คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] ลูกหมา.. (Minho x Key)
http://www.pingbook.com/music/listen.php?id=833&song_id=8876&listen=normalasx
ฟังเพลงด้วย ^_____^
Charisma likes puppy?
ลูกหมาตัวนี้มาจากไหนกันนะ?
“ตื่น...”
“อือ...”
เสียงจงฮยอนครางอืออาแต่คีย์ก็ไม่ยอมแพ้เขย่าแล้วเขย่าอีกดันแล้วดันอีกจนเป็ดหัวตั้งต้องระเห็จตัวเองลงจากเตียงชั้นสองไปอย่างไม่เต็มใจ เสียงน้องเล็กแทมินที่ตอนนี้โตขึ้นมากแล้วร้องบอกให้พี่ชายจงฮยอนไปใช้ห้องน้ำต่อลอยเข้ามาแว่วๆ
คนที่จะมาหยิบของในห้องเดินตรงไปที่เตียงของตัวเอง ขาเรียวกำลังจะก้าวปีนขึ้นไปชั้นบนแต่แล้วกลับต้องหยุดลงเสียก่อนเมื่อพบว่ายังมีใครอีกคนซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนาอยู่บนเตียงชั้นล่าง คีย์นิ่วหน้าน้อยๆ ถึงวันนี้จะมีตารางงานตอนเที่ยงก็เถอะ แต่ก็ไม่ควรจะมานอนอุตุอยู่อย่างนี้ไม่ใช่หรือไงเจ้าคาริสม่ามินโฮ?
“มินโฮ..”
“นี่..ตื่นได้แล้ว”
มือเล็กดันกองผ้าห่มอุ่นๆตรงหน้าไปมาแต่คนข้างในนั้นก็ไม่มีท่าทีหรือปฏิกิริยาตอบรับ
“ไอ้เด็กนอนกินบ้านกินเมือง ตื่นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะเว่ย”
“อืออ....”
เสียงเดียวกับจงฮยอนไม่มีผิด กองผ้าห่มขยุกขยิกเล็กน้อยก่อนจะนิ่งไป คีย์ถอนใจก่อนจะดึงผ้าออกเผยให้เห็น ชเวมินโฮที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ
“ไอ้บ้านี่ ตื่นซะทีสิ”
“........................................”
มินโฮที่ยังคงไม่ยอมลืมตากอดผ้าห่มแน่นก่อนจะพลิกตัวไปอีกทางด้วยแน่ะ แต่คีย์ก็ไม่ยอมแพ้ใช้แรงดึงตัวโตๆนั้นให้หันกลับมาทางเดิม
“ตื่นเดี๋ยวนี้”
มินโฮย่นคิ้วทั้งๆที่หลับตา คีย์ใช้นิ้วเล็กๆจิ้มไปตรงหว่างคิ้วนั้นซ้ำๆจนในที่สุดคนที่ทนการรบกวนไม่ไหวก็ต้อมยอมจำนนลืมตาขึ้นมาจนได้
คีย์มองคนที่นอนลืมตาแป๋วอยู่บนเตียง ผมสีน้ำตาลที่ดัดนั้นยุ่งน้อยๆ ริมฝีปากได้รูปเอ่ยออกมาเป็นน้ำเสียงออดอ้อน
“นอนต่ออีกหน่อยนะ..”
รู้หรอกว่าไม่ได้ง่วง แต่กระนั้นคนขี้เซาที่ยังอยากนอนต่อแม้ว่าจะนอนมามากกว่าคนอื่นแล้วก็ทำท่าว่าจะหลับตาลงอย่างสุขใจอีกรอบ แต่ก็ถูกคีย์สกัดกั้นเอาไว้ด้วยการฉุดแขนให้ลุกขึ้นมา
“อือ.... ง่วง”
“ไม่ต้อง ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย”
“ก็คีย์ปลุก..”
มินโฮพองลมเข้าปากอย่างงอนๆถึงจะอิดออดแต่ก็ยอมลุกขึ้นมาตามแรงดึงน้อยๆของคีย์
“ไปเลยไป ไอ้ลูกหมาขี้เซา ไปล้างหน้า”
“อืออ....ชอบบังคับ”
คีย์มองตามคนที่เดินออกจากห้องไปข้างนอกอย่างขำๆ
คาริสม่างั้นหรอ?
ลูกหมาขี้เซาชัดๆ
เมื่อเวลาเที่ยงดำเนินมาถึงรถแวนก็มาจอดตรงหน้าสถานที่พอดี แรงเบรกของรถปลุกให้คีย์ที่เผลอหลับไปตื่นขึ้นมา ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นนั่งตัวตรงเตรียมลงจากรถ เหลือบตามองคนข้างๆก็พบว่ามินโฮเองก็เตรียมตัวแล้วเหมือนกัน แต่จู่ๆไอ้คนตรงหน้ามันก็หันกลับมาเสียจนคีย์ไม่ทันได้ตั้งตัว
“เมือกี้คีย์หลับ..”
