[SHINee :: Series] ..รัก.. [MinHo x Key]

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่๕ :: ถ้า...รัก

ถ้า...รัก












http://www.pingbook.com/music/listen.php?id=1313&song_id=12480&listen=normalasx

ลิ้งค์สำหรับฟังเพลงฮะ ฟังด้วยนะฮะ.. ^^
















ถ้าหากคุณเลือกได้..

คุณเลือกที่จะยิ้ม หรือ เลือกที่จะร้องไห้

คุณเลือกที่จะมีความสุขหรือว่าเจ็บปวด..

ถ้าหากคุณเลือกได้คุณจะเลือกแบบไหน..



มันน่าตลกใช่ไหม..

คำถามโง่ๆ..


ใครล่ะที่จะละทิ้งรอยยิ้มเพื่อวิ่งไปหาน้ำตา..





แต่ฉันเองก็เป็นเพียงแค่คนโง่ๆคนหนึ่ง..

เป็นแค่คนโง่ๆที่เลือกความเจ็บปวดมากกว่าความสุข

เลือกที่จะร้องไห้.. แม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยเพียงใด


ท้อแท้หรือสิ้นหวัง..


มากเพียงใด..




ฉันโง่ใช่ไหม?


แต่ทั้งหมดนี้..






เป็นความโง่ที่ฉันตั้งใจเลือกมันเอง..





ทั้งหมดนี้..





เป็นความเจ็บที่ฉันเต็มใจจะแบกรับมันไว้..



แม้หัวใจอ่อนล้า..




แม้น้ำตาจะรินไหล..




แต่ทั้งหมดนี้..



ฉันเต็มใจ..




ฉันตั้งใจ..



ทั้งหมดนี้..





..เพราะว่าฉันรักเธอ..






“แค่กๆ....”


เสียงไอค่อกแค่กดังออกมาจากริมฝีปากบางแห้งผาก ใบหน้าหวานซีดเซียวจนน่าใจหาย.. คีย์ค่อยๆฝืนเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาช้าๆ..


เค้กช็อกโกแลตยังคงวางอยู่ตรงหน้า..

ลูกโป่งหลากสียังคงแขวนไว้ตรงที่เดิม..

สายรุ้งสดใส.. ป้ายงานวันเกิด..




“แค่กๆ...”


มือบางยกขึ้นป้องปากตัวเองเพราะอาการไอที่กำลังแผลงฤทธิ์ คีย์ค่อยๆยันตัวขึ้นยืนช้าๆ


“อ๊ะ....”


ดูเหมือนโลกจะหมุนเร็วผิดปกติเมื่อคีย์ลุกขึ้นยืน มือเล็กยันโต๊ะค้ำตัวเองเอาไว้ไม่ให้ร่วงลงไปกองกับพื้นก่อนจะไอโขลกออกมาอีกรอบ


เหนื่อย..


เหนื่อยเหลือเกิน..





ร่างบางปิดตาลงช้าๆก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ





พยายามฝืน..


แต่ว่า..




มันก็ช่างทรมานเหลือเกิน..






คีย์พยายามประคองตัวเองให้เดินไปจนถึงผนังห้อง มือบางค่อยๆปลดสายรุ้งที่ห้อยอยู่ลงช้าๆ




“แค่ก...”



ทั้งๆที่ตอนนี้ตาพร่าเบลอเพราะพิษไข้ที่รุมเร้าแต่คีย์ก็ยังคงฝืน..



ป้ายแฮปปี้เบิร์ธเดย์ค่อยๆถูกปลดลงมาพร้อมกับเสียงไอที่ดังไม่ยอมหยุด




HAPPY BIRTHDAY TO KIMKIBUM ^^




ตัวหนังสือโย้เย้แต่มันก็เป็นตัวหนังสือที่คีย์ตั้งใจเขียนอยู่เป็นวัน..



ไร้ค่า.. ไม่ต่างจากเศษขยะ



ไร้ค่า.. ไม่ต่างจากคีย์..





