[SHINee :: Series] ..รัก.. [MinHo x Key]

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่๓ :: รอ...รัก

รอ...รัก

ใจฉันเป็นของเธอ - บอย PeaCeMaKer 

เคยไหม.. ที่เฝ้ารออะไรบางอย่าง..

รอแล้วรอเล่า.. รอทั้งๆที่ความหวังนั้นริบหรี่เต็มทน..

แต่ก็ยังดึงดันจะรอ..

ถามตัวเองว่าเจ็บไหม..   เจ็บ..

เจ็บจนแทบทนไม่ไหว..

เจ็บจนแทบจะไม่เหลือความรู้สึกให้เจ็บ..

พยายามหลอกตัวเอง..

พยายามยิ้ม.. แล้วบอกกับตัวเองว่า..

ไม่เป็นไรนะ.. ไม่เป็นไร..

อย่าร้อง.. อย่าร้องไห้ไปเลย..

บีบมือตัวเองไว้แน่น กัดฟันแล้วยิ้มร่าเริงตอนที่เจ็บจนน้ำตาจะไหล

เพียงเพราะไม่อยากให้เธอรู้.. ไม่อยากให้เธอเห็น..

ว่าฉันเจ็บ..

หัวเราะ.. ทั้งๆที่หัวใจอ่อนล้าเต็มทน..

เพราะไม่อยากให้เธอต้องเห็นหยดน้ำตาที่กำลังเอ่อรื้น..

เคยมีเหมือนกัน.. ช่วงเวลาที่เจ็บจนแทบอยากจะเดินจากไป..

แต่รู้ไหม..

พอฉันหันกลับมามองเธอ..

แววตาของเธอ..

รอยยิ้มของเธอ..

เพียงแค่นั้น.. ฉันก็ไม่สามารถเดินจากไปได้..

ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันจากไป

เธอจะอยู่ยังไง..

ใครจะทำกับข้าวให้เธอกินเวลาเธอหิวแล้วขี้เกียจเดินออกไปซื้อ

ใครจะคอยห่มผ้าในเธอเวลาเธอนอนหลับอยู่หน้าทีวี

ใครจะคอยดูแลเธอเวลาเธอป่วยแล้วดื้อไม่ยอมกินยา

ใครจะคอยนั่งฟังเธอตวาดเวลาที่เธอหงุดหงิดแต่ไม่มีที่ระบาย

ใครจะคอยเดินข้างๆเธอเวลาที่เธอเหงา..

เธอจะอยู่ได้ไหม..

เช้าแล้ว..

วันนี้โรงเรียนก็ยังคงเป็นวันหยุด เนื่องจากมีเด็กจากระดับชั้นอื่นต้องสอบอีก คีย์ไขกุญแจบ้านก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ร่างบางเดินตรงเข้าไปยังห้องนั่งเล่นแล้วก็ได้พบกับภาพที่คิดเอาไว้

ร่างสูงนอนอยู่บนโซฟา ทีวียังคงเปิดค้างเอาไว้.. โชคดีที่วันนี้มองไม่เห็นกระป๋องเบียร์หรือขวดเหล้าวางอยู่ข้างๆ คีย์ถอนหายใจเบาๆเดินไปปิดโทรทัศน์ที่กำลังรายงานข่าวภาคเช้าก่อนจะเดินกลับมาหยุดอยู่ตรงโซฟาตัวยาวที่มีคนนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนนั้น

ร่างบางทรุดตัวลงนั่งยองๆเอาคางเกยบนโซฟาแอบจ้องหน้ามินโฮอย่างที่เคยทำเป็นประจำ แต่ผ่านไปได้ซักครู่คีย์เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น..

ลมหายใจที่ร้อนผ่าวผิดปกติ..

“มินโฮ...”

“มินโฮ..”

มือเล็กเอื้อมไปเขย่าแขนของคนตัวสูงเบาๆ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมตื่น

“มินโฮ”

มือบางทาบลงบนหน้าผากก่อนจะต้องรีบชักมือออกด้วยความตกใจเมื่อพบว่าอุณหภูมิร่างกายของอีกฝ่ายนั้นขึ้นสูงจนน่าตกใจ

“ทำไมตัวร้อนอย่างงี้ล่ะ”

คีย์กัดปากอย่างร้อนใจ ขาเล็กรีบวิ่งไปยังห้องน้ำก่อนจะจัดแจงหาผ้าผืนเล็กๆกับกะละมังมารองน้ำ คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างขัดใจเมื่อพบว่าตัวเองทำอะไรติดๆขัดๆชักช้าจนน่าหงุดหงิด

วิ่งรี่กลับมาที่โซฟาแล้ว คีย์ก็รีบจัดแจงบิดผ้าชุบน้ำจนหมาดก่อนจะไล่เช็ดใบหน้าใบหน้าและลำคอของร่างสูงอย่างเบามือ

“อืออ~......”

