คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SOMETHING BEGIN
TITLE : None-Fiction
PAIRING : MINHO-KEY,JONGHYUN-TAEMIN,ONEW-...?
AUTHOR : keycup
THEME SONG : http://www.imeem.com/myra16/music/X6xbdiTf/onew-solo-the-name-i-loved/
คำเตือน :: 1. ฟิคเรื่องนี้มีอิโมติค่อนเล็กน้อยถึงปานกลาง
2. ไม่ถนัดแต่อยากแต่ง
3. แป้กก็ทนๆอ่านไป =_=
4. ความยาวสิบสี่หน้าตัวหนังสือคอร์เดียนิวสิบสี่
‘SOMETHING BEGIN’
“ห๊า!!!!!?????????”
อีจินกิสำลักกาแฟไอค่อกแค่กเมื่อได้รับฟังข่าวเด็ดจากปากของคิมจงฮยอนตั้งแต่เช้าตรู่จนคนเล่าต้องเอานิ้วทาบปากแล้วทำเสียงเป็นเชิงให้เงียบพี่ใหญ่
ถึงค่อยสงบลงได้แต่ก็ไม่วายทำตาโต แล้วกระตุกชายเสื้อทำเสียงกระซิบกระซาบ
“แกพูดจริงหรอวะ??”
“พี่ว่าโกหกแล้วจะสูงขึ้นมั้ย =w=”
“นี่มันทำอะไรไม่คิดจะปรึกษาหัวหน้าวงเลยใช่มั้ย?”
“แล้วทำไมมันต้องปรึกษาด้วยล่ะพี่ -______-;?”
“อ้าว แกก็ลองคิดดูสิ..”
เสียงของพี่ใหญ่เบาลงเรื่อยๆจนจงฮยอนต้องเงี่ยหูฟัง
“ถ้าเกิดว่าหลังจากที่ไอ้คีย์มันบอกรักไอ้มินโฮไปแล้ว แล้วมินโฮมันปฏิเสธล่ะ แล้วถ้าไม่ปฏิเสธ เกิดมันห่างเหินกันไปเฉยๆ คราวนี้จะอยู่กันยังไงล่ะฮะ??”
“เออ..ก็จริง”
“โอ๊ย ตายตาย”
“แล้วพี่ว่าไอ้มินโฮมันจะทำไงต่อไปอะ??”
“อืม..”
อีจินกิเหลือบตามองเพดานก่อนจะเอานิ้วไล้ปากอย่างครุ่นคิด
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
=_____________=;” แล้วทำท่าคิดเพื่อ?
“แต่ไอ้คีย์มันก็หน้าสวยใช่ย่อยนะ.. ไอ้มินโฮมันเคยพูดไม่ใช่หรอว่ามันชอบคนสวยอะ ไอ้คีย์ของเราก็อาจจะเข้าข่ายนันก็ได้นะ..”
“แทมินก็ว่างั้นแล่ะฮะ”
“เฮ้ย!!!!! /เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!”
ผู้สูงวัยสองคนที่กำลังจับกลุ่มนินทาสะดุ้งโหยงเมื่อหันเจอกับเด็กน้อยหน้าขาวที่ทำตาแป๋วดูดลอลลี่ป๊อปอันเล็กอยู่บนพื้นใกล้ๆ
“ทะ..แทมิน! มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!??”
“ตั้งนานแล้วฮะ”
“โอย~ ตายๆๆ ขวัญเอ๊ยยขวัญมาขวัญอยู่กับเนื้อกับตัวนะลูกนะ”
จงฮยอนเอาลมฟู่ๆออกมาจากปากก่อนจะเอามือนึงทาบอกมือนึงพัดให้ตัวเองเป็นการใหญ่ แทมินกระพริบตาปริบๆมองพี่ใหญ่ทีพี่รองทีสลับกันไปมา
“นี่แทมินไม่ตกใจเลยหรอที่ไอ้คีย์มันบอกรักมินโฮ!?”
หน้าขาวๆนั้นยู่ลงแล้วส่ายหัวไปมาจนเส้นผมฟุ้งกระจาย
“ไม่นี่ฮะ..”
“ระ..หรือว่า..แทมินรู้อยู่ก่อนแล้ว???”
