คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] 1년 後 (Minho x Key)
ฟังเพลงกันด้วยนะคะ ^___^
1 ปีต่อจากนี้.. เธอช่วยบอกฉันได้หรือเปล่า...?
ว่าความรักของเราจะเป็นยังไง..
“เหนื่อยหรอ..?”
คีย์ปรือตาขึ้นมาน้อยๆก่อนจะพยักหน้าเบาๆเมื่อเห็นใบหน้าของคนถามลางๆแต่ก็พอรู้ว่าเป็นใคร
“อือ..”
“หนาวมั้ย?”
มินโฮไม่คิดจะต่อว่าให้คีย์เข้าไปในนอนในห้องแทนที่จะมานอนขดตัวกลมอยู่บนโซฟาในยามที่อากาศเย็นจัดลุกลามเข้ามาในห้องนั่งเล่นอย่างนี้.. ถ้าพูดออกไปคีย์ก็คงจะงึมงำออกมาว่าขี้เกียจอย่างไม่ต้องสงสัย
ร่างสูงทรุดลงนั่งข้างๆคนที่นอนหลับตานิ่งไม่ยอมตอบคำถาม พอรู้สึกถึงพื้นที่ข้างๆตัวที่ยวบลงไปเพราะน้ำหนักตัวของชเวมินโฮ คีย์ก็พยายามเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเพราะความง่วงงุนและเหนื่อยล้า
“มินโฮไม่ไปนอนหรอ?”
ดวงตาคมทอดมองคนที่พูดเสียงงัวเงียทั้งๆที่ยังหลับตา ร่างสูงอมยิ้มออกมาน้อยๆ
“คีย์นอนเถอะ..”
“มินโฮ..ไปนอน..”
เสียงหวานพูดงึมงำก่อนที่ลมหายใจจะเข้าสู่จังหวะที่สม่ำเสมอเพียงมินโฮเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กนั้นเบาๆ ข้อนิ้วเรียวไล้ไปตามเส้นผมสีทองที่เรียงตัวสวยก่อนที่จะเลื่อนลงมาแตะบนขนตายาวที่ทาบลงไปบนผิวแก้มขาวจัดของคนที่หลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข..
แต่จู่ๆคนที่มินโฮคิดว่าหลับสนิทไปแล้วก็เอื้อมมือของตัวเองมาจับมือของอีกคนไว้.. นิ้วเล็กสอดประสานกับนิ้วเรียวทั้งห้านิ้ว.. หน้าอกเล็กสะท้อนเป็นห้วงลมหายใจสม่ำเสมอ..
เคยไหม..? ที่กอดกับใครสักคนแล้วก็ยังรู้สึกเฉยๆ
แล้วเคยไหม..? ที่แค่จับมือกับใครสักคนแต่กลับรู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจ..
1 ปีต่อจากนี้.. เธอจะยังคงอยู่ๆข้างให้ฉันคอยจับมืออีกไหม?
เสียงปึงปังดังไปทั่วห้องพร้อมๆกับประตูที่เปิดออกมาด้วยคนที่ตอนนี้มีสีหน้าบึ้งตึงชัดเจน ชัดจนสมาชิกที่เหลือทั้งสี่คนต้องหันมามอง
“มินโฮ!”
คนถูกเรียกเดินเข้ามาหาอย่างงงๆเมื่อเห็นสีหน้าโมโหของอีกฝ่าย
“กล้องที่ฉันฝากเอาไปเก็บอยู่ที่ไหน!?”
“ก็อยู่ที่เดิมนี่ครับ..”
“ไม่มี!”
“คีย์ลองหาดู..”
“ของแค่นี้นายก็รับผิดชอบไม่ได้ใช่ไหม!? ไม่รู้หรือไงว่าฉันรักกล้องตัวนั้นมากแค่ไหน!?”
“แต่ผม..”
“ใช่สิ! มันไม่ใช่ของนายนิ จะต้องมาห่วงอะไรล่ะ!?”
