คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่๒ :: แม้...รัก
แม้...รัก
‘คีย์! ทำไมมายืนตรงนี้!!!’
ซ่า....
เสียงฝนตกกระทบพื้นแข่งกับเสียงของมินโฮที่วิ่งเข้ามา ริมฝีปากบางซีดขาวสั่นระริกเพราะความเปียกชื้นเริ่มกลายเป็นความหนาวสะท้าน มือเล็กของคีย์กอดตัวเองแน่น
‘มะ..มินโฮ..’
‘ทำไมไม่เข้าบ้าน! มายืนตากฝนอยู่ทำไม!?’
‘หะ..หากุญแจไม่เจอ’
ร่างบางเงยหน้าพูดกับคนที่รุดเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าด้วยน้ำเสี่ยงสั่นๆเพราะความหนาว มินโฮส่ายหน้าก่อนจะคว้าเอาข้อมือบางของคนที่ยืนตัวสั่นให้วิ่งตามมา
‘เอ้า....’
ผ้าเช็ดตัวสีเข้มถูกส่งมาตรงหน้า คีย์ช้อนตามองอีกฝ่ายที่ทำหน้าดุก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปรับเอามาเช็ดเส้นผมที่เปียกชื้นหลังจากที่ไปยืนตากฝนหน้าบ้านตัวเองราวยี่สิบนาที
‘เปลี่ยนเสื้อไหม?’
‘เอ่อ...ไม่...’
ถ้าหากชเวมินโฮไม่ได้หันหลังไปเสียก่อนล่ะก็.. คิมคิบอมคงต้องได้อับอายเพราะใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองเป็นแน่..
‘นี่....’
ดวงตาเรียวเล็กของคีย์มองสิ่งของในมือของอีกฝ่ายที่ยื่นมา คิ้วเรียวขมวดมุ่น
‘กุญแจสำรองบ้านฉัน’
‘อยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ?’
‘อื้อ..’
คีย์มองกุญแจดอกเล็กในมือมินโฮแต่ยังคงไม่คลายคิ้วที่ขมวดจนชิด
‘เกิดวันหลังหากุญแจไม่เจออีก จะได้ไม่ต้องไปยืนตากฝน...’
‘....................................’
‘....................................’
‘ขอบคุณ.....’
หากชเวมินโฮลองมองมาที่คิมคิบอมสักนิด.. บางที.. มินโฮอาจจะได้เห็น..
บางที มินโฮอาจจะได้รู้.....
คนตัวเล็กก้มหน้าพึมพำขอบคุณเบาๆ มินโฮพยักหน้ารับก่อนจะหันไปจัดการธุระของตัวเองต่อ ปล่อยให้คนตัวเปียกนั่งเช็ดผมอยู่ตรงที่เดิม
บางที.. ถ้าลองมองสักนิด.. อาจจะได้รู้..
เป็นความผิดของคิบอมงั้นหรือ.. คิบอมไม่เคยโกหก.. คิบอมไม่เคยปิดบัง..
แต่สิ่งที่ผิด.. ก็ผิดเพราะเชวมินโฮ..
เพราะชเวมินโฮไม่เคยมองคีย์เลย..
เพราะชเวมินโฮ..
ไม่เคย.. มองเลย..
รักเอ๋ย..
ข้าขอโทษ..
เพราะถึงแม้.. จะมี.. เจ้าอยู่.. เต็มหัวใจ..
กระนั้น..
เจ้าของที่แท้จริงของเจ้า.. ก็ไม่เคย.. มองเห็น..
เจ้าเลย..
“อ่ะ..มินโฮ!”
เสียงหวานตะโกนเรียกหากแต่อีกฝ่ายกลับเดินผ่านไปเสียเฉยๆ ราวกับเดินผ่านอากาศ ขาเล็กๆรีบก้าวตามคนขายาวไปก่อนที่จะตามไม่ทัน คีย์ซุกมือเล็กๆของตัวเองลงกระเป๋าเสื้อโค้ท
บางครั้ง.. ก็คิดว่าตัวเองอาจจะชินแล้ว..
กับการเป็นอากาศ...
คีย์สูดลมหายใจลึกก่อนจะวาดรอยยิ้มจนเต็มแก้ม ก่อนที่จะเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะเดินไปอยู่ข้างๆชเวมินโฮ
เจ็บที่ต้องยิ้ม..
