คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : DARK HORSE 19
Dark Horse 19
เ็ายเ้าอโรหน้าสวยยับัวเล็น้อยหลัารู้สึัว ลิ่นยาสลบยัิอยู่บนปลายมูอเา
อาารมึนหัวทำให้เามอเห็นภาพรหน้า้อนทับัน
ฮยอระพริบาสอสามรั้ปรับสายา ยับัว่อนะรู้สึว่า้อมือทั้สอ้าอเาถูมัรวบเอาไว้้วยเือทา้านหลัิับเ้าอี้
ฮยอหันมอรอบัว้วยวามใ่อนะเห็นใรอีนในห้อ
โรหน้าหล่อมุ้นา วาู่เิม แ่ลับมีบาอย่าเปลี่ยนไป
ใ่แล้ว นที่ึ้นื่อว่าเป็นนรัอเา ุนฮเว
ุนฮเวยืนอยู่ในห้อนี้้วยันับเา
ห้อสี่เหลี่ยมนาเล็นาเท่าับห้อเ็บอ
แผ่นหลัว้าออีฝ่ายพิับประูเหล็ทา้านหลั ยับเินเ้ามาหาอนเห็นเาไ้สิพร้อมับน้ำเปล่าในมือ
อีฝ่ายยื่นแ้วน้ำมาให้เา เราสอนสบาับ วามอุนฮเวส่วามรู้สึผิ
และวามรู้สึบาอย่าที่ทำให้เาเลือะ้มหน้าหลบสายาอฮยอไป
ฮยอไม่เ้าใว่าเามาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ
วาู่เล็้อมอนรหน้า่อนะ้มลมอแ้วน้ำ
ภาพสุท้ายที่เาำไ้่อนะหมสิไป เป็นภาพใบหน้าอุนฮเว
นรัอเาเรียให้ออมาเอัน
หลัาที่วามสัมพันธ์อเราห่าเหินนแทบะาสะบั้น
ฮยอยอมรับว่าัวเอยัรัุนฮเว รัอย่าไม่อาเปลี่ยนใไ้
เาีใมาอนไ้รับสายาุนฮเว เาหวัว่าเราอาะมีโอาสลับมาเป็นเหมือนเิม
แ่ารระทำอุนฮเวในวันนี้ ลับทำให้วามหวัอเาพัทลายล
ุนฮเวเป็นนโปะยาสลบเา และไม่ว่าะ้วยเหุผลอะไร็าม
เาื่นึ้นมาห้อนี้
ถูมัแนทั้สอ้าเอาไว้ราวับเป็นเพียสัว์ที่ถูล่ามโ่ สายาอุนฮเวที่เปลี่ยนไป
เารู้สึราวับว่ามีอะไรบาอย่าที่มอไม่เห็นั้นวาระหว่าพวเาสอนเอาไว้
ฮยอิ่อนะยรอยยิ้มให้ับวามโ่เ่าอัวเอ เาาหวัอะไราุนฮเว
เาหวัานที่ออหมายับพ่ออเาันนะ
“นายับันมาทำไม?” ฮยอถามพลาพยายามไม่ให้เสียอัวเอสั่น
เาไม่รู้ว่าัวเอวระรู้สึยัไอนนี้
ราวับว่าทุอย่าถาโถมเ้ามาหาเาในเวลาเียวัน วามรัอเาที่เหมือนับแ้วที่ร้าว
หรือรอบรัวอเาที่ำลัแย่ันแน่
“ันถามว่านายับันมาทำไม นายทำับันแบบนี้ไ้ยัไ ุนฮเว”
ุนฮเวมอน้ำาออีฝ่ายไหลลผ่านแ้มทั้สอ้า
อบาวเล็แ่ำอย่าน่าสสาร เารู้สึผิมาับสิ่ที่ัวเอำลัทำ
เาไม่วรทำแบบนี้ับฮยอ ทั้หมเป็นวามผิอึฮยอน
แ่เาลับลาฮยอเ้ามาเี่ยว้วย
ิไ้ฝ่ามือหนา็ยับเอื้อมไปหาแะล้าแ้ม แ่แล้ว็ะัปลายนิ้วอัวเอล
เาไม่ไ้เ็น้ำาให้นรัอน เามอเ้าไปในวาู่นั้น
มอเห็นวามหวัอฮยอ แ่เาเลวมาไปว่านี้ไม่ไ้อีแล้ว
เาทำร้ายฮยอ้วยมืออัวเอ
ราวับว่าเาใ้มีแทนรหน้าให้เ็บปว แล้ว็พยายามะรัษามัน
ทั้ที่รู้ว่า่อให้ยื้อแ่ไหน สุท้ายแล้ว เา็้อทำร้ายนรหน้าอีรั้
ุนฮเวไม่อยาเห็นอีฝ่าย้อร้อไห้แบบนี้อี
เาอยาให้รั้นี้เป็นรั้สุท้าย เพราะระหว่าเราสอน
วามรัอเรา มันเป็นไปไม่ไ้อีแล้ว
“ันำเป็น้อทำ ัน้อับัวพ่ออนายให้ไ้ ฮยอ”
“ท...ทำไม ฮึ...”