“จะว่างั้นก็ได้ฮะ”
ดึงมินิลอลลี่ป๊อปออกจากปากดังจ๊วบแล้วก็ยิ้มหวาน
“ทะ..ทำไมถึงรู้ล่ะ!?”
มักเน่น้อยเอานิ้วชี้จิ้มปากแล้วเอียงคอมองทำตาใสซื่อ
“ก็แสดงออกขนาดนั้น ขนาดเด็กอนุบาลแทมินว่า ยังดูรู้เลยฮะ ^.^”
“...................................”
“ฮะ ฮะ ฮะ.. นั่นสินะ ใครๆก็มองออกแล่ะเนอะ”
ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน อนยูลอบปาดเหงื่อที่แตกซิกๆตรงหน้าผากก่อนจะหันสบตากับจงฮยอน
เอ่อ.. ทำไมกูไม่เคยรู้เลยวะ =________=;;
“แล้วตกลงพี่มินโฮเค้าได้พูดอะไรออกไปรึเปล่าฮะ?”
“ไม่อะ แต่แข็งเป็นหินไปเลย =v=”
“สงสัยจะตกใจล่ะมั้ง..”
“ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว โดนสารภาพรักตรงๆซะขนาดนั้น แถมยังเป็นไอ้คีย์อีกต่างหาก”
“นั่นสิ...”
“แถนยังโดนด่าว่าไอ้ซื่อบื้ออีก”
“แต่ยังไงแทมินก็จะเอาใจช่วยออมม่าให้ถึงที่สุดฮะ”
คนแก่สองคนที่กำลังซุบซิบหันมามองหน้าน้องเล็กอย่างสนใจ แทมินเอาอมยิ้มแตะปากแล้วยิ้มน้อยๆก่อนจะมองไปทางประตูห้องนอนที่ยังมีคนสองคนอยู่ในนั้น
“ก็ออมม่าเนี่ย..”
“หลงรักพี่มินโฮมาตั้งนานแล้วนี่นา..”
x FIC
คีย์รู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลยเมื่อต้องมาอยู่ตามลำพังกับใครอีกคนสองต่อสองแบบนี้ ถึงแม้ว่าไอ้คนที่ว่ามันจะนอนอยู่บนเตียงชั้นล่างก็เถอะ
ระหว่างที่กำลังหงุดหงิดกับมือไม้ที่เกะกะเก้งก้างไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนดี ลมหายใจก็ต้องสะดุดขาดเป็นห้วงเมื่อมีเสียงทุ้มๆจากคนที่นอนอยู่ชั้นล่างดังทำลายความเงียบขึ้นมา
“คีย์..”
“หะ..หือ”
“ตื่นหรือยัง..?”
“แล้วผีที่ไหนมันตอบแกอยู่ตอนนี้ล่ะ -___-”
“...................................”
“คีย์..”
“อะไร?”
“เมื่อคืน..”
ดวงตาสีดำสนิทมองปลายนิ้วของตัวเองแล้วถามออกไปเบาๆ
“นอนหลับรึเปล่า..?”
“.........................”
“ทะ..ทำไมจะนอนไม่หลับวะ!?”
โวยวายกลบเกลื่อนอาการใจเต้นแรงของตัวเอง มินโฮนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งจนเหลือแต่เสียงลมหายใจแผ่วๆ
“คีย์..”
“อะไร!
“.................................”
“ที่บอกเมื่อวาน..”
“จริงหรือเปล่า..?”
คีย์ไม่ชอบความเงียบเพราะมันทำให้อึดอัด แล้วตอนนี้มันก็มีทั้งความเงียบและคำถามของมินโฮที่ดังสะท้อนไปมาอยู่ในห้อง
คนตัวเล็กในชุดนอนสีนวลลายทางก็พ่นลมหายใจแรงๆก่อนจะตอบเสียงห้วน
“เออ”
“.............................”
คนข้างล่างยังคงนิ่งเงียบ
“แต่ถ้าแกรังเกียจก็ลืมๆมันไปซะเถอะ ชั้นก็ไม่ได้..”
