คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่๑ :: หาก...รัก
หาก...รัก
รักเอ๋ย..
เจ้าช่าง แปลกนัก..
คราใดสุข.. แย้มยิ้ม
หากแต่ทุกข์.. สาหัส..
น้ำตา ปวดร้าว เลื่อนลอย....
เหตุใด... ยังคง ร่ำร้อง .. เรียกหา..
เจ้าอยู่..
ร่ำไป..
“คีย์...”
“คีย์.....”
แรงเขย่าและเสียงเรียกที่ดังอยู่ข้างๆหูทำให้คิบอมต้องขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้นมามอง อีแทมินกำลังยืนยิ้มถือกระเป๋านักเรียนใบโตอยู่ข้างๆโต๊ะ คนตัวเล็กกระพริบตาช้าๆ.. นี่เขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ..
“ขี้เซาจริงๆเลย กลับบ้านได้แล้ว” แทมินส่งยิ้มบางให้กับเพื่อนรัก คีย์พยักหน้าช้าๆก่อนจะจัดแจงรวบข้าวของจากใต้ลิ้นชักใส่กระเป๋าสะพายข้างของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“วันนี้พี่จงฮยอนไม่มารับหรอ?”
คีย์เอ่ยถามขณะเดินไปตามทางที่ทอดออกสู่นอกตัวอาคาร เสียงฝีเท้าสองคู่ประสานกันเป็นจังหวะ แทมินหันมายิ้มหวาน
“มาสิ.. รออยู่ข้างนอก”
“...........................”
คีย์ยิ้มบาง
“ดีจังนะ....”
“หือ?”
“มีคนมารอแบบนี้ทุกวันน่ะ..”
“ดีจังเลยนะ..”
“แทมิน.. คีย์...”
คิมจงฮยอนที่ยืนพิงต้นไม้รออยู่ส่งยิ้มกว้างพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาคนรักกับเพื่อนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากตึกเรียน คนตัวบางที่ยืนอยู่ข้างๆคีย์ก็รีบวิ่งเข้าไปหาเช่นกัน
คีย์มองมือที่ประสานเขาหากันของทั้งสองคนแล้วก็ระบายยิ้มจาง อากาศหนาว.. แต่คีย์กลับรู้สึกว่าแทมินกับจงฮยอนนั้นไม่หนาวเลยสักนิด.. พูดแล้วก็อยากจะหัวเราะตัวเองนัก
“วันนี้กลับกับพวกเรามั้ย?”
แทมินเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าคีย์มีสีหน้าเซียวๆ แต่คนหวังดีกลับถูกปฏิเสธด้วยรอยยิ้มจริงใจที่เจือกระแสของความเหนื่อยล้า.. ไม่ว่าอย่างไร คีย์ก็มักมีรอยยิ้มให้คนอื่นอยู่เสมอ แทมินไม่เคยเห็นสักวันที่คีย์ไม่ยิ้ม..
“แทมินกลับกับจงฮยอนไปเถอะ เดี๋ยวยังไงก็แยกไปคนละทางอยู่ดี”
อีแทมินจำใจพยักหน้าเพราะคนอย่างคีย์ ถ้าบอกว่าไม่ก็คือไม่ ต่อให้ปฏิเสธด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่อย่างไรเสียคำตอบก็คือไม่อยู่วันยันค่ำ
“อื้ม.. งั้นคีย์ก็กลับดีดีนะ”
“อื้อ แทมินก็เหมือนกันนะ....ไปก่อนนะครับพี่จงฮยอน”
ร่างเล็กโค้งตัวน้อยๆเป็นการล่ำลาคู่รักตรงหน้า... แทมินมองตามเพื่อนรักที่เดินห่างออกไปด้วยแววตาหมองหม่น มือเล็กบีบอีกมือที่ใหญ่กว่าแน่น
..........
ขอโทษนะ.... คีย์....
หากรัก.. คือสายลมเย็น
ที่พัดพามา.. เพื่อให้เรารู้สึกดี..
แต่ทำไม.. สายลมของคิมคิบอม.. ถึงได้.. หนาวเหน็บนัก..
เหตุใด..
ใยเจ้า..
โหดร้ายนัก...
ประตูบ้านที่ล็อกอยู่ถูกไขด้วยกุญแจดอกเล็กที่อยู่ในมือของคิบอม คนตัวเล็กแทรกตัวเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูลงดังเดิม ถุงกระดาษสองใบถูกวางลงบนโต๊ะกินข้าวภายในห้องครัว ดวงตาเรียวเล็กกวาดไปจนทั่วห้องนั่งเล่นเมื่อพาตัวเองออกมายืนข้างนอกห้องครัวได้แล้ว .. ว่างเปล่า..
