คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : DARK HORSE 21
Dark Horse 21
ทุอย่าเริ่ม้นาวันนั้น
ผ้าพันแผลสีาวพันรอบศีรษะ
อุปร์ทาารแพทย์ระโยรยา์ิามร่าาย รอยเย็บระสุนที่่วเอว บาแผลหลายรอยบนใบหน้า
และวามทรำที่าหายไป ียหันมอไปรอบัว
สบาับายหนุ่มเ้าอโรหน้าหล่อมทีุ่มมือเาเอาไว้
สายาอายที่หลรัเาอย่าึฮยอน ว่าะรู้ัวอีที
ร่าทั้ร่า็มหายเ้าไปในอ้อมอแร่ ียไ้ยินเสียอีฝ่ายระิบอยู่้าใบหู
“ันอโทษ”
ียไม่เ้าใว่าอีนอโทษเาทำไม หรือเพราอะไร ไม่เยเ้าใ
นระทั่ไ้รู้วามริทั้หม าวามทรำอเาที่หายไป
และฟื้นลับมาท่ามลาวามเียบ
ียทำานเป็นเลาอึฮยอนมาลอ
ั้แ่ที่ออาโรพยาบาลมา เื่อมาลอว่าัวเอ
แ่ถูทำร้ายานที่เลียัอ์ร แ่วามทรำแรที่ลับมาอเา
ลับรัน้ามอย่าสิ้นเิ
มันเป็นวามทรำหลัาไ้ยินเรื่ออลูน้อนหนึ่ที่เ้ามารายานึฮยอน
นัวเล็เินรไปยัห้อทำานอเ้านาย ถือแ้วาแฟเอาไว้ในมือ แ่ปลายเท้าลับหยุะัอนไ้ยินื่ออใรบาน ใรบานที่ส่ผลให้้อนเนื้อรำแหน่หัวใ้า้ายระุไหวอย่าประหลา และเพียแ่ื่อนั้น ใบหน้าอเ้าอื่อ็ายย้อนเ้ามาในวามทรำ วามรู้ที่ทั้รัและเ็บปวในเวลาเียวัน วามรู้สึที่ทรมานพวนี้
“แทยั ายแล้วรับ”
แทยั!
ปลายนิ้วอเาาวาบ แ้วาแฟในมือสั่นระริับประโยที่ไ้ยิน
หยน้ำาที่ไม่รู้ว่ามาาไหน ลับล้นทะลัออมาาเบ้าาทั้สอ้า
วามทรำที่ไหลย้อนเ้ามาราวับสายน้ำ ภาพอัวเอที่มอรไปยัายเ้าอหัวใ
‘ท ยอเบ’
วามเ็บปวรำแหน่หัวใ้าน้าย
ำลับอเาว่าวามทรำทุอย่าเป็นเรื่อริ เาหลรัแทยัหมทั้หัวใ
แ่ลับ้อผิหวั หิสาวที่เินเ้ามาับมือออีฝ่ายเอาไว้
แทยัที่บอับเาว่าอโทษ อธิบายว่าระหว่าเราเป็นไ้พี่น้อ
เา้าวเท้า วิ่ออไป หนีวามริที่เ็บปว
ภาวนาว่า อให้ัวเอ หายไปาที่นี่
โยไม่ไ้รู้เลยว่า มันำลัะลายเป็นวามริ
ียไม่รู้ว่าัวเอหนีออมาไลแ่ไหน หรือร้อไห้ราวับนบ้านาสอ้าบวมแ
เายืนอยู่บนสะพาน มอทอสายาออไปไล่อนะัสินใ ปีนึ้นไปบนนั้น
รุ่นิทบทวน แ่ำไ้ว่าัวเอไม่ไ้ระโลไป เาไม่ไ้ระโลไป
แ่มีใรบานเ้ามาทา้านหลั ่อปลายระบอปืนที่เย็นเียบเอาไว้ร่วเอว
เาไ้ยินเสียอีฝ่ายร้อไห้
อโทษเาราวับนเสียสิ่อนที่เสียปืนะัึ้น
ร่าอเาที่ถูผลัลาวามสู ร่วหล่นลไปยัผืนน้ำที่รออยู่ทา้านล่า
วินาทีนั้น เาเยหน้ามอึ้นไปยัสะพาน้านบน ใบหน้าหล่อ
วามริบที่เ็มไปหยน้ำา แววาเียวันับอน้อมอเาที่โรพยาบาล
เป็นฝีมือนายสินะ ึฮยอน!
แ้วาแฟสั่นระริ ร่วหล่น แระายลบนพื้นห้อ ียรีร้อออมาเสียั
เรียวามสนใอนทา้านใน ึฮยอนอุ้มนัวเล็ไปยัเียนอน
ออีฝ่ายเอาไว้นหลับไปในอ้อมแน โยที่ไม่ไ้รู้เลยว่า ียนเิมไ้ลับมาแล้ว
ายหนุ่มร่าบาลืมาึ้นอีรั้
นอน้อมอใบหน้าอหัวหน้าอ์ร้วยสายาไร้วามรู้สึ านั้น็ามสืบทุอย่า
สืบนรู้ว่ารอบรัวอเายัมีนรอ ยัมีึริ และทาโบลที่ยัมีีวิอยู่
เาอยแอบมอทุนมาลอหลายปี แผนารบาอย่าถูิเอาไว้ในสมอ ทีละั้น ทีละอน
เรียบเรียันไป เริ่มาที่เาิ่อีวอนไปวันนั้น
สั่ให้ไปโมยแฟลไร์ฟมาาอ์รร์าฮอร์ส และเริ่ม้นารแ้แ้นที่แท้ริ
ทุอย่าถูวาแผนเอาไว้หมแล้ว ในะที่ทุนิว่าเาไ้ายาโลนี้ไปแล้ว
และนรหน้า็ิว่าเาวามำเสื่อม ไม่มีใรรู้ว่าเาำไ้ ไม่เยมีใริสสัยในแววาอเาอนมอรไปยัึฮยอน
ไม่มีใรมอเห็นปลายระบอปืนที่่อนเอาไว้้านหลัอีย และพร้อมที่ะลั่นไ
เมื่อถึเวลาที่สมวร
เารออยวันนั้น นับวันรอ ้วยวามโรธแ้นที่มี
และในที่สุวันนี้็มาถึ วันที่เาะไ้่าึฮยอนเสียที
ปลายระบอปืนสีเ้มเ้าับหลัศีรษะอหัวหน้าอ์รม้ามื
ายหนุ่มร่าบาเ้าอโรหน้าหวานระับปืนในมือแน่น เาเหลือบสายาหันไปมอน้อายอัวเอ
น้อายที่ไม่ไ้เอันมานาน แววาู่นั้นเบิว้ามอรมายัเา
ราวับไม่อยาเื่อว่าภาพรหน้าเป็นวามริ ราวับว่าำลัมอนที่ายแล้ว
ลุลับึ้นมามีีวิอีรั้
ึริ้อมอโรหน้ามสวยนั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลไปาเิมเลยสันิ
นอาะูเป็นผู้ให่ึ้นามเวลาที่เปลี่ยนผัน แ่ถึะเป็นอย่านั้น
เา็ยัำไ้ีไม่มีวันลืม
พี่ายอเาที่ิว่าายไปแล้วเมื่อหลายปี่อนหน้านี้้วยฝีมืออึฮยอน
นที่เยับมือร่วม่อสู้ไป้วยันับเา เาไม่เยิมา่อนเลยว่าะมีวันนี้อีรั้
วันที่เาไ้เอับนรหน้า
“ีย”
เรียออมา่อนะสบาับอีฝ่าย
วาลมู่นั้นยัเ็มไป้วยวามแน่วแน่แ็ร้าวเหมือนอย่าเย
แ่ไม่เหมือนเิม เามอเห็นวามแ้นในวาู่นั้น
สายาที่เลื่อนไป้อมอเป้าหมายอัวเอที่อยู่รหน้าอย่าึฮยอน
ฝ่ามือเล็สั่นระริ้วยวามโรธแ้น
แววาลม้อมออีฝ่ายราวับมีเปลวไฟเผาผลาอยู่้าในวา
ียรอเวลานี้มาลอทั้ีวิ เวลาที่ะไ้แ้แ้นให้ับแทยั และัวเาเอ
ัวเาเอที่เือบถู่าาย และถูหลอใ้เหมือนับนโ่
เา้อมอึฮยอนหันหน้ามาหาทีละนิ โรหน้าหล่อม่อยๆ หันมาทา้าน้า
วามริบสีเ้มที่เ็มไป้วยอำนาู่นั้น อนนี้ลับ้อมอเา้วยวามสับสน
และโรธเือไม่่าัน
“หมายวามว่ายัไ?” ายเ้าอเส้นผมสีเทาถาม มอรเ้าไปในแววาอลูน้อนสนิท แววาที่
แ่าา่อนหน้านี้อย่าสิ้นเิ ไม่ใ่แววาอเลาัวเล็
หรือนับรถที่อยรับใ้เาอี่อไป
แ่ลับเป็นแววาอน้อายที่้อมอเา้วยวามเลียั
ไม่เปลี่ยนไปาเิมเลยสันิ ่อให้เาะทำีแ่ไหน
เา็ยัไม่สามารถเป็นนที่ียรัไ้
“ั้แ่เมื่อไหร่
ันถามว่านายำไ้ั้แ่อนไหน วอนีย!”
