[ROTS] ????????

ลำดับตอนที่ #1 : ศัตรูคู่แค้น

ท่ามกลางป่าเขาที่กว้างใหญ่ ดวงจันทร์ส่องแสงสีเงินตระการตา กระทบกับน้ำทะเลสาบส่องแสงระยิบระยับ สร้างความตลึงกับความงดงามให้แก่ผู้ที่พบแต่ในขณะนั้นเองภาพอันงดงามของธรรมชาติก็ได้ถูกทำลายลงโดยบางสิ่ง

ฟุบ ฟุบ

ตู้มมมมม ตู้มมม

เคร้ง เคร้ง

เสียงการปะทะกันของวิชาเวท ดังสนั่นไปทั่วป่า เสียงนี้เกิดจากผู้ฝึกตนสองคนกำลังไล่ล่าคนคนหนึ่ง

เมื่อทั้งสองฝั่งบินผ่านที่ใด ที่นั่นจะถูกทำลายจากอนุภาพของวิชาเวท แบบไม่เหลือภาพความงดงามเดิมอยู่

"เจ้าอย่าได้คิดหนีหวังเล่อ คราก่อนเจ้าเคยกลั่นแกล้งมอบความอัปยศให้แก่ข้าและน้อง แต่เพราะตระกูลและสถาณะ พวกข้าจึงไม่อาจทำอันใดได้

แต่ตอนนี้ตระกูลของเจ้าถูกทำลายจนสิ้น เหลือเจ้าเพียงผู้เดียว คนอย่างเจ้าเดี๋ยวพวกข้าจะส่งไปหา ตระกูลในปรโลกให้"

เสียงตระโกนอย่างเย็นชาไล่ตามหลังมาติดๆขณะที่เจตนาฆ่าก็อัดแน่นเต็มอยู่ในอากาศ

หวังเล่อได้แต่กัดฟังอย่างขมขื่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนด้วยสถาณะของเขาและตระกูล เพียงแค่สบัดนิ้วก็เพียงพอที่จะบดขยี้มดแมลงแบบพวกมันได้เป็นหมื่นครั้ง

แต่มันเป็นได้แค่ความคิด เพราะตระกูลของตัวมันได้ถููกทำลายลงไปแล้ว โดยเงื้อมมือของปรมาจารย์ของตระกูลมันเอง

มันก็อยู่ในเหตุการณ์นั้น ทุกคนวิ่งพล่านแตกตื่น ผู้อาวุโส หัวหน้าตระกูล ปรมาจารย์คนอื่นๆต่างก็ลุกขึ้นมาโต้ตอบ แต่กลับถูกดูดกลืนเลือดเนื้อกันไปหมด

พ่อ แม่ คนใช้ ทุกคน ตายต่อหน้าต่อตา ไม่สามารถทำอันใดได้ ไม่มีพลังที่จะแม้แต่ขยับตัว ได้แต่ยืนมองภาพอันโหดร้ายด้วยสองตาคู่นี้

ในตอนนั้นเองที่จู่ๆก็มีคนมาโจมตีมันที่คอ ขณะที่กำลังตกใจจนไกล้สลบนั้น มันก็เห็นผู้โจมตีก็คือพี่ชายมันเอง

ในความทรงจำตอนเด็กพี่ของมัน สนิทสนมกันเป็นอย่างมากพวกมันทั้งสองเคยเล่นสนุกหัวเราะไปด้วยกัน พี่ของมันมักอ่อนโยนเสมอและคอยปกป้องตัวของมันเวลามีคนมารังแก

แต่เมื่อโตขึ้นด้วยพรสวรรค์อันน่าทึ่งพี่ของมันได้รับเลือกเป็นเต้าจื่อ เป็นความหวังของตระกูลรุ่นปัจจุบัน

ส่วมมันก็ได้รับเลือกให้เป็นผู้ถูกเลือกของตระกูล แม้จะมีศักดิ์ที่ต่ำกว่า และมีคนที่ได้เป็นมากกว่า ต่างจากเต้าจื่อที่มีเพียงหนึ่งเดียวในตระกูลเท่านั้น

แต่ก็ยังนับว่าเป็นมังกรในฝูงจิ้งจก เพราะไม่ว่าอย่างไรตระกูลหวังก็เป็น1ใน3ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในดินแดนด้านใต้

มีอำนาจบารมีที่ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ สามารถได้ทุกสิ่งที่ปรารถนา หวังเล่อ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข คบค้าสหายมากมายที่ประจบประแจงมัน

