คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PROLOUGE
PROLOUGE
มาช่วยงานพี่หน่อยนะคีย์..
แสงแฟลชวูบวาบ เสียงดังจ้อกแจ้กจอแจ รวมถึงผู้คนแปลกหน้าหลายสิบคนทำให้คีย์รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงกว่าเดิมหลายสิบเท่า ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดสีดำมองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้ว่าจะไปทางไหน นายแบบและนางแบบหน้าหุ่นดีกำลังยืนโพสต์ท่าต่างๆให้ถ่ายรูปอย่างมืออาชีพทั้งที่ฉากหลังเป็นเพียงผืนผ้าสีน้ำเงินเข้ม
ดวงตาสีน้ำตาลสวยมองไล่ไปเรื่อยๆจนพบกับใบหน้าของคนที่คุ้นเคย กลีบปากเล็กวาดเป็นรอยยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่จะได้ไม่ต้องยืนเคว้งอยู่คนเดียวท่ามกลางผู้คนที่กำลังรีบเร่งทำงานกันอย่างเอาจริงเอาจัง
“ว่าไง มาถึงเร็วนะเรา”
คีย์โค้งตัวให้รุ่นพี่อย่างนอบน้อม
“โทษทีนะ พอดีกำลังวุ่นอยู่เลยไม่ทันได้สังเกต”
อนยูยิ้มอย่างใจดีให้กับรุ่นน้องหน้าตาน่ารัก
“ไม่เป็นไรครับ”
คีย์รีบตอบกลับมา อนยูเป็นรุ่นพี่ในคณะที่จบออกไปแล้ว สมัยก่อนอนยูเป็นคนที่คอยช่วยเหลือคีย์ในหลายๆด้าน ทั้งการเรียนและกิจกรรม พอถูกขอร้องให้มาช่วยงานเนื่องจากพนักงานฝ่ายศิลป์เพิ่งจะลาออกไปถึงสองคนและบริษัทที่อนยูทำงานอยู่เป็นหนึ่งในตัวเลือกที่คีย์สามารถมาฝึกงานได้ จึงไม่แปลกเลยถ้าคีย์จะเลือกมาฝึกงานที่นี่อย่างไม่ลังเล
“เป็นไง ตื่นเต้นไหม?”
อนยูถามกลั้วหัวเราะ วันนี้เป็นวันแรกที่คีย์จะได้มาฝึกงาน ซึ่งเป็นหน้าที่ที่นักศึกษาปีสุดท้ายจะต้องทำ และงานด้านนิตยสารก็เป็นงานที่ตรงกับสายที่คีย์เรียนมาพอดิบพอดี ประกอบกับก่อนหน้านี้เขาได้ขอให้คีย์มาช่วยงานเนื่องจากช่างภาพฝ่ายศิลป์ของนิตยสารลาออกไป อนยูจึงรู้สึกขอบคุณมากๆที่คีย์เลือกมาฝึกงานที่นี่
“ธีมของนิตยสารเนื่องในโอกาสครบรอบสิบปีของเราเน้นไปที่ธรรมชาติ ถ้าภาพของคีย์ผ่านการคัดเลือกของฝ่ายศิลป์ก็ถือว่าเราฝึกงานผ่าน”
อนยูอธิบายให้รุ่นน้องที่กำลังตั้งอกตั้งใจฟังขณะเดินไปยังอีกมุมหนึ่งของสตูดิโอขนาดใหญ่
“ยังไงเดี๋ยวจะมีคนมาอธิบายให้ฟังอีกทีนึงนะ”
“ครับ”
คนฟังพยักหน้ารับก่อนจะต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเมื่อจู่ๆอนยูก็ส่งเสียงออกมาราวกับเพิ่งนึกอะไรได้
“อ้อ.. คีย์รู้รึยังว่ามีเพื่อนที่มาฝึกงานกับเราอีกคนนึง?”