ะโนถามออมาโยไม่ไ้ลัวปลายระบอปืนที่่ออยู่บนหน้าผา
ฝ่ามือหนาบีบมืออลูายอย่าฮยอเอาไว้ราวับะปลอบไม่ให้ลัว แ่สายามแ็ร้าวลับสะท้อนเาอียอยู่ในนั้น
สีหน้าโรธแ้น
แววาที่อีฝ่ายใ้้อมอเาราวับว่าเป็นศัรู
ราวับว่าหา่าให้ายไ้็อยาะทำมัน้วยมือทั้สอ้าอัวเอ
ึฮยอนพ่นลมหายใผ่านริมฝีปา รู้สึราวับว่าหัวใที่้านา
ลับมามีวามรู้สึเ็บปวอีรั้ ลอเวลาที่ผ่านมา
เาิว่าัวเอะมีโอาสไ้เริ่มใหม่ับียอีรั้ เาูแลอีฝ่ายอย่าี
่อให้ะไม่ใ่ในานะนรัอย่าที่หวัเอาไว้ แ่เา็ไม่เยิะทำร้ายียอี แล้วั้แ่เมื่อไหร่ันที่ียิะหันระบอปืนใส่เาแบบนี้
“ันำไ้
วันที่แทยัาย้วยฝีมืออนายไ ึฮยอน”
“ยัรัมันอยู่อีั้นหรอ?”
ำถามที่็รู้ำอบีอยู่แล้ว
แ่ถึะเป็นแบบนั้น็ยัถามออไป ไม่ไ้หวัว่าำอบออีฝ่ายะเปลี่ยน แ่รั้นี้
เาถามเพื่อะไ้รู้ัวสัที ว่า่อให้วามทรำออีฝ่ายสูเสียไป ลับมาำทุอย่าไ้ใหม่อีรั้
ไม่่าาารายแล้วเิใหม่ ีย็ะยัรัแ่แทยั และเา็ะไม่มีวันเป็นนนั้นไ้
“รั...
และไม่มีวันเลิรั”
“เหอะ!”
ึฮยอนพ่นลมหายใออมา
ฝ่ามือหนายึ้นว้าระบอปืนที่่อเ้าับศีรษะอัวเอ
มอียที่มวิ้วเ้าหาัน้วยวามใ
ปลายนิ้วเรียวรไปืนยัับแน่นไม่ยอมปล่อย
มออีฝ่ายปลายระบอสีเ้มเ้าับศีรษะอัวเอนเป็นรอย
ริมฝีปาหยัวายิ้มร้ายมุมปา สบาอีย ้วยทั้เ็บใ
ทั้โรธเืออย่าไม่อาห้ามไ้
ทุนมอสถานาร์นั้น
ลั้นลมหายใ นรู้สึหายใไม่ทั่วท้อ
ีวอนหันมอสบาับหัวหน้าอัวเออย่าึริ
ปลายเท้าที่ิอยาะ้าวเ้าไปลับไม่อายับเ้าไปไ้
้วยลัวว่าอีฝ่ายะิทำอะไรบ้าๆ อย่าเ่นารลั่นไปืนบีวิอึฮยอน
และบีวิอพวเราทุนที่นี่ไปพร้อมัน
เสียระเบิที่ยัันับถอยหลัราวับันพวเาทุน เาไม่รู้ว่าายแปลหน้าที่เ้ามาใหม่เป็นใร
แ่เื่อว่ามีวามสัมพันธ์ับพวเราทุนในนี้อย่าแน่นอน
“เอาเลยสิ มอาัน
บอเหุผลที่นายอยา่าันมา แล้วลั่นไปืนะ!”
ึฮยอนเ้นเสียออมาผ่านลำอ
ฝ่ามือหนาปลายระบอปืนที่่อศีรษะเอาไว้แน่น เาสายามสบาับีย
ยรอยยิ้มออมาราวับท้าทายอีฝ่ายให้ทำามที่อยาทำ ่าเาอนที่ยัมีโอาส่อนที่ะไม่มีอี
“เพราะนาย่าเา
นที่ันรั แทยั” และ็ไ้ผลเป็นอย่าี ีย
ียอบำถามลับไปอย่าไม่ิะลัเล วาลมเบิว้าแ็ร้าว
และแน่วแน่อย่าที่ไม่เยเป็น วินาทีนั้น ึริรู้ไ้ทันทีว่าียเอาริ
ทันทีที่พูบ้อที่สาม ไปืนะลั่น และหยุลมหายใอึฮยอน ระเบิะ้อทำาน
และพวเราทุนะ้อาย ารแ้แ้นทุอย่าะ้อสูเปล่า
“และ็เป็นนายที่่าันให้ายไปแล้วรั้นึ”
“พอไ้แล้ว ีย!”
ึริะโน้อพลาส่ายหน้าให้อีฝ่าย
ทุประโยที่ียพูออมา ปลายนิ้วเรียวที่สั่นระริอยู่ที่ไปืน
วามโรธแ้นที่มอเห็นผ่านวาู่นั้น ทุอย่าทำให้เาัสินใ้าวเท้าเินเ้าไปหาอีฝ่ายพร้อมันับอนที่เสียเ้มอึฮยอนัแทรึ้นมา
พูประโยถัไปับีย ราวับระุ้นให้อีฝ่ายัสินใลั่นไปืน
“ยิเลยสิ! ่าัน้วยมือนายเลย ีย!!”
ปั!!!
เสียปืนัลั่นออมา ทุนัฟันเ้าหาัน
เสียววาบราวับว่าหายใไม่ออ แ่ลับไม่ใ่ปืนอียที่ลั่นไออมา
ีวอนลืนน้ำลายหนืลอ ราวับว่าไ้ยินเสียลมหายใอทุนในห้อโถ
เามอายร่าบาที่หันหน้าไปทา้านหลัทีละนิ ราวับว่าทุอย่าเลื่อนไหว้าล
บานประูทา้านหลัถูถีบเ้ามา เาสีำทะมึนอใรบาน
ุ้นานไม่ำเป็น้อาเา
และอนนั้นเอ อนที่ียหันหน้าลับไป
ปลายระบอปืนสีเ้มอใรอีน็่อเ้าับศีรษะอเาอย่าพอี
ายร่าบาเบิาว้า สะบัมืออึฮยอนที่ับปืนอเาเอาไว้ออ หันลับมาะมาสู้ับอีฝ่าย
ียยปืนในมือึ้นพร้อมับฝ่ามือหนาที่ว้าลบน้อมือเล็
ออแรบิให้ทิ้ปืนในมือล่อนะระาเ้ามาหาัว
ล็อลำอเล็เอาไว้้วยแนแร่ าม้วยรปลายระบอปืนสีเ้มล้ามับอีย
“หยุ่อน มินโฮ”
ฝ่ามือหนาว้าหมับลบนระบอปืน หยุปลายนิ้วที่ำลัะเหนี่ยวไอเ็าย
ึฮยอนสบาอีฝ่าย่อนะหันไปมอีย วามสีเ้มมอนรหน้า้วยวามโรธ
เา้มลเ็บปืนที่อีฝ่ายใ้่อศีรษะอเาเมื่อี้ึ้นมา เ็อาวุธในมือ้วยายแนเสื้อเิ้่อนะไล้ปลายระบอปืนไปามโรหน้าสวย
“ันสั่ให้นายรออยู่้านอไม่ใ่หรอ
รีบเ้ามาทำไม?”
