คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปลดเปลื้อง
ผู้ฝึกตนทั้งสองที่ได้ยินชื่อฮ่าวไป๋ก็ตกตลึงสดุ้งตัว รีบคาราวะด้วยความเคารพอย่างถึงที่สุดเพราะในดินแดนตะวันตกตอนนี้ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก ฮ่าวไป๋ เขาเป็นเจ้าสำนักน้อยของสำนักอสูรโลหิต
นำศิษย์นับแสนไปสู้กับกองกำลังพันธมิตรของดินแดนตะวันตกไม่ว่าจะเป็น ตระกูลหลง สำนักกระบี่เดียวดาย สำนักใจหาญ สำนักดอกบัวเขียว นับเป็นผู้ยิ่งใหญ่ดินแดนตะวันตกทั้นสิ้น ทั้งหมดมีผู้ฝึกตนเกือบล้าน
การรวมกันของ4กองกำลังใหญ่เพื่อจัดการ นิกายอสูรโลหิตเพียงแห่งเดียวนับว่าเป็นเหตุการณ์ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ของดินแดนแห่งนี้
แต่ที่ยิ่งน่าทึ่งคือฮ่าวไป๋สามารถเอาชนะศัตรูมาได้อย่างองอาจ มีพลังที่จะสังหารเหล่าผู้นำของสำนักได้เลยทีเดียวแม้จะอยู่เพียงขั้น ตัดสัมผัส เท่านั้น
แล้วเจ้า หวังเล่อ ไปมีสหายอันน่าเกรงขามเช่นนี้ได้อย่างไร
ผู้ฝึกตนทั้งสองเริ่มร้อนรน ถ้าอีกฝ่ายหาเรื่องแก้แค้นพวกมันขึ้นมา คงไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากกร่นด่าโชคชะตาที่ทำให้พวกมันตกตายโดยไม่มีเวลานึกเสียใจ
แต่ผิดคาดฮ่าวไป๋เพียงแค่โบกมือไล่ทั้งสองออกไป พวกเขาต่างก้ยินดีอย่างออกนอกหน้าเสมือนได้รับอภัยโทษ ต่างรีบรุดหน้าออกไปให้ไกลจากที่นี่ที่สุด
เมื่อทั้งสองจากไปฮ่าวไป๋จึงได้เริ่มบทสนทนา
"ข้าได้ยินข่าวเรื่องของตระกูลเจ้ามาแล้-"
"เจ้าช่วยข้าไว้ทำไม!" หวังเล่อตัดบท
ฮ่าวไป๋ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเงียบไปแต่กลับโยนจี้หยกมาให้เขา สิ่งนี้คือตราหยกช่วยชีวิตโดยเมื่ออันตรายสามารถเปิดใช้งานเพื่อให้ตัวเองรอดชีวิตได้
"นั่นคือหยกช่วยชีวิตที่มีพื้นฐานฝึกตนของข้าลงไป ใครก็ตามที่อยู่ต่ำกว่าเซียนไม่อาจสังหารเจ้าได้ในช่วงสั้นๆ"
หวังเล่อจ้องไปที่หยกก่อนจะโยนมันทิ้งไป
"ถ้าเจ้ามาเพื่อเยาะเย้ยเหยียดหยามข้า ข้าจะไม่แปลกใจเลย และเตรียมใจไว้แล้วด้วย ข้าสมควรถูกกระทำเช่นนั้นจากเรื่องที่ผ่านมา
แต่เหตุใดเจ้าถึงต้องช่วยข้าไว้ เจ้าจะเล่นบทพระเอกไปใยข้าไม่มีสิ่งใดมอบให้เจ้าหรอกนะ ข้าเป็นแค่ขยะที่ไร้ประโยชน์
เจ้าเอาทุกสิ่งจากข้าไปแล้วนี่ ต้องการอะไรจากข้ากันอีก ทั้งกระบี่วิเศษ ทั้งทายาทปีกมังกรวารี ทั้งคู่หมั้น ทุกสิ่งอย่าง..."
