำตัวแล้วมองจียงอย่างไม่ละสายตา
"อืม อันยอง ผมจียง" จียงแนะนำตัวด้วยท่าทีเซ็งๆ เหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่
"ฮยองดื่มอะไรมั้ยครับ?" ซึงรีชักชวนจียง
"ไม่ละ " จียงตอบ
"แล้วฮยองชอบเพลงแนวไหนละครับ" ซึงรียังคงชักชวนต่อไป
"อาร์แอนด์บี ฮิฟฮอป จริงๆก็ฟังได้หมดแหละ" จียงตอบส่งๆไม่แม้กระทั่งมองหน้าอีกฝ่าย ทำให้อีกฝ่ายแอบน้อยใจนิดหน่อย
"เฮ้ย ไอ้จี แกเป็นไรว่ะ หรือว่าไอ้เบ๊คมันทิ้งนายให้รออีกแล้ว" เทมป์พูดเข้าประเด็นทำให้อีกฝ่ายรู้สึกจุกทันที
"เอ่ออ ก็เค้าไม่ว่างนิ ไม่เป็นไรหรอก"  จียงเบี่ยงหน้าหนี
"เลิกซะถ้านายเจ็บขนาดนี้ ไอ้จี" เทมป์บอก
"ก็มันรักนิ ไอ้เทมป์ แกจะให้ฉันทำไงว่ะ" จียงพูดด้วยเสียงสั่นเครือ แล้วจู่ๆก็มีโทรศัพท์ของเทมป์ดังขึ้น
"เฮ้ย เมียคนที่เท่าไรไม่รู้โทรมาว่ะ ขอตัวก่อนนะ" เทมป์เดินออกไป ปล่อยให้ซึงรีและจียงอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
"ฮยองมีแฟนแล้วหรอครับ" ซึงรีกลั้นใจถามออกมาเพื่อที่จะให้มันชัดเจนมากขึ้น
"มีก็เหมือนไม่มี ทำไมหรอ? นายชอบผมหรอไง"  จียงถามเข้าประเด็นทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย แต่ก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายเห็น
"ป่าวครับ ถามดูเฉยๆนะ แล้วรักกันดีมั้ยครับ??" ซึงรียังถามต่อไป
"ถ้ารักกันดี ผมจะมานั่งเซ็งแบบนี้หรอไงละ" จียงตอบด้วยน้ำเสียงเริ่มแข็งกร้าว
"อ่า.. " ไม่ทันที่ซึงรีจะพูดเสียงโทรศัพท์ของจียงก็ดังขึ้น
 ki mi wa my beautiful ~~ hangover hangover yeah~~  
"ขอตัวก่อนนะ" จียงขอตัวทันทีที่เห็นว่าใครโทรมา
"ครับฮยอง" ซึงรีตอบพร้อมยิ้มหวานให้ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะหวั่นไหวไม่ใช่น้อย แต่กับจียงที่มั่นคงต่อความรักที่รักใครสักคนนั้น ไม่ทำให้จียงหวั่นไหวแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นจียงก็เดินออกมาคุยโทรศัพท์ที่ข้างนอกร้าน
"ครับฮยอง " จียงตอบอีกฝ่ายที่อยู่ในสาย
"จี ช่วงนี้ผมอาจจะไม่ว่างนะ นายอย่าไปคิดมากละ ผมเป็นห่วง นี่ก็ดึกแล้วไปนอนได้แล้วนะ ฝันดีครับ" คนในสายหรือเบ๊คกี้ ไม่รอให้จียงตอบรับก็วางสายไปทันที มันเป็นปฏิกิริยาที่ทำให้จียงรู้ว่าใกล้ถึงวันที่จะไม่มีเค้าคอยอยู่เคียงข้างแล้ว จียงนั่งทรุดลงข้างถนนแล้วร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปมา
"ไม่เป็นไรนะฮะฮยอง" ซึงรีที่เดินตามออกมา ลูบหลังเพื่อที่ต้องการจะปลอบอีกฝ่ายให้หยุดร้องไห้
"ผมน่าจะเข้มแข็งกว่านี้ ฮึ๊กๆ .. " จียงหันหน้าเข้าไปซบอีกฝ่ายโดยไม่อายใคร
"ฮยองต้องเข้มแข็งสิ ผมเชื่อว่าฮยองของผมเข้มแข็งจะตายไป" ซึงรีลูบผมอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
"อือ ผมจะเข้มแข็ง ผมขอกลับบ้านดีกว่า ไปก่อนนะครับ"  จียงดันร่างตัวเองออกจากอีกฝ่ายเบาๆ แล้วทำท่าจะลุกขึ้น
"เดี๋ยวผมไปส่งนะฮะฮยอง" ซึงรีรั้งมือจียงไว้
"ตามใจละกัน" จียงบอกปัด แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถส่วนตัวของจียงแต่ให้ซึงรีขับกลับบ้าน ซึงรีโทรไปบอกเทมป์ว่าจะไปส่งจียงให้ไม่ต้องรอ ทั้งคู่เลยแยกย้ายกันไป
"ฮยองดีขึ้นหรือยังครับ? ทานอะไรสักหน่อยมั้ย?" ซึงรีเห็นสภาพอิดโรยของอีกฝ่ายก็อดห่วงไม่ได้
"ไม่ละ ผมอยากนอนมากกว่า เลี้ยวขวาแล้วเอารถเข้าไปจอดด้านในนะ" จียงบอกสถานที่
"ครับผม" ซึงรีตอบรับ พอจอดรถเสร็จจียงก็เดินออกจากรถขึ้นไปยังคอนโด โดยไม่สนว่าคนขับรถจะตามมาหรือไม่