หันไปพูประโยนี้ับายหนุ่มผิวสีแทน
มินโฮสบาหัวหน้าอัวเอ่อนะมอไปรอบัว ไล่สายามอใบหน้าอทุน
นที่เาะ้อลมือ่าให้ไ้้วยัวเอ
นพวนี้โผล่เ้ามาในวามทรำรั้แล้วรั้เล่า วามทรำที่เาไม่รู้ว่ามันเป็นวามริหรือไม่
ิ่อนะหยุสบาับนรหน้า
มินโฮมอเ้าไปในวามริบสีเ้มู่นั้น
แววาที่มอรมายัเา้วยวามรู้สึบาอย่า ไม่ใ่วามเลียัหรือโรธแ้น
แ่เป็นสายาอวามผิหวั เาเอ็ไม่อาเ้าใไ้ว่าทำไมถึ้อเป็นผู้ายนนี้ที่หยุสายาอเาเอาไว้
เาเยฝันถึนรหน้า ูเหมือนอีฝ่ายำลัามหาวามทรำอเาอยู่
และเาเอ็อยาะ้นหามันเ่นัน
“พวำรวำลัเสริมำลัมา ผมเห็นรถอหน่วยู่โมรมาทานี้ ้อหนีทาอื่น”
เาหันไปอบึฮยอน ายวัยลานรหน้าไม่ไ้สบาเาลับมา
ึฮยอนทำเพียแ่พยัหน้ารับ่อนะเอื้อมมือไปว้าลำออียมาบีบเอาไว้
มินโฮปล่อยัวนรหน้าออ เล็ปลายระบอปืนไปยัทุนรอบัว
ันึฮยอนเอาไว้ทา้านหลั
ึริสบาับน้อายอัวเอที่้อเาาเม็ทันทีที่ทำท่าเหมือนะ้าวเท้าะเ้าไป่วย
นัวเล็ยมือึ้นับฝ่ามือหนาที่บีบรอบลำออนเอาไว้
วาลมเ็มไป้วยวามโรธแ้น้อหน้าึฮยอนอย่าไม่ิเรลัว
ายวัยลานพ่นลมหายใผ่านริมฝีปา ยรอยยิ้มร้ายที่แฝไป้วยวามเ็บปวออมา
เา่อปลายระบอปืนเ้าับศีรษะอีย ัฟันเ้าหาันแน่นนไ้ยินเสีย
อนิถึประโย่อนหน้านี้ และารระทำทั้หมอีย
“เมื่อี้นายไม่ไ้ิะลั่นไริๆ ใ่ไหม?” เสียเ้มะอออมาั้อโถลา ฝ่ามือหนาที่ถือปืนเอาไว้สั่นระริ
เาเยิีใที่ียลืมเรื่อทั้หมไป ิถึั้นวาฝันเอาไว้ว่าสัวันอีฝ่ายะยอมรับรั
เาอทนมาลอ ทั้ที่วามริแล้ว ถ้าเาิะทำให้นรหน้าเป็นอเา
เา็สามารถทำไ้ั้นานแล้ว
“ูถามว่ามึ ไม่ไ้ิะยิูใ่ไหม?!”
ถามอย่าหมวามอทนพลาระบอปืนลบนหน้าผาเล็
แ่ถึอย่านั้นแววาอีย็ยัเหมือนเิม วาลมที่สะท้อนภาพเา้วยวามเลียั
แ่ำนหยน้ำาลอหน่ว ึฮยอนัฟันรอ
มออีฝ่ายวารอยยิ้มึ้นทีละนิราวับท้าทาย
“ันะยิ”
“...”
“ลมหายใอนาย ันะหยุมันอย่าไม่ลัเลเลย ึฮยอน!”
“วอนีย!!!”
สิ้นเสียเ้ม ึฮยอนมอรโรหน้าสวยออีฝ่าย นที่เารั้าเียวมาลอหลายสิบปี
วามรู้สึอพี่น้อที่ลายมาเป็นวามรั หยน้ำาอีย
วามเ็บปวอนไ้รับรู้าปาว่าอีฝ่ายรัแทยั เพื่อนอเา
วามโรธแ้นและหนทาออาาร
ทุอย่าที่ทำให้เาัสินใทรยศหัหลัพวอัวเอ แ่สิ่ที่เาไ้รับอบแทนลับเป็นวามเลียัอีย
“เมื่อนายไม่เยิะรััน เมื่อหัวใอนายมีแ่มัน ็ายามไปอยู่้วยันในนรเถอะ!”
“ไม่!”
ึริะโน้อไม่่าไปาทาโบลที่ยับปลายเท้าะ้าวเ้าไป่วย
มินโฮหันปลายระบอปืนไปยัทาโบล หยุปลายเท้าออีฝ่าย ึฮยอนัฟันรอเ้าหาัน
ปลายนิ้วยาวรไปืนเร็แน่น เา้อเ้าไปในแววาสุท้ายอีย
แววาที่ยั้อเม็อย่าไม่ยอมแพ้ แม้หยน้ำาสีใสะไหลรินลมา็าม
ปั!!!
เม่าวันาปลายระบอปืน ียลับาเ้าหาันแน่นสนิท ลั้นหายใหลัาไ้ยินเสียลั่นไั้อนหูอื้อไปหม
ระสุนสีเินพุ่รฝัเ้าไปบนหน้าาอหัวหน้าอาารอย่าึริ เลือสีแสไหลทะลัออมาาบาแผล่อนสอาะทรุลบนพื้น
ียลืมาึ้นาวามมื หันไปมอยัน้อายอัวเอ
ยับปลายเท้าะเินไปหา แ่ิฝ่ามือหนาที่บีบลำออยู่แน่น ึฮยอนบีบออีฝ่าย มออีฝ่ายอ้าปาผะาบเอาอาาศหายใอย่าทรมาน่อนะผลัล้มลบนพื้นอย่าแร
่อให้ะเลวร้ายแ่ไหน ่อให้ะลั่นไใส่นทั้โลไ้
แ่นแบบึฮยอน ็ยัไม่ล้าพอที่ะยิใส่หัวใอัวเอ
“รั้หน้าะเป็นที่หัวใมึ ึริ” วาม้อมอนที่ัวเอรัอย่าสุหัวใรีบลานรเ้าไปหาน้อายอย่าึริ
เาเยหน้าึ้น สบสายาอทุนรอบัว้อมอรมายัเา เ็มไป้วยเลียัเ่นเียวันับีย
่า่าาสายาเป็นห่วอนมอรไปยัึริ แ่วามรั และมิรภาพพวนั้น
มัน็แ่อไร้่า นอย่าเาไม่ำเป็น้อมีมันหรอ
“พาันับฮยอออไปาที่นี่ มินโฮ”
“รับ”
ายหนุ่มเ้าอผิวสีเ้มอบรับ่อนะพาเินรไปยับันไ
ปลายระบอปืนสีเ้มยึ้น่อรไปยัทุนรอบัว ุ้มันไม่ให้เ้าใล้
เาสบาับีวอน ่าฝ่าย่ามอเ้าไปแววาอันและัน
นมินโฮถอยปลายเท้าเินามึฮยอนึ้นไปยัั้นบน
“เอารีโมทมา”
ึฮยอนหันไปบอับลูน้ออัวเอ
รับรีโมทวบุมระเบิที่ิอยู่ับัวเามา
้มลมอเวลาที่นับถอยหลัเหลืออีเพียนาทีเียว่อนะหยุเวลาเอาไว้ ถอนหายใผ่านริมฝีปาหยั
ับมืออลูายัวเอเอาไว้พร้อมับอแน่น ลูบฝ่ามือไปบนศีรษะลมอฮยอ
“ผมเรียให้นอเราเอาเฮลิอปเอร์มารับแล้ว รีบึ้นไปันเถอะรับ”
สิ้นเสียเ้ม มินโฮ็เป็นฝ่ายเินนำึ้นไป่อนทันที
ายวัยลานหันไปพยัหน้าให้ลูาย่อนะพาันเินามไป เาระับปืนในมือแน่น
ปืนที่ใ้ลั่นไใส่เพื่อนเ่าอย่าึริไป่อนหน้านี้
ฝ่ามือหนาปิบาแผลาระสุนปืนที่าเอาไว้
โยมีียับทาโบลเ้ามา่วย ทั้สอพยายามประอึริให้ยืนึ้น
แ่ทันทีที่หยั่าล ร่าโปร่็ล้มลบนพื้นอีรั้
ีวอนเ้ามาับบ่าอพี่ายัวเอเอาไว้
เ่นเียวันับุนฮเวที่ัฟันเ้าหาันแน่น้วยวามโรธ
ึริพยายามลั้นวามเ็บปวเอาไว้ เาหันไปมอหน้าีย