คิมคิบอม..



เหนื่อยไหม?



เจ็บบ้างหรือเปล่า..





“แค่กๆ...”




เค้กที่ถูกตัดแบ่งออกไปมือน้อยค่อยๆประคองมันเก็บใส่กล่องเบาๆอย่างทะนุถนอม..



อย่างน้อย..


มันก็เป็นเค้กที่ตั้งใจทำไว้เพื่อมินโฮ..



ต้องรักษาไว้..


ต้องดูแลเอาไว้..




แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เคยมองเห็นค่ามันเลยก็ตามที..





ร่างบางกระพริบตาถี่ๆอย่างที่ชอบทำอยู่ทุกครั้งเวลาน้ำตาใกล้จะไหล..




เจ็บ..



เจ็บตรงหัวใจ..




ที่ว่าเจ็บจนใจมันชานั้น.. มันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ..

เพราะต่อให้เจ็บสักเท่าไหร่.. ต่อให้เจ็บมากสักเท่าไหร่..


หัวใจของคีย์มันก็ไม่เคยชาเสียที..



มันยังคงรู้สึก..



มันยังคงเจ็บ..

ยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ไม่เคยจางหายไป..








ถึงใครๆจะมองว่าดูโง่..

แต่ฉันก็เต็มใจ..

ขอเพียงแค่มีเธอ..

ให้ฉันได้เฝ้ามอง..

เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว..

เพียงพอแล้วจริงๆ..









แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างห้องนอนเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างสูงที่นอนฟุบอยู่ตรงข้างเตียงช้าๆ.. ช้าๆหากแต่ทำให้คนที่ตกอยู่ในห้วงนิทราค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา..



เช้าแล้วงั้นหรือ..



มินโฮไล่สายตาไปรอบๆห้อง เตียงว่างเปล่า.. มีเพียงกระดาษโน้ตสีอ่อนที่แปะเอาไว้ตรงหัวนอนเท่านั้นที่มินโฮได้เห็น..


ลายมือหยุกหยิกน่ารักสมกับตัวเจ้าของเขียนเป็นประโยคสั้นๆถึงคนอ่าน





ขอบคุณมากนะ.. แต่ความรักของมินโฮ.. เรารับไว้ไม่ได้จริงๆ...

ปล.หายดีแล้วเลยออกไปรับคุณจง ^^






ดวงตาคมเหม่อมองออกไปข้างนอกเงียบๆ..



แสงแดดยามเช้ารับอรุณอันแสนสดใส..



กับความรักที่จบลง..







ถ้าหากคุณเลือกได้.. คุณจะเลือกมีความรักแบบไหน..







ป่านนี้มินโฮจะกินข้าวเช้าหรือยัง?



คนที่ป่วยแต่ก็ยังคงดื้อฝืนสังขารมาทำกับข้าวในครัว.. แม้มือแทบจะไร้เรี่ยวแรง.. แต่ความเป็นห่วงยังคงมีมากล้น..


แทมินไม่สบาย..


แต่เมื่อเช้าแทมินโทรมาบอกว่าหายดีแล้ว.. ไม่ต้องเป็นห่วง..


กำลังจะออกไปรับจงฮยอน..




มินโฮจะเป็นยังไงบ้างนะ..




ป่านนี้มินโฮจะเป็นยังไงบ้าง..






มินโฮ..








หิมะยังคงโปรยปราย..


คีย์ยัดตัวเองลงไปในเสื้อโค้ทตัวหนาสีชมพูอ่อน สวมหมวกไหมพรมสีครีมขาว มือน้อยที่ถูกโอบล้อมด้วยความอุ่นจากถุงมือคู่โปรดอุ้มเอากล่องอาหารฝีมือตัวเองไปด้วยอย่างระมัดระวัง


คนตัวเล็กค่อยๆก้าวไปตามทาง แม้จะรู้สึกว่าลมหายใจร้อนผ่าวและร่างกายยังคงหนาวจัด..


