คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Behind The Dark, DoubleB & JunHwan (3/5) ♡
Behind The Dark
03
Choose
แนแร่สวมอมาาทา้านหลั ริมฝีปาหยัพรมูบไปามเน้นไหล่าวเนียน ร่าายเปลือยเปล่าบเบียแนบิันบนเียนาิไ์ บ๊อบบี้มอใบหน้าน่ารั้าน้าอนที่ยัหลับสนิทอยู่ในอ้อมแน เส้นผมหน้าม้าสีเ้ม นาเรียสวยปิสนิทเป็นแพ ลมหายใผ่อนเ้าออสม่ำเสมอ แ่้อมอ ริมฝีปาหยั็หยัรอยยิ้มบาออมาอย่าไม่อาห้ามไ้
ประโยสารภาพรัออีฝ่ายเมื่อวานในาน แม้ะำวม แ่็สื่อวามหมายไ้อย่าัเน เพียเท่านั้น็มาพอแล้วสำหรับบ๊อบบี้ ปลายนิ้วยาวไล้ไปามผิวเนียน ลาผ่านรอยแ้ำสีุหลาบสวย ร่อรอยาิรรมรัแสนเร่าร้อนเมื่อืน รปลายมูโ่ลอเลียรินรลมหายใลบนลำอระห นฮันบินยับัวไปมา
“อย่า ันะนอน บ๊อบบี้”
“็นอนไปสิ”
อบลับเสียเรียบ ทั้ที่ยัไล้สันมูไปามลำอ ริมฝีปาหยัูบย้ำลบนรอยรัสีแ วามเหลือบมอนัวเล็ที่หลับามวิ้ว้วยวามหุหิ พยายามะหนีสัมผัสอเา แ่นแล้วนรอ็หนีไม่พ้น สุท้าย็หมวามอทน น้อลืมาึ้นมาทันทีที่ฟันมบลบนิ่หูเล็
“ลับบ้านไปไ้แล้วไป”
หันไปโวยวายพลาใ้มือันแผ่นอแร่ให้ถอยออห่า ฮันบินมวิ้วมอสีห้าเ้าเล่ห์ออีฝ่าย รอยยิ้มที่วาึ้น วามริบว้านลึ้อมอใบหน้าอเาราวับะลืนินไปทั้ัว วูบหนึ่ที่ฮันบินเผลอล้อยามสวยาม และปลายลิ้นที่แลบออเลียริมฝีปาแห้ผาอบ๊อบบี้
ั้สิไว้ ฮันบิน!
บอับัวเอ อนมอรไปยัใบหน้าหล่อที่ส่ายศีรษะไปมาแทนารปิเสธารไล่อเา แสแส่อสว่าา้านอผ่านมู่ลี่เ้ามา บ่บอว่าถึเวลาที่บ๊อบบี้วรไป บาทีเาวระไล่บ๊อบบี้ให้ริัว่านี้่อนที่ะหลารมออีฝ่าย นไ้เหนื่อยอีรอบ
“บ๊อบบี้ ันำลัไล่นายนะ”
“็รู้แล้ว แ่ันยัไม่อยาลับนี่”
ไม่ไ้พูอย่าเียว บ๊อบบี้ันัวึ้นาเีย พลิมาร่อมทับนัวเล็ที่ไ้ลอสายา ำหนิอผ่านสีหน้าแสนะอแ่วนอนนั้น ฮันบินถอนหายใยาว ใ้แนันัวเอาที่นอนอยู่ให้นั่เอนหลัพิับหัวเีย ออพลาสายามออีฝ่ายในระับสายา
บ๊อบบี้ไม่ไ้สนใารำหนิาเาเสีย้วย้ำ อีฝ่ายันัวึ้นุเ่าับเีย แทรัวเ้ามาระหว่าเรียวาทั้สอ้าอเา นลายเป็นว่าฮันบินถูยให้นั่ทับร่อมบนหน้าาแร่ ผ้าห่มผืนให่ร่วหล่น เปิให้เห็นร่าายเปลือยเปล่าอทั้สอนบนเียนาิไ์
“เมื่อืนที่าน็รอบนึแล้ว ลับมาบ้าน นาย็ยัไม่ไ้ให้ันพัเลยนะ”
“แล้วไ?”