ใบหน้าที่ไม่ไ้เห็นมานานนแทบะำไม่ไ้ พี่ายัวเล็อเาที่ำลัร้อไห้ออมา
เ้มแ็ แ่็อ่อนไหวับนรอบัวที่สำัับัวเอ ียำมือเ้าหาันแน่น
อนสบาับน้อายอัวเอ แ่ยัไม่ทันะลุึ้น
้อมือเล็็ถูว้าับเอาไว้เสีย่อน
“อยู่ับผม”
“ปล่อยัน ันะไป่ามัน”
“พี่หายไปั้นาน ยัิะทิ้พวเราไปอีหรอ?” ประโยำถาม ามมา้วยรอยยิ้มบาบนใบหน้าอึรับทาโบล
ียมอหน้าทั้สอน่อนะร้อไห้ออมา เาอรอบรัวอัวเอเอาไว้แน่น
อิโรธัวเอไม่ไ้ที่ทำแผนทุอย่าพัหม
หาเาัสินใลั่นไั้แ่วินาทีแร หาเาไม่มอเ้าไปในวาอึฮยอน
เายิไ้โยไม่ลัเลไปแล้ว
“พวเราิถึพี่นะ”
“ัน็เหมือนัน”
ียอบรับลับไปพลายหลัมือึ้นเ็น้ำาบนใบหน้าอัวเอออ
วาลมหันมอรไปยับันไทาึ้น้วยวามโรธ
สลับับมอฝ่ามือที่รั้้อมือัวเอเอาไว้
เาีใมาที่ไ้เอับทั้สอนอีรั้ แ่ารแ้แ้นรั้นี้มันยัไม่บ
ิับัวเอ แ่่อนะไ้ัสินใอะไร
เสียเ้มอเ็ายอย่าีวอน็ัึ้นเสีย่อน เรียสายาอียให้เยหน้าึ้นมอ
“ไม่้อัวลไป พวันไม่ปล่อยมันไปแน่”
อาารหนุ่มว่าพลาเสยเส้นผมสีำลับไปทา้านหลั
วามเหลือบปลายหาาไปมอน้อายอัวเอที่ยืนอยู่ทา้าน้า ุนฮเวสบาเาลับมา
ยรอยยิ้มร้ายมุมปาเล็น้อย่อนะเินไป ้มลเ็บปืนสอระบอึ้นมาาบนพื้น
โยนระบอนึไป ึ่ีวอน็รับไ้อย่าพอิบพอี พวนั้นิผิแล้วที่หนีึ้นไปทา้านบน
เพราะทาฝ่ายเราเอ ็มีนที่รออยู่ทา้านบนเหมือนันนะ
“เรื่อนี้
ปล่อยให้พวผมัารเถอะ”
สิ้นเสียทุ้มอนายำรวหนุ่ม ีวอน็ยโ้ริมฝีปา่อนะ้าวเท้ายาวเินามน้อายที่นำไป่อน
ฝ่ามือหนาึปลอระสุนออ หยิบเม็ะั่วสีเินใส่เ้าไปนเ็ม
วามแววโรน์้วยวามโรธแ้น
ถ้าิว่าพวเาะยอมแพ้็้อบอเลยว่าิผิแล้ว
ึนี้ือสนามรบอพวเรา
เพราะั้นถ้ายัมีนออ์ราร์ฮอร์สอยู่ พวเราะไม่มีวันปล่อยให้พวมันรอไปไ้อย่าเ็า
ไม่ใ่แ่เานเียวที่ิแบบนั้น แ่ทุนที่ำลั่อสู้อยู่อนนี้็ิเหมือนัน
ไม่ว่าะเป็นุนฮเว านอู ยุนฮยอ ฮาอี หรือว่าฮันบิน ทุนเอ็ำลัเสียเหื่อ
และเลือไปเ่นัน
“ีวอน”
เาะัปลายเท้า หยุฟัเสียเรียอพี่ายอย่าึริ
ฝ่ามือหนาัระบอปืนในมือ่อนะวามือล้าลำัว
รู้ีอยู่แ่ใว่าอีฝ่ายำลัะบออะไรับน ภาพเพื่อนรัอเาสะท้อน
ใบหน้าหล่อมอมินโฮ และวาที่้อมอมา้วยวามไม่ไว้ใ
นิ่เยราวับว่าเราสอนเป็นศัรูัน แ่ภายใ้สีหน้าแบบนั้น
เาลับไ้ยินเสียะโนเรียให้ใรสันไป่วยอมินโฮ
“ันฝาามมินโฮลับบ้าน้วย”
และนนั้นะเป็นใรไปไม่ไ้ นอาเา
หมเวลา สนุแล้ว มินโฮ
ลมหายใผ่อนออผ่านริมฝีปา เ็สาว้อรไปยัู่่อสู้อัวเอ สบสายาับวามสวยอแริน
หิสาวเ้าอเส้นผมสีทอสวยวารอยยิ้มร้ายบนริมฝีปา ฮาอีมอสีหน้านั้น
เธอระับ้ามมี้วยฝ่ามือื้นเหื่อ
ลืนน้ำลายหนืลอ่อนะัสินใเปิาาร่อสู้รั้นี้เอ
เ็สาววัปลายมีรเ้าไปหานรหน้า
แรินเบี่ยัวหลบมมีนั้นไ้ทัน เธอว้าับ้อมือเล็อฮาอีเอาไว้
วารอยยิ้มยียวนบนริมฝีปา่อนะแทปลายแหลมสีเินลไปบน้อมือ แล้วัออ
ฮาอีัฟันเ้าหาัน้วยวามเ็บ เผลอปล่อยมีในมือร่วลบนพื้น
สมาธิหลุเพียเล็น้อย แ่ลับส่ผลให้เธอเสียท่าให้หิสาวร่าให่รหน้า
“โอ๊ย!”
แรินีเ่าเ้าับหน้าท้ออเ็สาว เธอยมือึ้นันรับแรระแท
แ่ปลายรอเท้าส้นสูที่ยึ้นถีบเ้าลับอลับทำให้ล้มลบนพื้น
ฮาอีัฟันเ้าหาันแน่น เธอำ้ามมีอีเล่มในมืออีเล่ม่อนะลุึ้นยืน
เรียสมาธิอัวเอลับมาอีรั้
“ทำไ้แ่นี้เอหรอ?”
“ันยัไม่ไ้เริ่มเอาริเลย่าหา”
สิ้นเสียเล็อฮาอี หิสาวร่าให่รหน้า็พุ่เ้ามาใส่อีรั้ มแหลมาอาวุธอแรินถูปัออไป้วยมือเปล่าโยไม่แทเ้าไปในมือ
เธอเ้าใส่เ็สาวอีสอสามรั้
แ่รั้นี้ฮาอีลับหลบไ้อย่าแม่นยำ วาลมสวยเ็มไป้วยวามมุ่มั่น
ไม่ใ่แ่าร่อสู้เพื่อีวิอัวเอเท่านั้น แ่ยัเป็นาร่อสู้เพื่อทุน
และแ้แ้นให้รอบรัวอเราอี้วย
ฮาอีหลบหมัออีฝ่าย วยโอาสหา่อว่า วัมมีสีเินในมือเ้าใส่นรหน้า
แรินเบิาว้าเบี่ยัวหลบมมีนั้น แ่็ยัหลบไม่พ้น ปลาย้านมบาเ้าับ้าแ้มอหิสาวเ้าอโรหน้าเี่ยวม
เลือสีแสึมออาบาแผล ฮาอีวารอยยิ้มมุมปา เธอไม่รอ้า
มอนที่เอนัวไปทา้านหลัอยู่แล้วรหน้า่อนะถีบเท้าเ้าับ่วท้อ
เอาืนที่พลาท่าไป่อนหน้านี้
“แ!!!”
แรินล้มลบนพื้น ปลายแหลมอมีที่สวมเอาไว้บน้อนิ้วระเ็นหายไป
เธอัฟันรอเ้าัน้วยวามโรธ
วามสวยแววโรน์อย่าไม่สบอารม์ที่พลาท่าให้เ็อย่าฮาอี เธอมอไปรอบัว
เห็นมีอฮาอีที่ร่วอยู่บนพื้น รไปหยิบ่อนะลุึ้นยืนอีรั้
ราวับบ้าเลือ เธอเินรเ้าไปหาหิสาวัวเล็้วยวามโรธ ทั้สอ่าสู้ัน้วยมีนละ้ามในมือ
วัปลายแหลมสีเินสวนันไปมา หลบัน้วยสายาที่มีวามว่อไวไม่แพ้ัน
แ่้วยรูปร่าที่แ่าัน ทำให้ฮาอีเสียเปรียบอย่าเห็นไ้ั
แรินว้าับ้อมืออเธอไ้่อน ้อมือเล็ถูบิไปไว้ทา้านหลั
าม้วยปลายแหลมที่แมลบนสะบัไหล่
“อึ่!”