แต่เมื่อนึกถึงใครอีกคนแล้วคีย์ก็รีบเร่งฝีเท้าตัวเองให้เร็วยิ่งขึ้น..


ตอนนี้มินโฮจะเป็นยังไงบ้าง..













ร่างสูงเอามือที่เย็นเฉียบล้วงลงไปในกระเป๋า ใบหน้าคมแหงนเงยขึ้นมองท้องฟ้า.. แสงแดดอบอุ่นหากแต่หิมะยังคงทิ้งตัวระเรื่อยลงมาบางเบา..



แสงแดดอบอุ่น..

ทว่าหิมะช่างหนาวเหน็บ..




แสงแดดอบอุ่น..


อุ่นเหมือนใครบางคน..




แต่ก็เหมือนทุกคราวที่มินโฮรีบสลัดความคิดนั้นของตัวเองทิ้งแทบจะในทันที



ไม่มีทาง..


คนแบบนั้น..


อบอุ่นงั้นหรือ?








‘มินโฮ...’


‘หือ....’


‘มินโฮชอบหน้าหนาวรึเปล่า?’


‘ไม่ชอบ’


‘ทำไมล่ะ?’


‘เพราะมันหนาว...’


‘อ้าว หน้าหนาวก็ต้องหนาวสิ ไม่ดีหรอ?’


‘มันหนาวเกินไป..’



‘แล้วคีย์ล่ะ ชอบหรอ?’


‘อื้อ ชอบ’


‘ทำไมล่ะ? ทั้งๆที่นายเป็นภูมิแพ้...’



‘แต่ก่อนก็ไม่ชอบเหมือนกัน..’


‘แต่ตอนนี้ชอบแล้วล่ะ..’



‘....................................’



‘เพราะตอนนี้มันอุ่น’




‘...................................’


‘ฮ่าๆๆๆ ฉันคงรู้สึกบ้าบอไปคนเดียวแล่ะ หน้าหนาวก็ต้องหนาวสิเนอะ...’


‘...........................................’



‘แต่เวลาอยู่ใกล้ๆมินโฮแล้วฉันอุ่นขึ้นเยอะเลย’








หนาว..


คีย์ปากสั่นระริก มือบางเอื้อมไปไขกุญแจประตูบ้านอย่างสั่นเทา



“แค่ก....”



อากาศภายในบ้านที่โอบล้อมตัวเอาไว้ทำให้คีย์รู้สึกอุ่นขึ้นมาบ้าง หากแต่อาการมึนหัวยังคงไม่หายไปไหน.. เรี่ยวแรงก็ดูเหมือนจะหดหายไปจนหมด..



“มินโฮ...”



คีย์ประคองตัวเดินไปตรงโซฟาทั้งๆที่ยังคงไอไม่หยุด


“มินโฮ...”



นายอยู่ไหนนะมินโฮ...



คีย์ไอโขลก




มือเรียวเล็กที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่นน้อยๆ..





((ฮัลโหล))



“มินโฮ....”



((มีอะไร))



“นาย...นายอยู่ไหน?”



((อยู่ข้างนอก))



เสียงทุ้มยังคงเรียบนิ่งเหมือนเช่นทุกครั้ง



“ละ..แล้วนายจะ..แค่ก...กลับมาตอนไหน..หรอ?”



((อีกสักพักก็จะกลับ))



“แค่ก...”



((แค่นี้นะ))



“อือ...แค่ก..รีบๆ..กลับ...”




สัญญาณถูกตัดไปแล้ว คีย์ค่อยๆทรุดลงไปนั่งกองที่พื้นข้างโซฟาก่อจะไอจนตัวโยน





รอ..



คีย์จะรอมินโฮ..








ถ้าหากได้แต่รอคอย..















มินโฮรีบกดตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง


น้ำเสียงอ่อนหวานที่บัดนี้ฟังดูไร้เรี่ยวแรง..


ชเวมินโฮไม่อยากได้ยิน..