“ันไม่มีอารม์้วยหรอ แ่นี้็เหนื่อยะแย่แล้ว”
บ่นอุบพลาทำหน้าบึ้อย่าไม่สบอารม์ แ่ไม่รู้ทำไม นมอลับมอว่าสีหน้าแบบนี้น่ารัน่าแล้เสียยิ่ว่าอะไรี บ๊อบบี้ยับใบหน้าเ้าใล้ทีละนิ ้อมอริมฝีปาสีสวย เาเห็นฮันบินลอสายาอีรอบ่อนะยแนเล็ล้อลำออเาเอาไว้ ปา็บอไม่ แ่ารระทำูเหมือนะร้ามนะ
บ๊อบบี้ิับัวเอ มอนัวเล็ที่ปิเปลือาล่อนะหัวเราะออมา ฝ่ามือหนายึ้นาที่เท้าเียเอาไว้ เล็หน้าผาใ้ผมหน้าม้าสีเ้มสัพั่อนะีปลายนิ้วลไป นไ้ยินเสียั
“บ๊อบบี้!”
“อย่าเพิ่ึ้นเสียสิ”
“เล่นอะไรอนา-- อื้อ“
ลมหายใถูลืนหายไป้วยริมฝีปาหยัที่ประบลมา ฮันบินเผยอริมฝีปา ิ้วที่มวเป็นปมลายออทีละนิ่อนวาลมะปรือปิล ปลายนิ้วเรียวยับเลื่อนล เี่ยวนรอบรอยสับนแผ่นหลัร้านแ สัมผัสนุ่มหยุ่น ปลายลิ้นร้อนวัแลัน เสียแลน้ำลายั้อห้อสี่เหลี่ยม รสูบร้อนแรราวับะูเอาสิอเาให้ล่อลอยไป
บ๊อบบี้ัฟันลบนริมฝีปาล่าอฮันบิน ูเม้มนบวมแ ใบหน้าน่ารัเอียศีรษะปรับให้พอีับอศาารูบออีฝ่าย ้นาแร่ยับันให้นัวเล็ันัวึ้นิับหัวเีย ฝ่ามือหนาเริ่มอยู่ไม่สุำลับีบเ้นไปามผิวาวเนียน ฟัเสียราหวานอฮันบินที่ัลออยู่ลอลำอออมา
“...ไหนว่าไม่มีอารม์”
ผละริมฝีปาออ ระิบิริมฝีปาบวมแออีฝ่าย ยรอยยิ้มร้ายอน้อเ้าไปในวาร้ายาอลูแมวแสนยั่วอย่าฮันบิน ราวับเป็นเื้อเพลิและเปลวไฟที่เผาผลา ทันทีที่ฮันบินยโ้ริมฝีปาบาอบลับ บ๊อบบี้็ประบริมฝีปาลอีรั้
ไลู่บาริมฝีปา ลไปยัออื้น้วยหยาเหื่อ อเหลวผุพรายออาผิวาย ้วยวามร้อนาารสัมผัสายที่เปลือยเปล่าอันและัน ฮันบินเิใบหน้าึ้น หลับาพลายรอยยิ้มออมา ยุ้มลุ่มผม้านหลัอบ๊อบบี้ที่ำลัลาปลายลิ้นไปามแนวไหปลาร้านูนเ่น แนแร่ยเรียวาอฮันบินให้แยออ ันยสูึ้นนไ้แผ่นหลับาระแทับอบเียทา้านหลั
เพล้!!!
ิรรมเร่าร้อนที่ำลัะเริ่ม้นหยุะัล บ๊อบบี้ผละัวออาร่าเล็ เ่นเียวันับฮันบินที่ยมือึ้นันแผ่นออเาให้ออห่า ทั้สอมอรไปยัหน้าห้อนอน ประูไม้สีมะฮอานีบานให่ถูแ้มออเล็น้อย เศษแันที่แระายอยู่บนพื้น และเสียฝีเท้าอนที่วิ่ออไป
“ใรวะ?”