ฮยอถามเาพลาัฟันลริมฝีปานห้อเลือ
แ่็ยัไม่เ็บเท่าับปลายนิ้วที่ละออาใบหน้าเาไปอุนฮเว
วามู่นั้นมอรมายัเา ไม่ใุ่นฮเวนเิม
เาเห็นแ่ำว่าหัวหน้าทีมุนฮเวในแววาู่นั้น ไม่ใ่นรัอเาอี่อไป
“ันอโทษ”
สิ้นเสียเ้มอุนฮเว เา็วาแ้วน้ำนั้นลที่เิม
สอเท้าหันหลัะเินหนีออาห้อนี้ไป่อนะหยุปลายเท้าลอีรั้้วยประโยถัไปอนรั
“อย่าเินหนีัน” ฮยอบอนรหน้า้วยน้ำเสียสั่นเรือ
เาไม่เ้าใุนฮเวเลยสัอย่า ไม่เ้าใว่าทำไมเราสอนถึไ้เป็นแบบนี้
ไม่รู้ว่าัวเอทำผิอะไร เาเป็นนรัอุนฮเวนะ เาพยายามทำทุอย่าให้มันี
่อให้เราสอนะไม่มีเวลาให้ัน แ่เา็พยายามไปหา พยายามทำทุอย่า
แ่นี่ือสิ่ที่เาไ้อบแทนลับมาั้นหรอ ุนฮเวอบแทนเา้วยารหันหลัหนี
และับเามาเป็นเหยื่อล่อพ่ออัวเอ
“นายะหันหลัให้ันแบบนี้ไม่ไ้ ุนฮเว”
“...”
“ันรันายนะ”
ประโยบอรัที่เรียใหุ้นฮเวหันลับไปมอยันรัอัวเออีรั้
อยาะบอรันรหน้าลับไป แ่หัวใอเาลับไม่ไ้รู้สึแบบนั้น
เาบอรัฮยอไม่ไ้ แ่มอหน้าอีฝ่าย เา็ภาพอึฮยอนสะท้อนอยู่ในวาู่นั้น
“เา่าพ่อแม่ัน” ุนฮเวอบลับไป่อนะรอสายาึ้นมอผนั้านบน
พยายามห้ามไม่ให้น้ำาอัวเอที่ลอหน่วไหลรินลมา อนนี้
อนที่เามอหน้าฮยอ เาเอ็เ็บปวไม่แพ้ัน
เาเป็นนเริ่ม้นวามสัมพันธ์อเราสอน ใ้เวลานานหลายปีว่าะผูพันันมา
และอนนี้เาเอลับเป็นฝ่าย้อทำลายวามรัอเรา
“ันอโทษ แ่พ่ออนาย เา่าพ่อแม่ัน
และันไม่รู้ว่าันวระทำยัไ่อไปี”
“ไม่ริ มันเป็นไปไม่ไ้หรอ พ่ออัน--”
“ันมีหลัาน และันไม่มีทาเลือ ัน้อับัวเาให้ไ้”
ฮยอส่ายหน้าไปมา ยรอยยิ้มหัวเราะราวับเรื่อที่อีนพูเป็นแ่วามเ้าใผิ
แ่่อะให้ิแบบนั้น น้ำาอเาลับไม่ยอมหยุไหลออมา
น้ำเสียเรียบเยอุนฮเว
วามที่้อรมายัเาแน่วแน่เินว่าะเป็นแ่เรื่อเ้าใผิ
และถ้าทุอย่าเป็นเรื่อริ ถ้าพ่ออเาเป็นน่าพ่อแม่อุนฮเว
“ันอโทษนะ แ่ว่าเราพอแ่นี้เถอะ ฮยอ”
“...”
“ันรันายนะ แ่ว่า...
