คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : Late Nights, JunHwan
Late nights
เสียรถสปอร์สอันแล่นไปามถนน รไปยัโันาให่ สถานที่ลับอทีมสืบสวนที่อนนี้ไ้ลายมาเป็นบ้านหลัใหม่อพวเา ุนฮเวลระรถอัวเอลอนับนาบ้าไปับพี่ายอย่าีวอน ริมฝีปาหยัยรอยยิ้มว้าให้อีฝ่าย นอาะอารม์ีับารเอานะเรสวาร์มาไ้ เาสอนยัเอารถันใหม่ลับบ้านมาอี้วย
“ระวัเอาไว้้วยล่ะ รั้หน้าผมอาะแ่นะพี่อีน็ไ้”
ุนฮเวว่า่อนะับรถแหน้าพี่ายไป เาอรถับเรื่อยน์ เินลมา่อนะรอนอีฝ่ายับเ้ามาอทา้าน้า ีวอนเินามเามา แนแร่ยึ้นออน้อายอัวเอเอาไว้่อนะพาันเินเ้าบ้านไปพร้อมับเสียะโนั้อ วนให้ทุนอะบ่นไม่ไ้ แ่ไม่รู้ทำไมบรรยาาศหนวหูนี้ ลับทำให้ที่นีู้มีวามสุอย่าบอไม่ถู
“อเสียให้ผู้นะหน่อย!”
ีวอนะโน้อ่อนะส่เสียเียร์น้อายัวเอ มอทุนส่ายหน้าไปมาอย่าไม่ิะสนใพี่น้อู่นี้ ทั้สอนไหวไหล่ให้ันเล็น้อย ุนฮเวหันมอไปรอบโัว้าหานัวเล็ แู่เหมือนว่านที่เามอหาะไม่ไ้อยู่แถวนี้ ใบหน้าหล่อเปื้อนรอยยิ้มลับลายเป็นเรียบเย วามายแววัวลออมานิหน่อย นนเป็นพี่อย่าีวอนมอออ
“มีปัหาอะไรับินฮวานหรือเปล่า?”
“ผม็ไม่รู้เหมือนัน” ุนฮเวว่าพลาส่ายหน้าไปมา วามริหลายวันมานี้ เาเอหน้าินฮวานนับรั้ไ้เลย ทั้ที่อยู่บ้านเียวัน แ่ไม่รู้ทำไม เาถึไ้รู้สึเหมือนับว่าอีฝ่ายหลบหน้าเา เาไปทำอะไรให้นรััวเล็โรธอนไหนันนะ
“ไม่มีอะไรหรอ ผมิมาไปเอ”
“ั้นถ้ามีอะไรให้ัน่วย็บอไ้นะ” ีวอนบอ่อนะบมือลบนไหล่หนาอีรั้ สอเท้ายาวำลัะเินแยออไปหานรัอัวเออย่าฮันบินที่ำลัเล่นเมสนุสนานอยู่ับพวานอู แ่็หยุะัล เบิาว้าราวับิอะไรึ้นมาไ้
“ินฮวานเป็นพวอนเียบนะ เาอาะบอทุอย่าับนาย ล้าบอว่ารัหรืออะไรทำนอนั้น แ่บาเรื่อ็ไม่อยาบอ บาทีนายน่าะลอถามู”
“อบุนะพี่”
ุนฮเวอบลับไป เามอพี่ายรไปหานรัอัวเอ ลอบถอนหายใออมาเล็น้อยหลัาิทบทวนามที่ีวอนบอมา อนั้นหรอ แ่เา็ไม่ไ้ทำอะไรผิสัหน่อย อาทิย์่อนินฮวาน็ยัไม่มีท่าทีหลบหน้าเา ถ้าิให้ีแล้ว อาารพวนี้็เพิ่ะมาเป็นหลัาวันนั้น วันที่อีฝ่ายเ้ามาในห้อนอนอเา เราูบัน แ่็แ่นั้นไม่ไ้มีอะไรเินเลย
ินฮวานลับออาห้อเาไป เาเินไปส่อีฝ่าย สีหน้าผิหวัเล็น้อยอินฮวานอนหันหลัเินเ้าห้อไป ไม่ว่าะิยัไ็ิไม่ออว่าัวเอทำอะไรผิพลารไหน และเา็ะทนไม่ไหวับารที่นรัเอาแ่หลบหน้าแบบนี้อีแล้ว้วย เาะ้อเลียร์ับินฮวานให้รู้เรื่อันไปเลย ิับัวเอ่อนะรไปหาพวานอูที่ำลัเล่นเมันอยู่
“มีใรเห็นินฮวานบ้าไหม?”