ฮาอีัฟันเ้าหาัน
พยายามอทนลั้นวามเ็บเอาไว้่อนะรีบเอามือผลัปลายมีออ
เลือสีแสไหลึมออมาผ่านเนื้อผ้าเป็นว เ็สาวยมือึ้นับหัวไหล่อัวเอเอาไว้
มอนรหน้า้วยวามโรธ แรินยรอยยิ้มร้าย เลียลิ้นลบนปลายมีเปื้อนเลือ่อนะเริ่ม่อสู้ัน่อาเมื่อี้อย่าไม่มีใรยอมใร
แ่สุท้าย็พลาท่าให้หิสาวร่าให่รหน้าอีนไ้
ปลายมีแหลมแทเ้ามาใส่ร่วท้อ ฮาอียมือึ้นปัมืออีฝ่าย
แ่้าไป มมีเอียไปทา้าน้าเี่ยวเ้าับเอวอเล็อเธอเล็น้อย
ฮาอีล้มลุเ่าับพื้น ผ่อนลมหายใแผ่วเบาออาริมฝีปา อิไม่ไ้ว่า ถ้าหาเมื่อี้ัวเอหลบไม่ทัน
ไ้ายที่นี่แน่ แ่ิแบบนั้นมือเล็สั่นระริอย่าไม่อาห้ามไ้
เธอพยายามั้สิอัวเอเอาไว้
ภาพอทุนในรอบรัวไหลย้อนเ้ามาในสมอ พี่ฮโยริ แววาอพี่สาวอนมอรมายัเธอ่อนะหมลมหายใ
และสายาอมินโฮ ารระทำอมินโฮที่แสออราวับลายเป็นนแปลหน้า
ทุวามเ็บปว วามทุ์ทรมาน และารสูเสีย ทั้หมเิึ้นเพราะนพวนี้
ันะ้อแ้แ้น ันะ้อนะ ันะมาายรนี้ไม่ไ้
ไม่อย่านั้น ันไม่มีหน้าไปพบพี่บนสวรร์ พี่ฮโยริ
“ายะเถอะ นัเ็บ้า!”
แรินแผเสียพลารเ้าไปหาเ็สาวรหน้าที่นั่หันหลัอยู่
ปลายมีแหลมสีเินวัผ่านอาาศพร้อมันับที่ฮาอีระับ้ามมีในมือแน่น
เธอหันลับไปหาแริน วาลมายแววมุ่มั่น ทั้วามโรธแ้น และวามเ็บปวาเหุาร์ทุอย่าที่ผ่านมา
บอว่าเธอะแพ้ไม่ไ้
เ็สาวยมือึ้นับ้อมืออแรินไ้อย่าพอี
เธอระาัวอีฝ่ายลมา
บิ้อมือ่อนะใ้มมีที่อยู่ในมืออีนแทเ้าับ่วท้ออเ้าอเอ
หิสาวเ้าอโรหน้าเี่ยวเบิาว้า ้มลมอปลายมีที่เสียบลึเ้าไปรท้อ่อนะสบาับฮาอีอีรั้
“สำหรับที่เธอทำับรอบรัวัน”
เอ่ยผ่านริมฝีปาบา้วยสีหน้าอนที่ำลัะนะ ฮาอียโ้มุมปา
วาลมายแววร้ายาอยู่้าใน
เธอยมีในมืออี้าึ้นสู่อนะแทลปัลาหลัอแริน้ำอีแผล
อเหลวสีแสไหลออาบาแผลทั้สอ เปรอะเปื้อนบนมืออฮาอี
เธอมอแรินเบิาว้า ริมฝีปาสีแสยับเผยอออ่อนะล้มัวลบนพื้น
เ็สาวมอนรหน้า่อนะยืนึ้นเ็มวามสู
ลอสายาพลาถอนหายใยาวออมา ใ้มือเสยเส้นผมสีสวยไปทา้านหลั
วาลมลอหน่วไป้วยหยน้ำาอนเยหน้ามอึ้นไปบนท้อฟ้า้านบน
ราวับเห็นใบหน้าอพี่สาวอย่าฮโยริบนนั้น เธอยรอยยิ้มทั้น้ำา่อนะหันหลั
เรียมรเ้าึไป่วยทุนที่ยัอยู่้าใน
ปลายระบอปืนสีเ้ม่ออยู่รอหอยอานอู
ร่าโปร่เ้าอวามู่เล็ยรอยยิ้มร้าย สบาับยุนฮยอที่่อระบอปืนอยู่ที่ท้ายทอยอน
สัมผัสเย็นเียบอระบอโลหะ สีหน้าเร่เรียเอาริอู่่อสู้
ไม่ทำให้เารู้สึเสียวสันหลัเลยสันิ
ึฮุนสบาับยุนฮยอลับไป ยรอยยิ้มมุมปาอย่าถือไพ่เหนือว่า
ยับระบอปืนแล้เ้าับปลายานรัออีฝ่าย มอปิิริยาที่ระุไปามารเลื่อนไหว
ยุนฮยอระับปืน้วยมือสั่นระริ
รีบปลายระบอปืนเ้าับหลัท้ายทายออีฝ่ายเ่นเียวัน
แู่เหมือนะ่อนวามลัวเอาไว้ไม่อยู่นะ
“ันะยิ หรือว่าไม่ยิีล่ะ?”
ประโยำถามิะยียวน ึฮุนเาะลิ้นเป็นัหวะราวับะวนประสาทนรหน้า อาารหน้าสวยหันมอหน้าเา
สลับับปืนที่่ออนรัอัวเอ้วยวามเป็นัวล ยิ่ร้อนรนมาเท่าไหร่
ึฮุน็ยิ่รู้สึสนุมาึ้นเท่านั้น
“ล้า็ลอู”
“ั้นมาลอันสัหน่อยไหมล่ะ?”
สิ้นเสียเ้ม ึฮุน็เริ่มเลื่อนไหวทันที ปลายรอเท้าผ้าใบหนัถีบไปทา้านหลัโนเ้าับาเล็
ยุนฮยอเผลอ้มศีรษะลมอ ว่าะรู้ัวอีที ้อมือ็ถูล็อเอาไว้
ับบินเผลอปล่อยปืนในมือทิ้ลบนพื้น ึฮุนฟา้อศอไปทา้านหลัามอีที โนเ้าับศีรษะอยุนฮยอ
นทำให้ล้มุเ่าลบนพื้น
านอูมอภาพรหน้า วามสนใอึฮุนที่ถูเบี่ยไปอยู่ับารัารยุนฮยอ
ทำให้เ็หนุ่มไ้โอาสปัระบอปืนที่่ออยู่รลำอัวเอให้ออพ้นทา
าม้วยยเท้าึ้นะถีบนรหน้า แ่ึฮุนลับหลบไ้ทัน ะเรียว่าหลบ็ไม่ถู
มันเหมือนับว่าอีฝ่ายรู้อยู่่อนหน้าแล้วว่าเาะ้อโมี
ร่าโปร่หลบเท้าออีฝ่าย พลิัวไปทา้านหลัยุนฮยอ
ระาเส้นผมสีเ้มให้เยึ้นามแร ระบอปืนที่เย่ออยู่รอานอู
อนนี้ลับ่อล้ามับอยุนฮยอ สถานาร์พลิลับภายในวินาทีเียว
าที่สามารถ่อรอไ้้วยีวิแลีวิ อนนี้ลับลายเป็นว่าึฮุนเป็นนุมีวิอทั้สอนแทน
“เรามาเล่นเมันหน่อยีว่า ูมีระสุนปืนเหลืออยู่สามนั
ูะให้เลือว่าะใหู้ยิมึหรือยินรัอมึ ถ้าหมสามนัไปแล้วยัรอ
ูะยอมปล่อยพวมึไป?”
“แล้วถ้าูไม่เล่นล่ะ?”