เจ็บที่ต้องหัวเราะ.. แสร้งทำเป็นว่าร่าเริง
ทั้งๆที่ใจจริงแล้ว.. คีย์อยากจะปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมา..
“วันนี้มีสอบใช่มั้ย?”
“............................”
อากาศ
สำคัญ
“ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า?”
“......................................”
“ฉันเตรียมยาเผื่อมาด้วยนะ”
“.......................................”
แต่ไร้ตัวตน..
“ตั้งใจสอบนะ ^^”
ถ้าขาดอากาศวันใด.. ก็คงจะตาย..
แต่ถึงอย่างนั้น..
ก็ไม่ตาย..
เพราะอากาศไม่เคยจางหายไป..
ยังคงลอยอยู่...
รอบๆตัวเสมอ..
สำคัญ..
แต่ทว่าไร้ค่า..
เพราะมันไม่เคยจางหายไป..
คีย์ยังคงพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆแม้ว่าจะไม่มีเสียงตอบจากมินโฮเลยแม้แต่ประโยคเดียวก็ตาม ในที่สุดเท้าทั้งสองคู่ของทั้งสองคนก็หยุดลงเมื่อถึงตึกเรียน
“โชคดีนะ”
“..................................”
“อ๊ะ! มินโฮ! ฉันมีของจะ....ให้....”
ไร้ความหมาย..
“................................”
“คีย์.. มานั่งทำอะไรตรงนี้?”
แทมินรุดเข้ามาหาเพื่อนรักที่นั่งอยู่ตรงริมทางเดินของตึกเรียน วันนี้บรรยากาศเงียบเหงาไปจากทุกที เพราะนักเรียนบางส่วนได้หยุด เนื่องจากวันนี้มีสอบพิเศษ วัดระดับสำหรับนักเรียนที่ได้คะแนนอันดับต้นของแต่ละห้องในช่วงชั้นมัธยมปลายเท่านั้น
“มารอมินโฮน่ะ”
รอยยิ้มสดใสของคีย์ทำให้ดวงตาเรียวเล็กหยีลงเพราะแก้มสองข้างที่ดันขึ้นมา
“อ่า...ลืมไปเลยว่ามินโฮน่ะได้ท็อประดับ ^^”
แทมินทรุดตัวลงนั่งข้างๆ คีย์ยิ้มน้อยๆ
“แทมินก็มารอพี่จงฮยอนซ้อมบอลหรอ?”
“อื้อ”
พยักหน้าจนผมฟุ้งกระจาย ก็เห็นเป็นอย่างงี้แต่บลิงบลิงจงฮยอนของแทมินน่ะ เล่นกีฬาเก่งอย่าบอกใครเชียวนะ แทมินยิ้ม คีย์เองก็ยิ้ม ดังนั้นจึงเหลือแต่เพียงความเงียบที่ห้อมล้อมตัวของทั้งสองคนเอาไว้
อีแทมินกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ
“แล้วตอนนี้.........”
“.........................”
“...........................”
“ก็เหมือนเดิมน่ะ”
แทมินหันไปมองคนข้างๆทีกำลังยิ้มพลางเอามือเขี่ยพื้นเล่น
“ขอโทษนะคีย์....”
“ขอโทษ...”
“แทมินไม่ผิดอะไรซักหน่อย”
มือเล็กๆของคีย์บีบมือของแทมินเบาๆ พลางยิ้มกว้างสดใส
“อีกอย่าง...”
“ฉันน่ะ..”
“เข้มแข็งจะตาย..”
เจ็บน้อยลงแล้วล่ะ.. เพราะมันเจ็บจนชิน
ร้องไห้น้อยลงแล้วล่ะ.. เพราะน้ำตาใกล้จะหมดแล้ว..
เข้มแข็งขึ้นแล้วล่ะ.. เพราะใช้ความอ่อนแอไปจนแทบจะไม่เหลือ..
แต่ก็แปลกนะ..
เพราะความรัก.. ให้ไปเท่าไหร่.. ก็ไม่เคยน้อยลงสักที..
หรือบางที..
อาจเป็นเพราะ.
อีกฝ่ายไม่เคยรับมันไว้เลยก็ได้..