านอูับพี่ายอเาเป็นนเล่น โยมีนรัอัวเออยเียร์หรือบาทีะเรียว่ามู่ให้นะอยู่ทา้าน้า เาถามออไป มอฮันบินที่ละสายาาหน้าอมาส่ายหน้าไปมาแทนำอบ ามมา้วยยุนฮยอที่ส่ายหน้าไปมาเ่นัน
“ห้อรัวหรือเปล่า?” เป็นานอูที่อบเาลับมา ทั้ที่สายายัไม่ละสายหน้าอ ปลายนิ้วระรัวบนอยเม ปาทิ้ปนสบถเล็น้อยอนแพ้ให้ับีวอน เ็ายถูนรัอย่ายุนฮยอฟาลลาหลั่อนะรีบหันมาอบเา แล้วไปเลียร์ับนรั่อ
“ถ้าำไม่ผิันเห็นพี่ินฮวานเินไปทาห้อรัวนะ”
ุนฮเวพยัหน้าลับไปอย่าไม่ไ้สนใสถานาร์ู่รับีันรนั้น เาสาวเท้ายาวรไปยัห้อรัว ฝ่ามือหนาับลูบิ่อนะันเ้าไป้าในทันที เล่นเอานัวเล็ที่ยืนหลบอยู่หลัประู ถึับ้อสะุ้เล็น้อยอย่าอไม่ไ้ ไม่ว่าะมอยัไ็ใมาแอบเาแน่นอน ุนฮเวิ่อนะเลิิ้วมอนรหน้า ินฮวานสบาเาสัพั ยับริมฝีปาราวับะพูอะไร แ่แล้ว็เียบเสียไป
“ทำอะไรอยู่?”
เาไม่รู้ว่าัวเอถามำถามไร้สาระแบบนั้นออไปทำไม แู่เหมือนาระเริ่ม้น้วยำถามว่าอีนเป็นอะไร ็ะูเาะเินไปสันิ ุนฮเวิพลาผ่านหน้าินฮวานไป เปิู้เย็นหยิบเอาระป๋อน้ำอัลมออมายื่ม วาม้อหน้านรัอย่ารอำอบ
“นี่ห้อรัวนะ ิว่าะเ้ามาทำอะไรล่ะ?”
นัวเล็อบเาลับมาแ่นั้น น้ำเสียเรียบเยิะไม่พอใ ึุ่นฮเว็ไม่รู้ว่าอีฝ่ายเป็นอะไร ฝ่ามือหนาเอื้อมไปรั้้อมืออนรัเอาไว้่อนอีนะเินออาห้อรัวไป ินฮวานะัปลายเท้า ยืนนิ่ไม่ไ้สะบั้อมือออ แ่็ไม่ไ้หันลับไปมอ
“เป็นอะไร?” ุนฮเวถาม่อนะวาระป๋อน้ำอัลมอัวเอลบนเาน์เอร์ ยับัวเ้าไปหานรั ยแนึ้นสวมออีนาทา้านหลัพลาเยาลบนไหล่เล็อย่าอออ้อนราวับลายเป็นแ่ลูหมา
“อย่าทำแบบนี้สิ ันไม่รู้ว่าทำอะไรให้นายโรธ บอันหน่อยไ้ไหม?”
ินฮวานเียบเสียไปสัพัหลัาฟัประโยนั้น ไม่ไ้ืนัวออ แ่ลับถอนหายใยาวออมาแทน หลัาเหุาร์ทั้หมบไป็ผ่านมารึ่ปีไ้แล้ว ุนฮเวบอรัเา อเา ูบเา แ่ยัมีบาอย่าที่้าาใเามาลอ เารู้ว่ามันผิที่ัวเอิแบบนี้ แ่เารู้สึเหมือนระหว่าัวเอับุนฮเว มีำแพอะไรบาอย่าวาั้นอยู่
“นายรัันไหม?”
“รั” แทบะไม่้อิเลย้วย้ำ ุนฮเวเหลือบสายามอใบหน้า้าน้าอนรั วาลม ปลายมูโ่ ริมฝีปาบา แ่มอหัวใอเาเ้นแรอย่าไม่เหุผลเสียแล้ว ินฮวานไม่รู้ว่าเา้ออทนแ่ไหนที่ะไม่หอมแ้มอีฝ่าย ทั้ที่อันอยู่แบบนี้
“ทำไมถามแบบนั้น?”