สอเท้ายาว้าวราเียนอนไปยัหน้าห้อนอน ฝ่ามือหนาผลัประูออไป้านอ ้มลมอเศษแันบนพื้น่อนะหัน้ายวา วามหรี่ลมอามแผ่นหลัว้าที่เห็นเินออไป เส้นผมทรสินเฮสีทอ และผิวเ้มอายที่ื่อว่ามินโฮ
“ใรหรอ บ๊อบบี้” ถาม่อนะรีบยับัวลุาเีย นเผลอปัมือถือที่วาอยู่รั้นวา้าหัวเียร่วลบนพื้น ฮันบินสบถอย่าหัวเสีย ้มลหยิบมือถือึ้นมา่อนะเบิาออว้า สายโทรเ้าอมินโฮสอสามสาย และ้อวามสุท้ายที่อยู่บนหน้าอ บอว่าำลัมาหาเาที่บ้าน
“พี่มินโฮ”
พึมพำับัวเอเสียเบา่อนะหันไปมอหน้าประู สบาับบ๊อบบี้ที่เมินเย ไม่ไ้แสอาารอะไร นอาสายาที่บอว่าสิ่ที่เาำลัิเป็นวามริ เสียเมื่อี้ และนที่เห็นเหุาร์ทั้หมเป็นมินโฮ
ฮันบินรไปหยิบาเบ็อเอร์อัวเอึ้นมาสวม ว้าเอาเสื้อเ็มา สอสอแนเ้าไปอย่าเร่รีบ สอเท้ายาว้าวเินไป หันมอหน้าอบ๊อบบี้ สายามออีฝ่ายที่มอเานิ่เย ทั้ที่ในใอยาะเอื้อมมือไปรั้นัวเล็เอาไว้เ็มที แ่สุท้ายแล้ว บ๊อบบี้็ปล่อยให้ฮันบินเินผ่านเาออไป
“พี่มินโฮ เี๋ยว่อน!”
เสียเล็ะโนั้อ สอเท้าเปล่าวิ่ออไปยัหน้าบ้านอัวเอ รถสปอร์ันหรูำลัสาร์ท มินโฮอยู่บนรถ และไม่ิะสนใเสียเรียที่ไ้ยิน ภาพที่ไ้เห็น่อนหน้านี้ มันเินว่าะ้อฟัำอธิบายแล้ว เาออาบ้านมาแ่เ้าพร้อมับยาแ้อาารแฮ์ที่ื้อมาให้ฮันบิน
ปลายนิ้วยาวที่เบอร์โทรออ ฟัเสียสัาั ไม่มีารอบรับาปลายสาย และเา็ิไปเอว่าฮันบินะยัไม่ื่น นอนอยู่บนเีย และอาะปวหัวาที่ื่มไปมา เาัสินใส่้อวามไปหานรั ริ่ออาบ้านมาหา และมินโฮเพิ่รู้สึว่าัวเอเป็นแ่ไอ้โ่ อนที่เห็นนสอนอูบันบนเียนอน
ายหนุ่มผิวสีเ้มยฝ่ามือึ้นลูบเส้นผมสีทอทรสินเฮ ยิ่ิถึภาพพวนั้นเท่าไหร่ ้อนเนื้อรอ้า้าย็ยิ่เ็บปวนแทบะเียนาย ราวับว่าฮันบินเอามีมาแทลบนหัวใอเา ร่าายเปลือยเปล่าบเบียแนบิ ริมฝีปาอทั้สอทีู่บแลน้ำลายัน เาถูปิาเอาไว้นานแ่ไหน ทำไมถึไม่เยรู้ถึวามสัมพันธ์อทั้สอนมา่อน
แม่เอ๊ย!