ทั้งแทมินและคีย์นั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งสัญญาณหมดเวลาดังขึ้น เสียงฝีเท้าดังเป็นจังหวะบ่งบอกว่านักเรียนที่เข้าสอบกำลังทยอยกันลงมา
“งั้นเราไปก่อนนะ”
“อื้อ ขอบใจนะที่มานั่งเป็นเพื่อน”
จุ๊บ
“หื้อออ...”
คีย์กุมแก้มตาโต มองคนขโมยจุ๊บที่หัวเราะร่าแล้วก็ต้องหัวเราะตาม
“บ๊ายบายย”
“บาย...”
มือน้อยโบกมือลาเพื่อนด้วยใบหน้าสดใส
“แทมิน...”
เสียงทุ้มที่ดังจากข้างหลังทำให้ทั้งคีย์และคนที่ถูกเรียกต้องหันกลับไปมอง รอยยิ้มของคีย์ค่อยๆลดน้อยลงจนแทบจะจางหายไป หากแต่เจ้าตัวกลับฝืนยิ้มกว้างขึ้นมาอีกครั้ง
“มินโฮ!”
“มินโฮ...”
คีย์แน่ใจ.. แน่ใจว่าเสียงเรียกชื่อมินโฮของตัวเองดังกว่าแทมินหลายเท่า..
“มาทำอะไรหรอ?”
แต่มินโฮกลับเดินผ่านไป.. ร่างสูงรุดเดินเข้าไปหาแทมินด้วยแววตาเป็นประกายและรอยยิ้มของความดีใจที่ปิดไม่มิด
คีย์ได้แต่เฝ้ามองมินโฮอยู่ฝ่ายเดียวเสมอ..
“ทำไมหน้าซีดๆล่ะ หนาวแบบนี้มานั่งตากลมเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
แววตาห่วงใย.. น้ำเสียงอ่อนโยน..
ร่างบางแค่นยิ้ม น้ำตาที่ว่าแทบจะไม่เหลือค่อยๆรื้นตรงขอบตา
น่าสมเพช..
“เอ่อ..เรามารอจงฮยอนซ้อมบอล”
“...........................................”
“อ่า.. งั้นเราไปก่อนนะเดี๋ยวคุณจงจะรอ”
“อื้อ..”
“บ๊ายบายนะมินโฮ.. บ๊ายบายคีย์..”
แทมินตัดใจรีบเดินออกไป ทั้งๆที่ในใจมีแต่ความกังวล ยิ่งเห็นคีย์ที่พยายามจะยิ้มทีไรแทมินก็แทบอยากจะร้องไห้.....
ขอโทษนะคีย์..
ขอโทษ..
ขอโทษจริงๆ..
“มินโฮ....”
“...............................”
“ทำข้อสอบได้มั้......”
“............................”
แววตาเจ็บปวดของมินโฮนั้นคีย์รู้ดี.. รอยยิ้มของมินโฮจางหายตั้งแต่แทมินหันหลังจากไป.. คีย์รับรู้..
ทั้งๆที่รู้.. รู้มาตลอด.. แต่ทำไมยังเจ็บ..
เจ็บถึงขนาดนี้..
คีย์นั่งรอมินโฮ...
รอจนมือเย็นเฉียบ..
นั่งรอทั้งๆที่คีย์ไม่ชอบอากาศหนาว..
แต่มินโฮกลับเดินผ่านคีย์ไป..
คีย์เดินตามมินโฮ..
ทั้งๆที่น้ำตากำลังจะไหล..
ทั้งๆที่กำลังกลั้นน้ำตาไว้..
ทั้งๆที่ตาพร่ามัวจนแทบมองไม่เห็น..
แต่มินโฮก็ไม่เคยหันกลับมามอง...
แม้รัก.. สักเพียงใด..
ก็มิอาจ..
เอื้อมถึง..
แม้น้ำตาไหลริน.. เป็นล้านหยด..
ก็มิอาจ..
ไขว่คว้า..
พยายามเกินไป อดทนเกินไป รักเกินไป
แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเจ็บปวดเหลือแสน..
ถ้าชเวมินโฮคือคนใจร้าย
คิมคิบอมก็คงจะเป็นคนโง่
แต่ก็น่าสมเพช.. ที่คนโง่ก็ยังคงโง่ต่อไป..
ไม่อาจเปลี่ยนแปลง..
ยังคง
รักต่อไป..
ไม่อาจสิ้นสุด..