ไม่รู้อะไรดลใจให้คนที่นอนอยู่บนเตียงชั้นล่างลุกขึ้นมายืนบนฟูกพี่อนยูอย่างนี้ เพราะพอยืน ความสูงของชเวมินโฮก็อยู่ในระดับเตียงของคีย์พอดิบพอดีราวกับจงใจ
“ไม่ได้รังเกียจ..นะคีย์”
พี่อนยูเคยบอกเอาไว้ในรายการสตาร์โกลเด้นเบลล์ว่าเสียงของมินโฮมันทุ้มต่ำเสียจนรู้สึกสงสัยว่ามันออกมาจากตรงปลายเท้ารึเปล่า แล้วตอนนี้คีย์ก็กำลังใจเต้นไม่เป็นส่ำกับเสียงร้อนรนที่ดังอยู่ข้างหูนี่ พวงแก้มนิ่มร้อนผ่าวเมื่อดวงตาสีน้ำตาลใสสบกับดวงตาสีดำสนิทล้ำลึกของอีกฝ่าย
ในที่สุดดวงตาคมก็เลื่อนไปจับจ้องอยู่ที่ขอบเตียงก่อนจะเอ่ยออกมาแผ่วเบา คีย์สังเกตเห็นว่ามินโฮกำลังหน้าแดง
“เพียงแต่..ฉันยังไม่แน่ใจ”
“...............................”
“ไม่แน่ใจแต่ว่าไม่ได้รังเกียจ..”
“จริงๆนะคีย์..”
“หัวใจมัน..เต้นแรงมากเลย”
ใบหน้าหวานเสไปมองด้านข้าง แก้มนิ่มทั้งสองข้างร้อนจนใกล้ระเบิดออกมา
“ละ..แล้วมาบอกทำไมวะ!?”
“ฉัน..ยังไม่แน่ใจกับความรู้สึกที่มีต่อคีย์..”
“แต่คีย์..”
“อย่าเพิ่งเลิกชอบฉันได้มั้ย?”
“คีย์จะรอ..”
“คำตอบ..จากฉันได้มั้ย..?”
“ได้มั้ย..คีย์..”
เสียงทุ้มที่กระซิบอ้อนอยู่ข้างๆหูทำให้คีย์แทบจะระเบิด ร่างเล็กกระถดตัวลงใต้ผ้าห่มจนเหลือแต่ลูกตาที่เสไปอีกทาง ใบหน้าหวานร้อนผ่าว กลีบปากแดงจัดขยับตอบออกมาเป็นเสียงกระซิบ
“มะ..มะ..ไม่รู้โว่ย”
“คีย์..”
“แกอย่ามาบังคับกันนะ”
“..............................”
เงียบไปนานจนคีย์ต้องแอบลอบมองคนที่ยืนก้มหน้านิ่งอย่ข้างๆเตียง ปากอิ่มเม้มแน่นก่อนจะเอ่ยออกมาอุบอิบ
“เออ ก็ได้”
“จริงหรอคีย์..?”
“แต่ถึงตอนนั้นแกก็ห้ามไปม่อสาวที่ไหนนะเว่ย!!”
มินโฮมองคนที่พอสั่งออกมาเสียงอู้อี้แล้วก็รีบตวัดผ้าห่มคลุมโปงพลิกตัวไปอีกทางเงียบๆ
คีย์.. น่ารัก
“ขอบคุณนะครับ”
“จะเป็น..ผู้ชายที่ดีต่อคีย์.. ให้สมกับที่คีย์ชอบ”
“แล้วจะรีบบอก..คำตอบคีย์เร็วๆ”
ไอ้เสี่ยว
ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่หัวใจของคีย์ก็เต้นไม่เป็นส่ำเสียแล้ว ใบหน้าหวานมุดลงไปแนบกับหมอนใบโตมากกว่าเดิมรอจนได้ยินเสียงฝีเท้าที่ออกจากห้องไปแล้วนั่นล่ะถึงได้โผล่ออกมาจากใต้ผ้าห่ม
กลิ่นของมินโฮยังคงลอยอยู่ใกล้ๆ คีย์จับหัวใจที่เต้นรัวของตัวเองเอาไว้ก่อนจะกัดปากแน่น
ไอ้มินโฮ.. ไอ้คนนิสัยไม่ดี
เพราะแกคนเดียว.. ที่ทำให้ฉันเหมือนเป็นคนบ้าอย่างนี้
แต่ฉันก็.. จะรอคำตอบจากแก
.
