[SHINee :: Series] ..รัก.. [MinHo x Key]

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่๔ :: ร้าว...รัก

ร้าว..รัก

รักเอ๋ย.. เจ้าเคย.. 

ทำข้าเจ็บ..

รักเอ๋ย.. เจ้าเคย.. ทำลายหัวใจ..

จนรวดร้าว..

ปางตาย..

แต่วันนี้.. เจ้ากลับแปลกไป..

อบอุ่น.. อ่อนโยน

หวานละมุน.. แม้เพียงน้อยนิด..

แต่สำหรับข้า.. มันช่าง..

มากมายนัก..

ข้าโง่ใช่ไหม.. เจ้าเคยทำร้ายข้ามากเพียงใด..

ข้ากลับลืมมันไป.. ลืมไปจนหมดสิ้น..

ได้โปรด..

อย่าหลอกลวงข้าเลย..

ได้โปรด..

อย่าทำให้ข้าต้องปวดร้าวอีกเลย..

เพราะข้าเจ็บ..

เจ็บมามากพอแล้ว..

ฉันเจ็บ.. เจ็บเพราะเธอมามากพอแล้ว..

ได้โปรด..

..อย่าทำร้ายกันอีกเลย..

‘วันเกิดคีย์..เราออกไปซื้อของมาเซอร์ไพร้ส์กันนะ’

มินโฮนิ่งไปนิดหนึ่งตอนที่ได้ฟัง วันเกิดคีย์.. เขาไม่เคยรู้เลย..

แต่ก็ช่างเถอะ..

ไม่ได้..

สำคัญอะไร..

ร่างสูงสวมเสื้อโค้ทตัวหนาทับเสื้อแขนยาวด้านในอีกที วันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวัน หิมะก็ดูเหมือนจะตกหนักกว่าปกติ แต่มินโฮกลับไม่ได้หวั่นใจ

นาฬิกาที่หัวเตียงบ่งบอกเวลาบ่ายสองโมง..

วันนี้มีนัดกับแทมิน..

วันนี้..

มีนัดกับแทมิน..

หิมะโปรยปราย..

วันนี้จงฮยอนต้องออกไปทำธุระที่ต่างจังหวัด แทมินจึงต้องออกมาเลือกซื้อของมาจัดเตรียมงานวันเกิดให้คีย์กับมินโฮสองคน..

อันที่จริงมันอาจจะดูช้าเกินไป..

แต่ตอนแรกแทมินก็ลังเลใจอยู่นานว่าจะโทรมาดีมั้ย..มันจะดูยุ่งเรื่องของมินโฮกับคีย์

มากเกินไปรึเปล่า.. แต่แทมินก็แค่จะช่วยจัดเตรียมงานเซอร์ไพรส์คีย์ที่บ้านของมินโฮ..

..แต่ให้มินโฮกับคีย์ฉลองกันสองคน..

คีย์คงดีใจ..

ร่างสูงของมินโฮปรากฏต่อสายตา แทมินรีบวิ่งเข้าไปหาคนที่ยืนก้มหน้าเอามือล้วงกระเป๋าพิงกำแพงร้านค้าอยู่ เสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ทำให้มินโฮต้องเงยหน้าขึ้นมอง

แทมินยิ้มกว้าง

แววตาของมินโฮฉายประกายอ่อนโยน..

รอยยิ้มของแทมิน..

มินโฮมองแล้วสบายใจ..

มองแล้ว.. มีความสุข

มีความสุขเหลือเกินที่ได้อยู่กับแทมิน..

คีย์ยิ้มกว้าง..

มือเล็กปาดเหงื่อที่ไหลลงมาตามไรผมทั้งๆที่อากาศหนาว ตอนนี้ทั้งบ้านเต็มไปด้วยของประดับมากมาย ของที่วางระเกะระกะก็ถูกเก็บจนเข้าที่ เค้กที่ตั้งใจทำสุดฝีมือถูกแช่อยู่ในตู้เย็น..

จะสามโมงครึ่งแล้ว..

คีย์รีบวิ่งรี่ไปอาบน้ำ..

วันนี้..

วันพิเศษ..

ไม่ได้พิเศษเพราะเป็นวันเกิดของคีย์..

แต่มันพิเศษ..

เพราะมินโฮ..

มินโฮ.. ขอเพียงแค่นายยิ้มให้ฉันบ้าง..

