เรื่องเล่าของเพื่อน

ลำดับตอนที่ #2 : แค่ขอโทษพูดไม่ได้หรอ

แค่ขอโทษพูดไม่ได้หรอwhite ice

       วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันไม่มีอะไรจะทำ ฉันก็เลยอ่านไดอารี่ของฉันดูว่า ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มเขียนไดอารี่เล่มนี้ มีอะไรได้เกิดขึ้นกับชีวิตของฉันบ้าง

       แล้วฉันก็เริ่มพบสิ่งที่ทำให้ฉันไม่มีวันลืม แค่คำว่า ขอโทษ คำสั้นๆ ที่สามารถทำให้สถานการณ์ต่างๆดีขึ้นได้ ถ้าเราได้ยินคำนี้หลุดออกมาจากปากของคนที่ทำผิด แค่เพียงเสียงเบาๆก็อาจจะทำให้ฉันได้รู้อะไรมากกว่านี้

       ครั้งแรกที่ฉันอยากได้ยินคำพูดนี้

       วันนั้นเป็นวันเปิดเทอมวันแรก ฉันก็เข้าไปวางกระเป๋าในห้องเรียนตามปกติ ฉันเลือกที่นั่งที่อยู่ค่อนไปทางด้านหลัง เพราะฉันเองก็เป็นคนตัวสูงพอสมควร แล้วพอฉันเลือกได้ ก็วางกระเป๋าให้ดี แล้วออกจากห้องไปนั่งพูดคุยกับเพื่อนๆท่ไม่ได้เจอกันมาตลอดปิดเทอม

       วันนั้นถ้ากระเป๋าของฉันไม่ได้ถูกใครหยิบไปวางหน้าห้องแล้วหล่ะก็ วันนั้นคงเป็นวันเปิดเทอมที่ดีอีกครั้งหนึ่ง กระเป๋าของฉันถูกย้ายไปวางไว้ที่ข้างหน้าสุด โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าคนไหนที่เป็นคนหยิบกระเป๋าของฉันไปวาง

       การเริ่มต้นเรียนในวันนั้นจึงแย่ไปหมดทั้งวัน เพราะที่ที่ฉันถูกย้ายมานั่งเนี่ย เป็นที่ของเพื่อนอีกคนที่เขาจองไว้ให้เพื่อนของเขา ทำให้เพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับเขามาข้อร้องเราให้ย้ายไปนั่งอีที่หนึ่ง ซึ่งอีกที่หนึ่งเพื่อนที่เราต้องไปนั่งข้างๆด้วยเขาไม่ค่อยชอบเราซักเท่าไหร่ ทำให้เราเองก็ไม่อยากที่จะย้ายไปนั่งที่ตรงนั้น

       เพื่อนจากเพียงแค่คนสองคนที่มาขอให้เราย้ายที่ ก็เริ่มกลายเป็นคนหลายคน เริ่มกลายเป็นการบังคับ ไม่ใช่ข้อร้องอีกต่อไป เพียงแค่ว่า

“เธอ ให้เขานั่งด้วยกันไม่ได้หรือไง เรื่องแค่นี้เอง เธอก็แค่ย้ายของ เดี๋ยวเราช่วยก็ได้”

“เห็นใจเราหน่อยได้ไหม เราไม่อยากไปนั่งตรงนั้น”

“ก็แค่นั่งด้วยกันมันจะเป็นไรไป เขาทำอะไรเธอไม่ได้หรอกน่า”

“แต่เราไม่อยากไปนั่งตรงนั้นนิ เราขอแค่เธอเห็นใจเราหน่อยเท่านั้นนะ”

“เธอไม่อยากย้าย ไม่ไปนั่งตรงนั้น แล้วเธอมานั่งตรงนี้ทำไม”

“เราก็ไม่ได้อยากมานั่งหรอกนะ เราเองก็ถูกย้ายกระเป๋ามา ไม่ได้ตั้งใจจะมาแย่งที่ใครทั้งนั้น”

“นั้นเธอก็ย้ายอีกที ไม่ได้หรือไงกัน”

“เราไม่ได้บอกว่า จะไม่ย้ายนะ เราแค่ขอให้เธอเห็นใจเรา แต่ถ้าเธอไม่เห็นใจก็ช่างมันเถอะ”

เหมือนฉันกำลังประชดพวกเพื่อนในห้องอยู่ ถ้าเพียงตอนนั้นเขาพูดดีกว่านี้ ขอโทษที่ทำให้เราต้องไปนั่งตรงนั้นกับเพื่อนที่เกลียดเรา ถ้าเพียงเขาขอโทษฉันก็คงไม่เป็นอย่างนี้ ใชไหม