หวังเล่อพูดออกมาด้วยความอัดอั้นใจทุกสิ่งที่ผ่านมา จนถึงตอนนี้มันไม่ง่ายเลย
ฮ่าวไป๋เพียงแค่มองไปที่หวังเล่อแล้วถอดถอนหายใจด้วยความเวทนา
ตัวมันรู้ดีถึงสิ่งที่หวังเล่อพบเจอ เขาได้ไปแย่งโชคชะตาของหวังเล่อ สมบัติ พลัง คู่หมั้น ในตอนนั้นเขายังเยาว์ทำอะไรไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง
ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนั้น ซูอี้เหยียน คงไม่ต้องทุกข์ใจเช่นนี้ มันทั้งสองคงได้อยู่ด้วยกัน อะไรๆคงจะสวยงาม
แต่มันผ่านไปแล้วไม่อาจย้อนกลับไปแก้ได้
"เรานับว่าเป็นสหายกัน รู้จักกันมา3ร้อยปี ในตอนยังเยาว์เคยเคียดแค้นกัน แต่นั่นเป็นเรื่องในอดีต เมื่อเห็นคนรู้จักเดือดร้อนจะไม่ช่วยได้อย่างไร"
ฮ่าวไป๋กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจไร้การตกแต่ง
หวังเล่อที่มองมาก็นิ่งค้างก่อนจะมีหยดน้ำตาไหลออกมา
ในวันที่โชคชะตาเลวร้าย ครอบครัวล้มตายจากไป มิตรสหายทอดทิ้งไม่เหลียวแล คนที่อาฆาตก็ตามไล่ล่าสังหาร มีเพียงแค่ศัตรูคนนี้ที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ
เรียกตนว่าเป็นสหาย เป็นคนที่แย่งทุกอย่างไป
แต่ในวันนี้มีเพียงฮ่าวไป๋ที่ยื่นมือมาช่วยเขาไว้
ทั้งสองอยู่ในบรรยากาศแบบนั้นสนทนาไปเรื่อยราวกับสหายที่ไม่พบกันนาน เวลาที่ผ่านไปช่างราวกับนิรันดร์ ในหัวของหวังเล่อไม่ได้คิดถึงสิ่งใด
ไม่ได้คิดถึงการตายของคนในตระกูลหรือการแก้แค้นของคนอื่นๆที่เคยไปสร้างความบาดหมางไว้ มีเพียงการดำดิ่งไปกับบทสนทนาเรื่องในอดีตเก่าๆกับสหายเท่านั้น
.
.
.
เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมฮ่าวไป๋ก็กำลังจะจากไป แต่แล้วกลับสัมผัสได้ถึงตัวตนของใครบางคน
คนผู้นั้นเดินออกมาจากป่าตรงเข้ามาหาพวกเขา คนผู้นี้ดูราวกับคนบ้า สติฟั่นเฟือน ผมเพร่ากระเซอะกระเซิง ใบหน้าแก่ชรามีแต่รอยเหี่ยวย่น
เมื่อหวังเล่อเห็นก็รีบลุกทันที
"ท่านปรมาจารย์!"
ชายชราเงยหน้ามองมาที่หวังเล่อจากนั้นก็เบิกตากว้าง
"หวังเล่อออ อ้ากก"
ชายชราพูดชื่อหวังเล่อออกมาจากนั้นเอามือกุมหัว พึมพำบางอย่างอยู่ซ้ำๆ
"เซียน เซียน เซียน ข้าจะบรรลุเป็นเซียนแล้ว เพียงแค่สูบเลือดคนในตระกูลอีกก็พอ"
"ไม่แบบนี้มันไม่ถูกต้อง อ้ากก ข้าคือคนบาปของตระกูลหวังเล่อ ข้ามันคนบาป ข้าสมควรตาย"
ชายตรงหน้าเอามือกุมหัวน้ำตาน้ำมูกไหลเป็นสาย ความเศร้าโศกเสียใจจุกแน่นอยู่ในอก เพราะเขาเป็นผู้ลงมือสังหารหมู่คนทั้งตระกูล เขามันคนบาบ
เพียงเพราะอยากเป็นเซียน?
หวังเล่อมองไปที่ปรมาจารย์รุ่น8ที่กำลังเหมือนรู้ตัวในสิ่งที่ทำก็เริ่มเดินเข้าไปไกล้
"ท่านช่วยอธิบายข้าได้ไหมว่าเหตุใดท่านต้องสังหารทุกคนไปด้วย!"