เราเลิันเถอะ”
ุนฮเวไม่รู้ว่าัวเอพูประโยนั้นออไป้วยสีหน้าแบบไหน
เามอฮยอที่นั่นิ่ไม่ไหวิ ใบหน้าน่ารั้มลหลบสายาอเา
เาไม่ไ้ยินเสียร้อไห้ แม้ไหล่ทั้สอ้าออีฝ่ายะสั่นเทา้วยแรสะอื้น
ุนฮเวเม้มริมฝีปาเ้าหาันเป็นเส้นร หันหลัเินหนีออมาารนั้น
เปิประูเหล็รหน้าออ่อนะปิประูล แนบแผ่นหลัเ้าับประู
ถอนหายใยาวออมาราวับว่าเรี่ยวแรทั้หมอเาหายไป
เสียร้อไห้อฮยอัลอออมา้านนอ
าทั้สอ้าอเาที่ทรุลบนพื้น ุนฮเวพิศีรษะอัวเอลับประูทา้านหลั
เ็บปวไม่่าไปาอีน เายอมรับว่าทุอย่าเป็นวามผิอัวเอ
เาไม่เยให้เวลาับฮยอ ไม่เยพยายามทำอะไรเพื่อเรา
ทั้หมที่เาพยายามถีบัวเอึ้น็เป็นแ่้ออ้า เาแอบแบ่ใไปให้ใรอีน
เา็แ่นเห็นแ่ัว ทุประโยที่เาเยสัาับอีฝ่าย ทุวามรัอเรา
อนนี้มันไม่มีอีแล้ว เาปล่อยมืออฮยอแล้ว
และเาหวัว่า ฮยอะลืมเาไป
อนนี้วามรัอเา เป็นไ้แ่วามทรำเท่านั้น
ายหนุ่มวัยลานบฟันรามเ้าหาัน
ปลายนิ้วยาวีบมวนบุหรี่ออาริมฝีปา่อนะวาลบน้นรอแ้วโปร่แส
วามริบแววโรน์้วยวามโรธหลัาไ้รับเรื่อที่ลูน้อนสนิทอย่าแทฮยอนเ้ามารายาน
ฝ่ามือหนายับบีบเ้าหาันแน่น สุท้าย็บล้วยารหันลับไปใ้หลัมือบเ้าับใบหน้าสวยอแทฮยอน
ร่าบาหน้าหันไปามแร เลือสีแสึมออารอยแบนริมฝีปา
เพี๊ยะ!!
“ันให้แส่นไปเฝ้าฮยอเอาไว้ แล้วทำฮยอถึโยพวนั้นับไปไ้”
ึฮยอนเสียเ้มถามลูน้ออัวเอ ฝ่ามือหนาเอื้อมไปย้ำเ้าับลำอเล็ออีฝ่าย
บีบเอาไว้แน่นนแทบะหายใไม่ออ ึฮุนมอภาพนั้นอย่าไม่ิะทำอะไร
เารู้ีว่าเป็นยัไอนึฮยอนโมโห แู่เหมือนสมาิใหม่อเราอย่ามินโฮ
ะเพิ่เยเห็นแบบนี้เป็นรั้แร เา้าวเท้าเ้าไปเล็น้อย ะัล้วยวามลัเลว่าวระทำยัไ่อไปี
แทฮยอนยมืออัวเอึ้นับมือที่บีบอัวเอเอาไว้ พยายามหายใอย่าทรมาน
รอนึฮยอนเป็นฝ่ายผลัออนเาล้มลบนพื้นห้อ แทฮยอนหอบเอาอาาศหายใเ้า
เาไอพลาลูบมือไปามลำอ่อนะรีบลับมาุเ่าให้ับนายท่านอัวเอ อนนั้นเอที่สัมผัสหนัแน่นอใรบานรเ้ามาประอแนทั้สอ้าอเาเอาไว้
มินโฮเ้ามา่วยอีฝ่าย่อนะหันไปมอายวัยลานรหน้า
“แทฮยอนอยูแลผม ถ้าะผิ็ผิที่ผมเอ”
“แบอว่าัวเอผิั้นหรอ?”