คนป่วยบิดตัวน้อยๆเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสเย็นๆที่กระทบโดนผิวกาย พยาบาลจำเป็นสะดุ้งน้อยๆก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าเปลือกตาของร่างสูงยังคงปิดสนิท

เป็นห่วง..

ความเป็นห่วงมากมายขนาดนี้มันมาจากไหนกันนะ..

ภารกิจเช็ดตัวสำเร็จเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กจึงจัดการเก็บอุปกรณ์ให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะมองหายาแก้ไข้และน้ำเปล่าเป็นอันดับต่อไป

ถือยากับแก้วน้ำกลับมาที่เก่า มินโฮก็ยังคงนอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม

“มินโฮ....”

“อืออ....”

“กินยาก่อนนะ”

“.........................”

“มินโฮ...”

“อือ..ไม่กิน...”

“แต่นายไม่สบายอยู่นะ”

“.................................”

คีย์เม้มปากแน่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ซุกหน้าลงกับโซฟาเหมือนเด็กๆ

รู้สึกเหมือน..

หัวใจกำลังพองโต..

“มินโฮ.....”

“อืออ.....”

ยาและน้ำไหลลงผ่านลำคอช้าๆ คีย์เอามือทาบหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นแรง

เพราะว่ามินโฮกำลังป่วย...

อย่าเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลยคิมคิบอม

“อ๊ะ....”

ทันทีที่คนชอบเข้าข้างตัวเองกำลังจะลุกขึ้นยืน ร่างทั้งร่างก็ต้องเซล้มลงเพราะแรงฉุดจากคนที่นอนหลับตาอยู่ คิบอมหลับตาปี๋รอรับแรงกระแทก แต่เปล่าเลย...

คีย์ที่กำลังเม้มปากแน่นด้วยความตกใจค่อยๆหรี่เปลือกตาขึ้นช้าๆ.. แรงกระแทกเพียงเบาๆไม่ได้ทำให้คีย์แปลกใจไปมากกว่าสัมผัสอุ่นๆที่กำลังได้รับ

อุ่น..

อบอุ่นราวกับอยู่ในความฝัน..

คีย์กระพริบตาปริบๆก่อนจะหันไปมองข้างๆ

ฝัน..

คีย์กำลังฝัน..

คีย์กำลังฝันอยู่แน่ๆ..

ชเวมินโฮกำลังหลับ.. ใบหน้าคมคาย.. ดวงตาที่กำลังปิดสนิท จมูกโด่ง.. ริมฝีปาก.. ลมหายใจสม่ำเสมอ.. หลับ..

ชเวมินโฮกำลังหลับ..

ดวงตาเรียวค่อยๆไล่สายตาลงไปตามแขนยาวก่อนจะพบว่ามันพาดอยู่บนเอวของตัวเอง ใบหน้าใสร้อนวาบ พยายามสูดลมหายใจลึกๆระงับอาการตื่นเต้น

มินโฮกำลังหลับ คีย์..

มินโฮกำลังหลับ..

ร่างเล็กค่อยๆกลั้นใจเอื้อมมือไปดึงท่อนแขนออกจากลำตัวของตัวเองช้าๆ พยายามหายใจให้เบาที่สุดด้วยกลัวว่าจะทำให้อีกคนรู้สึกตัวตื่นขึ้นเสียก่อน

“อ๊ะ.....”

เสียงหวานต้องอุทานออกมาอีกรอบเพราะเมื่อเกือบจะผละตัวออกมาได้สำเร็จก็ถูกรวบตัวเข้าไปกอดใหม่เสียอย่างนั้น

คีย์นอนตัวเกร็ง มือเล็กทาบอยู่ตรงหน้าอกกว้างของมินโฮ ลมหายใจอุ่นร้อนที่ร้อนมากผิดปกติเนื่องด้วยพิษไข้ที่รุมเร้าเป่ารดผิวแก้มใสจนแดงก่ำ คีย์กัดปากแน่นเมื่อรู้สึกว่าหัวใจเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

ใกล้..