“ันแ่...” ินฮวานเียบเสียล หันไปมอหน้านรัอัวเอ “แ่สสัยอะไรนิหน่อย”
“สสัยอะไร มีอะไร็ถามสิ”
นัวสูว่าบอพลาับไหล่นัวเล็ให้หันหน้าลับมามอ ินฮวานหลบสายาเา เม้มริมฝีปาเ้าัน้วยลัเลว่าะพูออไปีไหม ปลายนิ้วยาวไล้ไปามโรหน้าน่ารั เยาออีนให้เยหน้าึ้นสบา ยโ้ริมฝีปาราวับะบอนรหน้าให้เื่อใัวเอไ้
“นายยัรัฮยออยู่ไหม?”
สิ้นประโยำถามแผ่วเบาราวับระิบ ินฮวาน็อยาะัลิ้นัวเอเหลือเิน เาหึนที่ายไปแล้วั้นหรอ ทำไมเาถึไ้เ็บเรื่ออฮยอมาน้อยใุนฮเว ทั้ที่ทุอย่า็ผ่านมานานแล้ว และเาเอ็เป็นฝ่ายผิในเรื่อนี้้วย
ุนฮเวเลิิ้วึ้นเล็น้อยับประโยำถามนั้น ำถามที่เาไม่ไ้ิำอบเอาไว้ ถ้าถามว่าเายัรัฮยออยู่ไหม เา็อบว่าไม่ไ้รัแล้ว แ่ามรู้สึผิ วามรู้สึผูพันยัไม่ไ้าหายไป บาืนเาอนเาล้มัวนอน ็ยัมีบารั้บาเวลาที่เาเผลอิถึฮยอ
ิถึในานะอนที่เยรัเท่านั้น
ส่วนอนนี้ นเียวที่เารั็ือินฮวาน ไม่ใ่ใรนอื่น
“็ริ ันอาะเยรัฮยอ แ่อนนี้ันรันาย” ุนฮเวบอออไปพร้อมับรอยยิ้มบาบนริมฝีปา แนแร่โอบรอบเอวอนรั ึเ้ามาอุลบนออัวเอ ลูบผมอีน้วยฝ่ามือ
“ันรันายนะ ินฮวาน”
ว่าแล้ว็อศีรษะลมออีนเอาไว้ โยไปมาราวับอีฝ่ายเป็นแ่เ็น้อย ินฮวานอนรหน้าลับไป ไม่รู้ทำไม แ่ริมฝีปาบาลับยโ้ึ้นอย่าไม่อาห้ามไ้ แ่ประโยบอรัออีฝ่าย ็ทำให้เาื้นไปทั้หัวใ แ่ว่ายัไม่หมแ่นี้หรอนะ
“บอว่ารั แล้วทำไมไม่เยอันเลยล่ะ”
“อะไรนะ?” เสียเ้มถาม้ำอีรั้ มอนรััวเล็ที่ผละอ้อมแนออมามอ าสีหน้าิะหอยอนนี้ อนนี้ลับายแววเ้าเล่ห์เล็น้อยออมา แ่ภายใ้สีหน้าเ้าเล่ห์นั้น เาลับมอเห้นแ้มเล็สอ้าอนรัับสีแระเรื่อ ินฮวานเบ้ริมฝีปาลเล็น้อย ยหมัเล็ลบนไหล่ว้าหลัาเานิ่เียบไปสัพั
“โอ๊ย!”
“ทำไมนายไม่เยอัน ันหมายถึอแบบ-- อื้อ”
ยัไม่ทันะพูบประโย ริมฝีปาหยั็ประบทาบทับลบนริมฝีปาบาทันที ินฮวานเบิาว้าเล็น้อย่อนะหลับาล แนแร่ระับเอวเล็เ้าหาัว ริมฝีปาูบเน้นย้ำลบนลีบปาอนรั ทำแบบนั้น้ำไป้ำมา่อนะผละออมาสบา
“อย่ามาทำเป็นเล่นนะ นายไม่รู้หรอว่าันอยาะอนายนแทบทนไม่ไหวแล้ว”ระิบเสียแผ่ว้าใบหูเล็ ลมหายใร้อนลอเลียอยู่ใล้ ินอวานรู้สึว่าัวเอใบหน้าเห่อร้อนไปหม เาิมาลอว่าทีุ่นฮเวไม่เยอเา เป็นเพราะยัรัฮยออยู่ เป็นเพราะเายัไม่สามารถแทนที่ใรนนั้นไ้
“ัน็แ่ิว่านายยัไม่พร้อม”
ินฮวานหลุหัวเราะออมาับประโยนั้น ยหมัึ้นทุบบนไหล่ว้า “แล้วิว่าวัน่อนันไปหานายที่ห้อนอนทำไมล่ะ?”