คีย์เดินปึงปังกลับเข้าห้องไป มินโฮก็เดินตามเข้าไปอย่างใจเย็น จงฮยอนส่ายหัวเบาๆอย่างเหนื่อยใจ.. คีย์ก็เป็นแบบนี้เสมอ..ชอบโวยวายอะไรไม่ลืมหูลืมตา..ยิ่งกับคนที่เอาใจคีย์ก็จะยิ่งเอาแต่ใจ
ไม่รู้มินโฮทนมาได้อย่างไร..
“ไหนล่ะ!? ไหนบอกว่าเก็บไว้ที่เดิม! ไม่เห็นจะมี..”
คีย์ที่กระแทกตัวลงนั่งบนเตียงอนยูเงียบเสียงลงไปเมื่อคนที่เดินตามเข้ามาเดินเข้าไปตรงโต๊ะเก็บของก่อนจะหยิบห่อผ้าสีชมพูอ่อนออกมาแล้วเดินมาคุกเข่าตรงหน้าเตียง..ตรงหน้าคีย์..
มือของมินโฮเปิดห่อผ้าสีน่ารักนั้นออกช้าๆก่อนจะพบกับกล้องสีคล้ายกันนอนนิ่งอยู่ในนั้นอย่างไม่มีรอยขีดข่วนใดๆ
“นี่ไงครับ..เจอแล้วนะ..ไม่ร้องนะครับ..”
เพราะมินโฮกลัวว่ากล้องจะมีรอย.. เพราะรู้ว่าคีย์รักกล้องตัวนี้.. เลยหาผ้ามาคลุมให้อย่างดี..
ผ้าสีชมพู.. ที่คีย์ชอบ
มินโฮพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าดวงตาของคนที่ตัวเล็กกว่าเริ่มจะมีหยดน้ำใสๆเอ่อคลออยู่จนเต็มหน่วย ยิ่งเห็นยิ้มใจดีของมินโฮคีย์ก็ยิ่งอยากจะร้องไห้
“ไม่ได้ร้องสักหน่อย!”
คีย์เม้มปากแน่น พูดออกไปแบบนั้นแต่มือน้อยกลับเอื้อมไปจับมือของมินโฮเอาไว้..ราวกับจะบอกว่า..ขอโทษนะ..
มืออุ่นกระชับเข้ากับมือที่เล็กกว่า..ราวกับจะบอกว่า..ไม่เป็นไร..
น้ำตาหยดโตที่กำลังจะร่วงหล่นลงมาถูกมินโฮปาดออกเบาๆอย่างทะนุถนอม
ไม่เป็นไร.. ไม่เป็นไรเลยสักนิด..
1 ปีต่อจากนี้..จะยังคงมีเธออยู่ข้างๆคอยอดทนกับนิสัยเอาแต่ใจของฉันอีกไหม?
มีเพียงรอยยิ้มของเธอคนเดียวที่ทำให้ฉันร้องไห้ได้นะ..รู้ไหม?
“คีย์...”
“คีย์..”
มินโฮแตะแขนขาวของคนที่นอนฟุบลงกับโต๊ะเบาๆ คีย์พลิกหน้าที่แนบอยู่กับแขนบางมามองแก้มทั้งสองข้างถูกดันขึ้นไปจนกลมดิก ดวงตาหวานหลับพริ้ม
“การบ้านยังไม่เสร็จเลย..”
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำ..”
“ไม่ทันหรอกนะครับ..”
“ทันน...”
เถียงจนวินาทีสุดท้ายที่จะผล็อยหลับไป มินโฮมองคนที่นอนหลับทับสมุดการบ้านของตัวเองแล้วก็ส่ายหัวพลางยิ้มน้อยๆ
สงสัยคงจะเหนื่อยจริงๆล่ะนะ..
ก็ช่วงนี้งานเยอะ..
ให้นอนหลับไปเถอะนะ..ตัวเล็กแบบนี้..
มินโฮเอื้อมมือไปดึงสมุดการบ้านออกมาจากบริเวณที่คีย์เอาแขนกับหัวทับอยู่อย่างค่อยที่สุด ระมัดระวังว่าจะไม่รบกวนการพักผ่อนของอีกคน
ลายมือเป็นระเบียบเรียบร้อยบรรจงเขียนลงบนกระดาษโพสต์อิทสีชมพูหวานแล้วแปะลงบนโจทย์แต่ละข้อจนครบเพื่อให้คีย์สามารถลอกได้ทันก่อนส่งในวันรุ่งขึ้น
มีเพียงความเงียบที่รายล้อมอยู่รอบๆตัวของทั้งสองคน..