“ก็เมื่อวานเนี้ย ไอ้มินโฮมันนั่งอ่านนิตยสารแล้วอยู่ๆมันก็ชมนางแบบคนนึงว่าน่ารัก แล้วอยู่ดีๆไอ้คีย์มันก็บอกว่าให้ไอ้มินโฮไปช่วยขัดส้วมหน่อย มินโฮมันก็บอกว่าแป๊ปนึงขออ่านหนังสือก่อน ไอ้คีย์มันหงุดหงิดอะไรไม่รู้ เดือดมาเลย เดินเข้ามากระชากหนังสือจากมือไอ้มินโฮ ไอ้นั่นก็ทำหน้างงๆแบบไม่รู้เรื่อง..”
“เอ่อ..เดี๋ยวก่อนนะ นี่แกหลับจริงป่าววะไอ้จง ทำไมรู้ละเอี๊ยดละเอียด =__=”
“พี่อนยูอย่าเพิ่งขัดสิฮะ”
แทมินหันไปต่อว่า จนคนแก่ต้องโบกไม้โบกมือ
“เออๆ ต่อๆ”
“นั่นล่ะ พอไอ้คีย์เดินมากระชากหนังสือปึ๊ป มันก็ถามไอ้มินโฮว่า น่ารักนักใช่มั้ยนางแบบคนนี้เนี่ย?”
จงฮยอนดูดน้ำลงคออึกๆ เล่ามานานก็มีคอแห้งบ้างอะไรบ้าง -w- พี่ใหญ่กับน้องเล็กก็จ้องเป๋งรอฟังจนแทบกลืนน้ำไม่ลงต้องรีบเล่าต่อ
“แล้วไอ้มินโฮก็ตอบกลับไปว่า”
“น่ารักมากเลย”
-______________-;
ไม่สงสัยเลยว่าทำไมคิมคีย์ถึงระเบิดลง
“ก็ปกติพี่มินโฮไม่เคยชมผู้หญิงคนไหนออกหน้าออกตานี่ฮะ แถมวันนั้นพี่คีย์ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย”
“พอหลังจากนั้นไอ้คีย์มันก็ด่าๆๆๆ ด่าอะไรก็ฟังมันไม่ทันเหมือนกัน จนจังหวะสุดท้ายที่ไอ้มินโฮมันถามว่า ทำไมคีย์ถึงต้องโมโหขนาดนี้ด้วยเนี่ย?”
“ไอ้คีย์มันก็เลย..”
อืมมมมมมม.. เข้าใจล่ะ
“พี่อน พี่จง พี่มินโฮออกมาจากห้องแล้วฮะ”
แทมินป้องปากกระซิบ พี่ใหญ่กับพี่รองเหลือบไปมองคาริสม่าที่เดินออกมาจากห้องแล้วอนยูก็กระแอมไอเบาๆ
“อ้าว มินโฮ อรุณสวัสดิ์”
คนถูกทักหันมากระพริบตาปริบๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“เอ้อ.. ทำไมวันนี้.. ตื่นสายนักล่ะ”
“ตื่นตั้งนานแล้วครับ แต่คุยกับคีย์อยู่”
= =+
อนยูกับจงฮยอนหันขวับมาสบตากันก่อนที่พี่รองจะเป็นฝ่ายเลียบๆเคียงๆถามออกไป
“เอ้อ..แล้วคุยเรื่องอะไรกันล่ะ”
ถามแล้วก็จ้องตาไม่กระพริบ มินโฮมองรุ่นพี่สองคนสลับไปสลับมาอย่างงๆ
“พี่อยากรู้เรื่องส่วนตัวของผมหรอครับ?”
เพล้ง!!!!!!!!