คนตัวเล็กขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“อือ..ก็หลับ”
“ยังไม่ปลุกเลย...”
มินโฮพูดเสียงงึมงำจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ แต่คีย์กลับแปลความหมายมันออก นี่จะต่อว่าเขาเรื่องที่เมื่อเช้าไปปลุกสินะ.. ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเจ้าคนตัวสูงก็ลงจากรถไปเสียแล้ว
ไอ้ลูกหมาขี้งอนเอ๊ย
ถ่ายรายการไปได้สักพักก็มีการพักกินข้าวกลางวันกันก่อน ข้าวกล่องถูกแจกจ่ายไปทั่วถึงทั้งกอง โต๊ะยาวที่เอาไว้ใช้ทานอาหาร่วมกัน คีย์ตัดสินใจทรุดตัวลงนั่งข้างๆมินโฮที่นั่งมาก่อนแล้ว คนที่นั่งอยู่เขยิบตัวไปอีกทางนิดๆ คีย์นึกขำในใจ
ยังไม่หายงอนอีกหรอเนี่ย?
“นี่...”
นิ้วเล็กสะกิดต้นแขนของมินโฮเบาๆ อีกอีกคนก็ทำเป็นไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่อย่างนั้น คีย์อมยิ้มน้อยๆก่อนจะใช้ตะเกียบคีบชิ้นปลาแซลมอนในกล่องของตัวเองไปใส่ไว้ในกล่องข้าวของมินโฮ
“แบ่งให้..ดีกันนะ”
คนตัวสูงขี้ใจน้อยเหล่มองอาหารที่เพิ่มเข้ามาในจานของตนเองก่อนจะทำเป็นไม่สนใจในทีแรก แต่พอเห็นคีย์มองมาอย่างลุ้นๆก็ยอมคีบใส่ปากจนได้
คีย์มองมินโฮเคี้ยวข้าวตุ้ยๆเสียจนแก้มจะกลมเท่ากับตาแล้วหัวเราะคิก
หมาน้อย..
“ขอบคุณมากนะครับ”
ชายนี่ทุกคนโค้งตัวลาหลังจากงานแรกในวันนี้เสร็จสิ้นลงแล้ว ตารางงานต่อไปคือการอัดรายการวิทยุ รถแล่นไปเรื่อยๆ ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มจะกลายเป็นสีส้มจางๆ มือเล็กหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบ แต่ยังไม่ทันจะเสียบข้างที่สองก็รู้สึกถึงแรงเบียดจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“จะเบียดทำไมวะเนี่ย?”
“แค่นี้ก็ว่า..”
พอถูกว่าหน่อย มินโฮก็กระถดตัวไปเสียจนชิดอีกฝั่ง คีย์ได้แต่กระพริบตาปริบๆ
โดนงอนอีกแล้วหรอเนี่ย?
“แล้วทีนี้ผมก็เลยเดินไปตรงนั้น.....”
เสียงเล่าเรื่องของมินโฮที่นั่งอยู่ข้างๆคีย์ในห้องส่งสำหรับจัดรายการวิทยุดังขึ้นต่อเนื่อง คีย์ที่กำลังใช้ดินสอขีดเขียนลงไปในแผ่นสคริปต์ช่วงที่หยุดพักโฆษณาหันไปมองคนที่กำลังเล่าเรื่องบางอย่างให้พี่ทีมงานฟัง คนตัวเล็กไถลเก้าอี้มีล้อเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปตรงกลางวง
“หรอ?”
ดวงตาใสแจ๋วมองคนที่หยุดชะงักก่อนจะทำท่าเป็นสนใจใคร่รู้ มินโฮหันหน้าไปอีกทาง
“ไม่เกี่ยวกับคีย์..”
“ก็อยากรู้นี่ ไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้”
“บอกหน่อยก็ไม่ได้หรอ?”
“ไม่บอก”
ท่าทางพี่ทีมงานคนนั้นคงจะงงน่าดูที่เห็นท่าทางแบบนี้ของมินโฮ คีย์ยิ้มขำก่อนจะถอยตัวกลับไปที่เดิมเมื่อช่วงดำเนินรายการต่อมาถึงแล้ว
คาริสม่าลูกหมาน่ะ เคยได้ยินไหมล่ะ?