ใกล้มาก..

ใกล้เสียจนแทบจะตาย..

ใจเต้นแรงดังตึกตักเหมือนที่ในนิยายชอบเขียนเอาไว้เป็นยังไง.. คีย์เข้าใจลึกซึ้งก็ตอนนี้ แทบจะกระดิกไม่ได้ เอาแต่นอนตัวแข็งให้คนป่วยกอดอยู่อย่างนั้น

ดวงตาหวานค่อยๆหลับพริ้มลงช้าๆเมื่อความอุ่นค่อยๆซึมลึกลงไป ใบหน้าเล็กแนบลงกับอกข้างซ้ายของอีกคน..

จังหวะที่หัวใจของมินโฮเต้น..

เป็นแบบนี้เองน่ะหรอ...?

อุ่น..

อุ่นจัง..

ทั้งๆที่เมื่อวานเพิ่งทำให้คีย์ร้องไห้เพราะเจ็บจนแทบตายอยู่แท้ๆ..

แต่วันนี้กลับทำให้คีย์ใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด..

ใจร้ายเกินไปแล้วชเวมินโฮ..

แต่ก็รัก..

รักมากเลย..

บางครั้ง.. เราก็เลือกที่จะรอ.. แม้ความหวังนั้นริบหรี่เต็มทน..

แต่อย่างน้อยในความริบหรี่นั้น.. มันก็ยังพอมีแสงรำไรให้เราได้มองเห็นบ้าง..

แม้ว่ามันจะน้อยเต็มที..

เลือกที่จะรัก

แม้ความหวังจะเหลือน้อยเต็มที..

“อือ........~”

คนที่นอนอยู่บนโซฟาบิดตัวไปมาน้อยๆ ก่อนจะต้องกระพริบตาพลางหันไปมองข้างๆ เมื่อรู้สึกว่าแขนข้างซ้ายมันหนักผิดปกติ แต่ภาพตรงหน้าก็ทำเอาลมหายใจสะดุด..

ดวงตาเรียวเล็กบัดนี้หลับพริ้ม ขาตายาวงอนงามทาบไปตามผิวแก้มใสสีระเรื่อ กลีบปากแดงกระจับน้อย เส้นผมสีน้ำตาลเข้มคลอเคลียอยู่ข้างลำคอขาว

ทำไม.. ทำไมถึง..

มินโฮสะบัดหัวไล่อาการปวดก่อนจะหันไปเพ่งมองคนที่นอนอยู่ข้างๆอีกครั้ง ร่างสูงยกมือขึ้นมากุมหัวเพราะความมึนจากฤทธิ์ของยา ก่อนจะต้องชะงักไปเมื่อพบว่ามือข้างที่ยกขึ้นมา ก่อนหน้านั้นวางอยู่บนเอวบางของคนตรงหน้า

ทำไมถึงมาอยู่แบบนี้..

ดวงตาคมเบนกลับไปมองคนที่หลับสนิทอยู่อีกครั้ง แล้วก็เป็นอะไรที่มาดลใจชเวมินโฮก็ไม่อาจรู้ได้ ร่างสูงค่อยๆ ลดตัวลงนอนช้าๆ

มินโฮค่อยๆไล่สายตาไปรายละเอียดสวยงามบนใบหน้าหวานของคีย์

สัมผัสอุ่นๆที่สัมผัสอยู่ตรงผิวกายยังคงไม่จางหาย..

นิ้วเรียวค่อยๆไล้ไปตามโครงหน้าหวานแผ่วเบา

ราวกับ..

ตกอยู่ในภวังค์..

“บ้าชิบ!”

ร่างสูงสบถออกมาเบาๆเมื่อเพิ่งได้สติรับรู้การกระทำของตัวเอง มือแกร่งรีบละออกจากใบหน้าพริ้มเพราของอีกฝ่ายที่ยังคงตกอยู่ในห้วงนิทราอันแสนหวาน ก่อนจะค่อยๆผละตัวลุกขึ้นยืน

บ้า..

บ้าไปแล้ว...

แกบ้าไปแล้วแน่ๆชเวมินโฮ..

คนตัวสูงสบถกับตัวเองออกมาอีกครั้งอย่างหัวเสียก่อนจะเดินหงุดหงิดงุ่นง่านออกไปจากห้อง ปล่อยให้ร่างบางนอนหลับสนิทอยู่ที่เดิม

บ้า.. บ้าไปแล้วแน่ๆ..