หน้าห้องจียง
"นายยังไม่กลับอีกหรอไง" จียงถามด้วยความสงสัย
"ฮยองเป็นแบบนี้จะให้ผมกลับไปได้ไงละครับ" ซึงรีบอกด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง
"อืม งั้นตามใจนายละกัน" จียงบอกแล้วเดินเข้าห้องไป
"ครับผม" ซึงรียิ้มร่า ที่จียงไม่ไล่เค้าไป
"นายนอนห้องนู้นละ ผมอยู่ห้องนี่ มีไรก็ทักเอาละ ผมขอนอนก่อนนะ ฝันดี" จียงพูดแล้วเดินเข้าห้องไปนอนทันที
"ฝันดีครับ ^^" ซึงรียิ้มไม่หยุดแล้วเดินเข้าห้องไป
กลางดึกของคืนนั้น
"ฮืออ ผมกำลังจะเสียฮยองไปใช่มั้ยครับ? ผมรักมากขนาดนี้ ฮยองก็มองข้ามมันใช่มั้ย?" จียงพึมพำกับตัวเอง
"อ่าา หิวชะมัดเลย ฮยองซื้อไรเก็บไว้มั้งนะ เอ๊ะ! เสียงไรนิ"  ซึงรีเดินหาต้นตอของเสียง "ฮยอง~" ซึงรีพูดกับตัวเอง
"จะทิ้งผมไปใช่มั้ย ฮยองจะปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวใช่มั้ย ฮืออ~" จียงยังคงพล้ำเพ้อถึงใครบางคนอยู่แบบนั้นจนคนที่ยืนอยู่ข้างนอกทนไม่ไหว เคาะประตูแล้วเดินเข้าไปหา
"ผมเข้าไปได้มั้ยครับฮยอง" ซึงรีถามไปงั้นๆแต่เท้าก้าวเข้ามานั่งข้างเจ้าของห้องโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
"ฮือออ ผมจะทำยังไงดีซึงรี เค้ากำลังจะทิ้งผมไป ฮือออ" จียงโผกอดซึงรีทำให้อีกฝ่ายตั้งตัวแทบไม่ทัน ดีใจปนเสียใจไปในเวลาเดียวกัน เค้าก็อดคิดไม่ได้
"อย่าร้องนะครับฮยอง ยังไงฮยองก็ยังมีผม มีเทมป์ฮยองอยู่นะ^^" ซึงรียิ้มปลอบใจ ทำให้อีกฝ่ายอดยิ้มตามกับความน่ารักของอีกฝ่ายไม่ได้
"ขอบคุณนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน ช่วยอยู่เป็นเพื่อนผมจนกว่าจะนอนได้มั้ย" จียงร้องขอพร้อมกับสะอื้นไปเรื่อยๆ
"ได้สิครับ ผมอยู่เฝ้าฮยองนานแค่ไหนก็ได้ ผมยินดี" ซึงรีพูด
"ใครจะมารอคนอย่างผมกัน นายอย่ามาพูดพล่อยๆเลย ฮ่ะๆ ผมนอนละนะ" จียงบอก
"นอนเหอะครับฮยอง เดี๋ยวตาบวมหมดนะ" ซึงรีพูดแล้วเช็ดน้ำตาให้ก่อนที่จียงจะล้มตัวลงนอน
"อือ ฝันดีนะ อย่าหลับก่อนผมละ" จียงว่าแล้วก็หลับตาพริ้ม
"หลับง่ายจังนะฮยอง คงเหนื่อยมากละสิ" ซึงรีปัดปอยผมของจียงไปมา เค้ารู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำตลอดเวลาที่มองหน้าจียง เค้าไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม เค้าไม่อยากรักใครอีก เค้ากลัวโดนหักหลัง แต่ทำไมแค่เห็นหน้าจียงถึงหวั่นไหวได้ขนาดนี้


____________________________________________

อัพลงๆ  อยากให้อ่านไวๆ = ="
ไม่รอเม้นเลย ฮิฮิ

ไหนๆก็อ่านแล้วเม้นด้วยนะครับ