โง่งม.. ไร้จุดหมาย..
หิมะตกลงมาบางเบาแต่ทว่าอากาศรอบข้างยังคงหนาวจัด คีย์เร่งฝีเท้าตัวเองเพื่อเดินตามให้ทันคนที่เดินนำหน้า
ถึงเหนื่อยแค่ไหน.. แต่ก็ต้องพยายาม..
“เดี๋ยวไปกินข้าวกันนะ” คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ทว่าคนฟังก็เอาแต่เดินไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย มือน้อยของคีย์คว้าหมับเข้าที่แขนยาวของอีกฝ่าย
“ฉันหิวมากเลย..”
“นะๆ ไปกัน..”
“........................”
ชเวมินโฮตวัดสายตามอง.. คิมคิบอมถึงได้รู้ตัว.. มือเล็กค่อยๆลดลงมาอยู่ข้างลำตัวช้าๆ หากแต่ริมฝีปากยังคงแย้มยิ้ม.. แม้จะฝืนเต็มทน..
ลืม..
ลืมไปเลย.. ว่ามินโฮเกลียดสัมผัสจากคีย์แค่ไหน..
ลืมไปเลยว่าตัวเองมันน่ารังเกียจแค่ไหน..
ตั้งใจลืม..
ก็แค่.. ไม่อยากจำเท่านั้นเอง...
แม้รัก.. ปวดร้าว
แต่มิอาจ.. ตัดใจ
“ฮ๊า~ อากาศหนาวจังเลยเนอะ”
มินโฮเหลือบมองคนข้างตัวที่กำลังเอามือรองหิมะที่ปลิวระเรื่อยลงมาจากฟ้าเล่น ใบหน้าของคีย์เต็มไปด้วยรอยยิ้มมากมาย..
สงสัย..
สงสัยเหลือเกิน..
“หือ? มีอะไรหรอ?”
คีย์หันกลับมาทันสบตามินโฮเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกมอง หากแต่อีกคนรีบเบือนหน้ากลับไป เสียงทุ้มที่แทบจะไม่ค่อยได้ยินเปล่งออกมาเป็นพยางค์สั้นๆ
“เปล่า”
สงสัย..
สงสัยเหลือเกิน..
รอยยิ้มมากมายนั่นมาจากไหนกันนะ?
เจ็บไม่ใช่หรือ..
อยากร้องไห้ใช่หรือเปล่า..
แล้วยิ้มทำไม..
รู้ไหม..
รู้อะไรบ้างหรือเปล่า...
ยิ้มของนาย..
ฉันรำคาญ..
“อ่ะ! เดี๋ยว!..มิน....โฮ...”
เสียงหวานค่อยๆแผ่วลงเพราะอีกฝ่ายปิดประตูบ้านลงไปเสียแล้ว คีย์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่ดวงตาเรียวจะค่อยๆก้มลงไปมองของที่เพิ่งหยิบออกมาจากกระเป๋า
“.................................................”
“เฮ้อ~.......”
แอ๊ด~
ลับหลังคนที่เดินจากไปแล้ว ประตูบานกว้างถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ดวงตาคมมองของชิ้นเล็กๆที่วาองยู่บนพื้น คงจะเป็นคนที่เดินออกไปแล้ววางเอาไว้..
ร่างสูงทอดตัวลงนอนแผ่หลาบนโซฟา แขนข้างหนึ่งยกขึ้นมารองศีรษะ ชเวมินโฮใช้นิ้วชี้เกี่ยวเอา ตุ๊กตาไหมพรมตัวเล็กที่ถูกทำเป็นพวงกุญแจน่ารักในมือขึ้นมาดู ป้ายเล็กๆที่ทำเป็นสร้อยคอมีตัวอักษรเรียงเป็นระเบียบเรียบร้อย
ขอให้สอบผ่านนะ สู้ๆ^^
.............
ดวงตาคมวูบไหว
“หึ...”
เกลียด..
ยิ่งนึกถึงหน้าเจ้าของก็ยิ่งเกลียด..
เกลียดเสียงหัวเราะสดใส..
เกลียดรอยยิ้มร่าเริง...
เกลียดแววตาอ่อนโยนคู่นั้น..
เกลียด...
เกลียดที่สุด...
‘นี่.. คีย์ว่าแทมินเค้าจะชอบฉันบ้างไหม?’
‘......................................’