ฉันก็ดีใจมากแล้ว..

เพราะสำหรับฉัน.. แค่นั้นก็มากมาย..

มากมายเกินไปแล้วจริงๆ..

“อ่า..เอาอันนี้ด้วยดีกว่า สีชมพู คีย์ชอบ ^^”

แทมินหยิบเอาสายรุ้งสีชมพูสดใสขึ้นมาดูก่อนจะหันไปบอกกับมินโฮที่เดินตามหลังมา ดวงตาคมอ่อนแสง..

มินโฮ.. เดินตามหลังแทมิน..

แต่มินโฮ.. เดินนำหน้าคีย์เสมอ..

แต่มันต่างกันตรงที่ว่า.. แทมินมักจะหันหน้ากลับมาชวนมินโฮคุยนู่นคุยนี่อยู่เสมอ..

แต่มินโฮ..

ไม่เคยหันกลับไปมองคีย์เลย..

ต่อให้คีย์ร้องไห้.. หรือล้มลงเพราะเดินตามต่อไปไม่ไหว..

มินโฮก็คงไม่มีโอกาสจะได้เห็น..

เพราะมินโฮไม่เคยคิดจะหันกลับไป..

มองดู..

ใส่ใจ..

ปลอบโยน..

ไม่เคยเลย..

คีย์ต้องพยายาม.. พยายามเดินตามให้ทัน..

แต่คีย์ไม่เคยเรียกร้องให้มินโฮหันกลับมา..

แผ่นหลังของมินโฮนั้น.. คีย์เห็นจนชินตา..

เพราะคีย์เดินตามมินโฮอยู่เสมอ..

เหนื่อย..

แต่ก็ต้องพยายาม..

พยายาม..

พยายามให้มากกว่านี้..

มากกว่านี้..

แต่บางในบางครั้ง.. มันก็ช่าง..

เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน..

“มินโฮ..ซื้อของขวัญให้คีย์หรือยัง?”

“ยัง..”

คำตอบของมินโฮทำให้คนที่กำลังมองร้านนู้นร้านนี้เพลินๆชะงักไป..

“งั้นเดี๋ยวไปซื้อเค้กก่อนแล้วค่อยไปเลือกของขวัญกันนะ”

“แล้วแต่แทมิน..”

“....................................”

แทมินเม้มปากแน่น

“มินโฮ..”

“คีย์รักมินโฮมากนะ..”

“................................”

คีย์รัก..

รักมินโฮมาก..

บางทีอาจจะมากกว่าตัวเองด้วยซ้ำ..

แทมินรู้.. รู้ดี..

เพราะแววตาของคีย์.. ไม่เคยมีสักวินาทีที่จะไม่สะท้อนเงาของมินโฮ..

แต่คีย์ก็ไม่เคยขอ.. ไม่เคยเรียกร้องความรัก..

คีย์ยิ้ม..

แม้ตอนที่หัวใจเจ็บ..

เพราะคีย์ไม่อยากให้มินโฮรู้..

เพราะคีย์ไม่อยากให้มินโฮเห็น..

แต่มันผิด..

ผิดเพราะแทมิน..

เพราะแทมินคนเดียว..

ที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตคีย์..

คำขอโทษเป็นแสนเป็นล้านครั้ง..

ก็คงไม่อาจทดแทนได้..

กับหยดน้ำตาของคีย์ที่เสียไป..

อากาศหนาวมากขึ้นกว่าเดิม..

หิมะก็ตกหนักกว่าเดิม..

สี่โมงครึ่งแล้ว..

คีย์เดินห่อตัวไปตรงม้านั่งก่อนจะทรุดลงนั่ง.. วันนี้คนค่อนข้างเยอะ เพราะที่นี่เป็นศูนย์รวมร้านค้าของเมือง.. โชคดีที่ยังมีที่ว่างพอจะให้คีย์ได้นั่ง..

สี่โมงสามสิบสองนาที..

มินโฮคงจะยังไม่มา..

ลมหนาวที่พัดมาทำให้คีย์ต้องรีบกอดอกด้วยความหนาว

แต่คีย์กลับไม่ใส่ใจ..

วันนี้.. เป็นวันพิเศษ..

“คีย์รักมินโฮมากนะ..”

“..............................”

“แต่ฉันไม่ได้รัก”

เกลียด..

“และไม่มีวันรัก”

เกลียด..

 “เพราะฉันรักนาย”

เกลียดมาก..