“โอ๊ย วันนี้มีแค่สองงานแต่ทำไมเหนื่อยชะมัดเลย”
“ก็พี่น่ะตอนกลางคืนก็เอาแต่เล่นเกมไม่ใช่หรือไง สมน้ำหน้า”
อนยูบ่นหงุงหงิงเมื่อถูกคีย์ว่าเข้าให้ ตอนนี้ทุกคนต่างกระจายกันไปตามมุมต่างๆของห้องพัก ไม่นานคีย์ก็อาบน้ำเสร็จ แทมินกับอนยูกำลังจะเริ่มต้นเล่นเกมกันแล้ว จงฮยอนกำลังนั่งฟังเอ็มพีสามอยู่ตรงมุมห้องปากก็พึมพำเป็นเพลงเบาๆ
คีย์เดินเข้าห้องไปคนแรก ร่างบางนั่งจัดของตรงมุมห้องเงียบๆคนเดียวไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นอีกรอบ คีย์ก้มหน้าก้มตาจัดของ จนเสียงฝีเท้านั้นเงียบลงแล้วมีเสียงพูดแทรกขึ้นมาแทนนั่นแล่ะ
“คีย์...เช็ดผม..”
น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะอ้อนมากกว่าสั่งทำให้คีย์ต้องคลี่ยิ้มออกมา
“เช็ดเองสิ ไม่เกี่ยวกับคีย์ไม่ใช่หรือไง?”
“ขอโทษ...”
คีย์ส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะยอมลุกขึ้นไปหามินโฮที่นั่งอยู่บนเตียงของอนยู เส้นผมสีน้ำตาลเปียกชื้น คีย์ใช้ผ้าสีขาวสะอาดไล่เช็ดไปบนผมนิ่มอย่างเบามือโดยที่มินโฮเองก็นั่งเรียบร้อยไม่ดุกดิกให้คีย์ต้องบ่น
เช็ดยังไม่ทันแห้งดีไอ้ลูกหมาตัวโตก็พลิกตัวกลับมากอดเขาเอาไว้เสียอย่างนั้น ใบหน้าคมฝังลงบนหน้าท้องแบนราบของคีย์ที่นั่งคุกเข่าขึ้นเพื่อให้ถนัดต่อการเช็ดผม
“กอดได้มั้ย?”
ถามเสียงอู้อี้จนคีย์ขำ
“ทำก่อนแล้วค่อยขอเนี่ยนะ? ไอ้บ้าเอ๊ย”
“..........................................”
“งั้น..ขอจูบนะ”
เสียงหัวใจของคีย์เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะเมื่อมินโฮเงยหน้าขึ้นมา ลูกหมาตัวโตกำลังจ้องเขาตาไม่กระพริบ
“....................................”
“ก็ได้...แต่นิดเดียวนะ”
เสียงตรงท้ายประโยคดังแผ่วๆ
“อือ..”
เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงเมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากอุ่นๆของมินโฮทาบลงบนกลีบปากอิ่มสีอ่อนของคีย์แผ่วเบา ก่อนจะเม้มหนักๆอย่างออดอ้อนจนคีย์ตัวอ่อน
จูบของลูกหมา..
“อือ...หวาน..”
เสียงทุ้มกระซิบชิดติดริมฝีปากที่เพิ่งถอนออกจากกัน คีย์ลืมตาที่ปรือปรอยขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน กลีบปากอิ่มเม้มเข้ากันจนแน่น
“ไปนอนได้แล้ว..”
คราวนี้มินโฮเป็นเด็กดียอมไปนอนตามที่คีย์บอกอย่างว่างาย คีย์อาศัยจังหวะที่มินโฮหันไปเอาผ้าห่มมาคลุมตัวแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆอย่างเขินๆ พอมินโฮหันหน้ากลับมาก็รีบหลบตาแล้วตั้งท่าจะปีนขึ้นไปชั้นบน แต่กลับถูกมืออุ่นรั้งข้อแขนบางเอาไว้เสียก่อน
“คีย์...”
“เป็นลูกหมาของคีย์คนเดียวนะ....”
พูดด้วยน้ำเสียงง่วงงุนก่อนจะหลับตาพริ้มลงไปเมื่อจบประโยค ประโยคที่ไม่มีประธานแต่คีย์กลับต้องกลั้นยิ้มจนปวดแก้มไปหมด
มือใหญ่ค่อยๆคลายออกเมื่ออีกคนเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวานไปแล้ว คีย์ย่อตัวลงข้างๆก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวลูกหมาน้อยเบาๆด้วยแววตาเอ็นดู
ต่อให้สำหรับคนอื่น มินโฮจะเป็นคนนิ่งเงียบ
ต่อให้สำหรับคนอื่น มินโฮก็เป็นคาริสม่าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์
ต่อให้สำหรับคนอื่น มินโฮจะเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์มากแค่ไหนก็ตาม..
แต่สำหรับคีย์แล้ว มินโฮก็เป็นเพียงแค่ลูกหมาขี้อ้อนตัวหนึ่งเท่านั้นเอง..
แล้วคีย์ก็รักลูกหมาตัวนี้มากๆด้วย..
ก็จะไม่ให้รักได้ยังไงล่ะ.. ลูกหมาของคีย์คนเดียวนี่นา..
ลูกหมาตัวนี้มาจากไหนกันนะ?
ใช่คุณเทวดาส่งมาให้คีย์เลี้ยงดูรึเปล่า? ^^
ความคิดเห็น