สบถับัวเอ่อนะปลายเท้าลบนันเร่ มินโฮับรถเลี้ยวไปามทา วามมอไปยัประูทาออที่เปิ้าเอาไว้่อนภาพนั้นะถูแทนที่้วยใบหน้าอนรั ฮันบินเินออมา สอแนเล็าออวาทาอเาเอาไว้ ายหนุ่ม้อมอนที่ัวเอรัสุหัวใ หยน้ำาที่ไหลรินออมาาวาม น้ำาที่ไม่เยเสียให้ใรมา่อน
มินโฮัฟันเ้าหาันแน่น่อนะแะปลายเท้าเหยียบเบร วามเยหน้าึ้นสบาับนรั ฮันบินไม่ไ้หลับา้วย้ำ อนที่รถสปอร์ันหรูพุ่เ้าใส่ วาลมแระรื้นลอหน่ว้อรไปยันที่อยู่้าใน สบามที่ายแววเ็บปว ับารหัหลั ทรยศทำลายวามเื่อใอเา
ร่าสูทุบฝ่ามือเ้าับพวมาลัยอย่าหัวเสีย สอเท้ายาว้าวลารถ าม้วยารปิประูลเสียั วามสบาับฮันบิน้วยวามรู้สึปนเปันไปหม ทั้โรธ และเสียใับสิ่ที่นรหน้าทำ แ่ไม่ใ่แ่เาที่เสียใ ฮันบินเอ็เสียใับสิ่ที่ัวเอทำเหมือนัน อเหลวสีใสไหลออมาาวาลม และอนนั้นเอที่ใรอีน้าวเท้าเินออมาาัวบ้าน เรียสายาอทั้สอนให้หันไปมอ
“บอเาไปสิ เรื่ออเราไ ฮันบิน”
เวลาที่เาะ้อัสินใเลือที่ะรัใรเพียนเียว
ระหว่านรัอย่ามินโฮ ับู้รัอย่าบ๊อบบี้ิม
แผ่นหลัว้าพิับรถสปอร์สีเ้มทา้านหลั ปลายนิ้วยาวเปิฝ่าผิโลหะทรสี่เหลี่ยมออ ุไฟแ็ในมือ่อเ้าับมวนบุหรี่ เปลวไฟวูบไหวุประายบนระาษสีาว ุนฮเวสูบอัวันมะเร็เ้าไปเ็มปอ วาม้อผ่านพรมแสีสทอยาวไปยัประูไม้บานให่
ไม่นานนัประูบานให่็เปิออพร้อมับเ้าหิอเา ินฮวานเินออมา สบา่อนะลี่รอยยิ้มสวย ุนฮเวทิ้มวนบุหรี่ลบนพื้น ปลายเท้าับประายไฟที่สว่าวาบ ส่มือหนาออไปหา มอปลายนิ้วเรียววาลบนมือทีละนิ่อนะึให้ร่าเล็เ้ามาในอ้อมอ ริมฝีปาหยัประบทาบทับ ไม่ไู้ื่มาบ้ว แ่เป็นเพียารสัมผัส บเม้มแผ่วเบา
“รอนานไหม?”
“ไม่เลย”
ริมฝีปาูบลบนหน้าผามนออีฝ่าย่อนะผละออ เปิประูรถให้ับนัวเล็ว่า มอินฮวานเ้าไปนั่้าใน ปิประูล าม้วยพาัวเอไปยัำแหน่นับ
ุนฮเวบิุแสาร์ทรถ ับรถออไปามถนน ฝ่ามือหนาับประสานับนัวเล็ที่นั่อยู่้าน้า ทำนอเพลัหวะลาสสิเล่นเปิลอแผ่วเบา ่วยให้บรรยาาศบนรถยิ่อบอวลไป้วยวามสุ และวามิถึ เานับวันรอที่ะไ้เอับินฮวานมาหลายวัน ้วยาราานที่วุ่นวายอทั้สอน
ั้แ่เริ่ม้นบันเป็นนรั วามสัมพันธ์ระหว่าเาสอนล้ายับว่าะีไปเสียทุอย่า เอันในเวลาถ่ายหนั ลับบ้าน้วยัน และใ้เวลา้วยันเือบทั้ืน แู่เหมือน่วหลัมานี้ หลัาที่ภาพยนร์าร์ฮอร์สปิล้อลเมื่อสัปาห์่อน เาับินฮวาน็เพิ่ไ้เอันวันนี้ มันล้ายับว่าระยะห่าำลัทสอบวามรัอเราอยู่็ไม่ผิ
“วันนีุ้นฮเวะพาันไปไหนหรอ?”
“็...เป็นสัที่ที่มีแ่เรา”
อบลับไปพร้อมับรอยยิ้มบา เหลือบมอสีหน้าิะเินอายอนรั ินฮวานยิ้มอบ หลบสายา หันออไปมอนอหน้า่า มอบรรยาาศอเมือหลวที่เปลี่ยนไปทีละนิ าถนนทาหลว็ลายเป็นเส้นถนนที่ปลุมไป้วย้นไม้สูะรูทั้สอ้าทา
ุนฮเวพาเาับึ้นไปามถนนบนเนินเา ลหลัารถลให้เปิออ ปะทะับสายลมเย็นที่พัผ่าน ไม่มีรถันอื่นบนถนนเส้นนี้ นอาเาสอน ินฮวานหลับาล ูมือทั้สอ้าึ้นไปในอาาศ หัวเราะออมาอนหันไปสบาับนรั
ไม่นานนัรถสปอร์สีเ้ม็อสนิทลบนยอเนิน ินฮวานหันมอทิวทัศน์รหน้า ทุ้ห้าสีเียวว้าราวับไม่มีที่สิ้นสุ ลิ่นออูอไม้ที่ลอยอยู่ในอาาศวนให้สื่นอย่าบอไม่ถู ุนฮเวเินมาเปิประูให้เา ว้ามือเล็ไปับเอาไว้ แทรปลายนิ้วมือประสาน่อนะพาเินไปบนทุ่ห้ารหน้า
“ที่นี่สวยมา นายรู้ัที่นี่ไ้ยัไ?”