 “รักนายคนเดียว..”

ถ้าหากไม่มีนาย..

แทมินก็คงจะมองฉันบ้าง..

ถ้าหากไม่มีความรักจากนาย..

ฉันคงมีความสุขมากกว่านี้..

รักของนาย..

ฉันไม่ต้องการ..

“ใจร้าย..”

“นายใจร้ายมากเลยนะมินโฮ..”

“ฮึ่ก...”

“แทมิน..”

มินโฮผวาจะเข้าไปหาคนที่จู่ๆก็ร้องไห้ หากแต่แทมินกลับเงยหน้าขึ้นมาเสียก่อน หยดน้ำตาไหลระเรื่อยของแทมิน ทำให้มินโฮนึกถึง..

นึกไปถึงใครอีกคน..

“นายทนเห็นฉันร้องไห้ไม่ได้งั้นหรอ..”

“แล้วคีย์ล่ะ..”

เสียงของแทมินสั่นระริก

“นายเคยมองเห็นน้ำตาของเขาบ้างหรือเปล่า..”

ใจร้าย..

ชเวมินโฮใจร้ายเกินไปแล้ว..

ใจร้ายกับคีย์มากเกินไปแล้ว..

ห้าโมงแล้ว..

คีย์ยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา เข็มสั้นชี้ตรงไปยังเลขห้าเช่นเดียวกับที่เข็มยาวชี้ตรงไปยังเลขสิบสอง.. มือบางเย็นเฉียบ.. วันนี้ลืมใส่ถุงมือมา.. แย่จริงๆคีย์..

แต่ไม่เป็นไรหรอก..

เดี๋ยวมินโฮก็คงจะมา..

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เคยรักคีย์ และก็ไม่มีวันที่จะรัก”

“แล้วนายโกรธคีย์เรื่องอะไร..”

“มินโฮโกรธคีย์เพราะคิดว่าคีย์เป็นต้นเหตุทีทำให้แทมินไม่รักมินโฮใช่มั้ย..”

“ถึงไม่มีคีย์..”

“แทมินก็ไม่รักมินโฮ..”

“ถึงไม่มีคีย์..”

“เราก็รักจงฮยอนคนเดียว”

ห้าโมงครึ่งแล้ว..

หิมะยังคงตกไม่ยอมหยุด..

ปลายจมูกเล็กของคีย์แดงก่ำ.. คีย์เป็นภูมิแพ้.. แพ้อากาศหนาว.. แขนเล็กกอดตัวเองแน่น..

เดี๋ยวมินโฮก็มา..

“เราไม่เคยรักมินโฮเลย..”

“ไม่ใช่เพราะคีย์..”

“แต่เป็นเพราะแทมิน..”

“ถ้าจะเกลียด..”

“ก็เกลียดแทมินแทนเถอะนะ..”

เกลียดแทมินงั้นหรือ..

มันคงยากพอๆกับการรักคีย์..

มินโฮเกลียดแทมินไม่ลง..

“แทมิน..”

“เราสงสารคีย์...”

“สงสารคีย์..”

สงสาร.. งั้นหรอ..

น้ำตา.. ที่ว่ารำคาญ..

รอยยิ้ม.. ที่ว่าทำให้หงุดหงิด..

สงสารงั้นหรือ..

สายลม.. ถ้าหากพัดในยามที่เรารู้สึกร้อน

เราก็คงจะนึกรักมัน..

แต่ถ้าหากมันพัดมาในยามที่อากาศเย็นอยู่แล้ว..

เราก็คงจะนึกรำคาญ..

น่าสงสาร..

สายลม..

“รักคีย์บ้างได้มั้ยมินโฮ?”

“รักคีย์บ้างเถอะนะ..”

“แทมิน!!!!!!!!”

จะหกโมงแล้ว..

หนาว..

หนาวจัง..

ผู้คนหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆเพราะเป็นเวลาเลิกงาน.. คีย์นั่งกอดตัวเองพลางมองไปรอบๆ..

แอบหวังอยู่ลึกๆว่าหนึ่งในนั้นจะเป็นมินโฮ..

เป็นมินโฮที่คีย์รอคอย..

ร่างของแทมินที่กำลังจะล้มลงไปต่อหน้าต่อตาทำให้มินโฮต้องรีบปราดเข้าไปรับด้วยความตกใจ..

ตัวร้อน..

แทมินไม่สบาย..