ายวัยลานถามย้ำอีรั้่อนะเ้นรอยยิ้มร้ายออมา
ฝ่ามือหนายึ้นยีเส้นผมสีเินอัวเอ
้าวเท้ารไปยัโ๊ะทำาน่อนะว้าระบอปืนสีเ้มบนโ๊ะมา
่อเ้าับศีรษะอมินโฮ มินโฮไม่ไ้ลัวปืนนั้น เามอสบาายทรอำนารหน้าลับไป่อนแทฮยอนะผลัให้เาออห่าาัว
“อย่าเ้ามายุ่เรื่ออัน” เสียเล็ระิบรอผ่านไรฟันให้ไ้ยินันแ่สอน่อนะหันลับไป้มศีรษะลให้ับนายท่านอีรั้
“ผมผิเอรับ ไ้โปรให้อภัยผม้วย นายท่าน”
ึฮยอนมอลูน้อสอนรหน้าอย่าหัวเสีย เาถอนหายใยาวออมา่อนะโยนปืนในมือลบนโ๊ะ
ไม่ิว่าพวำรวะใ้วิธีนี้ัารับเา ับัวฮยอไปอย่านั้นหรอ
ลูายบุธรรมที่เาเลี้ยูมาเป็นอย่าี
และไม่เย้อให้มา้อเี่ยวับเรื่อผิหมายที่ัวเอทำ ทั้ที่เาปป้อฮยอนานั้น
แ่พวำรวลับเอาีวิอเ็บริสุทธิ์แบบนั้นมาร่วมเม้วย และ้อบอว่าไ้ผล
เาโรธนแทบอยาะีไอ้พวนั้นออเป็นิ้น
“แล้วอนนี้ฮยออยู่ที่ไหน?”
“ือว่า...”
แทฮยอนอ้ำอึ้เล็น้อย วาเรียวสวยหันไปสบาับลูน้ออีนอย่าึฮุน
อีฝ่ายพยัหน้าลับไปแทนำอบอย่ารู้ัน่อนแทฮยอนะัสินใหยิบโทรศัพท์มือถืออัวเอออมา
้อวามวิีโอาีวอนถูส่มาหาเาหนึ่ั่วโม่อนหน้านี้ หลัาเาไ้รับแ้าลูน้อว่าฮยอหายัวาบ้านไป
ทั้ที่มีนเฝ้าทาเ้าอออยู่ทั้วัน
และถ้าิไม่ผิ็ะเป็นฝีมืออำรวหนุ่มนรัอเ้าัวนั่นแหละ
“เราไ้รับ้อวามาีวอนรับ”
สิ้นเสียเล็อแทฮยอน ายวัยลาน็รับโทรศัพท์มือไป
ปลายนิ้วลรปุ่มรลาหน้าอ่อนวิีโอที่ถูบันทึส่มาะเริ่มเล่น ภาพอลูายบุธรรมอเาถูมัเอาไว้ิับเ้าอี้
ผ้าปิปามัริมฝีปาเล็เอาไว้ วาลมเ็มไป้วยหยน้ำา้อรมายัล้อ
เสียุ้นหูออาารที่พยายามไล่ามับัวเา และามมา้วยใบหน้าอีวอน ับนายำรวหนุ่มเลี้ยไม่เื่ออย่าุนฮเว
‘เรามาบเรื่อนี้ันเถอะ ึฮยอน’ ีวอนพู่อนะี้ปลายนิ้วไปยััวประันทา้านหลั
‘ถ้าไม่อยาให้ลูอแ้อทรมาน ออมาหาพวเรา
ออมามอบัวะ พวันะส่ที่อยู่ไปให้วันพรุ่นี้อนห้าโมเย็น
และันหวัว่าแะมานเียว’
อาารหนุ่มพู่อ่อนะยรอยยิ้มอย่าผู้ถือไพ่เหนือว่าออมา นายำรวหนุ่มอย่าุนฮเวไม่ไ้พูอะไร
แ่เาลับมอเห็นสายาที่เ็มไป้วยวามโระแ้นออีฝ่าย
ึฮยอนัฟันรอเ้าหาัน้วยวามโรธ มอสีหน้าอสอนนั้นในวีีโอ
บีบโทรศัพท์เอาไว้แน่นนฝ่ามือสั่นเทา
‘หรือไม่อย่านั้น ถ้าแพานอื่นมา้วย ็ไม่้อห่ว’ ีวอนพู่อ่อนะหยิบปืนหันไปทาัวประันทา้านหลั
ึฮยอนมวิ้วมอภาพนั้น โรธนัวสั่นเหมือนับะระเบิออมา
‘ันะส่ลูแไปรอในนร่อน แล้ว่อยไล่่าพวแ
ส่ามลไปทีละน’
ปั!!!
วิีโอถูับลแ่นั้น่อนภาพบนหน้าอะลายเป็นสีำสนิท ึฮยอนำมือถือในมือแน่นเวี้ยเ้าใส่ผนัห้ออย่าแรนหน้าอลมาแ
วามแววโรน์เ็มไป้วยวามโรธแ้น
“บับ!”