“วามลับรับ”
อบลับไปแบบนั้น อนที่ปลายเท้าอทั้สอหยุลรหน้าผา ุที่อยู่บนุสูสุอเนินเาแห่นี้ แสอาทิย์หลบ่อนหลัลีบเม ทอให้ท้อฟ้าทั้ผืนลายเป็นสีส้มสว่า ุนฮเวเอื้อมฝ่ามืออัวเอลไปโอบรอบเอวเล็ ระับรั้ให้อีฝ่ายมลในอ้อมอ
ินฮวานอนรหน้าลับไป ุัวเ้าหาอ้อมออุ่นอนรั ทอสายาออไปไลยัภาพวิวที่สวยามรหน้า่อนะเยหน้าึ้น มอใบหน้าหล่อมอุนฮเว ้อนเนื้อในอ้า้ายอเาสั่นไหว เ้นแรเหมือนับอนเอันรั้แร เาหลุมรัุนฮเวอีรั้
ราวับว่าภาพรหน้าเป็นวามฝัน
ามเสียนเาอยาะหยุเวลาเอาไว้รนี้
“ุนฮเว” เรียื่อนรัออไปพลาหันหน้าเ้าหาอีฝ่าย ฝ่ามือเล็ยึ้นแะล้าแ้มร้าน ลูบปลายนิ้วบนอหนวที่แมบนปลายา มอเ้าไปในวามนั้นพลาบอรัอีนในในับร้อยรั้
“นายะรัันลอไปไหม?”
“ทำไมถามแบบนั้น?” ุนฮเวเลิิ้วึ้นเล็น้อย มอนัวเล็ที่ยัรอำอบพลา้อมอเา้วยาลมๆ นอยรอยยิ้มไม่ไ้ เาแนบฝ่ามือัวเอลบนหลัมืออินฮวาน ยับแนแร่รั้เอวเล็เ้ามาแนบิ
“ลอไป”
สิ้นเสียเ้ม ใบหน้าหล่อม็ยับเ้าหา ลมหายใร้อนรินรอยู่บนปลายมู ินฮวานมอเ้าไปในวามู่นั้น เห็นเาสะท้อนอัวเอ แววามไล่ลมอไปยัลีบปาบาสวยอน วามร้อนที่แผ่่านบน้าแ้ม หัวใที่เ้นระรัวนไม่เป็นัหวะ เาประหม่าน้อหายใเ้า แ่ริมฝีปาที่ทาบทับลมา็ลืนหายใอเาไปนหม
ินฮวานหลับาลปิสนิท เอียใบหน้ารับสัมผัสนุ่มหยุ่นบนริมฝีปา ฝ่ามือหนาับมืออเาเอาไว้ รสูบอ่อนโยน แ่ลับแฝไป้วยวามรุนแรนเลือสูบีร้อนไปทั่วแ้ม ุนฮเวละเลียิมลีบปาสวย ยับเ้าหา และบเม้มเป็นัหวะ ูื่มราวับะลืนินัวนอนรหน้าเ้าไป
ไม่รู้ว่าูบแสนหวานำเนิน่อไปเ่นนี้นานแ่ไหน ินฮวานเป็นฝ่ายผละริมฝีปาออ้วยหายใไม่ทัน เาหายใเอาอาาศเ้าไปเ็มปอ บแ้มลพิบนไหล่ว้า มหายเ้าไปในอ้อมอแร่อุนฮเว อบอุ่นราวับไ้นั่อยู่ใล้เาผิ แสแที่รอผ่านม่านเมลมา เามอออไปไล าหวัว่าทุอย่าะเป็นริ
ทั้ที่เามอเห็นทุอย่า ั้แ่เริ่ม้นนบแล้ว
ำว่าลอไปน่ะ มันไม่มีริ