คนถูกถามนิ่วหน้าพลางส่ายหัว อนยูดีดนิ้วดังเปาะ
“งั้นจะพาไปหาเดี๋ยวนี้แล่ะ ไม่รู้ว่าเรารู้จักกันรึยัง”
เท้าเล็กรีบสาวตามอนยูที่เดินเร็วๆไปตรงซอกหนึ่งของสตู ดวงตาเรียวมองไล่ตามไปจนเห็นผู้ชายตัวสูงผมสีดำคนหนึ่งกำลังยืนหันหลังง่วนกับกล้องอยู่ อนยูเข้าไปสะกิดสองสามทีก่อนจะคุยด้วยสองสามประโยคโดยมีคีย์มองตามอย่างสนใจ
ไม่กี่อึดใจเด็กหนุ่มตัวสูงคนนั้นก็หันกลับมาทางที่คีย์ยืนอยู่ ใบหน้าชัดๆนั้นทำให้คีย์ขมวดคิ้วน้อยๆ ไม่ใช่เพราะว่าใบหน้านั้นดูดีจนโดดเด่นแต่เป็นเพราะว่ารู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก แล้วก็ดูเหมือนว่าดวงตาคมนั้นจะชะงักไปเช่นกันเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนห่างออกไปมีหน้าตายังไง
อนยูยิ้มกว้างพลางดึงข้อแขนลากให้คนตัวสูงกว่าเดินตามมา
“เอ้า เราสองคนรู้จักกันหรือยัง?”
คีย์กระพริบตาปริบๆมองอีกฝ่ายที่จ้องหน้าตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะเบนสายตาไปด้านข้าง ร่างบางหันมาทางอนยูก่อนจะตอบคำถาม
“ยังเลยครับ”
“อ่า.. งั้นก็รู้จักกันไว้ซะ อีกหน่อยเดี๋ยวก็ต้องทำงานด้วยกัน”
คนเป็นผู้ใหญ่พยายามจะสร้างความสนิทชิดเชื้อให้กับแด็กทั้งสอง คีย์เองก็ดูเหมือนจะรับรู้ถึงเจตนารมณ์นั้นจึงยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรพร้อมกับทักทายเสียงสดใส
“สวัสดี เราชื่อคีย์นะ”
แต่ดูเหมือนว่าความตั้งใจจะผูกมิตรนั้นจะเป็นม่ายเพราะอีกคนดันหันหลังเดินกลับไปทางเดิมเสียเฉยๆ คีย์มองคนที่เดินไปหากล้องอย่างเหวอๆไม้แพ้อนยู
“มันเป็นอะไรของมัน?”
“เค้าคงไม่อยากรู้จักผมมั้งครับ..”
คีย์พูดเสียงอ่อยด้วยสีหน้าเป็นกังวล ร้อนรนถึงอนยูที่ต้องปฏิเสธเป็นการใหญ่
“ไม่ใช่หรอกน่า สงสัยวันนี้มันจะอารมณ์ไม่ดี เอ.. แต่ปกติมันก็ไม่เป็นแบบนี้นี่นา เอาเถอะ อีกเดี๋ยวรอให้มันปกติก่อนแล้วเราค่อยเข้าไปคุยนะ เชื่อเถอะไอ้มินโฮมันใจดีจะตาย”
อนยูตบบ่าน้องหนักๆเป็นการปลอบใจก่อนจะต้องรีบขอตัวออกไปเพราะได้ยินเสียงเรียกจากทีมงานทิ้งให้คีย์มองเพื่อนใหม่ที่แสนจะน่ากลัวในความคิดอยู่คนเดียว
แผ่นหลังกว้างนั้นก้มๆเงยๆขึ้นลงอยู่ตรงกล้องบนขาตั้งไม่ได้หันมาสนใจคนที่ยืนห่างออกไปทางข้างหลังเลยแม้แต่น้อย
มินโฮงั้นหรอ..
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆคนที่กำลังนึกนินทาในใจก็หันหน้ากลับมา เพียงเสี้ยววินาทีที่ได้มองเห็นและสบกับดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นก่อนที่เพื่อนร่วมงานคนใหม่จะหันหน้ากลับไปในทิศทางเดิม
คนอะไร..
TBC.
ความคิดเห็น