ครั้งที่ 2 ที่ฉันก็อยากได้ยินคำนี้

เมื่อหลังสอบกลางภาคเสร็จเป็นประจำ ที่ทางโรงเรียนจะให้นักเรียนเลือกสีที่นักเรียนแต่ละคนอยากอยู่ในงานกีฬาสีของทุกปี

ฉันก็ไปลงสีที่ฉันอยากจะอยู่เป็นคนที่ 2 ของสีนั้นที่บนกระดาน ต่อจากฉันก็มีเพื่อนอีก กลุ่ม ซึ่งกลุ่มนี้ก็ใหญ่พอสมควร มีกลุ่มนี้ลงชื่อเสร็จ ปรากฏว่า สีที่เราลงนั้นมีคนเกินมา 1 คน ซึ่งแน่นอนว่ามีใครคนใดคนหนึ่งจะต้องออกจากสีนี้ ไปลงชื่อที่สีอื่นแทน

พอหัวหน้าพูดกับกลุ่มนั้นว่ามีคนต้องออกไป 1 คน และคนที่ออกก็ควรมาจากกลุ่มเขา เพราะกลุ่มของเขาเป็นคนลงชื่อคนสุดท้าย แต่มีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มได้บอกกับหัวหน้าว่า

“ถ้ากลุ่มเราต้องออกไป 1 คน เราก็ออกกันทั้งหมด ออกกันทั้งกลุ่มเลย หัวหน้าจะให้กลุ่มเราออกอยู่หรือเปล่า”

“งั้นพวกเธอจะให้ใครออกหล่ะ”

“ก็คนอื่นที่เขาลงชื่อคนเดียวไง เพราะถ้ากลุ่มเราออก 1 คน เราก็จะออกกันทั้งหมด”

เพราะประโยคที่เพื่อนคนนั้นบอกกับหัวหน้าอย่างงั้น ก็หมายถึง ถ้าไม่ใช่ฉันที่ต้องออก ก็ต้องเป็นเพื่อนอีกคนที่ลงชื่อก่อนหน้าฉันเป็นคนออก

หัวหน้าได้มาบอกพวกเรา 23 คนว่า ต้องเป็น เรา 2 คนที่จะต้องออกไปคนใดก็คนหนึ่ง เพื่อนเขาก็บอกว่า เพื่อนสนิทของเขาก็อยู่สีนี้ เขานัดกันไว้แล้ว ว่าจะอยู่สีนี้ เหลือฉันที่อยู่สีนี้เป็นประจำทุกปี ในเมื่อไม่มีใครยอมออก ฉันก็เป็ฯคนที่ต้องออกเอง

ฉันไม่ได้รับ คำ ขอโทษ หรือ ขอบใจ จากเพื่อนคนไหนเลย คำว่ายุติธรรม มันอยู่ตรงไหนของวันนั้นกันนะ คนที่ลงชื่อก่อน กลับเป็นคนที่ต้องออก เนี่ยหรอ ความเท่าเทียมกัน หรือนี้คือกฏหมู่ ที่มีแต่คนที่มีพวกเท่านั้น ที่จะมีอำนาจ นี่แค่เด็กนักเรียนยังมี แบบนี้เลย อนาคตของชาติยังเป็นแบบนี้เลย แล้วอนาคตประเทศไทยของพวกเราหล่ะ จะเป็นยังไง

ฉันเจ็บ เจ็บ มามากพอแล้วสำหรับ คำว่าเพื่อน

ถ้า เหตุการณ์ทั้งหมด เพียงแค่คำพูดสั้นๆ 2 คำ 2 พยางค์

ถ้า เพียงพวกนั้นพูดออกมา

ฉันเชื่อว่า ฉันคงจะอยากทำกิจกรรมกับเพื่อนพวกนี้มากกว่าทุกวันนี้

แต่เพราะ พวกเขาไม่พูด ฉันเบื่อกับคำพูดที่เห็นแก่ตัวพวกนั้น

เบื่อกับคำว่า เพื่อนเต็มทนแล้ว

แค่ เพื่อน พวกนั้นเป็นได้ด้วยหรอ

สำหรับฉัน ถ้ามีเพื่อนแบบนี้ ต่อให้เก่งแค่ไหน ฉันก็จะไม่คบ คนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้หรอก

................................................................................