ทุรั้ที่เาลืมาื่นึ้นมาในอนเ้า หันไปทา้าน้า และพบับเียนอนที่ว่าเปล่า มีเพียรอยยับยู่ยี่ที่บ๊อบบี้ทิ้เอาไว้่อนะาไป หลายรั้เาถามัวเอว่า แบบนี้ีแล้วหรอ แ่นี้็พอแล้วอย่านั้นหรอ สำหรับเราสอน และทุรั้ที่เาถามัวเอแบบนี้ ภาพอนรัอย่ามินโฮ็ะปราึ้นในสมอ ราวับเรียสิให้รู้ัว ว่าเาเอ็ยัมีใรอีนอยู่้าาย
มินโฮเป็นนรัที่ี ีอย่าหาที่ิไม่ไ้สันิ แ่มัน็น่าแปลนะ ทุรั้ที่มินโฮอเาเอาไว้้วยอ้อมแนนั้น ูบเา้วยริมฝีปา อ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนับวอาทิย์ ทั้ที่เาวระใสั่น ทั้ที่วระรันรหน้า โยไม่หันไปมอใรอี แ่หัวใอเาลับไม่ไ้รู้สึแบบนั้น ไม่ไ้รู้สึเหมือนอย่าเวลาที่ไ้อยู่ใล้ิบ๊อบบี้
เลวสิ้นี ฮันบิน!
สายามริบว้านลึล้ายับหลุมำที่มีมีเสน่ห์ ปลายมูโ่เป็นสัน ริมฝีปาหยัเหยียรอยยิ้มร้าย สีหน้าอนอีฝ่ายมอมายัเา ราวับะูลืนวามรู้สึทั้หมไป สัมผัสรุนแรและหยาบโลน รอบำิใและร่าายอเา เหมือนับวามมืที่ืบลานเ้ามาทีละนิ บ๊อบบี้ิมทำให้หัวใอเาสั่นไหวอย่าไม่อาปิเสธไ้
“บอเาไปสิ เรื่ออเราไ ฮันบิน”
บ๊อบบี้สบาเา้วยแววาเรียบเย สีหน้าที่ไม่แสวามรู้สึใ แ่เารู้ี รู้ว่าบ๊อบบี้เอ็้อารำอบาเาเหมือนัน วามริบู่นั้นหันไปมอายเ้าอผิวสีแทนแทน ราวับระเบิเวลานับถอยหลั มินโฮอทนอลั้นวามโรธอัวเอเอาไว้ ฝ่ามือหนาำเ้าันแน่นนเห็นเส้นเลือปูนูน และแววาที่้อบ๊อบบี้ลับไปราวับอยาะีร่าอีฝ่าย
ารระทำรวเร็วว่าวามิ สอเท้ายาว้าวรผ่านหน้าฮันบินไป ฝ่ามือหยาบว้าหมับลบนอเสื้อเิ้ที่สวมไม่เรียบร้อยอบ๊อบบี้ ัฟันเ้าหาัน ถลึามสบาับอีฝ่าย ในะที่มินโฮเือาลนเหมือนะระเบิลรนี้ แ่ายร่าโปร่ลับทำเพียยรอยยิ้มมุมปาอย่านนะ
“ฮันบินน่ะ ันอนะ”
ผัวะ!!!
หมัหนัลบนใบหน้าหล่ออบ๊อบบี้นหันไปามแร เาส่เสียรอไรฟัน้วยวามเ็บ มุมปาแนไ้รสาวเลือในโพรปา บ๊อบบี้แะปลายนิ้วลบนแผล วามแววโรน์้วยวามโรธ ยัไม่ทันที่ฮันบินะ้าวเ้ามาห้าม แร็ปเปอร์หนุ่ม็สวนลับเ้าที่ใบหน้าอมินโฮเ่นัน
“มึ!!!”