คีย์นิ่วหน้าน้อยๆ ร่างบางพาตัวเองเดินไปรอบๆก่อนจะไปหยุดชะงักอยู่ตรงพื้นริมระเบียง ภาพตรงหน้าที่ถึงแม้จะเป็นภาพที่เห็นบ่อยจนควรจะชินตา แต่มันก็ทำให้คีย์ต้องรู้สึกว่าน้ำตาพาลจะไหลลงมาเสียทุกครั้งไป
“มินโฮ..”
“มินโฮ...”
“มิน...”
“อืออ~.....”
มินโฮขยับตัวแล้ว คีย์รีบกระพริบตาถี่ๆเพื่อไหล่น้ำใสๆที่เอ่อรื้นขึ้นมาให้ไหลกลับลงไป ชายหนุ่มที่นอนกองอยู่กับพื้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา ภาพของคนตรงหน้าที่ตอนแรกยังพร่ามัวตอนนี้ค่อยๆชัดเจนขึ้นทีละน้อย ชเวมินโฮนิ่วหน้า
“ลุกขึ้นก่อนนะมินโฮ..”
“.............................”
มินโฮพยายามเรียกสติของตัวเองคืนมาแต่ก็ทำได้ยากเต็มทนเพราะพิษของเครื่องดื่มมึนเมาที่ไหลลงกระเพาะไปนับไม่ถ้วน ความปวดแล่นริ้วขึ้นมารวมกันตรงศีรษะจนร่างสูงต้องรีบยกมือขึ้นมากุมพร้อมกับร้องออกมา คีย์รีบผวาเข้าไปจับแขนแกร่งด้วยความตกใจ
“เป็นอะไรมากรึเปล่า เดี๋ยวฉันหายาให้กินนะ..”
“ไม่ต้องมายุ่ง!!!!!!!!”
คนตัวโตกว่าสะบัดมือน้อยออกอย่างแรงจนคีย์ที่นั่งคุกเข่าอยู่แทบจะเซล้มลงไป หากแต่ความเป็นห่วงยังมีมากกว่า ร่างบางรีบลนลานเข้าไปประคองคนที่กำลังพยายามจะยืนขึ้นด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะล้มลงไปเสียก่อน
“บอกว่าอย่ามายุ่งไง!!!!!!”
มินโฮตวาดเสียงดังด้วยความหงุดหงิด
“ตะ..แต่เดี๋ยวนายจะล้ม...”
“ฉันจะล้มมันก็ตัวฉัน! เรื่องของฉัน! ไม่เกี่ยวกับนาย!!!!!”
ร่างสูงตะโกนใส่คนที่ยืนตัวตรงน้ำตาปริ่มอยู่ตรงหน้าก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ...
เจ็บ..
“ฉันก็แค่กลัวนายเจ็บ...”
เสียงหวานดังแผ่วเบาดังตามหลังใครอีกคนที่เพิ่งเดินออกไป
“แค่นั้น...ฮึ่ก...”
แต่ตอนนี้..
กลับกลายเป็นคีย์..
กลายเป็นคีย์
ที่เจ็บ..
เจ็บเหลือเกิน...
ใยเจ้า..
โหดร้าย..
เหลือเกิน..
เสียงกุกกักดังมาจากในห้องครัว คีย์รีบปาดน้ำตาที่เปรอะตรงข้างแก้มออกอย่างลวกๆก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไป มินโฮกำลังเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาดื่มเพื่อบรรเทาอาการมึนหัวให้จางลง
“มินโฮ! วันนี้ฉันซื้อของโปรดนายมาด้วยนะ ข้าวผัดไง เดี๋ยวฉันทำให้กินดีมั้ย?”
มือที่กำลังจับขวดน้ำชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมเบนไปมองคนที่กำลังยืนฉีกยิ้มร่าอยู่ตรงโต๊ะอาหาร ร่างสูงหลับตาลงอย่างสะกดกลั้นก่อนจะปิดประตูตู้เย็นเสียงดังปัง
“ที่ฉันพูดมาทั้งหมดนี่นายไม่เข้าใจใช่มั้ย?”
เสียงทุ้มถูกกดลงจนราบเรียบ
“อ่ะ...นายไปนั่งรอก่อนเลยนะ ฉันทำแป๊ปเดียว...”