หกโมงยี่สิบนาที..

รออีกนิดนะคีย์..

อาการภูมิแพ้เริ่มจะกำเริบหนักขึ้น คีย์เริ่มหายใจไม่ค่อยออก.. หนาว.. หนาวมาก..

มินโฮแบกร่างไร้สติของแทมินวิ่งด้วยความเร็วสุดความสามารถไปโบกรถแท็กซี่ สีหน้าร้อนรนปกปิดไม่มิด มินโฮมองคนที่นอนนิ่งด้วยความเป็นกังวล

แทมิน..

เป็นห่วง.. เป็นห่วงเหลือเกิน..

หกโมงสี่สิบเจ็ดนาที..

หนาว.. ริมฝีปากบางสั่นระริก..

ทำไมมินโฮไม่มาซักที..

ทำไมนายไม่มาซักที..

ประตูห้องถูกไขออกด้วยความเร่งรีบ กุญแจที่มินโฮค้นเจอในกระเป๋าของแทมิน..

แทมินเป็นไข้..

แทมินไม่สบาย..

ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนอน..

มินโฮรีบวิ่งไปจัดแจงเอากะละมังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆมาอย่างกๆเงิ่นๆ

หนึ่งทุ่มตรง..

คีย์มองโทรศัพท์ในมือ.. แต่แล้วก็กลับเก็บมันลงใส่กระเป๋าเหมือนเดิม..

ไม่อยาก.. รบกวน..

ไม่อยาก.. เรียกร้อง..

และถามหา..

แม้จะหนาวเพียงใด..

แต่คีย์ก็เลือกที่จะรอ..

ผ้าผืนเล็กถูกไล่เช็ดไปตามใบหน้าสวยเบาๆ มินโฮเช็ดไปตามลำคอของแทมินอย่างทะนุถนอม.. อุณหภูมิที่ขึ้นสูงดูเหมือนจะลดลงมาบ้างแล้ว

มินโฮมองไล่ตั้งแต่ดวงตาสวยที่ปิดสนิท ขาตางอน พวงแก้มขาว และริมฝีปากบางของแทมินด้วยแววตาอ่อนโยน

หากแต่กลับมีใบหน้าของใครบางคนซ้อนทับขึ้นมา

หงุดหงิด..

นี่นายยังตามตื๊อฉันไม่มากพอใช่มั้ย ถึงจะต้องตามมาอยู่ในความคิดของฉันอีก

น่ารำคาญที่สุด..

สองทุ่มแล้ว..

นายอยู่ที่ไหน  มินโฮ..

คีย์พยายามกระพริบตาถี่ๆเพื่อขับไล่ความอ่อนแอให้ออกไป นิ้วเล็กกดปุ่มหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจก่อนจะกลั้นใจกดโทรออก

((ฮัลโหล))

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสั่นเบาๆ มินโฮมองหน้าจอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะกดรับ

“ฮัลโหล”

((มินโฮ...))

เสียงปลายสายสั่นน้อยๆหากแต่มินโฮกลับไม่คิดใส่ใจ..

“มีอะไร?”

((นะ..นายอยู่ไหนหรอ..))

“แทมินไม่สบาย ฉันเลยพามาส่งที่บ้าน”

((................................))

“แล้วนายโทรมาทำไม?”

((อ่ะ...ทะ..แทมินเป็นอะไรมากรึเปล่า...))

“ไม่เป็นไร ฉันเช็ดตัวให้แล้ว เดี๋ยวไข้ก็คงลด”

((อะ..อ๋อ..งะ..งั้น..กะ..ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ))

“อือ โทษทีนะ วันนี้ฉันไปไม่ได้”

((อะ..อื้อ ไม่เป็นไร.. นะ..นี่ฉันก็กลับมาบ้านตั้งนานแล้ว..))

“อือ งั้นก็ดี แค่นี้นะ..”

เจ็บ..

ฉันเจ็บตรงหัวใจจังเลยล่ะมินโฮ..

คีย์พยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น มินโฮวางสายไปแล้ว..

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามค่ำคืน.. ดวงดาวทอแสงเป็นประกายระยิบระยับ หากแต่ความสวยงามนั้นไม่ได้ทำให้น้ำตาของคีย์แห้งเหือดลงเลย..

คีย์เงยหน้าอย่างสุดความสามารถ..

ขอเพียงแค่น้ำตา..