‘หือ...’
‘แหะ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน’
‘ดูไม่ออกเลยหรอ?’
‘อ่า........... อื้อ’
‘งั้นหรอ.....’
‘อื้อ......’
‘แล้วถ้าเป็นนาย.. นายจะชอบฉันไหม?’
‘.......................................’
‘.........................................’
‘ทำไมเงียบล่ะ?’
‘..........................................’
‘ชอบสิ’
‘หือ....’
‘ก็มินโฮน่ะ แบ่งขนมให้ฉันกินทุกวันเลย ฉันชอบจะตาย ^^’
‘งั้นหรอ......’
‘อืม........’
‘นายเคยแอบรักใครมั้ย?’
‘......................................’
‘เคยสิ’
คีย์ที่นั่งกอดเข่าตัวเองยิ้มบาง
‘แล้วเขาชอบนายไหม?’
‘ไม่......’
‘ไม่ชอบเลย.....’
‘ซักนิด....’
‘แล้วนายจะเลิกชอบเค้ามั้ย?’
‘ไม่รู้สิ.........’
‘.................................’
เสียงสัญญาณออดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเชียบตรงดาดฟ้าของโรงเรียน มินโฮหยัดตัวขึ้นพลางปัดฝุ่นออกจากกางเกง
‘ไปเถอะ....’
‘....................................’
มินโฮหันหลังเดินออกไปแล้ว..
แต่คีย์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม... แสงแดดของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า..
‘แต่นายรู้ไหม.....’
‘ฉันไม่รู้หรอกนะ..ว่าจะเลิกได้หรือเปล่า....’
‘แต่ถึงเขาไม่แบ่งขนมให้ฉัน......’
‘ฉันก็ชอบเขาอยู่ดี’
‘ชอบ..มาก....’
รัก..
รักที่สุด..
มินโฮรักแทมิน.. มานานแล้ว..
รักมาก..
มินโฮไว้ใจคีย์.. แต่คีย์กลับทำลายทุกอย่างจนพังทลาย
คีย์ทำลายความรักของมินโฮ..
มินโฮถึงได้เกลียด..
มินโฮเกลียดคนที่ทำเป็นหัวเราะร่าเริงทั้งๆที่แววตากำลังเจ็บปวด..
เกลียดคนที่ทำเป็นยิ้มแย้มในเวลาที่น้ำตารื้นจนแทบเอ่อล้นออกมา..
มินโฮเกลียดถ้อยคำห่วงใยและฝ่ามือเล็กๆที่อบอุ่นคู่นั้น..
มินโฮเกลียดคีย์...
“ฉันไม่มีวันรักนาย....”
“ไม่มีวัน...”
เพราะฉันเกลียดนาย..
เกลียดนายที่สุด..
มินโฮเกลียดคีย์จับใจ..
สองเดือนแล้วสินะ..
ผ่านมาสองเดือนแล้วนับจากวันนั้น.. ผ่านมาสองเดือนแล้วที่คีย์เฝ้าเพียรพยายาม.. นิ้วเรียวไล้ใบตามโครงหน้าคมของคนที่อยู่บนรูปถ่ายเบาๆ
ไม่รู้ว่าทำไม..
แต่รัก.. รักเหลือเกิน..
‘ว่าไงจ๊ะคนสวย อยากไปกับพี่มั้ยเอ่ย?’ หนึ่งในกลุ่มแก๊งค์ชายฉกรรจ์กว่าสิบคนเอ่ยขึ้น คีย์ถอยเท้าออกไปด้วยความตกใจ
‘ไปสนุกกับพี่นะ มามะ..’
‘ฉะ..ฉันไม่ไป!’ ดวงตาเรียวเล็กเต็มไปด้วยแววตื่นกลัว
‘จุ๊ๆๆ อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย~’
‘อยะ..อย่าเข้ามานะ!!’ ร่างเล็กถอยกรูดเมื่อเห็นอีกฝ่ายย่างสุขุมเข้ามาใกล้
หมับ!
“ปะ..ปล่อยฉันนะ..ฮึ่ก...’
แขนเรียวพยายามออกแรงบิดหนีสัมผัสน่ารังเกียจนั้นสุดแรงเกิด แต่แรงอันน้อยนิดเพียงนั้นมีหรือจะสู้แรงมหาศาลได้
‘ปล่อยนะ! ไม่!! ปล่อยฉัน!!!!!!’