ทำไมวูบนึง.. ถึงรู้สึก..

ทำไมถึงรู้สึก..

อบอุ่น.. และอ่อนโยน..

คีย์กระพริบตาช้าๆ ก่อนจะหันไปมองรอบๆห้อง..

ห้องของมินโฮ..

ไล่เรียงความคิดได้สักครู่ คีย์ก็หน้าร้อนวาบ ก่อนจะหันไปมองที่ข้างๆตัว.. แล้วลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่ามินโฮไม่ได้นอนอยู่ตรงนั้นแล้ว แต่นั่นก็แสดงว่ามินโฮตื่นก่อน คิดถึงตรงนี้ความอุ่นร้อนก็เริ่มแผ่ซ่านลามไปถึงแก้มจนแดงก่ำ

ฝัน..

บางทีมันอาจจะเป็นแค่ฝัน..

แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลย.. ว่าความอบอุ่นยังคงลอยละล่องอยู่รอบๆตัว..

จนหัวใจพองโต..

ถ้าฉันรอแล้ว..

บางที..

เธออาจจะหันกลับมา..

คีย์เดินออกจากห้องนั่งเล่นก็พบกับคนตัวสูงที่วุ่นวายอยู่กับอะไรบางอย่างในครัว ดวงตาเรียวเหลือบมองก่อนจะพบกับซองมาม่าที่ถูกแกะออกมาเตรียมเทลงใส่ชาม

“นายไม่สบายอยู่นะ”

ร่างเล็กหลุดปากพูดออกไปเพราะใจสั่งก่อนที่สมองจะคิดทัน ก่อนจะต้องอึกๆอักๆเมื่อมินโฮหันมามองนิ่ง

“เอ่อ.. ฉะ..ฉันทำให้กินนะ..”

“....................................”

“เร็วๆล่ะ ฉันหิว”

คีย์มองตามมินโฮที่เดินผ่านหน้าไปตาปริบๆ

เพราะยาแก้ไข้ออกฤทธิ์มากเกินพอดีหรือเปล่า...

แต่..

แต่คิมคิบอมก็ค่อยๆวาดรอยยิ้มสดใสระบายจนเต็มแก้มทั้งสองข้างอย่างปิดไม่มิด

ชเวมินโฮ..

ฉันคงไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองไปใช่ไหม?

เหมือนอากาศ.. จะเริ่มกลายเป็นสายลมบางเบา..

มองไม่เห็น.. แต่สัมผัสได้..

รู้สึกถึง..

เริ่มมี..

ตัวตน..

“เอ่อ.. เสร็จแล้ว..”

คีย์พูดตะกุกตะกัก มินโฮเงยหน้าขึ้นมาจากการฟุบหลับบนโต๊ะ ดีขึ้นแล้วแต่ก็ยังคงมึนหัวอยู่บ้าง ข้าวต้มหอมฉุยถูกวางไว้ตรงหน้า

ฝีมือคีย์...

คีย์เม้มปากแน่นก่อนจะค่อยๆหลบไปนั่งอยู่บนโซฟาทำตัวลีบ แต่คนตัวเล็กก็ยังแอบลอบมองคนที่ส่งข้าวต้มเข้าปากอยู่เป็นระยะ

 บรรยากาศภายในห้องเหมือนถูกหยุดนิ่ง..  คีย์นั่งหลบอยู่ตรงหลืบของโซฟากลางห้องมองคนที่กำลังกินข้าวต้มฝีมือตัวเองเงียบๆ..

หัวใจ.. หวั่นไหว

“ยาอยู่นี่ อย่าลืมกินนะ”

“ถ้าตัวร้อนก็ไม่ต้องอาบน้ำ ก็กินยาแก้ไข้ก็แล้วเช็ดตัวแทน”

“นอนเยอะๆ ห้ามเล่นคอม อย่าลืมล่ะ”

“อ้อ.. แล้วก็..”

คีย์ชะงักกึกเมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบกับแววตานิ่งสนิทของมินโฮก่อนจะค่อยๆกลืนคำพูดที่มีอยู่มากมายลงคอไป

จุ้นจ้านเกินไปแล้ว..

ร่างบางนึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจพลางกัดริมฝีปากด้วยความกังวล

“เอ่อ..งั้น..ฉันกลับก่อนนะ..”

“อือ...”