“คิมคิบอม!!!!”
คีย์สะดุ้งเฮือกเมื่อมินโฮเดินเข้ามากระชากไหล่อย่างแรงจนแทบทรงตัวไม่อยู่ คนตัวสูงขบกรามแน่นมองคนน่ารำคาญตรงหน้าด้วยความโมโหที่พุ่งพล่านขึ้นมาในใจ
“นายเลิกยุ่งกับฉันซักทีก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวไปมากกว่านี้!!”
“ฮึ่ก...”
“มินโฮ..”
“............................”
“ฮึ่ก........”
“มินโฮ.......”
“...........................”
คิมคิบอม...
คนช่างสำออย...
“ฉันขอโทษ..ฮึ่ก...”
รักเอย..
ช่างร้ายกาจนัก.. แต่ยัง..
ริ.. จะรัก..
อยู่เรื่อยไป..
‘นายชื่อคีย์ใช่ไหม?’
‘อื้อ...’
‘ฉันชื่อมินโฮนะ’
รู้จักสิ.. ทำไมจะไม่รู้จัก
ก็คนดังของโรงเรียนนี่..
‘มีอะไรหรอ?’
‘.....................’
‘......................’
‘ฉันชอบแทมิน ช่วยฉันหน่อยได้ไหม?’
‘.......................’
‘นะ....’
‘อืมมม...แทมินน..แทมินชอบกินขนม!’
‘ขนมอะไรล่ะ?’
‘ชอบทุกอย่างเลยนะฉันว่า’
โป๊ก!
คนตัวเล็กทำหน้าเหยเมื่อถูกคนตัวโตกว่าเขกหัวเข้าให้หนึ่งที
‘มาเขกหัวฉันทำไมเนี่ย?’
‘คนอะไรจะชอบกินทุกอย่างล่ะฮะ? มันก็ต้องมีของโปรดอะไรบ้างสิ’
‘ฉันไง ฉันชอบกินขนมทุกอย่างเลย’
‘ก็นี่มันคีย์ ไม่ใช่แทมิน คนอย่างนายมีอีกที่ไหน’
เสียงหัวเราะเริงร่า.. สอดประสาน นานวัน.. กลายเป็นรัก.. หากแต่..โชคชะตาคงเล่นตลก.. แววตาของคิบอมสะท้อนแต่เงาของชเวมินโฮอยู่เต็มหัวใจ.. หากแต่.. ชเวมินโฮ ไม่เคยรับรู้เลย..
ไม่เคย.. รักเลย..
‘พยายามเข้านะมินโฮ’
เสียงหวานมักจะสดใสร่าเริง รอยยิ้มที่ฝืนฉีกจนกว้างนั้นมินโฮมองไม่เห็นหรืออย่างไรว่าน้ำตากำลังค่อยๆไหลกรีดเป็นบาดแผลลึกอยู่ภายในหัวใจดวงน้อยนี้
‘คงไม่ได้หรอก..มินโฮ...’
‘ทำไมล่ะแทมิน?’
‘..............................’
‘ฉันรักนายจริงๆนะ..’
‘..............................’
‘ฉันชอบนายจริงๆ....’
‘แต่คีย์....’
‘..............................’
‘คีย์เค้าชอบนายนะมินโฮ....’
‘คีย์เค้าชอบนายมากๆ....’
‘คีย์รักนาย....’
สุดแล้ว.. ความรัก.. หมดสิ้น.. แล้ว..
รัก..
‘นะ..นายกำลังเข้าใจผิดนะมินโฮ!’
ทำไมกัน.. ทำไมพระเจ้าช่างโหดร้ายนัก..
ขอแค่รักอีกสักหน่อย ไม่ได้หรือ.. ขอแค่มอง.. อยู่ห่างๆ.. ก็ถือเป็นความผิดงั้นหรือ.. ทำไมกัน..
‘งั้นนายก็บอกมาสิว่านายไม่ชอบฉัน!’
‘ฮึ่ก.....ฉัน...ฉัน....’
‘บอกมาสิคีย์! ว่านายไม่ได้ชอบฉัน!!!!!!’ มินโฮเขย่าไหล่คนตรงหน้าอย่างไม่เกรงว่าอีกฝ่ายจะเจ็บสักเพียงใด ยิ่งคีย์ยืนสะอื้นไม่ยอมตอบอะไร มินโฮก็แทบบ้า
‘ฮึ่ก....ฉัน....’