เาเ้นเสียออมา่อนะหันลับไปมอลูน้ออัวเอ
ไม่ว่าะ้วยำนวนน หรือแผนาร อนนี้ทาเราถือไ้ว่าเสียเปรียบว่ามา
แล้ววระรับมือับสถานาร์นี้ยัไ
หัวหน้าอาร์ฮอร์สแบบเาะ้อไม่มาพั้วยฝีมืออเ็ไม่สิ้นลิ่นน้ำนมพวนั้น
ึฮยอนิ่อนะยอรอยยิ้มร้ายออมาอีรั้ หลัาิอะไรบาอย่าไ้
วาม้อรไปยัลูน้ออีนที่เพิ่เ้ามาใหม่ สะท้อนใบหน้าหล่อมสันอายผิวสีแทน
แผนารอเาที่ั้ใะให้รอบรัวเียวันไ้่าันเอ แู่เหมือนอนนี้ะมีประโยน์เพิ่มึ้นอี
เาิแผนอะไรบาอย่าไ้แล้ว ทาโน้นมีัวประัน เ่นเียวัน ทาเราเอ็มีัวประัน้วย
แ่นี้็ถือว่าเสมอันแล้วไม่ใ่หรอ
ใ่แล้ว... เรามาบเรื่อนี้ันเถอะ
พวเพื่อนเ่าอเาะไ้รู้ัวเสียที ว่าไม่วรมาเล่นับาร์ฮอร์ส
รถสปอร์แลมโบินี่สีเหลือถูัเาวาววับเรียมพร้อมสำหรับภาริในวันพรุ่นี้
ระโปรหน้าเปิึ้น้านบนโนมีแท่เหล็้ำเอาไว้
ายหนุ่มเ้าอสันรามม้มหน้าลรวเ็สภาพรถอัวเอ
เส้นผมสีเ้มสู่ไปทา้านหลัสับับใบหน้าหล่อ
ร่าายเ็มไป้วยมัล้ามเนื้อภายใ้เสื้อล้ามสีาวที่เปรอะเปื้อนไป้วยราบน้ำมัน
ีวอนหมุนฝาปิท่อน้ำมัน
เายรอยยิ้มบาับัวเอ
ยมือึ้นเ็หยาเหื่อที่ไหลลมาามโรหน้าอย่าลืมัว่อนะปิฝาระโปรล
เ็มืออัวเอ้วยผ้าผืนเ่า่อนะเินอ้อมไปทา้านนับ
เอื้อมมือไปบิุแสาร์ทรถ เสียเรื่อยน์บยี้ัึ้นหลัานั้น
ีวอนฟัเสียนั้น้อในสมอ่อนะเินอ้อมลับมามอผลานอัวเอาทา้านหน้า
พยัหน้าับัวเอ่อนะหันไปมอทาบันไ้วยประสาทสัมผัสที่ไวว่าปิ
“ผมไม่มีวันเอร์ไพร์สอะไรุไ้เลยสินะ”
ร่าโปร่หัวเราะับประโยิิันั้น
ูเหมือนว่าเาะรู้ัว่อนเสมอ เวลาฮันบินเ้ามาหา
ไม่ว่าะเป็นห้อส่วนัวหรือเวลาทำานแบบนี้ ยิ่เห็นอีฝ่ายแล้ทำเป็นถอนหายใ
็อะพยัหน้ารับวนประสาทลับไปอย่าอไม่ไ้
“็อาะทำไ้นะ”
ีวอนว่า่อนะเินลับไปับเรื่อยน์ เ็บุแรถเ้าระเป๋าาเ
สอเท้ายาวเินรไปหานรั วามริแ่ฮันบินลมาหาเาในเวลาแบบนี้
็ถือว่าเอร์ไพร์สมาพอแล้ว ิับัวเอ่อนนัวเล็ะับไหล่เาให้นั่ลบนโฟา
“รอ่อนนะ เี๋ยวผมไปาแฟมาให้”
“เี๋ยว่อน ฮันบิน”
ยัไม่ทันไ้เินไป ีวอน็ว้า้อมืออนรหน้าเอาไว้
ยโ้รอยยิ้มมุมปา่อนะึให้อีฝ่ายล้มลมาทับัว แนแร่อี้าวยโอาสโอบรอบเอวบายับัวฮันบินให้นั่ร่อมระหว่าหน้าาเาพอี
วามเ้าเล่ห์มอนัวเล็รหน้า่อนะหลุหัวเราะออมา
ับสีหน้าเหรอหราอฮันบิน นัวเล็เบิาว้า้วยวามใ ำปั้นเล็ลไปบนไหล่ีวอน
“ปล่อยเลย” ฮันบินเสียลบอนรหน้า สอแนพยายามผลััวออห่า
แ่มีหรอนแบบีวอนะยอม
เาส่ายหน้าไปมาแทนำอบ่อนะระับเอวบาเ้าอแน่นว่าเิมเสียอี
“ถ้ายัไม่ปล่อยอี รอบหน้าผมเ้าหน้าีวอนแน่”
“ู่หรอ?”