ร่างขาวจัดของคีย์หลับสนิทและกำลังอยู่ในห้วงนิทรารมย์อันแสนหวานในขณะที่มินโฮก้มหน้าก้มตาจดงานให้คนที่นอนหลับอยู่อย่างตั้งใจ..
ผู้ชายตัวสูงที่ดูเหมือนจะนิ่งเงียบและยิ้มบ้างเป็นครั้งคราว.. ผู้ชายที่ชอบเล่นกีฬาทุกชนิดเป็นชีวิตจิตใจ..คือคนเดียวกับผู้ชายที่กำลังนั่งแปะกระดาษสีชมพูหวานลงบนหน้ากระดาษสีขาวของคนที่เอาแต่นอนหลับอย่างตั้งใจ..
เคยไหม..? ที่อยากจะทำให้ในสิ่งที่ไม่เคยทำให้กับใครบางคน
สิ่งที่ไม่เหมือนกับที่เคยทำให้ใคร..
1 ปีต่อจากนี้..
เธอจะคอยช่วยลอกการบ้านให้ฉัน..ในตอนที่ฉันเอาแต่นอนหลับอุตุอยู่อย่างนี้หรือเปล่านะ..?
“พี่..ผมอยากกินนม”
“ก็ไปหยิบเอาเองเด่ะ”
“พี่ง่ะ ไปเอาให้ผมหน่อยซี้~”
คีย์พยายามรบเร้าจงฮยอนที่นอนหลับตาฟังเพลงอยู่บนโซฟาแต่อีกฝ่ายก็ดูท่าว่าจะไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยแถมยังพูดประโยคสวนกลับมาอีกด้วย ประโยคที่ทำให้มือเล็กที่เขย่าแขนไม่หยุดต้องนิ่งลงไป..
“ไม่มีมินโฮนี่แกจะอดตายมั้ยวะ?”
เธอ.. จะอยู่ข้างๆฉันไปจนถึงเมื่อไหร่นะ..?
บางครั้งฉันก็สงสัยเหมือนกัน..
ประตูห้องเปิดออกมาเบาๆในยามวิกาลที่มินโฮคาดว่าทุกคนคงจะหลับหันไปหมดแล้ว วันนี้เขามีงานพิเศษที่ต้องออกไปทำคนเดียว ร่างสูงถอดรองเท้าผ้าใบออกก่อนจะจัดเรียงให้เข้าที่
ฝีเท้าของผู้มาใหม่ชะงักไปเมื่อพบว่าแสงไฟนวลตาภายในห้องนั่งเล่นสะท้อนให้เห็นร่างบอบบางของใครบางคนนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา
“คีย์...”
“มินโฮ...”
“ฉันอยากกินนม...”
ในอีกหนึ่งปี สิบปี หรือยี่สิบปีข้างหน้านี้..
เธอจะยังคงอยู่ตรงนี้หรือเปล่า..?
“ผมอุ่นนมให้แล้วนะ..”
“ทำไมต้องอุ่น?”
มินโฮกระพริบตาปริบๆหันมามองคีย์เกรงว่าอาจจะไปทำอะไรให้คนตรงหน้าไม่พอใจ แต่ดวงหน้าหวานกลับไม่ได้ฉายแววโกรธขึ้งเลยแม้แต่เพียงนิด ดวงตาสีน้ำตาลใสจ้องมองใบหน้าของร่างสูงอย่างรอคำตอบ
“ดื่มนมอุ่นๆ คีย์จะได้นอนหลับสบายไงครับ..”
“อุ่นทำไม..ใครสั่งให้อุ่น..ทำไมคีย์ต้องหลับสบาย..แล้วทำไมมินโฮต้องเหนื่อย..”