แต่ทำไม..ถึงได้มีเสียงไอเล็ดลอดออกมาด้วยนะ..

คนแบบนั้น..





ไม่รู้ทำไม.. ไม่รู้ว่ามินโฮกลายเป็นโรคประสาทไปเสียแล้วหรืออย่างไร..

คนแบบนั้น.. ถึงทำให้ขายาวรีบพาตัวเองก้าวเดินไปข้างหน้าได้เร็วถึงเพียงนี้..



คนแบบนั้น..









ถ้าหาก.. ได้แค่เฝ้าหวัง..








คีย์นั่งไอจนตัวงออยู่บนพื้น หนาว.. ปวดหัว.. ปวดไปทั้งตัว..




ถ้าหาก.. ทำได้แค่นั่งรอ..







มินโฮกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านหน้าร้านไอติมเล็กๆซึ่งเป็นที่รู้จักของเหล่าบรรดาคู่รักเป็นอย่างดี ร่างสูงหยุดชะงักกึกเมื่อมองเห็นอะไรบางอย่างภายในร้าน



“เอารสกาแฟฮะ!”


“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดกินกาแฟได้ยังไง! เอาวานิลลาแทนนะครับ”


“คุณจง! เราบอกว่าจะเอากาแฟไง!”


“ไม่ได้ ตัวก็แค่เนี้ยริจะกินกาแฟ เดี๋ยวถ้านอนไม่หลับอย่ามาชวนเล่นเกมเลยนะ”


“ง่า~”





ภาพแทมินกับจงฮยอนที่กำลังคุยกันด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ..













‘นี่ หนาวขนาดนี้ยังจะกินไอติมอีกหรือไง?’


‘อื้อ’


คีย์พยักหน้า


‘เป็นหวัดง่ายแบบนี้ยังไม่รู้จักระวังตัวเองอีก’


คีย์อมยิ้มมองคนช่างบ่นก่อนจะตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มสดใส


‘ก็มินโฮอยู่ด้วยน่ะ ไม่หนาวหรอก อุ่นจะตาย’









ถ้าหาก.. ทำได้เพียง.. เฝ้ามองดู






อยู่ไกลๆ..








‘เฮ้ย! ไอ้โฮ วันนี้ห้ามโดดซ้อมนะเว่ย!’

‘เออ’


เพื่อนตัวดีโบกมือเหยงๆก่อนจะวิ่งออกไป มินโฮส่ายหัวยิ้มๆ


พลั่ก!


‘โอ๊ย!!//อ่ะ....’



มินโฮรู้สึกถึงแรงกระแทกตรงไหล่ของตัวเองพร้อมๆกับที่คนตรงหน้าร่วงลงไปกองบนพื้นไม่ต่างจากหนังสือที่ตกลงไปกระจัดกระจาย


‘อ่ะ..ขอโทษครับคุณ...’



‘.................................’



‘อูย~ ไม่เป็นไรฮะ T^T เจ็บนิดดดเดียว’



ดวงตากลมโตสุกใส ผิวขาวจัด ริมฝีปากสีอ่อนระเรื่อที่พยายามยิ้มอย่างเหยเก


‘แทมิน! เป็นอะไรไปน่ะ!?’


ใครบางคนวิ่งเข้ามาจับตัวคนที่นั่งกองอยู่กับพื้นอย่างไม่เป็นท่าด้วยความเป็นห่วง


มินโฮจำไม่ค่อยได้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร..

รู้สึกแค่ว่าตัวเล็กๆ ผมสีน้ำตาล.. และสีหน้าตื่นๆ



คนในตอนนั้นเป็นใคร.. มินโฮไม่ได้สนใจ..



แทมิน..


แทมินงั้นหรือ..

รอยยิ้มนั้น..


รู้สึกคล้ายๆว่ากำลัง..




ตกหลุมรัก..




อีแทมิน..




รักแรกของชเวมินโฮ








ถ้าหาก.. ได้เป็นเพียงแค่อากาศ..