มันชอบความรู้สึกที่ถูกเทิดทูนเป็นที่ต้องการเคารพของผู้อื่น แม้มันจะมาจากชื่อเสียงของตระกูลก็ตาม

พี่ของมันที่เคยอ่อนโยนและรักมัน กลับไม่แยแสตัวมันและเมินเฉย สายตาที่เคยอบอุ่นกลับเย็นชาเหมือนคนไม่รู้จัก

ทุกครั้งที่เจอหน้ากันมักถูกเหน็บแนมอยู่ตลอด

เจ้ายังอ่อนแอเช่นเดิมเลยนะ อย่าบอกคนนอกว่าเราเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด ข้าช่างอับอายที่มีน้องอย่างเจ้า

ตอนแรกที่ได้ยินมันรู้สึกราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ แต่เมื่อผ่านมาหลายปีก็กลายเป็นความเคยชิน จนปัจจุบันมันเจอหน้าท่านพี่ก็เพียงแค่ยิ้มเท่านั้น

แต่แล้วทุกสิ่งก็ต้องเปลี่ยนไป เพราะปรมาจารย์รุ่น8ตระกูลหวังได้บ้าคลั่ง ไล่สังหารคนในตระกูลทุกคน

ไม่ใช่แค่ผู้ฝึกตนแม้แต่คนธรรมดาที่ไม่ได้ฝึกตนแต่ถ้ามีสายเลือดตระกูลหวังก็โดนสังหารชั่วโคตร 

คำพูดสุดท้ายของพี่ของมันที่พูดคือ 

เจ้าต้องมีชีวิตรอดต่อจากนี้ไป ข้าภูมิใจเสมอมาที่มีเจ้าเป็นน้องชายของข้า จงมีชีวิตต่อไปสะ

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง มันก็พบว่าท่านพี่ของมันได้ใช้กลิ่นอายความตายของร่างตัวเอง เพื่อบดบังตัวมันเอาไว้ ทำให้มันจึงรอดชีวิตมาได้

โดยรอบไม่เหลือใครมีชีวิตแม้แต่คนเดียว ท่านพ่อ ท่านแม่ ผู้อาวุโส ปรมาจารย์ไม่เหลือเลยแม้แต่คนเดียว

ท่านพี่ที่รักเขาก็มาตายเพื่อให้ตนรอดชีวิตไปได้ ทุกอย่างในหัวอื้ออึงไปหมด

.

.

.

หลังจากที่ได้สติ ตัวของมันก็ได้ออกเดินทาง ไปขอความช่วยเหลือจากมิตรสหายของมัน แต่กลับต้องแบกหน้ากลับมา

ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะช่วยเหลือ ทั้งๆที่แต่ก่อนยังเป็นสหายสนิทที่ไปเที่ยวด้วยกัน เวลามีปัญหาก็เป็นมันที่ออกหน้าแทน

แต่ครานี้กลับขับใสไล่ส่งเหมือนหมูหมา ไม่นึกถึงมิตรภาพอันดีเก่าก่อนแล้วหมดสิ้น

มันได้แต่เก็บความคับแคนไว้ในใจ ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะตัวมันไร้ปัญญาทำสิ่งใด

กลับมาปัจจุบันคนทั้งสองคือคนที่มันเคยกลั่นแกล้งรังแกในอดีต มันได้ไปสร้างศัตรูมากมาย แต่เพราะตระกูลมันจึงยังคงมีชีวิต แม้พื้นฐานฝึกตนมันจะไม่ได้สูงก็ตาม

แต่ตอนนี้มันไร้ซึ่งตระกูลหวัง ไร้ซึ่งยศศักดิ์สถาณะ ไร้พลัง ไม่ใช่ผู้ถูกเลือกอีกต่อไป

บัดซบถ้าไม่ใช่เพราะท่านปรมาจารย์ข้าคงไม่ต้องมีสภาพน่าอดสูปานนี้

ข้าจะตามหาท่านให้เจอและถามหาเหตุผลให้ได้ ว่าเหตุใดถึงลงมือทำเรื่องอำมหิตเช่นนี้กัน

ในตอนนั้นเองสองพี่น้องก็ได้รวมพลังร่ายวิชาเวทที่แข็งแกร่งที่สุดออกมา มันเป็นลำแสงสองสายที่กำลังมุ่งตรงไปทางหวังเล่อราวกับแข่งขันกันทำความเร็ว

แสงทั้งสองสายเริ่มหลอมรวมหมุนเกลียวเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างน่ากลัว แสงสีขาวสว่างเจิดจ้าขึ้นราวกับตอนกลางวัน

"ถึงเวลาตายของเจ้าแล้วหวังเล่อ สายเลือดสุดท้ายของตระกูลหวังจะจบลงตรงนี้ด้วยน้ำมือของพวกข้าสองพี่น้อง" 

พูดจบก็หัวเราะเสียงดังลั่น ในแววตาก็แวปประกายด้วยเจตนาฆ่า

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมม!

เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังกึกก้องขึ้นไปทั่วป่า

ร่างของหวังเล่อปลิวกระเด็นไปชนต้นไม้ใหญ่กระแทกอย่างแรงจนต้องกระอักโลหิตออกมากองโต

ความเจ็บปวดจนแทบจะไม่สามารถคิดสิ่งใดได้เกิดขึ้น แต่หวังเล่อก็ได้ยินเสียงโหยหวนของ คนในตระกูลที่ตายไปทีละคน จนหยุดที่พี่ชาย

จงมีชีวิตอยู่ต่อไป

หวังเล่อรีบดึงสติขึ้นมาได้แต่ก็เจ็บปวดไปทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงไม่สามารถขยับได้

นี่ข้าต้องตายในที่แบบนี้อย่างนั้นหรอ

หวังเล่อหลับตาลงแล้วเตรียมใจว่าจะตายเรียบร้อยแล้ว เขาสมควรตายตั้งแต่วันนั้น

สองพี่น้องที่เห็นหวังเล่อยังไม่ตายก็รีบพุ่งตรงหมายจะปลิดชีพให้จบสิ้นในคราเดียว แต่ทันใดนั้นเอง…

"ท่านทั้งสองช่วยไว้หน้าข้า ปล่อยสหายของ ฮ่าวไป๋ ไปได้หรือไม่"

สิ้นเสียงทุกสายตาได้จับจ้องไปทางต้นเสียง ไม่เว้นแม้แต่หวังเล่อ

เขากำลังสงสัยว่าสหายคนใดมาช่วยตัวมัน เพราะมันมั่นใจว่าไม่มีใครยื่นมือมาแล้วเป็นแน่ แต่ในเวลานี้กลับมีคนที่บอกว่าเป็นสหายของตน เรื่องนี้จะทำให้หวังเล่อไม่ตกใจได้อย่างไร

เมื่อทุกคนหันสายตาไปจ้องมองก็เห็นบุรุษผู้หนึ่งใส่ชุดนักศึกษามีเส้นผมที่ยาวไปกลางหลัง ใบหน้านิ่งสงบแต่กลับซ่อนกลิ่นอายโลหิตไว้ไม่มิด

กลิ่นอายโลหิตที่เล็ดลอดออกมา เกิดจากการสังหารผู้คนมามากมายนับแสน ไม่น่าเชื่อว่ากลิ่นอายที่รุนแรงนี้มาจากบรุษหนุ่มเบื้องหน้าที่ดูเป็นผู้มากความรู้

พลังฝึกตนที่ไม่สามารถมองเห็นได้ยิ่งเสริมความลึกล้ำให้น่าเกรงขาม

พอหวังเล่อได้เห็นใบหน้านั่นพร้อมกับชื่อนั้นก็อุทานออกมาทันที

"ฮ่าวไป๋! เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

หวังเล่อตกใจมากที่คนช่วยเขาจะเป็นศัตรูคู่อาฆาตแค้นของเขา

ฮ่าวไป๋แย่งโชคชะตาของเขาไปทั้งหมด กระบี่สมบัติวิเศษ ทายาทของมังกรปีกวารี คู่หมั้นของมัน 

ทุกสิ่งต้องเป็นของมันแต่ตอนนี้ถูกแย่งไปทุกๆอย่าง

ไม่สิคงต้องบอกว่ามันเกิดเพราะตัวเขาเอง เพราะไปกลั่นแกล้งฮ่าวไป๋จึง เสียกระบี่วิเศษ และทายาทของมังกรปีกวารีไป

ส่วนคู่หมั้นมีข่าวลือบางอย่างเกี่ยวกับฮ่าวไป๋ มันจึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วประกาศถอนหมั้นเอง

ทุกสิ่งเขาทำตัวเองทั้งสิ้น ถ้ามันจะมาเพื่อเย้ยหยันและสังหารมันก็คงไม่มีอะไรผิด

มันมองที่ฮ่าวไป๋คาดว่าจะเห็นสายตาที่ว่า แต่สายตาที่มันเห็นกลับเป็น ความเวทนาและเสียใจ

ทำไมถึงมองข้าแบบนั้น

หยุดนะ

อย่าทำให้ข้าดูสมเพชไปมากกว่านี้เลย.…..