“ผมไม่ไู้่นะ”
ายหนุ่มฟันรหน้าู่ฟ่อราวับลูแมว
ยรอยยิ้มมุมปา่อนะหลับาลแล้เอียใบหน้าให้ราวับยอมให้อีฝ่าย
ฮันบินมอสีหน้าท้าทายออีฝ่าย รอสายาอย่าอะหมั่นไส้ไม่ไ้
ปลายนิ้วเล็ยับำเ้าหาัน่อนะวาึ้นในอาาศ
ีวอนไ้ยินเสียำปั้นเล็ลมา เายอมรับว่าในิหน่อยอนแร
เพราะไม่ิว่าฮันบินะเา แ่อนนี้ไม่แล้ว เพราะเาิถู เาไม่เ็บสันิ
ไม่รู้สึอะไร นอาสัมผัสเปียื้นที่แะล้าแ้ม
วามปรือลืมาึ้นทีละ้า ยรอยยิ้มบามอนัวเล็ที่มวิ้วยุ่เ้าหาัน
ไม่ใ่ว่าไม่อบใสัเท่าไหร่ับท่านั่ล่อแหลมนี้ แ่ฮันบินำลัั้ใเ็บาอย่าอออาหน้าเา่าหา
“เลอะเทอะเป็นเ็เลย” ฮันบินบ่นพลาแะนิ้วโป้ับปลายลิ้นอัวเอ เ็ลไปปบนราบน้ำมันสีเ้ม้าแ้มอีฝ่าย โยไม่รู้เลยว่าอนนี้ีวอนำลั้อรมายัเาอยู่
“ึริ เาไม่ไ้สอนหรือยัไ ว่าอย่าเอามือที่เปื้อนน้ำมันมาเ็หน้า”
“ไม่รู้สิ” ีวอนอบพลาไหวไหล่เล็น้อย
เา้อมอใบหน้าน่ารันั้น่อนะยมือึ้นับ้อมือเล็ให้หยุารระทำล
อีฝ่ายหันหน้ามาสบาเา ีวอน้อมอเ้าไป้าในแววาอฮันบิน
เาเห็นเาสะท้อนอัวเอในแววาู่นั้น ปลายนิ้วหยาบอี้าลูบไปามเรียวาเล็ภายใ้าเยีน
รั้ให้ยับเ้ามาใล้พร้อมับวาแนเล็ล้อลำอ
“ันว่าเาสอนนะ แ่ันไม่ทำาม”
“ไม่เอาน่า ผมรู้ว่าุะพูอะไรนะ ีวอน”
“เพราะว่าถ้าันทำาม อนนี้นายันไปแล้ว”
เสียเ้มระิบเือไป้วยเสียหัวเราะในลำอ เรียให้ฮันบินอะหัวเราะเสียเบาามออมาไม่ไ้
ฝ่ามือหนายับึ้น วาสัมผัสลบน้าแ้มอฮันบิน
ไล้ปลายนิ้วไปามโหนแ้มออีฝ่าย ฮันบินหยุหัวเราะ
แ่ยัมีรอยยิ้มบนริมฝีปา วาลมสบามริบออีฝ่ายลับไป มอามสายานั้นที่ยับไล่ลไปยัริมฝีปาอเา
ฮันบินเม้มริมฝีปาบาอัวเอเ้าหาัน
เผลอลั้นหายใอนใบหน้ามยับเ้าใล้นสัมผัสไ้ถึลมหายใร้อนออีฝ่าย
ีวอนยัยรอยยิ้ม มอรไปยัริมฝีปาบาที่ยับเผยอออ
และไม่ว่าะ้วยวามประหม่าหรืออะไร็าม
ลิ้นเล็อฮันบินแลบออมาเลียริมฝีปาล่าอัวเอ
หลบสายาู่นั้น่อนะอบรับประโย่อนหน้านี้ลับไป
“บาทีผมอาะุหลัา-- อื้อ”
ยัพูไม่ทันบประโย ริมฝีปาหยั็ูลืนลมหายใอฮันบินเ้าไป
ีวอนมอนรหน้าหลับาล ยับแนทั้สอ้าโอบอร่าายอเาเอาไว้ ปล่อยัวเอไปับรสูบที่เาเป็นนมอบให้
ีวอนประอใบหน้าอนทา้านบน ปรับเอียให้รับสัมผัสูเม้มบนริมฝีปา
เายับริมฝีปา ับฟันมลบนริมฝีปาล่าอฮันบินนเผยอออ
“ถ้าหลัาูบ ็ุ้มที่ะแล”
ผละออมาระิบเสียิริมฝีปา่อนะประบลไปอีรั้