“นัแร็ะเาะเ้าสมอนรัอมึ”
ไม่ไ้พูอย่าเียว แ่ยัหันหน้าไปหายุนฮยอ
ปลายมูโ่ไล้ไปามแ้มเนียนราวับยั่วให้นรหน้าโรธ แล้ว็ไ้ผล านอูเบิาว้ามอนรัอัวเอที่พยายามหลบสัมผัสน่ารัเียอนทา้านหลั
อนนี้เาทั้หวาลัวและัวลเสียยิ่ว่าอนที่ปืนนั้น่ออยู่ที่ออัวเอ
เาไม่รู้ว่าอนนี้ัวเอสิแไปมาแ่ไหน เาิอะไรแทบไม่ออ้วย้ำ นอาะ้อหาทา่วยยุนฮยอให้ไ้
ฝ่ามือหนาำเ้าหาันแน่นนเห็นเส้นเลือ อนนั้นเอที่สายาอเาลับเหลือบมอไปรอบัว
เาเป็นน้อายนเล็อรอบรัว็ริ
แ่วามสามารถอเา็ไม่ไ้แพ้ใรอย่าแน่นอน ลสนามอาะไม่ใ่สิ่ที่เาถนั
แ่ถ้าเป็นาระยะไล ถ้าเป็นารสัเสิ่เล็น้อยที่นอื่นเ้าไปไม่ถึ ถ้าเป็นุายอนล่ะ็
เาไม่มีทาแพ้แน่
านอูที่ับสไนเปอร์มาลอ สายาที่เียบมอเา
อแ่มีโอาสเียว อแ่ัารุายออีฝ่ายไ้
“เอาล่ะ นัแระเป็นอมึ หรือนรัอมึี?”
“ถ้าะยิ ็ยิู”
สิ้นเสียทุ้มอเ็าย ยุนฮยอ็ส่ายหน้าระรัวพยายามะเ้าไปหานรั
แ่ทันทีที่ฝ่ามือหนาระาเส้นผม ปลายระบอปืนเ้า้ามับนรู้สึเ็บ
เา็ไม่อาัืนนทา้านหลัไ้ ึฮุนหัวเราะในลำอ
พยัหน้าให้ับวามใล้าอเ็าย่อนะยับปืนในมือ เปลี่ยนเป้าหมายายุนฮยอ
ไปเป็นานอูแทน
“นัที่หนึ่”
ปั!!!
ระสุนสีเินยิเ้าาทา้านวาอานอู เ็ายลั้นเสียรีร้อเอาไว้ในลำอ
พยายามพยุัวยืนเอาไว้ ัฟันเ้าหาันอย่าไม่ยอมแพ้ ยุนฮยอหันหนีภาพนั้น้วยวาที่ลอหน่วไป้วยหยน้ำา
เาพยายามสะบััวออ แ่ยิ่ัืน
ูเหมือนนทา้านหลั็ยิ่สนุนหัวเราะออมา
“นัที่สอ”
ปั!!!
รั้นี้ระสุนสีเินพุ่เ้าไปในา้าน้ายอเ็าย
านอูล้มุเ่าลบนพื้น ัฟันรอเ้าหาัน้วยวามโรธ เลือสีแสไหลออมาารอยระสุน
ฝ่ามือหนายึ้นบาแผลอัวเอเอาไว้ บอัวให้ลั้นวามเ็บเอาไว้
รอเวลาที่ระสุนนัที่สามะยิ
ยุนฮยอมอนรัล้มลไปบนพื้น ำมือเ้าหาันแน่น้วยวามโรธ วาลมแระรื้นไป้วยน้ำา
เามอปลายระบอปืนที่ยับไปทีละนิ ่อลรำแหน่ศีรษะอานอู
ยุนฮยอเหลือบมอสีหน้าอนทา้าน้า รอยยิ้มร้าย
และแววาที่แววโรน์เ็มไป้วยวามระหายอยาที่ะ่า
“นัสุท้าย”
“อย่านะ!”
ร่าบาร้ออพลาเอื้อมมือไปว้าแนอึฮุนเอาไว้
ึฮุนสบถอย่าหัวเสีย ระาผมยุนฮยออย่าแรนปลายเิึ้น
สะบัมืออีฝ่ายออาแนัวเอ าม้วยใ้สันปืนระแทเ้าับท้ออนรหน้า
นยุนฮยอัวอไปามแร
“หุบปา แล้วรอูวาระสุท้ายอมันเถอะ!”
“ยิันแทน ันบอให้ยิันแทน”
“นัสุท้าย!”
ระาผมอีฝ่ายนร่าบา้อยมือับเส้นผมอัวเอเอาไว้
วาลมลอหน่วมอระบอปืน่อศีรษะนรัอัวเอ ึฮุนที่ยรอยยิ้มร้ายบนริมฝีปา
ปลายนิ้วยาวอยู่รไปืนยับเ้าไปทีละนิ ระสุนปืนนัสุท้าย
ปั!!!
ระสุนสีเินผ่านระบอปืนออไป พุ่รไปยัศีรษะอเ็ายทีุ่เ่าอยู่รหน้า
อศาอระสุนปืน รไปามุเล็ แ่ลับพลาอย่าไม่น่าเป็นไปไปไ้
หัวระสุนยิอัลบนพื้น
ทุอย่ารอบัวหยุะั ึฮุนเบิสายามู่เล็ออว้า
ใบหน้าหล่อีเผือ ริมฝีปาหยัยรอยยิ้มร้าย อนนี้ลับเปื้อนไป้วยเลือสีแ
ไหลออมาาริมฝีปาอย่าไม่อาห้ามไ้ ฝ่ามือหนาที่ระาเส้นผมลายล
ปืนระบอสีเ้มาฝ่ามือ่อนะล้มลทรุลับพื้น
ยุนฮยอมอทุอย่า้วยวามสับสน นทา้านล้มลไปบนพื้น
และนรัอัวเอที่เยหน้าึ้นมามอ วินาทีนั้นเอที่ริมฝีปาบาผ่อนลมหายใออ้วยวามโล่อ
ยุนฮยอ้มลไปหาานอู ประอนรัอัวเอ้วยวามสับสน
มอรอยยิ้มบาบนริมฝีปาอานอู ไล่สายาลไปมอแผลาระสุนที่าทั้สอ้า
และเศษระที่อยู่บนปลายนิ้วยาว
“เป็นยัไบ้า?”
ถามพลาประอใบหน้าอนรัเอาไว้
มอสบาัน่อนะรั้เ้ามาในอ้อมอ านอูยรอยยิ้มบาให้อีฝ่าย
วามหันไปสบาับึฮุนที่มอมา้วยวามไม่เ้าใ ริมฝีปาหยัเปื้อนเลือพยายามอ้าปาออพู
ฝ่ามือหยาบยึ้นแะฝ่ามือลบนายโรอัวเอ
“ม...มึทำอะไร?”
านอูยโ้ริมฝีปา ิถึเหุาร์่อนหน้านี้ที่เาเหลือบสายามอไปรอบัว
เศษระาห้อวบุมที่แระายอยู่บนพื้น และวามรู้เี่ยวับุายอน
าารยิหรือแทเพียรั้เียว แ่นี้็มาพอะ่วยให้เาทำทุอย่าไ้
บวับที่ึฮุนยิาทั้สอ้าอเานทรุลบนพื้นโยไม่มีอะไรน่าสสัย
เาหยิบเศษระาพื้น้วยปลายนิ้ว เล็ุายออีฝ่ายเอาไว้
อาศัยัหวะที่อีฝ่ายะลั่นไ ัฟันทนวามเ็บปวาบาแผล แล้วันัวเอึ้นาพื้น
ปลายระแหลมอันเล็แทเ้ารี่โรทา้าน้าย ระหว่าี่ที่สอและสาม
ระใสแทเ้าใล้ำแหน่อหัวใที่เ้นุบอยู่้าใน
บาเส้นเลือให่ให้เปิออ ทันทีที่ระาเศษระออ
หัวใสูบีเลือ็พาันไหลทะลัออมาาเส้นเลือที่ีาอย่าแร
“ูวาระสุท้ายอมึไ”
สิ้นเสียทุ้มอเ็าย ึฮุน็ล้มัวลบนพื้น
วามไร้แววา้าในนิ่สนิท เลือสีแไหลออมาำนวนมา และ้อนเนื้อในอ้า้ายที่เ้นแผ่วลนหยุทำาน
วาระสุท้ายออีึฮุน
านอูหันลบมามอสบาับนรัอัวเอ อนรหน้าลับไปพลาใ้ปลายนิ้วเ็น้ำาออาใบหน้าอยุนฮยอ
มอนรัที่เป็นัวลับบาแผลบนหน้าาอเา พอไ้เห็นสีหน้าเ็มไป้วยวามเป็นห่วแบบนั้น
ริมฝีปาหยั็อะวารอยยิ้ม และหัวเราะเสียเบาออมาไม่ไ้
“เลิร้อไ้แล้ว”
“อบุนะ านอู”
ประโยอบุเพียแผ่วเบา
วามอบอุ่นอฝ่ามือหนาที่แนบล้าแ้ม าม้วยริมฝีปาบาทีู่บลบนสันมือนั้น
สบาัน้วยวามรัที่มี่อนะส่เสียหัวเราะามออมา อบุที่เอานะู่่อสู้ไ้
อบุที่ยัหายใ และอบุที่ไม่เยปล่อยมือัน
ฮันบินยืนประันหน้าันับแทฮยอน ่าฝ่าย่ามีหนี้ที่้อสะสาัน ายร่าบาเ้าอโรหน้าสวยัฟันรอพลาระับปืนในมือเอาไว้แน่น
แววาเรียวเ็มไป้วยวามบ้าลั่ แทฮยอนสาบานับัวเอว่าะ่านรหน้าให้ไ้
เาหันปลายระบอปืนาศีรษะเหยื่ออย่าินฮวานไปยัฮันบินแทน มอสีหน้าแน่วแน่อำรวสายสืบัวเล็่อนะระุรอยยิ้ม
ลั่นไทันทีอย่าไม่มีแผนอะไร นอาวามบ้าลั่
ปั! ปั! ปั!
