คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : STEP 1
Step 1
KEY
บางสิ่งบางอย่างที่ลบเลือนไปง่ายๆ.. ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนลืมง่าย..
แต่อาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้ใส่ใจจะจำ.. อาจเป็นเพราะมันไม่สำคัญ
บางสิ่งบางอย่างที่อยากจะลืม แต่ลืมไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าเรามีความจำเป็นเลิศ
แต่อาจเป็นเพราะว่ามันสำคัญกับเรามากจนเกินไป..
เหมือนกับรอยสัก.. ถ้าอยากจะลบก็ใช่ว่าจะลบออกไปได้ง่ายๆ
คิดให้ดีก่อนที่คิดจะสักลงไป.. เพราะยิ่งลบก็ยิ่งเจ็บ เจ็บมากกว่าตอนสัก
..ยิ่งพยายามลบมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดูเหมือนว่าจะยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น..
คีย์กัดปากซ้ายทีขวาทีมองกระดาษสีอ่อนในมือที่มีตัวพิมพ์เรียงอยู่อย่างเป็นระเบียบ คิ้วสวยขมวดมุ่นพลางนึกย้อนไปถึงคำสั่งที่ได้รับมอบหมายมาเมื่อครู่
‘ภาพถ่ายของน้องทั้งสองคนจะต้องผสมผสานกันอย่างลงตัว..’
คิดถึงตรงนี้แล้วเจ้าของเสื้อยืดสีดำตัวเล็กก็ต้องถอนใจ มีเวลาให้แค่สองสัปดาห์ที่เขาจะต้องตระเวนไปถ่ายรูปธรรมชาติให้ตรงตามคอนเซปต์ของนิตยสารที่ได้รับมา ถ้ารูปภาพผ่านการพิจารณาจากกองศิลป์ถึงจะถือว่าสอบผ่าน..
แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าหนักใจเท่ากับ..
“ไม่ไปด้วยกันจริงๆหรอวะ?”
ดวงตาเรียวมองไปตามทิศทางที่เสียงลอยมากระทบหู ช่างกล้องที่คีย์เห็นถ่ายภาพนายแบบอยู่เมื่อครู่กำลังเอ่ยถามเด็กหนุ่มในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อน กางเกงยีนส์สีสวยทำให้ช่วงขายาวแลดูสมส่วน
“ไม่ล่ะครับ พอดีผมมีงานที่ทำค้างอยู่ ขอให้สนุกนะครับ..”
มินโฮค้อมตัวลงอย่างมีมารยาท ช่างกล้องคนนั้นตบไหล่ผอมสองสามทีก่อนจะล่ำลาแล้วเดินไปรวมกลุ่มกับทีมงาน คนตัวสูงยกเท้าขึ้นมาก่อนจะก้มลงไปขยับรองเท้าผ้าใบให้เข้าที่ เสร็จเรียบร้อยก็กระชับกระเป๋าเป้แล้วก้าวขาเตรียมจะออกเดิน แต่ก้าวเดินนั้นก็ต้องหยุดชะงักลงไปเมื่อพบว่ามีใครบางคนกำลังนั่งจ้องตัวเองอยู่ที่อีกมุมหนึ่ง
เป็นครั้งที่สามที่คีย์มีโอกาสได้สบตากับเจ้าของใบหน้าอันแสนจะดูดีนี้
กลีบปากแดงเม้มเข้าหากันนิดหนึ่งก่อนจะทำใจดีสู้เสือระบายยิ้มหวานไปให้
“นายกินข้าวหรือ... ยัง...”
แต่เจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลานั้นก็ทำให้คีย์ต้องเก้ออีกรอบเช่นกันเมื่อขายาวนั้นออกเดินผ่านหน้าไปทั้งๆที่เสียงหวานยังเปล่งออกไปไม่จบประโยค
ดวงตาเรียวสวยกระพริบปริบๆอย่างงุนงงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโมโห
คนอะไร! พูดด้วยดีดีแล้วมาทำเป็นเมินใส่
นิสัยไม่ดี!!
“นี่นาย!”