ฮันบินหลับาแน่นสนิท ีวอนร้อนแรราวับะูลืนอาาศอเาไปนหม
เสียหัวใอเาสั่นไหวเ้นระรัว
ลมหายใสะุาห้วอนเรียวลิ้นร้อนแสแทรเ้ามายัโพรปา วัเี่ยวพัน
แลลิ้นนไ้ยินเสียน้ำลาย
ฮันบินยำปลายนิ้วลบนเสื้อล้ามัวบาอีวอน
เรียวาทั้สอ้าถูับให้ล็อับเอวสอบ้วยมือออีฝ่าย รู้ัวอีที ีวอน็เป็นฝ่ายึ้นไปอยู่บนัวเา
และให้แผ่นหลัอเาแนบิลไปับเบาะอโฟา เาผละูบออ
สบามที่้อรมาอย่าไม่อาัืน ่อให้เาะพยายามห้ามัวเอแ่ไหน
แ่วาอเาลับหลับาลราวับยินยอม
ีวอนูบลบนริมฝีปาบวมแอีรั้ ยับำแหน่ลลไปยัลำอระหส์
บฟันลูผิวเนื้อให้ึ้นสีแเป็นรอย ฝ่ามือหยาบ้านึท้าวับพื้นโฟาเอาไว้
ส่วนอี้าลับยับสอเ้าไปใ้เสื้อยืัวบาอฮันบิน
บีบเ้นผิวเนียนออีฝ่ายะึ้นรอยแ ฮันบินหอบหายใเป็นัหวะ
เาไ้ยินลมหายใเ้าอออฮันบิน
ปลายนิ้วยาวไล้ไปามหน้าท้อที่ยับไปามัหวะหายใ
เาะห้ามัวเอไม่ไ้ หาไม่หยุเสียอนนี้
แ่...
เา็ไม่เยิะห้ามัวเออยู่แล้ว
ีวอนิ่อนะยับมือเลิเสื้อยือฮันบินึ้นมา
ริมฝีปาหยัูบไปามแนวไหปลาร้า ยับ่วัวแนบิเ้ารลาระหว่าเรียวาเล็ทั้สอ้า
แ่่อนะไ้ทำอะไรไปมาว่านั้น ทุารระทำอเา็หยุะัล
ฮันบินลืมาึ้นหลัานั้น มอนรัอัวเอที่หยุะทันหัน่อนะถามออไป
“มีอะไร--”
“ู่ว!”
แะปลายนิ้วลบนริมฝีปาออีฝ่าย่อนะพยัเผยิบไปทา้านบน ไม่นานนั
เสียเปิประูอใรบา็ัึ้น ฮันบินแทบะลั้นหายใอนนั้น
ีวอนอเาแนบลำัวิเบียันบนโฟา้วยหวัว่าะ่วยบัไ้
เาไ้ยินเสียฝีเท้าอใรบานปนไปับเสียหาวหวอ
อนนี้หัวใอเาเ้นแรว่าอนีวอนูบเสียอี ไม่อยาะิเลย ถ้าใรลมาเห็นเาับีวอนอยู่ในท่าทาล่อแหลมแบบนี้
ฮันบินัวแ็ไปหม เาอนทา้านบนเอาไว้
แอบลอบถอนหายใยาวออมาอนแสไฟโัับลาารปิสวิท์ไฟาทา้านบน
พวเารอนไ้ยินเสียปิประูล ่อให้ะเป็นแบบนั้น
ทั้สอ็ยัอันเียบริบ หันมาสบาันเล็น้อย ีวอนมอฮันบินเลิิ้วึ้นเล็น้อยราวับถามว่าแที่ไม่ไ้รับเิออไปแล้วหรือยั
แ่แทนที่ะไ้ำอบ นสอนลับหลุหัวเราะออมาพร้อมันเสียไ้
“ผมว่าเราวรพอแ่นี้นะ”
ฮันบินบอพลาันอแร่อนทา้านบนให้ถอยออห่า
แอบไ้ยินเสียรอไรฟัน้วยวามเสียายอีวอน นอะหัวเราะออมาไม่ไ้
ายหนุ่มพยัหน้ารับลับไป่อนะลุึ้นนั่ เ่นเียวันับฮันบิน
นัวเล็ลุึ้นนั่้าันับเา แ้มเล็ทั้สอ้ายัับสีระรื้น
ริมฝีปาที่บวมแ้วยฝีมือเา และที่เาภูมิใที่สุะหนีไม่พ้น
รอยสีสที่โผล่พ้นอเสื้อึ้นมาอย่าแสวามเป็นเ้าอ
“ะมอผมอีนานไหม?”