ระหน่ำรัวระสุนปืนออมาไม่ยั้พลาหัวเราะราวับนเสียสิ
ฮันบินเบิาว้า้วยวามใ เาหันมอไปรอบัว่อนะหลบไปหลัำแพทา้าน้า
ระสุนปืนสีเินยัยิเ้าใส่ทา้าน้าำแพที่บัเาเอาไว้
ฮันบินัฟันลบนริมฝีปา หันไปมอปลายเท้าอแทฮยอนที่ำลั้าวเ้ามาทีละนิ
“ไหนว่าะ่าันไ แน่ริแ็โผล่หัวออมาสิ” แทฮยอนะโน้อ
สอเท้ายาว้าวรเ้าไปหลัำแพอย่ารวเร็ว แ่ทันทีที่หันไปทา้าน้า
เป้าหมายอนลับหายัวไปเสียอย่านั้น ายร่าบาัฟันรอ
หันมอไปรอบัว่อนะเห็นบานประูอห้อทา้านหน้ายับปิล
“ิว่าะหนีันไ้ั้นหรอ?!”
ถามออมายรอยยิ้มโริึ้นมาบนริมฝีปา
มือเรียวเาะปลอระสุนเิมทิ้ไป่อนะสอปลอระสุนปืนอันใหม่เ้าไปแทน
สอเท้ายาว้าวรไปยัห้อนั้น แทฮยอนผลับานประูเ้าไป้าใน ห้อเ็บเอสาร
ั้นวาหลายสิบั้นและไฟที่ระพริบิๆ ับๆ
แทฮยอนมอเาอใรบานผ่านไประหว่าั้นทา้านใน
เาลืนน้ำลายหนืลอ่อนะเินเ้าไปในวามมืสลัวนั้น
แสไฟที่ระพริบเป็นัหวะ บรรยาาศรอบัวเียบริบนแทบไม่ไ้ยินเสียหายใ
ฝ่ามือเรียวิ้นเหื่อระับปลายระบอปืนในมือเอาไว้่อนะหันหน้าไปมอเาที่ผ่านไปทา้าน้าอีรั้
ปั!!!
ลั่นไปืนไปามสัาิา แทฮยอนัฟันรอเ้าหาัน
เินไปามแนวอั้นวาทีละ้าว แ่ละ้าวแผ่วเบานแทบไม่ไ้ยินเสีย
แ่เาลับไ้ยินเสียฝีเท้าออีฝ่ายัไปมารอบัว
สถานที่แบบนี้นที่เ้ามา่อนย่อมไ้เปรียบมาว่าอย่าไม่้อสสัย
ฮันบินหลบอยู่หลัั้นวาแนวยาวแถวหนึ่
มอรไปยัแทฮยอนที่เินอยู่รลาทาเินระหว่าั้นทั้สอ้า
เาหายใเ้าออแผ่วเบา ราวับลัวว่าอีฝ่ายะไ้ยินเสีย แ่ถึะเป็นอย่านั้น
สีหน้าลับไม่มีวามัวลเลยแม้แ่นิ นอาะไ้เปรียบที่เ้ามา่อนแล้ว
ำรวสายลับอย่าฮันบินยัถนัับาร่อสู้รูปแบบนี้อี้วย ยิ่แทฮยอนบ้าลั่เท่าไหร่
เา็ยิ่หลบสาาอีฝ่ายพ้นไ้มาเท่านั้น เาไม่มีวันะแพ้ให้แทฮยอนอย่าแน่นอน
“แอยู่ไหน?!”
เสียทุ้มิะแหลมะโน้อห้อสี่เหลี่ยมมืสลัว
ฮันบินมออีฝ่าย่อนะเลื่อนไหวเยิบัวไปยัั้นวาทา้าน้า
แทฮยอนหันมามอทาเา สอเท้ายาวรีบ้ำอ้าว้าวรมา แ่็ยั้าว่าฮันบิน
นัวเล็หลบไปทา้าน้า
ึัวเอึ้นบนั้นวาอย่า่ายายราวับเป็นเรื่อ่าย
รอนอีฝ่ายเินเ้ามาใล้ ้อมอสีหน้าโรธนไม่ไ้ิหน้าิหลั
และแผ่นหลับาอแทฮยอน่อนะระโลไปล็อลำอเล็เอาไว้้วยแนทั้สอ้า
“อั่!”
แทฮยอนเบิาว้าพยายามัืน ฝ่ามือหนาอำรวัวเล็ับลบนศีรษะออีฝ่าย
ะหัอ แ่ลับพลา้วยแทฮยอนันัวถอยหลัให้เานเ้าับั้นวาทา้านหลั
แนเล็หลุออาลำอออีฝ่าย ฮันบินสบถออมา้วยวามเสียาย่อนะหลบปืนอแทฮยอนที่หันหลัลับมาฟาเ้าใส่
ทั้สอนผลัันหมัใส่ันอย่าไม่มีใรยอมใร
ฮันบินับ้อมือ้า้ายอแทฮยอนที่มา้วยมือทา้านร้าม
แทฮยอนรีบยึ้อมือฮันบินลับ ราวับ่าฝ่าย่ารู้ว่าอีนะทำอะไร่อไป
ทั้สอยปืนในมือึ้น่อเ้า้ามับอนรหน้าพร้อมัน
ลมหายใร้อนผ่อนผ่านริมฝีปาอทั้สอนเป็นัหวะเียวัน สบาัน้วยสายาที่ไม่มีใรยอมใร
แสไฟระพริบปริบเป็นัหวะ บรรยาาศรอยัวันมีเพียเสียลมหายใ
ไม่มีใรไล่ไปืนในมือ ราวับูท่าทีอันและัน หา่อว่าที่ะัาร
นานนับนาทีที่ทั้สอนลอเิันแบบนี้ และแล้วฮันบิน็ไ้โอาส
หยาเหื่อที่ผุามโรหน้าหวาน ไหลเ้าวาอแทฮยอนทำให้้อหลับาล
แ่แ่นั้น็มาพอะทำให้าร่อสู้ไป่อ
ฮันบินระแทหน้าผาอัวเอเ้าับนรหน้า ทั้สอผละัวออาันอีรั้
นัวเล็ไม่รอเสียัหวะเาแทฮยอนล้มลบนพื้น่อนะระทืบเท้าามลไป
แทฮยอนยมือันเท้าออีฝ่ายไ้ทัน เาออแรผลัับนฮันบินเไปนผนัทา้านหลั
าม้วยยปืนในมือึ้น
ปั! ปั! ปั!