‘...................................’
‘ฉันไม่ได้ตั้งใจ.....’
‘โถ่เว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’
คีย์มองคนที่หันไปเตะกระป๋องที่ใครก็ไม่รู้มือบอนทิ้งไว้แถวนั้นอย่างระบายอารมณ์ เห็นอย่างนั้นแล้วน้ำตาก็ยิ่งพาลจะไหล
‘ตั้งแต่เมื่อไหร่!!?? มันเกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!???’
‘ฉันไม่รู้..ฮึ่ก...ไม่รู้....’
ฉันไม่เคยรู้เลยว่าความรักของฉันมันจะทำให้นายรังเกียจถึงขนาดนี้...
‘..........................................’
มินโฮเอามือลูบหน้าก่อนจะเสยผมอย่างระงับอารมณ์
‘เลิกซะคีย์.....’
‘ลืมมันซะ.. แล้วเลิกรักฉัน.. ฉันเองก็จะลืมให้หมด.. ทำได้ไหม?’
‘.............................................’
เลิกรัก..งั้นหรือ..
ให้คิบอม..
เลิกรักชเวมินโฮ อย่างนั้น.. ที่นายต้องการใช่ไหม?...
‘ฉันขอร้อง..ลืมมันไปซะคีย์...’
‘ไม่ได้....’
‘ฉันทำไม่ได้...’
ฉันไม่ได้ดื้อด้าน.. ฉันไม่ได้ต้องการเอาชนะ.. แต่ฉันทำไม่ได้..
‘ฉันเลิกรักนายไม่ได้จริงๆ....’
ฉันขอโทษ.. ที่ความรักของฉันทำให้นายรู้สึกเลวร้าย..
ฉันขอโทษ.. ที่ความรักของฉันมันเป็นสิ่งที่ทำให้นายอยากโยนมันทิ้งไปให้ไกลๆ..
ฉันขอโทษ..
แต่นายไม่ต้องยกโทษให้ฉันก็ได้..
เพราะฉันเลิกรักนายไม่ได้จริงๆ...
คงจะเพราะความอ่อนเพลียและฤทธิ์ของสุราที่ทำให้มินโฮหลับเป็นตายอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ร่างบางของคีย์ค่อยๆเดินเข้ามาทรุดลงนั่งบนพื้น มือเล็กคลี่ผ้าห่มที่หอบเอาออกมาจากห้องนอนคลุมตัวคนหลับแผ่วเบา
เนิ่นนานที่คีย์นั่งมองหน้ามินโฮอยู่อย่างนั้น.. หากว่านี่จะเป็นโอกาสเดียว.. คิมคิบอมก็จะขอ.. ขอฉวยโอกาสนี้เอาไว้.. ใบหน้าอ่อนโยนยามหลับใหล ที่คีย์ไม่เคยได้เห็นอีกเลยนับจากวันนั้น.. คีย์จะขอ.. ขอเก็บมันไว้ในหัวใจ..
เพราะคีย์รู้ดีว่า เมื่อใดที่คนตรงหน้าตื่นขึ้นมาแล้ว เมื่อนั้น.. ก็คงหมดโอกาส..
ถ้าหากว่านี่คือการเห็นแก่ตัว.. คีย์จะขอเห็นแก่ตัวบ้างได้ไหม?
คีย์จะขอเก็บใบหน้าอันแสนอ่อนโยนของมินโฮไว้กับตัว.. ขอแค่นั้นจะได้ไหม?
เพราะถ้ามินโฮตื่นขึ้นมาแล้ว.. สิ่งที่คีย์จะได้เห็น.. ก็คงจะมีเพียงแต่..
ความเกลียดชัง..
รักเอ๋ย..
เจ้าแสน.. ประหลาดนัก..
อ่อนหวาน.. อ่อนไหว..
หวาดหวั่น.. สับสน..
น้ำตา.. ไหลริน..
หากแต่เจ้า.. กลับทำข้า..
ยิ้มสุขใจ..
รอคอย.. แม้สิ้นหวัง..
พยายาม.. แม้ไร้หนทาง..
เจ้าเกลียดข้ามากเพียงใดหรือ..
ข้า.. เกลียดเจ้า ก็เพียงนั้น..
แต่ใย..
ทิ้งเจ้า..
ไม่ลง..
สักที...
:: แล้วพบกันตอนหน้าฮะ ^^ ::
나 없이도 - 씨야(SeeYa)
ความคิดเห็น