ที่ลอยอยู่รอบๆตัว


ใกล้..



ใกล้..




จนแทบจะมองไม่เห็น..




เหล้าแก้วที่สี่ถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากก่อนที่มินโฮจะกลืนมันลงคอไปราวกับเป็นน้ำเปล่า..



รักแรก..


ฝังใจ..


ทำยังไงก็ไม่ลืม..




ไม่มีวันลืม..








ถ้าหาก.. ทำได้แค่เพียง..








“แค่กๆ...”


คีย์ที่นอนหลับตาพิงโซฟาอยู่บนพื้นไอออกมาเบาๆ..




หนาว..



คีย์ไม่ชอบอากาศหนาว..



เพราะมันไม่อุ่นเลย..



คีย์ไม่ชอบอากาศหนาว..



ถ้าไม่มีมินโฮ..







ถ้าหาก..






เข็มสั้นของนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆตามเข็มยาว.. ล่วงเลยมาจนถึงเลขสิบเอ็ด.. ห้าทุ่มสิบนาที..




ประตูบ้านถูกเปิดออกพร้อมๆกับร่างสูงที่เดินโซเซเข้ามา..






มินโฮพยายามพาร่างของตัวเองเข้ามาจนถึงในห้องนั่งเล่น กำลังก้าวเท้าจะเข้าไปนอนแผ่หลาบนโซฟาเหมือนทุกที แต่กลับต้องชะงักไป..


ร่างบอบบางของใครบางคนนั่งอยู่บนพื้น หัวเล็กๆนั้นพิงโซฟาอยู่ ดวงตาหวานปิดสนิท หายใจแผ่วเบา.. ผิวแก้มและริมฝีปากบางซีดจนขาว..


เนิ่นนาน.. เนิ่นนานเหลือเกินที่จ้องมอง..





“มินโฮ....”




เสียงหวานครางแผ่วเบาเมื่อเห็นภาพใครบางคนเลือนรางอยู่ตรงหน้า






ถ้าหาก..







“กลับมาแล้วหรอ...”




รอยยิ้มบางเบา.. ที่คีย์มีให้มินโฮเสมอ..





“มาทำไม”






ถ้าหาก..




“พรุ่งนี้โรงเรียนเปิดแล้วนะ..”


คีย์ค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก.. ใกล้จะ..หมดแรง.. เต็มทน..






“ออกไปข้างนอก...นานๆ..เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก..”



ไร้เรี่ยวแรง.. แผ่วเบาเหลือเกิน..





“แล้วมันกงการอะไรของนาย”





ถ้าหาก..






“.............................................”



“อย่ามาจุ้นจ้านกับชีวิตของฉันให้มันมากนัก”




มินโฮ.. พูดกับคีย์..


พูดยาวๆ..เป็นครั้งที่เท่าไหร่กันนะ..




ควรจะดีใจสิคีย์..



แต่ทำไมมันเจ็บ..



ทำไมมันถึงเจ็บ..



เจ็บขนาดนี้..






ถ้าหาก..






“เลิกยุ่งกับชีวิตของฉันซักที”




“ฉันรำคาญ”






ดวงตาคมนิ่งสนิท หากแต่ข้างใน.. มินโฮกำลังสับสน..




ทำไม..





คีย์ยิ้มกับตัวเองเบาๆ.. น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ค่อยๆไหลลงมาทีละหยด..






มินโฮมองคนตรงหน้าด้วยแววตาว้าวุ่น น้ำตาใสๆค่อยๆไหลเอื่อยลงมาตามผิวแก้มขาวซีด



ทำไม..



คีย์ร้องไห้ให้มินโฮเห็นเป็นครั้งแรก..









ความรู้สึกเจ็บหนึบๆตรงหัวใจทำให้มินโฮไม่เข้าใจตัวเองหนักขึ้นไปอีก



ฉันเกลียดนาย..





“มินโฮ...”