ถ้าฟังไม่ผิดอนยูและจงฮยอนคิดว่าได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากทางด้านหลัง
ไอ้เด็กนี่ =___________=
“อะ..กะ..ก็เปล่าหรอก~ แหม เราก็แค่ถามดูเฉยๆใช่ม้า~”
จงฮยอนพูดเอ้อระเหยก่อนจะหันไปพยักเพยิดกับพี่ใหญ่ อนยูเอาแขนไพล่หลังก่อนจะทำเป็นเอ่ยลอยๆ
“งั้น..แกมีอะไรจะไปทำก็ไปทำเถอะ”
ลับหลังที่เชวมินโฮเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วจงฮยอนก็หันขวับไปหาน้องเล็กที่นั่งดูดอมยิ้มอ่านหนังสือการ์ตูนเพลินอยู่ตรงมุมห้อง
ไอ้มักเน่น้อย! หนอยแน่ะ!
“พี่จง!”
“เหวยย..คะ..คีย์”
มะ..มันออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? คนตัวเล็กหรี่ตามองคนอายุมากกว่าด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ
“จ้องแทมินทำไม?”
พี่รองรีบทำตาโต
“ปะ..เปล่า ใคร ใครจ้อง??”
“ผมเห็นพี่จ้องน้อง จะหาเรื่องอะไรน้องอีก”
ไอ้พี่จงฮยอนมันไว้ใจไม่ได้ เผลอทีไรเป็นต้องหาเรื่องว่าแทมินทุกที ดีกันไม่ถึงห้านาทีปึ๊บเดียวก็ก็ทะเลาะกันแล้ว แบบนี้ยังไงคนเป็นแม่ก็ต้องเฝ้าระวัง
“เปล่านะเว่ย ไม่ได้จะหาเรื่องซักหน่อย”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว! ไปจัดจานในครัวไป!”
“อะไรว้า..”
“พี่อนก็ด้วย ไปช่วยกันสองคนนู่นไป!”
อะ..อะไรวะ =______=;
“ยืนเฉยทำไมเนี่ย!? ข้าวอะจะกินไม่กิน!”
“เออ T_____T!!”
สะดีดสะดิ้งเดินตามอนยูที่เดินหน้ามึนๆเข้าห้องครัวไปแต่ก็ไม่วายเหลือบมามองแทมินที่ทำตาใสอยู่ตรงมุมห้อง ถ้ามองไม่ผิดไอ้มักเน่มันแลบลิ้นให้เขาด้วย
หนอยยยยยยย ตอนเช้าก็ยังดีดีอยู่ ไว้ใจไม่ได้เล้ย!
“เดินเร็วๆหน่อยได้มั้ย!?”
“จ้า~”
T[]T
คีย์ถอนใจแรงๆแล้วกันมาถามน้องเล็กที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่บนพื้น
“อาบน้ำแล้วหรอแทมิน?”
“ฮะ”
คีย์ลูบหัวลูกน้อยผู้น่ารักที่ทำตัวว่าง่ายก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำ เพราะไอ้สูงนั่นคนเดียวที่ทำให้คิมคีย์ต้องลุกออกมาจากที่นอนซะสายโด่งขนาดนี้
ตึก..
ประตูห้องน้ำเปิดออก คีย์ชะงักจนแทบจะเซถอยหลัง โชคดีที่คนที่ก้าวออกมาคว้าเอาไว้ได้ทัน
“อะ..เอ่อ..”
คีย์อึกอัก
“จะอาบน้ำหรอ..?”
“อื้อ”
คีย์พยักหน้ารับแกนๆด้วยข้างแก้มที่เริ่มจะร้อนๆก่อนที่หัวใจจะเต้นตึกตักเมื่ออยู่ๆไอ้คาริสม่าก็วางมืออุ่นๆลงบนหัว
“อย่าแช่น้ำนานๆนะ.. เดี๋ยวคีย์ไม่สบาย”
ตึก..
“รู้แล้วล่ะน่า!”
สะบัดตัวออกจากอีกฝ่ายก่อนจะก้าวเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูดังปัง คีย์เอนแผ่นหลังพิงกับบานประตูก่อนจะเอื้อมมือมากุมตรงหน้าอกข้างซ้ายที่ซึ่งหัวใจกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ
ไอ้มินโฮ..
จนกว่าจะถึงวันที่แกบอกคำตอบ..
คิมคีย์คนนี้ไม่ตายไปเลยหรือไงวะ..?
‘TO BE CON’
เรื่องนี้ค่อนข้างแตกต่างจากเรื่องก่อนๆ ยังไงก็..ฝากด้วยนะคะ ^___^
ความคิดเห็น