ขาเรียวรีบสาวให้ทันจังหวะการเดินของคนข้างหน้า เสียงตะโกนเรียกทำให้ชเวมินโฮต้องหยุดชะงักอีกรอบ คีย์เอามือเท้าเข่าพลางหอบหายใจ เพราะกว่าที่จะรู้ตัวว่าโมโห กว่าจะเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งตามออกมานอกสตู มินโฮก็เดินมาไกลเสียแล้ว โชคดีที่ยังเห็นแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อสีน้ำตาลนั้นถึงได้วิ่งตามมาจนทัน
คิ้วของคีย์ขมวดมุ่น
“ชั้นไปทำอะไรให้นายโกรธหรือไง?!”
สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปตามอารมณ์ พอเห็นหน้านิ่งๆที่เฉยชานี้แล้วคีย์ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ มินโฮมองคนที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่ข้างหน้าครู่หนึ่งก่อนจะเบี่ยงเท้าไปอีกทางราวกับว่าคำพูดของอีกฝ่ายเป็นเพียงธาตุอากาศ ร่างเล็กอ้าปากหวอก่อนจะรีบเอื้อมมือไปดึงชายแขนเสื้อของคนตัวสูงกว่าเอาไว้
“นายอย่าเดินหนีชั้นได้มั้ยเล่า!”
“ชั้นไม่ได้โกรธนาย..”
ร่างสูงปลดมือเล็กที่จับแขนเสื้อตัวเองอยู่ออกช้าๆก่อนจะหันหน้ากลับมา ดวงตาสีดำสนิทจ้องลงไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย
“พอใจหรือยัง?”
คีย์อึ้งไปครู่หนึ่ง รู้ตัวอีกทีก็เห็นแผ่นหลังของมินโฮลิบๆเสียแล้ว ร่างบางทิ้งมือลงข้างลำตัวพลางถอนหายใจ
ผสมผสานกันอย่างลงตัว..
ท่าทางคีย์คงจะต้องสอบตกตั้งแต่ฝึกงานครั้งแรกเสียแล้ว..
ร่างบางยืนคิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองสตูดิโอที่เพิ่งจะเดินออกมา มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดไล่หาเบอร์ก่อนจะกดโทรออก รอไมกี่อึดใจปลายสายก็ส่งเสียงตอบกลับมา
“พี่อนยู.. ถ้าผมอยากได้ที่อยู่ของมินโฮจะเป็นอะไรไหมครับ?”
บางอย่างก็ลบเลือนไม่ได้ง่ายๆเหมือนรอยดินสอที่ลากเบาๆ..
ประตูห้องเปิดออกเมื่อกุญแจไขลูกบิดดังกริ๊ก ชเวมินโฮก้าวเข้าห้องตัวเองพร้อมกับปิดประตูและถอดรองเท้าไปพร้อมๆกัน มือใหญ่บกขึ้นขยี้ผมสีดำของตัวเองก่อนจะชูแขนบิดตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้าที่กัดกินอยู่ตามหัวไหล่
กระเป๋าเป้ถูกปลดและวางลงบนโซฟา วิถีชีวิตของเด็กหนุ่มมหาลัยของมินโฮก็เหมือนกันทุกๆวัน แขนยาวยกกระบอกน้ำเย็นเฉียบให้น้ำเย็นๆไหลลงคอไป
เสื้อยืดสีน้ำตาลถูกถลกขึ้นก่อนจะถอกออกไปพาดไว้บนไหล่ มินโฮขยี้ผมตัวเองที่เมื่อคืนไม่ได้สระก่อนจะก้าวผ่านกองซีดีไปทางห้องน้ำ
ดวงตาคมเหลือบมองตุ๊กตารูปข้าวปั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ ลูกปัดสีน้ำตาลที่แปะอยู่สองข้างแทนดวงตาทำให้เจ้าของเผลอคิดถึงดวงตาใสๆของคนตัวเล็กๆที่เพิ่งได้เจอ
ชั้นไปทำอะไรให้นายโกรธหรือไง..
มินโฮนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ
“อืม.....”