ประโยำถาม่ายาย แ่ภายในประโยนั้นลับแฝ้วยวามนัยบาอย่าเอาไว้ ุนฮเวสบาับนัวเล็รหน้า ระยะระหว่าปลายมูยับระั้นเ้าหาัน ลมหายใลออยู่เพียแ่อาาศั้นผ่าน ุนฮเวยับปลายลิ้นเลียริมฝีปาอัวเอ ราวับมีแรึูบาอย่าระหว่าเาสอน
“ันออนายนะ”
ริมฝีปาหยัทาบทับลบนริมฝีปาอนรหน้าอีรั้ ยับูบเป็นัหวะ ูลืนลมหายใานัวเล็ าูบแผ่วเบา็ลายเป็นร้อนแร ินฮวานเลื่อนเรียวแนเล็ึ้นโอบรอบอแร่เอาไว้ ร่าายบเบียเ้าหาอีฝ่าย้วยเผลอไผลไปับสัมผัสบีบเ้นฟอนเฟ้นบนสะโพ ใบหน้าน่ารัเอียรับูบออีฝ่าย สัมผัสบเม้มูึบนริมฝีปาล่าทำให้ลมหายใอเาไม่เป็นัหวะ
ุนฮเวัฟันมลบนริมฝีปาล่าออีฝ่าย ับออมานยืิ่อนะประบริมฝีปาย้ำลไปอีรั้ เาันสะโพอินฮวานไปทา้านหลันนเ้าันเาน์เอร์รัว ไม่รอ้า ฝ่ามือหนายับรอบยเอวอนัวเล็ึ้นนั่ทา้านบน แยเรียวาสอ้าออ่อนะแทรัวเ้าไประหว่าลา โยที่ริมฝีปายัปรนเปรอูบให้ับินฮวานอยู่
เรียวลิ้นสอแทรเ้าไปเี่ยววัับลิ้นเล็นแยไม่ออ ุนฮเวหวานูบอบเาับมาอย่าำนาานไม่แพ้ัน ริมฝีปาบวมแบเบียันเ้าหา สอปลายลิ้นเ้ามาหาเาบ้า่อนะเป็นฝ่ายราเสียหวานออมาแทน หลัาปลายลิ้นเล็ถูเาูเอาไว้นราบน้ำลายไหลลมาามุมปา ุนฮเวหันไปูบับน้ำลายพวนั้นอย่าไม่ิรัเีย
“อื้อออ”
ินฮวานราออมา วาลมเยิ้มยั่วยวนสบาับนรัอนทีู่บไล่ลไปาออนถึไหปลาร้า ฝ่ามือหยาบสอเ้าไปใ้เสื้อยืัวบา แะปลายนิ้วที่ับแ่ปืนมาทั้ีวิ อนนี้ำลับีบเ้นไปามสะโพลมออีฝ่าย เาเหลือบสายามุึ้นสบาับินฮวาน มอแววาที่เ็มไป้วยวาม้อารเ่นเียวันับเา
อีพวนั้นไม่ไ้สำัอะไรอี่อไปแล้ว สิ่ที่สำัืออนนี้
เรา่า้อารันและัน และเา็ไม่มีเหุผลที่ะ้อห้ามใัวเออีแล้ว
“อโทษที่ให้รอนานนะ”
( Cut Scene สามารถหาอ่านไ้าไบโอทวิเอร์
หรือาแท็ฟิ #ฟิม้ามืบบ นะะ )
Let's Talk
ไม่มีอะไระบอแล้วนอา
บเรื่ออย่าเป็นทาาร
อบุทุนมาที่อ่านฟิเรื่อนี้อเรา
ยัไ็อฝาเรื่อ่อไป้วย่ะ
สุท้าย หวัว่าะอบอนพิเศษนี้ันนะ
แล้วเอันเรื่อหน้า่ะ
ความคิดเห็น