มินโฮำรามในอ่อนะรเ้าไปย้ำอนรหน้าอีรั้ หมัหนัอนัีฬา่อยลบนใบหน้าอบ๊อบบี้อีรั้ ร่าโปร่ล้มลบนพื้น่อนะถูร่อมทับ ว้าอเสื้อึ้น้วยฝ่ามือหนาอีรั้ ำปั้นหนัลมาอีรั้ โรธแ้นับสิ่ที่ไ้เห็น สิ่ที่ไ้ยิน และอนนี้มินโฮ็โรธเินว่าะระับอารม์อัวเอ
“ล้าียัไ มายุ่ับนอู”
ไม่รู้ว่าเาหมัลไปี่รั้ ฝ่ามือทั้สอ้าเ็บลไปถึระู และูเหมือนะเ็บปวไ้ไม่เท่ารึ่ที่หัวใอเาอนนี้รู้สึ ไม่ว่าเาะระบายอารม์ วามโรธแ้นลไปเท่าไหร่ ็ไม่เพียพอที่ะทำให้ลบเลือนภาพอนรั ับไอ้สารเลวรหน้าเาอนนี้ไ้เลย
บ๊อบบี้ยอมให้อีฝ่ายลมาโยไม่ิะัืน หัวิ้วแนอเหลวสีแึมออมา เลือที่ลบริมฝีปา แ่รอยยิ้มลับไม่ไ้าหายไปาใบหน้า เามอใบหน้าที่บ้าลั่มินโฮ หัวเราะในลำออนที่ฮันบินพยายามเ้ามาห้าม
“หยุนะ มินโฮ” นัวเล็พยายามรั้แนแร่อนรัเอาไว้ ใบหน้าน่ารัที่เ็มไป้วยหยน้ำา ฮันบินมอู่นอนอน ใบหน้าหล่อที่เปรอะไป้วยเลือ เาัฟันเ้าหาัน ไม่รู้ว่าวระทำยัไ ว่าะรู้ัวอีที เา็ผลัมินโฮให้ออห่าบ๊อบบี้สุแร
“ผมบอให้หยุไ!”
วาออมาเสียัอย่าลืมัว่อนะรเ้าไปวาระหว่ามินโฮับนรหน้าเอาไว้ หมัหนัอมินโฮที่วาลอยึ้นในอาาศะั้า วามเ็บปวู่นั้นมอรเ้าไปในวาอฮันบิน นัวเล็มอเาอย่าำหนิ ไม่ไ้สนใว่านรัะรู้สึยัไ ฮันบินหันลับไปหาบ๊อบบี้ ประอนรหน้าให้ยันัวึ้นนั่
มินโฮมอภาพนั้น ผ่อนลมหายใผ่านริมฝีปาออมาอย่ายาลำบา ยรอยยิ้มสมเพัวเอออมา เาลุึ้นยืน ้มลมอสบาับนรัอีรั้ ฝ่ามือหนาที่ำเ้าหาันแน่น ้อนิ้วที่เ็บนแ และเส้นเลือที่ปูนูนามลำแน
“เรื่อริใ่ไหม?” ถามออไปทั้ที่็รู้ำอบีอยู่แ่ใ วามลอหน่วไป้วยหยน้ำาอีรั้ ฮันบินมอหน้าเา ัฟันลบนริมฝีปาอย่าไม่ล้าอบลับ เาเป็นนผิเอ เาไม่วรนอใมินโฮ
“นานแ่ไหนแล้วที่นายทำเหมือนันเป็นนโ่ วามรัอเราสอนเป็นเรื่อริหรือเปล่า?”
“...”