“็ไม่เยเบื่อที่ะมอนะ”
“พอไ้แล้ว เลิพูาเอาใผมสัที
มันไม่่วยให้ผมยเลิวามิที่ะุหรอ” ฮันบินว่าลับไป่อนะส่ายหน้าไปมา
นัวเล็หันมอไปรอบโัมือสนิท อะิถึสิ่ที่เาสอนะทำ่อนหน้านี้ไม่ไ้
พอิแบบนั้น็รู้สึประหม่าอายอย่าบอไม่ถู
“ไมุ่ย้วยแล้ว ผมว่าผมไปนอนีว่า”
“ให้ันไปนอน้วยไหม?”
แล้ถามออไปพลาเหล่สายาเ้าเล่ห์ใส่นทา้าน้า
ฮันบินส่ายหน้าระรัวไปมาแทนำอบ่อนะรีบลุึ้นยืน
ีวอนหัวเราะออมาับท่าทานั้น เาลุึ้นยืนามนทา้าน้า
ี้ปลายนิ้วยาวึ้นไปยัทา้านบนอโั
“ไปสิ ันะเินไปส่”
ฮันบินพยัหน้าอบรับลับไป่อนฝ่ามือหนาะเอื้อมมาับมือเาเอาไว้
วาลม้มลมอฝ่ามือู่นั้น
เินามนรหน้าไปพร้อมับรอยยิ้มที่ไม่อาเ็บเอาไว้ไ้ ีวอนเินพาเาไปยัห้อนอน
มือหนายัไม่ยอมปล่อยมืออเาออเสียที
“ผมไปนอนนะ”
“โอเ”
ีวอนพยัหน้ารับ่อนะูบลบนหน้าผาอนรั
สุท้าย็ยอมปล่อยมือออีฝ่ายไปนไ้
สอเท้ายาวหันหลัเรียมะ้าวรไปยัห้อนอนอัวอีเออี้าน ถ้าไม่ิว่าเสียเล็อฮันบินเรียเอาไว้เสีย่อน
“ีวอน” ฮันบินเรีย่อนะหันสายามอไปทา้านอื่นแทน
เม้มริมฝีปาเ้าหาัน้วยวามลัเลเล็น้อย่อนะัสินใพูออไป
“วันนี้ะนอนับผม็ไ้นะ”
สิ้นเสียเล็ออีฝ่าย ีวอน็เลิิ้วึ้นเล็น้อย
เามอท่าทาเินอายอฮันบิน ำเิวนไม่ประสีประสา
แ่เห็นแบบนั้น็อะยรอยยิ้มว้านาสอ้าหยีเ้าหาันออมาไม่ไ้แล้ว
ไม่้อบอ็รู้ว่าเาะอบลับไปว่ายัไ
ไม่ใ่แ่... ล
“ันแอบหวัอยู่นะ ว่านายะพูแบบนั้น”
แ่เป็นล ลอย่าที่สุเลยล่ะ
Let's Talk 
มา่อันแล้ว เราไม่ไ้อู้านนะ (หรอ)
แ่เรื่อใล้ะบมาแล้ว เรา็เลยแอบุ่มแ่อนพิเศษอยู่
อย่าที่เยถามไปว่า ถ้าะรวมเล่น ะมีนื้อมั้ยนะ
็เลยไปแ่อนพิเศษเอาไว้่อนเลย รวมไม่รวม่อยว่าันอีที
อนพิเศษอันแรมีห้าอน แ่ไปแล้วสอ แล้ว็มีอนพิเศษอีสอส่วน
ามที่เราิเอาไว้นะ ็รวมเป็นเ็ (เี๋ยว55555 เยอะไปมั้ยอะ ;v;)
นั่นแหละ เราิเอาไว้็น่าะประมานั้น่ะ orz
ส่วนสำหรับเนื้อหาอนนี้ วามริเราสสารฮยอมาเลย
อนแุ่น ฟัเพล Apology ไป้วย
ฟีลุนฮเวแบบอยลอยมา แ่็เป็นแบแบบำเป้น้อทำ
ส่วนับเบิ้ลบี ็มีมาให้พอสวีทเล็น้อย ามประสาเนอะ
เพราะเี๋ยวอนหน้า็ภาริสุท้ายแล้ว
านั้น็ะบ พูเหมือนอีนิเียว แ่อู้เลยนาน //ร้อไห้
สุท้ายแล้ว ฝาฟิ้วยนะะ #ฟิม้ามืบบ
ความคิดเห็น