ร่างบางกำลังจะหมุนตัวกลับหลังหัน แต่แล้วก็กลั้นใจถามออกไป

“พรุ่งนี้มินโฮว่างมั้ย?”

“ทำไม”

“เอ่อ.. ออกไปหาฉันหน่อยได้มั้ย?”

“ห้าโมงเย็น ที่เดิม...”

“ทำไมต้องไป”

“อ่ะ...” ร่างบางหน้าชาวาบ

“มะ..ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปก็ได้...”

คีย์พูดตะกุกตะกักเสียงสั่น รู้สึกเหมือนกับมีก้อนอะไรมาจุกตรงลำคอ

ขอมากเกินไปแล้ว..

มากเกินไปแล้วคีย์..

“อย่าให้ต้องรอแล้วกัน”

คีย์มองมินโฮตาปริบๆ แต่อีกฝ่ายกลับทิ้งตัวลงนอนหน้าตาเฉย คีย์มองคนที่นอนหลับตาแต่ไม่ได้หลับจริงด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจหากแต่ผิวแก้มกลับร้อนผ่าว..

หัวใจก็เต้นแรง..

รักเอ๋ย.. รอคอย..

เจ้าอยู่..

แม้เจ้า.. มองไม่เห็นตัวข้า..

แต่เมื่อใด.. ที่หันหลังกลับ..

เพียงแต่หันหลังกลับ..

เจ้าจะพบว่า..

ข้อรอเจ้าอยู่เสมอ..

รอเจ้า..

เสมอ..

ประสาท..

แกประสาทไปแล้วชเวมินโฮ..

มินโฮลืมตาขึ้นหลังจากที่คีย์ปิดบานประตูลง ร่างสูงเอามือก่ายหน้าผากด้วยความรู้สึกสับสนและไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง

เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้ทำอะไรแบบนั้นลงไป..

ขณะที่กำลังต่อสู้กับความคิดในหัวตัวเองอย่างหนัก ภาพของคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนก็ลอยเข้ามา

ร่างสูงรีบสะบัดหัวไล่ภาพนั้นออกไป

นี่เขาเป็นอะไรไปนะ?

หรือจะเสียใจจนกลายเป็นบ้าไปแล้ว..

ภาพรอยยิ้มอ่อนหวานของใครบางคนลอยเข้ามาในหัวอีกครั้งจนมินโฮรู้สึกหงุดหงิดตัวเองหนักเข้าไปใหญ่

ทำไม..

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

คงเป็นเพราะเหงา..

ต้องเป็นเพราะเหงาเกินไปแน่ๆ..

ถึงได้มีภาพของคีย์อยู่ในหัวแบบนี้..

เพราะเหงา..

เกินไป..

หากรอคอยด้วยความหวังอันล้นปรี่.. เราจะรอคอยด้วยรอยยิ้ม

หากแต่ถ้ารอคอยด้วยความหวังอันริบหรี่.. คนเรามักจะรอคอยทั้งน้ำตา

ตำราขนมหวานราวสามสี่เล่มกองกันอยู่บนเคาท์เตอร์ภายในห้องครัวโดยมีแม่ครัวตัวจ้อยกำลังขะมักเขม้นเตรียมส่วนผสมอย่างตั้งอกตั้งใจ

ภาพขนมเค้กสีหวานลอยเด่นอยู่บนหนังสือ..

[b]พรุ่งนี้วันเกิดคีย์..[/b]

คีย์ทำอาหารเก่ง.. แต่เรื่องขนมคีย์เองก็ไม่ถนัดมากนัก.. ดวงตาเรียวเล็กไล่ไปตามตัวอักษรบนหน้ากระดาษอย่างละเอียดถี่ถ้วน

มินโฮชอบเค้กช็อกโกแล็ต

ไม่หวาน..

“ฮ๊า~.....”

คีย์ร้องออกมาเมื่อพบว่าเค้กก้อนแรกออกมาหน้าตาไม่น่าดูเอาเสียเลย.. ต้องทำใหม่ ร่างเล็กเป่าปากเบาๆ จัดแจงเตรียมอุปกรณ์ใหม่ทั้งหมด..

เมื่อย..

เหนื่อย..

ง่วง..

สามทุ่มกว่าแล้ว.. คีย์มองนาฬิกา ก่อนจะหันกลับไปมองกองส่วนผสมขนมตรงหน้า

ไม่ได้ ไม่ได้ จะมาง่วงอะไรตอนนี้คิบอม มินโฮอุตส่าห์ยอมตกลงทั้งที จะท้อไม่ได้..