“หรือที่ริแล้วนายไม่เยรัันเลย ฮันบิน”
ประโยำถามที่มีเพียวามเียบเป็นำอบ ร่าเล็ไม่ล้าสบาอีฝ่ายลับไป มินโฮมอหยน้ำาที่ไหลลมาอฮันบิน มอฝ่ามือเล็ที่บีบเ้าหาัน่อนะถูับเอาไว้้วยมืออใรอีน บ๊อบบี้ำลัมอหน้าเาอย่าผู้นะ สุท้าย เส้นวามอทนอเา็าล
มินโฮไม่สามารถทนเห็นภาพรหน้าไ้ สอเท้ายาวหันหลั้าวลับไป หนัอึ้ราวับทุอย่าลไปอบนพื้น วามรัที่พัทลายลอย่าไม่อาหวนลับืนมาไ้ แ่็ีเหมือนันที่เาไ้ลืมาื่นาารเป็นนโ่เ่าเสียที ิับัวเอ่อนะเ็น้ำาบนใบหน้าออ ปลายเท้ายาวหยุะัเล็น้อย อนไ้ยินเสียเล็พึมพำผ่านริมฝีปาออมา
“...ผมอโทษ”
ำอโทษที่ล้ายับำลัะบอว่า ทุอย่าที่เาิเป็นเรื่อริ มือเล็ับับมืออบ๊อบบี้เอาไว้ อีฝ่ายไม่ไ้รัเา บาทีเาอาะไม่ไ้ถูแย่นรัไป แ่ฮันบินอาะไม่เยรัเาั้แ่แรอยู่แล้ว็ไ้
“เราอย่าเอันอีเลย ฮันบิน”
สิ้นเสียเ้ม มินโฮ็เินึ้นรถอัวเอไป สาร์ทเรื่อยน์่อนะับหายออไปาัวบ้าน เหลือเพียวามรู้สึผิอฮันบินที่ยัอยู่ นัวเล็ร้อไห้ออมาอย่าไม่อาห้ามไ้ สะอื้นนไหล่โยนไปามแร ใบหน้าน่ารัเปรอะเปื้อนไป้วยหยน้ำาบลบนไหล่ว้า
บ๊อบบี้อนัวเล็เอาไว้ในอ้อมแน ใบหน้าหล่อเรียบเย ถอนหายใยาวออมาับเรื่อทั้หมที่เิึ้น เาสะใ ีใที่ทุอย่าเป็นแบบนี้ แ่ลับัน เาเอ็สสารฮันบิน ทั้ที่ทั้หมเป็นวามผิอเา ทั้ที่เาเป็นนสานสัมพันธ์ทั้หมึ้นเอ แู่เหมือนนรหน้าะโทษว่าเป็นวามผิอนเอ
“ไม่้อร้อ นายมีันนะ ฮันบิน”
ระิบเสียเบา้าใบหูพลาลูบศีรษะอีนไปมา ฮันบินอเาลับมา สะอื้นในอ้อมแน่อนะเยหน้าึ้น แะปลายนิ้วไปามบาแผลบนใบหน้าอเา บ๊อบบี้ยรอยยิ้มบา เามอน้ำาอฮันบินที่ยัไหลลมา และูเหมือนอนนี้เอ เาเ็บปวับารเห็นน้ำาอนรหน้ามาว่ารอยแผลบนใบหน้าอัวเอ สุท้ายแล้ว ไม่ว่าเรื่อะบลแบบไหน ็้อมีนเ็บปวอยู่ี
บ๊อบบี้เื่อว่าัวเอไม่เยรัใร นไ้มาเออีฝ่าย
และเมื่อฮันบินเลือที่ะรัเาแล้ว เา็ะไม่มีวันปล่อยมือฮันบินไป
หน้าออมพิวเอร์สว่าวาบในวามมืภายในห้อสีเหลี่ยม เาอายนหนึ่นั่อยู่รหน้าอ ริมฝีปายโ้วารอยยิ้มร้ายออมา อนมอรไปยัแถบสีฟ้าปราบนหน้าอ อัพโหลวิีโอที่ำลัะเสร็ในไม่อีี่นาที้าหน้า ฟันเล็ัลบนปลายเล็บนิ้วหัวแม่มือ รอนเสร็สมบูร์ เปิเผยลสู่สาธาระ
เายรอยยิ้ม เล่นภาพวิีโอลิปนั้น ภาพอนัแสหลัาภาพยนร์าร์ฮอร์สที่ำลัูบแลน้ำลายันในห้อน้ำอสถานเริรมย์ ทั้ที่หนึ่ในนั้น็มีนรัเป็นัวเป็นนอยู่แล้ว เรื่ออพวนายทั้สอน วามสัมพันธ์ที่น่ารัเียนี้ ะ้อเป็น่าวหน้าหนึ่อหนัสือพิมพ์ทุบับในวันรุ่ึ้นอย่าแน่นอน
“อให้สนุนะ บ๊อบบี้”
Let's Talk
มินโฮมาเห็นไ้ัหวะพอีไปอี ;w;
รู้วามริันไป ึ่็แน่นอนว่าน้อบินเลือพี่บ๊อบ
อนนี้อนที่สามแล้ว อีแ่สออน็ะบอนพิเศษ
ะรีบเอามาทยอยลนะะ ทิ้้าไว้ให้เาันเล่นๆ
ว่าใรันนะเป็นนถ่ายวิีโอมาปล่อยลิป o<--<
สุท้าย็เหมือนเิมเลย ฝาฟิ้วยนะะ
สรีมันไ้ที่ #ฟิม้ามืบบ
ความคิดเห็น