หยดน้ำตาเอ่อล้นอยู่ปริ่มขอบตาเรียว มือเล็กดึงมือที่ใหญ่กว่าของอีกคนลงมานั่งข้างๆก่อนจะกอดเอาไว้แน่น ดวงตาหวานปิดลงแน่นไม่ต่างจากวงแขนที่โอบรัดอยู่รอบตัวของคนที่ดูเหมือนจะงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก
“อายุสิบเจ็ดเองนะ.. อีกตั้งหลายปี..”
“...............................................”
น้ำตาหยดใสไหลลงมากระทบเสื้อของคนตัวสูง
“ฮึ่ก..จะทนฉันไหวหรอ?”
“อายุสิบเจ็ดเองนะ..ฮึ่ก..มันยังเหลืออีกตั้งหลายปีไม่ใช่หรือไง..”
“คีย์...”
“บอกมาเลยดีกว่า ว่าจะทนฉันไปได้อีกนานแค่ไหน.. ฉันจะได้เตรียมตัวถูก..ฉันจะได้ทำการบ้านเอง เข้าไปนอนในห้องเอง หยิบนมกินเอง.. ถ้าไม่มีนาย..”
คีย์กลั้นสะอื้นจนตัวสั่น.. มินโฮหัวเราะเบาๆอย่างนึกขำ.. คีย์นี่ตลกจริงๆเลยนะ..
“จะให้บอกจริงๆใช่ไหม?”
เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างใบหูเล็กของคนที่กำลังกอดเขาแน่น เสื้อยืดเปียกเป็นวงกว้าง อุ่นจนสัมผัสได้..
“ถ้าบอกไปแล้ว..จะไม่ร้องไห้นะ”
“ก็บอกมาสิ!”
มินโฮยิ้มขำเมื่อจินตนาการว่าคนที่เอาคางวางบนไหล่เขาอยู่นี้ต้องกำลังทำหน้ามุ่ยอยู่แน่ๆ
“ตลอดไป”
“ไหนว่าจะไม่ร้องไห้ไงครับ..”
“ฮึ่ก..รู้ได้ยังไง มินโฮไม่ได้เห็นหน้าฉันสักหน่อย”
เสียงหวานอู้อี้เหมือนคนเป็นหวัด มือเล็กกอดมินโฮเอาไว้เสียแน่น มินโฮหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะกอดตอบร่างเล็กๆนี้ไปด้วยวงแขนที่อบอุ่นที่สุดในโลกสำหรับคิมคิบอม
1 ปีต่อจากนี้.. เธอจะอยู่ข้างๆให้ฉันคอยจับมือหรือเปล่านะ?
1 ปีต่อจากนี้.. เธอจะคอยอดทนกับฉันที่เอาแต่ใจอย่างนี้อยู่หรือเปล่า?
แล้วอีก 1 ปีต่อจากนี้.. เธอจะยังคงช่วยทำการบ้านให้ฉันอยู่ใช่ไหม?
คอยหยิบนมให้ฉัน ห่มผ้าให้ฉัน และคอยเช็ดน้ำตาเวลาที่ฉันร้องไห้..
1 ปีต่อจากนี้.. และ 1 ปีต่อๆไป..
สัญญากับฉันนะ ว่าเธอจะไม่ปล่อยมือของคนที่ทั้งเอาแต่ใจและนิสัยไม่ดีคนนี้ไป
1 ปีต่อจากนี้ไป.. เมื่อเราทั้งสองคนเติบโตขึ้น..
และมีสิ่งต่างๆที่เปลี่ยนแปลงไปมากมาย..
สัญญากับฉันนะ.. ว่าเราจะยังคงเป็นเหมือนเดิม..
ไม่ว่าจะอีก 1 ปี หรือกี่ปี..
สัญญานะ..
อีก 1 ปี.. หรือ 10 ปี หรือ จะนานแค่ไหน..
“คนที่ฉันอยากทำสิ่งที่ไม่เหมือนกับที่เคยทำให้ใครก็มีเพียงเธอ”
สัญญานะ..
One Year Later...
I still have you..
เอามาลงอีกเรื่องแล้ว ฝากติชมด้วยนะคะ ^_____^
ความคิดเห็น