เรี่ยวแรงของคีย์ค่อยๆหมดลงไปทุกวินาทีที่หายใจ..

ทุกวินาทีที่ได้เห็นแววตาอันแสนเย็นชาคู่นั้น..





ก็เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงขึ้นทุกที..




“มินโฮ...”



เสียงของคีย์กำลังวอนขอ.. ดวงตาเรียวเล็กกำลังสั่นระริก..




“เมื่อวานนายไม่ได้ลืมใช่ไหม?”






สำหรับฉัน.. ขอแค่ได้เฝ้ามองดูเธอจากข้างหลัง.. ก็เพียงพอแล้ว..

แต่ถ้าหากเธอก้าวเดินเร็วเกินไป.. จนฉันตามไม่ทัน..

ต่อให้พยายามมากแค่ไหน.. พยายามก้าวตาม.. หากแต่เธอก็ยิ่งไกลห่างออกไป..

จนฉันไม่อาจมองเห็นเธอ..



แล้วฉันจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร?




ถ้ามองไม่เห็นเธอ..




ฉันอยู่ได้ยังไง..



ถ้าไม่มีเธอ..





คีย์กัดปากแน่นน้ำตาคลอ..



ได้โปรด..






“เปล่า..”



น้ำเสียงทุ้มมีแต่ความเย็นชา..



“ทำไม..”



“อย่าบอกนะว่านายไปนั่งรอฉันอยู่..”





หยดน้ำตาร่วงหล่นลงมากระทบฝ่ามือบางที่บีบกันแน่น





“เลิกทำแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องได้ไหม..”




“เลิกหวังซะเถอะ..”




“ยังไงฉันก็ไม่มีวันรักนาย”




“เลิกยุ่งกับชีวิตของฉันสักที”





เพราะฉันรำคาญนายเต็มทน..






คีย์พยายามแย้มริมฝีปากที่สั่นระริกให้เป็นรอยยิ้ม.. ทั้งๆที่น้ำตากำลังร่วงหล่น



มันช่าง.. ทรมาน..



ทรมาน..



จนจะทนไม่ไหว..






“แต่ฉันเลิกรักนายไม่ได้..”





“ฉันพยายามแล้ว.. แต่ฉันทำไม่ได้..”




เสียงหวานสั่นเครือ..



ทรมาน..




อยากจะเลิก.. แต่เลิกไม่ได้..


อยากจะตัด.. แต่ทำยังไงก็ไม่ขาดเสียที..




ทรมาน..



ทรมานเหลือเกิน..






“พอซักทีเถอะ..”



“ความรักของนาย..”


“พอเสียที..”








พอเสียที.. คิมคิบอม..






ต่อให้ฉันต้องนั่งรอเธออย่างเดียวดาย.. หนาวเหน็บ.. และทรมาน..

แต่ฉันก็ยังอยากจะนั่งอยู่ตรงที่นั้น.. เพื่อรอคอยเธอ..



หากแต่วันนี้.. ร่างกายฉัน.. หัวใจของฉัน..

มันช่างอ่อนล้าเหลือเกิน..



แม้อยากจะวิ่งตามเธอไปสักเท่าไร..


แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงจะก้าวเดิน




จากนี้ไป..



ฉันคงไม่อาจเดินตามเธอได้อีกต่อไปแล้ว..


ฉันคงไม่อาจนั่งรอเธอได้..


เพราะในวันนี้..



ร่างกายของฉันมันอ่อนล้าเต็มทน..


หัวใจก็ได้แต่เต้นอย่างแผ่วเบา..


จนคล้ายจะหยุด..







ทั้งๆที่ฉันรักเธอ..



รักเธอมากมายเหลือเกิน..






แต่ในวันนี้..







คงไร้เรี่ยวแรง..







ถ้าหาก..


ถ้าหากเธอรักฉันบ้าง..





ก็คงจะดี..

















หายไปนานเป็นเดือนๆ T____T จะเอามาลงจริงๆแล้วค้าบบบบ