คีย์ทำเสียงในคอขณะที่มองเศษกระดาษเล็กๆในมือ ดวงตาพยายามเพ่งมองตัวหนังสือเล็กๆสลับกับตึกที่เรียงรายให้เห็น
ไม่นานริมฝีปากเล็กก็วาดเป็นรอยยิ้มกว้าง
จอโทรทัศน์เป็นรายการอะไรมินโฮก็ไม่รู้เพราะเปิดเอาไว้เฉยๆ ร่างสูงก้มลงให้ความสนใจกับกล้องในมือเสียมากกว่า ผ้าผืนเล็กเนื้อดีถูกไล้เช็ดไปตามส่วนประกอบต่างๆอย่างทะนุถนอม
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น มินโฮเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ ร่างสูงค่อยๆวางกล้องลงเบาๆก่อนจะเดินไปที่ประตู ลูกบิดถูกหมุนออกพร้อมกับบานประตูที่เปิดกว้าง
“ว่าไง”
ดวงตาคมมีแววแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่มากดกริ่งห้องตอนพระอาทิตย์กำลังจะตกดินเป็นใคร ร่างบางยกมือขึ้นทักทายพร้อมกับรอยยิ้มหวาน
“ชั้นซื้อขนมมาฝาก”
ถุงขนมน่ารักถูกยื่นมาตรงหน้า มินโฮมองนิ่ง
“พี่อนยูบอกว่าอาทิตย์แรกให้ชั้นตามไปถ่ายรูปกับนาย รูปของเราสองคนจะได้ออกมาลงตัว”
แขกตัวเล็กอธิบายเจื้อยแจ้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมยื่นมือออกมารับคีย์จึงจัดการแขวนถุงไว้กับลูกบิดประตูแล้วหันมายิ้มตาหยีให้เจ้าของห้อง
“งั้นพรุ่งนี้ชั้นจะมาหานายตอนเก้าโมงเช้านะ จะได้ออกไปถ่ายรูปด้วยกัน”
“.......................................”
พูดเองเออเองคือสิ่งที่คีย์เป็นอยู่ตอนนี้
“อ้อ..”
เสียงใสๆเปล่งออกมาก่อนที่มินโฮจะปิดประตูลงไป
“อย่าหยิ่งให้มากนักล่ะ กินขนมชั้นก็ได้ มันอร่อยนะ”
ว่าแล้วก็แจกยิ้มหวานน่ารักไปให้อีกที ประตูปิดลงดังฉับ คีย์ถอนใจพร้อมกับอมยิ้ม
อย่างน้อยนายก็ยังยืนฟังชั้นพูดจนจบล่ะนะ..
มินโฮปล่อยมือออกจากลูกบิดช้าๆเมื่อประตูปิดลง ขายาวเตรียมจะก้าวแต่แล้วกลับหันมามองถุงขนมที่ยังห้องโตงงเตงอยู่ที่เดิม ใบหน้าคมหันกลับไปทางเดิมตั้งท่าจะเดิน แต่เดินไปได้ก้าวเดียวก็ต้องหยุดแล้วหันกลับมาดึงถุงนั้นออกไปไว้ในมือ
ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาวางของที่ถือมาลงก่อนจะหยิบกล้องขึ้นมาหวังจะทำความสะอาดต่อให้เสร็จ แต่ดวงตาคมกลับเหลือบไปเห็นข้อความจากปากกาเมจิกสีชมพูใสที่เขียนไว้บนถุง
Key to
คีย์..
อย่าหยิ่งให้มากนักล่ะ กินขนมชั้นก็ได้ มันอร่อยนะ..
บางอย่างที่อยากลืม แต่ไม่เคยลืม..
มีเพียงไม่กี่อย่างที่อยากลืม แต่ลืมไม่ได้
ดวงตาคมวูบไหวน้อยๆก่อนที่จะปิดลงยามทิ้งตัวลงบนเบาะ รอยยิ้มสดใสที่แวบเข้ามาทำให้มินโฮต้องผ่อนลมหายใจช้าๆ
รอยยิ้มนั้น..
รอยยิ้มที่เหมือน
ใครบางคน..
เหมือน..
รอยสัก
ที่ไม่มีวันลบเลือน..
TBC.
ความคิดเห็น