“อ๊ะ!”

คงจะเป็นเพราะคิดนู่นคิดนี่มากไปเลยทำให้มือพลาดไปโดนปลายแหลมของมีดที่วางอยู่เข้า คีย์สะดุ้งด้วยความเจ็บที่แล่นปราดขึ้นมา

หงายขึ้นมาก็พบว่ามือบางเป็นรอยแผลยาวและเริ่มมีเลือดไหลซิบๆ

เจ็บ..

คีย์ไม่ชอบเลือด..

กลัว..

‘อย่าให้ต้องรอแล้วกัน’

แต่เมื่อคำพูดของใครอีกคนลอยเข้ามาในความคิด คีย์ก็กัดฟันเดินไปล้างมือ แผลถือว่าลึกพอสมควรเพราะมือไปชนเข้าเสียเต็มแรง คีย์กัดปาก กลั้นใจเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ไม่ได้ใช้นานแล้วออกมาจากตู้

ทำไม่เป็น..

ร่างบางมองกล่องที่เต็มไปด้วยยาสามัญประจำบ้านแบบงงๆ ก่อนจะตัดสินใจใส่ยาแล้วแปะแผลไปอย่างทุลักทุเล

เจ็บ.. แต่ต้องรีบทำเค้กให้เสร็จ..

มือบางเอียงข้างปาดเหงื่อบนขมับชื้นและหน้าผากของตัวเองออกระวังไม่ให้โดนบริเวณแผล ดูเหมือนว่าความพยายามครั้งนี้จะเกิดผล

เค้กช็อกโกแล็ตเสร็จสมบูรณ์หน้าตาสวยงาม..  ไม่หวาน..

ร่างบางวาดรอยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

เกือบเที่ยงคืนแล้วเค้กก็เสร็จพอดี..

นึกถึงว่าพรุ่งนี้ตัวเองจะได้ฉลองวันเกิดกับมินโฮแล้วคีย์ก็ลืมเรื่องโดนมีดบาดไปเสียสนิท..

ลืมเรื่องแผล.. ลืมเรื่องเลือดที่กลัวนักกลัวหนา.. ลืมความเจ็บ..

เพราะคีย์กำลังคิดถึงแต่เรื่องของมินโฮ..

มินโฮ..

มิน..

โฮ..

คีย์ผล็อยหลับไปแล้วทันทีที่อาบน้ำเสร็จแล้วล้มตัวลงนอนคงเป็นเพราะความเหนื่อยและเพลีย..

จากการตั้งใจทำเค้ก..

หากแต่คนเหนื่อยกลับนอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตาหวานหลับพริ้มอย่างสุขใจ

นานแล้ว.. ที่ฉันรอเธอ..

นานแล้วที่ฉันเฝ้าคอย..

เสียงโทรศัพท์ข้างๆหัวนอนดังขึ้น มินโฮที่นอนหลับตาอยู่ค่อยๆหันไปมองด้วยความสงสัย..

ใครที่ไหนโทรมาดึกดื่นเอาป่านนี้..

“ฮัลโหล”

((มินโฮ))

“นั่นใคร?”

“ฉันเอง”

((ฉันไง...))

 
“แทมินเอง”

นานแล้ว.. ที่ฉันรอเธอ..

นานแล้วที่ฉันเฝ้าคอย..

และหวังว่าสักวัน.. เธอจะหันกลับมา..

คิมคิบอมรักชเวมินโฮ..

รัก.. มากเหลือเกิน..

รักจนกว่าจะไม่มีลมหายใจให้รัก..

ฉันจะรอเธอ..

รอวันที่เธอหันกลับมา..

::สับสนกันรึเปล่า? คงไม่..ใช่มั้ย? *ทำตาวิ๊ง* ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรเลยจริงๆ T__T แหะๆ  แต่ตอนหน้าจะต่อเนื่องกับตอนนี้มากๆๆ อย่าลืมติดตามกันนะฮับ (โฆษณาเต็มที่ ๕๕) ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ฮะ ^^ ::


ปล.ขอโทษด้วยนะฮะที่ต้องให้รอนาน TT (สำหรับคนที่รอ) ตอนนี้เราแต่งถึงตอนที่ ๘ แล้วนะฮะ ยังไงจะรีบทยอยมาอัพเน่อ ^^ ขอบพระคุณทุกคอมเม้นท์