คีย์ทั้งถีบทั้งดิ้นสุดแรงเกิด แต่ดูเหมือนว่านอกจากจะไม่เกิดผลแล้วการกระทำนั้นยังไปสร้างความรำคาญใจให้กับพวกสถุนนั้นอีกด้วย
‘เล่นตัวนักนะ!!! ลากมันเข้ามา!!!!’
‘ไม่นะ!!! ไม่!!!! ปล่อยยย ฮืออ ปล่อยยยยย’
น้ำตาทะลักออกมาอย่างหยุดไม่อยู่เมื่อร่างของตัวเองถูกลากเข้าไปในซอยแคบๆก่อนจะถูกดันจนติดผนัง
‘ปล่อยนะ!! ปล่อยฉันเถอะนะ ฮือออ...’
เสียงหวานวิวอนร้องขออย่างหน้าสงสาร แต่แววตาหื่นกามและหิวกระหายที่จับจ้องมานับสิบคู่นั้นไม่มีทีท่าว่าจะเห็นใจเลยแม้แต่น้อย
‘สวยๆอย่างงี้ อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังเลยนะจ๊ะ’
‘ฮึ่ก..........’
คีย์กรีดร้องจนหมดแรงเมื่อปีศาจร้ายกำลังซุกไซ้ไปตามลำคอขาว
‘อย่า.......’
กลั้นก้อนสะอื้นที่ขึ้นมาจุกตรงคอ น้ำตาไหลรินเป็นสาย
‘ช่วยด้วย...’
‘หึ.. ร้องให้ตายก็ไม่มีคนมาช่วยแกหรอก’
‘ช่วยด้วย.. มินโฮ..’
คีย์ปิดตาลงอย่างหมดหวัง ร่างกายอ่อนล้าหมดแรงได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายระรานร่างกายของตัวเองที่ปราศจากเรี่ยวแรงขัดขืน
ผลั่ก!!!!!!!!
สัมผัสที่หายไปกับเสียงหมัดหนักๆที่ดังขึ้นทำให้คีย์เปิดเปลือกตาขึ้นมา ริมฝีปากบางเผยอครางเบาๆ
‘มินโฮ....’
คีย์ที่อ่อนแรงยืนมองมินโฮจัดการกับสัตว์ร้ายหื่นกระหายนับสิบชีวิตตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง ในที่สุดพวกมันก็ต้องรีบกระเสือกกระสนหนีออกไปก่อนที่จะไม่เหลือชีวิต
‘คีย์!’
ร่างสูงรีบวิ่งมาประคองคนที่ทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยความตระหนก
‘มินโฮ....’
แขนแกร่งรวบร่างบอบบางนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ใบหน้าหวานซุกลงตรงอกกว้าง มินโฮรับรู้ถึงหยดน้ำตาเปียกชื้นที่ซึมผ่านเนื้อผ้าเข้ามา ไออุ่นที่ได้รับค่อยๆผ่อนแรงสะอื้นให้จางลงไปทีละน้อย
มินโฮกระชับอ้อมกอดแน่น
‘ไม่เป็นไรนะ....’
‘ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว...’
ถ้ามินโฮอยู่ตรงนี้แล้ว.. คีย์จะไม่เป็นไร..
แล้วถ้าหากไม่มีมินโฮอยู่ตรงนี้อีกต่อไป..
คีย์จะตายไหม?
ถ้าไม่มีมินโฮแล้ว.. คีย์จะยังหายใจต่อไปได้อีกไหม..
ไม่รู้..
ไม่รู้เลย..
จริงๆ..
:: ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ในตอนที่แล้วมากๆเลยนะคะ ^^ ขอบคุณมากๆจริงๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะทำให้ผิดหวังรึเปล่า? แต่ยังไงก็ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ^^ อ่า.. มีคนถามว่าจะอัพทุกวันมั้ย.. ๕๕ เราคงไม่สามารถ T T คงจะประมาณอาทิตย์ละครั้ง แต่อาจจะมากกว่านั้นหรือน้อยกว่านั้น แล้วแต่..สถานการณ์นะ เอิ้กๆ ขอบพระคุณฮับ ^^ คัมซาแต๊งงง~ ::
들리나요 Can you hear it - Taeyeon (태연)
ความคิดเห็น