แทฮยอนยิปืนในมือออไป
นายำรวัวเล็หลบไปทา้าน้าามั้นวาอไ้ทัน เานั่ยอลับพื้น
ับ้นแนอัวเอเอาไว้ ระสุนสีเินยิเี่ยว้นแนเล็ไปเล็น้อย
เลือสีแสึมออมาาบาแผล
ฮันบินมวิ้วัฟันลบนริมฝีปา่อนะลุึ้นยืนเ็มวามสู
ทั้สอสบาันผ่าน่อว่าระหว่าั้นวาอรหน้า
ฮันบินยปืนในมือึ้นในระับสายา เ่นเียวับอีฝ่าย ปลายนิ้วเรียวลั่นไยิปืน
สอเท้า้าวไปามทาเินพร้อมันับแทฮยอน
ปั! ปั! ปั!
“ันะ่าแ ันะ่าแ ันะ่าแ!”
แทฮยอนะโนัลั่นห้อสี่เหลี่ยม
เบิาเรียวสวยออว้านเห็นเส้นเลือ้าใน ทั้สอ่าับระบอปืนในมือแน่น ปลายระบอปืนยิระสุนออไปผ่านอาาศหมุนว้า
เสียระสุนระทบับั้นวาัเป็นัหวะ่อนที่ทั้สอนะหยุฝีเท้าลรลาทาเิน
ยืนหันหน้าเ้าหาันโยไม่มีอะไรมาั้นวา
นายำรวัวเล็ยปืนในมือึ้นระับสายา
วาลม้อมอรอผ่านุเล็ไปยัเป้าหมายรหน้า เ่นเียวันับแทฮยอน
รอยยิ้มโริระบายบนริมฝีปา วาที่เ็มไป้วยวามบ้าลั่ ทั้สอำลัหันปลายระบอปืนเ้าหาัน
ไม่มีใรหวาลัว
ไม่มีใรเสียายีวิอัวเอที่ฝาเอาไว้ับระสุนอีนัในระบอปืน
ฮันบินหายใเ้า และผ่อนลมหายใออแผ่วเบา
ราวับะเป็นลมหายใสุท้ายอนเอ วินาทีที่เาหลับาล
ภาพวามทรำทุอย่าที่ไหลย้อนลับมา รอยยิ้มอทุนในรอบรัวอีวอน
ทุสิ่ที่่วยสอนให้เาไ้รู้ัำว่ารอบรัวที่แท้ริ
เาไ้เอสิ่ที่ัวเอามหามาลอทั้ีวิ มิรภาพระหว่าเาับุนฮเว และนที่เป็นเหมือนับหัวใอเา
นที่ทำให้เายอมละทิ้หน้าที่อัวเออย่าีวอน
โะา มิรภาพ และวามรั
โะาอเาึ้นอยู่ับระสุนนันี้
“ันรันายนะ ีวอน”
พึมพำแผ่วเบาับัวเอ่อนะลืมาึ้นอีรั้
วาลมมอเล้ไปยันรหน้า
ปลายนิ้วอทั้สอนที่ยับลบนไปืนทีละนินสุ วันาวามร้อนรปลายระบอปืน
ลูระสุนสีเินทะยานออมาผ่านอาาศรหน้า
ปั!!!
“มาายไป้วยันเถอะ!”
แทฮยอนพูออมา ั้อนล้ายับว่าเป็นเสียะโน
ระสุนสีเินวิ่้วยวามเร็วรมาาทั้สอฝ่าย
สวนันรลา่อนที่ะั่วสีเินะยิเ้า่วออทั้สอนพร้อมัน
แทฮยอนยมือึ้นับบาแผลอัวเอ ฮันบิน็เ่นัน ทั้สอมอสบาัน
ยรอยยิ้มเย้ยันอย่าไม่มีใรยอมแพ้ใรนวินาทีสุท้าย่อนะทรุล้มลบนพื้นพร้อมัน
เลือสีแสึมผ่านรอยระสุนที่ยิฝัเ้าไปในัว
แทฮยอนบาแผลอัวเอ ละฝ่ามือออมามอู สีอเลือที่เปรอะอยู่บนฝ่ามือ
สลับับภาพมือสนิทอไฟที่ระพริบปริบ เาหัวเราะออมาราวับนเสียสิอีรั้
หัวเราะออมาทั้ที่ใบหน้าสวยีเผือ วาลมเหม่อมอึ้นไปยัเพานทา้านบน
ราวับเหุาร์ทุอย่าในีวิอัวเอย้อนลับมา
เารอเวลานี้มานานแล้ว เวลาที่ลมหายใอัวเอะหยุล
เวลาที่วามเ็บปวอเา ะหายไปลอาล
ิพลาเ้นรอยยิ้มสมเพีวิอัวเอออมา
ีวิอนเสียสิอย่านัมแทฮยอน ีวิที่ีแ่่านไปวันๆ
ในที่สุเา็ะไ้หยุทำเรื่อพวนั้นเสียที
ร่าบาผ่อนลมหายใยาวเฮือสุท้ายผ่านทาริมฝีปา วาู่สวยปิสนิทลหลัานั้นพร้อมับน้ำาที่รินไหล
และลมหายใที่แผ่วเบาลไปทีละนิ
ส่วนฮันบินเอ็เ่นัน ระสุนสีเินยิเ้ารลา่วออย่าพอี
เาล้มลับพื้นราวับว่าหมสิไป วามเ็บปวาระสุนที่ยิเ้ามา
ลมหายใเ้าออหยุะัลทันทีในวินาทีนั้น
ฮันบินรู้สึเหมือนับว่าัวเอำลัฝันไปเพียั่วะ
ราวับว่าัวเอำลัหลทาอยู่ในวามมื นมอเห็นเาอใรบานเินเ้ามา
ร่าสูเ้าอเส้นผมสีำลับ และรอยยิ้มอบอุ่นอย่าีวอน
ฝ่ามือหนาอนรหน้ายื่นออมาหา
เายรอยยิ้มลับไป่อนะวามือลฝ่ามือออีฝ่าย
อนนั้นเอที่ราวับสิถูระาให้ลับมาอีรั้ ลมหายใที่หยุไปลับมาหายใ
สูลมหายใเ้าไปเ็มปอ
วามเ็บรระบัลมทำให้เา้อแปลายนิ้วลบนรอยระสุนบนเสื้อ
แ่ลับไม่มีเลือแม้แ่สัหย
“แฮ่!”
ฮันบินหอบหายใ ้มลมอหน้าออัวเอ
มวิ้วเ้าหาัน้วยวามไม่เ้าใ่อนะล้วมือผ่านอเสื้อลไป
แะสัมผัสับสายสร้อยเหล็ที่ล้ออยู่ับลำอ
ไล้ไปามวามยาว่อนะหยิบสร้อยออมา แผ่นเหล็ที่สลัื่ออัวเอเอาไว้
แผ่นเหล็ที่ทุนในรอบรัวอีวอนมี อนนี้มันหัอไปามรอยระสุน
สิ่ที่่วยีวิอเาเอาไว้
ไม่ใ่อะไรทั้นั้น นอาทุน
ฮันบินพ่นลมหายใผ่านริมฝีปา วาลมลอหน่วอย่าไม่อาห้ามไ้
ราวับเป็นปาิหาริย์ เายรอยยิ้มว้าออมาทั้น้ำา
ปลายนิ้วเรียวสวยไล้ามื่ออัวเอที่สลัอยู่บนแผ่นเหล็่อนะปล่อยมือออ
ำรวัวเล็หันไปมอศัรูอัวเอที่ล้มอยู่บนพื้น ้อมอไปยัร่าอแทฮยอน้วยสายาเรียบเย่อนะ้มลเ็บปืนอัวเอึ้นมา
หันหลัลับและเินออาห้อนี้ไปพร้อมับไฟที่ปิสนิทล
Let's Talk
มาอัพแล้วนะ รอันนานไหม orz
ยัมีนรออยู่หรือเปล่านะ ใล้ะบแล้ว ื่นเ้น
เหลืออีแ่สออนเอ เรา็พยายามปั่นอนพิเศษอยู่
อนนี้ยาวมา เราแ่ไปทั้หมสิบแปหน้ามาราทอนสุ
ะัอน็ไม่ไ้้วย เราอยาให้มันบรนี้สำหรับอนนี้ ;v;
็เลียร์ันไปหมแล้ว สำหรับาร่อสู้อทุู่
ะเหลือ็แ่พี่น้อ ีวอนับุนฮเวที่ยัเหลือบู้อีอนหน้า
อาะมีพิมพ์ผิ หรือหล่นไปบ้า ยัไ็มาบอันไ้นะะ
อบุนอ่านทุนมาที่ิามันมา แล้วยัไม่ทิ้เราไป orz
สุท้ายเหมือนเิม ฝา #ฟิม้ามืบบ ้วยนะะ
ความคิดเห็น