หวังเล่อแผดร้องด้วยดวงตาแดงก่ำ ขณะนี้เขาต้องการรู้เหตุผลทุกอย่าง ต่อให้เขาจะตายจากเงื้อมมือท่านปรมาจารย์อีกคนก็ตามที
ฮ่าวไป๋มองไปที่ทั้งสองแล้วหลับตาแล้วส่ายศีรษะ
"มันเป็นเพราะข้าเอง"
"หะ"
หวังเล่อหันไปจ้องมองสหายของตนที่กำลังหลับตาลงหันหน้าหลบ
ฮ่าวไป๋กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงปกติแต่มันราวกับฟ้าผ่าในหูของหวังเล่อ
"ปรมาจารย์รุ่น8ของตระกูลหวังต้องการพื้นฐานฝึกตนของข้าเพื่อที่จะ ใช้โอกาสอีกครั้งในการเป็นเซียน และเขาทำสำเร็จจึงมีปราณเซียนภายในร่าง แต่ก็ต้องแลกมากับการใช้ไม้ตายพลีชีพของข้า
ปรมาจารย์รุ่น8ถูกโจมตีถึงแรกก่อตั้ง วิญญาณแรกก่อตั้งกระจัดกระจายไม่ครบเดิม เหตุให้ตอนนี้ปรมาจารย์อ่อนแอลงเรื่อยๆ มันจึงได้ไปสังหารคนตระกูลหวัง
เพื่อจะฟื้นความแข็งแกร่งแล้วกลายเป็นเซียน แต่ที่ไม่สมบูรณ์หาใช่แค่ร่างกาย แม้แต่จิตใจก็ไม่สมบูรณ์ มันจึงคลุ้มคลั่งแล้วสังหารทุกคน เรื่องทั้งหมดเพราะข้าเอง"
ฮ่าวไป๋หลับตาลงแน่นเมื่อพูดทุกสิ่งออกไป
เมื่อหวังเล่อได้ยินทุกสิ่งก็เข้าใจ กลายเป็นว่าท่านปรมาจารย์โดนกรรมสนอง ไม่อาจโทษใครได้นอกจากตัวเอง
ปรมาจารย์รุ่น8อยู่ๆก็ตระโกนออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่หวังเล่อ แต่เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้วแล้วกำลังจะหันมาป้องกัน แต่หวังเล่อตระโกนสวนไปทันที
"ไม่ต้องช่วยข้าฮ่าวไป๋ นี่คือสิ่งที่ข้าจะเลือกเอง ข้าควรจะตายตั้งแต่วันนั้นพร้อมกับทุกคน ข้ารอดออกมาความต้องการเดียวคืออยากรู้เหตุใดท่านรุ่น8ถึงไดัทำเช่นนั้น
ตอนนี้ข้าได้ทราบแล้ว ไม่มีเหตุที่จะต้องอยู่อีกต่อไป อย่างน้อยข้าก็ได้เป็นพลังให้ท่านรุ่น8กลายเป็นเซียน"
ฮ่าวไป๋กำลังจะพูดแต่ก็โดนหวังเล่อพูดตัด
"นี่คือสิ่งที่ข้าคนนี้หวังเล่อเลือกเอง ข้าไม่เสียใจเจ้าอย่าได้ขวางข้า อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่ข้าเลือกมันต้องไม่ใช่เพราะชะตาแต่เป็นข้าเองที่เลือก"
ขณะที่พูดท่านรุ่น8ก็ได้เริ่มสูบพลังไปจากหวังเล่อ จากตอนแรกเป็นหนุ่มหล่อ กลายเป็นชายแก่สูบผอม ผมยาวสีดำสวยกลายเป็นสีขาวที่หลุดล้วง จากนั้นเพียงเสี้ยววิกลายเป็นศพแห้งกรัง สุดท้ายเป็นเถ้าธุลี ดวงวิญญานกลายเป็นละอองแตกกระจายหายไป บ่งบอกว่าคนผู้นี้ได้ตายไปตลอดการ ไม่อาจเข้าสู่วังวนการเกิดใหม่ได้อีก
ขณะนั้นมีลมพัด ธุลีลอยไปตามสายลม มันม้วนเกลียวกระจายออกไป
ท่ามกลางป่าไม้หนาทึบกับทะเลสาบและภูเขา ดวงอาทิตย์กำลังลอยขึ้น รุ่งอรุณกำลังมาเยือน เป็นภาพงดงามที่ไม่อาจบรรยายได้
ฮ่าวไป๋ได้แต่ถอดถอนใจก็จะหันหลังจากไป
ส่วนปรมาจารย์รุ่น8ก็โศรกเศ้ายิ่งกว่าเก่า เพราะสายเลือดรุ่นเยาว์ของตระกูลหวังคนสุดท้ายได้ตกตายไปใต้เงื้อมมือของมันเอง
แววตาของมันเต็มๆไปด้วยความบ้าคลั่ง ส่งเสียงกู่ก้องดังไกลไปทั่วทั้งดินแดน สัตว์ป่าไกล้ๆที่หวาดกลัวได้แต่ตัวสั่นอย่างเงียบๆ ผู้ฝึกตนทั่วดินแดนตะวันตกที่ได้ยินต่างก็หนาวสั่น
ช่วงเวลาสุดท้ายของหวังเล่อ สติของมันเหมือนเลือนลาง มันได้มีภาพในอดีตย้อนไปมาซ้ำๆ ทุกความสุขและเศร้า ทุกความรัก ทุกความแค้น ต่างวนฉายในใจซ้ำๆ
ถ้าข้ากลับไปได้ข้าจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมนี้ได้หรือไม่ ข้าไม่เชื่อว่ามันถูกลิขิตโดยสวรรค์เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ถ้าข้าเปลี่ยนไม่ได้ข้าจะตัดมันเอง
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น