อย่าไหลลงมา..

อย่าอ่อนแอให้มันมากนักนะคิมคิบอม..

เพราะมันช่างน่าเวทนา..

ปวดหัว..

หายใจไม่ออก..

หนาว..

หนาวจังเลยมินโฮ..

คีย์หนาว..

หนาวจนหัวใจมันร้าว..

ร้าวจนแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ..

ปางตาย..

หากแต่..

ยังมีลมหายใจ..

เหมือนจะตาย..

แต่ยังคงหายใจ..

แม้มันจะเป็นลมหายใจที่แผ่วเบาก็ตามที...

สี่ทุ่มกว่าแล้ว..

ประตูบ้านถูกเปิดออกเบาๆ คีย์เดินเหม่อลอยมาจนถึงบ้านได้สำเร็จ หากแต่อ่อนแรงเต็มทน..

ลูกโป่งหลากสีสัน..

สายรุ้งแสนสวย..

ป้ายงานวันเกิดแสนสดใส..

คีย์สูดลมหายใจลึก ก่อนจะเดินไปหยิบเค้กในตู้เย็นออกมาตั้งไว้บนโต๊ะ เทียนถูกปักลงช้าๆก่อนที่ไฟสีทองสว่างจะถูกจุดขึ้น

คีย์ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งช้าๆ ดวงตาเรียวสวยเป็นประกายหยาดน้ำตาหยอกล้อกับแสงของเปลวเทียน

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์...ทูมี...”

“ฮะ..แฮปปี้เบิร์ธ..ฮึ่ก..เดย์..ทู..มี”

“ฮึ่ก......

“แฮป.......”

“ปี้เบิร์ธเดย์....ฮึ่ก..”

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์...”

“ฮึ่ก...”

“....................................”

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์...”

“ฮึ่ก...”

“ทูคีย์....”

หยดน้ำตาพรั่งพรู ไหลรินลงมากระทบผิวแก้มใสที่เย็นเยียบ.. คีย์สะอื้นจนตัวโยน

รสชาติของเค้กที่ส่งเข้าปาก..

ไม่หวาน..

ไม่หวานเลย..

ก็มินโฮไม่ชอบหวาน..

คีย์ทำให้มินโฮ..

ก็คีย์ทำให้มินโฮนี่นา..

ฉันไม่รู้ว่าถ้าฉันจากไป

เธอจะอยู่ยังไง..

ใครจะทำกับข้าวให้เธอกินเวลาเธอหิวแล้วขี้เกียจเดินออกไปซื้อที่ร้าน

ใครจะคอยห่มผ้าให้เธอเวลาเธอนอนหลับอยู่หน้าทีวี

ใครจะคอยดูแลเธอเวลาเธอป่วยแล้วดื้อไม่ยอมกินยา

ใครจะคอยนั่งฟังเธอตวาดตอนที่เธอหงุดหงิดแต่ไม่มีที่ระบาย

ใครจะคอยเดินข้างๆเธอเวลาที่เธอเหงา..

เธอจะอยู่ได้ไหม..

แต่ฉันรู้..

มันก็เป็นแค่ข้ออ้าง..

ฉันต่างหาก.. ฉันต่างหากที่กลัว..

ฉันต่างหาก..

เป็นฉันเอง

ที่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ..

รอ.. ฉันรอเธอ..

เผื่อว่าสักวันเธอจะหันกลับมา..

แต่มันก็คงเป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆ..

ที่ฉันใช้หลอกตัวเองไปวันๆ..

เพื่อหล่อเลี้ยงหัวใจที่แตกร้าวและลมหายใจรวยระริน

ร่างบางค่อยๆยกมือขึ้นมาดูรอยแผลจากเมื่อวาน พลาสเตอร์หลุดออกไปแล้ว.. แต่รอยแผลยังคงอยู่..

คีย์ปิดตา ก่อนจะค่อยๆปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา..

อย่างช้าๆ..

เพราะความรักของคีย์..

มินโฮไม่เคยต้องการ..

นานแล้ว.. ที่ฉันรอเธอ..

นานแล้วที่ฉันเฝ้าคอย..

แต่สุดท้ายแล้ว.. คนที่เจ็บปวด..

คนที่ต้องเจ็บ..

ก็คือตัวฉันเอง..

ขอโทษที่ทำให้คอยนานนะคะ ตอนนี้แต่งจบแล้วจะทยอยลงค่ะ ^^